فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1401 | دوره:15 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

هدف فعالیت ورزشی، محرکی قوی برای کاهش عوارض ناشی از دیابت است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین مقاومتی فزاینده بر بیان ژن عامل نوروتروفیک مشتق از مغز در هیپوکمپ و تغییرات سرمی TNF-α,در موش های صحرایی دیابتی نر ویستار بود. روش ها برای این پژوهش 36 سر رت با میانگین وزنی 10±, 160 گرم به طور تصادفی در 3 گروه دیابت (D)، گروه دیابت و تمرین مقاومتی فزاینده (DRT)و گروه کنترل (C) قرار گرفتند. به منظور القای دیابت از روش تزریق صفاقی محلول STZ (50 mg/kg) استفاده شد. پروتکل تمرین مقاومتی فزاینده 3 روز در هفته و هر جلسه شامل 4 تا 9 ست بالا رفتن از نردبان عمودی به طول 110 سانتی متر با فاصله پله های 2 سانتی متر و زاویه 85 درجه با شدت 50، 75، 90 و 100 درصد ظرفیت حمل بیشینه بار بود. استخراج نمونه ها 48 ساعت پس از انجام آزمون GTT صورت گرفت. حیوانات تشریح و به منظور سنجش بیان ژن BDNF از تکنیک Real Time PCR استفاده شد. نتایج نتایج نشان داد تمرین مقاومتی فزاینده، بیان ژن BDNF را افزایش (001/0=P) و بیان TNF-α,را کاهش (002/0=P) داده است. همچنین افزایش وزن هیپوکمپ همراه با افزایش بیان ژن BDNF مشاهده شد. نتیجه گیری تمرین مقاومتی می تواند از تحلیل بافت هیپوکمپ بر اثر دیابت جلوگیری کند و به دلیل نقش مثبت هیپوکمپ بر حافظه، در افراد دیابتی حایز اهمیت است. همچنین بیان TNF-α,کاهش یافت. بنابراین برای بهبود شرایط جسمی افراد دیابتی توصیه می شود.

هدف فرایند رگ زایی به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می شود که رویدادی مهم در فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی است. در این تحقیق نقش تمرین استقامتی توام با مصرف عصاره چوب دارچین روی بیان برخی نشانگرهای رگ زایی در موش های صحرایی نر دیابتی شده با استروپتوزتوسین (STZ) بررسی شد. روش ها در این تحقیق تجربی 24 سر موش صحرایی نر دیابتی شده با mg/kg 50 STZ با وزن تقریبی 180 تا 220 گرم و محدوده سنی 8 تا 10 هفته، به صورت تصادفی به چهار گروه 1. کنترل دیابتی، 2. دیابتی+مصرف دارچین، 3. دیابتی+تمرین استقامتی و 4. دیابتی+مصرف دارچین+تمرین استقامتی تقسیم شدند. به منظور بررسی اثر القای دیابت بر متغیرهای پژوهش شش سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. در ادامه گروه های 3 و 4 به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته و هر جلسه 10-30 دقیقه، با سرعت 10-18 متر بر دقیقه به تمرین استقامتی پرداختند و گروه های 2 و 5 روزانه mg/kg 200 عصاره دارچین را به صورت گاواژ دریافت کردند. به منظور تجزیه وتحلیل یافته های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یکراهه همراه با آزمون تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد (05/0≥, P). نتایج سطوح بیان ژنی اندوتلین-1 (05/0≥, p) و eNOS (05/0≥, P) و در گروه کنترل دیابتی به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل سالم بود. سطوح eNOS و VEGF در گروه تمرین، گروه مصرف دارچین و گروه تمرین استقامتی+ دارچین تفاوت معناداری با گروه کنترل دیابتی نداشت (05/0≤, P). اما سطوح اندوتلین-1 در گروه تمرین استقامتی+دارچین بالاتر از گروه کنترل دیابتی بود (05/0≥, P). نتیجه گیری به نظر می رسد تمرین استقامتی با روش تحقیق حاضر و عصاره پوست دارچین با این مقدار اثر معناداری بر برخی نشانگرهای آنژیوژنز در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت ندارد، هرچند با توجه به محدودیت اطلاعات در خصوص سازوکار اثر استروپتوزتوسین بر آنژیوژنز در بافت قلب تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.

هدف رکورد در شنای رقابتی از مهم ترین دغدغه های مربیان امروزه است و پیدا کردن بهترین نوع تمرینات مقاومتی که از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر آمادگی جسمانی و رکورد شناگر است، از جایگاه ویژه ای برخوردار است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین مقاومتی کل بدن (TRX)، بر عملکرد عضلانی و اجرای شناگران زن جوان بود. روش ها به منظور انجام این پژوهش 12 زن شناگر سطح دانشگاهی به دو گروه کنترل و TRX تقسیم شدند. گروه کنترل تنها تمرینات شنا و گروه تجربی علاوه بر تمرینات شنا، هشت حرکت TRX مشابه با شنا نیز انجام دادند. برنامه پژوهش شامل چهار هفته، سه جلسه در هفته تمرینات عمومی شنا کردن و یا تمرینات شنا و TRXبود. عملکرد عضلانی توسط دستگاه ایزوکنتیک و اجرای شنا از طریق رکورد و تعداد ضربه های دست و پا در مسافت های 25 و 50 متر شنا قورباغه سنجیده شد. دامنه اختلاف قبل و بعد داده های حاصله با استفاده از آزمون آماری تی مستقل بررسی شد. نتایج نتایج نشان داد که رکورد شنای 25 متر در هر دو گروه بهبود معنادار بدون تفاوت بین گروهی داشته است (289/0 =P)، با وجود این، تعداد ضربات در گروه تجربی به طور معناداری کمتر بود (031/0 =P). عملکرد عضلانی در گروه TRX در شنای 25 متر و کل کار مصرفی برحسب ژول در شنای 50 متر در گروه تجربی افزایش معنادار نشان داد (05/ 0>P). نتیجه گیری نتایج این پژوهش بیان می کند که ترکیب TRX با تمرین شنا برای بهبود عملکرد شناگران مناسب تر است. همچنین به علت رعایت اصل ویژگی تمرین و استفاده آسان و ارزان پیشنهاد می شود شناگران از این شیوه تمرینی بهره ببرند.

هدف هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین بافت چربی احشایی و کبد و مقاومت به انسولین در موش های مبتلا به سندروم متابولیک است. روش ها پس از القای موش ها به سندروم متابولیک، به منظور اجرای برنامه، موش ها (32=n) به طور تصادفی به چهار گروه (8=n) کنترل استاندارد یا سالم، کنترل سندروم متابولیک، شنای تداومی و شنای تناوبی شدید (مبتلا به سندروم متابولیک) تقسیم شدند. برنامه های شنای تداومی و تناوبی شدید به ترتیب با 65 درصد و تقریبا معادل 100 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه اجرا شد. اندازه گیری متغیرهای خونی و بافتی (چربی احشایی و کبد) با روش الایزا و تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام گرفت. نتایج شنای تداومی و تناوبی شدید سبب کاهش معنادار سطح سرمی گلوکز (001/0=P) شد، ولی تغییر معناداری در مقاومت به انسولین (77/0=P) و کمرین بافت کبد (228/0=P) ایجاد نشد. تنها شنای تناوبی شدید سبب کاهش معنادار کمرین بافت چربی احشایی (0001/0=P) و وزن موش ها (029/0=P) شد. نتیجه گیری با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تمرینات شنای تداومی و تناوبی شدید می تواند به عنوان رویکردی پیشگیرانه در بهبود مقاومت به انسولین و سندروم متابولیک مورد توجه قرار گیرد، اما اجرای آن به صورت تناوبی شدید، اثربخش تر خواهد بود. نتیجه گیری قطعی به پژوهش های بیشتری نیاز دارد.

هدف به تازگی، استفاده از تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون (BFR) به عنوان جایگزینی برای تمرینات مقاومتی سنگین برای افراد میانسال و سالمند توصیه شده است. ازاین رو هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون BFR بر سطوح عوامل هورمونی آنابولیک و کاتابولیک در مردان میانسال کم تحرک بود. روش ها در تحقیق نیمه تجربی حاضر 20 مرد میانسال (53/2±, 65/47 سال) داوطلب انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی با (BFR) و بدون محدودیت جریان خون (NBFR) قرار گرفتند. چهار هفته تمرین مقاومتی گروه BFR شامل حرکت جلو پا و پرس پا با شدت 20 درصد 1-RM، یک نوبت 30 تکراری و دو نوبت 15 تکراری و گروه NBFR شامل همان حرکات با شدت 80 درصد 1-RM در سه نوبت 10 تکراری، اجرا شد. نمونه های خونی پیش، بلافاصله بعد (برای هورمون های تستوسترون، کورتیزول و لاکتات) و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی (برای هورمون رشد و عامل رشد شبه انسولینی-1) گرفته شد. داده ها با آزمون های آماری تحلیل واریانس و تی مستقل در سطح معناداری کمتر از 05/0 بررسی شد. نتایج افزایش غلظت استراحتی هورمون رشد (001/0=P)، IGF-I (001/0=P) و پاسخ تستوسترون (001/0=P) سرمی پس از اجرای برنامه تمرین در هر دو گروه معنادار بود. همچنین تنها افزایش GH استراحتی در گروه BFR به طور معناداری بیشتر از گروه NBFR بود (04/0P<). با این حال، تمرین مقاومتی با (11/0=P) و بدون BFR (53/0=P) سبب تغییر معناداری در غلظت کورتیزول نشد. نتیجه گیری بنابر یافته های تحقیق حاضر، به نظر می رسد احتمالا تمرینات مقاومتی با BFR طی دوره میانسالی روش مناسبی برای دستیابی به فواید سلامتی تمرینات ورزشی به واسطه سازگاری های هورمونی است.

هدف حدود 5/2 میلیون نفر در سراسر جهان به مولتیپل اسکلروزیس، بیماری مزمن عصبی-التهابی مغز و نخاع، مبتلا هستند که علت شایع ناتوانی جسمی جدی در جوانان، به ویژه زنان است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر فعالیت اختیاری و اجباری پیش از القای EAE بر بیان مقادیر مولکول های چسبان (ICAM-1 و VCAM-1) موثر بر نفوذپذیری سد خونی-مغزی در موش های ماده C57BL/6 است. روش ها 40 سر موش ماده C57BL/6 با وزن 2±, 18گرم و سن 1±, 7 هفته به روش تصادفی ساده به چهار گروه فعالیت اجباری (12=n)، فعالیت اختیاری (12=n)، کنترل EAE (8=n) و کنترل سالم (8=n) تقسیم شدند. برای اجرای فعالیت اجباری، موش ها فعالیت شنا را به مدت 30 دقیقه پنج روز در هفته و در طول شش هفته انجام دادند. همچنین برای اجرای فعالیت اختیاری موش ها یک ساعت در روز و پنج روز در هفته به مدت شش هفته در قفسی به یک چرخ گردان دسترسی پیدا کردند. پس از اتمام دوره تمرین بیان ژن ICAM-1 و VCAM-1 به روش RT-PCR اندازه گیری شد. در تجزیه وتحلیل داده ها برای تعیین اختلاف داده ها در بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 ≤,P استفاده شد. نتایج پنج هفته ثبت علایم بالینی پس از القای EAE تفاوت معناداری بین نمرات دو گروه فعالیت ورزشی و گروه کنترل EAE نشان داد (05/0P). نتیجه گیری به نظر می رسد دو نوع فعالیت اختیاری و اجباری با کاهش بیان مولکول های چسبان ICAM-1 و VCAM-1 سبب کاهش نفوذپذیری سد خونی-مغزی می شود.

هدف دیابت، اختلال متابولیکی است که از طریق هایپرگلایسمی مشخص می شود و نقش مهمی در ایجاد آپوپتوز قلبی دارد. شواهد حاکی از آن است که تمرینات ورزشی می توانند برخی از مسیرهای پیام رسانی مربوط به آپوپتوز را تحت تاثیر قرار دهند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین و نسبت BCL-2 به BAX بر موش های صحرایی دیابتی نر نژاد ویستار است. روش ها در این تحقیق تجربی، 25 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 200 تا 250 گرمی به طور تصادفی به پنج گروه: تمرین هوازی (6=n)، تمرین مقاومتی (6=n)، شم (6=n)، کنترل (4=n) و سالم (3=n) تقسیم شدند. موش های صحرایی با مصرف رژیم غذایی پرچرب به مدت شش هفته و پس از شش هفته تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین به مقدار 30 میلی گرم بر کیلوگرم دیابتی شدند. موش های صحرایی گروه هوازی به مدت چهار هفته و هفته ای پنج جلسه روی نوار گردان و موش های صحرایی گروه مقاومتی به مدت چهار هفته و هفته ای شش جلسه با استفاده از نردبان به تمرین پرداختند. نتایج تفاوت میزان پروتیین BAX گروه هوازی و مقاومتی معنادار و مقدار آن در گروه مقاومتی نسبت به هوازی کمتر بود (014/0=P). تفاوت نسبت BCL-2 به BAX گروه هوازی و مقاومتی معنادار و در گروه مقاومتی بیشتر از گروه هوازی بود (05/0=P). همچنین میزان شاخص مقاومت به انسولین در گروه هوازی (005/0=P) و در گروه مقاومتی (004/0=P) پس از تمرین کاهش بیشتری نسبت به قبل تمرین داشت و این اختلاف معنادار بود. نتیجه گیری به نظر می رسد هم تمرین مقاومتی و هم تمرین هوازی در کاهش میزان شاخص مقاومت به انسولین اثرگذارند و در مقایسه بین دو تمرین هوازی و مقاومتی، تمرین مقاومتی بیشتر در کاهش عوامل آپوپتوزی اثر بیشتری دارد و با افزایش شدت تمرین، میزان SIRT1 افزایش می یابد و سبب مهار عوامل آپوپتوزی می شود.

هدف تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر مکمل کراتین به تنهایی یا در حالت ترکیب با ورزش شنا بر مقاومت انسولینی، تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش های صحرایی نر چاق انجام گرفت. روش ها 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (15±, 160 گرم)، به صورت تصادفی در پنج گروه قرار گرفتند: کنترل، غذای پرچرب، مکمل کراتین، تمرین شنا و مکمل کراتین همراه با تمرین شنا. برنامه تمرین شامل مدت دوازده هفته تمرین شنا بود که هر دو هفته یک بار زمان تمرین بیشتر می شد. در انتها موش های صحرایی تحت آزمون تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) قرار گرفتند و نمونه های خونی برای سنجش مقادیر TG, HDL و انسولین گرفته شد. همچنین عضله نعلی طرف راست برای سنجش میزان پروتیین PGC-1α,برداشته شد. نتایج چاقی به تنهایی سبب افزایش مقاومت انسولین و کاهش تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش های صحرایی شد و مکمل کراتین به تنهایی تاثیری بر این تغییرات نداشت. تمرین به تنهایی سبب کاهش مقاومت انسولین و افزایش تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش های صحرایی چاق شد و مکمل کراتین همراه با تمرین تاثیر فزاینده بر تغییرات ذکرشده داشت. چاقی به کاهش بیان پروتیین PGC-1α,و تمرین به افزایش سطح این پروتیین منجر شد. مکمل کراتین به تنهایی یا با ورزش تاثیری بر بیان این پروتیین نداشت (05/0

هدف از جمله تغییراتی که هنگام فعالیت ورزشی در ساختار عروقی عضله اسکلتی برای رفع شرایط استرسی رخ می دهد، فرایند رگ زایی است که مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر شش هفته تمرین مقاومتی با مدت زمان تحت تنش متفاوت عضله بر برخی عوامل رشد عروقی سرم دختران غیرفعال انجام گرفت. روش ها 20 دانشجوی دختر داوطلب (میانگین سنی 3/22 سال) به طور تصادفی و مساوی در دو گروه با مدت زمان تحت تنش (یک ثانیه-یک ثانیه) و (دو ثانیه-چهار ثانیه) قرار گرفتند. تمرین مقاومتی به مدت شش هفته، سه روز در هفته، در هشت ایستگاه، سه نوبت، شدت 1RM 75 درصد (10 تکرار) و 1RM 50 درصد (5 تکرار) برای یکسان شدن بار تمرین، در دو گروه انجام گرفت. به منظور بررسی متغیرهای VEGF، GH و اندوستاتین پیش از دوره تمرینی و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین از آزمودنی ها نمونه خون گرفته شد. داده ها با آزمون آماری تحلیل کوواریانس ارزیابی شدند. نتایج در پی شش هفته تمرین مقاومتی، در مقادیر سرمی VEGF (P=59/0) و GH (P=89/0) بین دو گروه، تفاوت معناداری وجود نداشت. اما در مورد قدرت پا (P=01/0) و اندوستاتین (P=04/0) تفاوت بین دو گروه معنادار بود. نتیجه گیری اگرچه در شاخص های مربوط به محرک رگ زایی اختلافی بین دو گروه در مدت شش هفته مشاهده نشد و به احتمال زیاد برای این شاخص ها به زمان بیشتری نیاز است، اما در مورد مهارکننده آنژیوژنز این اختلاف معنادار بود. همچنین جزء برون گرا بیشتر در تمرین دو ثانیه-چهار ثانیه با افزایش قدرت بیشتری همراه بود.

هدف فواید متابولیک انجام هر جلسه تمرینات معمول بیماران دیابتی فعال در شرایط آب در برابر خشکی نیاز به بررسی دارد. هدف پژوهش بررسی مقدار گلوکز، FFA، انسولین، ANP و اپی نفرین خون در حین رکابزنی در خشکی در برابر آب و همچنین در خلال دوره زمانی اولیه بازگشت به حالت اولیه بود. روش ها طرح پژوهش از نوع سری های زمانی با ترتیب تصادفی معکوس بود. دوازده زن دیابتی یایسه (سن 3/2±, 76/66 سال)، ابتدا شش هفته تمرین تناوبی را تجربه کردند و سپس به دنبال آزمون تحمل گلوکز، در سه جلسه مجزا (با فاصله یک هفته) شامل شرایط کنترل، ورزش در آب و ورزش در خشکی آزمون شدند. در هر دو جلسه ورزش در خشکی و آب، سه تناوب 10 دقیقه ای رکابزنی با شدت 40 درصد توان هوازی بیشینه انجام گرفت و پنج بار خون گیری در مراحل پیش از ورزش، بلافاصله پس از ورزش و همچنین در دقایق 60، 90 و 120 پس از ورزش به عمل آمد. داده ها با تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر عاملی 5×3 (شامل سه سری زمانی پنج تکراری) تحلیل شد. نتایج رکابزنی در هر دو شرایط آب و خشکی سبب کاهش گلوکز (20-و 17-درصد)، انسولین (39-و 37-درصد)، و FFA سرم (61-و 55-درصد) و از سویی افزایش مقدار ANP (169 و 52 درصد) و اپی نفرین (43 و 82 درصد) سرم شد (05/0>P). پس از توقف رکابزنی در هر دو شرایط، مقدار انسولین، FFA و ANP افزایش یافت، درحالی که گلوکز و اپی نفرین کاهش یافتند (05/0>P). در تمام موارد سطوح سرمی متغیرها در حین رکابزنی در آب کمتر از رکابزنی در خشکی بود (05/0>P). نتیجه گیری در صورت انجام هر جلسه تمرینات ورزشی بیماران دیابتی دارای سابقه تمرین منظم در آب، فواید متابولیکی بهتری نسبت به ورزش در خشکی حاصل می شود که این مسیله در دو ساعت متعاقب پایان ورزش نیز ادامه می یابد، ولی به دلیل کمبود شواهد و محدودیت های پژوهش همچنان به بررسی بیشتری نیاز است.