مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی ایلام
سال:1401 | دوره:30 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

مقدمه: دیابت نوع 2 به عنوان عامل خطر اصلی بیماری های قلبی-عروقی مطرح است. تاثیرات چشمگیری از تمرین استقامتی و امپاگلیفلوزین بر ساختار و عملکرد قلب وجود دارد؛ بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین استقامتی و دریافت امپاگلیفلوزین بر برخی از شاخص های ساختاری و عملکردی قلب در رت های نر دیابتی است. مواد و روش ها: تعداد 40 سر موش نر نژاد ویستار (وزن 92/12±, 09/253 گرم، سن 8-10 هفته) به صورت تصادفی به پنج گروه مساوی 1. گروه کنترل سالم، 2. گروه کنترل دیابتی، 3. گروه دیابتی+امپاگلیفلوزین، 4. گروه دیابتی+تمرین استقامتی و 5. دیابتی+تمرین استقامتی+امپاگلیفلوزین تقسیم و در شرایط آزمایشگاهی نگهداری شدند. القای دیابت پس از پایان دستورالعمل آشناسازی به مدت دو هفته و پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، با تزریق درون صفاقی محلول STZ به میزان 50 میلی گرم/ کیلوگرم صورت گرفت و سطح گلوکز 300 میلی گرم/ دسی لیتر به عنوان دیابتی در نظر گرفته شد. گروه های تمرینی به صورت 5 روز در هفته و به مدت 6 هفته به تمرین استقامتی پرداختند. گروه های مصرف کننده دارو نیز 6 هفته به صورت روزانه از طریق گاواژ 10 میلی گرم/ کیلوگرم امپاگلیفلوزین دریافت کردند. 48 ساعت پس از پایان دستورالعمل، حیوانات بیهوش شدند و عملکرد قلبی با استفاده از اکوکاردیوگرافی ثبت و سپس بافت قلب جدا و تشریح گردید. از آزمون های آماری ANOVA یک طرفه و کروسکال والیس از طریق نرم افزارهای SPSS vol. 27 وGraph Pad Prism vol. 9 برای تجزیه وتحلیل آماری داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دهنده تفاوت معنی دار در ضخامت پایان سیستولی بطن چپ (P=0. 011) و حجم پایان سیستولی بطن چپ (P=0. 008) میان گروه های پژوهش بود. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد، قطر پایان سیستولی بطن چپ در گروه کنترل دیابتی نسبت به کنترل سالم، به شکل معنا داری بالاتر (P=0. 012) و از سوی دیگر، قطر پایان سیستولی بطن چپ در گروه دیابت+تمرین+امپاگلیفلوزین به شکل معنا داری، کمتر از گروه کنترل دیابتی بود (P=0. 020)؛ همچنین نتایج آزمون تعقیبی نشان داد، حجم پایان سیستولی بطن چپ در گروه کنترل دیابتی نسبت به کنترل سالم، به صورت معنی داری بالاتر (P=0. 006) و از سوی دیگر، حجم پایان سیستولی بطن چپ در گروه دیابت+تمرین+امپاگلیفلوزین به شکل معنی داری کمتر از گروه کنترل دیابتی بود (P=0. 017). تفاوت معنا داری در سایر شاخص ها ساختاری و عملکردی قلب مشاهده نشد (P≥, 0. 05). بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده هم زمان از امپاگلیفلوزین و انجام تمرین استقامتی به کسب مزیت های بیشتر در ساختار و عملکردی قلب، در مقایسه با ورزش و مصرف امپاگلیفلوزین به تنهایی منجر می شود.

مقدمه: سقط عارضه شایعی است که به پایان زودرس بارداری، با مرگ جنین پیش از هفته 20 بارداری اطلاق می شود. بررسی ها نشان می دهند که ژن های فراوانی در بروز این اختلال دخالت دارند. ژن CX3CR1 یکی از این ژن های پاسخ التهابی در دستگاه ایمنی است. در این مطالعه، با به کارگیری روش های مختلف آنالیز بیوانفورماتیکی، به اثبات بیماری زایی واریانت های rs3732378 و rs3732379 پرداخته شد. مواد و روش ها: در این مطالعه، از ابزارهای بیوانفورماتیکی برای پیش بینی اثر جهش های rs3732378 و rs3732379 شامل SIFT، PolyPhen 2، PROVEAN، Predict SNP و Exome Variant Server استفاده گردید. تغییرات پایداری پروتیین جهش یافته با ابزارهای I-Mutant و DynaMut بررسی شد؛ همچنین مدل سازی، بررسی ساختار پروتیین، داکینگ و برهم کنش پروتیین-لیگاند به ترتیب با استفاده از ابزارهای SWISS-MODEL، SwissDock و FRODOCK، نرم افزار PyMOL، Hawkdock و نرم افزار MolSoft انجام گرفت. یافته ها: پلی مورفیسم های بسیار فراوانی در ارتباط با ژن CX3CR1 شناخته شده اند. از میان پلی مورفیسم های گزارش شده، تعداد 244 پلی مورفیسم مربوط به جهش بدمعنی در بانک اطلاعاتی dbSNP گزارش شده بود که از این تعداد، 2 جهش بدمعنی rs3732378 (g. 39307162 G>A و p. Thr280Met) و rs3732379 (g. 39307256 C>T و p. Val249Ile) مربوط به بیماری سقط مکرر بود و بررسی گردید. نتایج به دست آمده از نرم افزارهای بیوانفورماتیکی نشان داد که احتمالا هر دو واریانت به عنوان جهش بیماری زا پیش بینی شده و باعث تغییر پایداری ساختار پروتیین گردیده اند و در میان کنش با لیگاند تاثیرگذارند. بحث و نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که این دو جهش بدمعنی ژن CX3CR1، به عنوان کاندید مهمی برای بیماری زایی سقط مکرر عمل می کنند و شناسایی آن ها در بیماران مبتلا به سقط مکرر می تواند به عنوان یک عامل خطر در نظر گرفته شود.

مقدمه: باکتری Janthinobacterium. lividum قادر به تولید متابولیت ثانویه با خاصیت ضدمیکروبی تحت عنوان ویولاسیین است. ویولاسیین در این باکتری در شرایط ویژه ای همچون استرس غذایی، کمبود اکسیژن، تغییرات pH و یا دمای محیط حتی وجود یک ماده شیمیایی تولید می شود. باکتری ها از این عامل های تولیدی به عنوان عملگری برای بقای بیشتر استفاده می کنند. این رنگ دانه برای رنگ آمیزی منسوجات بیمارستانی با خاصیت آنتی باکتریال می تواند کاربرد داشته باشد. هدف از این مطالعه تعیین شرایط مناسب برای بیشینه تولید رنگ دانه ویولاسیین توسط باکتری، به منظور صرفه جویی در وقت و هزینه تولید است. مواد و روش ها: در این مطالعه اثر تیمارهای مختلف به صورت کمی و کیفی، برای دستیابی به بهترین شرایط تولید ویولاسیین توسط باکتری J. lividum آزمایش شد. اثر هوادهی بر تولید بیوفیلم رنگی، اثر دما بر میزان تولید ویولاسیین، آزمایش غلظت گلیسرول و اثر آن بر تولید رنگ دانه، بررسی اثر گلیسرول، سولفات سدیم، تریپتوفان، عصاره گوشت و پپتون در بهینه سازی تولید، بهینه سازی در محیط جامد و مایع و بررسی طیف رنگی و مقاومت رنگ ویولاسیین در pHهای مختلف بررسی گردید. برای مقایسه کمی تیمارها از نرم افزار آماری SPSS و روش مقایسه آماری T-Test استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که محیط کشت حاوی 3/0 درصد عصاره گوشت و 5/0 درصد پپتون، 1/0 درصد گلیسرول و 1 درصد تریپتوفان روی محیط کشت جامد حاوی نوترینت آگار، به عنوان بهترین محیط کشت برای تولید انتخاب گردید. میزان تولید بیومس و رنگ در محیط جامد دو برابر محیط مایع بود. pH مطلوب 7، در تنها دمای مناسب برای تولید رنگ ویولاسیین در این سویه 25 درجه سانتی گراد بود. رنگ بنفش به دست آمده از این رنگ دانه در pHهای اسیدی به مدت طولانی (24 ساعت) پایدار بوده است. این پایداری تا pH =11 وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: محیط کشت جامد نوترینت آگار تغییریافته برای تولید بهینه و دو برابری ویولاسیین معرفی گردید. شرایط بهینه کشت باکتری (دمای 25 درجه سانتی گراد و pH برابر 7) برای بهترین تولید رنگ دانه به دست آمد. از نظر کیفی می توان گفت، رنگ های طبیعی درصورتی که در یک محصول با قابلیت تولید با بازدهی و کیفیت بالا به کار روند، می توانند جایگزین این دسته از مواد رنگی شیمیایی مضر شوند. در این تحقیق، با افزایش و بهبود ترکیب محیط کشت و حفظ شرایط بهینه تولید، نسبت به تولید ویولاسیین با بازدهی بالاتر اقدام شد.

مقدمه: گیاهان دارویی منابع ارزشمندی از ترکیبات آنتی اکسیدانی و ضدمیکروبی مختلف هستند. در این مطالعه، تاثیر روش های مختلف عصاره گیری با حلال های آبی و متانولی بر فعالیت های آنتی اکسیدانی و ضدمیکروبی گیاه مریم نخودی خزری بررسی شده است. مواد و روش ها: این تحقیق یک مطالعه پایه ای تجربی است. در این مطالعه آزمایشگاهی، عصاره گیری آبی و متانولی با سه روش مگنت، بن ماری و شیکر از نمونه خشک انجام شد؛ سپس اثر آنتی اکسیدانی با روش های حذف رادیکال آزاد DPPH (2, 2-diphenyl-1-picrylhydrazyl. ) و میزان قدرت کاهندگی (Reducing power) به همراه تعیین میزان فنل تام و فلاونویید تام تعیین گردید. بررسی اثر ضدباکتریایی عصاره آبی و متانولی علیه باکتری های استافیلوکوکوس اوریوس، باسیلوس سریوس و اشریشیاکلای به روش دیسک دیفیوژن صورت گرفت. یافته ها: بررسی خواص آنتی اکسیدانی نشان داد که عصاره متانولی اثر قوی تری نسبت به عصاره آبی دارد. در میان روش های مختلف عصاره گیری، روش مگنت نسبت به دو روش دیگر برتری داشت. این نتایج درباره مقدار فنل تام و فلاونویید تام نیز به همین صورت بود. بررسی خواص آنتی باکتریایی مشخص کرد که عصاره متانولی فعالیت آنتی باکتریایی داشت، درحالی که عصاره آبی اثر آنتی باکتریایی از خود نشان نداد. بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این بررسی نشان داد که عصاره گیری به روش مگنت، بالاترین کارایی را در گیاه مریم نخودی خزری داشت. هر دو عصاره آبی و متانولی خواص آنتی اکسیدانی داشتند، درحالی که تنها عصاره متانولی خواص آنتی باکتریایی از خود نشان داد؛ بنابراین می توان گفت عصاره متانولی به روش مگنت، بهترین خاصیت آنتی اکسیدانی و ضدمیکروبی را دارد.

مقدمه: همه گیری ها و مرگ ومیر ناشی از ویروس های آنفلوانزا در سراسر جهان یک نگرانی مهم به شمار می رود. استفاده از داروهای ضدویروسی مهارکننده نورامینیداز (NA) مانند اوسلتامی ویر، روش موثر و ارزشمندی در درمان این ویروس ها است، هرچند جهش در چند بخش از این ژن، موجب به وجود آمدن سویه های مقاوم به دارو می شود و افزایش روزافزون سویه های مقاوم به دارو یک مشکل جهانی است. یکی از شایع ترین جهش های مقاومت دارویی به اوسلتامی ویر، جهش جایگزینی اسید آمینه هیستیدین به تیروزین در موقعیت 275 (H275Y) در پروتیین نورامینیداز است. هدف این مطالعه شناسایی جهش H275Y در ویروس های آنفلوانزای A/H1N1 در گردش در استان همدان با استفاده از روش Real-time RT PCR بود. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی روی 110 نمونه سواب مشکوک به ویروس آنفلوانزا جداشده بین سال های 1395-1394 انجام شد. ابتدا RNA نمونه ها استخراج گردید و سپس برای تعیین تایپ و ساب تایپ ویروس آنفلوانزا، از روش Real-time RT PCR استفاده شد. پس از آن، نمونه های مثبت برای شناسایی جهش H275Y با روش Real-time RT PCR ارزیابی گردیدند. یافته ها: در این مطالعه از مجموع 110 بیمار، 50 (45 درصد) نفر زن و 60 (55 درصد) نفر مرد بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان در این پژوهش برابر با 42/2±, 74/40 سال بود. ویروس آنفلوانزا A/H1N1 در 22 نفر (20 درصد موارد) یافت شد، به این صورت که 13 مورد (7/21 درصد) در مردان و 9 مورد (18 درصد) در زنان مشاهده گردید. در بررسی ارتباط میان جنس و ابتلا به ویروس آنفلوانزا، رابطه معنی داری دیده نشد (P=0. 81)؛ همچنین باید اشاره کرد که از مجموع 22 نمونه مثبت، در هیچ کدام از موارد جهش مقاومت دارویی H275Y مشاهده نگردید. بحث و نتیجه گیری: یافته های مطالعه نشان داد که هیچ جهش مقاومت دارویی اتفاق نیفتاده است و همچنان داروی اوسلتامی ویر گزینه مناسبی برای درمان این ویروس در همدان است؛ اما با توجه به افزایش روزافزون سویه های مقاوم، بررسی سالیانه مقاومت به این دارو توصیه می گردد و به مطالعات بیشتری در این زمینه نیاز است.

مقدمه: هدف این پژوهش ارزیابی تمرینات نوروفیدبک بر عملکرد اجرایی انعطاف پذیری شناختی و توجه در دانش آموزان دارای اختلال یادگیری بود. مواد و روش ها: بدین منظور، 30 دانش آموز پسر دارای اختلال یادگیری مراجعه کننده به کلینیک درمانی موفقیت در تهران، به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری قرار گرفتند. گروه اول به عنوان گروه آزمایش، 16 جلسه تمرین نوروفیدبک (دو جلسه در هفته) دریافت نمود و گروه دوم (شاهد) هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل آزمون های رایانه ای انعطاف پذیری شناختی ویسکانسین و آزمون توجه استروپ بود. داده های به دست آمده از پژوهش با روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره و با استفاده از نرم افزار SPSS vol. 24 تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که گروه آزمایش در نشانگرهای آزمون توجه استروپ و انعطاف پذیری شناختی ویسکانسین برتری داشتند. بحث و نتیجه گیری: با تمرکز بر یافته های این پژوهش، آموزش نوروفیدبک در ارتقای کارکردهای اجرایی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری مفید است و می تواند عملکرد اجرایی انعطاف پذیری شناختی و توجه این دانش آموزان را بهبود ببخشد.

مقدمه: بر اساس مطالعات موجود، افزایش میزان آنتی ژن کارسینوامبریونیک (CEA) با پیشرفت سرطان کولورکتال همراه است و به عنوان یک عامل تشخیصی حساس برای CRC در نظر گرفته می شود و از سوی دیگر، اخیرا به نقش گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زوم (PPARs) در سرطان کولورکتال توجه شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه میان میزان بیان PPARs با CEA در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال است. مواد و روش ها: در این مطالعه، تعداد 100 نمونه بافت توموری اولیه به همراه نمونه بافت سالم مجاور آن و نیز نمونه سرمی بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، از بانک تومور انستیتو کانسر تهران تهیه شد. میزان بیان PPARs در نمونه های بافتی و میزان CEA در نمونه های سرمی بیماران و نیز ارتباط میان این مارکرها ارزیابی گردید. یافته ها: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد که میزان بیان PPARs و نیز میزان سرمی CEA در سرطان کولورکتال به طور معنا داری افزایش می یابد (P<0. 01). اگرچه میزان این مارکرها در بیماران با پیشرفت و گسترش بیماری ارتباط معنی داری نشان داد (P<0. 01)؛ اما ارتباط معنا داری میان میزان بیان PPARs و میزان سرمی CEA در این بیماران دیده نشد (P>0. 05). بحث و نتیجه گیری: مطالعه کنونی نشان داد که میزان بیان PPARs و نیز میزان سرمیCEA با پیشرفت و گسترش بیماری مرتبط است؛ اما ارتباط معنی داری میان میزان بیان PPARs و میزان سرمیCEA در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال وجود ندارد.

مقدمه: استرس اولیه می تواند ساختار عصبی ازجمله هیپوکامپ و عملکردهای رفتاری مانند حافظه را دچار اختلال کند؛ به همین سبب، توجه به خنثی سازی آثار مخرب استرس بر بدن یکی از موضوعات قابل بحث در میان پژوهشگران بوده است. با توجه به اینکه در تحقیقات پیشین به نقش فعالیت بدنی در کاهش استرس اشاره شده بود؛ بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر چهار هفته تمرین شنا بر یادگیری و حافظه فضایی در موش های نوزاد جداشده از مادر بود. مواد و روش ها: در این تحقیق، 40 سر موش صحرایی نر نژاد آلبینو ویستار به طور تصادفی به چهار گروه (جداشده از مادر، جداشده از مادر به همراه تمرین شنا، تمرین شنا و کنترل) تقسیم شدند. از روش جداسازی نوزادان از مادر برای ایجاد شرایط استرس زا استفاده گردید. گروه های جداشده از مادر از روز پس از تولد به مدت یک ماه، روزانه 6 ساعت از مادران خود جدا شدند. برای اعمال فعالیت بدنی، تمرین شنا به مدت چهار هفته، هفته ای پنج جلسه به صورت افزایشی صورت گرفت. برای اندازه گیری میزان استرس، میزان گلوکز خون موش ها سنجیده و برای سنجش یادگیری و حافظه فضایی از آزمون ماز آبی موریس استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون آنوا نشان داد که گلوکز خون گروه جداشده از مادر نسبت به گروه کنترل، افزایش معنا داری داشته است (0. 045=P) و بنابراین، اطمینان ناشی از اعمال استرس به دست آمد؛ همچنین نتایج آزمون مانوا نشان داد که اگرچه استرس تاثیر معنا داری بر یادگیری فضایی نداشت؛ اما نتایج آزمون کاوش نشان داد، گروه جداشده از مادر کاهش معنا داری در درصد ورود به ربع هدف (0. 05=P) و درصد زمان سپری شده در ربع هدف (0. 029=P) نسبت به گروه کنترل داشتند؛ بنابراین، حافظه فضایی تحت استرس در گروه جداشده از مادر نسبت به سایر گروه ها تخریب شد. درنهایت، تمرین شنا همراه با جدایی از مادر توانست آثار مخرب استرس بر حافظه فضایی در درصد ورود به ربع هدف (0. 02=P) و درصد زمان سپری شده در ربع هدف (0. 05=P) را خنثی کند. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که استرس اثر منفی بر یادگیری فضایی ندارد؛ اما حافظه را تخریب می کند. از سوی دیگر، تمرین شنا می تواند به عنوان یک روش درمانی تا حد بسیاری این آثار منفی را خنثی نماید و باعث بهبود حافظه شود.

مقدمه: ایسکمی-ریپرفیوژن مغزی باعث ایجاد سازوکارهای پیچیده آسیب بافتی ازجمله آپوپتوز نورون ها می شود. اسنیک اسید یک متابولیت ثانویه از گلسنگ است که خواص بیولوژیکی مختلفی چون فعالیت های آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی آثار محافظت کننده عصبی اسنیک اسید بر مرگ سلولی آپوپتوز و پروتیین های مرتبط با آپوپتوز Bax و Bcl-2 در نورون های ناحیه CA1 هیپوکامپ به دنبال ایسکمی-ریپرفیوژن مغزی بود. مواد و روش ها: 42 موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به سه گروه (شم، ایسکمی-ریپرفیوژن و ایسکمی-ریپرفیوژن + اسنیک اسید) تقسیم شدند. ایسکمی مغزی با انسداد شریان های کاروتید مشترک ایجاد گردید. تزریق اسنیک اسید (mg/kg25، به صورت داخل صفاقی) در آغاز برقراری دوباره جریان خون صورت گرفت. میزان بیان پروتیین های Bax و Bcl-2 با استفاده از روش ایمونوفلورسنت اندازه گیری شد. برای تعیین میزان مرگ سلولی آپوپتوزی از رنگ آمیزی TUNEL استفاده گردید. یافته ها: ایسکمی مغزی موجب افزایش آپوپتوز نورون های ناحیه CA1 هیپوکامپ شد. اسید اسنیک از طریق کاهش بیان پروتیین پیش آپوپتوزی Bax و افزایش بیان پروتیین آنتی آپوپتوزی Bcl-2، میزان مرگ سلولی آپوپتوزی را به شکل چشمگیری کاهش داد. بحث و نتیجه گیری: اسنیک اسید از طریق کاهش مرگ سلولی می تواند اثر محافظتی عصبی در برابر آسیب های ناشی از ایسکمی-ریپرفیوژن مغزی داشته باشد.

مقدمه: عوامل ژنتیکی بر عملکرد بدنی، پاسخ تمرین و همچنین وضعیت ورزشی نخبگان تاثیر می گذارند؛ بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی فراوانی و ارتباط 8111989rs SNP در ژن CKMM A/G مردان وزنه بردار و مردان غیرورزشکار طراحی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تحلیلی_توصیفی، 30 نفر از مردان بزرگ سال نخبه وزنه بردار (شامل قهرمانان لیگ برتر، اردونشینان تیم ملی، قهرمانان آسیا، جهان و المپیک) استان اصفهان با میانگین سن 11/7±, 77/21، قد 98/6±, 87/179 و وزن 73/22±, 87/96 (انحراف استاندارد±, میانگین) شرکت کردند که به صورت هدفمند، داوطلبانه و در دسترس انتخاب و با تعداد 44 نفر از افراد غیرورزشکار با مشخصه های مشابه آنتروپومتریکی (سن، قد و وزن) مقایسه شدند. cc 4 نمونه بزاقی از همه افراد شرکت کننده در این مطالعه جمع آوری گردید و پس از انجام مراحل استخراج DNA، با انجام PCR، شیوع آللی و ژنوتیپی ژن CKMM A/G از طریق روش RFLP و الکتروفورز تعیین شد. برای آزمون فرضیه های مربوطه از روش های تی مستقل، کای اسکویر و همچنین رگرسیون لجستیک به کمک نرم افزار SPSS vol. 20 استفاده گردید. سطح معنی داری نیز 0. 05>P در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که شیوع ژنوتیپ AG به طور معنی داری، بالاتر از ژنوتیپ های AA و GG در گروه های وزنه بردار، غیرورزشکار و مجموع جمعیت پژوهش بود (0. 05>P)؛ همچنین چگونگی توزیع ژنوتیپ CKMM A/G با وضعیت وزنه برداری ارتباط معنا داری نداشت و میان گروه های وزنه بردار و غیرورزشکاران نیز تفاوت معنی داری یافت نشد (0. 05