پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1401 | دوره:8 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: خستگی یکی از رایج ترین علایم بیماری در افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروز است. خستگی موجب کاهش عملکردهای مختلف حرکتی، حسی و روانی مبتلایان و منشا بروز مشکلاتی در انجام فعالیت های روزمره زندگی آنان می باشد. پرستاران توانبخشی با توجه به اپیدمی کرونا باید برنامه های منسجم و متناسب با امکانات موجود برای این مددجویان اتخاذ نمایند. لذا هدف از انجام این مطالعه، تاثیر اجرای مراقبت های توانبخشی از راه دور بر خستگی مددجویان مبتلا به بیماری مالتیپل اسکلروز می باشد. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی دو گروهی است. شرکت کنندگان شامل 36 بیمار مراجعه کننده به انجمن ام اس ایران بود که در سال 1400 به روش در دسترس براساس معیارهای ورود انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل فرم اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه استاندارد سنجش شدت خستگی بوده که توسط دو گروه مداخله و کنترل تکمیل شد. گروه مداخله علاوه بر مراقبت های روتین، مراقبت های توانبخشی از راه دور را نیز دریافت کرد. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 صورت پذیرفت. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد در گروه مداخله، میانگین نمرات خستگی از 4/383 در قبل از مداخله به 4/765 در بعد از مداخله تغییر یافته است و تفاوت معنادارآماری نداشته است (0/045=p). همچنین در گروه کنترل، میانگین نمرات خستگی از 4/963 در قبل از مداخله به 4/475 در بعد از مداخله تغییر یافته است. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد مراقبت های توانبخشی از راه دور و آموزش های موثر به بیماران مالتیپل اسکلروز درجهت کاهش خستگی آنان موثر نمی باشد. لذا برای کاهش این مشکل رایج، پرستاران توانبخشی بایستی برنامه های منسجم و متناسب با امکانات موجود و به شکل موثرتری برای این مددجویان اتخاذ نمایند.

مقدمه: عدم کنترل تعادل و سقوط در سالمندان از مهمترین عوامل آسیب است و در برخی مواقع موجب مرگ در این گروه می گردد. پیدا نمودن شیوه های بهبود کنترل پاسچر (قامت) به لحاظ علمی از اهمیت بالایی برخوردار است. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر استفاده از بریس زانو بر کنترل پاسچر سالمندان در دو راستای داخلی-خارجی و قدامی-خلفی طی راه رفتن است. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. نمونه آماری این مطالعه شامل 15زن (با میانگین سنی 66 سال، قد 160 سانتی متر، وزن 74 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 28 کیلوگرم بر متر مربع) و 15 مرد (با میانگین سنی 69 سال، قد 175 سانتی متر، وزن 81 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 27 کیلوگرم بر متر مربع) بود. مداخله مورد استفاده در این پژوهش نوعی بریس با ایجاد محدودیت در حرکات) Flexion خم شدن) و)Extension باز شدن) و یا حمایت کردن زانو بود. برای ثبت مرکز فشار از صفحه نیروی برتک (Bertec Corporation, Columbus, OH) استفاده شد. یافته ها: اثر عامل گروه بر مقدار بیشترین جابجایی مرکز فشار تفاوت معناداری را نشان داد (0/05(P< اثر عامل بریس بر دامنه تغییرات مرکز فشار در راستای قدامی-خلفی معنادار بود (0/018=(p. همچنین، مقدار ماکزیمم جابجایی مرکز فشار (COPMax) در راستای داخلی-خارجی طی راه رفتن با بریس نسبت به راه رفتن بدون بریس 32/75 درصد افزایش داشت. نتیجه گیری: به طور کلی مقادیر جابجایی مرکز فشار در دو گروه زن و مرد متفاوت است. باوجود این، بریس اثر مشابهی بر دو گروه زن و مرد دارا می باشد و میزان جابجایی مرکز فشار را افزایش می دهد.

مقدمه: مادران به عنوان عضوی از خانواده بیش از سایر اعضای خانواده تحت تاثیر کودک مبتلا به اختلال اوتیسم قرار می گیرند. آنان در مواجه با این اختلال واکنش های متفاوتی از خود نشان می دهند. لذا این پژوهش با هدف مطالعه واکنش های مقابله ای مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم شکل گرفت. روش کار: پژوهش با روش کیفی از نوع تحلیل محتوای متعارف انجام گرفت. مشارکت کنندگان شامل 33 مادر دارای کودک مبتلا به اختلال اوتیسم با میانگین سنی فرزند 7 سال، در استان یزد بودند. این افراد با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و سپس مورد مصاحبه نیمه ساختاریافته قرار گرفتند. نمونه گیری تا اشباع داده ها و طبقات ادامه پیدا کرد. ابتدا متن مصاحبه های موجود مطالعه و کلمه به کلمه و جمله به جمله مورد بررسی و تحلیل محتوا قرار گرفت. با استخراج طبقه ها و نشانگرهای موجود در متن جهت رسیدن به پاسخ مطلوب برای پرسش اصلی تحقیق از طریق توصیف نظرات مصاحبه شوندگان تلاش شد. داده ها با روش استقرایی مورد تحلیل قرار گرفتند. این فرآیند شامل کدگذاری باز، ایجاد طبقه ها و انتزاع است. هر طبقه با استفاده از کلمات نمایانگر محتوا نامگذاری شد. زیر طبقات مشابه با هم تحت عنوان یک طبقه دسته بندی شده و طبقات تحت عنوان طبقات اصلی با هم گروه بندی شدند یافته ها: طبقات اصلی پژوهش شامل «مواجه دوسویه انطباق/عدم انطباق»، «خودمراقبتی» و «مراقبت کودک محور» می باشد. مواجه دوسویه انطباق/عدم انطباق شامل دو طبقه فرعی با عناوین «بروز احساسات مثبت و انطباق» و «بروز احساسات منفی و عدم انطباق» بود. خودمراقبتی، طبقات «رشد فردی»، «بارمراقبتی عینی»، «بارمراقبتی ذهنی» و «انتقال تجارب» را دربر می گرفت. همچنین مراقبت کودک محور با عناوین «مراقبت اجتماعی»، «مراقبت آموزشی»، «مراقبت درمانی» و «مراقبت محیطی» طبقه بندی شد. نتیجه گیری: نخستین واکنش اغلب مادران بروز احساسات منفی بود، اما برخی از مادران با بروز واکنش های مثبت به سازگاری دست یافته اند. مادران با استفاده از مجموعه اقدامات هدفمند، هم از کودک مراقبت کرده و هم به خودمراقبتی پرداخته اند. آنان در راستای مراقبت از خود و کمک به فرزند، آگاهی و دانش خود را افزایش داده و با شرکت در فعالیت های اجتماعی و ورزشی، در جهت ارتقای سلامت جسمی و روانی خود تلاش می کنند.

مقدمه: کودکان با اختلال یادگیری خاص دیکته اغلب دارای خودکارآمدی پایین هستند که اساسا از شکست های تحصیلی و ادراک مشکل ناشی می شود. این پژوهش با هدف اثربخشی مداخله رفتار درمانی شناختی بر درماندگی آموخته شده دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص (دیکته) انجام گرفت. روش کار: روش تحقیق در این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه آموزشی و گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دارای اختلال خاص دیکته نویسی در مقطع ابتدایی در مرکز توانمندسازان ذهن شهر تهران در سال تحصیلی 1400-1399 بود. از بین آنها تعداد 30 دانش آموز پسر دارای اختلال یادگیری خاص (دیکته) بر اساس ملاک های ورود و خروج و به شیوه نمونه گیری در دسترس گزینش شده و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری قرار داده شدند. مداخله رفتار درمانی شناختی به صورت 2 جلسه (90 دقیقه ای) در هفته و به مدت یک ماه و نیم طی 6 هفته (12 جلسه) اجرا گردید. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه درماندگی آموخته شده (LHS) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که مداخله رفتار درمانی شناختی بر درماندگی آموخته شده دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص (دیکته) تاثیرمعناداری داشت (P<0/05). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که مداخله رفتاردرمانی شناختی قادر است سبب کاهش درماندگی آموخته شده دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص (دیکته) شود. لذا مراکز آموزشی، خدمات روان شناختی و مشاوره می توانند برای بهبود درماندگی آموخته شده دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص (دیکته) از این روش بهره مند شوند.

مقدمه و هدف: ماستکتومی نقش مهمی در کاهش سلامت روان دارد و بیماران ماستکتومی شده مبتلا به افسردگی دارای امید کم و پریشانی روانشناختی زیادی هستند. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش توانبخشی شناختی و آموزش ذهن آگاهی مثبت نگر بر امید و پریشانی روانشناختی بیماران ماستکتومی شده مبتلا به افسردگی انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش بیماران ماستکتومی شده مبتلا به افسردگی مراجعه کننده به مراکز و کلینیک های مشاوره و خدمات روانشناختی شهر اهواز در شش ماه اول سال 1400 بودند. تعداد 45 بیمار با توجه به ملاک های ورود به مطالعه با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی با کمک قرعه کشی در سه گروه مساوی جایگزین شدند. هر یک از گروه های آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای دو جلسه) به تفکیک با روش های آموزش توانبخشی شناختی و آموزش ذهن آگاهی مثبت نگر آموزش دیدند و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. داده ها با سیاهه افسردگی بک و همکاران، پرسشنامه امید اسنایدر و همکاران و پرسشنامه پریشانی روانشناختی کسلر و همکاران گردآوری و با روش های خی دو، تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS-19 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه های آزمایش و کنترل از نظر تحصیلات، سن و مدت زمان گذشته از ماستکتومی تفاوت معناداری نداشتند (0/05>P). همچنین، هر دو روش مداخله در مقایسه با گروه کنترل باعث افزایش امید و کاهش پریشانی روانشناختی در بیماران ماستکتومی شده مبتلا به افسردگی شدند (0/001P). نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده اثربخشی هر دو روش مداخله و عدم تفاوت معنادار بین آنها در افزایش امید و کاهش پریشانی روانشناختی بود. بنابراین، درمانگران و متخصصان سلامت و توانبخشی می توانند از هر دو روش جهت بهبود ویژگی های مرتبط با سلامت به ویژه افزایش امید و کاهش پریشانی روانشناختی استفاده کنند.

مقدمه و هدف: اضطراب و کاهش تحمل پریشانی از مشکلات بیماران عروق کرونر قلبی هست که می تواند باعث پیامدهای منفی فیزیولوژیکی و روان شناختی شود، بنابراین هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری در اضطراب و تحمل پریشانی بیماران عروق کرونر قلبی بود. روش کار: در یک پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه همراه با دوره پیگیری، از جامعه آماری که شامل تمامی بیماران مبتلابه اختلال عروق کرونر مراجعه کننده به مرکز تخصصی بیمارستان شهید لواسانی تهران در تابستان سال 1400 بودند، تعداد30 نفر واجد شرایط که داوطلب مشارکت در پژوهش بودند، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه های اضطراب بک و همکارانش (1988) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر(2005) بودند که به صورت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری روی هر دو گروه اجرا شد. درمان شناختی رفتاری الیس و بک در ده جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمایش انجام شد اما گروه گواه درمان معمول را دریافت نمودند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بین گروهی و نرم افزار SPSS نسخه 16 در سطح معناداری 0٫, 05 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین دو گروه آزمایش و گواه در پس آزمون در متغیرهای اضطراب (0٫, 001>p) و مولفه های تحمل پریشانی (0٫, 001>p) تفاوت وجود داشت، همچنین در دوره پیگیری نتایج پایدار بود (0٫, 001>p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج، درمان شناختی رفتاری در کاهش اضطراب و افزایش تحمل پریشانی بیماران عروق کرونر قلبی موثر بود، لذا می توان از آن به عنوان روش درمانی مکمل در کنار روش های پزشکی در راستای ارتقای وضعیت روانشناختی (کاهش اضطراب و افزایش تحمل پریشانی) بیماران عروق کرونر قلبی استفاده نمود.

مقدمه: تالاسمی ماژور از شایع ترین بیماری های ژنتیکی در انسان است که مشکلات زیادی برای بیمار، خانواده و نظام سلامت ایجاد می کند. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه توانمندسازی بر آگاهی و عملکرد خانواده کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز بیماران خاص شهرستان بیرجند در سال 1395 انجام شد. روش کار: در این مطالعه از نوع نیمه تجربی، طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، 60 نفر از مادران کودکان دارای سن زیر 15 سال مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز بیماران خاص شهرستان بیرجند در سال 1395 که معیارهای در نظر گرفته برای ورود به مطالعه را دارا بودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (30 نفر) و کنترل (30 نفر) قرار گرفتند. برای مادران گروه آزمایش، مداخله ای شامل اجرای الگوی توانمندسازی بر اساس گام های معرفی شده در الگو، در 5-3 جلسه به صورت بحث گروهی و نیز با استفاده از پمفلت و اسلایدهایی در مورد بیماری اجرا شد و مادران گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکردند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های آگاهی و عملکرد محقق ساخته استفاده شد که قبل و بعد از مداخله توسط مادران هر دو گروه تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 22 و آزمون های آماری خی دو، تست دقیق فیشر، t مستقل، t زوجی، من ویتنی یو، ویلکاکسون در سطح معنی داری 05/0p≤,تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره آگاهی و عملکرد قبل از مداخله در مادران دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری نداشت (0/05>p) ولی بعد از مداخله در مادران گروه آزمایش نسبت به کنترل به طور معناداری بیشتر بود (0/01p). میانگین تغییرات نمره آگاهی و عملکرد در مادران گروه آزمایش نسبت به کنترل به طور معناداری بیشتر بود (0/01

مقدمه و هدف: داشتن ادراک درست از بیماری میتواند از طریق افزایش پیروی از دستورات مراقبتی، تطابق بیمار با بیماری اش و رفتارهای خودمراقبتی را تحت تاثیر قرار دهد. لذا هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی درمان فراشناختی بر ادراک بیماری و رفتارهای خودمراقبتی بیماران مبتلابه سندرم روده تحریک پذیر بود. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری بود. از جامعه آماری که شامل تمامی بیماران مبتلابه سندرم روده تحریک پذیر مراجعه کننده به مرکز تخصصی و فوق-تخصصی بیمارستان میلاد در شش ماه نخست سال 1400 بودند، تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (15 نفر آزمایش و 15 نفر گروه گواه) قرار گرفتند. افراد گروه آزمایش در هشت جلسه 90 دقیقه ای درمان فراشناختی ولز و کولبیر (2012) شرکت کردند، اما گروه گواه درمان روتین دریافت کرد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ادراک بیماری بردبنت و همکاران (2006) و رفتارهای خودمراقبتی کوهن و همکاران (1991) بودند. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بین گروهی در سطح معنا داری 0/05=α,تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان فراشناخت در بهبود ادراک بیماری (0/01