مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال:1399 | دوره:22 | شماره:3 (پی در پی 75) |تعداد مقالات:16

زمینه و هدف: چاقی از طریق رهاسازی عوامل التهابی از جمله اینترلوکین-6 (IL-6) باعث ابتلا به آترواسکلروزیس و بیماری های قلبی-عروقی می شود. همچنین مکمل ال-کارنیتین باعث کاهش عوامل التهابی نظیر IL-6 می گردد. این مطالعه به منظور تعیین اثر هشت هفته تمرینات استقامتی به همراه مکمل یاری ال-کارنیتین بر IL-6، نیتریک اکساید (NO)، فشارخون و ترکیب بدنی زنان جوان چاق انجام شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 40 زن داوطلب جوان چاق (با میانگین سنی 2. 3±, 23. 3 سال و شاخص توده بدنی 1. 4±, 31. 1 کیلوگرم بر مترمربع) به صورت تصادفی در 4 گروه 10 نفری تمرین استقامتی همراه ال-کارنیتین (E+S)، تمرین استقامتی همراه دارونما (E+P)، ال-کارنیتین (S) و کنترل (C) قرار گرفتند. پروتکل تمرینی شامل 8 هفته تمرین استقامتی با شدت و مدت فزاینده (25 دقیقه با شدت 50 درصد از حداکثر ضربان قلب و افزایش تا 45 دقیقه با شدت 70 درصد از حداکثر ضربان قلب) بود که 3 جلسه در هفته اجرا گردید. گروه های مکمل روزانه به میزان 3 گرم مکمل ال-کارنیتین و گروه دارونما به همان میزان مالتودکسترین مصرف نمودند. فشارخون و نمونه های خونی ناشتا قبل و 36 ساعت پس از پروتکل تمرینی گرفته شد و سطح سرمی IL-6 و NO به روش الایزا اندازه گیری گردید. یافته ها: شاخص IL-6، وزن، توده چربی و درصد چربی به طور معنی داری در گروه های E+S و E+P در مقایسه با گروه های S و C کاهش آماری معنی داری داشت (P<0. 05) و میزان کاهش در گروه E+S نسبت به گروه E+P به طور معنی داری بیشتر بود (P<0. 05). همچنین NO نیز تنها در گروه های E+S و E+P در مقایسه با گروه کنترل و گروه ال-کارنتین افزایش آماری معنی داری داشت (P<0. 05). نتیجه گیری: اگرچه اجرای 8 هفته تمرین استقامتی با و بدون مکمل یاری ال-کارنیتین باعث کاهش IL-6، افزایش NO و بهبود ترکیب بدنی گردید؛ اما اثرگذاری تمرین استقامتی به همراه مصرف ال-کارنیتین بر میزان کاهش IL-6، وزن و توده چربی به شکل محسوسی بهتر بود.

زمینه و هدف: داشتن تعادل در افراد کم توان ذهنی به دلیل ضعف در اجرای وظایف تعادلی از اهمیت بالایی برخوردار است. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی تمرینات شش هفته ای تحریک وستیبولار بر تعادل کودکان کم توان ذهنی انجام شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 30 دانش آموز پسر کم توان ذهنی آموزش پذیر به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و مداخله قرار گرفتند. دانش آموزان گروه مداخله تمرینات تحریک وستیبولار را به مدت شش هفته انجام دادند. بر روی دانش آموزان گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. از آزمون ایستادن تک پا برای غربالگری دانش آموزان دارای ضعف تعادل و برای ارزیابی تعادل ایستا، پویا و عملکردی به ترتیب از خرده آزمون برونینکس-اوزرتسکی و آزمون زمان برخاستن و رفتن استفاده گردید. یافته ها: تعادل ایستا، تعادل پویا و تعادل عملکردی در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل افزایش آماری معنی داری یافت (P<0. 05). نتیجه گیری: شش هفته تمرینات تحریک وستیبولار می تواند اثر مثبتی بر تعادل ایستا، پویا و عملکردی کودکان کم توان ذهنی داشته باشد.

زمینه و هدف: قدرت و انعطاف پذیری از عوامل تاثیر گذار بر عملکرد ورزشی محسوب می شوند. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرینات اکسنتریک بر قدرت و انعطاف پذیری زنان فعال دارای کوتاهی همسترینگ انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 24 زن فعال دارای کوتاهی همسترینگ در دو گروه 12 نفری مداخله و کنترل انجام شد. برای اندازه گیری قدرت شامل گشتاور اکسنتریک، گشتاور کانسنتریک و زمان رسیدن به حداکثر گشتاور در سرعت های 60 و180 درجه بر ثانیه از دستگاه دینامومتر ایزوکینتیک و برای اندازه گیری انعطاف پذیری همسترینگ از آزمون اکستنشن غیرفعال زانو قبل و بعد از 6 هفته تمرینات اکسنتریک استفاده شد. یافته ها: پس از شش هفته تمرینات اکسنتریک بهبود معنی داری در امتیازات آزمون های باز کردن غیرفعال زانو و نیز حداکثر گشتاور و زمان رسیدن به حداکثر گشتاور اکسنتریک فلکسورهای زانو در سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (P<0. 05). نتیجه گیری: تمرینات اکسنتریک سبب افزایش انعطاف پذیری و قدرت اکسنتریک عضله همسترینگ زنان فعال گردید.

زمینه و هدف: عملکرد زوجین نقش تعیین کننده ای در پایداری خانواده ایفا می کند. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر مولفه های عملکرد خانواده زوجین شهر ساری انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل با روش نمونه گیری در دسترس، روی کلیه زوجین دارای مشکلات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره انجام شد. تعداد نمونه ها 28 زوج بود که نمره پایین تر از نقطه برش (نمره 120)، از پرسشنامه عملکرد خانواده مک مستر (FAD) دریافت کردند. نمونه ها در دو گروه مداخله و کنترل با گمارش تصادفی همتاسازی شدند. گروه مداخله در ده جلسه یک ساعت و نیمه زوج درمانی هیجان مدار شرکت کردند. از هر دو گروه پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری یک ماهه به عمل آمد. یافته ها: بین عملکرد اعضای گروه های مداخله و کنترل در پس آزمون متغیر عملکرد خانواده تفاوت معنی دار وجود داشت و زوج درمانی هیجان مدار موجب بهبود کلیه مولفه های عملکرد خانواده گردید. یعنی بین نمرات اعضای دو گروه در تمامی مولفه های پس آزمون متغیر عملکرد خانواده افزایش آماری معنی دار وجود داشت (P<0. 05). ماندگاری اثر درمان در گروه مداخله در پیگیری یک ماهه در مقایسه با گروه کنترل مشهود بود (P<0. 05). اختلاف نمرات پیش آزمون-پس آزمون عملکرد زوجین در گروه مداخله 4. 842±, 20. 563 (P<0. 05) و پس آزمون-پیگیری 1. 286±, 4. 487 تعیین شد. همچنین اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار در مولفه های کارکردعمومی، واکنش عاطفی، کنترل رفتار، ارتباطات، حل مساله، نقش و آمیزش عاطفی به ترتیب بیشترین اثر را داشت. نتیجه گیری: زوج درمانی هیجان مدار در بهبود مولفه های عملکرد زوجین نقش موثری دارد. میتوان از این رویکرد در مراکز آموزشی و مشاوره برای کمک به زوجهای ناسازگار به منظور بهبود و کاهش مشکلات زناشویی، افزایش رضایتمندی و بهبود عملکرد آنان و کارکرد عمومی زوجین بهره برد.

زمینه و هدف: چاقی یکی از معضلات بهداشتی و عامل خطر برای بروز بسیاری از بیماری ها نظیر دیابت، بیماری های قلبی-عروقی، پرفشاری خون و انواع سرطان ها به شمار می رود. این مطالعه به منظور مقایسه اثربخشی روان درمانی یکپارچه گروهی و مدیریت استرس مبتنی بر درمان شناختی-رفتاری بر تصویر بدنی و خوردن آگاهانه در زنان مبتلا به چاقی انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 45 زن چاق مراجعه کننده به مراکز سلامت شهر زنجان به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی در گروه های 15 نفری کنترل، روان درمانی یکپارچه گروهی (مداخله اول) و مدیریت استرس مبتنی بر شناختی-رفتاری (مداخله دوم) قرار گرفتند. هر سه گروه پیش آزمون را تکمیل کردند. گروه های مداخله 9 جلسه درمان را دریافت نمودند و برای گروه کنترل هیچگونه مداخله ای انجام نشد. داده ها از طریق پرسشنامه های تصویر بدنی و خوردن آگاهانه جمع آوری شد. یافته ها: مداخله در هر دو گروه روان درمانی یکپارچه گروهی و مدیریت استرس مبتنی بر شناختی-رفتاری سبب کاهش در نگرانی تصویر بدنی و افزایش خوردن آگاهانه در زنان مبتلا به چاقی گردید (P<0. 05). مقایسه میانگین های تعدیل شده نمره تصویر بدنی (میزان 22. 93) و خوردن آگاهانه (میزان 0. 852) گروه های مداخله از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: هر دو درمان یکپارچه گروهی و درمان شناختی رفتاری مدیریت استرس بر تصویر بدنی و خوردن آگاهانه در زنان مبتلا به چاقی اثربخش بودند و با یکدیگر تفاوتی نداشتند.

زمینه و هدف: درد متعاقب جراحی تونسیلکتومی یکی از شایع ترین عوارض این جراحی است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر داروهای گاباپنتین و پرومتازین به عنوان پیش دارو در کاهش درد پس از عمل جراحی تونسیلکتومی انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی سه سویه کور روی 104 بیمار 15-7 ساله کاندیدای عمل تونسیلکتومی در بیمارستان ولی عصر بیرجند انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 52 نفری گاباپنتین و پرومتازین تقسیم شدند. یک ساعت قبل از بیهوشی، به گروه اول گاباپنتین خوراکی 20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن و به گروه دوم شربت پرومتازین 0. 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن تجویز شد. نمره درد براساس شاخص MOPS طی ساعات 3، 6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل ثبت و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: میانگین و انحراف معیار شدت درد در گروه مورد مداخله با پرومتازین در 3، 6، 12 و 24 ساعت پس از عمل به ترتیب 0. 84±, 1. 35، 0. 87±, 0. 9، 0. 52±, 0. 25 و 0. 19±, 0. 04 و در گروه گاباپنتین به ترتیب 0. 98±, 1. 58، 0. 91±, 1. 13، 2. 7±, 0. 69 و 0. 24±, 0. 06 به دست آمد. بین میزان درد دو گروه در ساعات 3، 6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل تفاوت آماری معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: داروهای گاباپنتین و پرومتازین به عنوان پیش دارو دارای اثر کاهنده درد مشابهی در بیماران با جراحی تونسیلکتومی بودند.

زمینه و هدف: محدودیت غذایی می تواند اثرات مفید یا مخرب بر عملکردهای مغز از جمله یادگیری و حافظه داشته باشد. همچنین گیرنده های دوپامینی در فرآیند یادگیری و بازخوانی اطلاعات دخالت دارند. این مطالعه به منظور تعیین اثر همزمان محدودیت غذایی و مهار گیرنده D2 دوپامینی بر حافظه فضایی موش های صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در 6 گروه 10 تایی شامل کنترل، محدودیت غذایی 25درصد، 50درصد، 75درصد، سولپیراید (آنتاگونیست گیرنده D2، mg/kg/day ip4)، محدودیت غذایی 75 درصد دریافت کننده سولپیراید قرار گرفتند و به مدت 21 روز تیمار شدند. برای سنجش حافظه از ماز شعاعی هشت بازویی استفاده شد. سپس میزان کاتالاز و مالون دی آلدهید هیپوکامپ اندازه گیری گردید. یافته ها: محدودیت غذایی 25درصدی منجر به کاهش 11. 8 درصد زمان سپری شده برای یافتن غذا در مقایسه با گروه کنترل گردید (P<0. 05). محدودیت غذایی 75درصدی و یا تزریق سولپیراید این زمان را به ترتیب به میزان 24. 4 درصد و 18. 3 درصد به طور معنی دار افزایش داد (P<0. 05). گروه 75درصد محدودیت غذایی دریافت کننده سولپیراید نسبت به تمامی گروه ها بیشترین افزایش معنی دار زمان یافتن غذا را نشان دادند (P<0. 05). فعالیت کاتالاز فقط در گروه های محدودیت غذایی 75درصد به میزان 17. 6 درصد و 22. 2 درصد کاهش معنی دار نشان داد (P<0. 05). میزان تولید مالون دی آلدهید در گروه های محدودیت غذایی 75درصد به میزان 50. 2 درصد و 59. 3 درصد و دریافت کننده سولپیراید به میزان 31. 2 درصد به طور معنی دار در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت (P<0. 05). نتیجه گیری: همزمانی اعمال محدودیت غذایی و مهار گیرنده های D2 دوپامین، منجر به افزایش سطوح پرواکسیدانی هیپوکامپ و تشدید اختلال حافظه موش های صحرایی می گردد.

زمینه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است که به علت از بین رفتن نورون های دوپامینرژیک در بخش متراکم جسم سیاه ایجاد می شود. مهم ترین علایم این بیماری شامل کندی حرکت، عدم حرکت، لرزش و عدم تعادل است. این مطالعه به منظور تعیین اثر مصرف خوراکی پروبیوتیک لاکتوباسیلوس پاراکازیی بر موش های صحرایی نر در مدل حیوانی بیماری پارکینسون انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 48 راس موش صحرایی نر در 6 گروه استفاده شد. برای ایجاد مدل حیوانی بیماری پارکینسون، بخش متراکم جسم سیاه در حیوانات با تزریق 6هیدروکسی دوپامین (6-OHDA) (0. 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن موش) به طور یک طرفه توسط دستگاه استریوتاکس تخریب شد. پس از 3 هفته ریکاوری موش ها به منظور ارزیابی میزان تخریب، موش های صحرایی به صورت درون صفاقی آپومورفین دریافت کردند. تست چرخشی آپومورفین به منظور سنجش پارکینسون انجام گردید. در آزمایش اول موش های صحرایی به صورت تصادفی به دو گروه Sham و گروه پارکینسونی شده (آسیب دیده) تقسیم شدند. گروه Sham فقط آب و غذا و گروه آسیب دیده 6 هیدروکسی دوپامین دریافت کردند. در آزمایش دوم موش های صحرایی به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند، هر 4 گروه تحت تاثیر 6-هیدروکسی دوپامین قرار گرفتند و 21 روز بعد تحت آزمایش سنجش آپومورفین قرار گرفتند و نتایج ثبت گردید. سپس به مدت 28 روز گروه اول به عنوان شاهد در نظر گرفته شد و تحت تیمار قرار نگرفت. گروه دوم سالین، گروه سوم شیر و گروه چهارم شیر به همراه پروبیوتیک به صورت گاواژ دریافت کردند. در انتهای روز 28 دوباره هر گروه تحت آزمون چرخش آپومورفین قرار گرفتند و میزان چرخش ها ثبت شدند. یافته ها: آزمون های رفتاری به ترتیب در گروه های سالین، شیر، شیر + پروبیوتیک نشان داد که گروه دریافت کننده شیر همراه پروبیوتیک لاکتوباسیلوس پاراکایی به صورت معنی داری چرخش آپومورفین کمتری نسبت به گروه دریافت کننده سالین داشتند (P<0. 05). نتیجه گیری: به نظر می رسد که پروبیوتیک لاکتوباسیلوس پاراکازیی منجر به بهبود بیماری پارکینسون می شود.

زمینه و هدف: استیوآرتریت زانو یا آرتروز یکی از شایع ترین دلایل ناتوانی عضلانی اسکلتی محسوب می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرینات استقامتی و مصرف گلوکزآمین بر بیان ژن های IGF-1 و IGFBP-3 بافت زانوی موش های صحرایی مبتلا به استیوآرتریت حاد زانو انجام شد. روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 30 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار انجام شد. القای استیوآرتریت زانو توسط روش جراحی انجام شد. حیوانات به صورت تصادفی در 5 گروه 6 تایی تقسیم شدند. گروه ها شامل کنترل، سالین، گلوکزآمین، تمرین و تمرین-گلوکزآمین بودند. برنامه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و شامل 29-25 دقیقه دویدن بر روی تردمیل و با سرعت 15 متر در دقیقه برای هفته اول بود و هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد تا در هفته هشتم به 22متر بر دقیقه رسید. تمام حیوانات به دنبال 12 ساعت ناشتایی و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، با تزریق داخل صفاقی کتامین و زایلوزین بیهوش شدند. بیان ژن های IGF-1 و IGFBP-3 بافت غضروف از طریق روش Real Time PCR اندازه گیری شد. یافته ها: سطح بیان ژن های IGF-1 و IGFBP-3 در گروه کنترل نسبت به گروه سالین به ترتیب به مقدار 22درصد و 6 درصد افزایش داشت. همچنین سطح IGF-1 در گروه های تمرین، گلوکزآمین و گروه تمرین-گلوکزآمین افزایش آماری معنی داری در مقایسه با گروه کنترل یافت (P<0. 05). بیان ژن IGFBP-3 در گروه تمرین-گلوکزآمین در مقایسه با گروه کنترل افزایش آماری معنی داری داشت (P<0. 05). نتیجه گیری: احتمالا کندروسیت ها در هنگام آسیب بافتی، مقدار بیشتری IGF-1 ترشح می کنند که موجب سنتز ساختاری کلاژن 2 و پروتیوگلیکان ها می گردد و تمرینات استقامتی به همراه مصرف گلوکز آمین سبب افزایش بیان ژن IGFBP-3 می گردد.

زمینه و هدف: اثرات نامطلوب و مخرب استرس در زندگی بسیاری از زوجین زمینه ساز فرسودگی زناشویی است و به دنبال آن کیفیت رابطه زناشویی زوجین تحت تاثیر قرار می گیرد. این مطالعه به منظور اثربخشی آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر فرسودگی زناشویی زنان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی 30 زن متاهل مراجعه کننده به مرکز مشاوره و خدمات روان شناختی با نمرات پرسشنامه تکمیل شده فرسودگی زناشویی بالای 75 امتیاز، طی سال 1395 انجام شد. آزمودنی ها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت غیرتصادفی در دو گروه 15 نفری روش پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری (گروه مداخله) و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله در دوره 8 جلسه ای آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی شرکت کردند. برای آزمودنی های گروه کنترل تا پایان مرحله پیگیری مداخله ای ارایه نشد. ابزار گردآوردی داده ها مقیاس فرسودگی زناشویی Pines سال 1996 بود که در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه توسط آزمودنی های هر دو گروه تکمیل گردید. در گروه های مورد مطالعه، مولفه های فرسودگی زناشویی شامل خستگی جسمانی، خستگی روانی و خستگی عاطفی مقایسه و ارزیابی شد. یافته ها: آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی سبب کاهش معنی دار فرسودگی زناشویی و مولفه های آن (خستگی جسمانی، خستگی روانی و خستگی عاطفی) در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل در پایان مداخله و نیز و بعد از پیگیری یک ماهه گردید (P<0. 05). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی روش مداخله ای مناسبی برای کاهش سطح فرسودگی زناشویی زنان است.

زمینه و هدف: میزان مرگ و میر پری ناتال یکی از شاخص های اساسی در ارزیابی سلامت جامعه و سیستم های مراقبتی و بهداشتی به شمار می رود. این مطالعه به منظور تعیین میزان مرگ پری ناتال در یک مرکز ارجاعی سطح سه مراقبت مادر و نوزاد وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی به روش مقطعی و سرشماری روی 19234 تولد (9751 پسر و 9483 دختر) از هفته 22 بارداری تا 29 روز بعد از تولد در بیمارستان آیت اله روحانی بابل طی سال های 96-1390 انجام شد. اطلاعاتی شامل علت مرگ نوزادی، سن مادر، نوع زایمان، نوع ناهنجاری، بیماری زمینه ای مادر، شرایط مرتبط با بارداری مادر و بیماری های همراه نوزادان فوت شده از فرم وزارت بهداشت مربوط به مرگ پری ناتال جمع آوری شدند. سپس هر یک از شاخص ها در هر 1000 تولد زنده محاسبه گردید. یافته ها: شاخص مرگ پری ناتال 29. 01 به ازای هزار تولد زنده و در نوزادان پسر و دختر به ترتیب 16. 17 و 12. 84 در هزار تولد زنده محاسبه شد. سهم زایمان واژینال 9. 67 و سزارین 19. 34 تعیین شد. از تعداد کل 558 مورد مرگ پری ناتال 59. 9 درصد مرگ ها به دلیل مرگ داخل رحمی با شاخص 17. 37، 40. 1 درصد مرگ ها به دلیل مرگ نوزادی با شاخص 11. 63 بودند. بیشتر موارد مرگ نوزادی (74درصد) طی 24 ساعت اول تولد رخ داده بود و از لحاظ سن حاملگی 86. 02 درصد کمتر از 37 هفته بارداری با شاخص 24. 95 و وزن تولد پایین 83. 8 درصد با شاخص 24. 31 بودند. بیماری زمینه ای در مادران در 25. 6 درصد و شرایط مرتبط با بارداری در 74. 4 درصد موارد یافت شد. زجر جنینی در 14. 4 درصد با شاخص 4. 20 بیشترین بیماری همراه نوزاد هنگام مرگ یا مسبب مرگ در نوزادان نارس تعیین شد. اختلالات مشخص با منشا دوران پیرامون تولد، ناهنجاری های بدو تولد و کروموزومی و حوادث و سوانح به ترتیب 10. 09، 4. 06 و 0. 58 در هر هزار تولد زنده از سایر علل مرگ پری ناتال بودند. نتیجه گیری: تولد نوزادان نارس و کم وزن از مهم ترین و بیشترین عوامل مرگ های پری ناتال تعیین شد که علل عمده آن، شرایط مرتبط با بارداری و سپس بیماری زمینه ای مادر است. لذا تاکید بر مراقبت های کافی دوره پره ناتال، شناسایی و پیگیری مادران با بیماری های زمینه ای می توانند در کاهش مرگ های پری ناتال موثر باشند.

زمینه و هدف: کولیک شیرخوارگی با ایجاد دلپیچه و بیقراری در شیرخوار سبب اضطراب و نگرانی بسیاری از والدین می گردد. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی کولیک شیرخوارگی و عوامل مستعد کننده آن در شهر بابل انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی مقطعی روی 591 شیرخوار (321 دختر و 270 پسر) در مرکز آموزشی درمانی آیت الله روحانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بابل طی سال های 97-1395 انجام شد. نوزادان با وزن 2500 تا4000 گرم و سن بیشتر یا مساوی 37 هفته بدون مشکلات زمینه ای وارد مطالعه شدند و در هفته های 2، 4، 8 و 12 توسط یک فوق تخصص نوزادان تحت معاینه قرار گرفتند. شیرخواران بر اساس شکایت والدین و معیار Wessel در سه گروه دلپیچه با گریه (کولیکی) گروه دلپیچه بدون گریه و گروه بدون علامت تفکیک شدند. سپس عوامل خطر کولیک در سه گروه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: 45. 5 درصد از نوزادان دلپیچه همراه با گریه (کولیک) داشتند. زمان بیقراری به طور معنی داری در هنگام شب بیشتر از صبح و عصر بود (P<0. 05). همچنین در متولد شدگان به روش زایمان سزارین فراوانی کولیک بیشتر بود (P<0. 05). از لحاظ پاریتی به طور معنی داری در فرزند اول بیشتر از سایر فرزندان تظاهرات کولیک مشاهده شد (P<0. 05). بین متغیرهای جنسیت، سطح تحصیلات مادر، سردرد مادر، سابقه مصرف دخانیات توسط والدین و مصرف لبنیات در مادر با کولیک شیرخوارگی ارتباط آماری معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: علایم کولیک در نزدیک به نیمی از نوزادان وجود دارد و در فرزندان اول، شیرخواران به دنیا آمده به روش سزارین و هنگام شب بیشتر بروز می نماید.

زمینه و هدف: ندول های تیرویید که به صورت شایع یافت می شوند؛ زمینه ساز بروز بدخیمی های تیرویید هستند. این مطالعه به منظور تعیین میزان توافق نتایج اولتراسونوگرافی ندول های تیرویید بر مبنای TIRADS (Thyroid Imaging and Reporting Data System) با نتایج سیتولوژی آسپیراسیون سوزنی ظریف (fine-needle aspiration: FNA) تحت عنوان سیستم Bethesda انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 165 بیمار (152 زن و 13 مرد) مراجعه کننده به بخش سونوگرافی مرکز آموزشی درمانی شهید صیاد شیرازی گرگان انجام شد. یافته های حاصل از اولتراسونوگرافی ندول های بیماران در چک لیست های از پیش تعیین شده ثبت شد. از این بین تعدادی از بیماران براساس توصیه سیستم TIRADS و نظر متخصص کاندید انجام آسپیراسیون سوزنی ظریف تحت هدایت سونوگرافی شدند. نتایج سیتولوژی بیماران برمبنای طبقه بندی سیستم Bethesda گزارش شد. یافته ها: میانگین سنی افراد دارای بدخیمی به طور میانگین یک دهه (35. 4 سال) کمتر از گروه دیگر (44. 8 سال) بود (P<0. 05). دسته TIRADS III و TIRADS IV به ترتیب با 44. 4 درصد و 32. 3 درصد از مجموعه یافته ها، فراوان ترین گروه ها بودند. دسته Bethesda II و Bethesda IV به ترتیب با داشتن 58. 8 درصد و 20. 6 درصد از کل موارد شایع ترین نوع سیتولوژی ها را به خود اختصاص دادند. یافته هایی که از نظر سیستم TIRADS خوش خیم ارزیابی شدند؛ بیشترین میزان تطابق را با نتایج سیتولوژی داشتند. ضریب توافق کاپا برای سنجش ارتباط این دو سیستم 0. 061 گزارش شد که از لحاظ آماری این رابطه معنی دار ارزیابی شد (P<0. 05). تفاوت قابل توجهی در اکوژینسیته، کانون های اکوژن، شکل و حاشیه ندول در میان ندول های خوش خیم و بدخیم مشاهده شد. نتیجه گیری: دقت سیستم TIRADS در ارزیابی موارد خوش خیم در بالاترین میزان بود. توافق قابل قبولی میان دو سیستم گزارش دهی TIRADS و Bethesda وجود دارد که بیشترین میزان این همبستگی در یافته های خوش خیم بوده است. بر همین اساس با به کارگیری این دو سیستم برای ارزیابی اولیه ندول های تیرویید، به خصوص در رد بدخیمی ها می توان میزان مداخلات تهاجمی تشخیصی را به میزان کمتری رساند.

زمینه و هدف: اختلالات رفتاری در کودکان و نوجوانان، اختلالاتی شایع و ناتوان کننده هستند که برای خانواده ها و خود افراد مشکلات بسیاری را ایجاد می کند و با شیوع بالایی از مشکلات و پیامدهای منفی اجتماعی همراه است. این مطالعه به منظور تعیین شیوع اختلالات روانپزشکی در کودکان و نوجوانان شهر گرگان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی مقطعی روی 1025 نفر از کودکان و نوجوانان (50 درصد پسر و 50 درصد دختر) در محدوده سنی 18-6 سال در شهر گرگان طی سال 1397 انجام شد. نمونه گیری به روش تصادفی خوشه ای در جمعیت عمومی و مصاحبه با مراجعه به درب منازل توسط روانشناسان دوره دیده به عمل آمد. اختلالات روانپزشکی با استفاده از نسخه دیجیتال آزمان K-SADS مورد بررسی قرار گرفت. اختلالات روانپزشکی شامل اختلال خلق، اختلال رفتاری، اختلال عصبی تکاملی، اختلال سوء مصرف مواد و اختلال دفعی بودند. یافته ها: شیوع کلی اختلال روانپزشکی در کودکان و نوجوانان 13. 2 درصد (135 نفر) تعیین شد. میزان شیوع در پسران (14. 3 درصد) به طور غیرمعنی داری بیشتر از دختران (12. 1 درصد) بود. شیوع در مناطق شهری (14. 1 درصد) به طور غیرمعنی داری بیشتر از مناطق روستایی (9. 4 درصد) بود. بیشترین شیوع در گروه سنی 9-6 سال (17. 8 درصد) تعیین شد که در مقایسه با محدوده سنی 14-10 سال (13. 1 درصد) و 18-15 سال (8. 4 درصد) از نظر آماری معنی دار بود (P<0. 05). شیوع اختلال دفعی، اختلال رفتاری، اختلال اضطراب و اختلال عصبی تکاملی به ترتیب به میزان 6. 1 درصد، 6 درصد، 4. 8 درصد و 3. 3 درصد تعیین گردید. نتیجه گیری: میزان شیوع اختلالات روانپزشکی در کودکان و نوجوانان شهر گرگان در مقایسه با دیگر مطالعات داخل و خارج از کشور در دامنه متوسط قرار دارد.

زمینه و هدف: علت اصلی ابتلا، مرگ و میر و عوارض قابل پیشگیری در سالمندان، داشتن سبک زندگی ناسالم است. انجام رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت موثرترین عامل در جهت حفظ و ارتقاء سلامت است. این مطالعه به منظور تعیین سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامتی در سالمندان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی روی 110 سالمند 60 تا 88 ساله با میانگین سنی 6. 50±, 67. 49 سال مراجعه کننده به مراکز آموزشی-درمانی شهر گرگان در سال 1398 انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه روا و پایای سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت نسخه 2 (HPLP-II) بود. این پرسشنامه شامل شش بعد رشد معنوی، مسوولیت پذیری در مورد سلامت، روابط بین فردی، مدیریت استرس، فعالیت بدنی و تغذیه برای ارزیابی رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت است. در این ابزار محدوده نمره کل بین 52 تا 208 است. نمره 103-52 سطح پایین تبعیت از رفتارهای ارتقاء دهنده سلامتی و نمره 155-104 سطح متوسط و نمرات بالای 156 سطح بالا محسوب می شود. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامتی 17. 36±, 143. 52 و در حد متوسط بود. بین سبک زندگی و مشخصات جمعیت شناختی ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (P<0. 05). رشد معنوی و روابط بین فردی بالاترین نمره را از بین شش بعد رفتارهای ارتقاء دهنده سلامتی به خود اختصاص دادند. نتیجه گیری: سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامتی در سالمندان از نظر فعالیت بدنی و مدیریت استرس در حد پایینی قرار داشت.

زمینه و هدف: برخی از ناهنجاری های ساختار-قامتی مربوط به رشد و نمو انسان هستند؛ در حالی که برخی از ناهنجاری ها به وسیله عوامل محیطی به وجود می آیند. این مطالعه به منظور تعیین نقش نمایه توده بدن، فعالیت بدنی و استفاده از ابزار الکترونیکی در وضعیت ناهنجاری های بالاتنه پسران نوجوان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی روی 480 پسر نوجوان 15-13 ساله در استان گلستان انجام شد. ناهنجاری های بالاتنه با استفاده از دستگاه اسپاینال موس اندازه گیری شد. نمایه توده بدنی آزمودنی ها ثبت شد. میزان انجام فعالیت بدنی با استفاده از پرسشنامه استاندارد فعالیت بدنی و میزان استفاده از ابزار الکترونیکی با استفاده از فرم میزان استفاده از ابزارهای الکترونیکی مورد سنجش قرار گرفت. پ یافته ها: ناهنجاری کیفوز در نوجوانان 13 ساله، 14 ساله و 15 ساله به ترتیب به میزان 70 درصد، 65 درصد و 75 درصد تعیین شد. ناهنجاری لودوز در نوجوانان 13 ساله، 14 ساله و 15 ساله به ترتیب به میزان 60 درصد، 40 درصد و 50 درصد تعیین شد. بین ناهنجاری کیفوز با نمایه توده بدن و استفاده از ابزار الکترونیکی ارتباط مستقیم و معنی دار و بین ناهنجاری لوردوز کمری با نمایه توده بدن ارتباط معکوس و معنی داری یافت شد (P<0. 05). نتیجه گیری: ناهنجاری های بالاتنه شامل کیفوز و لوردوز کمری در نوجوانان پسر استان گلستان نسبتا شایع بوده و نمایه توده بدن و استفاده از ابزار الکترونیکی می توانند در بروز این ناهنجاری ها اثرگذار باشند.