مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1400 | دوره:29 | شماره:11 |تعداد مقالات:8

مقدمه: بیماری جدید کروناویروس 2019 یا کووید-19 تقریبا دو سال قبل در چین ظاهر شد و به سرعت باعث ایجاد یک پاندمی گردید و تمام ابعاد زندگی بشری را تحت تاثیر خود قرار داد. این ویروس، که سارس کرونا ویروس2 نامگذاری شد، عموماً بدون علامت ولی قابل سرایت بوده و ممکن است منشأ آن خفاش ها باشند. امروزه، مکانیسم های مرتبط با آلودگی و شیوع سارس کرونا ویروس2 از سایر کروناویروس های قبلی متمایز شده است. تشخیص زودرس و درمان حمایتی برای مداوای بیماران مبتلا به کووید-19 ضروری است. مشاهدات اولیه نشان داد کودکان به همان میزان بزرگسالان به این ویروس جدید مبتلا می شوند. اکنون مشخص شده است کودکان نسبت به بزرگسالان اغلب علائم گوارشی بیشتری نشان می دهند و بسیاری از کودکان آلوده شده با سارس کرونا ویروس2 بی علامت هستند. اخیراً، بیشتر از 300 پروژه ساخت واکسن توسط جامعه علمی برای پیشگیری از بیماری کووید-19 طراحی شده است. با این وجود این واکسن ها ممکن است به دلایل غیر قابل پیش بینی از جمله ظهور واریانت های جدید سارس کرونا ویروس2 کارایی خود را از دست بدهند. نتیجه گیری: با توجه به گستردگی ابتلا و شیوع کووید-19 در سطح جهان، مطالعات زیادی در راستای یافتن روش های درمانی و ساخت واکسن یا ترکیبات ضد ویروس برای مقابله با این ویروس در حال انجام است. همه گیری کووید-19 نه تنها چالشی برای سلامت جهانی است، بلکه سلامت روانی، اجتماعی و اقتصادی جهانی را نیز تحت تأثیر قرار داده است. علاوه بر این، شرایط پساکرونا نیز مسلماً با چالش های فراوان اجتماعی و اقتصادی همراه خواهد بود. این مطالعه مروری بر روی اپیدمیولوژی، ویروس شناسی، روش های انتقال، مشخصه های بالینی، یافته های آزمایشگاهی، و جهش های شایع ویروس سارس کرونا ویروس2 متمرکز شده است. انتظار داریم اطلاعات ارائه شده در این مقاله مروری بتواند به محققینی که در حال پژوهش بر روی بیماران مبتلا به کووید-19هستند، کمک شایانی نماید.

مقدمه: دیابت نوع 1 می تواند به آپوپتوز عضلانی و نقص در ساختار بافت قلب شود. یکی از مسیرهای اصلی آپوپتوز مسیر فعال شده توسط پروتئین P53 و کاسپاز-3 است؛ بنابراین، هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاصیر 4 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر محتوای پروتئین هایP53 و کاسپاز-3 در بافت عضله قلب موش های صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی مبتلا به دیابت نوع 1 می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 12 سر موش صحرایی نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 20±, 300 گرم انتخاب شدند و پس از القاء دیابت از طریق محلول استرپتوزوتوسین، به روش تصادفی به 2 گروه، تجربی (6 سر) و کنترل (6 سر) تقسیم شدند؛ برنامه تمرینی شامل 5 مرحله 4 دقیقه ای با شدت معادل 85 تا 95 درصد حداکثر سرعت و دوره های استراحت فعال 3 دقیقه ای با شدت معادل 50 تا 60 درصد حداکثر سرعت انجام شد؛ پروتئین ها از طریق روش آزمایشگاهی وسترن بلات اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارversion 16 SPSS و آزمون آماری t-مستقل استفاده شد. نتایج: تمرین تناوبی با شدت بالا منجر به کاهش معنی داری در محتوای پروتئین P53 گروه تمرین نسبت به گروه کنترل شد (0/003P=)؛ اما تغییر معنی داری در محتوای کاسپاز-3 در فرم فعال شده (0/71P=) و فرم اولیه (0/15P=) در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرین تناوبی با شدت بالا با کاهش محتوای پروتئین P53 و جلوگیری از فعال شدن پروتئین کاسپاز-3، احتمالاً مسیر آپوپتوز مربوط به این دو پروتئین را در سلول های قلبی در آزمودنی های دیابتی نوع 1 غیرفعال کرده است.

مقدمه: بیماری لیشمانیوز جلدی یکی از بیماری های مشترک بین انسان و دام بوده و هدف این مطالعه، الگوی بیان ژنهای پیش التهابی در سلول های نوتروفیل و مقایسه آن با الگوی بیان این ژن ها در سلول های طحال در روند بیماری، جهت ارائه یک چارچوب استاندارد برای تشخیص مراحل مختلف بیماری و مراحل بهبود آن است. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، تعداد 106×2 فرم پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور به صورت داخل جلدی در ناحیه قاعده دم موش ماده نژاد BALB/c تزریق و پس از بروز زخم جلدی، حیوانات به گروه اول (کنترل) بدون درمان و گروه دوم تحت درمان با دارو گلوکانتیم به مدت سی روز و به صورت تزریق داخل زخمی تقسیم شدند، در پایان هفته دوم و هفته چهارم از درمان، بیان ژن سایتوکاین های IL-12p35، CCL3، CCL4، IL-12p40، TNF-α, ، CCL5، IL-1α, ، IL-1β, ، IFN-γ,و CCR5 در سلول های نوتروفیل خون محیطی و سلول های طحال با استفاده از تکنیک PCR معمولی انجام شد. داده ها با نرم افزارversion 16 SPSS و با آزمون های تی، آنالیز یک طرفه و توکی تحلیل شدند (0/05˂,P). نتایج: در موش های آلوده به لیشمانیا، قبل از انجام درمان با دارو گلوکانتیم، ژن های IFN-γ, ، IL-1β, ، CCR5، CCL-5، IL-12p40، IL-12p35 و در نوتروفیل های خون محیطی فقط IFN-γ, در طحال بیان شد که با الگوی بیان ژن ها در گروه درمانی با گلوکانتیم متفاوت بود. نتیجه گیری: سایتوکاین های IFN-γ, , IL-12, TNF-α,از فاکتور های مهم در پاسخ ایمنی علیه انگل لیشمانیا بوده و عدم بیان این ژن ها در طی دوره عفونت به دنبال فقدان دریافت دارو استاندارد گلوکانتیم در موارد مبتلا می تواند موجب پیشرفت ضایعه زخم گردد.

مقدمه: بررسی فراوانی وقوع مشکلات در پروتزهای متکی بر ایملپنت همانند شل شدن پیچ اباتمنت و پریدگی پرسلن جهت پیشگیری و مدیریت عوارض دارای اهمیت می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی فراوانی مشکلات پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت در دانشکده دندانپزشکی یزد در سال 1399 بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-مقطعی بیماران درمان شده با پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت در بخش پروتز دانشکده دندانپزشکی یزد که حداقل 1 سال از بارگذاری ایمپلنت گذشته بود، به روش سرشماری فراخوانده شده و مورد معاینه قرار گرفتند. مشکلات پروتزی شامل پریدگی پرسلن، تماس پروگزیمالی باز، شل شدن پیچ اباتمنت و از دست رفتن مکرر سمان، پس از معاینه و مشاهده ثبت گردیدند. داده های توسط نرم افزارversion 16 SPSS و آزمون کای-دو و تست دقیق فیشر مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج: در 130 واحد پروتز مورد بررسی، از دست رفتن مکرر سمان (8/5%)، پریدگی پرسلن (6/2%)، تماس پروگزیمالی باز (2/3%) و شل شدن پیچ اباتمنت (3/07%) مشاهده شد. فراوانی مشکلات پروتزی بر حسب سن، جنس، مدت زمان بارگذاری و محل قرارگیری معنی دار نبود (0/05p >). فراوانی از دست رفتن مکرر سمان با تعداد واحدهای پروتز و ایمپلنت های ساپورت کننده ارتباط داشت (0/05p >) نتیجه گیری: از دست رفتن مکرر سمان بیشترین فراوانی را در میان مشکلات داشت. فراوانی مشکلات پروتزی با سن، جنس، مدت زمان بارگذاری و محل قرارگیری ایمپلنت ارتباط نداشت. فراوانی مشکلات در پروتز های تکی و چند واحدی متفاوت بود.

مقدمه: همزمان با افزایش تعداد مبتلایان به کووید-19، موارد مسمومیت با الکل و ترکیبات ضدعفونی کننده نیز فزونی یافت که یکی از دلایل آن شایعه هایی بود که در ابتدای شیوع ویروس کرونا در کشور اتفاق افتاد. هدف این مطالعه بررسی موارد مسمومیت با الکل و ترکیبات ضدعفونی کننده در بیماران مراجعه کننده به بیمارستانهای استان یزد بود. روش بررسی: مطالعه حاضر توصیفی-تحلیلی و به روش مقطعی بود که از ابتدای اسفند 98 لغایت 15 اردیبهشت 99 بر روی 101 نفر از بیماران مسمومیت با الکل که به بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی استان یزد مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. نمونه گیری به صورت سرشماری و اطلاعات با استفاده از پرسش نامه استاندارد اداره پدافند غیرعامل وزارت بهداشت تکمیل گردید. آنالیز دادهها با استفاده از آزمون های تی مستقل و کای اسکوئر و همچنین با نرم افزار SPSS 16 انجام گرفت. سطح معناداری 0/05 بود. نتایج: میانگین سنی 101 بیمار مورد بررسی برابر 7/33±,26/07 سال بود. 88/1% از بیماران مرد، 58/4% مجرد و 42/6% دارای مدرک تحصیلی دیپلم بودند. 88/51% از بیماران الکل مصرفی خود را از طریق دست فروشان تهیه کرده و 47/5% از بیماران الکل را به منظور کسب شادی و سرخوشی استعمال کردند. 59/4% بیماران بهبودی بدون عارضه، 12/9% بهبودی با مشکل بینایی و 22/8% سایر موارد را داشتند. نتیجه گیری: با توجه به اینکه پاندمی کووید-19 کماکان ادامه خواهد داشت، مهم ترین اقدام، آموزش و آگاه سازی خانواده ها در خصوص رفع باور غلط مبنی بر موثر بودن الکل خوراکی در پیشگیری و درمان کووید-19 و توجه بیشتر مسئولین به سلامت مردم و برنامه ریزی استراتژیک برای جلوگیری از شیوع متانول می باشد.

مقدمه: علی رغم رابطه معنی دار بین ساب تایپ های 16 و 18 پاپیلوما ویروس و موارد شدید کانسر سرویکس، بررسی میزان فراوانی نئوپلازی های اینترااپیتلیال گردن رحم با درجه بالا در مراجعین آلوده به ویروس پاپیلومای انسانی پرخطر غیر از انواع 16 و 18 در جامعه ایرانی کمتر انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، مراجعه کنندگان به درمانگاه اونکولوژی بیمارستان شهید بهشتی اصفهان با تست مثبت HPV-typing به روش کوباس تست، پاپیلوما ویروس های پرخطر در سال 1397 به روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. از افراد در ابتدا پاپ اسمیر به روش معمول گرفته شد، سپس تحت کولپوسکوپی قرار گرفتند و از ضایعه ضایعات طی کولپوسکوپی بیوپسی انجام شد. در صورت نرمال بودن کولپوسکوپی به صورت تصادفی بیوپسی از 4 کوادران (ساعات 12، 3، 9، 6) گرفته شد و در صورت نیاز، تحت اندوسرویکال کورتاژ قرار گرفتند. نمونه برداری ها توسط پاتولوژیست واحد، بررسی و فراوانی CIN2 و CIN3 گزارش شد. برای مقایسه متغیرهای کمی آزمون ANOVA انجام شد. برای مقایسه متغیرهای کیفی نیز از آزمون مربع کای استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از نرم افزار SPSS version 16 استفاده شد. سطح معنی داری کمتر از 0/05 درنظر گرفته شد. نتایج: در این پژوهش، آنالیزها روی 105 نفر مبتلا به HPV پرخطر غیر از 16 و 18 انجام شد. در بیوپسی انجام شده بر اساس روش تشخیصی استاندارد، شیوع فرم شدید ضایعات پیش سرطانی (CIN 2, 3)9/6 درصد بود و شایع ترین نوع HPV در مبتلایان به CIN 2, 3 نوع 52 با فراوانی 40 درصد و نوع 58 با فراوانی 30 درصد بود. نتیجه گیری: با توجه به شیوع قابل توجه ضایعات شدید (پیش سرطانی) در این بیماران ضرورت بازنگری پروتکل های فعلی توصیه می شود.

مقدمه: ناباروری، عدم باروری بعد از یک سال مقاربت بدون استفاده از وسایل جلوگیری است. ناباروری در گذشته عمدتاً مشکل زنانه بود اما با مشخص شدن نقش فاکتورهای مردانه، درصد قابل توجهی از ناباروری ها به نواقص اسپرم اختصاص یافت. روش بررسی: این مطالعه به صورت مورد-شاهدی از نمونه های اسپرم، 30 مرد نابارور مبتلا به الیگوتراتواسپرمی به عنوان گروه مورد و30 مرد بارور بدون سابقه ناباروری و دارای اسپرم نرمال به عنوان گروه شاهد، همه افراد بیمار و شاهد در محدوده سنی 20 تا 49 سال، که برای درمان ناباروری به پژوهشکده علوم تولید مثل یزد مراجعه کرده بودند، به منظور بررسی کروموزوم های 18، Xو Y با استفاده از تکنیک FISHانجام گرفت. نتایج با نرم افزار SPSS version 16 و تست های آماری T-TEST وChi-Square Tests برای تجزیه و تحلیل آماری و ضریب همبستگی R پیرسون به منظور سنجش ارتباط بین متغیرها و سطح آماری 0/05 > Pدر نظر گرفته شد. نتایج: اختلالات مشاهده شده در مردان نابارور الیگوتراتواسپرمی در ارتباط با گروه کنترل و بین اختلالات کروموزومی، شمارش، مورفولوژی اسپرم (01/0>P) و مدت زمان ناباروری (01/0>P) ارتباط معناداری وجود داشت. هم چنین، بررسی اختلالات کروموزومی با سن افراد عدم وجود همبستگی بود ولی نرخ اختلالات کروموزومی در گروه سنی 49-40 سال به 50% افزایش یافته، که بالاترین میزان در بین گروه های سنی داشته است و قطعاً نیاز به بررسی در جامعه آماری بزرگتری دارد. نتیجه گیری: بیماران مبتلا به OT ممکن است در معرض خطر افزایش تولد نوزادان آنیوپلوئیدی باشند که پیشنهاد به بررسی آنیوپلوئیدی های کروموزومی توسط تکنیک های مولکولار سیتوژنتیک مانند FISH می گردد.

مقدمه: پرفشاری خون یکی از مهم ترین فاکتور های خطر در بیماری های قلبی عروقی است که قابل کنترل و پیشگیری می باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر اهدای خون مستمر بر فشار خون سیستولی و دیاستولی اهداکنندگان با فشار خون بالا و طبیعی انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه به صورت بررسی توصیفی مقطعی بر روی 546 نفر از اهداکنندگان خون مرکز اهدای خون وصال شهر تهران که در بازه زمانی سال 1396-1395 بین 1 تا 4 بار اهدا داشته اند، انجام شده است. اهداکنندگان بر اساس فشار خون سیستولی و دیاستولی در زمان اولین اهدا به دو گروه با فشار خون بالا و فشار خون طبیعی تقسیم بندی شدند و روند تغییرات فشار خون پس از هر بار اهدا (اهدای دوم، سوم و چهارم) با استفاده از نرم افزارversion 16 SPSS و آزمون آماری Oneway-ANOVA بررسی گردید. نتایج: در گروه افراد با فشار خون بالا، فشار خون سیستولی و دیاستولی پس از سه و چهار بار اهدا به لحاظ آماری کاهش معناداری نشان داد. فشار خون سیستولی در این گروه پس از چهارمین اهدا به طور میانگین از 149/1 به 141/6 میلی مترجیوه ( 0/03= ( Pو فشار خون دیاستولی نیز از 90/04 به 86/08 میلی متر جیوه کاهش یافته بود ( 0/04= ( Pهم چنین کاهش فشار خون در افراد گروه طبیعی نیز مشاهده گردید، اگرچه این کاهش معنا دار گزارش نشد( 0/05P >). نتیجه گیری: یافته های حاصل از این مطالعه تاثیر کاهنده اهدای خون مستمر بر فشار خون را در افراد مبتلا به فشار خون بالا نشان داد، که این نکته می تواند در رویکردهای درمانی پرفشاری خون با رعایت فرهنگ اهدای خون داوطلبانه بدون چشمداشت مورد توجه قرار گیرد.