روش شناسی توسعه به معنی برجسته ساختن نوع مواجه است که نسبت به توسعه صورت گرفته است. در روش شناسی توسعه، رویکرد و نگاههای که به توسعه وجود دارد، مورد بازخوانی قرار می گیرد. حداقل سه نوع روش نسبت به توسعه وجود دارد، قدیمی ترین مواجه و متدلوژی که نسبت به توسعه وجود دارد، روش سنتی نسبت به توسعه است. مکتب نوسازی کلاسیک، جزو مکاتبی است که با رویکرد سنتی نسبت به توسعه برخورد کرده اند. در این روش، دوگانه انگاری میان مولفه های سنتی و مدرن و اعتقاد به گسست به منظور توسعه یافتگی از مختصات اصلی به حساب می آید. دومین روش، روشهای علوم رفتاری است. در این روش که همه چیز و از جمله مباحث توسعه تحت تاثیر هژمونی اثبات گرایی بوجود طرح می شود، توجه به مسایل عینی در بحث توسعه تبدیل به یک امر کانونی می شود. عینیت گرایی در توسعه به همان نسبت الزامات اثبات گرایی را برجسته می سازد، در بحث توسعه نگاههای دوگانه انگاری متدلوژی سنتی را نیز کمرنگ می سازد. مکتب نوسازی جدید جزو مکاتبی است که مباحث خود را با استفاده از روشهای علوم رفتاری به بحث می گذارد. سومین روش، روش علوم پسا رفتاری است. در این روش هرگونه قطعیت گرایی سنتی و هم چنین عینیت گرایی علوم رفتاری کمرنگ شده و مولفه های باطنی توسعه نیز در متن قرار می گیرد. در روش علوم پسا رفتاری زمینه برای طرح مباحث چون الگوهای متکثر در باب توسعه فراهم میشود. سخن گفتن از الگوهای متکثر و دخیل کردن عناصرهای محیطی در باب توسعه جزو الزامات است که در روش شناسی پسارفتاری وجود دارد. مکاتب توسعه و خصوصا کثرت گرایی در باب توسعه جزو برایندهای روش پسارفتاری است.