در عصری زندگی می کنیم که علم و دانش به عنوان مهمترین و بزرگترین مولفه پیش برد اهداف اقتصادی – اجتماعی در جهان نقش ایفا می کند و نقش هر کشور در تولید معلومات و حقایق علمی با رشد و توسعه آن کشور نسبتی همراستا و قوی دارد. علی رغم قبول این اصل توسط سیاستگزاران علمی تمام کشورها، متاسفانه کشورهای در حال توسعه از جمله ایران در نهادینه سازی علم گرایی و علم زایی در عرصه فعالیتهای علمی خود کماکان با چالشهای متعددی دست به گریبان هستند.اولین گام در ورود به عرصه علمی تجهیز اندیشمندان و متولیان علمی جامعه به ملزوماتی است که توانایی بهره گیری بهینه و هدفمند از منابع علمی موجود از اهم آنهاست...