علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1401 | دوره:11 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

هدف: مقایسه ی فشار داخل چشم (Intraocular Pressure,IOP) اندازه گیری شده با تونومتر گلدمن به عنوان استاندارد فعلی کلینیک ها با پنج تونومتر مختلف در افراد سالم، و بررسی تاثیر ضخامت و خصوصیات بیومکانیک قرنیه بر اندازه گیری ها. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، IOP در 94 چشم از 94 فرد سالم با تونومترهای گلدمن، تماسی رزونانسی دستی، Icare، غیرتماسی تاپکن، آنالیز کننده پاسخ چشمی و کورویس اندازه گیری شد. مقایسه ی IOP اندازه گیری شده با دستگاه های مختلف با آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری انجام در حالی که ضخامت مرکزی قرنیه به عنوان فاکتور کوواریانس در نظر گرفته شد. نمودار بلاند-آلتمن و ضرایب همبستگی درون طبقاتی جهت بررسی میزان توافق بین اندازه گیری-ها استفاده گردید. محدوده ی میزان توافق بر اساس میانگین تفاوت ±,96/1 انحراف معیار تفاوت تعیین شد. آنالیز رگرسیون برای تخمین تاثیر ضخامت مرکزی قرنیه، هیسترزیس و فاکتور مقاومت قرنیه بر IOP اندازه گیری شده با تونومتر های مختلف استفاده شد. یافته ها: کمترین میانگین IOP با تونومتر گلدمن (6/2 ±,1/13 میلی متر جیوه) و بیشترین آن ها با تونومتر غیرتماسی تاپکن (5/2 ±,3/17 میلی متر جیوه) بدست آمد. اختلاف قابل توجهی از لحاظ آماری بین فشار اندازه گیری شده با تونومتر گلدمن و سایر تونومتر ها وجود داشت. میانگین IOP اندازه گیری شده با Icare (4/3 ±,6/14 میلی متر جیوه) کمترین تفاوت و بیشترین توافق را با نتایج تونومتر گلدمن نشان داد. ضخامت مرکزی قرنیه به طور معنی داری تمامی IOPs را بجز فشار اصلاح شده بر اساس خصوصیات قرنیه (Cornea-Compensated IOP,IOPcc) تحت تاثیر قرار داد. بیشترین تاثیر پذیری IOP از فاکتور مقاومت قرنیه، مربوط به تونومتر غیر تماسی تاپکن و فشارهای هماهنگ با تونومتر گلدمن (Goldmann Correlated IOP,IOPg) بوده در حالی که کمترین آن ها با IOPcc و گلدمن دیده شد. نتیجه گیری: تونومتر Icare بیشترین توافق را در بین تونومترهای مختلف با تونومتر گلدمن داشت. ضخامت مرکزی قرنیه بر نتایج تمامی تونومترها به جز IOPcc تاثیر گذارست. از بین دو پارامتر بیومکانیکی ارزیابی شده قرنیه، فاکتور مقاومت قرنیه تنها پارامتر بیومکانیکی موثر بر IOP های اندازه گیری شده با تمامی دستگاه ها بود.

هدف: مطالعات حاضر در بخش بی وزنی معطوف به آثار و پیامدهای کوتاه مدت محیط کم جاذبه و بی وزنی بر انسان به جای سنجش تغییرات احتمالی درازمدت آن شده است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر قرارگیری غواصان، در بی وزنی و به شکل مکرر در بروز مشکلات تعادلی از یک طرف و از طرفی بررسی تفاوت دو گروه غواص اسکوبا و حبس نفس در حفظ تعادل و محدوده ثبات عملکردی از طرف دیگر است. روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه تجربی و مداخله ای، دارای سه گروه بود. تعداد جامعه غواصان در جزیره کیش و شهر چابهار، 85 نفر و تعداد افراد غیرغواص 50 نفر بود. از بین جامعه پژوهش حاضر بر اساس معیارهای پژوهش تعداد 11 غواص حبس نفس، 15 غواص اسکوبا و 22 فرد سالم انتخاب و در سه گروه حبس نفس، اسکوبا و کنترل به شکل در دسترس و هدفمند قرار گرفتند. تمامی آزمودنی ها به وسیله آزمون محدوده ثبات عملکردی و آزمون تعادل پویای Y مورد ارزیابی قرار گرفتند. به منظور انجام اندازه گیری ها، ابتدا هر آزمون به شکل کامل توسط آزمونگر انجام و توضیح داده شد و سپس به آزمودنی اجازه داده شد 3 بار به شکل آزمایشی حرکت را انجام داده تا از این راه هم با نحوه ی اجرا و هم خطاهای آزمونی آشنا شود. از آزمون آنووای یک طرفه و تست تعقیبی توکی جهت مقایسه داده های سه گروه استفاده شد. تمامی تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 انجام شد. یافته ها: در محدوده ثبات عملکردی تفاوتی معنادار میان سه گروه دیده نشده است (860/=p) اما در بخش تعادل پویا در بین سه گروه تفاوت معناداری وجود دارد (05/0≥, p). نتایج آزمون تعقیبی توکی در بخش تحلیل داده های آزمون تعادل پویا نشان داد که گروه حبس نفس با دو گروه اسکوبا (001/0=p) و افراد غیرغواص دارای تفاوت معنادار است (004/0=p) و از طرفی میان دو گروه اسکوبا و افراد غیرغواص نیز تفاوت معنادار بود (001/0=p). بنابراین غواصان حبس نفس و اسکوبا دارای توانایی حفظ محدوده ثبات عملکردی مطلوبی می باشند اما هر دو گروه غواص با افزایش نیاز حرکتی در حفظ تعادل خویش با مشکل مواجه می شوند که این مشکل به شکل معناداری در غواصان اسکوبا نامطلوب تر است. نتیجه گیری: با توجه به تفاوت مشهود دو گروه غواص که حاکی از توانایی حفظ تعادل مناسب تر در غواصان حبس نفس و در مقابل وجود مشکل در حفظ تعادل در غواصان اسکوبا است، و همچنین تفاوت بارز میان افراد غیر غواص و هر دو گروه غواص، به نظر می رسد که بهتر باشد برنامه های تمرینی ای را با هدف حفظ و بهبود تعادل، به برنامه عملکردی این غواصان افزوده شود.

هدف: هایپرکایفوزیس پشتی جز ناهنجاری های شایع در میان کودکان می باشد. در سال های اخیر از جمله روش های اصلاحی که در کنار حرکات اصلاحی به منظور پیشگیری و اصلاح ناهنجاری های اسکلتی عضلانی کودکان مورد استفاده قرار گرفته است، بازی های اصلاحی است. هدف از انجام که در پژوهش مقایسه اثر و ماندگاری یک دوره بازی های اصلاحی با حرکات اصلاحی منتخب بروی زاویه کایفوز پشتی پسران 10 تا 12 سال می باشد. روش بررسی: تحقیق حاضر به روی 79 نفر نمونه پسر با با میانگین سنی (80/0±, 20/ 11) سال، میانگین قد (91/5 ±,78/140) سانتیمتر و میانگین وزن (75/4 ±,69/39) کیلوگرم که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به 3 گروه بازی های اصلاحی، حرکات اصلاحی و کنترل به صورت تصادفی تقسیم شدند اجرا شد. نمونه های گروه های تجربی به مدت 8 هفته در هفته 3 جلسه پروتکلهای مربوطه تحقیق را اجرا نمودند. میزان زاویه هایپرکایفوزیس پشتی نمونه ها با استفاده از خط کش منعطف اندازه گیری شد. به منظور بررسی میزان ماندگاری و اثربخشی تمرینات پس از 8 هفته از پایان تمرینات میزان هایپر کایفوزیس پشتی دو مرحله دیگر در مراحل پس آزمون و پیگیری مورد اندازه گیری قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری تفاوت معنی داری را در گروه بازی های اصلاحی در مرحله پیش آزمون 40/2±, 62/45، با مرحله پس آزمون 24/2±, 46/42 و مرحله پیگیری 09/2±, 42/42 و در گروه حرکات اصلاحی منتخب در مرحله پیش آزمون 59/2 ±, 81/45 با مرحله پس آزمون 36/2±, 26/42 و مرحله پیگیری 27/2±, 52/42 نشان داد (05/0≥, p). همچنین تفاوت معنی داری در گروه کنترل در مرحله پیش آزمون 59/1±, 93/44 با مرحله پس آزمون 79/1±, 26/45 و مرحله پیگیری 84/1±, 26/45 مشاهده نشد (05/0≤, p). به علاوه اندازه اثر در گروه بازی های اصلاحی 85/0، در گروه حرکات اصلاحی منتخب 81/0 و گروه کنترل 08/0 بدست آمد که نشان دهنده اثر بالای پروتکل های تمرینی در دو گروه تجربی تحقیق بود. به علاوه نتایج آزمون تحلیل کواریانس تفاوت معنی داری در زاویه هایپر کایفوزیس پشتی بین 3 گروه در مرحله پس آزمون و پیگیری نشان داد (05/0≥, p) که به منظور بررسی این تفاوت از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج این آزمون نشان داد در مرحله پس آزمون و پیگیری در گروه های تجربی تفاوت معنی داری وجود ندارد که نشان از ماندگاری اثر بازی های اصلاحی و حرکات اصلاحی منتخب داشت (05/0≤, p). و تفاوت موجود بین گروه های بازی های اصلاحی و حرکات اصلاحی منتخب با گروه کنترل بوده است (05/0≥, p). نتیجه گیری: بازی های اصلاحی و حرکات اصلاحی منتخب دارای تاثیر مثبت و مشابه، همچنین ماندگاری اثرات تمرین بر زاویه هایپرکایفوزیس پشتی پسران 10 تا 12 سال می باشند. بدین ترتیب در مقایسه با حرکات اصلاحی اجرای هشت هفته بازیهای اصلاحی در قالب روشی موثر و مستقل به عنوان روش جایگزین حرکات اصلاحی در اصلاح ناهنجاری هایپرکایفوزیس پشتی پسران 10 تا 12 سال توصیه می شود.

هدف: هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی ارتباط بین ناتوانی در اندام تحتانی با مولفه های شدت و فعالیت بیماری روماتوئید آرتریت مانند تعداد مفاصل متورم، تعداد مفاصل حساس، زمان خشکی صبحگاهی و شاخص مفصلی ریچی است. هدف بعدی بررسی روایی گروه های شناخته شده با استفاده از ارزیابی نمره پرسشنامه RAOS بین حالت های منفی و مثبت یافته های آزمایشگاهی فاکتور روماتوئید، سرعت رسوب گلوبول های قرمز و پروتئین واکنشی سی می باشد. روش بررسی: از 234 بیمار مبتلا به آرتریت خواسته شد تا نسخه فارسی پرسشنامه نمره دهی پیامدهای روماتوئید و آرتریت (Rheumatoid and Arthritis Outcome Score,RAOS) که شامل گزارش بیماران از وضعیت پاهایش و مشکلات وابسته است) را کامل کنند. در پژوهش حاضر ابتدا یافته های عملکردی مانند تعداد مفاصل متورم، تعداد مفاصل حساس، زمان خشکی صبحگاهی و شاخص مفصلی ریچی توسط پزشک متخصص روماتولوژی ثبت می گردید. سپس جهت اندازه گیری دیگر یافته های آزمایشگاهی از بیمار آزمایش خون گرفته می شد. یافته ها: ضریب همبستگی اسپیرمن بین خرده مقیاس فارسی پرسشنامه RAOS و تعداد مفاصل متورم و دردناک، مدت زمان سفتی صبحگاهی، شاخص مفصلی ریچی، درد و سلامتی بین 51/0 الی 74/0 بود. به علاوه آزمون من ویتنی نشان داد که اختلاف معنی داری بین نمرات نسخه فارسی پرسشنامه RAOS در سطوح مثبت و منفی آزمون های سرعت رسوب گلبول های قرمز و پروتئین واکنشی سی وجود دارد. در بررسی ارتباط سنجی، متغیرهای درد و سلامتی تقریباً با تمام خرده مقیاس های پرسشنامه RAOS ارتباط معناداری داشتند. نتیجه گیری: نسخه فارسی پرسشنامه RAOS یک ابزار معتبر جهت اندازه گیری ناتوانی در بیماران دارای روماتوئید آرتریت است.

هدف: اکثر آسیب های رباط صلیبی قدامی (Anterior Cruciate Ligament,ACL) در شرایطی اتفاق می افتد که توجه ورزشکار همزمان معطوف به انجام تکلیف و چالش های شناختی است. اختلال در عملکرد و حس عمقی زانو در شرایط تقسیم توجه، فرد را در معرض آسیب ACL قرار می دهد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات عصبی عضلانی با تکالیف دوگانه شناختی بر عملکرد و حس عمقی بازیکنان فوتسال با نقص ولگوس پویای زانو است. روش بررسی: 30 بازیکن فوتسال با نقص ولگوس پویای زانو (میانگین سن: 27/3 ±,86/21 سال، وزن: 55/9 ±,91/68 کیلوگرم، قد: 49/6 ±,6/175سانتی متر) به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و تجربی تقسیم شدند. در پیش آزمون عملکرد آزمودنی ها توسط آزمون پرش تاک (Tuck jump test) و سه جهش تک پا (Single leg triple hop test) و حس عمقی زانو توسط روش گونیامتری تصاویر دیجیتال مورد بررسی قرار گرفت. گروه تجربی به مدت هشت هفته در برنامه تمرینات عصبی عضلانی با تکالیف دوگانه شناختی شرکت کردند. در نهایت پس آزمون در شرایط پیش آزمون و یک هفته پس از جلسه تمرین نهایی برگزار شد. پس از جمع آوری داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری و آزمون تی مستقل جهت بررسی میانگین ها و تفاوت های بین گروهی در سطح معنی داری (05/0p≤, ) استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین میانگین نمرات آزمون پرش تاک (001/0=p) و سه جهش تک پا (001/0=p) بین آزمودنی های دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد به طوری که گروه تجربی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشتند. در حس عمقی زانو (45/0=p) تفاوت معناداری مشاهده نشد با این حال خطای حس عمقی در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل بهبود بیشتری داشت. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد انجام تمرینات عصبی عضلانی با تکالیف دوگانه شناختی موجب بهبود چشمگیر عملکرد و کاهش خطای حس عمقی زانو می شود. بنابراین احتمالا انجام تمرینات عصبی عضلانی با تکالیف دوگانه به عنوان یک رویکرد جدید تمرینی در پیشگیری از آسیب ACL می تواند موثر باشد.

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین و مقایسه اختلال یادگیری ریاضی در دانش آموزان دوزبانه و تک زبانه انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش علی _مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دوزبانه و تک زبانه پایه سوم ابتدایی مراجعه کننده به مراکز درمانی ناتوانی یادگیری شهرهای تبریز و تهران در سال تحصیلی 1400-1399 بود. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس به تعداد 50 نفر برای هر گروه انتخاب شد. داده ها از طریق مقیاس هوشی وکسلر 4 و آزمون کی مت (KeyMath Test) جمع آوری و با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیره مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین نمرات کاربرد و نمره ی کل ریاضی در دانش آموزان دوزبانه به طور معناداری کمتر از دانش آموزان تک زبانه است. همچنین در خرده آزمون های کی مت در محاسبه با (004/0=p)، اندازه گیری، زمان، حل مسئله، تفسیر و تخمین هر کدام با (001/0>p) میانگین نمرات دانش آموزان دوزبانه به طور معناداری کمتر از دانش آموزان تک زبانه بود. نتیجه گیری: طبق یافته ها دانش آموزان دوزبانه در مقایسه با تک زبانه ها در کاربرد ریاضی مشکلات بیشتری داشتند.

هدف: سندرم درد پاتلوفمورال (Patella Femoral Pain) یکی از اختلالات ارتوپدی زانو است که موجب اختلال در درد، عملکرد و کیفیت زندگی سالمندان می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات ثبات مرکزی تنه تمرینات موبیلیزیشن (Mobilization) بر درد، ناتوانی عملکردی و کیفیت زندگی بیماران سالمند مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال بود. روش بررسی: تعداد 20 نفر از بیماران سالمند مرد مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی و مساوی در دو گروه تمرینات ثبات مرکزی و گروه تمرینات موبیلیزیشن قرار گرفتند. گروه تجربی اول به مدت شش هفته (سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه) تمرینات ثبات مرکزی تنه و گروه دوم به مدت شش هفته (سه جلسه و هر جلسه 35 دقیقه) تمرینات موبیلیزیشن را انجام دادند. قبل و بعد از دوره تمرین متغیرهای تحقیق با استفاده از پرسشنامه درد و ناتوانی عملکردی و کیفیت زندگی اندازه گیری شد. از روش طرح با اندازه های تکراری جهت آنالیز داده ها استفاده شد. خطای آماری نوع اول 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج این تحقیق کاهش معناداری در فاکتورهای درد، ناتوانی عملکردی و کیفیت زندگی در هر دو گروه تمرینات ثبات مرکزی تنه و گروه تمرینات موبیلیزیشن نشان داد (05/0p<). بین دو گروه از لحاظ متغیرهای مورد بررسی اختلاف معناداری وجود نداشت (05/0p>). نتیجه گیری: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که انجام تمرینات ثبات مرکزی تنه و تمرینات موبیلیزیشن موجب بهبودی درد و ناتوانی عملکردی کیفیت زندگی می شود، بنابراین می تواند از هر کدام از تمرینات به عنوان یک روش تمرینی در برنامه ی بازتوانی بیمار سالمند مبتلا به درد پاتلوفمورال استفاده شود.

هدف: آرتروز زانو، نتیجه تخریب غضروف مفصل زانو می باشد و یک روند طبیعی دارد، ولی در ورزشکاران بر اساس نوع ورزش و فشار بر مفصل زانو می تواند زودتر ایجاد شده و شدیدتر باشد. هدف این تحقیق، اثر و ماندگاری یک برنامه تمرین در خانه، مبتنی بر اصول آکادمی ملی طب ورزش آمریکا (National Academy of Sports Medicine,NASM)، بر دامنه حرکتی، تعادل و شاخص گام برداری پویا مردان ورزشکار بازنشسته مبتلا به آرتروز زانو بود. روش بررسی: در این تحقیق نیمه تجربی، 24 مرد داوطلب که ورزشکار بازنشسته و مبتلا به آرتروز زانو بودند، انتخاب و به صورت تصادفی ساده و مساوی به دو گروه 12 نفری (گروه تمرین NASM و گروه کنترل) تقسیم بندی شدند. گروه تجربی، تمرینات NASM را به مدت 8 هفته در خانه انجام دادند. قبل و بعد از 8 هفته تمرین و پس از 4 هفته بی تمرینی، دامنه حرکتی با گونیامتر، تعادل با استفاده از آزمون برگ و گام برداری پویا با تست شاخص گام ب رداری پویا مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 24 نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: تمرینات NASM، باعث ایجاد افزایش معنادار در مقدار دامنه ی حرکتی زانو، دامنه ی حرکتی ران، تعادل و گام- بردای پویا در مراحل پس آزمون و ماندگاری نسبت به پیش آزمون بوده است. مقدار دامنه ی حرکتی زانو (001/0>p) و ران (007/0=p) در مرحله ی ماندگاری نسبت به پس آزمون کاهش معنادار داشت، ولی در تعادل (080/0=p) و گام برداری پویا (501/0=p) بین دو مرحله ی پس آزمون و ماندگاری تفاوت معنادار مشاهده نشد. اما در گروه کنترل تغییر معنی داری مشاهده نشد. (05/0

هدف: فوتبال خطر ذاتی آسیب های سر را به همراه دارد و در مهارت ”, هدینگ“,بی نظیر است. هدینگ می تواند نشانگر های معرف آسیب های مغزی را فعال کند. مطالعه حاضر یک بررسی جامع از تحقیقات انجام شده در زمینه شیوع آسیب های سر و اثر پذیری نشانگر های بیوشیمیایی از مهارت هدینگ است. روش بررسی: جستجو برای کلید واژه های تحقیق در مقالات منتشر شده در پایگاه های علمی بین سال های 2000 تا 2021 انجام شد. کلید واژه های تحقیق شامل ”, آسیب سر“, ، ”, آسیب مغز“, ، ”, شیوع“,و ”, فوتبال“,بود. مقالات حاوی گزارشات درباره هدینگ، نشانگرهای زیستی بیانگر آسیب های مغزی، میزان بروز و مکانیسم های آسیب سر انتخاب و مطالعات غیرانگلیسی و غیرفارسی، مطالعات حاوی داده هایی درباره آسیب های غیرفوتبالی و یا خلاصه مقالات کنفرانس از مطالعه خارج شدند. 243 مقاله مرتبط با موضوع بررسی و از این بین 45 مقاله دارای معیارهای ورود به مطالعه حاضر بودند. یافته ها: شیوع آسیب های سر در لیگ های حرفه ای متغیر است (دامنه تغییر 3/0% تا 8/16%، 12/0 تا 1 در هر 1000 ساعت) و در مقایسه با گزارشات لیگ های نیمه حرفه ای کمتر است (3/0 % در مقابل 22%). مکانیسم هدینگ جزو مکانیسم های شایع آسیب های سر در لیگ های برتر نیست. معمول ترین نشانگرهایی که جهت بررسی آسیب های مغز استفاده شده اند نشانگر پروتئین اتصال دهنده کلسیم (S100β, ) (8 مطالعه) و پروتئین زنجیره سبک رشته های عصبی (NF-L) (6 مطالعه) است. همچنین نشانگر های پروتئین تائو (Tau) در ایزوفرم های فسفری و کل (3 مطالعه)، آنولاز خاص نورونی (NSE) (2 مطالعه)، آلبومین (1 مطالعه) و عوامل رشد مغزی (1 مطالعه) نیز با هدف بررسی تأثیرپذیری از اجرای مهارت هدینگ استفاده شده اند. در مجموع، 9 مطالعه تغییر در سطوح و 11 مطالعه عدم تغییر در سطوح نشانگر ها در پی اجرای هدینگ در سنین مختلف، هم در زنان هم مردان را گزارش داده اند. نتیجه گیری: قرار گرفتن در معرض ضربه های مکرر و در عین حال با سرعت زیاد در قالب مهارت هدینگ فوتبال ممکن است منجر به آسیب مغزی شود که می تواند با استفاده از روش های ارزیابی نشانگر های بیوشیمیایی تشخیص داده شود. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می دهد که نباید از هدینگ در فوتبال به عنوان مکانیسم بالقوه آسیب مغزی غافل شد. البته برای روشن شدن احتمال چنین رابطه ای، تحقیقات بیشتری لازم است.

هدف: اختلال در بیومکانیک و کینماتیک اندام تحتانی یکی از دلایل ایجاد کننده سندرم درد کشککی-رانی زانو می باشد. هدف این تحقیق بررسی بیومکانیک اندام تحتانی در سندرم درد کشککی-رانی: مرور روایتی مقالات 2020-2010 بود. روش بررسی: مقاله حاضر از نوع مروری روایتی بوده با یک جست و جوی سیستماتیک جامع الکترونیک در پایگاه های اطلاعاتی (Google Scholar, Magiran PubMed, Springer, Taylor & Francis, ISC) مقالات مرتبط از سال 2010 تا 2020 مورد بررسی قرار گرفته است. کلید واژه های جست و جو شامل: Patellofemoral Pain Syndrome" and Biomechanics of Lower Extremity " بود. یافته ها: پس از بررسی 293 مقاله، تعداد 36 مقاله براساس معیارهای ورود مرتبط در زمینه بیومکانیک اندام تحتانی پیدا شد. پس از بررسی کیفیت مقالات، 15 مقاله که بیومکانیک اندام تحتانی را در مبتلایان به درد کشککی-رانی بررسی کرده بودند، انتخاب و نقش آن ها بر مبتلایان به درد کشککی-رانی سنجیده شد. نتیجه گیری: بیومکانیک اندام تحتانی در بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی-رانی دچار اختلال شده و تمرینات انجام شده بر این افراد بایستی موجب تغییراتی در بیومکانیک اندام تحتانی و در نهایت راستای قرارگیری مفاصل باشد.