روان پرستاری
سال:1396 | دوره:5 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

مقدمه: خودکارآمدی عملکرد بالینی، باور فرد در مورد توانایی های خود برای انجام یک مهارت بالینی می باشد. هر اندازه که فرد از خودکارآمدی عملکرد بالینی بالاتری برخوردار باشد، عملکرد بالینی بهتری خواهد داشت. هدف این مطالعه تعیین میزان خودکارآمدی عملکرد بالینی، ابعاد و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی قزوین در سال 1395 بود.روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی 150 دانشجوی پرستاری به روش سرشماری مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها به وسیله فرم مشخصات فردی و پرسشنامه خودکارآمدی عملکرد بالینی جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و از طریق نرم افزار SPSS16 انجام شد.یافته ها: نمره کلی خودکارآمدی عملکرد بالینی 106.54±21.14 به دست آمد. در بین ابعاد خودکارآمدی عملکرد بالینی بیشترین نمره در بعد بررسی بیمار (34.42±7) به دست آمد. معدل نمرات (0.02 = P، r=0.17) و اشتغال به تحصیل درترم های بالاتر (0.001>P) جزء عوامل مرتبط و معنادار با خودکارامدی عملکرد بالینی بودند.نتیجه گیری: خودکارآمدی از مفاهیم مهم برای ارتقاء عملکرد بالینی دانشجویان پرستاری است لذا توصیه می شود برای تقویت تمامی ابعاد خودکارآمدی عملکرد بالینی برنامه های آموزشی منظم با رویکرد حمایتی تدوین گردد.

مقدمه: خیانت به همسر در نگاه اول پدیده ای فردی به نظر می رسد؛ اما با توجه به عواقب ناگوار و پیامدهای سوء آن بر نهاد خانواده، تربیت فرزندان و نیز سلامت و امنیت جامعه، از آسیبهای اجتماعی پنهان و جدی به شمار می آید. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ویژگی های شخصیتی، الگوهای ناسازگار اولیه، خوش بینی و بدبینی با توجیه خیانت زناشویی در افراد متاهل طراحی و اجرا شد.روش کار: در این پژوهش توصیفی تحلیلی، جامعه پژوهشی، کلیه افراد متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره استان گلستان با سابقه خیانت زناشویی در سال 1395 بودند که از این بین، 100 نمونه (50 زن و 50 مرد) به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه های ویژگی های شخصیتی نئو، الگوهای ناسازگار اولیه، خوش بینی و بدبینی و توجیه خیانت زناشویی بودند. داده های جمع آوری شده به کمک روش های آماری توصیفی و استنباطی و با استفاده از نرم افزار 2 Smart PLS و روش حداقل مربعات جزئی، تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: یافته های پژوهش رابطه معکوس و معناداری را بین الگوهای ناسازگار اولیه (5.344 = T و 0.612- = b) و نیز خوش بینی و بدبینی (2.273 = T و -0.195 = b) با توجیه خیانت زناشویی نشان داد. بین ویژگی های شخصیتی و توجیه خیانت زناشویی رابطه معناداری مشاهده نشد (1.781= T و 0.210- = b).نتیجه گیری: در پژوهش حاضر، بیشترین ارتباط، بین الگوهای ناسازگار اولیه با توجیه خیانت وجود داشت که می توان از آن برای شناخت افراد در معرض خطر استفاده کرد.

مقدمه: استرس مرتبط با ناباروری شامل نگرانی های اجتماعی، جنسی، ارتباطی، نیاز به والد بودن و نپذیرفتن سبک زندگی بدون فرزند است که در زنان نابارور ظاهر می شود. ناباروری، سازگاری زناشویی را تحت تاثیر قرار می دهد. شفقت خود برای زنانی که دچار ناباروری هستند، به عنوان یک راهبرد مقابله ای تنظم هیجان در مقابل استرس های مزمن محسوب می شود و باعث می شود سیستم های استرس دچار بیش فعالیتی نشوند. خودقضاوتی شکلی از آزار و اذیت درونی استرس زا و تضعیف کننده خود می باشد، که در زنان نابارور وجود دارد. این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی گری شفقت خود و خودقضاوتی در رابطه سازگاری زناشویی و استرس مرتبط با ناباروری در زنان نابارور شهر اصفهان انجام گرفت.روش کار: روش پژوهش همبستگی از نوع علی بود. به این منظور 282 زن با تشخیص ناباروری اولیه و ثانویه مراجعه کننده به مراکز ناباروری شهر اصفهان در تابستان و پاییز 94، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به پرسشنامه های مشکل باروری، سازگاری زناشویی و شفقت خود فرم کوتاه پاسخ دادند. برای مدل سازی معادلات ساختاری از نرم افزارAMOS22 استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که اثرسازگاری زناشویی بر استرس مرتبط با ناباروری معنی دار بود (0.05 > P). رابطه ساختاری بین سازگاری زناشویی با استرس مرتبط ناباروری از برازش مطلوبی برخوردار بود. همچنین شفقت خود میانجی گرجزئی رابطه بین سازگاری زناشویی با استرس مرتبط با ناباروری و خود قضاوتی میانجی گر کامل سازگاری زناشویی و استرس مرتبط با ناباروری بود (0.05 >P).نتیجه گیری: بنابر نتایج این پژوهش می توان از بسته های درمانی مبتنی بر شفقت خود و کاهش خود قضاوتی در جهت کاهش استرس مرتبط با ناباروری و بهبودسازگاری زناشویی زوجین نابارور استفاده نمود.

مقدمه: با توجه به شیوع بیماریهای مزمن، عوارض و مشکلات ناشی از آنها برای بیمار و خانواده، حمایت و توانمندسازی این بیماران ضروری به نظر می رسد. حمایت خانواده محور یکی از گرایشات جدید در پی تغییر نقش خانواده ها درمسوولیت پذیری مراقبت از بیماران می باشد. عزت نفس یکی از ابعاد الگوی توانمند سازی خانواده محور مطرح می باشد. لذا این مطالعه با هدف تعیین ابعاد و ویژگی های عزت نفس بیماران مزمن انجام گردید.روش کار: پژوهش کیفی حاضر در زمینه عزت نفس بیماران مزمن و بر اساس تجربه آنان از نوع تحلیل محتوای هدایت شده در فاصله زمانی خردادماه 1394 تا فروردین 1395 و در بیمارستانهای وابسته به علوم پزشکی شهرهای اردبیل و خلخال در شمال غرب ایران انجام گرفت. داده ها به صورت مصاحبه ی فردی و نیمه ساختارمند از 18 بیمار مزمن، مراقب خانگی و پرستاربه دست آمد. آنالیز داده ها هم زمان با جمع آوری آن ها با استفاده از روش آنالیز محتوا کیفی هدایت شده صورت گرفت.یافته ها: از تحلیل داده ها تعداد 239 کد اولیه در زمینه عزت نفس بیماران مزمن که یکی از ابعاد الگوی توانمند سازی خانواده محور می باشد استخراج گردید. که این کدها پس از تحلیل در زیر طبقات تاب آوری، خانواده حامی و اجتماع حامی قرار گرفتند.نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان دهنده ابعاد عزت نفس بیماران مزمن می باشدکه با توجه به ابعاد حاصله برای عزت نفس، می توان با برنامه ریزی و انتخاب روش های موثرتر برای ارتقای این ابعاد، گامی برای توانمند سازی بیماران مزمن برداشت.

مقدمه: مادران کودکان بزهکار در بسیاری از موارد سلامت روانی از سایر مادران می توانند متفاوت باشند. هدف پژوهش حاضر تعیین مقایسه تاب آوری و کیفیت زندگی مادران کودکان بزهکار و مادران دارای کودکان سالم شهر زنجان در سال 1395 است.روش کار: روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی-مقایسه ای بود. جامعه پژوهش شامل مادران کودکان بزهکار و عادی شهر زنجان در سال 1395 بود که از بین آن ها 120 نفر (60 نفرمادران کودکان بزهکار، 60 نفر مادران کودکان سالم) به صورت نمونه گیری دردسترس و هدفمند از سظح شهر زنجان به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل«مقیاس تاب آوری کانرودیویدسون» و فرم کوتاه بررسی سلامت 36» بود. در مطالعه حاضر پایایی » فرم کوتاه بررسی سلامت 36«به روش آلفای کرونباخ 0.83 و باز آزمایی ابزار 0.83 0 بدست آمد. آلفای کرونباخ » مقیاس تاب آوری کانرودیویدسون«0.89 بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل از SPSS نسخه 21 استفاده شد. متغیرهای کمی با استفاده از میانگین (انحراف معیار) و متغیرهای کیفی به صورت تعداد (درصد) گزارش شدند. به منظور مقایسه مادران از نظر ویژگی های حمعیت شناختی از آزمون خی-دو و تی مستقل استفاده شد. ضریب همبستگی پیرسون، برای بررسی ارتباط تاب آوری با کیفیت زندگی، و همچنین تحلیل رگرسیون به منظور بررسی اثر توام متغیرها بر روی تاب آوری و کیفیت زندگی استفاده شدند.یافته ها: بین تاب آوری با کیفیت زندگی درگروه مادران بزهکار (P=0.001) همچنین در بین مادران کودکان سالم نیز همبستکی معنی داری مشاهده شد (P=0.001). کیفیت زندگی و تاب آوری در مادران با کودکان سالم بالاتر از مادران با کودکان بزهکار است.نتیجه گیری: کیفیت زندگی با تاب آوری همبستگی مثبتی دارد و همچنین وضعیت کیفیت زندگی و تاب آوری مادران کودکان بزهکار نسبت به کودکان سالم پایین تر می باشد. پیشنهاد می شود برای افزایش کیفیت زندگی و تاب آوری در مادران دارای کودکان بزهکار آموزش هایی در مراکز بهداشتی اجرا شود.

مقدمه: بار مسوولیت مراقبت از بیماران روان بیشتر بر عهده اعضای خانواده می باشد. فشار مراقبتی ارتباط مستقیمی با نیازهای بیماران دارد. بیشتر مراقبین بیماران روانی فشار مراقبتی سطح شدید را تجربه می کنند. بر اساس اهمیت موضوع پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان فشار مراقبتی مراقبین خانواده در بیماران مبتلا به اختلالات روانی بستری در بیمارستان شهید رجایی شهر یاسوج در سال 1394 انجام گرفته شد.روش کار: پژوهش حاضر بصورت تحلیلی مقطعی در سال 1394 در بیمارستان شهید رجایی شهر یاسوج انجام شد. 246 عضو خانواده دارای بیمار روانی بستری شده در بیمارستان با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. پس از کسب رضایت از مسوولین و نمونه ها و بر اساس معیارهای ورود، اطلاعات از طریق پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و فشار مراقبتی نواک و گست (1989) جمع آوری شد. جمع آوری داده ها طی 6 ماه انجام گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش ها آمار توصیفی (ویژگی‏های جمعیت‏شناختی نمونه ها، میانگین، انحراف معیار، درصد و فراوانی متغیرهای پژوهش) و آمار استنباطی (T مستقل) به وسیله ی نرم افزار SPSS سری 21 استفاده گردید.یافته ها: میانگین سنی مراقبین خانواده بیماران روانی 34.53±13.74 سال بود. بیشترین فراوانی و درصد مراقبین خانگی مربوط را فرزندان بیماران روانی (46.3) 114 داشتند. بالاترین میزان شدت فشار مراقبتی مربوط به سطح متوسط با فراونی و درصد (51.5)34 و سطح شدید با فراونی و درصد (48.5)32 گزارش که اختلاف معنی داری نداشتند (0.74 = P). فشار مراقبتی وابسته به زمان با میانگین و انحراف معیار 15.01±1.66 بیشترین میزان فشار را در بین مولفه های فشار مراقبتی به خود اختصاص دادند.نتیجه گیری: به دلیل اینکه فشار مراقبتی می تواند بر نحوه و کیفیت مراقبت ها اثر گذار باشد و می تواند موجب شدت یافتن وضعیت بیماری در خود بیماران روان گردد می بایست در جهت کاهش فشار مراقبتی در مراقبین خانواده بیماران روانی آموزش های لازم را ارائه داد و و در راستای کاهش آن برنامه ریزی نمود.

مقدمه: امروزه بررسی عوامل پیش بینی کننده و مرتبط با اشتیاق شغلی پرستاران (نقطه مقابل فرسودگی شغلی)، به عنوان حالت ذهنی مثبت بادوام و موثر بر کیفیت زندگی کاری پرستاران از اهمیت زیادی برخوردار است. در همین راستا هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه سرمایه روانشناختی و حمایت سازمانی ادراک شده با اشتیاق شغلی پرستاران بود.روش کار: روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش کلیه پرستاران بیمارستان آیت اله طالقانی تهران در سال 1396 بودند. نمونه پژوهش 180 نفر از پرستاران بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از مقیاس اشتیاق شغلی و پرسشنامه های سرمایه روانشناختی و حمایت سازمانی ادراک شده استفاده شد. اطلاعات جمع آوری شده با آزمون های آماری توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون) تجزیه وتحلیل شدند.یافته ها: تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین سرمایه روانشناختی و حمایت سازمانی ادراک شده با اشتیاق شغلی رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد (P<0.01). علاوه براین، نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که سرمایه روانشناختی و حمایت سازمانی ادراک شده 32 درصد از واریانس اشتیاق شغلی تبیین می کند و قادر به پیش بینی اشتیاق شغلی می باشند (P<0.001).نتیجه گیری: نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت سرمایه های روانشناختی و حمایت سازمانی ادراک شده در پیش بینی اشتیاق شغلی پرستاران بود. مطابق با یافته های این پژوهش، بکارگیری برنامه هایی جهت افزایش سرمایه رواشناختی پرستاران و حمایت سازمانی از آنها، می تواند موجب بهبود و ارتقای اشتیاق شغلی پرستاران شود.

مقدمه: با افزایش تعداد عوامل درمانی موثر، مانیا همچنان یک مشکل چالش برانگیز برای سیستم های بهداشتی درمانی باقی مانده است. این مطالعه مقایسه اثر درمانی ریسپریدون و آریپپرازول در ترکیب با والپروات سدیم در بیماران دو قطبی مانیای حاد یا با دوره مختلط بستری شده در بیمارستان روانپزشکی رازی تهران می باشد.روش کار: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور در دو گروه 20 نفره (18-65 سال) بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک در دوره مانیا یا مختلط، انجام شد. بیماران به طور تصادفی، در دو گروه دریافت کننده آریپیپرازول و ریسپریدون در ترکیب با والپروات سدیم قرار گرفتند و پاسخ درمانی با مقیاس یانگ و میزان افزایش وزن در هفته 3 و 6 ارزیابی شد داده ها با استفاده از آزمون های کای- دو، تی زوجی و تحلیل کوواریانس و اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: شرکت کنندگان از نظر مشخصات دموگرافیک تفاوت معناداری نداشتند ارزیابی پاسخ درمانی بعد از هفته های 3 و 6 (کاهش 50 درصدی در مقیاس یانگ) در هر دو گروه اختلاف معنی داری بین دو ترکیب درمانی را نشان نداد ترکیب والپرات سدیم و ریسپریدون افزایش وزن بیشتری را در پایان هفته 6 نسبت به ترکیب والپرات و آرپیپرازول نشان داد (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه ترکیب های دارویی ذکر شده در اختلال دو قطبی نوع یک با دوره مانیا یا مختلط موثر و دارای اثر درمانی مشابهی بود و به طوری که هر دو درمان موثر و قابل استفاده است. لیکن با توجه به افزایش وزن کمتر ترکیب والپروات و آریپیپرازول در بیماران مستعد افزایش وزن، به این ترکیب به عنوان درمانی مناسب، کم ضررتر و موثرتر توصیه می شود.