روان پرستاری
سال:1397 | دوره:6 | شماره:6 |تعداد مقالات:11

مقدمه: آموزش روانشناحتی ممکن است بر مراقبین خانوادگی مددجویان با اختلال های روانی تأثیر مثبتی داشته و وضعیت های مثبت روانی مانند تاب آوری را در آنها ارتقا دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر آموزش روانشناختی مبتنی بر شبکه اجتماعی مجازی بر تاب آوری مراقبین خانوادگی مددجویان با اختلال های روانی شدید است. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی به شکل پیش آزمون و دو پس آزمون با دو گروه کنترل و آزمایش است که در مرکز آموزشی درمانی روانپزشکی ایران در سال 1396 در شهر تهران انجام شد. در مطالعه حاضر تعداد 72 نفر از مراقبین خانوادگی مددجویان با اختلال های روانی شدید با دامنه سنی 65-18 شرکت نمودند. به منظور جلوگیری از انتشار اطلاعات، ابتدا گروه کنترل و سپس گروه آزمایش مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه گیری بصورت مستمر و غیر احتمالی صورت گرفت. به منظور جلوگیری از آلودگی اطلاعات نمونه گیری ابتدا برای گروه کنترل و سپس برای گروه آزمایش انجام شد. گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی و ابزار تاب آوری کانر-دیویدسون (CD-RISC-2003) قبل از مطالعه، بلافاصله بعد از اتمام آموزش و 4 هفته بعد از آن انجام گرفت. آموزش مجازی برای گروه آزمایش از طریق تلگرام و به مدت چهار هفته انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-24 و آزمونهای T مستقل، T زوجی و آنالیز واریانس با اندازه های تکراری تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل از بررسی مشخصات جمعیت شناختی نمونه ها، نشان داد که هر دو گروه همگن بودند. نتایج حاصل بر اساس آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین تغییرات نمره تاب آوری در دو گروه آزمایش و کنترل، از نظر آماری تفاوت معنی دار داشته و در گروه آزمایش افزایش یافته است (001/0 > P). همچنین نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که تغییرات نمره تاب آوری در گروه آزمایش از نظر آماری تفاوت معنی داری داشته و در مرحله پس آزمون اول بیشتر از مرحله پیش آزمون، در مرحله پس آزمون دوم بیشتر از مراحل پس آزمون اول و پیش آزمون بوده است (001/0 > P). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که آموزش روانشناختی مبتنی بر شبکه اجتماعی مجازی موجب ارتقای تاب آوری مراقبین خانوادگی مددجویان با اختلال های روانی شدید می شود. با توجه به کم هزینه بودن و دسترسی سریع افراد به شبکه های مجازی، می توان از محتوای این برنامه آموزشی بصورت گسترده برای مراقبین خانوادگی استفاده کرد.

مقدمه: در سال های اخیر اختلال خوردن یه عنوان یک اختلال روانی-اجتماعی افزایش چشمگیری داشته و این اختلال نقش مهمی در افت سلامت جسمی و روانی دارد. این پژوهش با هدف پیش بینی اختلال خوردن دانشجویان پرستاری بر اساس ناگویی هیجانی، سبک های مقابله ای و تنظیم شناختی هیجان انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز در سال تحصیلی 97-1396 بودند که از میان آنان 210 دانشجو (29 مرد و 181 زن) با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. همه آنها پرسشنامه های اختلال خوردن، ناگویی هیجانی، سبک های مقابله ای و تنظیم شناختی هیجان را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-21 و با روش های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه گام به گام تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که ناگویی هیجانی (173/0=r)، سبک مقابله اجتناب مدار (198/0=r) و راهبردهای منفی تنظیم شناختی هیجان (465/0=r) با اختلال خوردن دانشجویان پرستاری رابطه معنادار مثبت و سبک مقابله مساله مدار (376/0-=r) و راهبردهای مثبت تنظیم شناختی هیجان (541/0-=r) با اختلال خوردن دانشجویان پرستاری رابطه معنادار منفی داشتند. همچنین متغیرهای راهبردهای مثبت تنظیم شناختی هیجان، راهبردهای منفی تنظیم شناختی هیجان و سبک مقابله مساله مدار به طورمعناداری توانستند 5/45 درصد از تغییرات اختلال خوردن دانشجویان پرستاری را پیش بینی کنند که در این پیش بینی سهم راهبردهای مثبت تنظیم شناختی هیجان بیشتر از سایر متغیرها بود (05/0>p). نتیجه گیری: نتایج حاکی از نقش و اهمیت متغیرهای راهبردهای مثبت و منفی تنظیم شناختی هیجان و سبک مقابله مساله مدار در پیش بینی اختلال خوردن دانشجویان پرستاری بود. بنابراین مشاوران و درمانگران باید به نشانه های متغیرهای مذکور توجه کرده و بر اساس آنها برنامه های مناسبی برای کاهش اختلال خوردن دانشجویان پرستاری طراحی و اجرا کنند.

مقدمه: ذهن آگاهی، مهارتی است که به افراد اجازه می دهد در زمان حال، حوادث را کمتر از آن میزان که ناراحت کننده است، دریافت کنند. هدف این پژوهش تعیین میزان اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تنظیم شناختی هیجان، انعطاف پذیری کنشی و اضطراب رقابتی ورزشکاران زن بود. روش کار: این پژوهش آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه ی آماری کلیه زنان ورزشکار شهر اهواز بودند که در سال 1395 مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه این پژوهش شامل 30 نفر از جامعه مذکور بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل). آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله و یک ماه بعد در مرحله پیگیری به مقیاس های پژوهش شامل انعطاف پذیری کنشی، اضطراب رقابتی و تنظیم شناختی هیجان پاسخ دادند. آزمودنی های گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفتند. اما بر گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس چند متغیره و تک متغیره استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین گروه های آزمایش و کنترل در متغیرهای تنظیم شناختی هیجان، انعطاف پذیری کنشی و اضطراب رقابتی تفاوت معناداری وجود داشت (0001/0 ≥ p). و این نتیجه در مرحله پیگیری نیز پایدار بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می توان برای بهبود تنظیم شناختی هیجان، انعطاف پذیری کنشی و اضطراب رقابتی ورزشکاران زن از شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی سود جست.

مقدمه: بی خوابی یکی از اختلال های شایع در بین دانشجویان می باشد. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی افکار تکرارشونده منفی در رابطه بین سیستم های مغزی رفتاری و بی خوابی دانشجویان انجام شد. روش کار: در این پژوهش توصیفی-همبستگی، 210 نفر از دانشجویان دانشگاه صنعتی شاهرود به روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای انتخاب شدند. مقیاس سیستم فعال ساز/بازداری رفتاری کارور و وایت (1994)، پرسشنامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا مه یر و همکاران (1990)، مقیاس کوتاه نشخوار فکری تری نور و همکاران (2001) و پرسشنامه شدت بی خوابی باستین و همکاران (2003) در مورد شرکت کنندگان اجرا گردید. داده های پژوهش به کمک نرم افزارهای آماری SPSS و لیزرل، و با استفاده از روش همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که سیستم بازداری رفتاری افکار تکرارشونده منفی را پیش بینی می کند که به سهم خود پیش بین شدت بی خوابی دانشجویان است (05/0>p). همچنین، افکار تکرارشونده منفی میانجی رابطه بین سیستم بازداری رفتاری و شدت بی خوابی دانشجویان می باشند (05/0>p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده اهمیت سیستم بازداری رفتاری و افکار تکرارشونده منفی در بی خوابی دانشجویان می باشد. به عبارت دیگر، دانشجویان دارای سیستم بازداری رفتاری حساس تر بی خوابی شدیدتری را بواسطه افکار تکرارشونده منفی تجربه می کنند.

مقدمه: هرکدام از مکتبهای فکری، فلسفی و دینی دیدگاههای متفاوتی نسبت به مرگ و درمان آن دارند. اضطراب از مرگ یکی از متداول ترین مشکلات بیماران و بخصوص بیماران سرطانی حتی بعد از دوره درمان است. هدف از این پژوهش، بررسی تجربیات بیماران سرطانی بستری شده در بیمارستان بقیه الله تهران است. روش کار: این پژوهش کیفی و از نوع پدیدارشناسی تفسیری است و نمونه این پژوهش 20 نفر از بیماران سرطانی بستری شده در بیمارستان بقیه الله بود که به صورتی هدفمند انتخاب شده بودند. روش گردآوری اطلاعات مصاحبه نیمه ساختار یافته بود و مصاحبه ها هم تا رسیدن به اشباع ادامه یافت. مصاحبه ها پس از پیاده سازی روی کاغذ براساس روش دیکلمن و تانر و تانر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از تحلیل اطلاعات مصاحبه ها 4 مضمون اصلی مفهوم مرگ از دیدگاه بیماران، پیامدهای بیماری، علل اضطراب از مرگ و عوامل کاهنده اضطراب از مرگ و 23 مضمون فرعی بدست آمد. نتیجه گیری: براساس یافته های این پژوهش، برای کاهش اضطراب از مرگ در بیماران سرطانی به عنوان بیماران مرزی، یک برنامه مراقبتی همه جانبه و کامل مورد نیاز است.

مقدمه: یکی از اهداف مهم درمان در بیماران مبتلا به اختلالات روانی تبعیت درمان دارویی است زیرا عدم تبعیت دارو موجب عود بیماری می شود و فرایند درمان را مختل می نماید. این پژوهش با هدف تأثیر آموزش دارو درمانی برتبعیت دارویی در بیماران مبتلا به اختلالات روانی بستری انجام شد. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 80 بیمار با تشخیص اختلال روانی بستری در بیمارستان روانپزشکی فرشچیان شهر همدان واقع در غرب کشور ایران از مهرماه تا بهمن ماه 1396 شرکت کردند. شرکت کنندگان در مطالعه به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (40 نفر) و کنترل (40 نفر) تقسیم شدند. مداخله آموزش دارودرمانی در چهار جلسه یک ساعتی به صورت گروهی (هر گروه 10 نفر) اجرا شد. گروه کنترل مراقبت های روتین پرستاری را دریافت کردند. میزان تبعیت بیماران با استفاده از چک لیست مشاهده تبعیت دارویی قبل و بعد از مداخله بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام گرفت. یافته ها: دو گروه از نظر مشخصات فردی تفاوت معنی داری با هم نداشتند (05/0 < P). میانگین و انحراف معیار نمره تبعیت دارویی قبل از مداخله در گروه آزمایش 03/4 ± 55/0 و گروه کنترل 43/4 ± 5/1 بود که آزمون آماری تفاوت معنی داری نشان نداد (306/0 = P). بعد از مداخله تفاوت میانگین و انحراف معیار نمره تبعیت دارویی در گروه آزمایش (27/3 ± 02/5) و کنترل (53/3 ± 17/1) از لحاظ آماری معنادار بود (001/0 > P). نتیجه گیری: مداخلات آموزش دارودرمانی روی تبعیت دارودرمانی در بیماران با اختلال روانی تأثیر مثبتی داشته است بنابراین پیشنهاد می شود در برنامه مراقبت پرستاری از بیماران آموزش درباره داروهای مصرفی بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: عوامل متعددی در آمادگی به اعتیاد تأثیر دارند که در تعامل با یکدیگر منجر به شروع مصرف و سپس اعتیاد می شوند. از بین این عوامل می توان به عوامل فردی، روانی و اجتماعی اشاره کرد. هدف از پژوهش حاضر پیش بینی آمادگی به اعتیاد از طریق متغیرهای سلامت روان، حمایت اجتماعی و ابعاد شخصیتی روان رنجورخویی و توافق پذیری بود. روش کار: روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه اعضای هلال احمر هفت استان (آذربایجان غربی، آذربایجان شرقی، اردبیل، زنجان، گیلان، کرمان و هرمزگان) بودند که از میان آنها 218 نفر (107 پسر و 111 دختر) با روش تمام شماری به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه آمادگی به اعتیاد زرگر، پرسشنامه حمایت اجتماعی فیلیپس، پرسشنامه نئو (NEO) و پرسشنامه سلامت روانی (SCL-25) بودند. سپس داده های حاصل با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که سلامت روان ضعیف با آمادگی به اعتیاد رابطه مثبت معناداری دارد (01/0 ≤ P). بین حمایت اجتماعی و آمادگی به اعتیاد رابطه منفی معناداری به دست آمد (01/0 ≤ P). رابطه مثبت معناداری بین روان رنجورخویی و آمادگی به اعتیاد وجود دارد (01/0 ≤ P). همچنین بین توافق پذیری و آمادگی به اعتیاد رابطه منفی معناداری وجود دارد (01/0 ≤ P). نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام هم نشان داد که سلامت روان با ضریب بتای مثبت (31/0 = B)، روان رنجورخویی با ضریب بتای مثبت (27/0 = B) و حمایت اجتماعی با ضریب بتای منفی (14/0-= B) به ترتیب قادر به پیش بینی آمادگی به اعتیاد است. همچنین این متغیرها در مجموع 31 درصد از واریانس آمادگی به اعتیاد را پیش بینی کردند (31/0 = R2). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت که متغیرهای سلامت روان، حمایت اجتماعی و ویژگی های شخصیتی می توانند نقش زیادی در آمادگی به اعتیاد در افراد داشته باشند و لزوم توجه به آنها در برنامه های پیشگیری از اعتیاد باید مدنظر قرار گیرد.

مقدمه: حرفه پرستاری، همواره از جمله مشاغلی است که ضمن داشتن حساسیت، فشار روانی و استرس، می تواند تحت تأثیر ویژگی های فردی و شخصیتی پرستاران قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط ویژگی های شخصیتی و ابعاد آن با شیوه های ابراز هیجان (شدت تکانه، بیانگری) پرستاران بخش اورژانس بیمارستان های شهر تهران انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پرستاران بخش اورژانس بیمارستان های شهر تهران در سال 1396 بود. نمونه پژوهش حاضر شامل 300 پرستار که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. یافته ها: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پرستاران بخش اورژانس بیمارستان های شهر تهران در سال 1396 بود. نمونه پژوهش حاضر شامل 300 پرستار که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. نتیجه گیری: ابعاد شخصیتی، ابرازگری هیجانات و سیر نزولی/ سعودی فرآیند شغلی در پرستاران، به طور زنجیره ای پیوسته و مرتبط به هم عمل می کنند که در حرفه پرستاری تاثیرگذار باشد.

مقدمه: اعتیاد جنسی یک نگرانی رو به رشد است که به عنوان یک بیماری جدی شناخته می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شادکامی، حمایت اجتماعی ادراک شده و عزت نفس با اعتیاد جنسی در بین زوجین شهر اردبیل صورت پذیرفت. روش کار: روش پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زوجین شهر اردبیل در سال 1395 بودند که به روش نمونه گیری در دسترس تعداد 110 نفر (55 زن و شوهر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از مقیاس شادکامی آکسفورد، مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده، مقیاس عزت نفس و مقیاس اعتیاد جنسی استفاده شد. داده های پژوهش با آزمون t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین اعتیاد جنسی زنان و مردان تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0 < P). همچنین بین شادکامی، حمایت اجتماعی ادراک شده و عزت نفس با اعتیاد جنسی در بین زوجین رابطه معناداری وجود داشت (05/0 > P). نتایج نشان داد که شادکامی، حمایت اجتماعی ادراک شده و عزت نفس در مجموع قادرند 61 درصد از واریانس اعتیاد جنسی را در زوجین تبیین کنند (05/0 > P). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که شادکامی، حمایت اجتماعی ادراک شده و عزت نفس باعث کاهش اعتیاد جنسی در بین زوجین می شود.

مقدمه: معنویت یکی از قسمت های پیچیده و چند بعدی تجربه انسانی ودارای ابعاد شناختی تجربی و رفتاری است. دیسترس ها و بحران های معنوی می تواند دارای یک اثر نامطلوب در سلامت جسمی و روحی باشند. از سوی دیگر، بیماریها نیز باعث ایجاد دیسترس معنوی برای بیمار و خانواده او می شود. این مسئله در بیماران دارای بیماری مزمن از جمله سرطانی ها، مهمتر است. هدف این بررسی فراهم نمودن یک نمای کلی از سلامت معنوی در بیماران سرطانی است. روش کار: این مطالعه توصیفی-آینده نگر است، که بر روی 1442 بیمار مبتلا به سرطان تشخیص داده شده در بخش پاتولوژی بیمارستان شهید رجایی، کوثر و ولایت در دوره زمانی آبان ماه 1390 لغایت آذر ماه 94 و به روش سرشماری، انجام شده است. روش جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ی سلامت معنوی پالوتزین الیسون بود. با سوالاتی در مورد اهمیت و نیاز به معنویت و بررسی سلامت معنوی توسط پزشک ما به بررسی معنویت در بین بیماران سرطانی پرداختیم. از روش های آماری توصیفی و تحلیلی برای آنالیز داده ها، استفاده شد. p<0. 05 یافته ها: میانگین سنی 1465 بیمار 66/74 ± 56 ( رنج سنی 26 تا 81) سال بود. 850 (58 %)بیمار مرد بودند. نتایج نشان داد که سطح سلامت معنوی 21 درصد بیماران در سطح متوسط، 55 درصد در سطح متوسط و 23 درصد در سطح بالا قرار داشتند. میانگین نمرات سلامت مذهبی در بیماران بالاتر از میانگین نمرات سلامت وجودی بود. بین متغیرهای دموگرافی با سلامت معنوی(65/0p=) ارتباط آماری معنی داری یافت نشد. اما بین درجه بندی پیشرفت سرطان و سلامت معنوی ارتباط آماری معنی داری یافت شد (04/0p=). نتیجه گیری: توجه به معنویت در بیماران دارای بیماری های مزمن، شاخص مهمی است. پزشکان لازم است با همه جوانب عوامل دخیل در بیماری، جسمی، روحی و معنوی آشنا باشند. مداخلات درمانی باید شامل توصیه های معنوی در خصوص پیشگیری، درمان طبی و مراقبت های تکمیلی باشد. بعلاوه، اجزاء عمومی توصیه های معنوی باید در غربالگری های روتین پزشکی، لحاظ گردد.

مقدمه: بازیگری احساسی به مدیریت و نحوه بیان احساسات و هیجانها در محیط کار اشاره دارد. هدف اصلی این مطالعه نقش بازیگری احساسی و تاب آوری در سلامت روان پرستاران بود. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی بود. بر اساس جدول مورگان، 312 نفر از پرستاران بیمارستان قمر بنی هاشم و بیمارستان شهید مدنی در شهرستان خوی به روش در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. پرستاران سه پرسشنامه شامل آزمون بازیگری احساسی زاف، پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ) و پرسشنامه مقیاس تاب آوری کونر و دیویدسون را تکمیل نمودند. در نهایت، داده ها از طریق تحلیل رگرسیون گام به گام تحلیل شدند. یافته ها: بازیگری احساسی سطحی رابطه مثبت و معناداری با نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی، نارساکنش وری اجتماعی و افسردگی داشت (001/0 > P)، در حالیکه رابطه آن با تاب آوری و تجربه کاری منفی و معنادار شد (001/0 > P). این در حالی است که به طور منفی 24 درصد سلامت روان را در پرستاران را تبیین کرد. بازیگری احساسی عمیق، رابطه معنادار و مثبتی با اجزاء سلامت روان، تاب آوری و تجربه کاری داشت. به عبارتی هر چه تجربه کاری افزایش می یافت، بازیگری احساسی در محیط کار عمیق تر و با افزایش بازیگری عمیق، تاب آوری و سلامت روان هم بیشتر می شد. نتیجه گیری: بازیگری احساسی سطحی که اغلب در پرستاران با سابقه کم دیده شد، موجب ناهماهنگی شناختی و تناقض بین رفتار و عقاید می شود. در نتیجه می تواند سلامت روان شناختی را کاهش دهد. مکانیسم های دفاعی که این اضطرابها را مهار می کنند، اگر طولانی مدت مورد استفاده قرار گیرند، موجب فرسودگی شغلی خواهند شد.