سلامت جامعه
سال:1402 | دوره:17 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه نقص عضو، بهداشت روانی و جسمانی افراد را با بحران مواجه می نماید. پژوهش حاضر، با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امیدواری و درد مزمن در دختران 20 تا 50 ساله دارای معلولیت جسمی-حرکتی انجام شد. مواد و روش ها این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری، کلیه دختران دارای معلولیت جسمی-حرکتی مراجعه کننده به اداره بهزیستی شهر ارسنجان در سال 1399 بودند. تعداد 30 دختر به طور داوطلب وارد مطالعه شدند که به صورت تصادفی در دو گروه مساوی آزمایش و کنترل قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون امیدواری (اشنایدر، 1991) و درد مزمن (کلیلند، 1996) جمع آوری شد. سپس گروه آزمایش برنامه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را در هشت جلسه 60 دقیقه ای دریافت کردند. گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از تحلیل واریانس دوطرفه با اندازه گیری تکراری صورت گرفت. یافته ها میانگین و انحراف معیار نمرات پیش آزمون (پس آزمون) گروه آزمایش در متغیر امیدواری 41/7±, 64/12 (32/5±, 67/27) و متغیر درد مزمن 16/7±, 43/33 (27/5±, 37/26) بود. در گروه کنترل تغییر محسوسی مشاهده نشد. مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد منجر به افزایش امیدواری و کاهش درد مزمن مفصلی گروه آزمایش شد (001/0>p). نتیجه گیری درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش امیدواری و کاهش درد مزمن در دختران دارای معلولیت جسمی حرکتی موثر بود و در دوره پیگیری درمان مذکور ثبات و پایداری اثر درمانی نیز داشت. بنابراین به عنوان مداخله روان شناختی بر دختران دارای معلولیت جسمی_ حرکتی می توان استفاده کرد.

مقدمه با توجه به اهمیت عوارض ترس از کرونا ویروس، توسعه یک ابزار مناسب و معتبر بین فرهنگی برای درک پیامدهای سلامتی در سطح جهانی کمک کننده خواهد بود؛ لذا، هدف از مطالعه حاضر، روان سنجی ابزار ترس از کووید19 در جمعیتی بزرگ تر و متفاوت نسبت به مطالعه قبلی، با استفاده از شاخص های روایی و پایایی معتبر بود. مواد و روش ها مطالعه روش شناختی حاضر به صورت مقطعی، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، در تابستان 1399، هم زمان با موج پنجم کرونا ویروس انجام شد. داده ها به صورت آنلاین از طریق شبکه های اجتماعی، در جمعیت ایرانی (926 نفر) گردآوری شد. روایی سازه، با استفاده از تحلیل عامل اکتشافی و تاییدی انجام شد. جهت ارزیابی پایایی، از پایایی مرکب و همسانی درونی استفاده شد. یافته ها در تحلیل عامل اکتشافی، یک عامل استخراج شد، که نشان دهنده 69/53 از واریانس کل ترس از کووید19 بود. شاخص های تحلیل عامل تاییدی برازش، مدل مرتبه اول را تایید نمودند. مقادیر آلفای کرونباخ، امگا مک دونالد، پایایی مرکب و حداکثر پایایی، همسانی درونی ابزار را تایید نمودند (>77/0). همچنین عامل استخراج شده از روایی همگرای مناسبی برخوردار بود. نتیجه گیری روان سنجی ابزار ترس از کووید19 در اوج شیوع کرونا (موج پنجم) نیز نشان دهنده شواهدی مبنی بر پایایی و روایی سازه است؛ لذا، به نظرمی رسد، استفاده از این ابزار برای بررسی ترس افراد در زمان های مختلف و بحران های شدید قابل اعتماد باشد.

مقدمه احساس تنهایی و اضطراب مرگ دو مسیله اساسی روان شناختی است، که در بین سالمندان تجربه می شود و بهزیست-درمانی مداخله ای است، که می تواند در این زمینه موثر باشد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی بهزیست-درمانی بر احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان بود. مواد و روش ها این پژوهش از نوع کاربردی و روش آن نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل سالمندان 65 تا 85 ساله، ساکن در خانه سالمندان روزانه نشاط، در شهر مشهد در سال 1400 بودند که با روش نمونه گیری هدفمند، 30 نفر از آنان انتخاب و به روش تصادفی ساده در دو گروه مساوی آزمایش و گواه قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایشی در جلسات هفتگی بهزیست-درمانی شرکت نمودند و در مورد گروه کنترل، مداخله ای صورت نگرفت، برای گردآوری داده ها از مقیاس احساس تنهایی راسل، پیلاو، فرگوسن (1978) و مقیاس اضطراب مرگ تمپلر (1970) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس دوطرفه، با اندازه گیری های مکرر انجام شد. یافته ها یافته های پژوهش نشان داد که، مقایسه میانگین های تعدیل شده نمرات احساس تنهایی و اضطراب مرگ در مرحله پس آزمون و پیگیری، نسبت به مرحله پیش آزمون افزایش یافته است. اثر تعاملی گروه و زمان بر کاهش نمرات احساس تنهایی (001/0>p، 70/124 =F)، و اضطراب مرگ (001/0>p، 70/119 =F) معنادار بود. نتیجه گیری بهزیست-درمانی می تواند به عنوان یک درمان غیر دارویی، احساس تنهایی و اضطراب مرگ را در سالمندان به طور معناداری کاهش دهد.

مقدمه مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم عصبی مرکزی است. مزمن بودن بیماری، پیش آگهی نامعلوم، درمان غیرقطعی و درگیر ساختن فرد در سنین جوانی، تبعات متعدد روانی-اجتماعی ایجاد می کند. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی مداخله گروهی مبتنی بر رویکرد امید درمانی بر سلامت عمومی و امیدواری مبتلایان به ام اس انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه بود. جمعیت پژوهش شامل تمامی زنان مبتلا به بیماری ام اس تحت پوشش انجمن ام اس شهر کرمانشاه بود که از میان آن ها به شیوه در دسترس، 30 نفر انتخاب و با انتساب تصادفی در دو گروه مساوی 15 نفری گمارش شدند. اطلاعات با چک لیست اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه سلامت عمومی Goldberg و پرسشنامه امیدواری Herth گردآوری شد. برنامه مبتنی بر امید درمانی طی 8 جلسه هفتگی به مدت 5/1 ساعت برای گروه آزمایش اجرا شد اما گروه گواه این برنامه را دریافت نکردند. داده ها با روش تحلیل کواریانس چندمتغیری تحلیل شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0>p)، به نحوی که برنامه امید درمانی موجب ارتقای امید (40/8=F، 012/0>p، 619/0=Eta) و سلامت عمومی در گروه آزمایش شد (42/23=F، 008/0>p، 631/0=Eta). میانگین نمره شاخص های اضطراب، افسردگی، عملکرد اجتماعی و علایم جسمانی در آزمودنی های گروه آزمایش در پس آزمون بهبود نشان داد (05/0>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد امید درمانی گروهی در بهبود میزان امیدواری و ارتقای سلامت عمومی بیماران ام اس از اثربخشی مطلوبی برخوردار باشد. لذا استفاده از مداخلات روان شناختی در محیط های درمانی پیشنهاد می گردد.

مقدمه تمرین های ورزشی و برخی مکمل ها مانند سیاه دانه تغییرات محسوسی در عوامل التهابی و درصد چربی ایجاد می کنند. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیرات چهارهفته ای تمرینات هوازی و استفاده از مکمل سیاه دانه به صورت جداگانه یا توام بر درصد چربی و شاخص التهابی پروتیین واکنشی-سیدر زنان غیرفعال بود. مواد و روش ها این پژوهش نیمه تجربی به صورت پیش آزمون-پس آزمون و به شیوه میدانی انجام شد. تعداد 40 زن غیرفعال انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه مساوی شامل: تمرین-مکمل، تمرین-دارونما، مکمل و کنترل تقسیم شدند. تمرینات هوازی در طی چهار جلسه، و مکمل سیاه دانه نیز در قالب یک کپسول 1000 میلی گرمی روزانه بعد از ناهار داده شد. درصد چربی و CRP قبل و 48 ساعت بعد از آخرین پروتکل تمرینی و مکمل دهی اندازه گیری شد. آنالیز آماری توسط آزمون های تی زوجی و تحلیل کوواریانس در سطح معنی داری 05/0p< انجام گرفت. یافته ها تحلیل کوواریانس کاهش معنی داری در میزان CRP را نشان داد (001/0p<)، همچنین، تفاوت معنی داری بین گروه کنترل و گروه های تجربی و بین گروه دارونما با گروه های تمرین-مکمل و مکمل مشاهده شد (05/0p<). نتایج درون گروهی حاکی از کاهش معنی دار CRP در سه گروه تجربی قبل و بعد از چهار هفته تمرین و مکمل دهی بود (01/0p<). تفاوت درصد چربی بین گروه ها معنی دار نبود. کاهش معنی دار درصد چربی در گروه دارونما قبل و بعد از چهار هفته تمرین و مکمل دهی وجود داشت (05/0p<). نتیجه گیری به منظور تاثیر بهتر تمرینات هوازی در کاهش آسیب های التهابی می توان از روغن سیاه دانه به تنهایی و در ترکیب با تمرین هوازی استفاده کرد.

مقدمه افزایش کاربرد اینترنت توسط کودکان، سبب وابستگی به اینترنت و تضعیف روابط بین فردی، دلبستگی ناایمن و اختلال خواب می شود. این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود تعامل والد-کودک (به روش لندرث) بر کیفیت خواب و دلبستگی با والدین و همسالان در کودکان وابسته به اینترنت دوره دوم ابتدایی شهر کرمان انجام شد. مواد و روش ها پژوهش حاضر، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. دانش آموزان دوره دوم ابتدایی شهر کرمان در سال تحصیلی 1400-1399 جامعه پژوهش بودند. با روش نمونه گیری تصادفی، 72 نفر انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه مداخله آموزش مهارت های فرزندپروری و تعامل والد-کودک به روش لندرث (10 جلسه هفتگی 90 دقیقه ای) را دریافت کردند. در گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. داده ها توسط پرسشنامه های اعتیاد به اینترنت یانگ، کیفیت خواب Pittsburgh و دلبستگی به والدین و همسالان (Armsden و Greenberg) جمع آوری، و توسط آزمون های تی مستقل و زوجی، مجذور کای، آزمون لوین و نان پارامتریک تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از کاهش اعتیاد به اینترنت (قبل 04/4±, 14/88، بعد از مداخله 44/5±, 14/75)، بهبود کیفیت خواب (قبل 62/2±, 75/1، بعد از مداخله 77/0±, 5/0) و ارتقای ارتباط والد-کودک (قبل 05/4±, 56/30، بعد از مداخله 18/4±, 58/49)، کودک-همسال (قبل 78/4±, 83/31، بعد از مداخله 19/6±, 5/37) در گروه مداخله بود. (05/0>p) نتیجه گیری درمان حاضر، منجر به اصلاح روابط کودک با والد و همسالان، کاهش وابستگی به اینترنت و بهبود وضعیت خواب شد. بنابراین، می توان از آن به عنوان روشی برای ایجاد دلبستگی ایمن کودک و کاهش وابستگی به اینترنت و پیامدهای آن سود جست.

مقدمه سیر صعودی آمار طلاق در جامعه ایران نشانه آشفتگی زندگی زناشویی در خانواده های ایرانی می باشد و انجام مداخلات تاثیرگذار برای کنترل این آشفتگی ها ضروری است. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی زوج درمانی خودنظم بخشی و پذیرش و تعهد بر عادات مخرب زندگی زناشویی در زنان متاهل انجام شد. مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری دوماهه بود. تمامی زنان متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روان درمانی شهر بوشهر در سال 99-1398 جامعه آماری پژوهش را تشکیل دادند. با نمونه گیری در دسترس تعداد 60 نفر انتخاب شد و به صورت تصادفی در سه گروه مساوی گمارش شدند. مداخلات درمانی طی 8 جلسه (2 جلسه 90 دقیقه ای در هفته) برای هر گروه آزمایش اعمال شد. گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه کیفیت روابط زناشویی Mohammadi و Pirkhaefi (2015) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر انجام شد. یافته ها تغییرات در عادات مخرب زندگی زناشویی و ابعاد آن (انتقاد، غرغر کردن، سرزنش گری، تهدید، حق حساب دادن، تنبیه، گله و شکایت) در هر دو گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در مراحل پس آزمون و پی گیری معنی دار بود. هر دو روش درمانی موجب کاهش عادات مخرب شد (05/0>p). زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش عادات مخرب اثربخش تر از زوج درمانی مبتنی بر خودنظم بخشی بوده است (05/0>p). نتیجه گیری زوج درمانی مبتنی بر خودنظم بخشی و پذیرش و تعهد می توانند به عنوان برنامه های مداخله ای مقرون به صرفه و آسان، با هدف افزایش کیفیت رابطه زناشویی در دسترس روان شناسان و مشاوران خانواده قرار بگیرند.

مقدمه سرطان با پیامدهای روانی متعددی همچون اضطراب و افسردگی همراه است و مداخلات مبتنی بر یافتن معنا در زندگی می تواند به کاهش این عوارض کمک کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی معنا درمانی برگرفته از اندیشه های مولانا بر اضطراب مرگ و افسردگی زنان مبتلا به سرطان پستان انجام گرفت. مواد و روش ها این تحقیق از نوع نیمه تجربی، با پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری، شامل کلیه زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به مرکز روان تنی بیمارستان امام خمینی (ره) شهر ساری، در سال1400 بود. با روش نمونه گیری هدفمند، 30 بیمار انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند (15 نفر در هر گروه). برای گروه مورد، شیوه معنا درمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا (در قالب 8 جلسه 75 دقیقه ای) اجرا، و برای گروه شاهد، مداخله ای انجام نشد. پرسشنامه های اضطراب مرگ و افسردگی بک، در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل گردید. از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای آنالیز داده ها استفاده شد. یافته ها در گروه مورد نمره اضطراب مرگ، در پیش آزمون 83/3±, 93/12 و نمره افسردگی، 47/12±, 29/52 بود، این میزان در پس آزمون به 31/2±, 16/8 و 23/10±, 08/43 کاهش یافت (05/0p<). در گروه کنترل نمره اضطراب مرگ، در پیش آزمون 15/4±, 22/13و نمره افسردگی 46/11±, 97/50 بدست آمد درحالی که درپس آزمون تغییر معنی داری دیده نشد (به ترتیب 89/3±, 78/12 و 34/9±, 88/49). نتیجه گیری بر اساس نتایج این مطالعه، به نظر می رسد، معنا درمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا می تواند در بهبود سطوح اضطراب مرگ و افسردگی در زنان مبتلا به سرطان پستان موثر باشد.