مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1394 | دوره:17 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

مقدمه: تاکنون در ایران، مطالعه ای جهت بررسی عوامل موثر بر رشد کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیرویید انجام نگرفته است. با توجه به شیوع بالای این بیماری در ایران، به خصوص شهر اصفهان، انجام مطالعه ای با هدف بررسی تاثیر عوامل تشخیصی و درمانی مرتبط با رشد کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیرویید الزامی است.مواد و روش ها: در این مطالعه هم گروهی آینده نگر، 760 کودک (متولدین سال های 1381 تا 1388) که توسط برنامه غربالگری نوزادی در شهر اصفهان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیرویید تشخیص داده شدند و به مدت حداقل یک و حداکثر 5 سال پی گیری شده بودند، وارد مطالعه شدند. متغیرهای قد، وزن و دور سر این کودکان در طول مدت پی گیری و در مقاطع زمانی متوالی اندازه گیری شدند. عوامل تشخیصی و درمانی شامل هورمون محرکه تیرویید (TSH) و تیروکسین (T4) در زمان تشخیص و پس از آغاز درمان، سن آغاز درمان، دوز اولیه لووتیروکسین (LT4) و سن نرمال شدن TSH و T4 بود. از رگرسیون چندکی برای داده های طولی به منظور بررسی اثر عوامل اصلی مرتبط با رشد استفاده شد.یافته ها: روند طولی رشد در قد و وزن به طور معنی داری با سن آغاز درمان و دوز اولیه درمان ارتباط داشت (P<0.01)، در حالی که محیط دور سر فقط با دوز آغازین درمان به طور معنی داری در رابطه بود (p<0.05). رشد وزن و محیط دور سر تحت تاثیر غلظت TSH سرم در هنگام تشخیص قرار داشتند. سن نرمال شدن T4 نیز اثر معنی داری در برخی از صدک های توزیع وزن (p<0.05)، قد (P<0.01) و محیط دور سر (P<0.001) داشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد که دوز اولیه درمان و سن آغاز درمان عوامل مهم تری برای پیش بینی وضعیت رشد کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیرویید باشند. این نتایج پیشنهاد می دهند تجویز LT4 در زمان و دوز مناسب ممکن است در بهبود رشد این کودکان تاثیر بسزایی داشته باشد.

مقدمه: لپتین پلی پپتیدی است که توسط بسیاری سلول ها از جمله آدیپوسیت ها تولید می شود و تنظیم اشتها یکی از مهم ترین وظایف آن است. این هورمون، یک مولکول با پتانسیل های متعدد است که در سطح وسیعی از عملیات فیزیولوژیک و پاتولوژیک مشارکت می نماید. مقدار لپتین در طول زایمان افزایش قابل توجهی پیدا می کند که این موضوع می تواند نشان دهنده تفاوت سطح سرمی لپتین مادر در زایمان واژینال و سزارین باشد؛ لذا در این پژوهش بر آن شدیم سطح سرمی لپتین مادر در سه ماهه سوم بارداری و پس از زایمان را در دو گروه زایمان واژینال و سزارین مقایسه کنیم.مواد و روش ها: این مطالعه مورد ـ شاهدی لانه گزیده، روی 166 زن باردار با سن بارداری 32-28 هفته صورت گرفت. سطح سرمی لپتین مادر در دو نوبت سه ماهه سوم بارداری و 24 ساعت اول بعد از زایمان اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی، دقیق فیشر و کای-دو تحلیل شدند.یافته ها: تفاوت معنی داری در سطح سرمی لپتین مادر قبل و بعد از زایمان در گروه زایمان واژینال و سزارین مشاهده شد (به ترتیب p<0.001 و p=0.004). سطح سرمی لپتین مادر در 24 ساعت اول بعد از زایمان در دو گروه مورد و شاهد تفاوت معنی داری داشت (p<0.001).نتیجه گیری: سطح سرمی لپتین مادر در 24 ساعت اول پس از زایمان واژینال به طور معنی داری بالاتر از زایمان سزارین است. با توجه به تاثیرات گسترده لپتین روی پیامدهای مادری و نوزادی، زایمان واژینال به عنوان روش ارجح توصیه می شود.

مقدمه: سندرم متابولیک مجموعه ای از عوامل خطر مرتبط با بیماری های قلبی ـ عروقی و دیابت است. هدف این پژوهش بررسی اثر برنامه غذایی سالم به همراه مصرف دانه کنجد بر شاخص های تن سنجی، پروفایل لیپیدی و شاخص آتروژنیک پلاسما (AIP) در زنان دارای اضافه وزن و چاق مبتلا به سندرم متابولیک بود.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده، 51 زن مبتلا به سندرم متابولیک که دارای اضافه وزن یا چاقی بودند، وارد مطالعه شدند. پس از تقسیم بندی تصادفی افراد در دو گروه مداخله و شاهد، به مدت 6 هفته از توصیه های برنامه غذایی سالم با یا بدون مصرف روزانه 50 گرم پودر دانه کنجد پیروی نمودند. وزن، نمایه توده بدنی (BMI)، دور کمر، نسبت دور کمر به قد، درصد چربی بدن، شاخص محصول تجمع لیپیدی (LAP)، سطح سرمی تری گلیسرید (TG)، کلسترول تام (TC)، LDL-c، HDL-C و نسبت های LDL-C/HDL-C، TC/HDL-C و AIP در ابتدا و انتهای مطالعه ارزیابی شدند.یافته ها: در پایان مطالعه، کاهش وزن، اندازه دور کمر و BMI پس از مصرف کنجد معنی دار نبود. تفاوت معنی داری بین دو گروه در دیگر شاخص های تن سنجی مشاهده نشد. پروفایل لیپیدی و AIP به طور معنی دار کاهش پیدا نکردند، هم چنین HDL-C به طورمعنی دار افزایش پیدا نکرد.نتیجه گیری: مصرف روزانه 50 گرم دانه کنجد به مدت 6 هفته اثری بر شاخص های تن سنجی، پروفایل لیپیدی و AIP در زنان مبتلا به سندرم متابولیک ندارد. با این حال انجام تحقیقات بیشتر ضروری است.

مقدمه: تاکنون مطالعات معدودی ارتباط بین ترکیب بدن با لپتین را بررسی نموده اند. این مطالعه، با هدف تعیین چگونگی ارتباط بین ترکیب بدن با سطح سرمی لپتین در کودکان انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی 111 دانش آموز 6 تا 10 سال انتخاب شده از 20 مدرسه ابتدایی واقع در شهر تهران انجام شد. لپتین افراد در حالت ناشتا به روش رادیوایمنواسی اندازه گیری شد. توده چربی (FM) و توده بدون چربی بدن (FFM) و توزیع آن ها در بدن با روش بایوامپدانس بررسی شدند. فعالیت فیزیکی و خواب در طول یک هفته با استفاده از Actigraph ثبت و دریافت غذایی با ثبت غذایی محاسبه شد.یافته ها: بین دختران و پسران از نظر لپتین، FMI (شاخص توده چربی که از تقسیم FM به مجذور قد بدست می آید) و FFMI (شاخص توده بدون چربی که از تقسیم FFM به مجذور قد به دست می آید) اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت (p>0.05). بین fmi و FFMI دختران با لیپیتین ارتباط معنی داری یافت نشد. اما در پسران، پس از تطبیق با سایر عوامل شامل سن، فعالیت فیزیکی، خواب، دریافت غذایی، تماشای تلویزیون و بازی های رایانه ای، بین لیپیتین با FMI (p=0.0001 و b=-0.32) و FFMI (P=0.01 و b=-0.28) از نظر آماری ارتباط معنی دار یافت شد.نتیجه گیری: لپتین می تواند در تفاوت های وابسته به جنس در ترکیب بدن در دوران کودکی در پسران موثر باشد. اما جهت تایید این نتایج، انجام مطالعات بیشتری ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: دیابت یکی از شایع ترین بیماری های مزمنی است که عوامل روان شناختی از جمله هیجان های منفی نقش مهمی در اداره و کنترل آن ایفا می کنند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش تنظیم هیجان در بهبود راهبردهای تنظیم هیجان و کنترل قند خون مبتلایان به بیماری دیابت نوع دو بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با به کارگیری پیش آزمون ـ پس آزمون بود. جامعه آماری شامل 40 نفر از بیماران قابل دسترس مبتلا به دیابت نوع دو بود که از مرکز خیریه ثامن الائمه که به طور تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند (هر گروه 20 نفر). بیماران در هر گروه، پیش از شروع و در پایان پژوهش، پرسش نامه های اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش نامه نظم جویی شناختی هیجانی گارنفسکی (2001 (CERQ را تکمیل کردند. هم چنین هموگلوبین گلیکوزیله (A1C) هر دو گروه اندازه گیری شد. هشت جلسه 90 دقیقه ای درمان گروهی آموزش تنظیم هیجان به مدت هشت هفته انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار 18spss به روش تحلیل کوواریانس تحلیل شدند.یافته ها: تحلیل یافته ها نشان داد که در مرحله پس آزمون، نمره های گروه مداخله در مولفه های راهبردهای تنظیم هیجان و کنترل سطح سرمی قند خون نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری بهبود یافته بود (p<0.05).نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، آموزش تنظیم هیجان، می تواند روش کارآمدی در بهبود مشکلات تنظیم هیجان و کنترل سطح سرمی قند خون مبتلایان به بیماری دیابت نوع دو باشد.

مقدمه: پرپتین پپتیدی است که در وزیکول های ترشحی سلول های بتای پانکراس ذخیره و همراه با انسولین ترشح می شود. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه آثار فعالیت ورزشی هوازی و محدودیت دریافت کالری بر سطوح سرمی پرپتین و HOMA-IR (Homeostatic model assessment) در زنان چاق کم تحرک بود.مواد و روش ها: 40 نفر از زنان مراجعه کننده به خانه های سلامت، به طور تصادفی در چهار گروه فعالیت ورزشی هوازی (تجربی 1)، محدودیت دریافت کالری (تجربی 2)، فعالیت هوازی به همراه محدودیت دریافت کالری (تجربی 3) و گروه شاهد قرار گرفتند. برنامه تمرینی در گروه تجربی 1 شامل 16 هفته فعالیت ائروبیک و دویدن بر روی تردمیل به مدت 105.18±5.63 دقیقه در هر هفته 4 جلسه؛ بود. در گروه تجربی 2 از یک رژیم غذایی با محدودیت دریافت کالری معادل انرژی مصرفی گروه 1 استفاده گردید. آزمودنی های گروه تجربی 3 نیز از برنامه تمرینی مشابه گروه 1 با زمان 66.85±5.34 دقیقه، سه جلسه در هفته، و برنامه رژیم غذایی گروه تجربی 2 با نصف محدودیت دریافت کالری به صورت ترکیبی استفاده کردند.یافته ها: وزن، نمایه توده بدن، نسبت دور کمر به دور لگن (WHR) و HOMA-IR در همه گروه های تجربی کاهش معنی داری داشت. نتایج حاکی از کاهش قابل توجه سطوح سرمی پرپتین، معادل با 21.97، 28.32 و 27.11 درصد به ترتیب در گروه های تجربی 1، 2 و 3 بود. بین تغییرات سطح سرمی پرپتین با تغییرات وزن، HOMA-IR و WHR همبستگی معنی داری مشاهده شد (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به رابطه پرپتین و مقاومت به انسولین و هم چنین تاثیرپذیری آن ها از تمرین ورزشی هوازی و محدودیت دریافت کالری، ممکن است پرپتین، نقش ویژه ای در برنامه های کنترل وزن و پیشگیری از ابتلا به دیابت ایفا نماید.

مقدمه: با توجه به ارتباط مثبت بین التهاب و مقاومت به انسولین، نشان داده شده است که تمرینات ورزشی با کاهش عوامل التهابی، سبب بهبود مقاومت به انسولین می شوند، لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین اینتروال هوازی بر روی سطوح آدیپونکتین سرم، نیمرخ لیپیدی و hs-CRP در زنان مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 18 زن مبتلا به دیابت نوع دو در شهر اهواز به طور تصادفی به دو گروه مداخله (10=تعداد) و شاهد (8=تعداد) تقسیم شدند. گروه مداخله به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته به تمرین اینتروال هوازی، رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج با شدت 65 تا 80 درصد حداکثر توان پا، پرداختند. نمونه های خون جهت اندازه گیری سطوح سرمی آدیپونکتین و hs-CRP به روش الایزا و نیمرخ لیپیدی به روش بیوشیمی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون تهیه شد.یافته ها: تحلیل های آماری نشان داد پس از هشت هفته تمرین اینتروال هوازی، سطوح سرمی آدیپونکتین، نیمرخ لیپیدی و hs-CRP در گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد تغییر معنی داری پیدا نکرد (p>0.05).نتیجه گیری: نتایج حاکی از این است که انجام هشت هفته تمرین اینتروال هوازی سه جلسه در هفته و با شدت 65 تا 80 درصد حداکثر توان پا صرف نظر از بهبود مقاومت به انسولین اثری بر سطوح آدیپونکتین سرم، نیمرخ لیپیدی و hs-CRP در زنان مبتلا به دیابت نوع دو ندارد.

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تعاملی محدودیت کالری و ورزش هوازی بر سطوح ایزومرهای آدیپونکتین در سرم و بافت های چربی حفره شکمی موش های نر چاق بود.مواد و روش ها: در این مطالعه، آماری از 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. نمونه برداری خون و بافت چربی در هفته های اول، 18 و 28 صورت گرفت. پس از نمونه برداری پایه که در آن (8 سر کشته شدند)، 40 سر موش باقی مانده به طور تصادفی به گروه های شاهد و رژیم غذایی پرچرب تقسیم شدند. گروه پرچرب به مدت 18 هفته تحت رژیم پرچرب قرار گرفت و سپس به زیرگروه های تعادل منفی انرژی و رژیم پرچرب تقسیم شد. موش های گروه تعادل منفی انرژی به مدت 10 هفته، به صورت متناوب تحت ورزش هوازی (دویدن) با شدت VO2max 75-70 درصد و 25 درصد محدودیت کالری قرار گرفتند.یافته ها: رژیم غذایی پرچرب نسبت به غذای استاندارد در هفته 18 و 28 سبب افزایش وزن و کاهش آدیپونکتین در بافت های چربی صفاقی ـ خلفی شد (p<0.05). تعادل منفی انرژی در مقایسه با غذای چرب در موش های صحرایی چاق سبب کنترل وزن به همراه افزایش معنی دار سطوح سرمی آدیپونکتین تام و آدیپونکتین با وزن مولکولی بالا و آدیپونکتین بافت های چربی شکمی و احشایی گردید (p<0.05). هم چنین شاخص مقاومت به انسولین هم سو با سطوح سرمی انسولین، گلوکز و تری گلیسیرید در گروه تعادل منفی انرژی در مقایسه با غذای پرچرب کاهش یافت (p<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که روش ترکیبی ورزش هوازی و محدودیت کالری حتی در زمان مصرف غذای پرچرب می تواند سطوح آدیپونکتین در سرم و بافت های چربی حفره صفاقی ـ خلفی را در موش های چاق افزایش دهد و هم سو با آن موجب بهبود نمای لیپیدی و متابولیکی شود.