طب توانبخشی
سال:1395 | دوره:5 | شماره:2 |تعداد مقالات:26

مقدمه و اهداف:تعادل در افراد کم توان ذهنی به دلیل ضعف در اجرای وظایف تعادلی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. به این منظور هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثر بخشی 8 هفته تمرینات طناب زنی بر تعادل ایستا و پویای پسران دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر می باشد. مواد و روش ها:پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی می باشد. نمونه آماری شامل 20 نفر دانش آموز پسر عقب مانده ذهنی بود که بصورت تصادفی و مساوی در دو گروه تجربی قرار گرفتند. قبل و بعد از تمرینات طناب زنی تعادل ایستا و پویا به ترتیب به وسیله تست لک لک و تست تعدیل شده ستاره (Y) مورد سنجش قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی تمرینات طناب زنی را به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه 45 دقیقه انجام دادند و گروه کنترل در این مدت تمرینی انجام ندادند. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و همبسته در سطح معنی داری (P<0.05) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها:بر اساس یافته های پژوهش اختلاف معناداری در تعادل ایستا (P=0.019) و پویا در سطوح قدامی (P=0.03)، خلفی-داخلی (P=0.008)، خلفی-خارجی (P=0.017) در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل پس از تمرینات وجود دارد. بحث و نتیجه گیری:تمرینات طناب زنی استفاده شده در این تحقیق باعث بهبود در تعادل ایستا و پویا در دانش آموزان عقب مانده ذهنی سنین بین 11 تا 17 سال گردید.

مقدمه و اهداف:هدف این پژوهش ارائه الگویی مناسب برای اطلاع رسانی پزشکی و سلامت در کتابخانه های عمومی برای شهروندان است. مواد و روش ها:پژوهش حاضر به صورت کیفی و با استفاده از روش نظریه زمینه ای به منظور استخراج الگویی تحلیلی و جامع انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش انجام مصاحبه های عمیق و نیمه ساختار یافته با 18 نفر از متخصصان و مدیران حوزه سلامت و بهداشت و نهاد کتابخانه های عمومی است. برای اطمینان از درستی و پایایی داده های کیفی از معیارهای قابل دقت علمی استفاده شد. پس از پیاده سازی مصاحبه ها به روش کدگذاری باز، محوری و گزینشی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقوله اصلی شناسایی و سپس در ارتباط با مقوله اصلی شرایط علی، زمینه، مداخله گر، راهبردها و پیامدهای آن معین شد. یافته ها:ویژگی های تولیدکننده و توزیع کننده اطلاعات به عنوان زمینه های الگوی بدست آمده مشخص شده اند که وجود توانایی های بالا در وزارت بهداشت مانند نیروهای متخصص در وزارت بهداشت، دسترسی به منابع اطلاعاتی سلامت و توانایی کتابداران آموزش دیده و وجود مخاطب عمومی در کتابخانه های عمومی بود. ایجاد تفاهم نامه بین دو سازمان و تدوین برنامه و فضای تعامل از مقوله های راهبردی بودند و پیامدهای آن شامل ارتقا بهداشت و سواد سلامت، دسترسی مردم به منابع معتبر و روزآمد بدست آمد. بحث و نتیجه گیری:با توجه به نیازهای کاربران برای دسترسی به اطلاعات معتبر، ضروری به نظر می رسد که الگویی بومی ارائه شود. استفاده از این الگو برای تولید و توزیع منابع اطلاعاتی پزشکی و سلامت به عموم مردم کمک می کند.

مقدمه و اهدف:ضعف و آتروفی عضلات گردن و پوسچر نامناسب از عوامل اصلی بروز گردن درد در افراد شاغل در ادارات به شمار می روند. در بین لایه های گوناگون عضلات پارااسپاینال عضلاتی که عمقی ترند مشارکت بیشتری در حفظ ثبات سگمنتال ستون فقرات دارند. در بیماران گردن دردی، ضخامت و قدرت عضلات ساب اکسیپیتال ممکن است به علت درد و ناراحتی تغییر کند. هدف از این مطالعه، سنجش ضخامت و قدرت عضلات ساب اکسیپیتال بین مردان گرفتار به گردن درد مزمن غیراختصاصی و مردان سالم است. مواد و روش ها:این مطالعه نیمه تجربی موردی-مشاهده ای بر روی پانزده مرد گرفتار به گردن درد مزمن غیراختصاصی و پانزده مرد سالم انجام شد. اندازه گیری ضخامت عضلات ساب اکسیپیتال (رکتوس کپیتیس و اوبلیک کپیتیس زبرین) در وضعیت استراحت و بیشترین قدرت ایزومتریک و همچنین قدرت آن ها به وسیله دستگاه اولتراسونوگرافی و دینامومتر انجام گرفت. یافته ها:ضخامت عضلات رکتوس کپیتیس و اوبلیک کپیتیس زبرین هم در وضعیت استراحت و هم در بیشترین قدرت ایزومتریک به طور معناداری در گروه بیمار کوچکتر از گروه سالم بود (p<0.001). دو گروه از نظر بیشترین قدرت ایزومتریک عضلات گردن تفاوت معناداری با هم داشتند (P=0.008). نتایج نشان دهنده افزایش میزان قدرت در گروه سالم نسبت به گروه بیمار بود. نتیجه گیری:این مطالعه نشان داد که سایز عضلات رکتوس کپیتیس و اوبلیک کپیتیس زبرین در مردان گرفتار به گردن درد مزمن غیراختصاصی نسبت به افراد سالم کاهش می یابد. همچنین قدرت عضلات ساب اکسیپیتال اکستانسور گردن در مردان با گردن درد کمتر از مردان سالم است. ضخامت کم و ضعیف بودن قدرت عضلات ممکن است زیر تاثیر درد و رفلکس های مهاری در بیماران گردن دردی باشد.

مقدمه و اهداف:اختلالات رفتاری در کودکان و نوجوانان شیوع زیادی یافته است. بسیاری از این کودکان به دلیل رفتار های خصمانه و پرخاشگرانه، از سوی والدین، معلمان و همتایان خود طرد می شوند و همین امر موجب کاهش فرصت های آموزشی آنان خواهد شد. بنابراین ضرورت شناخت زودهنگام و هرچه دقیق تر آنان، به طور کامل محسوس است. تشخیص و تمیز هر چه سریعتر میان ADHD از سایر اختلالات عاطفی-رفتاری مشابه، مانند افسردگی، اضطراب، اضطراب و افسردگی همزمان، و اختلال سلوک، یکی از اقدامات مهم و اساسی در حیطه اختلالات روانشناختی کودکان است. مواد و روش ها: نمونه شامل 271 کودک، شامل 44 کودک گرفتار به ADHD، 31 کودک با تشخیص اختلال سلوک، 35 نفر با اختلال افسردگی، 33 نفر با اضطراب و افسردگی همزمان، 41 نفر با اختلال اضطراب و 87 کودک با رفتار طبیعی ولی با نشانه پرخاشگری موقت بودند. در این مطالعه دو سیستم متفاوت حمایتگر تصمیم، شامل شبکه عصبی مصنوعی چندلایه پرسپترون و شبکه عصبی تابع پایه شعاعی، بر اساس نشانه ها و علایم طراحی و مقایسه گشتند. یافته ها: میانگین دقت شبکه ها در تشخیص و تمییز اختلالات به 95.57 و 96.30 درصد به ترتیب توسط شبکه های عصبی چندلایه پرسپترون و تابع پایه شعاعی رسید. در نتیجه سیستم های طراحی شده، به ویژه شبکه تابع پایه شعاعی، احتمالا دستیار قابل اعتمادی برای متخصصان در تشخیص و تمیز کودکان با اختلالات عاطفی-رفتاری خواهند بود. نتیجه گیری:هر دو سیستم طراحی شده، به ویژه شبکه تابع پایه شعاعی، می توانند به عنوان یک ابزار مناسب جهت تمییز و تشخیص و همچنین ابزار غربالگری قابل اعتماد برای اختلالات عاطفی-رفتاری کودکان مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و اهداف:نسبت معناداری از افرادی که گرفتار به اختلال وسواس– اجبار هستند به درمان های دارویی و روان شناختی معمول پاسخ نمی دهند. خلا درمانی موجود باعث مزمن شدن بیماری و افزایش میزان ناتوانی بیماران در انجام اعمال اجتماعی، شغلی و افزایش هزینه های تحمیل شده به جامعه می گردد. هدف از مطا لعه حاضر، ارزیابی نقش مدل فراشناختی ولز در کاهش نشانه ها و توان بخشی بیماران گرفتار به اختلال وسواس– اجبار است. مواد و روش ها:مطالعه حاضر، یک بررسی تک موردی آزمایشی 10 جلسه ای روی یک بیمار پیچیده مقاوم به درمان دارویی با پیگیری یک، سه و شش ماهه است. ابزار مورد استفاده مصاحبه بالینی نیمه ساختاریافته تشخیصی برای اختلالات- TR DSM-IV، مقیاس وسواس- اجبار ییل براون، مقیاس افسردگی بک دو، مقیاس آشفتگی ذهنی، پرسشنامه فراشناخت ولز و برنامه ناتوانی عملکرد سازمان بهداشت جهانی است. برای تحلیل داده ها از روش ترسیم نمودار و محاسبه نرخ بهبودی استفاده شد. یافته ها: نمرات آزمودنی به ترتیب در پیش آزمون و پس آزمون در مقیاس شدت براون از 36 به 8 کاهش یافت (نرخ بهبودی: 77%). هم چنین میزان افسردگی، آشفتگی ذهنی و ضعف عملکرد بیمار کاهش معناداری داشتند. بحث و نتیجه گیری:برابر نتایج این پژوهش، درمان فراشناختی که به نحوه پاسخگویی فرد به افکارش و شکل ارتباط با آن ها تاکید دارد، می تواند یک برنامه درمانی جایگزین برنامه های قبلی در نظرگرفته شود که موجب تغییرات معناداری در نشانه های بیماران می شود و فواید درمانی آن تا مرحله پیگیری ادامه می یابد.

مقدمه و اهداف:هدف از این مطالعه بررسی زمان شروع فعالیت عضلات شکم در مقایسه با زمان شروع فعالیت عضله دلتویید اندام بالاتنه غالب هنگام پاسخ های وضعیتی پیش بینانه در افراد سالم می باشد. مواد و روش ها:در این مطالعه مشاهده ای، 20 نفر خانم (با میانگین سنی 25.3 سال و 22.36 Kg/m2BMI) مورد بررسی قرار گرفتند. هنگام انجام حرکت خم کردن سریع شانه اندام غالب در وضعیت ایستاده، داده های الکترومیوگرافی عضله عرضی شکم و مایل خارجی در هر دو سمت تنه و عضله دلتوییداندام غالب ثبت شد. در این افراد زمان شروع فعالیت عضلات تنه هنگام تنظیمات وضعیتی پیش بینانه بررسی شد.برای مقایسه زمان شروع فعالیت عضلانی میان هر دو سمت تنه از آزمون آماری ناپارامتریک Wilcoxon signed ranked test استفاده شد. یافته ها:در سمت مقابل اندام در حال حرکت عضله عرضی شکم و عضله مایل خارجیزودتر از عضله دلتوئید وارد عمل شدند اما عضلاتشکم در سمت اندام در حال حرکت به شکل قابل توجهی دیرتر از عضله دلتوئید شروع به فعالیت کردند و بین عضلات دو سمت تنه اختلاف معناداری از جهت زمان شروع فعالیت، دیده شد. (عضله عرضی شکم P=0.001، عضله مایل خارجی P=0.005) بحث و نتیجه گیری:در افراد شرکت کننده در این مطالعه فعالیت پیش خوراندی عضلات شکم برای مقابله با اغتشاشات احتمالی ناشی از حرکت سریع اندام بالاتنه غالب تنها در سمت مقابل اندام در حال حرکت مشاهده گردید ولی عضلات شکم در سمت اندام در حال حرکت به شکل پس خوراند وارد عمل شدند. نتایج حاضر نشان دهنده این موضوع می باشد که عضلات شکم نیز جزئی از سینرژی های مورب هستند که در ارتباط با انتقال مناسب حرکت و گشتاور تولیدی حاصل از حرکت اندام عمل می کنند. به نظر می رسد الگوی بکارگیری متقابل عضله عرضی شکم، الگوی مناسب تری نسبت به الگوی انقباض همزمان این عضله برای ثبات بخشیدن به تنه باشد.

مقدمه و اهداف:هدف از این پژوهش بررسی تاثیر آنی تحریک عصب پرونئال مشترک برروی ظرفیت فعال سازی بیشترینی عضله چهارسررانی در افراد گرفتار به استئوآرتریت زانو بود. مواد و روش ها: 15شرکت کننده گرفتار به استئوآرتریت زانو (9 نفر مرد و 6 نفر زن، با میانگین سنی 50.53) در این پژوهش شرکت کردند. بیشترین گشتاور اکستانسوری عضله چهارسرانی با استفاده از یک دستگاه اندازه گیری نیروی عضله به تازگی طراحی شده بود، در یک روز و طی دو مرحله (هم زمان با تحریک الکتریکی عضله چهارسرانی و هم زمان باتحریک الکتریکی عصب پرونئال مشترک) مورد ارزیابی قرار گرفت. پایایی این دستگاه (ضریب همبستگی رده ای £0.90، انحراف معیار بین شرکت کنندگان ³9.1 تعداد) بوسیله دکتر اصغررضاسلطانی و همکاران در محیط آمایشگاه بیومکانیک دانشکده علوم توانبخشی شهیدبهشتی، مورد ارزیابی قرار گرفته بود. یافته ها:تفاوت معناداری بین بیشترین گشتاور اکستانسوری عضله چهارسررانی، هم زمان با تحریک عضله چهارسررانی در مقایسه این هم زمانی با تحریک عصب پرونئال مشترک وجود داشت. بیشترین گشتاور اکستانسوری عضله چهارسررانی هم زمان با تحریک الکتریکی عصب پرونئال مشترک به طور معناداری (P=0.023) بالاتر از بیشترین گشتاور اکستانسوری عضله چهارسررانی هم زمان با تحریک عصب پرونئال مشترک بود. نتیجه گیری:تحریک الکتریکی عصب پرونئال مشترک هم زمان با بیشترین تلاش ارادی فرد در راستای فعال سازی عضله چهارسررانی که در این مطالعه از آن استفاده شد، روشی مفید در راستای تقویت این گروه عضلانی می باشد. این روش برای ارزیابی یک برنامه فیزیوتراپی یا توانبخشی نیز می تواند مناسب باشد.

مقدمه و اهداف:این پژوهش در پی بررسی تاثیر آموزش مراقبت از کمر بر کاهش کمردرد بیماران است. فرضیه اصلی عبارت است از: برنامه آموزش مراقبت از کمر بر کاهش کمردرد بیماران تاثیر دارد. فرضیه های ویژه عبارت است از: 1) بین تاثیر برنامه آموزش مراقبت از کمر در افراد چاق و لاغر تفاوت وجود دارد. 2) بین تاثیر برنامه آموزش مراقبت از کمر در افراد با تحصیلات گوناگون تفاوت وجود دارد. مواد و روش ها:روش تحقیق شبه آزمایشی بوده است. جامعه آماری تعداد 36 نفر از بیماران گرفتار به کمردرد مراجعه کننده به فیزیوتراپی مرکزی املش بودند که در اردیبهشت تا تیر ماه 1393 به این مرکز مراجعه نموده بودند. حجم نمونه 20 نفر بوده، که به روش در دسترس با شرایط ویژه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه محقق ساخته بوده که روایی آن مورد تایید قرار گرفت و پایایی آن توسط آلفای کرونباخ 94 صدم محاسبه گردید. از روش های آمار توصیفی و در بخش آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس (آنکوا) استفاده گردید. یافته ها:نتایج برگرفته از این پژوهش نشان داد، برنامه آموزش مراقبت از کمر بر کاهش درد بیماران تاثیر دارد. بین تاثیر برنامه آموزش مراقبت از کمر در افراد چاق و لاغر تفاوت معنا دار مشاهده نشد. بین تاثیر برنامه آموزش مراقبت از کمر بین افراد با تحصیلات گوناگون نیز، تفاوتی مشاهده نگردید. نتیجه گیری:آموزش نحوه مراقبت از کمر بر کاهش کمردرد بیماران تاثیر مثبت دارد. در پژوهش انجام شده تفاوتی در آموزش مراقبت از کمر در افراد چاق و لاغر یافت نشد، اما از آنجا که شیوع کمردرد در افراد دارای اضافه وزن بیشتر می باشد پیشنهاد می شود آموزش برای رسیدن به وزن متعادل و حفظ آن در آموزش ها مد نظر قرار گیرد.

مقدمه و اهداف:به دنبال آسیب های عصبی دست و اندام بالایی، تغییراتی در سطوح سلولی، شیمیایی و عملکردی از نوک انگشت تا کورتکس مغز رخ می دهد که بازگشت عملکرد های حسی و حرکتی دست را بعد از ترمیم عصب چالش برانگیز می کند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر دریافت بازخورد بینایی از طریق آئینه بر بهبود نتایج حرکتی دست پس از ترمیم عصب مدین و اولنار می باشد. مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، تعداد 20 بیمار از جامعه در دسترس (18 مرد، 2 زن، میانگین سن: 28 سال) با ترمیم عصب مدین/ اولنار و یا ترکیبی از آسیب هر دو عصب در ناحیه مچ یا قسمت زیرین ساعد، بطور تصادفی در دو گروه آزمایش (10 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران گروه آزمایش، برنامه های توانبخشی مرسوم و مداخله دریافت بازخورد بینایی از طریق آئینه را دریافت نموده در حالی که گروه کنترل فقط در برنامه های توانبخشی مرسوم شرکت کردند. این مداخله بصورت روزانه 15 دقیقه، 5 روز در هفته و به مدت 4 هفته برای بیماران گروه آزمایش اجرا گردید. پیامدهای حرکتی مورد ارزیابی شامل دامنه حرکتی فعال انگشتان، توانایی آپوزیشن و مهارت های زبردستی بود که به ترتیب توسط گونیامتر، درجه آپوزیشن و آزمون های پوردو پگ بورد و جعبه- مکعب مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها:از 20 بیمار شرکت کننده 14 بیمار مورد بررسی نهایی قرار گرفتند. هر دو گروه نسبت به درمان های دریافتی بهبودی معناداری را نشان دادند (P<0.02). بهبودی دامنه حرکتی و توانایی آپوزیشن در دو گروه تفاوت معناداری نداشته اما نتایج بدست آمده از آزمون جعبه- مکعب بهبودی بیشتری را به نفع گروه مداخله نشان داد (P=0.06). نتیجه گیری:مداخله آئینه درمانی به همراه برنامه توانبخشی مرسوم نسبت به گروه کنترل از لحاظ آماری تفاوت معناداری نداشته است اما حاکی از اثر مثبت این رویکرد بر افزایش نتایج در زمینه دامنه حرکتی و مهارت های زبردستی می باشد.

مقدمه و هدف:انعطاف پذیری جزء مهمی از عملکرد طبیعی سیستم عضلانی اسکلتی می باشد. به همین منظور تمرینات انعطاف پذیری، جزء ثابت برنامه های آماده سازی ورزشکاران محسوب شده و به صورت عمومی پیش از تمرین یا شرکت در رقابت های ورزشی پیشنهاد می گردد. با توجه به نتایج ضد و نقیض در فواید کاربرد استرچینگ در برنامه گرم کردن از یک سو و کاربرد ویبراسیون عمومی بدن (whole body vibration:WBV) برای بهبودی انعطاف پذیری از سوی دیگر، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر ویبریشن عمومی بدن بر انعطاف پذیری اندام تحتانی در زنان جوان سالم می باشد. مواد و روش ها: 25 زن جوان سالم با میانگین سنی 20.76±1.09 سال در این مطالعه شرکت کردند. انعطاف پذیری این افراد قبل و بعد از مداخله با استفاده از آزمون های Passive Knee Extension، Hip Flexion و Modified sit and Reach اندازه گیری شد. سپس شرکت کنندگان به حالت نیمه اسکات روی پلت فورم دستگاه WBV (فرکانس30 هرتز، آمپلی تود2 میلی متر) در پنج ست 60 ثانیه ای و60 ثانیه استراحت بین ست ها ایستادند. یافته ها: پس از اعمال WBV، انعطاف پذیری همسترینگ، فلکسورهای هیپ در هر دو پا و نیز انعطاف پذیری عمومی بدن بطور معنی داری نسبت به قبل از آن افزایش یافت (P=0.00).نتایج نشان دادند که انعطاف پذیری همسترینگ و فلکسورهای هیپ بین دو پای راست وچپ قبل از مداخله با یکدیگر اختلاف معنی داری دارند (P£0.05). ولی پس از اعمال WBV بین انعطاف پذیری فلکسورهای هیپ در دو پا تفاوت معنی دار وجود نداشت (P=0.14). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که کاربرد WBV می تواند روش تمرینی مناسبی برای افزایش انعطاف پذیری اندام تحتانی باشد.

مقدمه و اهداف: هدف این مطالعه مقایسه الگوهای عملکرد حرکتی در کودکان اوتیسم با عملکرد بالا با کودکان عادی بود. مواد و روش ها:این پژوهش یک مطالعه مقایسه ای و از نوع مورد- شاهدی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان 7 تا 12 ساله مدرسه اوتیسم پیک هنر و کودکان عادی از مدارس ابتدایی استان تهران در سال 1393 می باشد. آزمودنی های پژوهش شامل 36 کودک 12- 7 ساله گرفتار به اوتیسم با عملکرد بالا از مدرسه پیک هنر بودند که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. و 36 نفر از کودکان عادی که به شیوه همگن انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های کارز و آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس چند متغیری مانوا نشان داد که بین دو گروه از کودکان در الگوهای عملکرد حرکتی تفاوت معناداری وجود دارد (P<0.01). می توان نتیجه گرفت که کودکان عادی نرخ بالاتری از الگوهای عملکرد حرکتی را دارند. نتیجه گیری: این نتیجه اشارات مهمی در زمینه آموزش و افزایش بهداشت روانی کودکان در بر دارد. از سوی دیگر الگوهای عملکرد حرکتی به عنوان یک عامل کلیدی در موفقیت کودکان نقش دارد.

مقدمه و اهدف:پیچ خوردگی مچ پا معمول ترین ضایعه ای است که در فعالیت های ورزشی گزارش شده است. با توجه به میزان شیوع بالا و پیامدهای آن پیشگیری از اولین پیچ خوردگی مچ پا از اهمیت زیادی برخوردار است. حمایت کننده های خارجی مانند بانداژ و بریس به این منظور استفاده می شوند.از جمله روش های پیشگیری می توان به استفاده از حمایت کننده های خارجی مانند بانداژ و بریس ها اشاره کرد. هدف از این مطالعه بررسی اثر بانداژ ورزشی پیشگیرانه مچ پا بر بزرگی بیشترین نیروی عمودی واکنش زمین و زمان رسیدن به این مقدار به دنبال آزمون فرود تک پا می باشد. مواد و روش ها:یک مطالعه شبه تجربی به روش قبل و بعد بر روی 35 دختر سالم ورزشکار غیر حرفه ای صورت گرفت. در این مطالعه از صفحه نیرو برای ثبت داده ها استفاده شد. آزمودنی ها پیش و پس از بانداژ ورزشی مچ پای ترجیحی به روش Gibney Closed Basket Weave از سکویی به ارتفاع 30 سانتی متر که در فاصله 10 سانتی متری از صفحه نیرو قرار داشت، با پای ترجیحی روی مرکز صفحه نیرو پریدند. یافته ها:تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 18 و آزمون تی زوجی انجام شد. به دنبال بانداژ ورزشی مچ پا تغییر معناداری در بزرگی بیشترین نیروی عمودی واکنش زمین مشاهده نشد (p=0.371)، در حالی که زمان رسیدن به بیشترین نیروی عمودی واکنش زمین به دنبال بانداژ به طور قابل توجهی کاهش یافت (p=0.001). سرعت بارگذاری نیز به طور معناداری افزایش یافت (P=0.001). نتیجه گیری:نتایج این مطالعه نشان داد که بانداژ ورزشی مچ پای ترجیحی زنان ورزشکار میتواند به طور معناداری به کاهش زمان رسیدن به بیشترین نیروی عمودی واکنش زمین و افزایش سرعت بارگذاری بینجامد. کاهش این فاصله زمانی و افزایش سرعت بارگذاری باعث می شود که پس از برخورد پا با زمین، ساختارهای اسکلتی- عضلانی بدن زودتر و با فاصله زمانی کوتاه تری زیر بیشترین بیشترین نیروی عمودی واکنش زمین قرار گیرند. بنابراین به نظر می رسد استفاده مکرر و درازمدت از بانداژ ورزشی پیشگیرانه می تواند به آسیب دیدگی ساختارهای مفصلی بینجامد.

مقدمه و اهداف:شکستگی های اندام فوقانی یکی از رایج ترین شکستگی های سیستم اسکلتی هستند. مداخلات درمانی که برای شکستگی های اندام فوقانی انجام می شود به دو گروه مداخلات جراحی و غیر جراحی تقسیم میشوند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی آسیب و ناتوانی حاصل از این شکستگی ها در دو گروه جراحی و غیر جراحی می باشد.مواد و روش ها:در این مطالعه توصیفی، 70 نفر بزرگسال بالای 18 سال دارای سابقه شکستگی اندام فوقانی که 34 نفر درمان جراحی و 36 نفر درمان غیر جراحی دریافت کرده بودند و حداقل 2 ماه از ضایعه آنها می گذشت به روش در دسترس انتخاب شدند. نمره آسیب و ناتوانی در هر دو گروه به ترتیب با استفاده از دستورالعمل نمره دهی آسیب انجمن پزشکی آمریکا (AMA) و پرسشنامه ناتوانی بازو، شانه و دست (DASH) مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت و تجزیه و تحلیل داده ها با روش t مستقل و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 19 انجام شد.یافته ها:نتایج این تحقیق نشان داد افرادی که بعد از شکستگی اندام فوقانی، درمان جراحی دریافت کرده اند نسبت به افرادی که درمان غیر جراحی دریافت کرده اند، نمره آسیب بیشتری داشته اند (p=0.019) اما نمره ناتوانی بین دو گروه درمانی تفاوت معناداری نداشت.نتیجه گیری:نتایج این تحقیق نشان می دهد، که نتایج AMA و DASH در مورد آسیب و ناتوانی به جا مانده از شکستگی های اندام فوقانی که به روش های های جراحی و غیر جراحی درمان می شوند با هم متفاوت است. از انجایی که AMA بر اساس سیستم ICF طراحی شده و علاوه بر معیارهای سنجش عملکرد، ارزیابی های فیزیکی را نیز در بر میگیرد لذا از لحاظ سنجش عملکردی ابزار مناسبت و جامعتری نسبت به DASH می باشد.

مقدمه و اهداف:پر عرق کردنی اولیه (Primary hyperhidrosis) یک اختلال عملکردی با علت ناشناخته و برآمده از تحریک بیش از حد اعصاب سمپاتیک تحریک کننده غدد عرق است. در سالهای اخیر مطالعات زیادی برای بررسی اثر بخشی جریان های گوناگون برروی پرعرق کردنی کف دست صورت گرفته که یکی از این روشها استفاده از جریان مستقیم پالس دار است که بدلیل کاهش خطر سوختگی و شوک الکتریکی، جلوگیری از پلاریته و نداشتن آزار حسی مورد توجه محققان قرارگرفته است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اثر بخشی و پایایی یونتوفروزیس آب لوله کشی با جریان مستقیم پیوسته و جریان مستقیم پالس دار بر پر عرق کردنی اولیه کف دست می باشد. مواد و روش ها:در این مطالعه تعداد 20 فرد داوطلب گرفتار به پرعرق کردنی اولیه کف دست با دامنه سنی 18 الی 45 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. شرکت کننده ها بطور تصادفی به دو گروه مداخله ای تحت درمان با هر دو جریان مستقیم پیوسته و جریان مستقیم پالس دار قرار گرفتند. تست گرویمتری برای اندازه گیری میزان عرق کردن در شروع درمان، جلسه چهارم وهشتم درمان وهفته های 4، 8 و 12 پس از پایان درمان استفاده شد. کیفیت زندگی شرکت کننده ها با استفاده از پرسشنامه DLQI در شروع درمان و پیگیری های بعدی ارزیابی شد. یافته ها:میزان عرق کردن بطور معناداری در طول 8 جلسه درمان در هر دو گروه مداخله کاهش یافت. کیفیت زندگی در هر دو گروه نیز بهبود یافت (P<0.01). نتیجه گیری:یافته های بدست آمده از این مطالعه نشان می دهد که هر دو جریان مستقیم پیوسته و پالس دار در درمان هایپرهیدروزیس کف دست موثر است اما استفاده از یونتوفروزیس آب لوله کشی با جریان مستقیم پالس دار نسبت به جریان مستقیم پیوسته دارای پیامدهای جانبی کمتری می باشد.

مقدمه و اهداف: اپیدمیولوژی یکی از مسائل علوم بهداشتی است که به عنوان مکملی برای علوم بالینی و آزمایشگاهی پایه در آسیب شناسی گفتار و زبان و شنوایی- شناسی مطرح می باشد. آگاهی از میزان شیوع انواع اختلالات ارتباطی به ویژه اختلالات گفتار و زبان می تواند به برنامه ریزی دقیق درمان های توانبخشی این بیماران کمک نماید. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی می باشد و تعداد 2003 عدد پرونده موجود دربایگانی و در جریان کلینیک گفتاردرمانی دانشکده توانبخشی تهران در یک دوره 10 ساله مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 851 پرونده بر اساس نمونه گیری سیستماتیک انتخاب شده و اطلاعات استخراج شده بوسیله نرم افزار SPSS 16 و با استفاده از شاخص های پراکندگی مرکزی بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که از 851 پرونده مورد بررسی، بیشترین افراد یعنی 401 نفر (47.1 %) در گروه سنی 5-1 سال قرار داشتند. همچنین تعداد 343 نفر (40.3%) دارای اختلال دیرکرد در رشد گفتار و زبان بودند در صورتی که 184 نفر (21.6%) گرفتار به اختلال در تولید صداها و 180 نفر (21.2 %) گرفتار به لکنت بودند. نتیجه گیری: با توجه به این که بیشترین تعداد مراجعان دارای دیرکرد در رشد گفتار و زبان بودند بنابراین با پایش مداوم روند گفتار و زبان و افزایش سطح آگاهی والدین می توان از بروز این اختلال پیشگیری کرد.

مقدمه و اهداف:مسیر پیشرفت شغلی مجموعه متوالی نگرش ها و رفتارهای فرد در زمینه فعالیت ها و تجربه های مربوط به کار می باشد. برای پیمودن مسیر پیشرفت شغلی، افراد به عوامل انگیزشی نیاز دارند که بتواند انگیزه کافی را در آنها ایجاد کند. بنابراین شناسایی عوامل انگیزشی یک حرفه و مسیر پیشرفت شغلی آن دارای اهمیت می باشد. بنابراین مطالعه حاضر برای بررسی ارتباط بین توان بالقوه انگیزش و مسیر پیشرفت شغلی در حرفه کاردرمانی صورت گرفت. مواد و روش ها:روش مطالعه حاضر بصورت توصیفی مقطعی بوده و 105 کاردرمانگر مشغول به کار بالینی در آن شرکت نمودند. برای بررسی توان بالقوه انگیزش حرفه کاردرمانی، از پرسشنامه معتبر ویژگیهای شغل طراحی شده توسط جان واگنر و برای بررسی مسیر پیشرفت شغلی از پرسشنامه معتبر ارزیابی مسیر پیشرفت شغلی طراحی شده توسط تی جی. دلانگ استفاده گردید. داده ها با استفاده از برنامه SPSS نسخه 19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها:نتایج مطالعه نشان داد که در حرفه کاردرمانی به ترتیب نیاز به اهمیت، استقلال، تنوع، هویت و بازخورد در بین افراد شرکت کننده تامین شده است. از بین ابعاد مسیر پیشرفت شغلی به ترتیب بعد خلاقیت دارای بیشترین اهمیت و ابعاد خدمت، شایستگی فنی، استقلال کاری، امنیت، شایستگی مدیریتی، تنوع و تعیین هویت در درجه بعدی اهمیت می باشند. بعلاوه توان بالقوه انگیزش تنها با بعد صلاحیت مدیریتی دارای همبستگی معنادار بود. نتیجه گیری:مطالعه حاضر نشان داد که کاردرمانگران شرکت کننده، اهمیت زیادی به ارایه خدمت به مراجعین خود با بکارگیری خلاقیت در نوع خدمات و بهره گیری از مهارت فنی و تخصصی خود می دهند و اینها را مهمترین عامل در مسیر رشد شغلی خود تلقی می کنند.

مقدمه و اهداف:هدف از این مطالعه بررسی روایی صوری، محتوا، و همگرای نسخه فارسی پرسشنامه Children Participation Questionnaire (CPQ بود. مواد و روش ها:بررسی حاضر از نوع مطالعه متدولوژیکال بود که به سنجش روایی صوری، محتوا، و همگرای نسخه فارسی پرسشنامه Children Participation Questionnaire (CPQ پرداخته، برای ترجمه از روش IQOLA استفاده شد. برای ارزیابی روایی همگرا از ابزار ارزیابی رفتار انطباقی واینلند استفاده گردید. یافته ها:نتایج نشان داد که ترجمه این پرسشنامه آسان بود. ارزیابی روایی صوری و محتوا به تغییراتی در بعضی از آیتم های پرسشنامه انجامید. و همچنین همبستگی قابل قبولی بین آیتم های مرتبط دو پرسشنامه دیده شد (0.66<r و Pv<0.001). نتیجه گیری:روایی صوری، محتوا، و همگرای نسخه فارسی پرسشنامه مشارکت کودکان مناسب و قابل قبول می باشد و این پرسشنامه می تواند در مطالعات مرتبط مورد استفاده قرار بگیرد.

مقدمه و اهداف:تعادل یکی از اجزای سازنده و جدایی ناپذیر فعالیت های روزانه و سنگ بنای عملکردهای ورزشی می باشد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات تعادلی بر میزان تعادل ایستا و پویای دانش آموزان پسر گرفتار به کف پای صاف غیرمنعطف بود. مواد و روش ها:روش این تحقیق از نوع نیمه تجربی، با یک گروه مداخله تمرینی و یک گروه کنترل بود. جامعه تحقیق را تمام دانش آموزان پسر 11 تا 15 ساله گرفتار به کف پای صاف غیرمنعطف شهرستان قدس تشکیل می داد (31 نفر). برای اینکه افراد در دو گروه مساوی 15 نفره قرار گیرند یکی از آنها به صورت تصادفی حذف شد و نمونه های این تحقیق که شامل 30 نفر (سن: 13.33±1.18، قد : 141.2±7.17، وزن: 34.7±8.05، شاخص توده بدنی: 18.58±2.72، طول اندام پایین تنه: 76.47±5.46) بود به صورت تصادفی ساده در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی، تمرینات تعادلی را به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه انجام دادند. قبل و بعد از دوره تمرین از هر دو گروه، تست های تعادلی که شامل تست تعادل بس برای سنجش تعادل ایستا و تست تعادل گردش ستاره برای سنجش تعادل پویا بود گرفته شد و نتایج، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 و تحلیل کوواریانس (ANCOVA)، مورد مقایسه قرار گرفت. (P<0.05) یافته ها:نتایج آزمون کوواریانس، اختلاف معناداری را در پس آزمون تست های SEBT و BESS، بین دو گروه نشان داد. (P<0.05) نتیجه گیری:با توجه به نتایج بدست آمده، مشخص شد که پروتکل تمرینی اجرا شده، توانسته است میزان تعادل ایستا و پویای افراد گرفتار به کف پای صاف غیرمنعطف را افزایش دهد.

مقدمه و اهداف:ورزشکاران در رشته های گوناگون ورزشی برای رسیدن به سطوح عملکردی عالی نیازمند انجام تمرینات مستمر و تقویت عضلات ویژه ای از بدن می باشند و مجبورند زمان زیادی را در وضعیت بدنی غالب آن رشته ورزشی به تمرین بپردازند، درنتیجه، بسته به وضعیت غالب هر رشته ورزشی راستای بدنی و میزان قوس های ستون فقرات ورزشکاران ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرد. هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه وضعیت سر، شانه و ستون فقرات در پیشکسوتان فوتبالیست، والیبالیست و افراد غیر ورزشکار بود. مواد و روش ها:تحقیق حاضر از نوع علی مقایسه ای است. جامعه آماری این پژوهش را همه پیشکسوتان 60-45 ساله فوتبالیست و والیبالیست استان گیلان تشکیل دادند که نمونه آماری این پژوهش شامل 30 نفر پیشکسوت فوتبالیست (سن: 52.52±3.91 سال، قد: 168.73±6.63 سانتیمتر، وزن: 76.53±10.77 کیلوگرم شاخص توده بدنی: 26.79±4.65 کیلوگرم بر مترمربع) و30 پیشکسوت والیبالیست (سن: 53±6.06 سال، قد: 184.33±5.72 سانتیمتر، وزن: 79.25±11.8 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 23.4±6.23 کیلوگرم بر مترمربع) و 30 غیر ورزشکار (سن: 52.9±4.88 سال، قد: 167.36±17.01 سانتیمتر، وزن: 84.93±20.86 کیلوگرم و شاخص توده بدنی:30.45±7.34 کیلوگرم بر مترمربع) نیز به صورت غیر تصادفی هدف دار از جامعه در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها ورزشکار دارای سابقه حداقل 15 سال بازی و تمرین در رشته ورزشی خود بوده اند و در حال حاضر نیز حداقل هفته ای سه جلسه تمرین منظم دارند. برای ارزیابی ناهنجاری های سر به جلو و شانه گرد از نمای جانبی، کج گردنی و شانه نابرابر از نمای قدامی، توسط دوربین دیجیتال عکس برداری و با نرم افزار اتوکد2007 زوایای موردنظر به دست آمد. برای ارزیابی زاویه کایفوز و لوردوز از اسپاینال موس استفاده شد، تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری (P<0.05) صورت گرفت. نتایج: نتایج آماری نشان داد که زاویه سر به جلو فوتبالیست ها کمتر از والیبالیست ها و غیر ورزشکاران بود (p=0.001).شانه گرد در والیبالیست ها به صورت معنی داری بیشتر از دیگر گروه ها بود (p=0.001). شانه نابرابر نیز در والیبالیست ها بیشتر از سایر گروه ها بود (p=0.001). زاویه کایفوز در غیر ورزشکاران و فوتبالیست ها به صورت معنی داری کمتر از والیبالیست ها بود. زاویه لوردوز در بین فوتبالیست ها از دیگر گروه ها بیشتر بود (p=0.001). نتیجه گیری:با توجه به نتایج پژوهش حاضر وضعیت های سر، شانه و ستون فقرات در ورزشکاران می تواند تحت تاثیر نوع رشته ورزشی قرار گیرد. بنابراین توجه بیشتر به برنامه های تمرین درمانی برای اصلاح و بهبود وضعیت بدنی در ورزشکاران ضروری به نظر می رسد.

مقدمه و اهداف:موبیلیزاسیون عصب، رویکردی به نسبت جدید در حیطه درمان دستی بوده که هنوز اثر بخشی و موثر ترین شیوه انجام آن به درستی روشن نیست. هدف این مطالعه بررسی تاثیر درمان دستی بر روی شدت سمپتوم های حسی دست و ظرفیت تانسیون پذیری عصب مدین در گرفتاریان به سندروم تونل کارپ (CTS) بود. مواد و روش ها:در این کار آزمائی بالینی، 32 بیمار گرفتار به CTS به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و درمان تقسیم شدند. در هر دو گروه به مدت 4 هفته از اسپلینت استراحت، دستگاه تحریک الکتریکی پوستی، و اولتراسوند استفاده شد. در گروه درمان، علاوه بر مدالیته های فیزیوتراپی، از درمان دستی (شامل موبیلیزاسیون عصب و ساختارهای اطراف) نیز استفاده شد. شدت سمپتوم های حسی دست با استفاده از مقیاس بصری درد و ظرفیت تانسیون پذیری عصب مدین با استفاده از آزمون نورودینامیک عصب مدین در قبل و بعد از 4 هفته درمان اندازه گیری شدند. برای مقایسه داده های قبل و بعد از مداخله در داخل هر یک از گروه ها، از آزمون t زوجی برای مقایسه داده ها بین دو گروه از آزمون تی مستقل استفاد شد. سطح معنی داری، P>0.025 در نظر گرفته شد. یافته ها:شدت درد و گزگز دست و نیز میزان تانسیون عصب مدین در هر دو گروه شاهد و درمان پس از 4 هفته به طور معنی داری کاهش یافت P>0.025 میزان بهبودی درد و ناراحتی های حسی دست، و قابلیت تانسیون پذیری عصب مدین در گروه درمان نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر بود P>0.025 نتیجه گیری:افزودن روشهای درمان دستی مربوط به ساختارهای اطراف عصب و خود عصب به مدالیته های مرسوم فیزیوتراپی، موجب بهبودی بیشتر درد و ناراحتی های حسی دست و افزایش ظرفیت تانسیون پذیری عصب مدین بیماران گرفتار به CTS می شود.

مقدمه و اهدف: تیرکشیدن شدید یا درد ناشی از فعالیت در ناحیه شکمی یکی از اختلالاتی است که در فعالیت های ورزشی بوجود می آید. ناهنجاری های ستون فقرات نیز از جمله عواملی هستند که در بروز این درد نقش دارند. از این میان می توان به برخی عوامل از قبیل اسکولیوز، کایفوز، لوردوز و سر به جلو اشاره کرد. هدف از این پژوهش مقایسه ناهنجاری های ستون فقرات بین دو گروه گرفتار به عارضه تیرکشیدن پهلو و سالم بود. مواد و روش ها: تعداد 101 نفر از دختران غیر فعالی که در حال گذراندن واحد تربیت بدنی عمومی در دانشگاه فردوسی بودند بطور تصادفی انتخاب شدند و تعداد 51 نفر گرفتار به عارضه تیرکشیدگی پهلو بعنوان گروه تجربی و 50 نفر بدون عارضه مورد مطالعه قرار گرفتند. هر یک از شرکت کنندگان هنگام دویدن در صورت بروز درد پهلو در سه جلسه پیاپی، در گروه تجربی و در غیر این صورت در گروه کنترل جای گرفتند. برای اندازه گیری ناهنجاری ستون فقرات از صفحه شطرنجی استفاده شد. مشاهدات صورت گرفته از نماهای گوناگون بررسی، و با آزمون نیویورک ثبت گردید. برای مقایسه بین دو گروه کنترل و تجربی از آزمون t مستقل و کی دو استفاده گردید. یافته ها: بر پایه یافته های تحقیق بین اسکولیوز، کایفوز و لوردوز، در دو گروه گرفتار به عارضه تیرکشیدن پهلو و سالم اختلاف معناداری مشاهده نشد (P<0.05). نتیجه گیری: بر پایه نتایج بدست آمده و با توجه به مشاهده اختلاف معنادار بین دوگروه در تحقیق حاضر، کایفوز، لوردوز و اسکولیوز بر بروز درد پهلو تاثیری ندارد. اما ناهنجاری سر به جلو ممکن است عاملی برای بروز تیرکشیدن پهلو باشد.

مقدمه و اهداف :شین اسپیلینت یکی از آسیب های رایج در ورزشکاران می باشد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر سطح زمین بازی در بروز سندروم فشار داخلی تیبیا در بازیکنان حرفه ای مرد و ارتباط آن با وضعیت پا می باشد. موادوروشها:درمجموع 90 نفر از بازیکنان حرفه ای مرد سه رشته فوتسال، فوتبال و فوتبال ساحلی در قالب سه گروه 30 نفری در این تحقیق شرکت کردند. به منظور مقایسه شیوع سندروم فشار داخلی تیبیا در بین سه رشته از پرسش نامه معروف یاتس و وایت استفاده شد. همچنین برای ارزیابی وضعیت قرارگیری پای ورزشکاران دارای سندروم فشار داخلی تیبیا از شاخص معتبر پاسچر پا استفاده شد. یافته ها: در مجموع یافته ها نشان داد شیوع سندروم فشار داخلی ساق در بازیکنان مرد حرفه ای فوتبال، فوتبال ساحلی و فوتسال 24.4 درصد بوده است. همچنین نشان داده شد تفاوت معنی داری ازلحاظ شیوع این سندروم درسه رشته وجود دارد (p£0.05). بطوری که در بازیکنان فوتسال شیوع آن از همه بیشتر (12.2) درصد و بعد از آن در فوتبال (8.9) درصد و سپس در فوتبال ساحلی (3.3) درصد بوده است (p=0.01). همچنین نتایج نشان داد، رابطه معناداری بین میزان شیوع سندروم فشار داخلی تیبیا و پرونیشن پا وجود دارد (p£0.05). به گونه ای در مجموع بازیکنان سه رشته دارای این سندروم متداول ترین پوسچر پا، پرونیشن بود و میزان آن (12.2) درصد گزارش شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق می توان گفت، سطح و پرونیشن پا از عوامل مهم بروز سندروم داخلی تیبیا می باشند. از این رو به مربیان پیشنهاد می شود، درباره این ناهنجاری به اصلاحاتی از جمله استفاده از نوارهای ضد پرونیشن وکفی های مخصوص بیاندیشند.

مقدمه و اهداف:با توجه به شیوع اختلال یادگیری و در نظر گرفتن عوامل تاثیرگذار بر پیشرفت تحصیلی و اعتماد به نفس دانش آموزان دبستانی، در این تحقیق به بررسی مقایسه ای اضطراب و جرات ورزی در دانش آموزان با اختلال یادگیری 8 تا 12 ساله شهر تهران در سال تحصیلی 94-1393 با همتایان عادی آنان پرداخته شد. مواد و روش ها:تحقیق به روش مشاهده ای توصیفی از نوع مقطعی مقایسه ای انجام شد.گروه اول شامل دانش آموزان با اختلال یادگیری 8 تا 12 ساله مراکز اختلال یادگیری تهران بود و گروه دوم شامل دانش آموزان عادی 8 تا 12 ساله شهر تهران بود که با گروه اول از لحاظ سن و جنسیت همتاسازی شده بودند. به هریک از دانش آموزان دو فرم داده شد. فرم اول، مقیاس جرات ورزی گمبریل و ریچی و فرم دوم، مقیاس اضطراب اسپنس نسخه کودکان بود. فرم سوم نیز، مقیاس اضطراب اسپنس نسخه والدین بود که به وسیله یکی از والدین دانش آموز تکمیل شد. یافته ها:این تحقیق بر روی 80 کودک شامل40 دانش آموز با اختلال یادگیری و 40 دانش آموز عادی انجام شد. میانگین نمره جرات ورزی دانش آموزان با اختلال یادگیری 51.92 و میانگین آن در همتایان عادی 94.87 بدست آمد و اختلاف بین این دو گروه کودک عادی و اختلال یادگیری معنی دار بود (Pv<0.001). میانگین نمره اضطراب در مقیاس اسپنس نسخه کودکان و والدین به ترتیب در گروه دانش آموزان با اختلال یادگیری 46.60 و 36.57 و در گروه دانش آموزان عادی 18.67 و 17.12 بوده است و اختلاف بین این دو گروه از نظرآماری معنی دار بود (Pv<0.0001). بین جرات ورزی و اضطراب دانش آموزان رابطه معکوسی وجود داشت (R2=0.514 و Pv<0.0001). نتیجه گیری:نتایج این تحقیق نشان داد که کودکان عادی در مقایسه با کودکان با اختلال یادگیری، جرات ورزی بیشتری داشتند ولی از اضطراب کمتری برخوردار بودند.همچنین رابطه معکوس بین جرات ورزی و میزان اضطراب دانش آموز وجود داشت.

مقدمه و اهداف:فلج مغزی نوعی ناتوانی نورولوژیک و غیر پیش رونده رشدی است. یکی از درمان های فلج مغزی، جراحی در چند سطح در یک جلسه می باشد. بعد از جراحی از دو روش بانداژ و گچ گیری برای بی حرکتی استفاده می شود. روش بانداژ در مقایسه با روش گچ گیری، یک روش جدید می باشد و مطالعه ای مشابه که از روش بانداژ برای بی حرکتی بعد از جراحی استفاده شده باشد، پیدا نشد. به تازگی تمایلی برای بی حرکتی دراز مدت بعد از جراحی به دلیل ضعف عضلانی، کانترکچر مفاصل، بهبود آهسته و توانبخشی، و تاخیر در بازگشت بدون محدودیت به فعالیت روزانه وجود ندارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر حرکات زود هنگام بر عملکرد کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک به دنبال جراحی و بی حرکتی به دو روش بانداژ و گچ گیری در اندام تحتانی بود. مواد و روش ها:در این مطالعه مقطعی، 100 کودک فلج مغزی همی پلژی و دایپلژی، 7 تا 12 سال که داوطلب جراحی بودند، به صورت تصادفی در دسترس انتخاب شدند و با پرسشنامه عملکرد حرکات درشت (GMFM 66) مورد ارزیابی قرار گرفتند. این کودکان با نظر جراح ارتوپد به دو روش بانداژ و گچ گیری تحت عمل جراحی قرار گرفتند. سپس بر پایه نوع بی حرکتی که استفاده شده بود، دو گروه 40 نفره به صورت تصادفی انتخاب شدند. در ماه اول و سوم بعد از جراحی دوباره هر دو گروه بانداژ و گچ گیری به کمک همین پرسشنامه مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای مقایسه داده ها از آزمون ناپارامتری Mann-Whithney و آزمون ANOVA استفاده شد. یافته ها: میانگین نسبت تغییرات عملکرد حرکات درشت بر اساس پرسش نامه عملکرد حرکات درشت در ماه اول بعد از جراحی در روش بانداژ بعد از جراحی 0.0019 بود. که این تغییر از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.42). و در روش گچ گیری بعد از جراحی نیز به دلیل اینکه هنوز پای کودک در داخل گچ بود قابل اندازه گیری نبود. در ماه سوم بعد از جراحی میانگین نسبت تغییرات عملکرد حرکات درشت در هر دو روش بانداژ و گچ گیری بعد از جراحی به طور معنی داری افزایش یافته بود (P<0.001) و اما اختلاف میانگین نسبت تغییرات عملکرد حرکات درشت در این دو روش بایکدیگر معنا دار نبود (P=0.128). نتیجه گیری:در روش بانداژ بعد از جراحی در ماه اول بعد از عمل امکان تحرک وجود داشت ولی در روش گچ گیری کودک بی تحرک بود. در ماه سوم بعد از جراحی نتایج نشان داد که در هر دو روش بهبودی حاصل می شود و نتایج آماری در هر دو گروه مشابه بود.

مقدمه و اهداف:بازخورد شنیداری مسوول کنترل گفتار و صوت می باشد. هرگونه تغییر در سیستم شنوایی شاخص های صوتی از جمله انحراف در فرکانس پایه، تغییرات فرکانس، تغییرات شدت و تشدید را تحت ناثیر قرار می دهد. این مطالعه به بررسی تاثیرات کم شنوایی بر صوت ورزشکاران با توجه به نوع ورزش آن ها انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی با 30 نمونه بزرگسال ورزشکار کم شنوا با افت شنوایی شدید تا عمیق در محدوده سنی30-18 سال انجام شد. سپس جهت تجزیه و تحلیل شاخص های اکوستیک واکه / a / را به مدت 5 ثانیه با نرم افزار MDVP فرکانس پایه و تغییرات آن، جیتر، شیمر، تغییرات دامنه شدت صوت و نسبت نویز به هارمونی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: شاخصهای صوتی با ویژگی های دموگرافیک (p=0.05). میانگین فرکانس پایه p=0.78 و نسبت نویز به هارمونی p=0.09 در افراد کم شنوای شدید تا عمیق رابطه معناداری نداشتند. بین سه گروه ورزشی در شاخص فرکانس پایه اختلاف معنا داری مشاهده نگردید (p=0.01). همچنین میان NHR و VTI برای سه گروه اختلاف معناداری مشاهده نشد اما در تغییرات فرکانس پایه میان سه گروه ورزشی اختلاف معنا داری دیده شد (p=0.03). بحث و نتیجه گیری:شنوایی بر شاخص های آکوستیکی صوت تاثیر گذاشته و تغییرات این شاخص ها با نوع ورزش افراد مرتبط است. نتایج این پژوهش در راستای ارائه فیدبک صحیح تر هنگام درمان و نیز ارائه ایده ها و اعمال اصلاحاتی در ساخت وسایل کمک شنیداری و برنامه ریزی های ورزشی مفید می باشد.

مقدمه و اهداف:هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی چهارچوب علمی تحقیقات مرتبط با آسیب های ورزشکاران رشته های رزمی و همچنین انجام یک جمع بندی مطلوب و ارائه اطلاعات مناسب تری از تحقیقات پیشین می باشد. مواد و روش ها:در این مطالعه جستجوی مقالات در پایگاه های تخصصی صورت پذیرفت و 17 مقاله مرتبط بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. یافته ها: بررسی ها نشان داد که بیشترین آسیب های کاراته در ناحیه سر و گردن و در مورد رشته های تکواندو و جودو در ناحیه اندام تحتانی رخ می دهد که بیشتر این آسیب ها از نوع کوفتگی و کبودی می باشند. بر اساس این بررسی ها مشخص شد که اکثر آسیب های گزارش شده در هنگام تمرین اتفاق افتاده اند که البته این آسیب ها بطور عام از نوع خفیف می باشند. بررسی ها همچنین نشان داد که خطای تکنیکی حریف بعنوان مهم ترین عامل ایجاد آسیب در هر سه رشته کاراته، تکواندو و جودو محسوب می شود. نتیجه گیری:مطالعه حاضر نشان داد که اختلافات آشکاری بین شیوه گزارش تحقیقات موجود در زمینه آسیب ورزشکاران رشته های رزمی وجود دارد که امکان جمع بندی دلخواه نتایج را دشوار می کند و بر همین اساس، نیاز به همسان سازی این ویژگی ها در تحقیقات آتی ضروری به نظر می رسد، با این وجود به نظر می رسد که الگوی آسیب ها در تحقیقات داخلی به طور کلی مشابه گزارش های صورت گرفته در خارج از کشور می باشد. از طرفی با توجه به اینکه هیچکدام از تحقیقات پیشین به بررسی تاثیر اقدامات مداخله ای بر کاهش آسیب ها نپرداخته اند و از آنجا که پیشنهادها پیشگیرانه ارائه شده در این تحقیقات تنها بر اساس حدس و گمانه زنی و یا با استناد به نتایج تحقیقات خارجی ارائه شده اند، به نظر می رسد که بسیاری از این پیشنهادها قابل اتکا نمی باشد و لازم است در تحقیقات آتی تلاش بر این باشد تا از استراتژی های پیشگیری از آسیب و اقدامات مداخله ای برای کنترل خطرپذیری فاکتورها و مکانیسم های آسیب در رزمی کاران ایرانی استفاده شود.