طب توانبخشی
سال:1396 | دوره:6 | شماره:2 |تعداد مقالات:30

مقدمه و اهداف: تعادل یکی از فاکتورهای مهم آمادگی حرکتی بوده و از عوامل اساسی در حفظ پوسچر بدنی و انجام مهارت های ورزشی است، همچنین تعادل در زنجیره حرکتی بسته حفظ می شود و کف پا پایین ترین قسمت این زنجیره است و از طرفی دیگر این موضوع در بین ورزشکاران حائز اهمیت است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر ارتفاع قوس طولی داخلی کف پا بر تعادل ایستا و پویای ورزشکاران مرد دانشگاهی بود.مواد و روش ها: با توجه به اهداف و محتوای تحقیق حاضر، این تحقیق از نوع علی-مقایسه ای بوده و روش نمونه گیری از نوع هدفمند می باشد که تعادل ایستا و پویای 90 ورزشکار دانشگاهی 18 الی 25 سال در قالب سه گروه دارای سوپینیشن افزایش یافته (30 نفر)، پرونیشن افزایش یافته (30 نفر) و کف پای طبیعی (30 نفر) به ترتیب به وسیله دستگاه توزیع فشار زبریس در حالت ایستاده با چشمان باز و تست تعادلی Y ارزیابی شد. همچنین، به منظور تعیین ارتفاع قوس طولی داخلی کف پای آزمودنی ها از آزمون افت استخوان ناوی با استفاده از روش توصیفی برادی استفاده گردید. به منظور تحلیل داده های آماری و مقایسه بین گروه ها نیز از روش آماری آنوا یک راهه استفاده گردید.یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معناداری در میانگین نوسان پوسچر در حالت ایستاده (تعادل ایستا) در بین گروه های سه گانه وجود داشت (2 و df=87، F=2.25، p=0.01)، اگرچه این تفاوت در میزان میانگین نمرات کسب شده در آزمون Y (تعادل پویا)، معنادار نبود (2 و df=87، F=2.25، p=0.11).نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، اگرچه تغییر ارتفاع قوس طولی داخلی کف پا بر روی تعادل ایستای آزمودنی ها دارای تاثیر منفی بود، اما در تعادل پویای آنها تاثیر معنادار نداشت. لذا پیشنهاد می شود در برنامه تمرینات اصلاحی، ورزشی و توانبخشی در افراد دارای سوپینیشن و پرونیشن افزایش یافته به ویژه در ورزشکاران مبتلا، بر تجویز تمرینات تعادلی ایستا تاکید شود و همچنین با توجه به تعدد عوامل تاثیرگذار بر تعادل پویا، بررسی این عوامل در هنگام ارزیابی تعادل پویا مدنظر قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: ارزیابی توانایی های راه رفتن و خطر افتادن در افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس غالبا در توانبخشی انجام می گیرد. شاخص راه رفتن پویا از جمله ابزارهایی است که راه رفتن را حین انجام تکالیف مختلف ارزیابی می کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی روایی نسخه فارسی شاخص راه رفتن پویا در بیماران ام اس است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر به شیوه متدولوژی انجام و 62 بیمار مبتلا به ام اس به روش غیر تصادفی انتخاب شدند. روایی معیار با استفاده از همبستگی نمرات شاخص راه رفتن پویا با مقیاس تعادلی برگ و روایی سازه با استفاده از تحلیل عاملی بررسی شد. روایی محتوایی توسط 10 متخصص توانبخشی دارای تجربه در زمینه کار بالینی و پژوهشی به صورت کمی بررسی شد.یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که نسخه فارسی شاخص راه رفتن پویا در بیماران ام اس از روایی معیار قابل قبولی با مقیاس تعادلی برگ (r=0.859) برخوردار است. نسبت روایی محتوایی برای هر گزینه بین 0.80 تا 1.00 و شاخص روایی محتوایی در محدوه قابل قبول 0.91 قرار گرفت. بر اساس تحلیل عاملی، تست از یک عامل تشکیل شده است و ارزش ویژه این عامل برابر با 4.4 بود که 55% واریانس را پیش بینی می کند.نتیجه گیری: نسخه فارسی شاخص راه رفتن پویا ابزاری روا برای ارزیابی تعادل پویا حین راه رفتن در بیماران ام اس است.

مقدمه و هدف: بیماران با نقص عملکرد سیستم دهلیزی از مشکلات تعادلی قابل توجهی رنج می برند و این امر محدودیت زیادی در فعالیت های روزانه آنها ایجاد می کند. توانبخشی دهلیزی یکی از روش های اصلی درمان این بیماران است. در مطالعه حاضر به بررسی تاثیر توانبخشی دهلیزی بر میانگین بهره VOR در تحریک مجاری نیم دایره ای مختلف این افراد با استفاده از آزمون vHIT پرداخته شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مداخله ای بود و بر روی 42 نفر از افراد مبتلا به نقص دهلیزی یک طرفه انجام گرفت. 21 نفر از این افراد بر اساس انتخاب تصادفی در گروه خانه محور قرار گرفتند و برنامه توانبخشی دهلیزی را در خانه انجام دادند، بقیه افراد در گروه نظارت شده، برنامه توانبخشی دهلیزی را تحت نظر کارشناس مجرب دریافت کردند. نتایج بهره VOR در این افراد قبل و بعد از برنامه توانبخشی دهلیزی با هم مقایسه گردید، به علاوه بهره VOR در دو گروه نیز با هم مقایسه شد.یافته ها: برنامه توانبخشی دهلیزی سبب افزایش میانگین بهره VOR در هر دو گروه و در غالب مجاری نیم دایره ای گردید (0.05>P) به علاوه گروه نظارت شده در قیاس با گروه خانه محور دارای میانگین بهره VOR بالاتری در مجاری افقی و خلفی سمت ضایعه بودند (0.05>P).نتیجه گیری: برنامه توانبخشی دهلیزی حتی اگر در خانه توسط بیمار انجام شود، قابلیت زیادی در کاهش علائم ناشی از مشکلات وستیبولار محیطی خواهد داشت. با این وجود انجام این برنامه تحت نظر شنوایی شناس کارآمدتر است. نکته برجسته مطالعه حاضر استفاده از آزمون ویدئویی تکانه سر جهت ارزیابی میزان کارایی درمان است که امکان کمی سازی تاثیر برنامه توانبخشی دهلیزی را فراهم می کند.

مقدمه و اهداف: پیچ خوردگی خارجی یا اینورژنی مچ رایج ترین آسیب در میان ورزشکاران است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر بانداژ حمایتی (بانداژ سفید یا غیرارتجاعی) بر نیروهای مکانیکی فشاری و برشی مفصل مچ پا حین فرود پس از پرش در والیبالیست های مرد نخبه جوان با پیچ خوردگی مزمن مچ پا بود.مواد و روش ها: 12 والیبالیست نخبه مرد جوان با میانگین سن3±22 سال، میانگین وزن 4.56±79.74 و میانگین قد 5.85±188.75 سانتی متر، با پیچ خوردگی مزمن مچ پا در تحقیق نیمه تجربی حاضر شرکت کردند. از آزمودنی ها خواسته شد تا فرود پس از جهش را در شرایط بانداژ ورزشی و پای برهنه با پای دارای سابقه پیچ خوردگی آسیب دیده انجام دهند. داده ها طی همزمان سازی دستگاه های دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت و اوج و میانگین نیروهای فشاری و برشی مفصل مچ پا از طریق تئوری دینامیک معکوس در نرم افزار متلب محاسبه شد. جهت آزمون فرضیه های پژوهشی از آزمون تی زوجی در نرم افزار SPSS با سطح معناداری 95% استفاده شد (نسخه 20).یافته ها: تفاوت معناداری در نیروی فشاری مچ پا بین دو شرایط فرود با بانداژ ورزشی و پای برهنه مشاهده نشد. (05.0<P). با این وجود، استفاده از بانداژ منجر به کاهش معنادار 45% در اوج نیروی برشی در مقایسه با شرایط پابرهنه شد (04.0=P). علاوه بر این، میانگین نیروی برشی مچ پا نیز به طور معناداری در بانداژ در مقایسه با پای برهنه کاهش یافت (33%، 01.0=P).نتیجه گیری: استفاده از بانداژ حمایتی در مقایسه با پای برهنه منجر به میزان مشابهی از نیروی فشاری طی فرود در مفصل مچ پا می شود. با این وجود، با کاهش نیروی برشی آن می تواند به عنوان درمانی ایمن برای محافظت مچ پا از نیروی برشی افزایش یافته برای والیبالیست ها در نظر گرفته شود.

مقدمه و اهداف: فعالیت مقاومتی از طریق افزایش تولید رادیکال های آزاد باعث آسیب فشار اکسایشی می شود و بر سیستم دفاع آنتی اکسیدانی تاثیر می گذارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر فاصله استراحتی بین دوره ها طی فعالیت مقاومتی بر آنزیم سوپر اکسید دسموتاز، ظرفیت آنتی اکسیدان پلاسما و مالون دی آلدئید بود.مواد و روش ها: 20 آزمودنی مرد داوطلب به طور تصادفی در دو گروه فاصله استراحتی 90 ثانیه (n=10) و فاصله استراحتی استراحتی 180 ثانیه (n=10) بین دوره های فعالیت مقاومتی قرار داده شدند. فعالیت مقاومتی در هر دو گروه با شش تکرار بیشینه در چهار دوره انجام شد. نمونه گیری خون از ورید پیش آرنجی قبل از فعالیت، بلافاصله بعد از فعالیت، شش، 24 و 48 ساعت متعاقب آن انجام شد و مقادیر مالون دی آلدئید، ظرفیت آنتی اکسیدان تام پلاسما و آنزیم سوپر اکسید دسموتاز اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد هر دو فعالیت مقاومتی با فاصله استراحتی 90 ثانیه (p=0.0030) و نیز 180 ثانیه (p=0.036) به طور معناداری باعث تغییر پاسخ مالون دی آلدئید شد. مالون دی آلدئید به طور معناداری بعد از شش ساعت از فعالیت در هر دو گروه افزایش یافت. همچنین ظرفیت آنتی اکسیدان تام پلاسما (p=0.0001) و آنزیم سوپر اکسید دسموتاز (p=0.0001) شش ساعت بعد از فعالیت به طور معناداری افزایش پیدا کرد. با این وجود، بین دو گروه در متغیرهای ظرفیت آنتی اکسیدان تام پلاسما، مالون دی آلدئید و آنزیم سوپر اکسید دسموتاز تفاوت معناداری مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: می توان گفت که فاصله استراحتی بین دوره ها فعالیت مقاومتی تاثیری بر فشار اکسیداتیو و ظرفیت آنتی اکسیدان پلاسمایی ندارد. بنابراین مربیان نباید در مورد تاثیر فاصله استراحتی بین دوره ها بر آسیب سلولی هنگام طراحی برنامه های تمرینات مقاومتی نگران باشند.

مقدمه و اهداف: اختلال اتیستیک در سال های اولیه کودکی به شکل تخریب کیفی در تعامل اجتماعی و الگوهای تکراری و کلیشه ای در رفتار و علایق و فعالیت ها ظهور می کند. برخی محققین دلیل الگوهای کلیشه ای در رفتار این کودکان را نوعی نارسایی حسی در برابر محرکات حسی در نظر می گیرند.هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر استفاده از بالشتک های بادی لاستیکی"O" شکل جهت نشستن (که نوعی استراتژی پردازش حسی می باشد) در حرکات کلیشه ای کودکان اتیسم 4 تا 14سال است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر با طرح تک موردی به روش ABA، در مرکز توانبخشی زیر 14سال خورشید، روی 4 کودک، در طی پنج هفته متوالی انجام شد و با استفاده از روش فیلمبرداری، نوع و تعداد دفعات تکرار حرکات کلیشه ای، قبل، حین و بعد از استفاده از بالشتک با مشاهده فیلم های ضبط شده بررسی شد.یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داده است استفاده از این بالشتک ها در زمانی که کودک روی بالشتک بادی نشسته (فاز B)، باعث کاهش حرکات کلیشه ای و افزایش همکاری کودک با مربی شده است و بعد از برداشتن این بالشتک (فاز A) تعداد حرکات کلیشه ای مشابه قبل از استفاده از بالشتک (فاز A) شده است، اما در یک شرکت کننده نتیجه دقیقا عکس سایر شرکت کنندگان بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، استفاده از این بالشتک ها می تواند حرکات کلیشه ای را در کودک اتیسم، در زمانی که کودک روی بالشتک بادی نشسته است، کاهش دهد و بعد از برداشتن آن و نشستن روی صندلی معمولی، میزان حرکات کلیشه ای تقریبا به حالت قبل از استفاده از بالشتک ها شود که البته با کنترل عوامل خارجی تاثیرگذار بر میزان حرکات کلیشه ای، نیاز به بررسی بیشتر در این زمینه می باشد.

مقدمه و اهداف: چگونگی تاثیر درون داد بینایی در تعادل ایستا و اثربخشی استفاده از بازخورد بینایی از آینه در حفظ تعادل ایستای کودکان فلج مغزی بحث برانگیز است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر بازخورد بینایی در حفظ تعادل ایستای کودکان فلج مغزی دای پلژی اسپاستیک و مقایسه آن در کودکان با رشد طبیعی است.مواد و روش ها: شرکت کننده ها شامل 15 کودک فلج مغزی دای پلژیک اسپاستیک و 15 کودک با رشد طبیعی بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. از افراد خواسته شد تا با پای برهنه به مدت 60 ثانیه در حالت های چشم بسته، چشم باز و بازخورد بینایی از آینه بر روی فورس پلیت بایستند. از آزمون های t مستقل و t زوجی به منظور تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: در حالت های چشم باز، چشم بسته و بازخورد بینایی از آینه، در گروه کودکان سالم در مقایسه با کودکان فلج مغزی تنها در پارامترهای نوسان مرکز فشار در صفحات داخلی-خارجی و قدامی-خلفی تفاوت معنادار بود (P£0.05). در مقایسه دو حالت چشم بسته و چشم باز، در گروه کودکان فلج مغزی تنها در پارامترهای نوسان مرکز فشار در صفحه داخلی-خارجی (03. =P) و طول مسیر مرکز فشار در صفحه داخلی-خارجی (01. =P) تفاوت معنادار بود (P£0.05). در مقایسه دو حالت چشم بسته و چشم باز، در گروه کودکان سالم تنها در پارامتر سرعت مرکز فشار در صفحه داخلی-خارجی تفاوت معنادار بود (P£0.05).نتیجه گیری: کودکان فلج مغزی دای پلژی اسپاستیک و کودکان با رشد طبیعی جهت حفظ تعادل ایستا به میزان مشابه وابسته به اطلاعات درون داد بینایی هستند. همچنین استفاده از آینه منجر به کاهش توانایی تعادل ایستای فرد شده و استفاده از آن به عنوان یک گزینه درمانی در بهبود تعادل ایستای کودکان فلج مغزی دای پلژی اسپاستیک گزینه مناسبی به نظر نمی رسد.

مقدمه و اهداف: تعادل در فعالیت های روزانه و ورزشی بسیار مهم است و می تواند با ویژگی های آنتروپومتریکی ارتباط داشته باشد، اما این موضوع در دختران جوان غیرفعال کمتر بررسی شده است. هدف تحقیق حاضر بررسی رابطه بین برخی ویژگی های آنتروپومتریکی با تعادل ایستا و پویا در دانشجویان دختر غیرفعال شهرستان چابهار بود.مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 158 دختر دانشجو با رده سنی 18 تا 25 سال در سال تحصیلی 94-1393 شرکت داشتند. آزمودنی ها از میان دانشجویان داوطلب دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار به طور تصادفی انتخاب شدند. ویژگی های آنتروپومتریکی شامل قد، وزن، شاخص توده بدنی، نسبت دورکمر به دور باسن، طول و محیط اندام تحتانی در عریض ترین قسمت بود. به منظور ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون فرشته در سطح پایدار در دو حالت چشم باز و بسته (پای برتر و غیربرتر) و آزمون برخاستن و رفتن استفاده گردید. ضریب همبستگی پیرسون جهت بررسی معناداری متغیرها استفاده شد.یافته ها: یافته های تحقیق همبستگی معکوس ضعیفی را بین طول ساق پا و تعادل پویا (0.164-=r) و ارتباط مستقیم ضعیفی بین شاخص توده بدنی و تعادل پویا نشان داد (0.164+=r). در اندازه گیری تعادل ایستا با چشم باز روی پای برتر ارتباطی بین طول ساق پا و تعادل مشاهده شد (0.172+=r). برخلاف آن در اندازه گیری تعادل ایستا با چشم بسته روی پای برتر و غیر برتر هیچ ارتباط معناداری بین ویژگی های آنتروپومتریکی و تعادل مشاهده نشد.نتیجه گیری: در مجموع در تحقیق حاضر ارتباط معنادار اما ضعیفی بین برخی از ویژگی های آنتروپومتریکی و تعادل مشاهده شد و به نظر می رسد ویژگی های آنتروپومتریکی به تنهایی نمی تواند تعادل ایستا و پویا را در دانشجویان دختر جوان سالم و غیرفعال تحت تاثیر قرار دهد و احتمالا عوامل دیگری مانند حس بینایی، سیستم دهلیزی و حس عمقی نیز در این رابطه تاثیرگذار هستند.

مقدمه و اهداف: شیوع نارسایی قلب در حال افزایش است. اثرات مراحل دوم و سومبازتوانی قلبی در کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران قلبی سرپایی (از بیمارستان ترخیص شده)، مکررا مورد بررسی قرار گرفته است، لیکن به علت خطرات موجود برای بقای بیماران قلبی در زمان بستری (احتمال کاهش شدید ظرفیت عملکردی بیمار در این مرحله) اثرات مرحله اول بازتوانی قلبی به ویژه برای مبتلایان به نارسایی قلبی مورد تحقیق قرار نگرفته است و حتی گزارشی از اثر تمرینات معمول در مرحله اول بازتوانی این بیماران نیز در دسترس نیست. از طرفی دیگر، سنجش کیفیت زندگی در سیستم مراقبت بهداشتی اهمیت روزافزونی دارد، به طوری که برخی بهبود کیفیت زندگی را مهم ترین هدف مداخلات درمانی به ویژه در بیماری های مزمن می دانند. بنابر این هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر مرحله اول بازتوانی قلبی بر کیفیت زندگی و ظرفیت عملکردیبیماران بستری مبتلا به نارسایی قلبی است.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی کنترل شده یک سویه کور بر روی 34 بیمار بستری با نارسایی قلبی متوسط و نسبتا شدید (بر اساس طبقه بندی عملکردی انجمن قلب نیویورک) با کسر تخلیه بطن چپ کمتر از 40 درصد انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه مراقبت های معمول پزشکی در زمان بستری و فیزیوتراپی تنفسی را دریافت کردند. در گروه مداخله بیماران علاوه بر این مراقبت ها، با استفاده از دوچرخه ثابت ورزش هوازی نیز انجام دادند. در هر دو گروه علاوه بر پارامترهای معمول (مانند ضربان قلب، فشار خون و تعداد تنفس)، در روز اول و پنجم بستری کیفیت زندگی) با استفاده از نسخه فارسی شده پرسش نامه آنژین سیاتل (و ظرفیت عملکردی (با آزمون 6 دقیقه راه رفتن) اندازه گیری شد. نرمال بودن داده ها در دو گروه با آزمون شاپیرو ویلکو تغییرات پارامترها با آزمون چند عاملی اندازه گیری های مکرر تحلیل واریانس بررسی شد.یافته ها: قبل از شروع مداخله متغیرهای مربوط به شدت بیماری، دموگرافیکی و وابسته دو گروه با هم اختلاف معنادار نداشتند. از روز اول تا پنجم ظرفیت عملکردی هر دو گروه افزایش داشت. میزان این بهبود در گروه مداخله و کنترل به سطح معناداری نرسید. کیفیت زندگی در گروه مداخله به طور میانگین 53.84 درصد و در گروه کنترل 29.62 درصد بهبود یافت. میزان این بهبود بین دو گروه با P=0.001 تفاوت معنادار داشت.نتیجه گیری: بازتوانی قلبی مرحله اول هم به صورت تمرینات معمول و هم با اضافه شدن ورزش هوازی به این تمرینات در طی پنج روز بستری بودن در بهبود کیفیت زندگی و توقف روال کاهشی ظرفیت عملکردی و حتی اندکی افزایش آن در بیماران نارسایی قلبی موثر است. کیفیت زندگی عامل پیش بینی کننده پیامدهای نارسایی قلبی به حساب می آید، لذا تحقیقات بیشتر در این زمینه پیشنهاد می شود.

مقدمه و اهداف: ناتوانی کودک در درون خانواده ایجاد می شود و آثار نامطلوبی بر کارکرد خانواده و کیفیت زندگی آنها بر جا می گذارد، بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش گروهی و آموزش انفرادی هندلینگ بر کیفیت زندگی مادران کودکان فلج مغزی انجام گردید.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر کارآزمایی بالینی تصادفی و یک سو کور، 50 نفر از مادران کودکان فلج مغزی شهر اصفهان انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آموزش انفرادی و گروهی قرار گرفتند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسش نامه کیفیت زندگی 36-SF، پرسش نامه سنجش افسردگی، اضطراب و استرس، پرسش نامه سنجش آگاهی از مراقبت های ویژه صحیح کودکان فلج مغزی، سیستم طبقه بندی اسپارکل، سیستم طبقه بندی عملکرد حرکتی درشت و پرسش نامه اطلاعات دموگرافیک بود. داده ها قبل و سه ماه بعد از مداخله جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: آنالیز کوواریانس نشان داد که در نمره کیفیت زندگی و سایر خرده مقیاس ها به جز سلامت هیجانی و سلامت عمومی، بین دو گروه آموزش انفرادی و گروهی اختلاف معنادار آماری وجود ندارد (0.05<P).نتیجه گیری: تاثیر آموزش گروهی و انفرادی مراقبت های ویژه بر کیفیت زندگی کلی مادران کودکان فلج مغزی به یک اندازه است.

مقدمه و اهداف: شیوع چاقی و در پی آن بیماری های قلبی-عروقی در بین کودکان در حال افزایش است و مشخص شده که تمرینات ورزشی اثرات مفید خود را در کاهش وزن و بهبود سلامت قلبی عروقی دارد، خصوصا تمرین HIT که بر روی کودکان بسیار محدود بوده است. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرینات شدید تناوبی (HIT) بر سطوح سرمی TNFa در کودکان چاق می باشد.مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 34 کودک چاق که به طور تصادفی به دو گروه تجربی با میانگین سنی 0.35±9.58 و شاخص توده بدنی 30.89±0.95 (BMI) و گروه کنترل با میانگین سنی 0.48±9.51 و شاخص توده بدنی 29.89±0.84 (BMI) به مدت 8 هفته و 3 جلسه تمرین در هفته، تمرینات HIT را که شامل مرحله های 30 ثانیه ای دویدن با حداکثر سرعت و  1.5دقیقه استراحت فعال بود را اجرا کردند. تعداد مرحله ها از 6 مرحله در هفته اول به 10 مرحله در هفته آخر افزایش یافت. نمونه های خونی 48 ساعت قبل و بعد از اجرای پروتکل جمع آوری شد. سطوح سرمی TNFa به روش الایزا اندازه گیری و کمی شد. جهت آنالیز آماری از نرم افزار SPSS 20 و در بخش آمار استنباطی از آزمون تحلیل واریانس در اندازه های مکرر و همچنین برای حذف اثر پیش آزمون از کووریت استفاده شد.یافته ها: داده ها نشان دادند کاهش معناداری در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در سطوح TNFa و همین طور BMI قبل و پس از یک دوره تمرین HIT وجود دارد.نتیجه گیری: تمرینات HIT موجب کاهش BMI و توده بدنی می شود. می توان گفت تمرینات HIT از طریق کاهش توده چربی موجب کاهش سطوح سرمی TNFa در کودکان می گردد و احتمالا این کاهش می تواند در پیشگیری، کنترل و کاهش بروز بیماری های قلبی-عروقی موثر واقع شود. لذا انجام تمرینات HIT با رعایت احتیاط های لازم در کودکان چاق می تواند اثرات مثبتی داشته باشد.

مقدمه و اهداف: تعادل یکی از اجزای کلیدی مهارت های حرکتی با حفظ وضعیت و اجرای مهارت های ورزشی پیچیده است. با توجه به تفاوت در نوع فعالیت، تکنیک ها و مهارت های ورزشی، محقق به مقایسه نتایج تعادل ایستا و پویا و آزمون عملکردی اندام فوقانی ورزشکارهای رشته فوتبال، بسکتبال، کشتی، کیک بوکس، پارکور و افراد غیرورزشکار می پردازد.مواد و روش ها: در پژوهش حاضر آزمودنی ها شامل 12 فوتبالیست، 12 کشتی گیر، 12 بسکتبالیست، 12 پارکوریست، 12 کیک بوکسور با بیشتر از 7 سال سابقه ورزشی منظم و تخصصی و 12 غیرورزشکار در یک سال گذشته فعالیت ورزشی نداشتند، انتخاب شدند. در هر گروه ورزشی به جز پارکوریست ها 6 ورزشکار در سطح مسابقات کشوری و 6 ورزشکار در سطح مسابقات استان گیلان رقابت کردند. آزمودنی ها در ساعت 9 تا 12 به آزمایشگاه حرکات اصلاحی دانشگاه گیلان مراجعه کردند. پس از 10 دقیقه گرم کردن و حرکات کششی آزمون های تعادل ایستا با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای تعادل و تعادل پویا و آزمون عملکردی اندام فوقانی به وسیله دستگاه تعادلی Y انجام شد.یافته ها: نتایج آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی نشان داد که از نظر تعادل ایستا و پویا و تست عملکردی اندام فوقانی رشته پارکور از همه رشته ها بهتر بود. تفاوت معناداری در حفظ تعادل ایستا و پویا و آزمون عملکردی اندام فوقانی بین تمامی ورزشکاران مورد مطالعه و افراد غیرورزشکار وجود دارد. همچنین در مقایسه رشته های مختلف ورزشی بسکتبالیست ها کمترین تعادل ایستا و پویا و آزمون عملکردی اندام فوقانی را داشتند (P£0.05).نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد علت شیوع بالای اسپرین مچ پا شاید به دلیل بی تعادلی در بسکتبالیست ها باشد. مربیان و پزشکیاران ورزشی پیشنهاد می شود برنامه های غربالگری منظم را با استفاده از آزمون های بس و و ای انجام دهند. تعادل و عملکرد اندام فوقانی ورزشکاران را مورد ارزیابی قرار دهند و افرادی را که دچار ضعف تعادل و ضعف عملکرد اندام فوقانی هستند، شناسایی کنند.

مقدمه و اهداف: در سال اول زندگی ابزارهای غیرکلامی با کارکردهای ارتباطی هدفمند شکل می گیرد. به تدریج با رشد مهارت های زبانی، کودکان از ابزارهای کلامی به تنهایی یا همراه با جسچرها استفاده می کنند. هدف مطالعه حاضر بررسی رشد مهارت های درخواست غیرکلامی در کودکان 9 تا 30 ماهه فارسی زبان با رشد طبیعی بود.مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر 61 کودک (40 دختر و 21 پسر) در سنین 9، 12، 15، 18، 24 و 30 ماهه با آزمون ارتباط اجتماعی اولیه ارزیابی شدند. محاسبه میانگین و انحراف معیار نمرات و آزمون های کولموگروف-اسمیرنوف و کروسکال-والیس برای مقایسه نمرات کودکان در گروه های سنی مورد استفاده قرار گرفتند.یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که تفاوت میانگین رتبه ای نمرات بین گروه های سنی معنادار بوده است (p=0.03). میانگین نمرات کودکان بر اساس گروه های سنی از 9 تا 30 ماهگی 12.16، 18.76، 24، 20.76، 24 و 24.04 بوده است.نتیجه گیری: در 9 ماهگی با شروع ارتباط هدفمند، کودکان از ابزارهای غیرکلامی برای درخواست کردن استفاده کردند. علاوه بر این به تدریج در سال دوم با رشد زبان، ابزارهای کلامی نیز به صورت همراه یا جایگزین ابزارهای غیرکلامی مورد استفاده قرار گرفتند. تفاوت هایی در استفاده از انواع ابزارهای غیرکلامی وابسته به سن و تفاوت های فردی مشاهده شد.

زمینه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات در زاویه بهینه گشتاور و تظاهرات صدمه عضلانی ناشی از تکرار تمرینات اکسنتریک اکستانسوری زانو با شدت حداکثر بود.روش بررسی: 15 زن تمرین نکرده سالم دو مرتبه تمرین اکسنتریک با شدت حدکثر (6 ست * 20 تکرار) را با فاصله دو هفته در اکستانسورهای زانو انجام دادند. گشتاورهای ایزومتریک و کانسنتریک اکستانسوری، زاویه بهینه گشتاورها، آزردگی عضلانی تاخیری، دامنه حرکتی زانو و محیط ران در فواصل زمانی قبل و بلافاصله 48 ساعت و 5 روز بعد از تمرینات اندازه گیری شد.یافته ها: آفت در گشتاورها و دامنه حرکتی، افزایش زاویه بهینه، آزردگی عضلانی تاخیری پس از مرتبه اول تمرین اکسنتریک مشهود بود. پس از مرتبه دوم تمرین اکسنتریک، افت گشتاورهای کانسنتریک و دامنه حرکتی کمتر شد. زاویه بهینه در سرعت 60 درجه بر ثانیه افزایش یافت و آزردگی عضلانی تاخیری بعد از مرتبه دوم تمرین اکسنتریک در زمان 48 ساعت به صورت معناداری کمتر از مرتبه اول بود (0.05>P).نتیجه گیری: صدمه عضلانی ناشی از تمرین اکسنتریک پس از مرتبه اول تمرین مشهود بود. اثر تکرار تمرین در مرتبه دوم تمرین مشاهده شد. تغییرات در زاویه بهینه به صورت غیرمستقیم نشان دهنده نقش مکانیسم های سلولی در روند سازگاری به تمرینات اکسنتریک است.

مقدمه و اهداف: سطوح ورزشی مختلف در کاهش بروز آسیب های ورزشی و بالا بردن راندمان تکنیکی ورزشکار نقش بسیار دارند. با توجه به اینکه مهارت پرش عمودی به عنوان تست توان انفجاری مطرح است، بنابراین هدف اصلی مطالعه حاضر، بررسی تاثیر سطوح مختلف ورزشی بر سرعت، نیرو و توان عمودی پرش اسکوات بازیکنان مرد فوتبال بود.مواد و روش ها: 20 بازیکن فوتبال (سن 2±21.8 سال، قد 4±178 سانتی متر، جرم 5±/68 کیلوگرم و سابقه ورزشی 2±8 سال)، در پژوهش حاضر شرکت کردند. برای ثبت پرش اسکوات آزمودنی ها از سیستم اپتوالکترونیک Motion Analysis با شش دوربین و سرعت 200 هرتز استفاده شد. پرش اسکوات روی چهار نوع سطح چمن طبیعی، شن، چمن مصنوعی و کفپوش سالن در محیط آزمایشگاه انجام شد. برای محاسبه متغییرهای وابسته سرعت، نیرو و توان از دینامیک معکوس استفاده شد. برای تحلیل آماری داده ها نیز آزمون اندازه گیری مکرر واریانس در سطح معناداری 0.05>p مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: تفاوت معناداری در مقدار نیروی عمودی ورزشکار بین سطوح چمن طبیعی و شن مشاهده شد (0.018=P) همچنین تفاوت معناداری در میانگین سرعت عمودی ورزشکار، بین سطح شن با سه سطح دیگر چمن طبیعی، چمن مصنوعی و کف پوش مشاهده شد (0.001=P) و میزان توان خروجی ورزشکار هم تنها بین سطح شن با سه سطح دیگر تفاوت معناداری داشت (0.001=P).نتیجه گیری: در بین سطوح استفاده شده در تحقیق حاضر، تنها سطح شن تغییراتی بر میزان نیرو، سرعت و توان عمودی ورزشکار حین اجرای پرش اسکوات اعمال کرده و این احتمالا با میزان تلف شدن انرژی حین اعمال نیرو روی شن در ارتباط است.

مقدمه و اهداف: مولتیپل اسکلوروزیس بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که میلین سیستم اعصاب مرکزی) مغز و نخاع) را تخریب می کند. شایع ترین عوارض این بیماری خستگی، عدم تعادل، سقوط و گرفتگی عضلات است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر 5 هفته تمرین پیلاتس بر تعداد سقوط، ترس از سقوط و زمان عکس العمل زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروروزیس است.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر کار آزمایی بالینی تعداد 20 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلوروزیس با درجه بیماری 0 تا 4 و دامنه سنی 20 تا 40 سال انتخاب شدند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تجربی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینات پیلاتس در گروه تجربی 5 هفته، هفته ای 3 جلسه و جلسه ای یک ساعت بود. تعداد سقوط، ترس از سقوط و زمان عکس العمل قبل و بعد از تمرینات به ترتیب با استفاده از پرسش نامه خود گزارشی Falls Efficacy Scale International و ارزیابی زمان عکس العمل اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تی همبسته و سطح معناداری 0.05=a انجام شد.یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد بین تعداد سقوط، میزان ترس از سقوط و زمان عکس العمل پیش و پس از تمرینات پیلاتس تفاوت معناداری وجود دارد (p<0.001). در حالی که در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. لذا میتوان گفت که مداخله تمرین پیلاتس باعث کاهش معنادار ترس از سقوط، زمان عکس العمل و تعداد سقوط شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج، متخصصان مربوطه می توانند از تمرینات پیلاتس به عنوان یک درمان مکمل در کنار درمان دارویی برای بیماران مولتیپل اسکلوروزیس استفاده نمایند.

مقدمه و اهداف: وجود کودک فلج مغزی فشارهایی را بر خانواده وارد می سازد. با توجه به اهمیت عملکرد خانواده در سلامت کلیه اعضا که متاثر از اجرای مناسب نقش ها خصوصا والدین می باشد، در مطالعه حاضر وظایف نقش والدینی در خانواده های کودکان فلج مغزی و کودکان سالم بررسی شد تا تاثیر کودکان فلج مغزی در هر حیطه از وظایف پدران و مادران مشخص گردد.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر تحلیلی (مورد- شاهدی) و با نمونه گیری در دسترس، 47 پدر و مادر کودک فلج مغزی و 47 پدر و مادر کودک سالم انتخاب و پرسش نامه وظایف نقش والدینی و پرسش نامه دموگرافیک را پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون های t مستقل و زوجی تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد نمرات وظایف نقش پدران کودک فلج مغزی در نمره کلی و همه حیطه ها و معیارهای پرسش نامه (0.005≥p)، و در مادران (p£0.02) به جز میزان اهمیت در مقایسه با والدین فرزند سالم، پایین تر است. نمرات وظایف مادران فرزند سالم جز گزینه اوقات فراغت و میزان اهمیت در قیاس با همسرانشان (p£0.004) و مادران کودک فلج مغزی جز گزینه اوقات فراغت در مقایسه با همسرانشان (p£0.001) بیشتر است.نتیجه گیری: والدین کودک فلج مغزی در اجرای نقش خود در همه حیطه ها با مشکل مواجه هستند. تنها میزان اهمیت مادران کودک فلج مغزی به وظایف است که در مقایسه با مادران فرزند سالم تغییر نمی کند. مادران بیشتر از پدران درگیر وظایف والدی هستند. به نظر می رسد درمانگرانی که با والدین کودک فلج مغزی مواجه هستند باید این موضوع را برای پیگیری برنامه های درمانی کودکان و حفظ و ایجاد سلامت و تعادل نقش های والدین، مد نظر قرار دهند.

مقدمه و اهداف: کودکان اوتیسم به دلیل عدم فعالیت و درخودمانده بودن مستعد اختلالات حرکتی، ضعف در آمادگی جسمانی، تعادل و ثبات بدنی می باشند. امروزه به نقش عضلات کمر و لگن به عنوان بخشی از ثبات مرکزی در توانبخشی توجه شده، چرا که طبق زنجیره حرکتی بسته، به صورت عملکردی کنترل کننده حرکت اندام های تحتانی می باشند. هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط عملکرد مجموعهکمری لگنی با تعادل ایستا و پویا در کودکانطیف اوتیسم می باشد.مواد و روش ها: نمونه آماری شامل 32 پسر 10-6 ساله مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بوده و به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و برحسب شاخص تشخیصی گیلیام گارز نرمال شدند. برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا و عملکرد مجموعه کمری لگنی به ترتیب از آزمون های اصلاح شده لک لک، راه رفتن پاشنه به پنجه و استپ داون استفاده شد.یافته ها: آزمون همبستگی پی ارسون نشان داد که میان عملکرد مجموعه کمری لگنی با تعادل ایستا در پای برتر و غیربرتر و تعادل پویا ارتباط معناداری وجود دارد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاضر، می توان بهبود عملکرد کمری لگنیرا به عنوان جزء مهمی از ثبات مرکزی در توسعه تعادل ایستا و پویا و نیز برنامه های بازتوانی کودکان طیف اوتیسم پیشنهاد نمود.

مقدمه و اهداف: پوسچر جلو آمده سر از شایع ترین اختلالات اسکلتی- عضلانی در ناحیه سر و گردن است که در تمام سنین دیده می شود. روش درمانی برای این اختلال اسکلتی-عضلانی رفع عدم تقارن عضلانی، موبیلیزاسیون آموزش پوسچر صحیح است. اطلاعات دقیقی در مورد تاثیر تمرین درمانی بر دامنه حرکتی سر و گردن و زاویه کرانیوورتبرال در افراد با پوسچر جلو آمده سر وجود ندارد. لذا هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات تقویت عضلات فلکسورگردنی، نزدیک کننده کتف و کشش تراپز بالایی بر زاویه کرانیوورتبرال و دامنه حرکتی سر و گردن درافراد با پوسچر جلو آمده سر بود.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر مداخله ای قبل و بعد، تعداد 30 نفر دارای پوسچر جلو آمده سر شرکت کردند. پس از ورود به تحقیق، زاویه کرانیوورتبرال، دامنه فلکشن و اکستنشن سر و گردن به صورت توام و مجزا اندازه گرفته شد. سپس تمرینات تقویت عضلات فلکسورگردنی، نزدیک کننده های کتفی و کشش تراپز بالایی آموزش داده شد. پس از چهار هفته انجام تمرینات آموزش داده شده، زاویه کرانیوورتبرال و دامنه فلکشن و اکستنشن سر و گردن درست مانند نوبت اول، اندازه گرفته شد.یافته ها: زاویه کرانیوورتبرال قبل و بعد از مداخله تغییر معناداری در جهت بهبودی داشت (0.01=P). تغییرات دامنه فلکشن سر و اکستنشن گردن قبل و بعد از مداخله معنادار نبود. دامنه حرکتی فلکشن سر و گردن به صورت توام قبل و بعد از مطالعه تفاوت معناداری در جهت بهبودی داشت (0.001=P).نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرین درمانی می تواند دامنه حرکتی سر و گردن و زاویه جلوآمدگی سر را بهبود بخشد. اثر این تمرینات بر دامنه حرکتی فلکشن سر و گردن در جهت بهبودی به صورت توام دیده شده، ولی دامنه حرکتی سر و گردن به صورت مجزا تغییری نداشت.

مقدمه و اهداف: تحقیقات نشان می دهد که انقباض آیزوکینتیک فشار بیشتری را در طول دامنه حرکت وارد می کند و نوع آن نیز می تواند بر پاسخ سیستم های بدن موثر باشد، لذا هدف از مطالعه حاضر مقایسه پاسخ شاخص های پلاکتی به انقباض های برونگرا و درونگرای آیزوکینتیک در مردان بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با آزمون مکرر بود که تعداد 10 آزمودنی مرد (1.9± 24.2 سال) داوطلبانه در 3 جلسه مجزا به آزمایشگاه دعوت شدند. جلسه اول آشناسازی با پروتکل وجلسات دوم و سوم به صورت توازن متقابل 4 ست 10 تکراری پروتکل های کانسنتریک/کانسنتریکو ایسنتریک/ ایسنتریک را با 60 ثانیه استراحت بین ست ها اجرا کردند. شاخص های پلاکتی شامل تعداد پلاکت ها(PLT) ، درصد پلاکتی (PCT)، میانگین حجم پلاکتی(MPV)  و پهنای توزیع پلاکتی (PDW) قبل و در دقایق 0، 15، 30، 45 و 60 دوره ریکاوری اندازه گیری شد. آنالیز آماری داده ها با استفاده از واریانس مکرر (6×2) انجام شد.یافته ها: نوع انقباض تاثیر معناداری بر PLTو PDW نداشت (P>0.05)، اما تاثیر خود فعالیت آیزوکینتیک بر این دو فاکتور معنادار بود (P<0.05). نه نوع انقباض و نه فعالیت آیزوکینتیک تاثیر معناداری بر MPV نداشت (P>0.05). در حالی که هردوی فعالیت آیزوکینتیک و نوع انقباض عضلانی اثر معناداری بر PCT داشتند (P<0.05).نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری گرفت که فعالیت آیزوکینتیک بر شاخص های پلاکتی موثر می باشد و علت عدم تفاوت در تاثیرگذاری دو نوع پروتکل احتمالا به دلیل یکسان بودن میزان بار کار آنها می باشد.

یکی از مهمترین وظایفی که سیستم کنترل وضعیتی بدن انسان انجام میدهد، حفظ تعادل است و با اهمیت ترین بخش آن، سیستم دهلیزی می باشد. در صورت وجود هر گونه اختلال در سیستم دهلیزی، علائمی مانند سرگیجه، گیجی و عدم تعادل ایجاد خواهد شد. این علایم و عدم تحمل آن می تواند منجر به محدودیت عملکردی، و قصور در انجام وظایف روزمره زندگی می شود. در نتیجه میزان وابستگی به دیگران افزایش می یابد. بنابراین ضروری است که برای طرح ریزی درمان میزان تاثیر اختلال تعادلی بر شیوه زندگی و ناتوانی درک شده توسط بیمار را دریابیم. شایان توجه است که این اطلاعات از طریق هیچ کدام از آزمونهای تعادلی و عملکردی بدست نمی آید. در این رابطه، پرسشنامه های استاندارد شده متعددی وجود دارند که میزان تاثیر اختلال تعادلی بر عملکرد فرد را بررسی می کنند ولی از لحاظ هدف و مفهوم با هم متفاوت هستند. VADL یکی از مقیاس های بین المللی خودارزیابی است که برای تعیین سطح محدودیت عملکردی یا ناتوانی بیماران با اختلال دهلیزی به کار می رود. و راهنمای مناسبی برای طرح ریزی درمان و توانبخشی وستیبول می باشد. مواد و روش ها: به منظور بررسی مروری کاربرد مقیاس «فعالیت های روزمره زندگی در اختلالات دهلیزی (VADL)» در بررسی محدودیت عملکردی بیماران با اختلالات دهلیزی، کلیه مقالاتموجود در این زمینه از سال 1983 تا 2015 میلادی در پایگاه های اطلاعاتی Science Direct، Ebsco، PubMed، PMC، Google scholar، Elsevier، Ovid، Proquest، Scopus and Springer مورد بازنگری قرار گرفت.یافته ها: افزون بر 300 مقاله با موضوعات مرتبط با ارزیابی عملکردی در اختلالات دهلیزی و اختلالات دهلیزی، فعالیت های روزمره زندگی، کیفیت زندگی و پرسش نامههای اختلالات دهلیزی در پایگاه های اطلاعاتی مذکور قابل دستیابی بود. در نهایت از 32 مقاله به صورت کامل و 6 مقاله به صورت خلاصه پژوهشی برای نگارش مقاله حاضر استفاده شد.نتیجه گیری: با توجه به اینکه روانسنجی نسخه فارسی مقیاس VADL تاکنون در ایران انجام نشده، اجرای فرآیند ترجمه، انطباق فرهنگی و بررسی روایی و پایایی مقیاس VADL ضروری به نظر میرسد.

مقدمه و اهداف: تعادل عملکردی فیزیولوژیک از جانب بدن است و حفظ آن با تعامل همزمان اطلاعات حسی سیستم های وستیبولار، بینایی و حس پیکری صورت می گیرد، از بین سه ورودی حسی تعادل، سیستم وستیبولار نیازمند توجه ویژه ای در ارزیابی ها و پژوهش های بالینی است، چرا که حدود 50 درصد از بیماران مبتلا به گیجی و منگی، از اختلالات سیستم وستیبولار رنج می برند. سیستم وستیبولار در حین حرکات سر مسوول ثبات تصاویر بر روی چشم ها می باشد. بدین منظور در حین حرکت سر، چشم ها در جهت عکس حرکت سر ولی با دامنه ای نسبتا مشابه، به حرکت واداشته می شوند که این حرکت جبرانی، ناشی از رفلکس دهلیزی-چشمی (VOR) است. اختلالات وستیبولار با ایجاد نقص در VOR، موجب بروز حرکات اصلاحی چشم می شوند که در آزمایش ویدئویی ایمپالس سر (VHIT) قابل ردیابی است. در مطالعه حاضر مروری کاربردهای بالینی VHIT مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: به منظور بررسی مروری کاربردهای بالینی VHIT، 52 مرجع در پایگاه های اطلاعاتی Pubmed، Science Direct، Springer، Elsevier مورد بازنگری سیستماتیک قرار گرفت.نتیجه گیری: VHIT ابزاری نوین در ارزیابی سیستم وستیبولار است و با استفاده از آن، هر مجرای نیم دایره به صورت مجزا و با دقت قابل ارزیابی است. به کارگیری این آزمون در کنار آزمون کالریک، یک مجموعه آزمون تکمیلی را به منظور بررسی عملکرد مجرای نیم دایره افقی فراهم می سازد. VHIT آزمونی عینی و حساس در تشخیص اختلالات وستیبولار محیطی است و منجر به بهبود تشخیص افتراقی این اختلالات از اختلالات وستیبولار مرکزی می گردد.

مقدمه و اهداف: اختلال پاسچر sway-back (SB) یکی از شایعترین اختلالات ستون مهره ها درمیان افراد جامعه بخصوص خانم های جوان می باشد. با وجود شیوع این اختلال پاسچر، در مورد نحوه تغییر راستای اسکلتی در ناحیه کمر و لگن و تغییرات عضلانی حاصله اتفاق نظری بین محققان وجود ندارد. هدف از مطالعه حاضر، جمع آوری تغییرات گزارش شده در ابعاد، تولید تنشن و ساختار عضلات ثبات دهنده ستون مهره ای در پاسچر SB، با استفاده از روش های دقیق تصویربرداری اولتراسوند، الکترومیوگرافی و MRI می باشد.مواد و روش ها: با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Google scholar، Pubmed، Embase در ابتدا 102 مقاله که در بازه زمانی 2002-2016 بودند بدست آمد که بعد از تطابق با معیارهای ورود و خروج، تعداد 97 مقاله حذف شد و 5 مقاله باقی مانده به صورت تمام متن مورد بررسی قرار گرفتند. در این مرور از مقالاتی استفاده شد که تغییرات عضلانی در پاسچر SB را با استفاده ار روشهای USI، MRI و EMG مورد بررسی قرار داده بودند.یافته ها: با استفاده از الکترومیوگرافی سطحی کاهش فعالیت عضلات اینترنال ابلیک، مولتی فیدوس کمری و ارکتوراسپاین و افزایش فعالیت عضله رکتوس ابدومینوس را نشان داده شد. بررسی ضخامت عضله ترانسورس ابدومینوس با استفاده از اولتراسونوگرافی نیز نشان داد که ضخامت این عضله در پاسچر SB از سایر پاسچرها کمتر است. مطالعات بررسی کننده با استفاده از MRI تغییر محتویات عضله بصورت تجمع چربی در عضلات مولتی فیدوس و ارکتورهای ستون کمری را در افراد با پاسچر SB ثابت کرد.بحث: مطالعات نشان دادند که در پاسچر SB، ساختار عضلات عمقی در ناحیه کمر و شکم تغییر می یابند. این تغییرات می تواند باعث به خطر افتادن ثبات ناحیه کمری- لگنی شود. به نظر می رسد، هر سه روش ارزیابی عضلات در اختلال پاسچر SB دارای اعتبار و تکرارپذیری بالایی هستند.

مقدمه و اهداف: دیسلکسیا یا اختلال در خواندن مانع بزرگی بر سر راه کسب مهارت خواندن و نوشتن در کودکان است. در زمینه اتیولوژی این اختلال همچنان توافق کلی وجود ندارد، برخی نقص در مهارت های آگاهی واجی و برخی مشکلات پردازش بینایی را مطرح می کنند. همچنین با استفاده از ابزارهای ارزیابی ساختاری و عمکردی مغز تفاوت هایی در مغز این کودکان با کودکان نرمال به ثبت رسیده است که از جمله آن پاسخ های برانگیخته شنیداری و ثبت موج ناهمخوانی منفی است. این موج با تغییرات در محرک شنیداری برانگیخته می شود که از روی پوست سر در نواحی خاصی قابل ثبت است. در مقاله حاضر مروری تلاش بر این است تا با نگاهی به مطالعات موج ناهمخوانی منفی در کودکان دیسلکسیک به تفاوت های احتمالی پردازش شنیداری این کودکان با کودکان طبیعی پرداخته شود.مواد و روش ها: در مقاله مروری حاضر به بررسی یافته های مقالات چاپ شده در پایگاه های اطلاعاتی Science Direct،Scopus، Willey on line library، Ovid،google scholar، PubMed فاصله سال های 1998 تا 2015 در زمینه تغییرات موج ناهمخوانی منفی در مغز مبتلایان به دیسلکسی پرداخته شده است. با در نظر گرفتن معیارهای ورود و خروج تعداد 6 مقاله به همراه سایر یافته های علمی کمک کننده به درک موضوع در قالب مقدمه، یافته ها، بحث و نتیجه گیری ارائه شده است.نتیجه گیری: در مکان معمول بروز موج ناهمخوانی منفی در بین کودکان عادی و دیسلکسیک تفاوتی وجود ندارد، اما در بازه های زمانی پیش رس تر از موج ناهمخوانی منفی و پس رس تر که مرتبط با تشخیص تفاوت ها در سطوح بالاتر و نیز حافظه کاری می باشد، تفاوت ها بارزتر است. ثبت های نیمکره ای نشان می دهد که پاسخ های مغزی افراد مبتلا به دیسلکسیا از برتری طرفی کمتری نسبت به افراد نرمال برخوردار است.

مقدمه و اهداف: مستند است که یکی از مهمترین یافته ها در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا، تغییر کینماتیک مفصل مچ پا قبل از برخورد پاشنه در راه رفتن است، بنابراین پذیرفتنی است که تغییر در کینماتیک مفصلی را یکی از دلایل احتمالی بازگشت مجدد اسپرین مچ پا در نظر گرفت. اگرچه مکانیک پا و مچ پا نقش مهمی در رخداد این آسیب ایفا می کند، اما به طور کامل قادر به بروز دادن مکانیزم های نهفته در بی ثباتی عملکردی مچ پا نمی باشد. به همین علت امروزه محققین پیشنهاد کرده اند تغییرات نامناسب در کنترل عصبی-عضلانی در بروز بی ثباتی عملکردی مچ پا نقش مهم تری ایفا می کنند. هدف مقاله حاضر، مروری بر مطالعات موجود بر تغییرپذیری الگوی حرکتی مفصل مچ پا و استراتژی های کنترل عصبی- عضلانی در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا است.مواد و روش ها: جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی معتبر نظیر ProQuest، Pub Med، Science Direct با جستجوی کلمات، بی ثباتی عملکردی مچ پا، تغییرپذیری، راه رفتن و کنترل عصبی-عضلانی، در بازه زمانی 1960 میلادی تا 2016 میلادی انجام و بررسی نهایی بر روی 65 مقاله با ارتباط مستقیم انجام شد.نتیجه گیری: نتایج ارائه شده در مطالعاتی که تاکنون در خصوص شناسایی مکانیزم های نهفته در بی ثباتی عملکردی مچ پا انجام شده بیانگر تفاوت نگاه دینامیک غیرخطی و خطی است، مطالعات انجام شده بیانگر این واقعیت هستند که بررسی کینماتیکی این پدیده به دلیل پیچیدگی پدیده کنترل عصبی-عضلانی و نقش ترکیبی مکانیزم های باز در رخداد بی ثباتی عملکردی مچ پا به تنهایی نمی تواند پاسخگو باشد. بنابراین تحقیقات بیشتری مورد نیاز است تا استراتژی های کنترل عصبی- عضلانی در افراد با بی ثباتی مچ پا را مورد بررسی قرار دهند.

مقدمه و اهداف: در کم شنوایی حسی-عصبی آسیب تنها منحصر به بخش حلزونی نیست، بلکه معمولا بخش دهلیزی نیز درگیر است. نتایج مطالعات متعدد، نشان داده است که کودکان ناشنوا در مقایسه با همتایان طبیعی، در توانایی های تعادلی مشکل دارند. کودکان ناشنوا عدم ثبات بیشتری در کنترل پوسچر خود نشان می دهند. بررسی های دیگر تاکید می کنند که فعالیت های ورزشی در سیستم های موثر در حفظ تعادل تاثیر داشته و تا حدودی تعادل بهتری را برای مبتلایان به آسیب شنوایی ایجاد می کند. سیستم دهلیزی یکی از سه سیستم موثر در حفظ تعادل است، بنابراین بررسی آن در کنترل پوسچر و تاثیر ورزش در رشد این سیستم امری ضروری به نظر می رسد. در مقاله حاضر مروری وضعیت تعادلی در افراد ناشنوا و تاثیرات ورزش در رشد سیستم دهلیزی این افراد مورد مطالعه قرار گرفته است.مواد و روش ها: به منظور بررسی مروری عملکرد سیستم دهلیزی در افراد مبتلا به آسیب شنوایی و تاثیر ورزش حرفه ای بر آن، کلیه مقالات موجود دراین زمینه از سال 1932 تا 2015 میلادی در پایگاه های اطلاعاتی Science Direct، PubMed، Google Scholar، Elsevier، ovid، proquest، scopus، springer مورد بازنگری قرار گرفتند.یافته ها: افزون بر 300 مقاله با موضوعات مرتبط با کنترل پوسچر در افراد مبتلا به آسیب شنوایی و تاثیر فعالیت های ورزشی بر سیستم های حسی و پتانسیل های برانگیخته دهلیزی در پایگاه های اطلاعاتی مذکور قابل دستیابی بود. در نهایت از 39 مقاله به صورت کامل و 7 مقاله به صورت خلاصه پژوهشی، برای نگارش مقاله حاضر استفاده شد.نتیجه گیری: ورزش به دلیل تاثیر در رشد سیستم دهلیزی می تواند به عنوان یک مداخله درمانی قوی برای کودکان با اختلالات عملکردی در سیستم دهلیزی درنظرگرفته شود و انجام فعالیت های ورزشی در این افراد توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: مقاومت مواد در برابر تغییرشکل ناشی از بارگذاری، «سفتی» نامیده می شود. این مفهوم به عنوان عاملی مهم در تولید حرکت و کنترل نورومکانیکی بدن انسان شناخته می شود و با ریسک آسیب و عملکرد اسکلتی-عضلانی ارتباط دارد. روش های مختلفی برای سنجش سفتی ارائه شده اند که هر یک می توانند تا حدی خواص و رفتار مکانیکی ساختارها، مفاصل یا کل بدن را توجیه کنند. هدف پژوهش حاضر مروری، بیان مبانی پایه مبحث سفتی در بیومکانیک، تفکیک انواع سفتی اندام تحتانی و ارائه آزمایش های ابداع شده برای تعیین آن ها در محیط طبیعی بود.نتیجه گیری: هفت نوع سفتی با عناوین سفتی عمودی، سفتی پا، سفتی مفصل، سفتی عضلانی-مفصلی، سفتی تاندونی-عضلانی، سفتی تاندون و سفتی عضله مشخص شدند که برای سنجش آن ها از مدل جرم-فنر، دینامومتری، تکنیک نوسان آزاد، روش رهایش سریع، اولتراسونوگرافی و مایوتونومتری استفاده می شود. در تعیین سفتی عمودی و سفتی پا، کل اندام تحتانی به عنوان یک جزء واحد در نظر گرفته می شود، سفتی مفصل، سفتی عضلانی-مفصلی و سفتی تاندونی-عضلانی در سطح یک مفصل اندازه گیری می شوند و سفتی عضله و سفتی تاندون، این ساختارها را به طور مجزا موردمطالعه قرار می دهند.

مقدمه و اهداف: قدرت عضلانی یک جز مهم و اساسی در تعیین عملکرد ورزشکاران است که ممکن است با تیپ بهبود یابد. کینزیوتیپ یک نوع تیپ الاستیک است که جهت بهبود عملکرد عضلانی استفاده می شود و برای اولین بار در سال 1970 در ژاپن مطرح شد. این نوع تیپ به سرعت در بین ورزشکاران مورد استفاده قرار گرفت و بعد از المپیک 2008 استفاده از آن افزایش یافت. علی رغم استفاده زیاد از کینزیوتیپ، میزان اثرات آن مورد سوال است. مطالعه مروری حاضر مطالعات را جهت بررسی میزان اثر کینزیوتیپ بر قدرت عضلانی، مورد مطالعه قرار می دهد.مواد و روش ها: برای انجام پژوهش حاضر مقالات انگلیسی چاپ شده در بانک های اطلاعاتی PEDro، Cochrane Library، Medline، Google Scholar، Science Direct، scopus، Up to Date، Pubmed جستجو شدند. در این جستجو که محدود به مطالعات سال های 2000 تا 2015 بود از کلیدواژه های ترکیبی Kinesiology Tape، Kinesiotape، Elastic Tape، Tape and Muscle، Tape and strength استفاده شد.یافته ها: از میان تقریبا 26 مقاله مرتبط با موضوع، 21 مقاله برای بررسی وارد پژوهش شدند که بر اساس نتایج مطالعات به دو دسته تقسیم شدند: دسته اول مقالاتی که نتایج آنها نشان می داد کینزیوتیپ بر افزایش قدرت عضلانی موثر است و دسته دوم مقالاتی که نتایج آنها بیان می کرد کینزیوتیپ بر قدرت عضلانی موثر نیست.نتیجه گیری: کینزیوتیپ در تغییر ارتفاع پرش و تست های عملکردی بی اثر است، ولی باعث تغییر در زمان بندی فعالیت عضله و کاهش زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضله می شود. اثر کینزیوتیپ بر فعالیت الکترومیوگرافی و نیروی عضله بستگی به نحوه استفاده از کینزیوتیپ دارد و اگر در شرایط صحیح استفاده شود، می تواند موثر باشد. بیان دقیق نحوه استفاده صحیح از کینزیوتیپ نیاز به مطالعات با کیفیت بالاتر دارد.

مقدمه و اهداف: به دلیل اینکه راه رفتن اصلی ترین عمل انسان برای جابجایی است، درک پیچیدگی ها و زوایای مختلف آن همواره مورد توجه بوده است. یکی از مسائل مورد توجه در این زمینه بحث تقارن راه رفتن است. بر این اساس هدف از مطالعه مروری حاضر بررسی مفهوم تقارن در راه رفتن و روش های ارزیابی آن بوده است.مواد و روش ها: با جستجوی مقالاتی که از سال 2000 تا 2015 در زمینه تقارن راه رفتن در بانک های اطلاعاتی معتبر منتشر شده بود، بر اساس معیارهای تحقیق تعداد 71 به عنوان مقالات نهایی برای مطالعه مروری حاضر انتخاب شدند.یافته ها: مروری بر مطالعات انجام گرفته نشان می دهد که در حالت کلی راه رفتن در افراد سالم و دارای ناهنجاری های مختلف از دیدگاه کینماتیکی و کینتیکی نامتقارن است و این مساله به جز مطالعاتی محدود در مورد تمامی پارامترهای کینماتیکی و کینتیکی اندازه گیری شده برقرار است. همچنین در حالت کلی می توان روش های ارزیابی تقارن راه رفتن را به شاخص های تقارنی و روش های آماری تقسیم بندی کرد. در این شرایط شاخص های تقارنی علی رغم سادگی بکارگیری، به دلیل اندازه گیری های تک متغیری نمی توانند به خوبی نمایانگر پیچیدگی فضایی-زمانی چرخه راه رفتن باشند. همچنین محدودیت اصلی استفاده از روش های آماری ناتوانی در ارائه یک مقدار کمی است. در این شرایط برای هر دوی این روش ها داده های نرمال و هنجار در دسترس نیست.نتیجه گیری: با توجه به نامتقارن بودن رفتار اندام های تحتانی هنگام راه رفتن در افراد سالم که بیشتر به دلیل تفاوت وظایف عملکردی آنها در زمینه پیشروی و کنترل بروز می کند، فرض دستیابی به تقارن کامل پس از توانبخشی و مداخله صحیح به نظر نمی رسد. در این حالت انجام مطالعات تکمیلی به منظور دستیابی به دامنه طبیعی عدم تقارن راه رفتن برای آزمودنی های مختلف و علل بنیادی تاثیرگذار بر تقارن راه رفتن ضروری است.

مقدمه و اهداف: امروزه با وجود مدل های متنوع در کاردرمانی، استدلال بالینی کاردرمانگرها می تواند تحت تاثیر هر یک از این مدل ها جهت ارائه خدمات توانبخشی قرار گیرد. یکی از مدل های مطرح در زمینه تطابقات محیطی و ارائه خدمات وابسته به محیط، مدل اکولوژی کارکرد انسان (Ecology of Human Performance) است که می تواند مدل مناسبی برای توانبخشی بیماران با بیماری های پیش رونده نظیر بیماری های عضلانی باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر راهکارهای درمانی مبتی بر مدل EHP در خانواده ای با فرزندانی مبتلا به آتروفی عضلانی-نخاعی (Spinal MuscularAtrophy) بود.معرفی نمونه: گزارش موردی مربوط به خانواده ای 6 نفره، (4 فرزند همراه با پدر و مادری با نسبت فامیلی) است. 3 فرزنداز 4 فرزند این خانواده مبتلا به بیماری SMA می باشند (2 پسر و 1 دختر خانواده).نتیجه گیری: با به کارگیری مدل EHP در این افراد نتایج قابل توجهی در زمینه تحرک عملکردی، رانندگی و کیفیت زندگی به دست آمد، به گونه ای که هر یک از افراد پس از اعمال مداخلات، از وضعیت کنونی خود رضایت داشتند.