علوم تکثیر و آبزی پروری
سال:1395 | دوره:3 | شماره:9 |تعداد مقالات:6

ماهی سفید دریای خزر (Rutilus frisii Kutum) یکی از مهمترین ماهیان اقتصادی است که به جهت حفظ ذخایرش تکثیر مصنوعی می گردد. از مشکلات دوره پرورش این گونه یافتن غذای ارزانتر و تعیین رژیم غذایی مناسب به جهت بهینه کردن رشد و بازماندگی آن است. هدف از تحقیق حاضر استفاده از کرم خاکی (Eisenia foetidae) جهت تغذیه و بررسی میزان رشد و بازماندگی این بچه ماهیان و مقایسه آن با جیره غذایی کنستانتره بوده است. آزمایشات در یک سیستم نیمه متراکم با شرایط ثابت فیزیکوشیمیایی آب انجام شده است. تعداد 180 قطعه بچه ماهی با وزن اولیه 1.75 گرم و متوسط طول اولیه 6.20 سانتیمتر به مدت 60 روز در 12 وان و با طرح کاملا تصادفی در چهار جیره آزمایشی با سطوح مختلف کرم خاکی (0 درصد، 25 درصد، 50 درصد، 75 درصد) تغذیه شدند.میانگین وزن نهایی، درصد افزایش وزن بدن، نرخ رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی، ضریب چاقی، نرخ رشد روزانه و میزان ضریب بازماندگی درطول آزمایش سنجش و تفاوت بین تیمارها مورد بررسی قرارگرفت. نتایج تحقیق بیانگر آن بودند که غذایی کنستانتره با داشتن بالاترین میانگین فاکتورهای رشد شامل درصد افزایش وزن بدن (WG %)، ضریب چاقی (CF)، نرخ رشد روزانه (ADG)، نرخ رشد ویژه (SGR)، میانگین وزن نهایی و با داشتن کمترین ضریب تبدیل غذایی (FCR)، از رشد بهتر و معنی دارتری نسبت به تیمارهای تغذیه شده با کرم خاکی بر خوردار بودند. همچنین باافزایش درصدکرم خاکی تمامی عوامل روند کاهشی نشان داده اند. باتوجه به نتایج حاصله آشکار گردید که استفاده از کرم خاکی در سطوح پیشنهادی این تحقیق اثر مثبتی برروی میزان رشد بچه ماهیان سفید ندارد و باید از این کرم در درصدهای پایین تر جهت تغذیه بچه ماهیان سفید استفاده شود.

هدف اصلی در این مقاله برآورد قدرت بازاری ماهی قزل آلای پرورشی در ایران می باشد بدین منظور به تجزیه و تحلیل اطلاعات آماری مربوط به حاشیه بازاریابی، مقدار تولید قزل آلا سر استخر و مقدار توزیع آن در بازار و همچنین هزینه های حمل و نقل و بسته بندی ماهی قزل آلا پرداخته می شود. دوره زمانی مورد بررسی در این مقاله سالهای 1365 الی 1393 می باشد و روش مورد استفاده در این مقاله، روش حداقل مربعات غیرخطی می باشد که ضمن تایید نرمال بودن و عدم وجود خودهمبستگی سریالی در پسماند مدل رگرسیونی، برای برطرف کردن مشکلات ناشی از ناهمسانی واریانس از وزن مناسب در تخمین رگرسیونی استفاده گردیده است. در نهایت پس از تخمین مدل با وزن مناسب و برآورد تابع حاشیه بازاریابی، به محاسبه کشش ها و تغییرات انتظاری در سطح خرده فروشی و سر استخرها پرداخته شد. همچنین آماره های اف، دوربین واتسون و ضریب تعیین نمایان کننده مناسب بودن مدل رگرسیونی تخمین زده شده می باشند. به عنوان نتیجه گیری می توان بیان داشت ضریب اثر هزینه حمل و نقل و میزان تولید قزل آلا (که در بازار عرضه می شود) بر حاشیه بازاریابی منفی و معنی دار بوده و میزان تولید قزل آلا (در سر استخر) اثر مثبت و معنی دار بر حاشیه بازاریابی دارد. همچنین اثر هزینه بسته بندی بر حاشیه بازاریابی فاقد اعتبار آماری است. همچنین مقدار قدرت بازاری بدست آمده برای ماهی قزل آلای سر استخر و همین محصول در خرده فروشی ها بسیار اندک می باشد، هر چند مقدار قدرت بازاری بدست آمده برای ماهی قزل آلای سر استخر به مراتب کمتر از این قدرت در خرده فروشی ها می باشد.

جهت بررسی اثر شوری بر رشد و بازماندگی لارو تیلاپیا، شوری های مختلف شامل 0، 4، 8، 12، 16 و 20 گرم در لیتر با اضافه نمودن نمک دریا تهیه و در مخازن 300 لیتری جهت تعویض آب روزانه ذخیره سازی گردید. برای نگهداری لاروها از 18 عدد ظروف پلاستیکی با ظرفیت آبگیری 8 لیتر که مجهز به سیستم هوادهی مرکزی بود استفاده و به این ترتیب 6 سطح شوری و هر یک با سه تکرار مهیا گردید. تغذیه لاروها با استفاده از غذای تجاری قزل آلا و بر اساس توده زنده 5 نوبت در روز و در ساعات روشنایی انجام شد. نتایج نشان داد میانگین وزن نهایی، رشد روزانه، ضریب رشد ویژه و بازماندگی با افزایش شوری تا سطح 8 گرم در لیتر افزایش و سپس با افزایش شوری تا سطح 20 گرم در لیتر کاهش می یابد. با توجه به نتایج حاصله می توان گفت لارو تیلاپیا در آب لب شور با بازدهی بسیار بالا قابلیت پرورش داشته و بهترین کارایی رشد و بازماندگی در شوری 8 گرم در لیتر حاصل شده است اما با توجه به میزان بازماندگی 60 درصدی و شاخص های رشدی مشاهده شده در سطح شوری 16 گرم در لیتر می توان به امکان پرورش لارو تیلاپیا در آبهایی تا شوری 16 گرم در لیتر نیز امیدوار بود.

هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر سطوح مختلف اسیدی فایر (بایوترونیک اس. ای. فورت) بر شاخص های رشد، بازماندگی و ترکیب لاشه بچه ماهی بارب حلب (Barbus schwanenfeldi) بود. بنابراین 4 تیمار آزمایشی حاوی مقادیر0، 2، 4 و 6 گرم بایوترونیک اس. ای.فورت در کیلوگرم خوراک طراحی شدند. جیره فاقد بایوترونیک اس. ای. فورت یعنی (0g/kg) به عنوان تیمار شاهد در نظر گرفته شد. بچه ماهی های بارب حلب (با میانگین وزن اولیه 2.7 ± 0.03 گرم) طی یک دوره 60 روزه توسط جیره های آزمایشی، تغذیه شدند که هریک از تیمارها حاوی سه تکرار بوده و در هریک 10 عدد ماهی استفاده شده است که مورد تغذیه قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که طی این دوره 60 روزه حداقل میانگین افزایش وزن که بمیزان 25.05 گرم مربوط به تیمار 4 گرم مکمل در کیلوگرم اسیدی فایر بود و بیشترین میانگین هم مربوط به تیمار شاهد (0g/kg) به میزان 56.39 گرم بوده است (p<0.05). و همچنین در طی این دوره بیشترین میزان رشد طولی مربوط به تیمار 2 گرم در کیلوگرم اسیدی فایر که به میزان 6.26cm بوده است و کمترین میزان رشد طولی مربوط به گروه 6 گرم در کیلوگرم اسیدی فایر بوده است که به میزان 6.13cm بود (p<0.05). در پایان دوره ماهیان تیمارهای مختلف جهت بررسی دقیق میزان پروتیین و چربی و خاکستر و رطوبت به آزمایشگاه تخصصی آنالیز لاشه برده شد که بیشترین میزان پروتیین به میزان 15.47 درصد مربوط به تیمار 6 گرم در کیلو گرم اسیدی فایر نشان داده شدالبته کمترین میزان پروتیین مربوط به تیمار 4 گرم در کیلوگرم اسیدی فایر به میزان 14.85 درصد نشان داده شد (p<0.05). همچنین بیشترین میزان چربی مربوط به تیمار 2 گرم در کیلوگرم اسیدی فایر به میزان 65/18 درصدنشان داده شده بود و کمترین آن مربوط به تیمار 6 گرم در کیلوگرم اسیدی فایر به میزان 18.03 درصد نشان داده شد (p<0.05). بیشترین میزان خاکستر مربوط به تیمار 4 گرم در کیلوگرم اسیدی فایر به میزان 2.73 درصد بود که البته کمترین میزان مربوط به تیمار شاهد یا همان0گرم در کیلوگرم اسیدی فایر به میزان 2.19 درصد بود (p<0.05). بیشترین میزان رطوبت در این آزمایش مربوط به تیمار 6 گرم در کیلو گرم خوراک اسیدی فایر بوده است که به میزان 65.02 درصد را به ما نشان داد و کمترین میزان مربوط به تیمار 2 گرم در کیلو گرم خوراک اسیدی فایر به میزان 63.41 درصد نشان داده شد (p<0.05). با توجه به نتایج بدست آمده در آنالیز لاشه و صفات لاشه و همچنین شاخص های رشد و بازماندگی تیمار شاهد (0g/kg) به عنوان بهترین تیمار انتخاب شد.

در این مطالعه تاثیر سطوح مختلف پودر ریشه گیاه بابا آدم بر برخی شاخص های رشد و ترکیبات تقریبی لاشه ماهی قزل آلا مورد بررسی قرار گرفت. پودر ریشه بابا آدم با مقادیر صفر (شاهد)، 1، 3، 5 و 7 درصد (وزنی/وزنی) به جیره پایه توسط روش اسپری با ژلاتین افزوده و بچه ماهیان (میانگین وزن اولیه 2.8 ± 45 گرم) به مدت 45 روز از جیره های آزمایشی تغذیه کردند. در مدت زمان آزمایش فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب به صورت هفتگی ثبت گردیدند. زیست سنجی هر 15 روز یک بار انجام گردید و پارامترهای رشد شامل میانگین های شاخص وضعیت، درصد تلفات و بازماندگی، وزن اکتسابی، نرخ رشد روزانه، ضریب تبدیل غذایی، ضریب رشد ویژه و درصد افزایش وزن بدن محاسبه شدند.نتایج حاکی از رشد وزنی و طولی معنی دار ماهی های تغذیه شده با پودر ریشه گیاه بابا آدم نسبت به تیمار شاهد بود (p<%5). در این میان بالاترین میانگین وزنی ماهی ها از 2.8 ± 45 گرم در ابتدای آزمایش به میانگین وزنی 168.5 ± 25.56گرم در تیمار 5%نسبت به سایر تیمارها ثبت شد (p<%5). میانگین نرخ رشد روزانه در تیمار 5% (2.74 ± 0.08) نسبت به شاهد (1.98 ± 0.04) دارای اختلاف معنی دار بود (p<%5). کمترین درصد تلفات در تیمار 3% با مقدار بقا 92 ± 2.21 و بالاترین در تیمار 7% با 76 ± 2.64 مشاهده شد. میانگین ضریب تبدیل غذا درتیمار 5% نسبت به تیمار 7% اختلاف معنی داری را نشان نداد (p<%5). میانگین درصد افزایش وزن درتیمار 5% (274.5 ± 3.2) نسبت به شاهد (198.6 ± 4.2) دارای اختلاف معنی دار بود (p<%5). مقادیر بالاتری در خصوص نرخ رشد ویژه در تیمار 5% (2.8 ± 0.05%) و کمترین مقدار در نمونه شاهد و تیمار 7% (2.4 ± 0.02%) ثبت شد (p<%5). بیشترین مقدارپروتئین درتیمار 5% (22.3 ± 0.6%) و بیشترین مقدار چربی در نمونه شاهد (6.65 ± 0.23%) حاصل شد (p<%5). با توجه به یافته های بدست آمده، استفاده از پودر ریشه گیاه بابا آدم در جیره غذایی بچه ماهی قزل آلا موجب افزایش برخی فاکتورهای رشد شده و به عنوان مکمل رشد در ساخت جیره های غذایی می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

به منظو ر بررسی و تعیین بهترین و به صرفه ترین جیره غذای در تغذیه آرتمیا، آرتمی ا فرانسیسکانا تحت شرایط آزمایشگاهی با استفاده ا ز سه منبع غذایی: تیمار یک: کنسانتره سبوس برنج غنی شده با مخمر، تیمار دو: جلبک نانوکلروپسیس اکولاتا، تیمار سه: ترکیب کنسانتره سبوس برنج غنی شده با مخم ر و جلبک نانوکلروپسیس اکولاتا و هر کدام دارای سه تکرار، به مدت 14 روز تغذیه شدند و نتایج حاص ل از سه تیمار با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند. در پایان دوره در تیمار سه با برداشت 1962 گرم توده زنده آرتمیا و درصد بازماندگی 85.71% بهترین وضعیت مشاهده شد. در تیمار یک و دو به ترتیب با بیومس برداشتی 1779 گرم و 1629 گرم و درصد بازماندگی 78.18% و 71.82%، دارای اختلاف معنی دار با تیمار بودند. با توجه به نتایج به دست آمده می توان ثابت کرد که جیره غذایی حاصل ا ز ضایعات محصولات کشاورزی به همراه مقادیر مناسبی از جلبک تک سلولی و مخمر، برای افزایش تولید توده زنده آرتمیا و کاهش هزینه های مربوط به ساخت جیره های غذایی در پرورش آرتمیا و استفاده از آن جهت آبزی پروری، کفایت خواهد کرد و نیازی به تولی د انبوه جلبک تک سلولی با هزینه های زیاد نمی باشد.