بوم شناسی آبزیان
سال:1396 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

تاثیر توأم فتوپریود 16: 08و 08: 16 (روشنایی: تاریکی) و شدت 3000، 15000 و 50000 لوکس بر تولیدمثل و میزان بازماندگی مولدین Artemia parthenogenetica در کشت های پرورشی تا مرگ کلیه ماده ها در قالب طرح فاکتوریل کاملا تصادفی (6 تیمار) بررسی شد. نتایج نشان از اختلافات معنادار در تولید زاده ها، درصد ماده های حامل کیسه تخم، تعداد زاده ها به ازای هر ماده و میزان سیست زایی در طول هفته های پرورش داشت. تولید هفتگی زاده ها با افزایش شدت نور در هر سطح فتوپریودی کاهش یافت. بیشترین تولید زاده ها در 7 هفته اول (1400-800 زاده ) در 3000 لوکس در دو سطح فتوپریود ثبت شد. میانگین هفتگی ماده های حامل تخم با افزایش شدت در دو دوره نوری روند نامنظم کاهشی از بعد از هفته های 5-4 داشت. اثرات متقابل نور بر درصد سیست زایی مولدین طی هفته های پرورش اختلافات معناداری تا هفته نهم نشان داد و سیست زایی بالاتری در دوره های کوتاه تر در مقایسه با بلندتر دیده شد. بازماندگی مولدین (درصد) در 45 روز ابتدایی پرورش در سطوح نوری مابین 80-60 (3000 لوکس)، 55-28 (15000 لوکس) و 20-8 درصد (50000 لوکس) بود. بر اساس یافته ها و نظربه افزایش تولید زاده ها، بازماندگی بالاتر مولد و افزایش ماده های حامل کیسه تخم (تا هفته ششم)، شدت 3000 لوکس در 16: 08 بهترین سطح برای مولدین آرتمیای بکرزا بود. شدت 50000 لوکس سبب کاهش شدید عملکرد تولیدمثل و بازماندگی گردید.

ترکیب فراوانی طولی، رابطه طول و وزن و صید به ازای واحد تلاش هوور معمولی و گیدر در صید پرس-ساین در آب های دریای عمان بین ماه های تیر و مرداد 1394 مطالعه شد. دامنه طولی و میانگین دامنه طولی هوور معمولی بین 98-56 و 41/0 ± 13/74 سانتیمتر به دست آمد. دامنه طولی ماهی گیدر بین 128-51 و میانگین دامنه طولی 46/0 ± 62/74 سانتیمتر به دست آمد. رابطه طول و وزن ماهی هوور و گیدر به ترتیب به صورت 9142/2L0174/0=W و 7934/2L0655/0=W محاسبه شد. در مجموع 802 تن ماهی هوور معمولی و گیدر صید شد که شامل 220 تن (43/27 درصد) هوور معمولی و 582 تن (57/72 درصد) ماهی گیدر بود. میانگین CPUE ماهی هوور معمولی و گیدر به ترتیب 61/1 ± 98/21 و 63/2 ± 65/32 تن/تورریزی به دست آمد. کمترین و بیشترین میزان CPUE ماهی هوور معمولی به ترتیب 7 تن/تورریزی و 35 تن/تورریزی محاسبه شد. در مورد ماهی گیدر کمترین و بیشترین میزان CPUE به ترتیب 5 و 150 تن/تورریزی محاسبه شد. نتایج نشان داد که در حدود 31 درصد از ماهیان هوور و 39 درصد از ماهیان گیدر صید شده نابالغ بوده اند و فرصتی برای تخمریزی نداشته اند که ادامه این روند برداشت می تواند منجر به پدیده بهره برداری بیش از حد از نسل جدید این دو گونه شود.

جیوه به عنوان سمی ترین فلز سنگین می تواند اثرات مخربی به محیط زیست وارد سازد. در این مطالعه غلظت جیوه در رسوبات سطحی سواحل استان هرمزگان، شامل ایستگاه های شهرجاسک، تالاب بین المللی آذینی سیریک، خورگورسوزان بندرعباس، منطقه صنعتی _ مسکونی بوستانو بندرعباس، پارک ساحلی شهرستان خمیر، شهربندرلنگه، بندرمقام، بندر بوستانه شهرستان پارسیان در دو ناحیه بالا و پایین جزر و مدی در سه ماهه تابستان 1395مورد بررسی قرار گرفت. غلظت جیوه در ایستگاه های مورد مطالعه توسط دستگاه جذب اتمی مدل گرافیتی (GTA120) مورد سنجش قرار گرفت. از 16 ایستگاه در دو منطقه بالا و پایین جزر و مدی ایستگاه خورگورسوزان بالاترین و ایستگاه خور آذینی کمترین غلظت جیوه را نشان داد. بر اساس شاخص انباشت ژئوشیمیایی مولر(Igeo) مناطق مورد مطالعه، دارای آلودگی متوسط تا آلودگی زیاد می باشد. بر اساس ضریب غنی شدگی (EF)، دارای غنی شدگی شدید تا بی نهایت شدید، می باشد. بر اساس استاندارد کیفیت رسوب (SQGS) تمامی ایستگاه ها بالاتر از پایین ترین حد اثر بودند و از آنجایی که منطقه مورد مطالعه تحت تاثیر آلودگی جیوه می باشند توصیه می گردد مطالعات دقیق از نقطه نظر پایش و سنجش در منطقه مورد مطالعه به صورت مرتب انجام پذیرد.

خلیج فارس˛ به عنوان یک ذخیره گاه زیست محیطی و گنجینه گران بهایی از گونه های منحصر به فرد است. در پژوهش حاضر به منظور بررسی و شناسایی جلبک های دریایی جزیره هنگام در استان هرمزگان از اسفند ماه 1391 تا فروردین 1393 نمونه برداری در چهار ایستگاه از مناطق جزر و مدی انجام پذیرفت. بر اساس نتایج این تحقیق، 45 گونه در جزیره هنگام شناسایی شد که از این تعداد به ترتیب 23 گونه متعلق به جلبک های قرمز، 11 گونه متعلق به جلبک های سبز و 11 گونه متعلق به جلبک-های قهوه ای می باشند. مهمترین جنس های منطقه بر حسب تعداد گونه شامل Caulerpa، Ulva، Gracilaria Hypneaو Laurencia می باشد. همچنین با بررسی های صورت گرفته مشخص گردید که در جزیره هنگام اغلب جلبک های سبز در اواخر زمستان و اوایل بهار به بیشترین رشد و جلبک های قرمز در اواخر پائیز و جلبک های قهوه ای در تمام سال دارای پراکندگی می باشند.

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر سطوح مختلف پربیوتیک گالاکتوالیگوساکارید بر رشد و شاخص های ایمنی غیراختصاصی ماهی دانیو گورخری (Danio rerio) بود. تعداد 420 قطعه ماهی 1/0± 45 میلی گرم) به طور کاملا تصادفی در چهار تیمار با سه تکرار در آکواریوم ها توزیع شده و با چهار جیره آزمایشی حاوی صفر، 5/0، 1 و 2 درصد پربیوتیک به مدت 8 هفته غذادهی شدند. در پایان دوره شاخص های رشد، کارایی مصرف جیره (وزن نهایی، ضریب رشد ویژه و ضریب تبدیل غذایی) و نیز شاخص های ایمنی غیراختصاصی (سطوح ایمونوگلوبولین کل، پروتئین کل و فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز) بررسی شد. نتایج به دست آمده نشان داد استفاده از سطوح مختلف گالاکتوالیگوساکارید اثر معنی داری بر شاخص های رشد نداشت (05/0P>). همچنین بررسی شاخص های ایمنی غیر اختصاصی نشان داد که استفاده از سطوح 5/0 و 2 درصد گالاکتوالیگوساکارید باعث افزایش معنی دار ایمونوگلوبولین کل گردید (05/0P<). بررسی میزان فعالیت آلکالین فسفاتاز موید این است که سطح 2 درصد پربیوتیک باعث افزایش معنی دار فعالیت آلکالین فسفاتاز شد (05/0P<). میزان پروتئین کل نیز نشان داد که هر سه سطح گالاکتوالیگوساکارید باعث افزایش معنی دار میزان پروتئین کل می شود (05/0P<). با توجه به این نتایج به نظر می رسد استفاده از سطوح بالای گالاکتوالیگوساکارید (2 درصد) باعث افزایش شاخص های ایمنی غیراختصاصی در ماهی دانیو گورخری می شود.

در مطالعه حاضر باکتری های Vibrio harveyi از هپاتوپانکراس میگوهای پرورشی سفید غربی Litopenaeus vannamei جمع آوری شده از منطقه تیاب جداسازی و شناسایی گردیدند. نمونه های میگو از دو مزرعه شامل 5 استخر در سایت های تیاب شمالی و جنوبی جمع آوری شدند. مرحله جداسازی با رقیق سازی و تلقیح نمونه های هپاتوپانکراس با استفاده از محیط تیوسولفات سیترات بایل سوکروز آگار انجام گرفت. پس از خالص سازی، شناسایی فنوتیپی ایزوله های به دست آمده بر اساس خصوصیات مورفولوژیک، بیوشیمیایی و فیزیولوژیک انجام شد. به دنبال آن 5 سویه منتخب Vibrio harveyi پس از استخراج DNA و تکثیر ژن 16S rRNA مورد شناسایی ژنتیکی قرار گرفتند. مقایسه توالی ژن 16S rRNA تکثیر شده از جدایه های منتخب با توالی های ثبت شده در بانک ژن NCBI با استفاده از نرم افزار Megablast ضمن تایید تعلق سویه های جدا شده به Vibrio harveyi بیانگر تشابه بالای سویه های جدا شده با سویه Vibrio harveyi ATCC BAA-1116 بود. مطالعات آنالیز فیلوژنتیک با استفاده از نرم افزار MEGA6بر اساس روش Joining Neighbour نشان داد سویه های مورد بررسی دارای منشا منوفیلتیک یکسانی بودند. نتایج این مطالعه حضور گونه های Vibrio harveyi در هپاتوپانکراس میگوهای پرورشی سفید غربی منطقه تیاب را تایید نمود.

گردان تنان جانوران میکروسکوپی آبزی متعلق به شاخه Rotifera هستند که در محدوده وسیعی از زیستگاه های آبی سکونت دارند و به عنوان یکی از نشانگرهای شرایط زیست محیطی زیستگاه های آبی محسوب می شوند. این موجودات با به جریان انداختن مواد مغذی نقش مهمی در اکولوژی اکوسیستم-های آب شیرین ایفا می کنند. با توجه به نقش مهم این گروه از جانداران در زنجیره های غذایی اکوسیستم های آبی و نیاز به کشف تنوع زیستی آن ها، این مطالعه با هدف سنجش برخی از فاکتورهای غیرزیستی در دو آبگیر واقع در شمال غرب ایران و بررسی تأثیر این فاکتورها روی الگوی پراکنشِ و تنوع روتیفرها طراحی و اجرا گردید. نمونه برداری از روتیفرها و اندازه گیری مقادیر شاخص های آب شامل دما، pH، اکسیژن محلول و هدایت الکتریکی به صورتِ فصلی و به مدتِ یک سال، انجام گرفت. در این بررسی، در مجموع، 28 گونه روتیفر از 10 خانواده از شاخه روتیفرها جمع آوری شد. آنالیز همبستگی کانونی (CCA) ارتباط بین فراوانی گونه ای روتیفرها و متغیرهای محیطی را نشان داد. نتایج موید این است که همبستگی مثبت و معنی داری بین اکسیژن محلول و هدایت الکتریکی با تنوع روتیفرها، در هر دو اکوسیستم مورد مطالعه وجود دارد و نتایج نشان داد، عوامل محیطی می توانند تنوع گونه ای روتیفرها را تحت تأثیر قرار دهند.

در مطالعه حاضر روابط غذایی بین سه گونه از ماهیان غضروفی همزیست شامل Iago omanensis، Rhinobatos punctifer و Torpedo sinuspersici در اعماق بین 50 تا 100 متری در دریای عمان (محدوده آب های سیستان و بلوچستان) بررسی شد. در مجموع، 238 نمونه با استفاده از ترالرهای بسترروب کلاس فردوس در فصل بهار و تابستان 1393 صید شدند و محتویات معده آن ها با شاخص های VI، FO و %IRI و آزمون آنالیز nMDS بررسی شدند. نتایج نشان داد گونه I. omanensis بیشتر از ماهیان استخوانی تغذیه می کند و در چندین معده سخت پوستان و سرپایان نیز یافت شدند. همچنین گونه T. sinuspersici نیز به صورت انتخابی تنها از ماهیان استخوانی تغذیه می کند. در طرف دیگر گونه R. punctifer از شکارچیان انتخابی بوده که بیشتر از سخت پوستان تغذیه می کند. آزمون آنالیز شباهت اختلاف معنی داری را بین رژیم غذایی سه گونه مورد مطالعه نشان داد (R=0. 574; P=0. 001). همچنین آنالیز شباهت تغذیه ای به صورت دو تایی بیشترین اختلاف را بین گونه های R. punctifer و T. sinuspersici و کمترین اختلاف را بین گونه های I. omanensis و T. sinuspersici آشکار کرد. نتایج به دست آمده نشان دهنده مجزا بودن منابع غذایی برای هر گونه می باشد که می تواند با ریخت شناسی و عادات رفتاری هر گونه در ارتباط باشد.

در این پژوهش اثر کود مایع ماهی (Fish Hydrolysate) و عصاره آبی جلبک سبز Chaetomorpha gracilis از راسته Cladophorales بر ویژگی های رشدی گوجه فرنگی در شرایط آب و هوایی استان هرمزگان، مورد بررسی قرار گرفت. کود ماهی فرآوری شده از ضایعات ماهی خلیج فارس دارای ترکیبات P2O5 (0. 48 %), K2O (0. 14 %), Fe (30. 60 ppm), Zn (20. 50 ppm), و N (2%) بود. نتایج تجزیه واریانس داده ها برای صفات طول ساقه چه، قطر ساقه چه، طول ریشه چه و عرض برگ حاکی از وجود اختلاف معنی دار بین تیمارها در سطح احتمال 1%، برای تمامی صفات مورد بررسی بود. مقایسه میانگین با استفاده از آزمون چند دامنه ای دانکن برای صفت عرض برگ مشخص نمود که تیمارهای کود مایع ماهی با غلظت 001/0 و 0001/0 به ترتیب دارای بیشترین تاثیر مثبت بر روی صفات مورد مطالعه بودند. اگرچه تیمارهای عصاره آبی جلبک سبز اثر مثبت در صفات مورد مطالعه داشتند، اما اثر آنها، کمی کمتر از کود مایع ماهی بود. هر دو این فاکتورها موجب بهبود عملکرد و خصوصیات رویشی گوجه فرنگی شدند.

هدف این مطالعه بررسی تغییر در شاخص گنادی (GSI)، تغییرات تولید ویتلوژنین و هیستوپاتولوژی در تخمدان ماهی گورخری به عنوان گونه ای الگو، در غلظت های غیرکشنده 002/0، 02/0، 2/0، 2 و 20 میکروگرم بر لیتر کلرید کادمیوم در مواجهه 21 روزه است. نتایج نشان داد که مواجهه با کلرید کادمیوم در هیچ یک از تیمارها منجر به بروز تاثیر معنی دار در زنده مانی و بقاء ماهی ها نشد. اما فاکتور شاخص گنادی و غلظت ویتلوژنین در کل بدن هموژن شده ماهی در همه تیمارها با افزایش غلظت کلرید کادمیوم کاهش معنی داری یافت. تغییرات هیستوپاتولوژی تخمدان شامل افزایش فولیکول های آترتیک، کاهش اووسیت های ویتلوژنیک، خون ریزی، پرخونی، چین خوردگی غشای برخی از اووسیت ها، هایپرتروفی سلول های گرانولوزا، رها شدن مایع پروتئینی در فضای بینابینی تخمدان و کاهش تشکیل گرانول های زرده در اووسیت های ویتلوژنیک بود که این تغییرات می تواند نشان دهنده اختلال در تولید مثل ماهی ماده باشد. در این مطالعه افزایش فولیکول آترتیک و کاهش بیومارکر پروتئینی ویتلوژنین پلاسما منجر به بروز تاثیرات منفی در باروری ماهی شده و مواجهه مزمن با غلظت های غیرکشنده کلرید کادمیوم منجر به بروز تاثیرات آنتی استروژنیک و تاثیرات غیرقابل برگشت در تولید مثل ماهی ماده شد.

کشت داینوفلاژله ها به علت فشار هیدرودینامیکی حاصل از محیط کشت بر رشد آن ها، بسیار دشوار است. در پژوهش حاضر، نمونه برداری شقایق دریایی Stichodactyla haddoni از سواحل شرقی جزیره هرمز صورت گرفت. ابتدا داینوفلاژله های همزیست در آزمایشگاه به روش هموژنیزه از شقایق جداسازی و سپس در محیط کشت های ASP12، ASP8، F2-Gilard و L1 تحت دماهای C° 1± 29 و 1± 23، 1± 17 و شدت نوریµ mol. photon. m-2. s-1 100 قرار داده شدند. سپس ریزجلبک ها در محیط کشت ASP12، به-عنوان محیط کشت انتخابی کشت داده شدند. شمارش سلولی به صورت روزانه با استفاده از لام نئوبار انجام شد. درنهایت نرخ رشد ویژه و شاخص میتوزی محاسبه گردید. به ترتیب ماکزیمم شاخص میتوزی، تعداد سلولی و نرخ رشد ویژه در طول دوره کشت تحت دمای C° 1± 23 به میزان 40%، 105×12 cell/ml و 086/0 d-1 در محیط کشت ASP12 مشاهده گردید. نتایج آماری نشان داد، اختلاف معناداری در نرخ رشد ویژه داینوفلاژله، تحت سه دمای مذکور وجود دارد (P<0. 05). همچنین بررسی های انجام شده در این مطالعه نشان می دهد که عوامل محیطی مانند درجه حرارت می تواند بر میزان رشد داینوفلاژله Symbiodinium sp. مؤثر باشد.

تأثیر پروبیوتیک های باکتوسل و دی پرو بر عملکرد رشد، بازماندگی و ترکیب شیمیایی بدن پست لارو میگوی بزرگ آب شیرین در یک دوره تغذیه ای 60 روزه بررسی شد. آزمایش با ذخیره سازی 40 قطعه میگو درون مخازن 150 لیتری در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 3 تکرار و درمجموع با 600 قطعه پست لارو با وزن متوسط اولیه 004/0± 090/0 گرم انجام شد. گروه های آزمایشی جیره بدون پروبیوتیک (شاهد)، تیمار یک و دو به ترتیب با 3/0 و 6/0 گرم پروبیوتیک باکتوسل و تیمار سه و چهار به ترتیب با 4/0 و 8/0 گرم پروبیوتیک دی پرو در هر کیلوگرم جیره غذایی بودند. در پایان دوره، شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات شیمیایی بدن آنالیز شدند. وزن پایانی، وزن به دست آمده، شاخص وضعیت، درصد بازماندگی، ضریب رشد ویژه و کارایی پروتئین در میگوهای تغذیه شده با پروبیوتیک افزایش معنی داری نسبت به گروه شاهد داشت (05/0>p) و بیشترین میزان این شاخص ها و کمترین ضریب تبدیل غذایی در تیمار چهار مشاهده گردید. ترکیبات تقریبی بدن در تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری داشت به طوری که بیشترین میزان پروتئین و چربی بدن در تیمار چهار مشاهده شد (05/0>p). به نظر می رسد پروبیوتیک باکتوسل و دی پرو به ترتیب در سطوح 6/0 و 8/0 گرم در کیلوگرم جیره می توانند در بهبود عملکرد رشد و تغذیه و ترکیب بدن پست لارو میگوی بزرگ آب شیرین پرورشی مؤثر باشند.

این مطالعه با هدف بررسی شاخص های تنوع زیستی بزرگ بی مهرگان کف زی در رودخانه چالوس استان مازندران و تأثیر سیلاب های بهاری بر این شاخص ها طی بهار و تابستان 1394 صورت گرفت. پارامترهای محیطی شامل دبی روزانه در سال آبی 94-93، دما، اکسیژن محلول، نیترات، فسفات، pH، TDS و EC در 9 ایستگاه در سرشاخه ها و کانال اصلی رودخانه اندازه گیری شد. بزرگ بی مهرگان کف زی به وسیله سوربر سمپلر در هر ایستگاه جمع آوری، شناسایی و شمارش گردیدند. نتایج حاکی از آن بود که مقادیر شاخص های زیستی EPT، EPT/Chironomidae، ASPT، HFBI، تنوع شانن-وینر و سیمپسون تفاوت معنی داری بین دو فصل نشان دادند (p<0. 05). از بین پارامترهای محیطی در هر دو فصل میزان دبی بیشترین همبستگی معنی دار و منفی را با شاخص های زیستی داشت (p<0. 01). ضمن اینکه مقادیر نیترات و فسفات با شاخص های زیستی بیشترین همبستگی مثبت و معنی داری را نشان دادند. بر اساس نتایج آنالیز افزونگی، پارامترهای محیطی دما، اکسیژن، نیترات و pH در فصل بهار و پارامتر دبی در فصل تابستان به عنوان مهم ترین متغیرهای اثرگذار بوده اند. طبق نتایج به دست آمده از این تحقیق، سیلاب های بهاری به طور مستقیم و یا غیرمستقیم، با تأثیر بر سایر پارامترهای محیطی مثل اکسیژن محلول و pH، بر شاخص های زیستی بزرگ بی مهرگان کف زی در رودخانه چالوس مؤثر بوده اند. به طورکلی، تغییرات پی درپی دما، بارندگی و شرایط هیدرولوژی رودخانه ها روی موجودات زنده رودخانه تأثیر داشته، اما ممکن است نسبت به سیلاب ها بسیار جزئی باشند.

در این مطالعه، چشمه های آبگرم گنو، خورگو، سرگز خورگو، سیاهکش و پاهاش در استان هرمزگان به منظور معرفی ماهیان آن ها در سال 90 و 91 با نمونه برداری تصادفی بررسی گردید. بر اساس بررسی حاضر، ماهی گورخری گنو Aphanius ginaonis تنها گونه ی چشمه آبگرم گنو می باشد. در زمان بررسی این چشمه (مرداد)، تعداد قابل توجهی ماهی ماده ی بالغ و نیز بچه ماهی مشاهده گردید، لیکن در مطالعات پیشین، تیر ماه فصل تولیدمثل این ماهی گزارش شده است. لذا ممکن است ماهی گورخری گنو در سراسر تابستان تولیدمثل نماید. در چشمه خورگو و پاهاش فقط ماهی گورخری معمولی Aphanius dispar مشاهده شد. یک موجود کرم مانند از آبشش یک ماهی صید شده از چشمه خورگو خارج گردید که نوزاد آرتروپود تشخیص داده شد. در زمان بررسی چشمه پاهاش (مرداد) نیز، تعداد زیادی بچه ماهی گورخری معمولی مشاهده گردید که نشان دهنده ی تولیدمثل این گونه در فصل تابستان بود. جنس ماده ی ماهی گورخری معمولی در سرگز خورگو نیز هنگام بررسی این چشمه (فروردین)، بالغ و دارای تخمدان رسیده بود. در دو چشمه ی سرگز خورگو و سیاهکش، دو گونه ی ماهی گورخری معمولی و سیکلید ایرانی Iranocichla hormuzensis وجود داشت که سیکلید ایرانی این دو چشمه، ازنظر رنگ آمیزی با هم تفاوت داشتند.

افزایش آمونیاک آب، یکی از مشکلات عمده در پرورش و نگهداری آبزیان است. مواد نیتروژن دار به طرق مختلف مانند اکسیداسیون مواد آلی نیتروژن دار نظیر پروتئین ها، تجزیه فضولات و آمونیاک دفعی توسط ماهیان تولید می شود. افزایش این ترکیبات در سیستم های گردش مجدد آب و آکواریوم ها همواره مطرح بوده است و به عنوان یک عامل استرس زا محسوب می شود. از طرف دیگر افزایش و یا کاهش آمونیاک غیریونیزه نیز تحت تأثیر تغییرات pH قرار دارد. برای اندازه گیریLC50 آمونیاک هفت تیمار شامل تیمار شاهد و تیمار هایی با غلظت های 069/0، 138/0، 276/0، 552/0، 105/1 و 210/2 میلی گرم بر لیتر آمونیاک غیریونیزه در نظر گرفته شد. سپس به منظور به دست آوردن محدوده قابل تحمل pH، ماهیان به صورت انفرادی در معرض کاهش و یا افزایش تدریجی (1/0 واحد به ازای هر دقیقه) pH با استفاده از HCl و NaOH 4/0 نرمال قرار گرفتند. میزان LC50 برای دوره های زمانی مختلف با استفاده از نرم افزار پروبیت تعیین شد و میزان LC50 برای مدت زمان های 24، 48، 72 و 96 ساعت به ترتیب برابر 766/0، 634/0، 532/0 و 471/0 میلی گرم بر لیتر به دست آمد. میانگین آستانه تحمل بیشینه و کمینه pH به ترتیب 04/0± 64/11 و 09/0± 60/2 محاسبه گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که ماهی گورخری جزو ماهیان حساس به مسمومیت آمونیاکی محسوب می شود اما نسبت به تغییرات pH نسبتاً مقاوم است.