مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1401 | دوره:30 | شماره:12 |تعداد مقالات:8

مقدمه: با افزایش جمعیت جهان بروز ناباروری در حال افزایش است و در حال حاضر ناباروری 8 تا 12 درصد از زوج ها در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. فن آوری کمک باروری (ART) مانند لقاح آزمایشگاهی (IVF) و تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI) انقلابی در زمینه پزشکی باروری ایجاد کرده است و به طور مستمر تلاش می کند تا دسترسی بیماران نابارور را به درمان های مناسب و کارآمد افزایش دهد. با این حال، برخی از علل منجر به کاهش نرخ کلی لقاح درART می شود. فسفولیپاز C زتا (PLCζ, ) فاکتور اصلی مختص اسپرم است که مسئول فعال سازی تخمک (OA) است. از این رو ناهنجاری های PLCζ,شامل بیان کم و عدم بیان آن و هم چنین جهش های ایجاد شده در آن به عنوان یکی از عوامل کاهش نرخ لقاح ناشی از نقص فعال سازی تخمک و ناهنجاری هایی در پارامترهای اسپرم و شکست سیکل های IVF و ICSI مطرح شده است. هدف از این مطالعه، مروری بر آخرین اطلاعات PLCζ,است که در پایگاه های Web of Science، اسکوپوس، ساینس دایرکت و پاب مد منتشر شده و منجر به شکست IVF و ICSI و شکست مکرر ICSI و IVF شده است. به علاوه مطالعات انجام شده در مدل های حیوانی بر روی ژن PLCζ,و پروتئین کد کننده آن گزارش شده است. نتیجه گیری: مطالعات نشان می دهند که تغییر بیان PLCζ,و جهش های ایجاد شده در آن می تواند سبب کاهش نرخ لقاح ناشی از نقص فعال سازی تخمک و ناهنجاری هایی در پارامترهای اسپرم و شکست درART شود.

مقدمه: در سالهای اخیر خواص سلامت بخش پروبیوتیک ها توجه بسیاری از محققین را به خود جلب کرده است. پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که اگر به صورت مداوم و کافی مورد استفاده قرار بگیرند می توانند نقش مفیدی در بهبود سلامت انسان ایفا کنند. Lactobacillus و Bifidobacterium از شایع ترین باکتری های پروبیوتیکی هستند که به عنوان فلور نرمال بدن معرفی می شوند. پروبیوتیک ها می توانند با مهار یا کاهش میکروارگانیسم های پاتوژن تاثیر مفیدی در بهبود سلامت انسان داشته باشند. این میکروارگانیسم های مفید می توانند نقش موثری در درمان و پیشگیری بیماری های مختلفی مانند یبوست، بیماری های دهان و دندان، سرطان، اسهال، عفونت ناشی از Helicobacter pylori و بیماری هایی از این قبیل ایفا کنند. هدف از این مطالعه، مروری بر پروبیوتیک ها و تاثیر آن ها در پیشگیری و بهبود سلامت انسان به طور جامع و کامل است. نتیجه گیری: بر اساس مطالعات صورت گرفته می توان نتیجه گرفت که مصرف پروبیوتیک به صورت مداوم و کافی می تواند موجب پیشگیری و بهبود بیماری های انسان شود.

مقدمه: سینوس ماگزیلاری از طریق اوستیوم اولیه (PMO=Primary Maxillary Ostium) فک بالا به داخل اینفاندیبولوم تخلیه می شود، سپس از طریق هیاتوس سمیلوناریس به داخل مئاتوس میانی میریزد و با حفره بینی ارتباط برقرار می کند. اوستیوم سینوس ماگزیلاری حدوداً در بالاترین قسمت دیواره داخلی سینوس قرار گرفته است. اکسسوری اوستیوم (AMO=Accessory Maxillary Ostium) ممکن است در ایجاد سینوزیت نقش داشته باشد ولی تاثیر وراثت یا محیط در وجود یاعدم وجود اکسسوری اوستیوم مشخص نیست. هدف این مطالعه یررسی استیوم اولیه و فرعی ماگزیلاری می باشد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-مقطعی130 تصویر CBCT (Cone-Beam Computed Tomography)(مجموعاً 260 سینوس) از ماگزیلای بیماران مراجعه کننده به بخش رادیولوژی دهان و فک و صورت دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد اصفهان در شهر اصفهان، ایران بررسی شدند. اندازه گیری ها در مقطع کرونال و توسط نرم افزار On Demand 3D انجام گرفت. آنالیز آماری توسط تست های T-Test، Exact fisher، Shapiro-Wilk و Spearmanدر نرم افزار SPSS version 16 انجام گرفت. نتایج: میانگین سنی بیماران 3/7±, 44/13 و تعداد نمونه های زن و مرد هر کدام 65 بود. میانگین قطرPMO (Primary Maxillary Ostium) به ترتیب در سمت راست 0/45±, 1/33 و در سمت چپ 0/5±, 1/33 بود. AMO در 64% سینوس های سمت چپ و 38/5% سینوس های سمت راست مشاهده شد. افزایش ضخامت مخاط سینوس در 26% از سینوس های سمت راست و 28% سینوس های سمت چپ دیده شد و نهایتاً موکوس ریتنشن سیست به ترتیب در 9% سینوس های سمت راست و 8% از سینوس های سمت چپ وجود داشت. نتیجه گیری: سایز Primary Maxillary Ostium با متغیرهای سن، جنس و وجود AMO از لحاظ آماری ارتباط معناداری نداشت، اما در سمت راست میانگین سایز Primary Maxillary Ostium در صورت وجود افزایش ضخامت مخاط سینوس کمتر از وقتی است که افزایش ضخامت وجود نداشته باشد.

مقدمه: نفروپاتی دیابت یک عارضه شایع در بیماران مبتلا به دیابت است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژنهای TGF-, 1 و SMAD7 در بافت کلیه موشهای صحرایی نر نژاد ویستار دیابتی سالمند بود. روش بررسی: در این پژوهش 36 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 21 ماهه، با وزن 340 تا 390 گرم به روش تصادفی به سه گروه کنترل سالم، دیابت، تمرین-دیابت تقسیم شدند. گروه تمرین-دیابت به مدت شش هفته، پنج روز در هفته تمرینات تناوبی شدید را انجام دادند و گروه-های کنترل سالم و دیابت هیچ گونه تمرینی انجام ندادند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی موش های صحرایی قربانی شدند و بافت کلیه جهت بررسی بیان ژن های TGF-, 1 و SMAD7 به روش Real-Time PCR استخراج شد. برای تعیین تفاوت بین گروه ها از تحلیل واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری0/05>p استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری توسط نرم افزارversion 16 SPSS انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که شش هفته تمرین تناوبی شدید منجر به کاهش معناداری بیان ژن TGF-, 1 بافت کلیه نسبت به گروه دیابت شد (0/001=p). هم چنین افزایش معناداری در بیان ژن SMAD7 در بافت کلیه در گروه تمرین-دیابت نسبت به گروه دیابت مشاهده شد (0/008=p). نتیجه گیری: با توجه به یافتههای پژوهش حاضر به نظر میرسد، تمرین تناوبی با شدت بالا میتواند با کاهش بیان ژن TGF-, 1 و افزایش بیان ژن SMAD7 در بافت کلیه اثرات محافظتی در برابر نفروپاتی را اعمال کند. به دلیل این که این پژوهش روی موشهای صحرایی دیابتی سالمند صورت گرفته، پیشنهاد میشود تا این روش تمرینی در مدلهای انسانی دیابتی بررسی و تایید گردد.

مقدمه: هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) باعث ایجاد تغییرات متوالی در دیواره معده میشود که با التهاب مخاط معده شروع می شود و در برخی موارد به سرطان معده منجر می گردد. ژن leoA با کد کردن GTPase در بیماری زایی این باکتری در مخاط معده نقش حیاتی دارد. وزیکول های ترشحی محصول ژن leoA باعث انتشار سم و تحریک سیستم ایمنی در بدن میزبان می شود. هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی واکسن ژنی pEGFP-C2-leoA بر تغییرات بیانی سایتوکاین هایی نظیر IL6، IL4 و اینترفرون گاما در التهاب ناشی از عفونت هلیکوباکتر پیلوری در مدل موشی بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ابتدا پلاسمید نوترکیب (pEGFP-C2-leoA) از طریق ترانسفورماسیون به سلول های مستعد باکتریایی، تولید، تکثیر و استخراج شد. سپس غلظت های مناسب از محلول یک درصد نانو ذرات کیتوزان جهت تزریق به عضله چهار سر ران موش های BALB/c تهیه گردید. در نهایت بیان ژن و تغییرات سایتوکاینهای نام برده توسط روش Real Time RT-PCR اندازه گیری شد، نتایج به دست آمده به وسیله نرم افزار SPSS version 16 مورد تحلیل آماری قرار گرفت؛ از آزمون ANOVAیک طرفه و آزمون متعاقب LSD و نیز آزمون t-test مستقل، جهت بررسی و وجود ارتباط و میزان معنی داری داده ها استفاده گردید. نتایج: پس از تزریق واکسن درون عضله چهار سر ران موش ها در طول دوره درمان، سایتوکاینهای) IFNᵧ,0/038>P) و IL6 (0/049>P) به طور معنی داری افزایش بیان نشان دادند. از طرفی سایتوکاین IL4 و ژن leoA نیز کاهش بیان معنی داری نشان دادند (0/042 >P). نتیجه گیری: بر پایه نتایج حاصل، ژن leoA کلون شده در وکتور بیانی pEGFP-C2، توان بیان و تولید محصول پروتئینی اختصاصی این ژن در سلول های یوکاریوتی را دارد و با توجه با نتایج به دست آمده در مدل حیوانی و با توجه به خصوصیت ایمنی به دست آمده در این تحقیق نشان می دهد که سازواره نهایی pEGFP-C2-leoA از پتانسیل لازم برای بررسی ایمنی زایی در مدل انسانی به عنوان واکسن ژنی برخوردار است.

مقدمه: پیچش طناب اسپرماتیک از طریق ایجاد آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن منجر به اختلال در عملکرد بیضه، مرگ سلول های زایا، تولید گونه های فعال اکسیژن و ناباروری می گردد. پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) سرشار فاکتورهای رشد و سیتوکین های ضد التهابی می باشد. در این تحقیق اثرات PRP بر روی اسپرماتوژنز و تراکم کروماتین اسپرم به دنبال آسیب ایسکمی ریپرفیوژن ارزیابی شد. روش بررسی: 40 سر موش سوری نر بالغ به شرح زیر وارد مطالعه شدند. گروه کنترل، گروه پیچش/واپیچش، گروه کنترل منفی که جراحی پیچش/واپیچش همراه با تزریق محیط کشت به داخل بیضه انجام شد، گروه درمان که جراحی پیچش/ واپیچش همراه با تزریق PRP در این گروه انجام گرفت. بعد از گذشت یک سیکل اسپرماتوژنز، بررسی های هیستومورفومتری با رنگ-آمیزی PAS و ارزیابی تراکم کروماتین اسپرم به کمک رنگ آمیزی آنیلین بلو صورت گرفت. داده ها توسط نرم افزار SPSS version 16 و آزمون آماری ANOVA و تست تعقیبی توکی آنالیز شدند. نتایج: میانگین تعداد سلول های اسپرماتوژنیک، سرتولی، لیدیگ، میوئید، نمره جانسون، میانگین قطر و ضخامت اپی تلیوم زایا به دنبال آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن به صورت معنی داری کاهش یافت. میانگین ضخامت غشای پایه لوله های سمینی فروس و هم چنین درصد اسپرم های دارای هیستون اضافه به دنبال آسیب ایسکمی ریپرفیوژن افزایش یافت (0/001 P<). پس از درمان با PRP، بهبودی قابل توجهی در ساختار بافتی لوله ها، زنده مانی سلول ها و تراکم کروماتین اسپرم یافت شد درحالیکه هم چنان تفاوت معناداری درمقایسه با گروه کنترل مشاهده گردید (0/001 P<). نتیجه گیری: PRP با دارا بودن فاکتورهای رشد و سیتوکین های ضدالتهابی دخیل در رگ زایی و عملکرد آنتی اکسیدانی قادر است عوارض ناشی از آسیب ایسکمی–, ریپرفیوژن را به طور نسبی بهبود بخشد.

مقدمه: بلع اتفاقی مواد سوزاننده می تواند موجب آسیب جدی در دستگاه گوارش شود. این مطالعه با هدف بررسی بروز تنگی مری در طی یک سال بعد از بلع اتفاقی مواد سوزاننده و ارتباط آن با یافته های آندوسکوپی 36-12 ساعت اول در کودکان انجام گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه گذشته نگر و مقطعی بود که بر روی کودکان با بلع اتفاقی مواد سوزاننده مراجعه کننده به بیمارستان شهید صدوقی به مدت 3 سال (مرداد 1395-1398) انجام گرفت. اطلاعات دموگرافیک، نوع، میزان ماده خورده شده، علائم اولیه، یافته های آندوسکوپیک اولیه و درجه سوختگی بافت مری ثبت گردید و بیماران به مدت یکسال پیگیری شدند. در نهایت داده ها توسط نرم افزارversion 16 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: در این مطالعه 55 کودک مورد ارزیابی قرار گرفتند میانگین سن آن ها 3/19 سال بود. 23 نفر (41/8%) دختر و 32 نفر (58/2%) پسر بودند. کودکان به ترتیب مایع لوله بازکن (30/9%) و وایتکس (29/1%) و جوهر نمک (12/7%) را مصرف کرده بودند. یافته های آندوسکوپی اولیه در 45/5% کودکان طبیعی بود و بیشترین آسیب، درجه IIb و IIa بود. میزان بروز تنگی مری در یک ماه بعد 47/3% و در یکسال بعد در مجموع تنگی و انسداد خروجی معده (Gastric Outlet Obstruction)27/3 % (16/4% تنگی مری و 7/3% تنگی و GOO) بود. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که آسیب مری به دنبال بلع اتفاقی مواد سوزاننده در کودکان شایع بوده و علامت دار بودن بیمار در بدو مراجعه می تواند با آسیب های درجه بالاتر همراه باشد و بروز تنگی به دنبال آسیب های شدید بیشتر می باشد.

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر لیپوهرب با متفورمین بر تغییرات متابولیک و هورمون های جنسی موش های صحرایی مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) انجام شد. روش بررسی: 30 موش صحرایی ماده در 5 گروه قرارگرفتند. گروه (1): در مدت 56 روز نرمال سالین دریافت کردند، گروه (2): به مدت 28 روز لتروزول (دوز mg/kg 1) و در 28 روز بعدی نرمال سالین دریافت کردند، گروه (3): در 28 روز اول حامل لتروزول و در 28 روز بعدی لیپوهرب (دوز mg/kg 320) دریافت کردند، گروه (4): به مدت 28 روزلتروزول (دوز mg/kg 1) و در 28 روز بعدی لیپوهرب (دوز mg/kg 320) دریافت کردند، گروه (5): به مدت 28 روز لتروزول (دوز mg/kg 1) و در 28 روز بعدی متفورمین (دوز mg/kg 250) دریافت کردند. در ابتدا و پایان آزمایش سطح سرمی قند ناشتا، پروفایل لیپید و هورمون های جنسی اندازه گیری شد. نتایج: قند خون گروه لتروزول و متفورمین به صورت معنی داری کمتر از گروه دریافت کننده لتروزول به تنهایی بود (0/01P<). میزان تری گلیسرید و LDL سرم در گروه لتروزول و لیپوهرب به صورت معنی داری در مقایسه باگروه لتروزول به تنهایی کاهش یافت (0/05P>). در همین گروه غلظت کلسترول تام نیز در مقایسه با دیگرگروه ها، به صورت معناداری کاهش یافت (0/01P>). سطح سرمی استروژن در گروه دریافت کننده لیپوهرب در مقایسه با گروه لتروزول به تنهایی به صورت معناداری کمترشد (0/05P<). نتیجه گیری: برپایه نتایج این مطالعه، لیپوهرب توانایی بیشتری برای اصلاح علایم متابولیک موش های مبتلا به PCOS داشته است. هرچند اثرات هورمونی لیپوهرب تفاوت معنی داری با اثرات هورمونی متفورمین در این سندرم نداشته است.