مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1397 | دوره:20 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

مقدمه: شیوع و بروز بیماری های قلبی و عروقی در منطقه خاورمیانه نسبت به سایر نقاط جهان بیشتر گزارش شده است. کم کاری و پرکاری تحت بالینی تیروئید از جمله عوامل خطر برای بروز بیماری های قلبی و عروقی به شمار می آیند. هدف مطالعه ی حاضر، ارزیابی نقش اختلالات تحت بالینی عملکرد تیروئید در بروز حوادث قلبی و عروقی در جامعه ی ایرانی است. مواد و روش ها: پس از این که بیماران با اختلال آشکار عملکرد تیروئید از مطالعه خارج شدند، تعداد 3822 نفر (شامل 44/1 درصد مرد) وارد مطالعه شدند که بر اساس سطح هورمون های تیروتروپین و تیروکسین آزاد به سه گروه یوتیروئید، کم کاری تحت بالینی و پرکاری تحت بالینی طبقه بندی شدند. برای بررسی ارتباط اختلالات تحت بالینی عملکرد تیروئید و بروز حوادث قلبی و عروقی از مدل مخاطره متناسب Cox استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی افراد 46/4سال بود. در ابتدای مطالعه، تفاوتی از نظر میزان ابتلا به حوادث قلبی و عروقی (197 مورد) بین گروه ها مشاهده نشد. به دلیل عدم وجود برهم کنش بین ابتلا به حوادث قلبی و عروقی و گروه های اختلال عملکرد تیروئید با پیامدها، افراد مبتلا به حوادث قلبی و عروقی کنار گذاشته شدند. در طول مدت 11/2 سال پی گیری، 387 نفر به حوادث قلبی و عروقی مبتلا شدند. در مدل های تعدیل شده برای سن و جنس، ارتباطی بین وضعیت های تحت بالینی عملکرد تیروئید و حوادث قلبی و عروقی مشاهده نشد. مقدار نسبت خطر (فاصله اطمینان 95 درصد) مدل تعدیل شده چند متغیری برای گروه های کم کاری و پرکاری تحت بالینی تیروئید نسبت به گروه یوتیروئید برای بروز حوادث قلبی و عروقی به ترتیب (2/07– 0/85)1/32 و (1/55– 0/51)0/89 محاسبه شد. نتیجه گیری: در ابتدای مطالعه و مراحل پی گیری، ارتباطی بین اختلالات تحت بالینی عملکرد تیروئید و بروز حوادث قلبی و عروقی مشاهده نشد.

مقدمه: برخی مطالعات انسانی مصرف مکمل اسپیرولینا را در بهبود شاخص های تن سنجی موثر دانسته اند. مطالعه ی­ حاضر نیز با هدف بررسی اثرات تجویز هم زمان رژیم غذایی کاهش وزن و مکمل­ جلبک اسپیرولینا بر روی این شاخص ها و متابولیسم گلوکز در بزرگسالان چاق و دارای اضافه وزن انجام شد. مواد و روش­ ها: 52 نفر به طور تصادفی به مدت 12 هفته، به دو گروه مورد (دریافت­ ­ ­ کننده روزانه 2 گرم اسپیرولینا) و شاهد (دریافت ­ ­ ­ کننده دارونما) تقسیم شدند. بررسی داده ­ های تن­ سنجی و شاخص­ های گلایسمی شامل قند خون ناشتا، انسولین و ارزیابی مدل هموستازیس مقاومت به انسولین در ابتدا و انتهای مطالعه انجام­ شد. یافته ­ ها: تعداد 38 نفر از شرکت کنندگان (31 نفر زن) با میانگین سنی 40 سال و نمایه ی توده بدن 32/9کیلوگرم بر مترمربع مطالعه را به پایان رساندند. در گروه دریافت کننده اسپیرولینا کاهش وزن بدن و نمایه توده بدن در پایان مطالعه به طور معنی­ داری بیشتر از گروه شاهد بود، میزان تغییرات در گروه اسپیرولینا و شاهد به ترتیب 1/97± 3/22-کیلوگرم در مقابل 1/86± 1/45-کیلوگرم و 0/79± 1/23-کیلوگرم بر مترمربع در مقابل 0/68± 0/63-کیلوگرم بر مترمربع بوده است (به ترتیب، 0/01 =P و 0/008=P). کاهش چربی بدن نیز در گروه اسپیرولینا نسبت به شاهد به طور معنی داری بیشتر بود (1/74± 2/28-کیلوگرم در مقابل 1/55± 1/22-کیلوگرم، 0/01 =P). به علاوه پس از پایان دوره ی مداخله، کاهش مقاومت به انسولین در گروه اسپیرولینا نزدیک معنی ­ داری گزارش شد (0/05 =P). نتیجه­ گیری: دریافت مکمل جلبک اسپیرولینا می­ تواند کاهش وزن بدن و بهبود خفیف مقاومت به انسولین را به دنبال داشته باشد، که احتمالأ بیانگر اثر هم­ افزایی جلبک اسپیرولینا همراه با رژیم غذایی کاهش وزن می­ باشد.

مقدمه: نتایج پژوهش های پیشین نشان داده اند که برخی از اجزای غذایی می توانند با کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) مرتبط باشند، اما مطالعات اندکی به بررسی ارتباط بین دریافت غذاهای فوری و این بیماری پرداخته اند. هدف از این مطالعه ی مورد-شاهدی، بررسی ارتباط بین مصرف غذاهای فوری با NAFLD در مردان بود. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 100 مورد NAFLD و 300 شاهد نرمال همسان شده بر اساس سن در استان یزد انجام گرفت. از تمام افراد، پرسش نامه ی نیمه کمی بسامد خوراک 147 قلمی و پرسش نامه ی ساده فعالیت بدنی جمع آوری شد. قد و وزن افراد به روش استاندارد اندازه گیری شد. کل غذاهای فوری دریافتی از مجموع سوسیس، کالباس، همبرگر و پیتزا به دست آمد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t مستقل، مجذور کای دو و رگرسیون لجستیک انجام شد. یافته ها: میانگین مصرف غذاهای فوری در موردها نسبت به شاهدها بالاتر بود (به ترتیب 7/3± 19/5 در برابر 4/2± 10/5 گرم در روز). مصرف بیشتر غذاهای فوری به میزان قابل توجهی با مصرف بیشتر انرژی، پروتئین، کل چربی، اسیدهای چرب اشباع، کلسترول، کولا، آب میوه های صنعتی و گوشت قرمز و مصرف کمتر میوه ها، سبزی ها، حبوبات و لبنیات در ارتباط بود. مصرف بیشتر غذاهای فوری با افزایش خطر NAFLD همراه بود (نسبت شانس 3/83؛ فاصله اطمینان 95%: 7/97-1/84، 0/0001=P). این ارتباط پس از تعدیل برای عوامل مخدوش کننده ی سن، سیگار کشیدن، فعالیت بدنی، نمایه ی توده ی بدنی و انرژی دریافتی، با اندکی کاهش در نسبت شانس، معنی دار باقی ماند (نسبت شانس 3/31؛ فاصله اطمینان 95%: 8/38-1/31، 0/009=P). نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه ی حاضر، رابطه ی مثبت قابل توجهی بین دریافت غذاهای فوری و خطر NAFLD در مردان وجود دارد. تحقیقات بیشتر در زمینه ی عوارض احتمالی مصرف غذاهای فوری مورد نیاز است.

مقدمه: با توجه به روند رو به رشد چاقی و اضافه وزن و نیاز به راهکار اساسی جهت حل این مسئله، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر فعالیت ورزشی تناوبی در شرایط هایپوکسی بر پاسخ هورمون گرلین آسیل دار و میزان اشتها در افراد دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: آزمودنی ها شامل 8 نفر دانشجوی مرد غیر فعال داوطلب با میانگین نمایه ی توده ی بدنی 1/5± 28/40 از دانشگاه شهید بهشتی در آزمون فعالیت ورزشی تناوبی شامل 5 مرحله فعالیت 4 دقیقه با شدت 85 درصد ضربان قلب بیشینه و فواصل استراحت فعال 2 دقیقه با شدت 50 درصد ضربان قلب بیشینه، روی دوچرخه کارسنج در دو ارتفاع 3300 و 2700 متری برابر با کاهش فشار سهمی اکسیژن به میزان 14 درصد و 15 درصد، طی دو جلسه با فاصله یک هفته به صورت توازن متقابل شرکت کردند. خون گیری، 15 دقیقه پیش و 10، 20، 40، 60، 80 دقیقه پس از فعالیت انجام شد. یافته ها: شدت هایپوکسی تفاوت معنی داری بر میزان پاسخ گرلین آسیل دار (0/180P=) و اشتها (0/215(P= نداشت، اما صرف نظر از شدت هایپوکسی، فعالیت ورزشی در این شرایط کاهش معنی داری را در میزان اشتها ایجاد کرد (0/046P=). نتیجه گیری: از آنجا که میزان گرلین آسیل دار و اشتها در پاسخ به فعالیت ورزشی در هر دو شدت هایپوکسی کاهش یافته است و تفاوتی بین دو ارتفاع مشاهده نشده است، بنابراین به نظر می رسد فعالیت در شرایط هایپوکسی در ارتفاع پایین تر که قابلیت دسترسی برای افراد دارای اضافه وزن دارد، می تواند به عنوان راهکاری برای کنترل اشتها و کاهش وزن افراد دارای اضافه وزن پیشنهاد شود.

مقدمه: آنتاگونیست به طور کلی ماده شیمیایی قابل پیوند با اتصال به گیرنده ی سلولی و یا نوعی دارو است که در سلول با اتصال به گیرنده های آن سلول عمل پیوند لیگاند-گیرنده را انجام می دهد ولی باعث پاسخ و واکنش از سوی سلول نمی شود. آنتاگونیست در داروشناسی، تقلیدکننده ی عمل آگونیست در سلول است ولی با مسدود کردن محل اتصال مانع از اتصال و عمل آگونیست می شود. در گذشته یافتن آنتاگونیست معمولا از طریق آزمون و خطا و به دنبال آزمایش های فراوان صورت می گرفته است. در حال حاضر با پیشرفت علم و شناسایی ساختار مولکول ها و روش های انتقال پیام، امکان طراحی هوشمند و هدف مند برای آنتاگونیست ها در کوتاه ترین زمان به وجود آمده است. طراحی این فرآیند بر پایه ی دو دیدگاه کلی پایه گذاری شده است که عبارتند از: 1) طراحی دارو بر اساس هدف مورد نظر، که می تواند یک گیرنده باشد و 2) طراحی بر اساس ساختار یک مولکول کوچک داروئی، که می تواند از انتقال پیام جلوگیری کند. ساختار پایه ی آگونیست در فرآیند طراحی دارو، دچار تغییراتی می شود که باعث تبدیل به آنتاگونیست می شود که آن را به مولکولی با سطح بالایی از فعالیت آنتاگونیستی و کمترین میزان عوارض جانبی بر روی سلول­ های زنده، تبدیل می­ کند. در این مقاله ی مروری به انواع راهبرد های جدید طراحی آنتاگونیست برای سیتوکین ها و هورمون ها (با تاکید بر لپتین و هورمون رشد به عنوان نمونه) پرداخته شده است. از آن­ جایی که هورمون ها دارای نقش­ های متعدد در شرایط فیزیولوژیک مختلف هستند و سیتوکین ها به عنوان تعدیل کننده های ایمنی عمل می کنند، طراحی آنتاگونیست برای آن ها و یا گیرنده آن ها می تواند نقش به سزایی در درمان بیماری های خودایمن، التهابی، بیماری های بدخیم و غیره داشته باشد.