پژوهش در نشخوار کنندگان
سال:1397 | دوره:6 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

سابقه و هدف: سایتوکین های پیش التهابی مولکول های کوچک پروتئینی هستند که توسط سلول های مختلف تراوش می شوند و بدن را وارد وضعیت التهابی می کنند. اسید لینولئیک کونژوگه نام عمومی اسیدهای چرب 18 کربنی است که دارای باند دوگانه کونژوگه هستند. اسیدلینولئیک کونژوگه بر تولید سایتوکین های التهاب زا تاثیر دارد. با توجه به نقش سایتوکین های التهاب زا در فرآیندهای فیزیولوژیک مختلف، در این پژوهش تاثیر مصرف مکمل اسیدلینولئیک کونژوگه در دوره انتقال بر بیان ژن های سایتوکین های التهاب زا در بافت های پستان، رحم و چربی زیرپوستی مورد مطالعه قرار گرفت. مواد و روش ها: تعداد 24 راس گاو با نمره وضعیت بدنی 3/0± 20/3 (خطای استاندارد± میانگین) و نوبت زایش 8/1± 2/3 انتخاب و به-صورت تصادفی در بین چهار گروه آزمایشی قرار گرفتند (در هر گروه آزمایشی 6 راس): 1-75 گرم در روز چربی پالم از 21 روز پیش از زایش تا 21 روز پس از زایش (C21)؛ 2-75 گرم در روز چربی پالم از 21 روز پیش از زایش تا 42 روز پس از زایش (C42)؛ 3-75 گرم در روز اسیدلینولئیک کونژوگه پوشش دار از 21 روز پیش از زایش تا 21 روز پس از زایش (CLA21)؛ 4-75 گرم در روز اسیدلینولئیک کونژوگه پوشش دار از 21 روز پیش از زایش تا 42 روز پس از زایش (CLA42). مکمل اسیدلینولئیک کونژوگه پوشش دار دارای 10 درصد از هر یک از ایزومرهای 10-ترانس، 12-سیس و 9-سیس، 11-ترانس بود. در روزهای 21 و 42 پس از زایش از بافت های، پستان، رحم و چربی زیرپوست نمونه برداری شد. نمونه بافت پستان از ناحیه ی عقبی با فاصله تقریبی 8-6 سانتی متر پایین تر از محل اتصال پستان به پوست و سه سانتی متر در سمت راست از شکاف میانی پستان و توسط یک گان بیوپسی نیمه خودکار با قطر سوزن 14 گرفته شد. نمونه رحم با عبور یک پنس سر سوسماری از گردن رحم گرفته شد. نمونه چربی زیرپوستی با ایجاد یک شکاف در ناحیه پین، گرفته شد. بیان ژن های آنزیم سیکلواکسی ژناز-2، فاکتور نکروزکننده تومور-آلفا و گیرنده شبه ناقوس-چهار با واکنش Real time-PCR سنجش شد. یافته ها: تغذیه مکمل اسیدلینولئیک کونژوگه پوشش دار در دوره انتقال بیان ژن فاکتور نکروزکننده تومور-آلفا را در بافت پستان به صورت معنی داری کاهش داد (05/0˂ P). اثر زمان و برهمکنش زمان بر تیمار برای این ژن در بافت پستان معنی دار نبود. مکمل اسیدلینولئیک کونژوگه سبب افزایش بیان ژن آنزیم سیکلواکسی ژناز-2 در بافت رحم گاوهای گروه CLA42 شد (01/0˂ P). همچنین اثر زمان برای بیان ژن آنزیم سیکلواکسی ژناز-2 در بافت رحم معنی دار بود (05/0=P). تغذیه اسیدلینولئیک کونژوگه در دوره انتقال سبب افزایش معنی داری بیان ژن آنزیم سیکلواکسی ژناز-2 در بافت چربی زیر پوستی شد، ولی بر بیان ژن های فاکتور نکروزکننده تومور-آلفا و گیرنده شبه ناقوس-چهار اثر نداشت. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد افزودن اسیدلینولئیک کونژوگه به جیره گاوها طی دوره انتقال می تواند بیان برخی از ژن های سایتوکین های التهاب زا را در بافت های پستان، رحم و چربی زیرپوستی تغییر دهد. نتایج پژوهش حاضر اطلاعات اولیه ای برای پژوهش-های آینده به منظور بررسی سازوکارهای اثرات فیزیولوژیک اسیدلینولئیک کونژوگه بر بافت های مختلف گاوهای شیری فراهم نمود.

سابقه و هدف: عناصر معدنی به عنوان یکی از عوامل بهبود دهنده متابولیک سبب افزایش بازده استفاده از مواد مغذی در دام می شوند. عنصر سلنیوم دارای نقش های متابولیکی و آنتی اکسیدانی مهمی در سلول های بدن دام می باشد. با وجود این اطلاعات کافی در رابطه با نیازهای گوسفندان بومی به سلنیوم وجود ندارد. بنابراین، هدف از این پژوهش بررسی اثرات تغذیه مکمل سلنیوم-متیونین بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی، وضعیت تخمیر شکمبه ای و برخی متابولیت های خون بره های نر پرواری بود. مواد و روش ها: در این پژوهش تعداد 15 راس بره نر کرمانی با میانگین وزن اولیه 09/1 ± 2/32 کیلوگرم در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار و 5 تکرار در هرتیمار به مدت 10 هفته شامل2 هفته سازگاری و 8 هفته جمع آوری داده، استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه فاقد مکمل سلنیوم (گروه شاهد)، جیره پایه همراه با 5/0 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک از مکمل سلنیوم-متیونین و جیره پایه همراه با 1 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک از مکمل سلنیوم-متیونین بود. اندازه گیری مصرف خوراک روزانه و وزن زنده و آزمایش تعیین قابلیت هضم مواد مغذی خوراک به روش جمع آوری کل مدفوع انجام شد. نمونه گیری از مایع شکمبه، در آخرین روز هفته پایانی آزمایش در دو ساعت بعد از خوراک دهی و با استفاده از لوله مری متصل به پمپ خلاء انجام شد. خون گیری از بره ها از طریق سیاهرگ وداجی در آخر دوره انجام شد و نمونه های سرم جهت آنالیز متابولیت های خون استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SAS انجام شد. یافته ها: طبق یافته های این پژوهش، میانگین مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت (05/0

سابقه و هدف: یکی از عوامل مهم موثر بررشد و زنده مانی گوساله ها در دوره قبل از شیرگیری مقدار مصرف شیر است. معمولا به علت هزینه بیشتر شیر برای تغذیه گوساله ها، توصیه بر این است که مقدار مصرف شیر در حدود 10 درصد وزن بدن (حدود 4 لیتر در شبانه روز) ثابت نگه داشته شود تا گوساله به مصرف جیره آغازین بیشتر تشویق شود. در سال های اخیر محققین به دنبال یافتن بهترین الگوی تغذیه شیر هستند تا بیشترین رشد با توجیه اقتصادی برای گوساله فراهم شود. هدف این پژوهش مقایسه دو الگوی مصرف معمول (4 کیلوگرم در روز) و مصرف آزاد شیر برعملکرد، رشد اسکلتی و متابولیت های خونی گوساله های ماده شیرخوار بود. مواد و روش ها: تعداد 30 رأس گوساله ماده هلشتاین با میانگین وزن 2/2 ± 7/42 کیلوگرم در قالب یک طرح کاملا تصادفی به دو تیمار اختصاص داده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل مصرف معمول شیر (4 کیلوگرم در روز) و مصرف آزاد شیر بود. آزمایش شامل 2 مرحله پیش از شیرگیری (روز 1 تا 60) و پس از شیرگیری (روز 61 تا 120) بود. در هر دو گروه، شیر در دو نوبت صبح و عصر تغذیه شد. گوساله ها در کل دوره آزمایش به صورت آزاد به جیره آغازین و آب دسترسی داشتند. مصرف جیره آغازین به صورت روزانه و افزایش وزن به صورت هفتگی و شاخص های اسکلتی شامل طول بدن، ارتفاع جدوگاه و فاصله استخوان پین در دو و چهار ماهگی اندازه گیری شد. متابولیت های خون شامل گلوکز، پروتئین کل، تری گلیسیرید و کلسترول در در 30 و60 روزگی اندازه-گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد در گوساله های تیمار مصرف آزاد شیر، مصرف جیره آغازین در دوره پیش از شیرگیری کمتر (01/0P<) اما در دوره پس از شیرگیری و کل دوره آزمایش (روز 1 تا 120 پس از تولد) بیشتر از گوساله های تیمار مصرف معمول شیر بود (01/0P<). در گوساله های تیمار مصرف آزاد شیر افزایش وزن روزانه در پیش از شیرگیری و کل دوره آزمایش بیشتر ولی در دوره پس از شیرگیری کمتر از گوساله های تیمار مصرف معمول شیر بود (01/0P<). در گوساله های تیمار مصرف آزاد شیر، بازده استفاده از خوراک در دوره پیش از شیرگیری بیشتر(05/0P=) و در دوره پس از شیرگیری کمتر (01/0P<) از گوساله های تیمار مصرف معمول شیر بود ولی در کل دوره تحت تأثیر مصرف شیر قرار نگرفت (05/0P>). وزن بدن گوساله های تیمار مصرف آزاد شیر در مقایسه با تیمار مصرف معمول شیر در دوره پیش از شیرگیری، پس از شیرگیری و در پایان آزمایش بیشتر بود (01/0P<). گوساله هایی که شیر را به صورت آزاد دریافت کردند در مقایسه با گوساله های مصرف معمول شیر در پایان شیرگیری و پایان دوره طول بدن بیشتری داشتند (05/0P<). غلظت گلوکز و کلسترول پلاسمای گوساله های تیمارمصرف آزاد شیر در مقایسه با گوساله های تیمار مصرف معمول شیر در30 روزگی بیشتر بود (05/0P<). غلظت پروتئین کل و تری گلیسیرید سرم گوساله ها تحت تأثیر الگوی مصرف شیر قرار نگرفت (05/0P>). نتیجه گیری: در مجموع، نتایج تحقیق نشان داد که الگوی ارایه شیر به صورت آزاد در مقایسه با الگوی ارایه معمول شیر باعث بهبود عملکرد گوساله های ماده شیرخوار شد.

سابقه و هدف: در مطالعات پیشین در جیره های کم پروتئین، عمدتاً از منابع خالص متیونین یا منابع توأم لیزین و متیونین استفاده شده و در مطالعات محدودی از منبع خالص لیزین محافظت شده جهت متعادل کردن نسبت لیزین به متیونین استفاده شده است. به نظر می رسد که بررسی اثر استفاده انفرادی و هم زمان اسیدهای آمینه محافظت شده لیزین و متیونین در جیره های کم پروتئین برای دست یابی به حداکثر عملکرد خصوصاً در اوایل دوره شیردهی مفید باشد. بنابراین هدف از این مطالعه، بررسی اثر کاهش سطح پروتئین جیره و استفاده انفرادی و هم زمان از اسیدهای آمینه محافظت شده لیزین و متیونین بر تولید و ترکیبات شیر و غلظت متابولیت های شیمیایی خون گاوهای شیرده هلشتاین در اوایل دوره شیردهی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه از 8 رأس گاو شیرده هلشتاین با میانگین روزهای شیردهی 37± 89 روز در قالب طرح تکرار در زمان در دو دوره سه هفته ای (17 روز عادت دهی و 4 روز نمونه گیری) استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره پایه فرموله شده با 17/8 درصد پروتئین خام، 2) جیره فرموله شده با 16/5 درصد پروتئین خام به علاوه 6 گرم در روز لیزین محافظت شده، 3) جیره فرموله شده با 16/5 درصد پروتئین خام همراه با 13 گرم در روز متیونین محافظت شده، 4) جیره فرموله شده با 16/5 درصد پروتئین خام همراه با 6 گرم لیزین و 13 گرم متیونین محافظت شده از تجزیه شکمبه ای بودند. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که ماده خشک مصرفی، درصد چربی و پروتئین شیر، نسبت مولی اسیدهای چرب فرار، pH مایع شکمبه و قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند (0. 05P). اما در مقایسات مستقل بین تیمار لیزین و متیونین محافظت شده در تولید شیر و بازدهی خوراک مصرفی اختلاف معنی داری وجود نداشت (0. 05P) غلظت نیتروژن اوره ای شیر نسبت به گروه شاهد شد (به ترتیب 12/36، 12/74، 13/12، نسبت به 15/37). افزودن متیونین و لیزین محافظت شده از تجزیه شکمبه ای (به صورت انفرادی و هم زمان باهم) موجب افزایش معنی دار غلظت آلبومین و پروتئین کل سرم نسبت به گروه شاهد شد (0. 05>P). در گاوهای دریافت کننده ی متیونین محافظت شده از تجزیه شکمبه ای غلظت نیتروژن اوره ای سرم نسبت به تیمار شاهد کمتر بود (0. 05>P). افزودن متیونین محافظت شده از تجزیه شکمبه ای (به صورت انفرادی و هم زمان با لیزین) موجب افزایش معنی دار غلظت گلوکز سرم گاوها در اوایل دوره شیردهی شد (0. 05>P). نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که با کاهش میزان پروتئین جیره از 17/8 درصد به 16/5 درصد در اوایل دوره شیردهی و استفاده از اسیدهای آمینه محافظت شده لیزین و متیونین بدون تأثیر منفی بر عملکرد، بازده استفاده از نیتروژن خوراک افزایش یافت. همچنین نتایج حاصل از این مطالعات نشان داد که استفاده توأم از لیزین و متیونین محافظت شده از تجزیه شکمبه ای نسبت به استفاده انفرادی از آن ها سبب بهبود بیشتری بر عملکرد گاوهای شیرده در اوایل دوره شیردهی شد.

دوره انتقال گاوهای شیری از 3 تا 2 هفته قبل از زایش و 2 تا 3 هفته بعد از زایش را شامل می شود. به دلیل اهمیتی که این دوره بر روی سلامت و تولید دام دارد مدیریت و تغذیه گاوهای دوره انتقال در چندین سال اخیر بیشترین توجه را به خود جلب کرده است. همچنین، استفاده از منابع مختلف املاح معدنی و اثر این املاح با منابع مختلف بر روی عملکرد متابولیسمی مورد توجه مراکز علمی و تحقیقاتی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر نانو ذرات سلنیم بر روی تولید و ترکیبات شیر و فراسنجه های خونی مرتبط با وضعیت التهابی و انرژی گاوهای تازه زای هشلتاین در مقایسه با سلنیم از منبع سدیم سلنیت بود. در این مطالعه، تعداد 16 راس گاو شیری هلشتاین (2± 5 روز شیر دهی) انتخاب و وارد آزمایش شدند. گاوها در جایگاه های انفرادی برای دوره آزمایشی 35 روزه برای دو تیمار آزمایشی به صورت تصادفی توزیع شدند، تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره محتوی سدیم سلنیت (3/0 پی-پی ام در روز سدیم سلنیت) و 2) جیره محتوی نانوذرات سلنیم (3/0 پی پی ام در روز نانوذرات سلنیم). برای تولید و ترکیبات شیر کلیه گاوها اندازه گیری گردید. فراسنجه های پلاسمایی کلسترول، بیلی روبین، آلبومین، اسیدهای چرب غیر استریفه شده، بتا هیدروکسی بوتیرات اسید، کلوگز، پروتئین کل، اوره خون، تری گلیسرید و گلوبولین در سه فاصله زمانی 1، 14 و 30 از آزمایش اندازه گیری شدند. در این آزمایش شاخص عملکرد کبدی مورد ارزیابی قرار گرفت. اختلاف معنی داری در تولید شیر و ترکیبات شیر، به غیر از درصد پروتئین شیر، مشاهده نشد. درصد پروتئین شیر گاوهای گروه تغذیه کننده از جیره همراه نانو ذرات سلنیم نسبت به گاوهای تغذیه شده با جیره همراه سدیم سلنیت بالاتر بود (05/0p≤ ). اختلاف معنی داری در غلظت اوره پلاسمایی در بین دو تیمار مورد بررسی در آزمایش حاضر مشاهده نشد. با این حال اوره پلاسما از لحاظ عددی در گاوهای که با جیره همراه با نانو ذرات سلنیم تغذیه شده بودند در مقایسه با گاوهای تغذیه شده با جیره همراه سدیم سلنیت پایین تر بود. غلظت پروتئین کل (06/0=P-Value ) و گلوبولین پلاسما (1/0=P-Value ) از لحاظ آماری در بین دو گروه تیماری تمایل به معنی داری داشت. تفاوت معنی داری در فراسنجه های خونی مرتبط با عملکرد کبدی در بین تیمارهای آزمایشی دیده نشد. بطوریکه میزان کلسترول، بیلی روبین و آلبومین پلاسمای خون در گروه گاوهای تغذیه شده از سدیم سلنیت در مقایسه با گروه گاوهای تغذیه شده از نانو ذرات سلنیم تفاوت معنی داری نداشتند. همچنین وقتی مقادیر این فراسنجه ها در فرمول شاخص عملکرد کبدی قرار گرفتند اختلاف معنی داری در بین گاوها در رابطه با شاخص عملکرد کبدی مشاهده نشد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که جیره همراه با نانو ذرات سلنیم اثر مثبت بر روی محتوی پروتئین شیر داشت. همچنین با نگاه اجمالی بر نتایج فراسنجه های خونی، هیچ اختلاف معنی داری بر روی فراسنجه های خونی گاوهای تغذیه شده از سلنیم با منبع نانو یا سدیم سلنیت مشاهده نشد. به نظر می رسد با توجه به پیچده گی های متابولیکی که گاوهای شیری در دوره انتقال و دور تازه زایی تجربه می کند قضاوت بر اینکه این نانوذرات بتوانند اثر مثبت یا منفی بر روی عملکرد متابولیکی و نهایتاً عملکرد تولیدی بگذرند قابل تامل بوده و نیاز به بررسی و مطالعات بیشتر در تغذیه نانو ذرات سلنیم دارد.

سابقه و هدف: گوشت گوسفند یکی از منابع مهم تأمین پروتئین حیوانی در کشور در مقایسه با گوشت بز و گاو می باشد. با این حال به خاطر عدم برنامه ریزی ها در سطح کلان کشوری و ضعف و ناکارآمدی سیستمهای پرورشی در کشور، این میزان جوابگوی نیاز مصرف کنندگان نمی باشد. علاوه براین، برای تعیین معادلات هدف اصلاح نژاد و شاخص انتخاب، برآورد پارامترهای ژنتیکی صفات مهم اقتصادی گوسفند ضروری می باشد. مواد و روش ها: در این تحقیق، اطلاعات مربوط به صفات وزن بدن که طی سالهای 1375 تا 1392 در ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند ماکویی، در استان آذربایجان غربی جمع آوری شده بود، برای برآورد پارامترهای ژنتیکی صفات رشد و نسبت کلیبر استفاده گردید. صفات مورد مطالعه در این تحقیق شامل صفات اوزان تولد، شیرگیری، شش ماهگی و یکسالگی، افزایش وزن روزانه از تولد تا شیرگیری، افزایش وزن روزانه از شیرگیری تا شش ماهگی، نسبت کلیبر از تولد تا شیرگیری و نسبت کلیبر از شیرگیری تا شش ماهگی بودند. مؤلفه های واریانس و کوواریانس صفات مورد مطالعه با استفاده از روش حداکثر درستنمایی محدود شده (REML) و مدل های حیوانی مختلف نرم افزار ASREML بدست آمدند. پس از برازش مدل های حیوانی مورد استفاده، بهترین مدل برای هر صفت بر اساس لگاریتم درستنمایی تعیین شد. یافته ها: بهترین مدل برای صفت وزن تولد مدل شماره 3 (اثر افزایشی ژنتیکی مستقیم و مادری بدون در نظر گرفتن کوواریانس آنها)، صفات وزن شیرگیری، شش ماهگی و افزایش وزن روزانه از تولد تا شیرگیری مدل شماره 2 (-اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم و محیط دائمی مادری) و برای صفات یکسالگی، افزایش وزن روزانه از شیرگیری تا شش ماهگی، نسبت کلیبر از تولد تا شیرگیری و نسبت کلیبر از شیرگیری تا شش ماهگی مدل شماره 1 (اثر افزایشی مستقیم) برآورد گردید. براساس نتایج وراثت پذیری مستقیم برای صفات اوزان تولد، شیرگیری، شش ماهگی و یکسالگی، افزایش وزن روزانه از تولد تا شیرگیری، افزایش وزن روزانه از شیرگیری تا شش ماهگی، نسبت کلیبر از تولد تا شیرگیری و نسبت کلیبر از شیرگیری تا شش ماهگی به ترتیب 04/0± 15/0، 03/0± 16/0، 04/0± 21/0، 06/0± 22/0، 05/0± 13/0، 04/0± 14/0، 03/0± 06/0 و 02/0± 03/0 برآورد گردید. وراثت پذیری مادری برای وزن تولد 02/0± 08/0 برآورد گردید. همبستگی ژنتیکی مستقیم از 13/0 ( بین وزن یکسالگی با نسبت کلیبر از شیرگیری تا شش ماهگی) تا 94/0 ( بین وزن شیرگیری با نسبت کلیبر از تولد تا شیرگیری) متغیر بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که انتخاب برای نسبت کلیبر، ضمن افزایش سرعت رشد بره ها، باعث افزایش راندمان خوراک مصرفی می شود.

سابقه و هدف یکی از فناوری های مهم برای نگهداری ذخایر ژنتیکی، انجماد منی است. از آنجایی که انجماد باعث کاهش باروری اسپرم می شود، افزودن موادی به منی که باروری آن را حفظ کند، مهم می باشد. از ابتدای بکارگیری تکنیک تلقیح مصنوعی، رقیق کننده های مختلفی جهت نگهداری منی در شرایط مایع و انجماد استفاده شده است. بنابراین هدف این پژوهش، بررسی افزودن سطوح مختلف رافینوز و رقیق کننده های شیر، تریس-زرده تخم مرغ و تریس-لسیتین سویا بر ویژگی های منی قوچ پس از انجماد و یخ گشایی بود. مواد و روش ها نمونه های منی از چهار راس قوچ دالاق بالغ جمع آوری و در رقیق کننده های مختلف، رقیق سازی شدند و سپس رافینوز افزوده شد. نمونه های منی در پایوت های نیم میلی لیتری شدند و به مدت 150 دقیقه در دمای 4 درجه سانتی گراد خنک و سپس در نیتروژن مایع منجمد گردیدند. پایوت های منجمد شده برای ذخیره سازی به تانک حاوی نیتروژن منتقل شدند. پس از یخ گشایی فراسنجه های کیفی اسپرماتوزوآ شامل درصد تحرک اسپرم، زنده مانی، سلامت غشاء و اسپرم طبیعی مورد ارزیابی قرار گرفتند. این آزمایش در قالب آزمایش فاکتوریل 3×4 با آرایش کاملا تصادفی انجام شد. تیمارها شامل چهار سطح رافینوز (صفر، 60، 70 و 80 میلی مولار) و سه نوع رقیق کننده (شیر، تریس-زرده تخم مرغ و تریس-لسیتین سویا) بودند. داده های به دست آمده از این پژوهش با استفاده از نرم افزار آماری SAS (مدل 1/9) با رویه ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. مقایسه میانگین داده ها توسط آزمون توکی در سطح خطای 1 درصد انجام شد. یافته ها نتایج نشان داد که تاثیر افزودن رافینوز بر تحرک و زنده مانی اسپرم معنی دار بود (0/01>P). ولی بر درصد سلامت غشاء و درصد اسپرم با مورفولوژی طبیعی تاثیر معنی دار نداشت. تاثیر رقیق کننده ها بر درصد تحرک، زنده مانی، سلامت غشاء و اسپرم با مورفولوژی طبیعی معنی دار بود (0/01>P). اثر متقابل سطوح رافینوز و رقیق کننده ها بر درصد تحرک، سلامت غشاء و مورفولوژی طبیعی اسپرم ها معنی دار بود ولی بر درصد زنده مانی تاثیر معنی دار نداشت. بیشترین تحرک اسپرم (2/09± 35/00 درصد) در رقیق کننده تریس-زرده تخم مرغ حاوی 60 میلی مولار رافینوز به دست آمد. بیشترین زنده مانی اسپرم (1/88± 74/40 درصد) در سطح 80 میلی مولار رافینوز بود ولی بیشترین درصد سلامت غشاء (2/60± 66/40 درصد) در رقیق کننده زرده تخم مرغ حاوی صفر میلی مولار رافینوز مشاهده شد. بیشترین درصد اسپرم طبیعی (2/82± 74/80 درصد) در رقیق کننده تریس-لسیتین سویا حاوی 60 میلی مولار رافینوز به دست آمد. نتیجه گیری یافته های تحقیق نشان داد که خصوصیات اسپرم شامل درصد تحرک و اسپرم طبیعی در سطح 60 میلی مولار رافینوز، سلامت غشاء در تیمار شاهد و زنده مانی در سطح 80 میلی مولار بهتر حفظ شد. از طرفی، رقیق کننده تریس-زرده تخم مرغ نسبت به شیر و تریس-لسیتین سویا تاثیر بیشتری بر حفظ ویژگی های اسپرم قوچ داشت.

سابقه و هدف: امروزه استفاده از مکمل های غذایی و ویتامینه برای بهبود سیستم ایمنی نشخوارکنندگان و بهبود عملکرد رشدی آنها رایج شده است. اسید لینولئیک مزدوج نام عمومی برای گروهی از اسیدهای چرب دارای 18 کربن و پیوند دوگانه مزدوج است. ویتامین C یک ویتامین محلول در آب است که خاصیت آنتی اکسیدانی داشته و می تواند رادیکال های آزاد تولید شده در سلول ها را از بین ببرد. اسید لینولئیک مزدوج و ویتامین C در فرایند های فیزیولوژیک متعدی دخالت دارند و مکمل کردن آنها برای گوساله های شیرخوار ممکن است اثرات سلامتی داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات مکمل اسید لینولئیک مزدوج محافظت شده شکمبه ای و ویتامین C بر عملکرد رشد، غلظت برخی متابولیت ها و شمارش سلول های خونی گوساله های شیر خوار هلشتاین بود. مواد و روش ها: برای انجام این آزمایش از 28 راس گوساله هلشتاین تازه متولد شده با میانگین سنی 8-1 روز و میانیگن وزنی 2± 39 کیلوگرم با 4 تیمار و 7 تکرار بصورت یک آزمایش فاکتوریل طرح کاملا تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره پایه (استارتر و شیر کامل) 2) جیره پایه + روزانه 10 گرم اسید لینولئیک مزدوج برای هر راس، 3) جیره پایه + روزانه 600 میلی گرم مکمل ویتامین C برای هر راس و 4) جیره پایه + 600 میلی گرم مکمل ویتامین C برای هر راس+ 10 گرم اسید لینولئیک مزدوج بودند. یافته ها: نتایج نشان داد که مکمل ویتامین C در ماه اول بطور معنی داری مصرف خوراک آغازین را افزایش داد (05/0>P). درحالیکه مصرف خوراک آغازین تحت تاثیر اثر تغذیه مکمل اسید لینولیئک مزدوج قرار نگرفت (05/0P). افزایش وزن روزانه گوساله ها در ماه دوم تحت تاثیر اثر متقابل تغذیه اسید لینولئیک مزدوج و مکمل ویتامین C قرار گرفت. به طوری که گوساله های دریافت کننده مکمل اسید لینولیئک مزدوج و ویتامین C افزایش وزن بالاتری در ماه دوم داشتند (05/0>P). وزن نهایی و ضریب تبدیل غذایی گوساله ها در طی دوره پرورشی تحت اثر افزدن اسید لینولیئک مزدوج و ویتامین C قرار نگرفت (05/0P). گوساله های تغذیه شده در گروه دریافت کننده 600 میلی گرم ویتامین C تعداد گلبول های سفید بالاتری نسبت به گروه شاهد داشتند(05/0>P). نتیجه گیری: براساس نتایج بدست آمده در این مطالعه افزودن مکمل ویتامین C و اسیدلینولئیک مزدوج می تواند اثرات مفیدی بر رشد و سلامت گوساله های شیرخوار داشته باشد.

سابقه و هدف امروزه عمل تلقیح مصنوعی حایگاه ویژه ای در بهبود راندمان تولید و اصلاح و بهبود پیشرفت ژنتیکی بازی می کند. به منظور تحقق بخشیدن به بسیاری از مزایای بالقوه تلقیح مصنوعی، ذخیره سازی منی برای بلند مدت یک امر ضروری محسوب می شود. این امر توسط فرایند انجماد محقق می شود. مراحل انجماد از جمله فرایند یخ گشایی منجر به تغییرات مورفولوژیکی، آسیب به عملکردهای طبیعی اسپرم و در نهایت کاهش باروری می شود. بنابراین، بهبود روش یخ گشایی منی قوچ با شاخص های کیفی اسپرم ارتباط داشته و از اهمیت قابل توجهی برخورداراست. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات دو نرخ یخ گشایی بر پارامترهای میکروسکوپی و فعالیت های آنزیمی منی قوچ پس از فرایند انجماد-یخ گشایی بود. مواد و روش ها در این مطالعه، نمونه های منی از پنج راس قوچ قزل، با استفاده از مهبل مصنوعی، دو بار در هفته جمع آوری شد. برای از بین بردن اثرات فردی دام های نر، نمونه های منی در هر بار اسپرم گیری با هم مخلوط شدندو سپس مورداستفاده قرار گرفت. نمونه ها با رقیق کننده تریس حاوی 5/1% لستین سویا و 7% گلیسرول، رقیق شدند. نمونه های رقیق شده در معرض بخار ازت منجمد گردیده و نهایتا تا زمان ارزیابی در تانک حاوی ازت مایع ذخیره شدند. پایوت های حاوی منی با حجم ml 25/0 در حمام آب گرم توسط دو پروتکل (i) oc 37 بمدت s30 و (ii) oc 60 بمدت s6 یخ گشایی شدند. بدنبال فرایند انجماد-یخ گشایی، اثرات زمان و دمای یخ گشایی بر ویژگی های جنبایی (CASA)، زنده مانی، یکپارچگی غشاء پلاسمایی (HOS test)، ناهنجاری های مورفولوژیکی، غلظت مالون دی آلدهید (MDA)، فعالیت های آنتی اکسیدانی (GPx، SOD) و ظرفیت تام آنتی اکسیدان منی (TAC) ارزیابی شدند. آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی انجام شد و مدل آماری شامل اثر دما و زمان یخ گشایی است. تجزیه و تحلیل داده ها داده ها به کمک رویه Proc GLM انجام شد و میانگین ها به روش توکی مورد مقایسه قرار گرفتند. اختلاف معنی داری در سطح پنج درصد (P<0/05) گزارش شد. یافته ها نتایج نشان داد که فراسنجه های حرکتی اسپرم همچون درصد تحرک پیش رونده (PM)، سرعت در مسیر مستقیم (VSL)، سرعت در مسیر منحنی (VCL) در دمای oc37 بهبود یافت، اما این افزایش از نظر آماری معنادار نبود. درصد زنده مانی و یکپارچگی غشاء پلاسمایی در oc37 بمدت s30 نسبت oc60 بمدت s6 بهبود یافت اما این افزایش نیز غیرمعنی دار بود. همچنین میزان اسپرم های ناهنجار در نرخ یخ گشایی بالا نسبت به نرخ پایین بهبود نیافت. علاوه براین نتایج حاصل از مقایسه پراکسیداسیون لیپید (MDA)، فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز GPx))، سوپر اکسید دیسموتاز (SOD) و ظرفیت آنتی اکسیدانی کل ((TAC در دو نرخ یخ گشایی معنی دار نبود. نتیجه گیری با توجه به نتایج بدست آمده از روش های یخ گشایی، نرخ یخ گشایی oc60 بمدت s6 نمی تواند جایگزین مناسبی برای نرخ یخ گشایی oc37 بمدت 30 ثانیه باشد.

سابقه و هدف: هورمون های تیروئیدی بر عملکرد تولید مثلی حیوانات، بخصوص پاسخ به طول دوره ی نوری، موثرند. در گونه های مختلف جانوری تغییرات غلظت سرمی این هورمون ها در طی سال دیده شده است. با توجه به داده های موجود میتوان با تعیین میزان تغییرات غلظت سرمیِ این هورمون ها میزان حساسیت به فصل را درگونه ها و نژادهای دامی پیش بینی نمود. این تحقیق با هدف مقایسه میزان حساسیت به فصل بزهای سانن وآلپاین با نژادهای بومی(مهابادی و بومی سمنان) استفاده از میزان هورمون های تیروئیدی انجام شد. مواد و روش ها: این آزمایش با همکاری بخش خصوصی، در جنوب دامغان، از شهرستا ن های استان سمنان، با مختصات جغرافیایی: ° 36 شمالی و ° 54 شرقی، در ارتفاع 950 متر از سطح دریا، دارای تابستان گرم و زمستان سرد و خشک انجام شد. 16 بز نر 3 تا 4 ساله از چهار نژاد سانن، آلپاین، مهابادی و بومی استان سمنان انتخاب شده و از ابتدای اسفندماه هر 15 روز یک بار، نمونه گیری از رگ وداج انجام شد. میزان T3، T4 سرم به روش الایزا اندازه گیری شد. تاثیر نژاد و طول دوره ی نوری بر غلظت هورمون ها، به روش داده های تکراری در قالب طرح کاملا تصادفی آنالیز شد. یافته ها: میزان T3 و T4 در هر در طی سال تغییرات هدفمند و معنی داری داشتند(p≤ 0. 01). در هر چهار نژاد میزان T3 در پاییز و زمستان بالا بود و در اسفند به بالاترین حد خود رسید. الگوی تغییرات T3در چهار نژاد نژاد یکسان بود، اما نژاد سانن بیشترین تغییرات در T3 را نشان داد. تفاوت میزان تغییرات بین نژادها در برخی ماه ها معنی دار بود، اما در حالت کلی، تفاوت معنی داری در نقاط بیشینه و کمینه میزان T3 در بین نژادهای سانن، آلپاین و مهابادی دیده نشد(p≤ 0. 01). این میزان تفاوت تنها در مورد بزهای سمنانی با سایر نژادها معنی دار بود. سطح هورمون در ماه های اسفند، فروردین، دی، آبان و آذر، در بزهای بومیِ سمنان به طور معنی داری کمتر از سایر نژادها بود(p≤ 0. 01). میزان هورمون تیروکسین(T4) نیز تحت تاثیر تغییرات طول دوره نوری قرار گرفت. به طوری که غلظت این هورمون به ترتیب در فصول زمستان و پاییز بیشترین و در تابستان کمترین بود(p≤ 0. 01). بین نژادها از لحاظ حساسیت تغییرات غلظت T4 به تغییرات طول دوره نوری تفاوت معنی دار دیده شد(p≤ 0. 01). در ماه های فصل گرما(تیر، مرداد و شهریور)، غلظت تیروکسین در بزهای سمنانی به طور معنی داری بیشتر از بزهای سانن و آلپاین بود(p≤ 0. 01). بزهای سمنانی کمتر تحت تاثیر تغیرات طول دوره نوری بر میزان تیروکسین قرار گرفتند. نتیجه گیری: نتایج این آزمون نشان داد که بزهای نر نژاد سانن بیش از نژاد آلپاین تحت تاثیر تغییرات طول دوره نوری و شرایط اقلیمی در کوهپایه های جنوبی البرز قرار گرفتند. در بین دو توده ی ژنتیکیِ بومی، تفاوت معنی داری در پاسخ به شرایط اقلیمی و طول دوره ی روشنایی دیده نشد. با توجه به این نتایج به نظر میرسد نژاد آلپاین گزینه مناسب تری برای استفاده در این شرایط اقلیمی در کشورمان باشد.