پژوهش پرستاری ایران
سال:1402 | دوره:18 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: بسیاری از بیماران مبتلابه سرطان پستان بلافاصله پس از اتمام درمان اولیه، ناراحتی قابل توجهی را تجربه می کنند. زنانی که سطوح پایین کیفیت زندگی را در اوایل این مرحله از بقای انتقالی گزارش می کنند، معمولا کاهش سازگاری طولانی مدت دارند. ازاین رو، پژوهش حاضر با هدف مقایسه مواجهه سازی نوشتاری و ذهن آگاهی بر سازگاری و کیفیت زندگی زنان مبتلابه سرطان پستان انجام شد. روش کار: در قالب یک طرح آزمایشی چند گروهی با پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل و پیگیری از بین زنان مبتلابه بیماری سرطان پستان مراجعه کننده به مرکز پزشکی و پرتودرمانی شهید رجایی بابلسر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 60 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و یک گروه کنترل گمارش شدند. گروه مواجهه سازی نوشتاری در 5 جلسه و گروه ذهن آگاهی در 8 جلسه مداخله های مربوط به گروه خود را دریافت کردند. مقیاس سازگاری با سرطان-فرم کوتاه (mini-Mac) و پرسش نامه کیفیت زندگی بیماران سرطانی (QOL-C30) در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه برای سه گروه اجرا و یافته ها: ی به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس آمیخته مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: : نتایج نشان داد که درمان مواجهه سازی نوشتاری و کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی قادر به تفاوت معناداری بین نمرات شرکت کنندگان گروه های آزمایش و کنترل در سازگاری با سرطان و کیفیت زندگی در مراحل پس آزمون و پیگیری شده است. به طوری که نتایج به دست آمده حاکی از عملکرد بهتر گروه های آزمایش در متغیرهای موردنظر در مراحل پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل بود. همچنین نتایج به دست آمده از تحلیل تعقیبی تفاوت معناداری بین تاثیرگذاری مداخله مواجهه سازی نوشتاری و کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر سازگاری با سرطان و کیفیت زندگی در بیماران مبتلابه سرطان پستان نشان نداد. نتیجه گیری: : WET و MBSR می تواند مداخله های موثری به منظور ارتقاء سازگاری با سرطان و کیفیت زندگی در بیماران مبتلابه سرطان پستان باشند و یک مکمل مهم برای درمان های پزشکی و دارویی به حساب آیند. این مطالعه نشان داد که پژوهش های بیشتر در این زمینه ضروری است.

مقدمه: با افزایش قابل توجه تعداد افراد مسن مبتلابه انواع ناتوانی ازجمله ناتوانی جسمی-حرکتی، شناسایی عوامل قابل تغییر که ممکن است باعث از بین رفتن یا جلوگیری از محدودیت بدنی شود، برای ارتقا استقلال و کیفیت زندگی افراد بسیار با اهمیت می باشد. یکی از مسایل روانشناختی مطرح در این زمینه، خودکارآمدی عمومی و عوامل مرتبط با آن می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل موثر بر خودکارآمدی عمومی در سالمندان مبتلابه ناتوانی جسمی-حرکتی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی است که بر روی 200 سالمند مبتلابه ناتوانی جسمی-حرکتی مراجعه کننده به سه مرکز آموزشی و درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی بابل (آیت الله روحانی، شهید بهشتی و شهید یحیی نژاد) با روش نمونه گیری سهمیه ای (برحسب ابتلا به ناتوانی جسمی-حرکتی، سن و جنس) از دی تا اسفند سال 1399 انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم جمعیت شناختی و مقیاس خودکارآمدی عمومیGSE-10 بود. تجزیه تحلیل داده ها با آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس و شفه و آزمون رگرسیون خطی چندگانه توسط نرم افزار SPSS نسخه 20 در سطح معنی داری 05/0 ≤,p انجام شد. یافته ها: در این پژوهش میانگین سنی سالمندان 45/8±,25/72 بود. 58% از سالمندان زن و 42% آنان مرد بودند. میانگین خودکارآمدی عمومی در سطح متوسط (برابر با 48/6±,48/28) بود. همچنین مشخص گشت که متغیر های وضعیت اشتغال 001/0˂, p، سطح درآمد001/0˂, p، متغیر ابتلا به بیماری زمینه ای (034/0= p) با خودکارآمدی عمومی ارتباط آماری معناداری داشتند. یافته ها: ی حاصل از آنالیز رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که در میان متغیر های مورد بررسی، متغیر سطح درآمد بیشترین سهم را در تغییرات خودکارآمدی عمومی داشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بین متغیر های وضعیت اشتغال، سطح درآمد، و ابتلا به بیماری زمینه ای با خودکارآمدی عمومی ارتباط وجود دارد. لذا پیشنهاد می شود در برنامه ریزی ها، و مداخلات آموزشی-مشاوره ای مبتنی بر توانمندسازی سالخوردگان مبتلابه ناتوانی جسمی-حرکتی در راستای ارتقای خودکارآمدی عمومی، به تاثیر این عوامل موثر توجه شود.

مقدمه: با توجه به کاهش نرخ باروری و افزایش تعداد سالمندان، بزرگسالان میانسال بیش از هر زمان دیگری به عنوان منبع مهمی برای نگهداری افراد سالمند در خانواده ها مطرح هستند. درک و بینش مراقبت از سالمندان توسط افراد میانسال به منظور ارتقا سلامت دوران میانسالی و سالمندی ضروری است. پژوهش حاضر با هدف درک معنای مراقبت از والدین سالمند در افراد میانسال صورت گرفت. روش کار: پژوهش حاضر، مبتنی بر رویکرد پدیدارشناسی تفسیری است که در سال 1401 در شهر تهران انجام گرفت. 12 فرد میانسال مراقب از والدین سالمند به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه های عمیق و نیمه ساختارمند استفاده شد. سپس متن مصاحبه ها پس از نوشتن با رویکرد هرمنیوتیکی ون مانن بر اساس موثق بودن داده های کیفی مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از تحلیل داده ها4 درون مایه (مراقبت دلسوزانه، آرام دل نگران، سفری نامعلوم و فضای دوگانه خانه) استخراج گردید. نتیجه گیری: در این مطالعه معنای مراقبت از والدین سالمند نزد شرکت کنندگان، یک مراقبت دلسوزانه و تکلیفی، توام با آرامش و نگرانی و مبهم بودن زمان مراقبت در فضای امن و پر تنش بود. به همین دلیل افراد میانسال برای تداوم زندگی با والدین سالمند خود، ناچار به فداکاری بیش از اندازه در قبال عزیران و والدین خود می شدند. لذا درک تجارب و دغدغه های این افراد می تواند برای ارایه کمک های مشاوره ای به میانسالان، سیاست گذاران، ارایه دهندگان سلامت(بویژه پرستاران) و سالمند شناسان مفید باشد.

هدف پژوهش حاضر پیش بینی افسردگی بر اساس طرحواره های ناسازگار اولیه و حمایت اجتماعی ادراک شده با در نظر گرفتن نقش میانجی امیدواری در بیماران مبتلا به سرطان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری در این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به انستیتو کانسر بیمارستان های امام خمینی و میلاد تهران بودند. تعداد افراد نمونه 300 بیمار مبتلا به سرطان بود که براساس ملاک های ورود و خروج پژوهش و با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (1998)، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت و همکاران (1988)، مقیاس افسردگی بک (1961) و پرسشنامه امیدواری اسنایدر (1991) بودند. داده های گردآوری شده با روش مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار Amos تحلیل شدند. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که مدل پیش بینی افسردگی بر اساس طرحواره های ناسازگار اولیه و حمایت اجتماعی ادراک شده با در نظر گرفتن نقش میانجی امیدواری براساس داده های تجربی از برازش مطلوبی برخوردار است. همچنین اثر مستقیم و غیرمستقیم طرحواره های ناسازگار اولیه و حمایت اجتماعی ادراک شده با در نظر گرفتن نقش میانجی امیدواری بر افسردگی بیماران مبتلا به سرطان مورد تایید قرارگرفت (p<0. 05).

مقدمه: بیماری های قلبی عروقی شیوع بالایی در جهان دارند و از علل اصلی مرگ و میر محسوب می شوند. در راستای کاهش شیوع و مرگ و میر بیماری های قلبی اقدامات دارویی و غیردارویی مد نظرمی باشد. دارو حلقه اصلی زنجیره درمان است و مصرف اصولی آن حایز اهمیت است. در زمینه اقدامات غیردارویی راهبردهای مقابله با هیجان های منفی چون استرس، اضطراب و افسردگی به جهت اینکه می توانند باعث ایجاد و تشدید بیماری های قلبی شوند، مورد توجه می باشند. این مطالعه به بررسی ارتباط بین مدیریت مصرف اصولی داروها با استرس، اضطراب و افسردگی در بیماران با اختلالات عروق کرونر پرداخته است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی همبستگی است که در آن 115 بیمار مبتلا به بیماری اختلال عروق کرونر یا نارسایی قلبی کلاس یک و دو دارای پرونده پزشکی در تنها بیمارستان شهرستان گناباد بر اساس معیارهای ورود، به روش تصادفی ساده انتخاب و بررسی شدند. پرسشنامه [1]DASS-21 و پرسشنامه محقق ساخته مدیریت مصرف اصولی داروها به همراه اطلاعات دموگرافیک در اختیار نمونه ها قرار گرفت. داده ها بعد از بررسی پذیرهء نرمال بودن با استفاده از آزمون اسپیرمن و روش های آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار) و با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 25 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: بر اساس ضریب همبستگی اسپیرمن بین مدیریت مصرف اصولی داروها با DASS ارتباط معنی دار و معکوس وجود داشت (p<0/05، r=-0/28). همچنین بین ابعاد DASS شامل اضطراب (r=-0/24)، استرس (r=-0/27) و افسردگی (r=-0/22) با مدیریت مصرف اصولی داروها ارتباط معنی دار و معکوس وجود داشت. نتیجه گیری: در این مطالعه ارتباط بین استرس، اضطراب و افسردگی با مدیریت مصرف اصولی داروها در بیماران با اختلالات عروق کرونر بررسی شد که بین مدیریت مصرف اصولی دارو با استرس، اضطراب و افسردگی ارتباط معنی دار و معکوس وجود داشت. بنابراین می توان گفت هرچه افراد در سطح بالاتری از استرس، اضطراب و افسردگی قرار دارند در زمینه مدیریت مصرف اصولی داروها در وضعیت ضعیف تری قرار خواهند گرفت.

مقدمه: تولد نوزاد مبتلا به بیماری مادرزادی قلبی در خانواده به عنوان یک منبع استرس است، لذا می بایست مادر برای مواجهه با شرایط سخت، توانمند شود. از سویی افزایش تاب آوری توانایی فرد در مقابله با عوامل استرس زا را افزایش می دهد هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر توانمندسازی مادران دارای نوزاد مبتلا به بیماری قلبی مادرزادی بر میزان تاب آوری مادران انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی می باشد که بر 60 نفر از مادران دارای نوزاد متولد شده با بیماری مادرزادی قلبی در بخش NICU بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در سال 1400 انجام شد. روش نمونه گیری در دسترس و ابزار مطالعه پرسشنامه دموگرافیک و مقیاس تاب آوری کانر بود. مراحل توانمندسازی مادران در 9 جلسه 30 دقیقه ای بصورت دانش افزایی و مهارت آموزی در حیطه مراقبت های جسمی و عاطفی دنبال شد. پس از جمع آوری داده ها با نرم افزار spss 20 در دو بخش آمار توصیفی و آمار استنباطی تحلیل آماری انجام شد. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد برنامه توانمندسازی مادران نوزاد مبتلا به بیماری مادرزادی قلبی بر میزان تاب آوری آنان بعد از مداخله (با میانگین 8/7 ±,2/64) و در یک ماهگی نوزاد در مقایسه با گروه کنترل (با میانگین 7/9 ±,0/50) تاثیر آماری معنی داری داشته است (p<0. 001)، اما میانگین نمره تاب آوری درون گروهی (در گروه مداخله) معنی دار نشده است p=0. 61. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، توانمندسازی مادران با تاکید بر توانمندسازی عاطفی در برنامه های مراقبت پرستاری از نوزادان مبتلا به بیماری قلبی بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان مورد توجه باشد.

مقدمه: مراقب پرستاری از راه دور به عنوان زیر مجموعه ای از مراقبت های سلامت از راه دور در نظر گرفته می شود که بر ارایه، مدیریت و هماهنگی مراقبت ها و خدمات با استفاده از فناوری ارتباطات از راه دور در حوزه پرستاری تمرکز دارد و هدف آن، بهبود کیفیت مراقبت است. یکی از موارد کاربرد مراقبت پرستاری از راه دور، آموزش زنان در زمینه توانمندسازی جنسی بر پایه خودکارآمدی جنسی است. توانمندی جنسی و رضایت حاصل از آن، به عنوان یکی از اساسی ترین ابعاد زندگی انسان مطرح است و عملکرد جنسی سالم، نقش مهمی در احساس سلامتی و بالا بردن کیفیت زندگی دارد. هدف: هدف از این مطالعه، مقایسه خودکارآمدی جنسی زنان، پیش و پس از برنامه توانمندسازی جنسی و همچنین مقایسه تاثیر برنامه توانمندسازی جنسی از راه دور و حضوری در زنان مراجعه کننده به مرکز بهداشتی و درمانی منطقه 6 تهران در اسفند ماه سال 1400 بود. روش: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 56 زن مراجعه کننده به مرکز بهداشتی و درمانی منطقه 6 شهر تهران انجام گردید. واحد های پژوهش به طور تصادفی به دو گروه تقسیم و برنامه توانمندسازی به صورت حضوری و از راه دور انجام شد. خودکارآمدی جنسی دو گروه قبل و بعد از اجرای برنامه توانمندسازی، با پرسشنامه خودکارآمدی جنسی سنجیده و مقایسه گردید. پایایی پرسشنامه ی خودکارآمدی جنسی با استفاده از روش اندازه گیری آلفای کرونباخ 86/0 و برآورد اعتبار پرسشنامه ی خودکارآمدی جنسی در ایران با استفاده از روش اعتبار وابسته به محتوا تایید قرار گرفت. یافته ها: طبق نتایج آزمون تعقیبی به روش بونفرونی، در گروه آموزش حضوری میانگین امتیاز خودکارآمدی جنسی پس از جلسات توانمندسازی بطور معناداری بیشتر بود (004. 0=p). همچنین در گروه آموزش از راه دور نیز میانگین امتیاز خودکارآمدی جنسی در پس آزمون بطور معناداری بیشتر از پیش آزمون بود (014. 0=p). طبق آزمون آنالیز کوواریانس، میانگین امتیاز خودکارآمدی جنسی زنان دو گروه آموزش حضوری و آموزش از راه دور تفاوت معناداری نداشت (. 5040=p). بحث و نتیجه گیری: در بررسی نتایج بین دو گروه از نظر میزان اثربخشی دو روش برنامه آموزشی حضوری و از راه دور تفاوت چشم گیری مشاهده نشد. لذا با توجه به مشکلات و هزینه داربودن روش آموزش حضوری در مقایسه با آموزش از راه دور، روش از راه دور به عنوان یک روش موثر، ارزان قیمت، ساده وجذاب برای مراجعه کنندگان توصیه شود.

مقدمه: شناخت مشکلات سلامتی دانشجویان پرستاری می تواند در شناخت و درمان اختلالات مختلف از جمله اضطراب آن ها موثر باشد. هدف از مطالعه حاضر تعیین ارتباط ابعاد سلامتی با اضطراب در دانشجویان پرستاری می باشد. روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی همبستگی بود که در آن 210 نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد به روش سرشماری شرکت کردند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه های استاندارد سلامت روان گلدبرگ، سلامت اجتماعی کییز، سلامت معنوی پولوتزین و الیسون و اضطراب اشپیل برگر بود. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار 23-SPSS و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی (ANOVA، t مستقل و پیرسون) استفاده شد. یافته ها: از کل دانشجویان پرستاری مورد پژوهش 136نفر (76/64%) دختر و 153 نفر (85/72%) مجرد بودند. 5/60% دانشجویان پرستاری اضطراب متوسط به بالا داشتند. تفاوت آماری معناداری در سلامت روان، سلامت اجتماعی و سلامت معنوی دانشجویان پرستاری شرکت کننده در پژوهش با توجه به مشخصات دموگرافیک وجود نداشت (05/0>p). ولی میانگین و انحراف معیار سلامت اجتماعی دانشجویانی که علاوه بر دانشجو بودن، شغل کارمندی داشتند و در شهر زندگی می کردند، بیشتر از سایر دانشجو مورد پژوهش بود 05/0 P). نتیجه گیری: با افزایش ابعاد سلامتی، میزان اضطراب دانشجویان پرستاری کاهش می یابد. پیشنهاد می شودارتقاء ابعاد سلامتی دانشجویان پرستاری جزو اولویت های دانشگاه های علوم پزشکی قرار گیرد و برنامه های جامع و کامل در نیل به این هدف تدوین گردد.