علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1394 | دوره:4 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

هدف: نقص شنوایی یکی از مهمترین دلایل تاخیر زبانی در کودکان است که جنبه های مختلف تولید و درک زبان را تحت الشعاع قرار می دهد. رشد و ارتقای سطح مهارت های زبان بیانی و زبان دریافتی در کودکان کم شنوا مستلزم به کارگیری برنامه های آموزشی و توانبخشی مناسب است. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر بازی های زبان شناختی بر رشد این مهارت ها در کودکان کم شنوای پیش دبستانی انجام شده است.روش بررسی: روش بررسی در این پژوهش، مطالعه مداخله ای از نوع شبه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه شاهد است. مشارکت کنندگان 10 کودک کم شنوای سمعکی با دامنه هوشی طبیعی بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و در دو گروه تقسیم بندی شدند (5 کودک در هر گروه)، برنامه بازی های زبانشناختی برای گروه آزمایش ارایه شد و میزان مهارت های زبان دریافتی و مهارت های زبان بیانی تمامی کودکان در پیش و پس از مداخله با استفاده از آزمون رشد زبان- ویراست سوم ارزیابی شد.یافته ها: با مقایسه میانگین مهارت های زبان بیانی و زبان دریافتی در گروه آزمایش و شاهد از طریق آزمون U مان- ویتنی مشخص شد تفاوت میانگین گروهی که بازی های زبان شناختی را دریافت نموده اند در مهارتهای زبان بیانی (p=0.009)، و در مهارتهای زبان دریافتی (p=0.009)، به لحاظ آماری معنادار است. بدین معنی که آموزش بازی های زبان شناختی بر بهبود این مهارت های زبانی در کودکان کم شنوا مقطع پیش دبستانی که مداخله را دریافت کرده بودند، اثربخش بوده است.نتیجه گیری: کودکان کم شنوا همواره با مشکلاتی در تولید و درک زبان مواجه هستند. این امر مهمترین دلیل برای برنامه ریزی های آموزشی در جهت یافتن و معرفی روش های نوین می باشد. با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که آموزش مهارت های زبان بیانی و زبان دریافتی به روش بازی درمانی با رویکرد بازی های زبان شناختی می تواند مشکلات مربوط به این بخش از زبان کودکان پیش دبستانی کم شنوا را بهبود بخشد. پس از جلسات بازی های زبان شناختی، این کودکان در درک معنای جملات و کلمات پیشرفت قابل ملاحظه ای داشتند. آنها همچنین قادر به شناختن، فهمیدن و به کارگیری اشکال تکواژشناختی و تولید و درک تمایزات بین صداهای گفتاری زبان فارسی خواهند بود.

هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر تمرینات ترکیبی بر فعالیت سرم پارااکسوناز1 و شاخصهای لیپوپروتئین پلاسما در زنان چاق (بدون فعالیت ورزشی) بود.روش بررسی: بیست و چهار زن سالم بدون فعالیت ورزشی داوطلب برای شرکت در این پژوهش شدند که به طور تصادفی در دو گروه مساوی هدف (12 نفره) و گروه شاهد (12 نفره) قرار گرفتند. مدت زمان تمرینات 4 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 55-70 دقیقه به طول انجامید. تمرینات گروه ترکیبی با 60 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره انجام شده است. متغیرهای وابسته در دو مرحله از مطالعه، از جمله پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان دادند که افزایش معنی داری در فعالیت آنزیم پارااکسوناز1 مشاهده شد (p=0.01). اما شاخص لیپیدی این تحقیق از جمله (p=0.414) LDL، HDL (p=0.22)، VLDL (p=0.152) و کلسترول (p=0.156) تغییر معنی دار نداشت. از سوی دیگر کاهش معنی داری در غلظت تری گلیسرید خون مشاهده شد (p=0.001). علاوه بر این، در زنان چاق بدون فعالیت ورزشی تغییرات سطوح پارااکسوناز1 با HDL ارتباط معنی داری داشت (p=0.02) و با دیگر شاخصهای لیپیدی این پژوهش رابطه ای نداشت (سطح معنی داری p£0.05).نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که بعد چهار هفته تمرینات ترکیبی تغییرات مطلوبی بروی چربی و وزن را به همراه داشت و همچنین موجب افزایش معنا داری در آنزیم پارااکسوناز1 و کاهش معنی داری غلظت تری گلیسرید خون داشت. اما به نظر می رسد که تغییرات آنزیم پارااکسوناز1 در زنان چاق بدون فعالیت ورزشی با HDL رابطه معنی داری داشت و با دیگر شاخص های لیپیدی این پژوهش رابطه ای نداشت. بنابراین این برنامه تمرینی می تواند در زنان چاق بدون فعالیت ورزشی با مهار اکسیداسیون LDL و با محدود کردن گردش HDL در خون با هدف پیشگیری از بیماری های قلبی- عروقی تاثیرگذار باشد. سرانجام در انسان ها ورزش می تواند با افزایش PON1 موجب افزایش سیستم آنتی اکسیدانی کل بدن شود.

هدف: هدف این مطالعه بررسی تاثیر تحمل وزن اجباری بهمراه تمرین درمانی بر آزمونهای عملکردی تعادل و راه رفتن در بیماران سکته مغزی بود. روش بررسی: 32 بیمار همی پارزی در گروههای تجربی و کنترل (16 بیمار در هر گروه) در این مطالعه شرکت نمودند. بیماران گروه تجربی کفشهایی را که یک کفی به ضخامت 6 میلیمتر در سمت سالم به منظور افزایش تقارن وزن جاسازی شده بود بمدت شش هفته پوشیدند و روزانه 90 دقیقه تمرینات بازآموزی تعادل و راه رفتن را انجام دادند. بیماران گروه کنترل فقط تمرینات درمانی را دریافت کردند. ارزیابی ها شامل درصد تحمل وزن بر اندام مبتلا، سرعت راه رفتن، طول گام، آزمون (Timed up and go, TUG) و آزمون (Berg Balance Scale; BBS) بود که قبل و پس از درمان و 3 ماه پس از خاتمه درمان در هر دو گروه ثبت شدند.یافته ها: بررسی های درون گروهی نشان داد که در هر دو گروه، کلیه متغیرها در پایان درمان بهبودی معنی داری نشان دادند و اثرات بهبودی در دوره پیگیری حفظ شد. در گروه تجربی، درصد تحمل وزن بر اندام مبتلا در دوره پیگیری نیز افزایش معنی دار داشت. مقایسه یافته های بین گروهی نشان داد که درصد تحمل وزن بر اندام مبتلا و آزمون BBS افزایش بیشتری در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل داشتند (p=0.001).نتیجه گیری: تحمل وزن اجباری بر اندام مبتلا ب ه همراه بازآموزی تعادل و راه رفتن باعث بهبودی بیشتر تقارن وزن و تعادل عملکردی در بیماران سکته مغزی مزمن شد.

هدف: بررسی ارتباط بین ضخامت مرکزی قرنیه و ضخامت لایه فیبر عصبی شبکیه در افراد امتروپ، مایوپ، هایپروپ.روش بررسی: 180 چشم (64 چشم امتروپ، 70 چشم مایوپ و 46 چشم هایپروپ) در محدوده سنی 35-18 سال، به صورت تصادفی انتخاب شدند. افراد شرکت کننده در طرح دارای سلامت عمومی چشم و عدم سابقه جراحی چشم بودند. الگوی پاکیمتری آنان در بخش مرکزی قرنیه و همچنین پارامترهای شبکیه با استفاده از دستگاه OCT Optovue (Optovue Optical Coherence Tomography) اندازه گیری گردید.یافته ها: میانگین ضخامت قرنیه در گروه امتروپ 536.14±33.76، مایوپ 539.67±33.05 و در هایپروپها 543.28±43.40 میکرون (p<0.005) بود. ضخامت لایه فیبر عصبی رتین (RNFL) در گروه مایوپها 114.21±17.27 و امتروپ 121.05±22.84 و هایپروپ 120.45±21.22 میکرون بود (p<0.005). در تحلیل تک متغیری، در گروه مایوپی و هایپروپی، ضخامت مرکز قرنیه با ضخامت RNFL، ارتباط مثبت دارد.نتیجه گیری: وجود ارتباط مثبت بین ضخامت مرکزی قرنیه و لایه فیبر عصبی شبکیه (RNFL) در گروه های هایپروپ و مایوپ نشان می دهد که افراد با قرنیه های ضخیم تر، RNFL ضخیم تری دارند. در چشم ها با مایوپی بیشتر، انتظار RNFL نازک تر و در چشم ها با هایپروپی بیشتر انتظار RNFL ضخیم تر را داریم. ضخامت مرکزی قرنیه (CCT) با میزان عیوب انکساری رابطه معنی داری از نظر آماری نداشت در حالی که ضخامت لایه فیبر عصبی رتین با تغییر عیوب انکساری مرتبط است (p<0.001).

هدف: این پژوهش با هدف مقایسه فرکانس فرمنتهای واکه ها در افراد مبتلا به پولیپ صوتی و افراد طبیعی در کشیده گویی واکه ها انجام شده است.روش بررسی: پژوهش حاضرکمی است که از نوع توصیفی- تحلیلی بوده که به صورت مقطعی انجام شده است. متغیرهای مورد بررسی شامل: میانگین فرمنت های اول و دوم و سوم 6 واکه زبان فارسی است. این پارامترها در افراد مبتلا به پولیپ تارهای صوتی و افراد طبیعی مقایسه شد. افراد از گروه سنی 20 تا 40 سال انتخاب شدند. نمونه های مورد بررسی شامل 10 فرد با صوت طبیعی (5 زن و 5 مرد) و 10 فرد مبتلا به پولیپ صوتی (5 زن و 5 مرد) بودند.یافته ها: در مردان و زنان مبتلا به پولیپ صوتی بیشترین و کمترین مقدار فرمنت اول (F1) مربوط به واکه / a / و / u / است. بیشترین و کمترین مقدار فرمنت دوم (F2) در هر دو جنس مربوط به واکه های / e / و/ u / است و بیشترین و کمترین مقدار فرمنت سوم (F3) مربوط به واکه های / u / و / e / است. سازه اول و دوم واکه های فارسی در صوت افراد طبیعی و افراد مبتلا به پولیپ صوتی متفاوت است (p=0.028) که این مساله در مورد سازه سوم مطرح نیست (p=0.59).نتیجه گیری: توجه به سازه ها در تشخیص گذاری سودمند است و فرمنت اول و دوم می توانند در ارزیابی های ابزاری بیشتر مورد توجه قرار گیرند.

هدف: پس از بازسازی رباط صلیبی قدامی قدرت عضلات چهارسررانی به میزان زیادی کاهش پیدا می کند. پیدا کردن یک راه حل برای جلوگیری از کاهش قدرت دارای اهمیت زیادی است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات متقاطع بر قدرت عضله چهارسررانی مردان پس از بازسازی رباط صلیبی قدامی بود.روش بررسی: تعداد20 بیمار با میانگین سنی 22.02±1.55 سال و میانگین وزنی 71.7±7.15 کیلوگرم که دچار پارگی رباط صلیبی قدامی شده بودند، انتخاب و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی علاوه بر تمرینات فیزیوتراپی تمرینات متقاطع را با پای سالم به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه، هر جلسه 20 دقیقه و گروه کنترل فقط تمرینات فیزیوتراپی خود را تمرینات را انجام دادند. سه روز قبل از عمل بازسازی رباط و بعد از گذشت 9 هفته و انجام 24 جلسه تمرینات متقاطع، قدرت ایزومتریک عضلات چهارسررانی هر دو پای بیماران در زاویه 60 درجه، با استفاده از دستگاه ایزوکنتیک بایودکس اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون T Student در سطح معنی داری p<0.05 آزمایش شدند.یافته ها: نتایج نشان داد به دنبال هشت هفته تمرینات متقاطع کانسنتریک، قدرت عضله چهارسررانی پای سالم آزمودنی های گروه تجربی به طور معناداری افزایش یافت (p=0.002). همچنین میزان کاهش قدرت در عضلات چهارسررانی افراد پس از بازسازی ACL، در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کمتر بود (p=0.001).نتیجه گیری: تمرینات متقاطع بصورت کانسنتریک می تواند اثرات مثبتی در جهت کاهش کمتر میزان قدرت داشته باشد. این تمرینات می تواند باعث افزایش قدرت در اندام سالم و همچنین جلوگیری از میزان کاهش زیاد قدرت در اندامی که مورد جراحی قرار گرفته شود.

هدف: پرونده پزشکی باید به صورت کامل و با توجه به فرآیند مراقبتی بیمار مستند گردد تا به منزله یک سیستم مادام العمر (قبل از تولد تاپس از مرگ) عمل نماید. پرونده ناقص انعکاس دهنده مراقبت و درمان ناقص است. اطلاعات پرونده پزشکی وقتی سودمند است که در همان بار اول به دقت و درست ثبت شده باشد. هدف این مطالعه بررسی کمی اطلاعات پرونده پزشکی بیماران بستری در بیمارستان های دانشگاهی و تامین اجتماعی شهر مشهد بوده است.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- مقطعی است. جامعه پژوهش شامل پرونده بیماران بستری در بیمارستان-های دانشگاهی و تامین اجتماعی شهر مشهد بود که مجموعا 550 پرونده انتخاب گردید. تعداد نمونه ها متناسب با تعداد پرونده های بیماران بستری هر بیمارستان انتخاب گردید. پس از بررسی روایی و پایایی ابزار (چک لیست)، داده های مورد نیاز جمع آوری و وارد رایانه شد و با نرم افزار آماری SPSS تحلیل گردید.یافته ها: در میان پرونده های مورد بررسی، برگ پذیرش و خلاصه ترخیص فقط در یک مورد (0.01 درصد) در پرونده ها وجود نداشت و بیشترین مورد نقص مربوط به برگ کنترل علائم حیاتی بود (34.5 درصد). بیشترین میزان نقص در میان عناصر اطلاعات بالینی برگ پذیرش و خلاصه ترخیص مربوط به توصیه های پس از ترخیص (89.5 درصد) و ثبت نتایج آزمایشات و رادیوگرافی ها (88.9 درصد) بود. در اکثر موارد اختلاف معنی داری در تکمیل عناصر اطلاعاتی فرم های پرونده های مورد بررسی در بیمارستان های دانشگاهی و تامین اجتماعی وجود داشت.نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان داد که فرآیند مستند سازی پرونده های پزشکی توسط ارائه کنندگان مراقبت بسیار ناقص انجام می گیرد و این امر موجب از دست رفتن اطلاعات مورد نیاز و خدشه دار شدن ظرفیت های موجود در پرونده پزشکی بیماران برای استفاده اشخاص حقیقی و حقوقی خواهد شد. بنابراین توصیه می گردد آموزش های لازم در زمینه مستندسازی کامل و صحیح پرونده به تمامی اعضای تیم مراقبت داده شود و اجرای تحلیل کمی اطلاعات پرونده ترجیحا به صورت تحلیل همزمان توسط کارکنان بخش مدارک پزشکی انجام گیرد.

هدف: کمردرد از مهم ترین معضلات بهداشتی افراد می باشد که طب مکمل مانند تمرین درمانی در آب و ماساژ در درمان آن نقش اساسی دارند. هدف این مطالعه مقایسه تاثیر دو روش تمرین درمانی در آب و ماساژ بر روی شدت درد و ناتوانی مبتلایان با کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 24 بیمار مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی در دامنه سنی 20-40 سال با میانگین سنی 27.23 به طور تصادفی به دو گروه تمرین درمانی در آب و ماساژ تحت درمان قرار گرفتند. مدت درمان 6 هفته و هر هفته 4 جلسه طول کشید. جهت ارزیابی شدت درد و ناتوانی افراد به ترتیب با پرسشنامه اوسستری و مقیاس عینی درد قبل و بلافاصله بعد از درمان استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس در سطح معنی داری (a=0.05) استفاده گردید.یافته ها: میانگین شدت درد و ناتوانی در گروه تمرین درمانی در آب در پیش آزمون به ترتیب 5.66±0.878 و 24.83±5.21 بود و در پس آزمون این نمره ها به 4.58±0.729 و 14.33±3.89 تغییر پیدا کرد. در گروه ماساژ نیز میانگین شدت درد و ناتوانی در پیش آزمون به ترتیب 5.41±0.668 و 23.166±3.45 بود، و در پس آزمون به 3.00±1.128 و 16.50±4.10 تغییر پیدا کرد. بنابراین در هر دو گروه تغییرات معنی داری بوجود آمد.نتیجه گیری: ماساژ درمانی و تمرین درمانی در آب هر دو باعث کاهش شدت درد در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می شود، اما ماساژ نسبت به تمرین درمانی در آب اثرات بهتری در کاهش شدت درد ایجاد می کند.

هدف: تعیین میانگین قطر مردمک بوسیله دستگاه پنتاکم در جمعیت 40 تا 64 ساله شهر شاهرود روش بررسی: در فاز اول مطالعه بوسیله نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، 300 خوشه انتخاب شد. از 6311 نفر افراد دعوت شده تعداد 82.2% در مطالعه شرکت کردند. تمام افراد تحت معاینات اپتومتری و چشم پزشکی قرار گرفتند. قطر مردمک بدست آمده در این گزارش توسط دستگاه پنتاکم مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، سابقه جراحی های چشمی و معتبر نبودن داده های بدست آمده توسط دستگاه پنتاکم به عنوان معیاری برای خروج داده ها از این آنالیز در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین قطر مردمک در افراد مورد مطالعه (3820 نفر)، 2.74±0.56 (2.72-2.76 CI 95%) میلیمتر و صدک 25%، 50%، 95% و 97.5% قطر مردمک در جمعیت حاضر به ترتیب 2.41، 2.67، 3.60 و 3.85 میلیمتر بود. 95% دامنه نرمال قطر مردمک در این مطالعه از 1.63 میلمتر تا 3.85 میلیمتر بدست آمد. در مدل مولتیپل میانگین قطر مردمک در مردان تنگ تر از زنان بود و با افزایش سن قطر مردمک به طور معنی داری کم می شود (p<0.001). قطر مردمک در افراد بدون عیب انکسار (امتروپ) به طور معنی داری از افراد نزدیک بین (میوپ) و افراد دوربین (هایپروپی) بیشتر بود (p<0.001) قطر مردمک در افراد با رنگ عنبیه قهوه ای تیره بطور معنی داری کمتر بود (p=0.005). 9.43% از افراد این مطالعه دارای آنیزوکوریا بودند (%95 CI 8.43-10.44).نتیجه گیری: قطر مردمک در افراد نرمال توسط دستگاه پنتاکم نسبت به دستگاههای دیگر پایین تر و 3.85 میلیمتر به عنوان معیار قابل تامل جهت جراحی های عیوب انکساری پیشنهاد می شود. همچنین باید توجه داشت که مردان دارای قطر مردمک تنگ تری هستند و با افزایش سن قطر مردمک تنگ تر می شود.

هدف: پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات منتخب بر کارکرد عضلانی و ترکیب بدن در دختران کم توان ذهنی بود. روش بررسی: 23 دختر کم توان ذهنی (ضریب هوشی 70-50) انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (10 نفر) و تجربی (13 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 4 هفته (4 جلسه در هفته) به اجرای تمرینات منتخب با شدت 80-60 درصد حداکثر ضربان قلب پرداختند. قبل و بعد از دوره تمرینی، آزمون های عملکرد عضلانی شامل تعادل ایستا، تعادل پویا، نیروی عضلانی و شاخص خستگی و همچنین شاخص های ترکیب بدنی از همه آزمودنی ها گرفته شد. داده ها با استفاده از روش های آماری t مستقل و آنالیز کوواریانس در سطح p£0.05 تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد انجام تمرینات منتخب باعث افزایش معنادار تعادل ایستا با چشمان باز و بسته می شود اما بر شاخص های تعادل پویا، نیروی عضلانی، شاخص خستگی عضلانی و ترکیب بدنی، تاثیر معناداری ندارد.نتیجه گیری: می توان گفت دختران کم توان ذهنی می توانند برای بهبود تعادل ایستا و مقاومت به خستگی از این تمرینات منتخب استفاده کنند اما برای تعیین تاثیر این نوع تمرینات بر دیگر شاخص های عملکرد عضلانی و ترکیب بدن به تحقیقات دیگری نیاز است.