علوم و فنون شیلات
سال:1393 | دوره:3 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

تاثیر مخلوط پنج گونه باسیلوس پروبیوتیکی در چهار سطح صفر (شاهد)، (T1) 1´106 CFU/ml، (T2) 1´107 CFU/ml و (T3) 1´108 CFU/ml در هر 100 گرم غذا بر عملکرد رشد، مقاومت و بقای لارو ماهی قزل آلا (وزن 463±32 میلی گرم) به مدت 60 روز بررسی شد. نتایج بیانگر افزایش معنادار (p<0.05) شاخص های رشد در همه تیمارهای نسبت به شاهد بود. رشد، ضریب تبدیل غذایی (FCR) و کارایی پروتئین (PER) در تیمار T2 به طور معناداری بهتر از تیمار T1 بود. پروبیوتیک تاثیر مثبت معناداری (p<0.05) بر نرخ رشد ویژه (SGR)، نسبت وزن به دست آمده (RGR)، میانگین رشد روزانه (ADG) و ضریب رشد حرارتی (TGC) داشت. همچنین، لاروها در تیمارهای پروبیوتیک مقاومت بیشتری را در برابر استرس pH قلیایی، آمونیاک و دما نسبت به شاهد نشان دادند (p<0.05). اختلاف معناداری در pH اسیدی بین تیمارها و شاهد مشاهده نشد (p³0.05). نتیجه کلی بیانگر افزایش شاخص های رشد، کارایی تغذیه، مقاومت در برابر استرس و بقا لارو ماهی قزل آلا با افزودن باسیلوس های پروبیوتیکی می باشد.

تغییرات مورفولوژی سلول های کلراید و بیان ژن زیر واحد a1b آنزیم Na+-K+-ATPase قزل آلای تریپلوئید Oncorhynchus mykiss (میانگین وزن 70.6 گرم)، در انتقال مستقیم به شوری های 6، 12 و ppt 18 مورد بررسی قرار گرفتند. تغییرات در فراوانی، الگوی پراکنش و سطح مقطع برش خورده سلول های کلراید آبشش با استفاده از تکنیک بافت شناسی کلاسیک و مکان یابی Na+-K+-ATPase آبشش با استفاده از تکنیک ایمونوهیستوشیمی و استفاده از آنتی بادی IgGa5 انجام شد. بیان ژن زیر واحد a1b آنزیم Na+-K+-ATPase با استفاده از تکنیک بیان ژن نیمه کمی مورد سنجش قرار گرفت. میزان بقا در طی دوره 10 روزه آزمایش در تمام تیمارها صد در صد بود و ماهیان منتقل شده به سطوح مختلف شوری اسمولالیته پلاسما را در سطوح استاندارد حفظ کردند. الگوی پراکنش سلول های کلراید در تمام تیمارها مشابه و بر روی لاملا، پایه و بین لاملا بوده است. نتایج مطالعات ایمونوهیستوشیمی نشان دادند که بیشترین تعداد سلول های کلراید لاملایی و بین لاملایی در تیمار ppt 18 وجود دارند. بیشترین مساحت سطح مقطع برش خورده سلول های کلراید در آب شیرین مشاهده شد. تغییرات بیان ژن زیر واحد a1b آنزیم Na+-K+-ATPase با افزایش شوری، روند افزایشی نشان داد. با توجه به نتایج تحقیق به نظر می رسد ماهی قزل آلای تریپلوئید به خوبی خود را با شوری های اعمال شده در محیط آزمایش سازگار کرده و توانایی لازم در مقابله با شوری های بررسی شده را دارند و به نظر گونه مناسبی جهت پرورش در آب های لب شور می باشند.

در یک طرح کاملا تصادفی، تاثیر دو گونه باکتری زیست یار، Bifidobacterium animalis و B. lactis در چهار غلظت صفر (شاهد)، (T1) 1´109، (T2) 2´109 و (T3) 3´109 واحد کلنی در 100 گرم غذا بر شاخص های تغذیه ای لارو قزل آلای رنگین کمان با وزن اولیه 0.538±0.197 گرم در مدت 60 روز بررسی شد. اختلاف معناداری بین تیمارهای آزمایشی و گروه شاهد از نظر درصد پروتئین و چربی ابقا شده و ترکیبات لاشه لاروها مشاهده شد (p<0.05). تیمار T1 بیشترین میزان نرخ کارایی غذایی و کمترین ضریب تبدیل غذایی را نسبت به دیگر تیمارها نشان داد (p<0.05). با وجود اختلاف معنادار نرخ رشد متابولیکی در تیمارهای T1 و T2 با تیمار T3 و شاهد، اختلاف معناداری بین تیمار شاهد و 3T مشاهده نشد (p>0.05). نتایج بیانگر بهبود شاخص های تغذیه و نرخ رشد متابولیکی لارو قزل آلای رنگین کمان با استفاده از این دو گونه باکتری بود.

تاثیر ترکیب نفتی پایرن بر اندام های آبشش، کلیه و کبد ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) با قرار دادن 30 عدد ماهی (140±10 گرم) در غلظت های تحت کشنده 10، 50 و 100 میکروگرم در لیتر در یک دوره 35 روزه بررسی شد. از بافت های آبشش، کلیه و کبد ماهی ها نمونه برداری و در محلول بوئن تثبیت شدند. سپس نمونه ها مطابق روش استاندارد بافت شناسی آبگیری، شفاف سازی و پارافینه شده و با استفاده از میکروتوم از آنها مقاطع میکروسکوپی تهیه و با استفاده از میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. آسیب های بافتی عمده در آبشش شامل، پرخونی، هایپرپلازی، S شکل شدن، چماقی شدن تیغه ها و در غلظت های 50 و mg/l 100، هم جوشی و نکروز تیغه های آبششی مشاهده گردید. در بافت کبد واکوئولاسیون سلول های کبدی، پرخونی سینوزوئیدها، حضور ماکروفاژهای حاوی هموسیدرین و در غلظت های 50 و mg/l 100 سلول های کبدی حاوی هسته های پیکنوزه، کاریولیز شده و نکروزه مشاهده شدند. در بافت کلیه در غلظت mg/l 10، کست های ادراری، پرخونی، دژنره شدن توبول ها و در غلظت های 50 و mg/l 100 ماکروفاژهای حاوی هموسیدرین، دژنره شدن توبول ها با شدت بیشتر و نکروز در بخش های مختلف مشاهده گردید. نتایج بیانگر آثار منفی پایرن بر هوموستازی، سلامت ماهی و فعالیت اندام های حیاتی به واسطه تغییرات بافت شناسی می باشد که در بلندمدت و غلظت های بیشتر اثرهای شدیدتری را به وجود می آورد.

اثر تزریق ویتامین B1 (تیامین هیدروکلراید) در سه سطح صفر (T0)، (T5) 5 و (T50) 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و در سه تکرار، بر شاخص های تولیدمثلی 45 عدد ماهی ماده (698.6±8.9 گرم) استرلیاد (Acipenser ruthenus) در تانک های فایبرگلاس بررسی گردید. ماهیان با جیره ای حاوی 1 g/kg آمپرولیوم هیدروکلراید (به عنوان آنتی تیامین) در جیره یک بار در روز به مدت 5 ماه پیش از تولیدمثل تغذیه شدند. در انتهای دوره 5 ماهه، شاخص قطبیت هسته اختلاف معناداری در تیمارها نشان نداد (p>0.05). هورمون استرادیول اختلاف معناداری در بین تیمارها نداشت (p>0.05)، اما هورمون تستوسترون تحت تاثیر تزریق تیامین بود (p<0.05). هماوری و زمان پاسخ به تزریق تفاوت معناداری در بین تیمارها نشان ندادند (p>0.05)، اما تعداد تخمک در گرم و درصد هچ تفاوت معناداری داشت (p<0.05). با توجه به نتایج، تزریق تیامین هیدروکلراید به میزان 50 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن دارای اثرهای مثبت بر عملکرد تولیدمثلی داشته و می تواند اثرهای منفی ناشی از آنتی تیامین را در محیط های طبیعی کاهش دهد.

در یک طرح کاملا تصادفی، تاثیر غلظت های 0، 5، 50 و 100 میلی گرم در لیتر از فلزهای سنگین کادمیوم، مس، سرب و نیکل بر تراکم، میزان کلروفیل a و زیتوده خشک در جمعیت جلبک سبز Scenedesmus quadricauda به مدت 14 روز در شرایط آزمایشگاهی در دمای 23oC، رژیم نوری 12 ساعت تاریکی: 12 ساعت روشنایی و شدت نور 60 میکرومول فوتون بر مترمربع بر ثانیه بررسی شد. کمترین تراکم، کلروفیل a و زیتوده خشک در غلظت 100 میلی گرم در لیتر در تمام فلزهای مورد بررسی مشاهده شد. میانگین (± خطای استاندارد) بیشترین میزان کاهش کلروفیل a به ترتیب 24.2±1.1، 23.1±0.8، 36.7±1.4 و 35.5±1.2 درصد در کادمیوم، مس، سرب و نیکل مشاهده شد. به طور مشابه، میانگین میزان کاهش در زیتوده خشک به ترتیب 51.5±3.1، 35.2±1.6، 47.9±2.4 و 56.6±2.8 درصد در کادمیوم، مس، سرب و نیکل حاصل شد. نتایج نشان داد که فلزهای سنگین باعث کاهش معناداری در میزان کلروفیل a و زیتوده جمعیت S. quadricauda شدند.

تاثیر اسانس رازیانه (Foeniculum vulgare) در 5 سطح 0 (شاهد)، 100، 200، 400 و600 میلی گرم در کیلوگرم جیره بر شاخص های رشد، بازماندگی، ترکیب لاشه و فراسنجه های خونی بچه ماهی سفید، Rutilus frisii kutum (وزن 0.6±0.002 گرم) در طی 60 روز تغذیه بررسی شد. تفاوت معناداری در شاخص های رشد و بازماندگی بین تیمارها و شاهد مشاهده نشد (p>0.05). آنالیز لاشه بیشترین میزان چربی را در تیمار mg/kg 100 اسانس نشان داد (p<0.05). بیشترین میزان گلبول سفید در تیمار mg/kg 100 و بیشترین گلبول قرمز، هماتوکریت و هموگلوبین در تیمار mg/kg 400 و کمترین MCV در تیمار شاهد مشاهده شد (p<0.05). در دیگر شاخص ها از قبیل MCH و MCHC تفاوت معناداری مشاهده نشد (p>0.05). در مجموع، اسانس رازیانه تاثیر معناداری بر شاخص های رشد بچه ماهی سفید دریای خزر نداشت، اما سطح mg/kg 100 با افزایش گلبول سفید و گلبول قرمز ماهی می تواند نقش مهمی در ارتقای سیستم ایمنی ایفا کند.

ماهیان، زیستگاه های آبی متفاوتی را اشغال کرده و این امر به واسطه توانایی بالای آنها در سازگاری به محیط زیست شان با توجه به فرایند انعطاف پذیری ریختی است (Hutchings, 1996).