مجله پرستاری و مامایی
سال:1401 | دوره:20 | شماره:9 (پیاپی 158) |تعداد مقالات:8

پیش زمینه و هدف: مادران کودکان مبتلا به لوسمی، تحت تاثیر پیامدهای عمدتا منفی حاصل از بیماری قرار می گیرند. ولی این حالات منفی نیز می تواند به عنوان نیروی محرک رشد روانی عمل کند. با توجه به شیوع بیماری لوسمی کودکان، توصیف عواملی که می تواند در بهبود وضعیت مادران نقش داشته باشد، ضروری است. لذا مطالعه حاضر باهدف توصیف رشد پس از ترومای مادران کودکان مبتلا به لوسمی بستری انجام گرفت. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی-مقطعی در سال 1400 در مرکز آموزشی درمانی کودکان تبریز انجام شد. مادرانی که کودک زیر 14 سال مبتلا به لوسمی بستری داشتند وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه دموگرافیکی و پرسشنامه رشد پس از تروما (PTG) جمع آوری شدند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی توسط نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد. 05/0 >p ازنظر آماری معنی دار تلقی شد. یافته: تعداد 122 مادر موردمطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد میانگین نمره کل رشد پس از تروما (40/90±, 14/71) و میانگین نمره رشد در همه مولفه ها بالاتر از حد متوسط بود. بیشترین رشد، در مولفه ارزش زندگی و کمترین میزان رشد در مولفه امکانات جدید بود. بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که مادران کودکان مبتلا به لوسمی به درجات مطلوبی از رشد دست یافته اند. این تغییر مثبت به عنوان پی آمد یک اتفاق منفی می تواند نقطه قوتی برای مادران به عنوان مراقبین اصلی کودک، محسوب شود. تمرکز به رشد فردی و متوجه کردن مادران به ابعاد آن می تواند مدیریت بیماری توسط آن ها را ارتقا دهد. همچنین با توجه به اینکه کمترین رشد مربوط به مولفه امکانات جدید بود، باید با بررسی امکانات در دسترس مادران، اقدام به رفع کمبودهای موجود کرد.

پیش زمینه و هدف: شناخت خشونت در محل کار به خصوص در مراکز مامایی یکی از مشکلات جدی در سطح جهان است. بنابراین فراهم نمودن اطلاعات زمینه ای لازم برای برنامه ریزی و سیاست گذاری مناسب لازم است. این پژوهش باهدف تعیین میزان خشونت کلامی و فیزیکی در بیمارستان های دولتی ارایه دهنده خدمات مامایی شهر تهران در سال 1400 انجام شد. مواد و روش کار: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 370 مامای شاغل در بیمارستان های دولتی از اسفند 1399 تا مرداد سال 1400 در شهر تهران انجام گرفت. پس از نمونه گیری 2 مرحله ای خوشه ای در انتخاب بیمارستان ها در نهایت 10 بیمارستان دولتی دارای بخش زنان و زایمان وارد مطالعه شدند و ماماهای شاغل در بخش های زنان و زایمان به صورت در دسترس و بر اساس معیارهای ورود وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه خشونت در محل کار رحمانی و همکاران که پایایی آن در این مطالعه نیز بررسی و تایید شد، جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نسخه 22 نرم افزار SPSS و آزمون تی مستقل انجام شد. یافته ها: در کل 4/41 درصد از ماماها خشونت کلامی و 3/7 درصد خشونت فیزیکی را طی 12 ماه گذشته در محل کار خود گزارش کردند. خشونت اعمال شده، بیشتر از سوی بیماران و بعد همراهان آن ها به ترتیب (4/70 درصد) و (9/52 درصد) بود. بحث و نتیجه گیری: خشونت کلامی غالب ترین خشونتی است که توسط بیماران و همراهان آن ها در محل کار مامایی انجام می شود. بنابراین، برقراری سیستم رسمی گزارش دهی خشونت و آموزش راهکارهای مقابله با خشونت شغلی از سوی مدیران ضروری است.

پیش زمینه و هدف: مواجهه با خشونت در محیط کار به عنوان عامل خطر تهدید کننده سلامتی کارکنان محسوب می شود. پرستاران نیز به دلیل حضور و فعالیت در مراکز درمانی و ارتباط مستقیم با بیماران و همچنین قرار گرفتن در معرض تنش های متعدد در معرض انواع خشونت قرار دارند. لذا این مطالعه باهدف تعیین فراوانی خشونت علیه پرستاران و عوامل موثر بر آن در پرسنل شاغل در بیمارستان های شهرستان آبادان صورت گرفته است. مواد و روش کار: این مطالعه یک تحقیق توصیفی-مقطعی بود که جامعه آن را کلیه 489 پرسنل پرستاری که در طی انجام پژوهش در بیمارستان های شهر آبادان مشغول به کار بودند، تشکیل می داد. در این مطالعه نمونه پژوهش همان جامعه بود که به صورت سرشماری موردمطالعه قرار گرفت. ابزار جمع آوری داده ها شامل دو پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه "خشونت محل کار در بخش سلامت" بود. پس از تکمیل و جمع آوری پرسشنامه ها، تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS صورت گرفت. در تحلیل از آمار توصیفی و آزمون های تی و کای دو در آمار استنباطی استفاده شد. یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان 3/8 ±,8/30 سال و میانگین سابقه کار افراد 33/8 ±,77/12 بودند. اکثر افراد موردپژوهش (77 درصد) زن بودند. 52 درصد از پرستاران خشونت کلامی، 6/15 خشونت نژادی (قومیتی) و 12 درصد خشونت فیزیکی را تجربه کرده بودند. همراهان بیماران بیشترین ایجادکننده خشونت فیزیکی (6/80 درصد) و خشونت کلامی (1/57 درصد) بوده اند. مشخصات جمعیت شناختی شامل سن، جنسیت، سابقه کاری و سطح تحصیلات با خشونت کلامی و فیزیکی ارتباط معنی دار داشتند. در این مطالعه بر طبق نظر پرسنل پرستاری، در اکثریت مواقع نبودن امکانات امنیتی، فقدان وجود قوانین و مقررات بازدارنده و کمبود آگاهی مردم نسبت به وظایف پرستار از عوامل ایجادکننده خشونت در محل کار بود. بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که شایع ترین خشونت های علیه پرسنل پرستاری، نوع کلامی بوده و همراهان بیمار در این موارد اصلی ترین عاملان خشونت بودند. به نظر می رسد که کنترل مناسب تر بیماران و همراهان بیمار، آموزش پرسنل نگهبانی بیمارستان ها و افزایش آگاهی مردم نسبت وظایف پرسنل پرستاری می تواند سبب کاهش خشونت محل کار گردد.

پیش زمینه و هدف: پرستاران به عنوان پیش قراولان سلامت جامعه انواع مختلفی از صدمات و تنش ها را تجربه می کنند. به همین دلیل تاب آوری شغلی به عنوان یکی از اساسی ترین ظرفیت ها برای مقابله با موقعیت های اضطراب آور در میان پرستاران شناخته می شود. فلذا به سبب بحران کووید-19 و افزایش درگیری پرستاران با بیماران کرونایی، میزان تاب آوری شغلی آنان تحت تاثیر قرار گرفته و چالش هایی را برای آن ها در حیطه شغلی و خانوادگی به وجود آورده است. بر همین اساس این مطالعه باهدف بررسی روابط ساختاری تاب آوری شغلی پرستاران با تعارض کار-خانواده و هراس از کووید-19 تبریز انجام گرفت. مواد و روش کار: روش تحقیق مورداستفاده پیمایشی و نوع مطالعه نیز توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری شامل پرستاران مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز بوده که 351 نفر از آن ها به شیوه نمونه گیری طبقه ای مبتنی بر سهم انتخاب شده بودند. داده ها پس از کسب رضایت از پرستاران در تابستان و پاییز سال 1401 با استفاده از پرسشنامه جمع آوری و توسط نرم افزارهای SPSS و Lisrel و با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون، t-test student و معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته ها: طبق نتایج میزان تاب آوری شغلی پرستاران در یک مقیاس 100-0 برابر با 4/56، تعارض کار-خانواده برابر 6/57 و هراس کووید-19 نیز برابر با 7/66 بود. میزان تاب آوری شغلی در میان پرستاران بیمارستان های کرونا پذیر کمتر از سایر بیمارستان ها بود. نتایج روابط ساختاری نیز نشان داد که تعارض کار-خانواده به صورت مستقیم و با ضریب 20/0-، هراس از کووید-19 به صورت غیرمستقیم (از طریق تعارض کار-خانواده) و با ضریب 05/0-، سابقه کار به صورت مستقیم و غیرمستقیم و با ضریب کل 21/0 و بیمارستان محل خدمت نیز به صورت مستقیم و غیرمستقیم و با ضریب کل 19/0 تاثیر کل معناداری بر تاب آوری شغلی پرستاران دارند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، تعارض کار-خانواده و هراس از کووید-19 نقش پراهمیتی در تاب آوری شغلی پرستاران دارند. بنابراین می توان با روش های حمایتی نظیر جابجایی شیفت کاری، ساعات کار انعطاف پذیر، کاهش نقش های خانه داری از طریق نگهداری از کودکان و ایجاد مهدکودک برای فرزندان آنان، توانمندسازی و افزایش دانش پرستاران در زمینه کووید-19 از طریق برگزاری کارگاه ها و افزایش امکانات حفاظتی در جهت کاهش هراس از کووید-19 بر میزان تاب آوری شغلی پرستاران افزود.

پیش زمینه و هدف: قدرت سازمانی و درک آن در حرفه پرستاری عاملی اثرگذار بر پیشرفت سازمانی، عملکرد صحیح وظایف و افزایش رضایتمندی شغلی می باشد. درک درست پرستاران از مقوله فوق می تواند دستیابی پرستاران را به موارد یادشده تسریع کند. لذا این مطالعه باهدف تعیین ارتباط بین قدرت سازمانی درک شده با رضایت شغلی در پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی علوم پزشکی ارومیه در سال 1399 انجام گرفت. مواد و روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-تحلیلی بود که در آن تعداد 200 پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ارومیه در سال 1399 به صورت تصادفی انتخاب و وارد مطالعه شدند. معیارهای ورود به مطالعه شامل: تمایل به همکاری در مطالعه، سابقه کار بالینی بیش از 6 ماه، عدم سابقه مدیریتی، و عدم اشتغال هم زمان در دو بیمارستان بود. با استفاده از پرسشنامه های قدرت سازمانی مدل کینگ و رضایت شغلی مینه سوتا اطلاعات جمع آوری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون همبستگی پیرسون مورد آنالیز قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین و انحراف معیار قدرت سازمانی شرکت کننده ها 73/36±,06/101 بود. همچنین میانگین و انحراف معیار رضایت شغلی شرکت کننده ها 99/16±,30/62 بود. بر اساس آزمون همبستگی پیرسون، بین نمرات قدرت سازمانی و رضایت شغلی شرکت کننده ها در پژوهش ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت r=-0/038, P= 0. 590)). بحث و نتیجه گیری: در مطالعه حاضر مشخص شد که رضایت شغلی و قدرت سازمانی ادراک شده اکثریت پرستاران در سطح متوسط قرار داشت. در خصوص ارتباط بین قدرت سازمانی و رضایت شغلی شرکت کننده ها در پژوهش ارتباط معنی داری یافت نشد که این امر نیاز به بررسی بیشتر دارد. با توجه به یافته های پژوهش پیشنهاد می شود که جهت کاهش میزان نارضایتی پرستاران و افزایش قدرت سازمانی پرستاران، تدابیری از سوی مدیران پرستاری ذی ربط نظیر استقرار سیستم اصولی و یکپارچه توزیع بیماران بین مراکز درمانی، استخدام، نگهداری و بازگرداندن نیروهای متخصص، فرهنگ سازی در جامعه جهت شکل دهی انتظارات معقول از پرستاران انجام گیرد، که این امر ارتقای کیفیت مراقبت ها و افزایش سلامت جامعه را به دنبال دارد.

پیش زمینه و هدف: خشونت محل کار یکی از انواع خطرات شغلی است که به طور فزاینده ای در سراسر جهان در حال رشد می باشد. شیفت های طولانی، استرس های شدید، محیط های منزوی و کنترل نشده، تماس مستقیم با مددجویان مضطرب و ماهیت کاری، تماما پرسنل فوریت های پزشکی را در معرض خطر رویارویی با انواع خشونت های محل کار قرار می دهد. این مطالعه باهدف تعیین شیوع خشونت محیط کار، نحوه مواجهه و پیامد های آن در کارکنان فوریت های پزشکی استان آذربایجان غربی انجام شد. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی-مقطعی در سال 1401 در استان آذربایجان غربی انجام شد. تعداد 400 نفر از کارکنان عملیاتی فوریت های پزشکی به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. در این پژوهش به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد خشونت محل کار در بخش بهداشت به صورت الکترونیکی استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. برای توصیف داده ها از آمار توصیفی مثل فراوانی مطلق، میانگین، انحراف معیار و میانگین درصدی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که 61درصد کارکنان فوریت های پزشکی در یک سال گذشته خشونت محل کار را تجربه کرده اند که 3/54درصد خشونت کلامی، 3/19درصد خشونت فیزیکی، 18درصد خشونت قومیتی و 10درصد خشونت جنسی بوده است. کارکنان فوریت های پزشکی در پاسخ به تمامی انواع خشونت های محل کار تجربه شده، غالبا مهاجم را به آرامش دعوت کرده و ازنظر آنان علت عدم گزارش، بی فایده بودن گزارش دهی مشخص شد. همچنین اکثرا از نحوه رسیدگی به حوادث گزارش شده بسیار ناراضی بودند. بحث و نتیجه گیری: کارکنان عملیاتی فوریت های پزشکی در معرض خشونت بالایی قرار دارند. لذا ضروری است زمینه های لازم برای کاهش و پیشگیری از خشونت محل کار و افزایش امنیت در این کارکنان از قبیل آموزش عموم مردم با حرفه فوریت های پزشکی و شرایط کاری پرتنش، تدوین سیستم گزارش دهی حوادث خشونت و رسیدگی به آن و تبیین سیستم های حمایتی از آسیب دیده گان فراهم گردد.

پیش زمینه و هدف: بستری شدن نوزاد نارس بلافاصله پس از تولد به دلیل نیاز به مراقبت های ویژه اجتناب ناپذیر و بسیار استرس آور است. عدم توجه به استرس های عاطفی و روانی مادران، باعث دل بستگی ناکافی با نوزادشان شده که این امر باعث افزایش آسیب پذیری مادران این نوزادان می شود. مطالعه حاضر باهدف تعیین تاثیر اجرای مداخله حمایتی-آموزشی بر استرس مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان انجام شده است. مواد و روش کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی بوده و 70 مادر نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان مرکز آموزشی-درمانی شهید بهشتی مراغه که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب و به دو گروه 35 نفره مداخله و کنترل تخصیص داده شدند. پرسشنامه سنجش استرس والدین قبل و بعد از مداخله تکمیل شد. گروه مداخله برنامه حمایتی-آموزشی را در طی 6 جلسه دریافت نمودند. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 16 و آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: قبل از اجرای مداخله حمایتی-آموزشی میانگین نمره استرس دو گروه تفاوت معنادار آماری نداشت (09/0=p). پس از اجرای مداخله استرس گروه مداخله نسبت به گروه کنترل کاهش پیدا کرد، که این کاهش ازنظر آماری معنادار بود (0001/0

پیش زمینه و هدف: بیمارستان ها به عنوان مهم ترین موسسات درمانی باید قبل از وقوع حوادث از آمادگی لازم و کافی برخوردار باشند تا بتوانند به هنگام رویارویی با بحران ها، پاسخگویی سریع حادثه را تضمین نمایند. این مطالعه باهدف تعیین میزان آمادگی مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه در مواجه با حوادث و بلایا انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی بود که در مراکز آموزشی درمانی ارومیه انجام گرفت. بدین منظور میزان آمادگی هر پنج بیمارستان آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه در 10 حیطه توسط چک لیست مشاهده ایی 210 سوالی که در مطالعه ای قبلا ساخته روایی و محتوایی و صوری و پایایی آن سنجیده شده است موردسنجش قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 21 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده، پشتیبانی، مدیریت و فرماندهی، اورژانس، امنیت، ارتباطات و نیروی انسانی به ترتیب با درصد امتیازهای 28/74، 63/73، 33/68، 23/68، 25/66 و 85/62 درصد، بیشترین امتیاز را در بین سایر اهداف به خود اختصاص دادند و در وضعیت خوب از آمادگی برای مقابله با حوادث و بلایا قرار گرفتند. درمجموع نیز سطح آمادگی کل بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ارومیه با درصد امتیاز 24/62 در سطح خوب ارزیابی شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده در این پژوهش مشخص گردید که میزان آمادگی بیمارستان ها در سطح خوب است، بااین وجود به دلیل اهمیت نقش بیمارستان ها در بحران و با توجه به سابقه وقوع بلایا در کشور ما به نظر می رسد اهتمام بیشتر مدیران و مسیولان جهت برنامه ریزی آموزشی برای مقابله با بلایا، مقاوم سازی بیمارستان ها و برگزاری مانورهای تمرینی در افزایش آمادگی بیمارستان ها نقش موثری خواهد داشت.