خانواده و پژوهش
سال:1398 | دوره:16 | شماره:2 (پیاپی 43) |تعداد مقالات:7

هدف از پژوهش حاضر تدوین مدل ساختاری برای پیش بینی پیشرفت تحصیلی از طریق سبکهای فرزندپروری و تعامل والد-فرزندی در دانش آموزان دوره متوسطه دوم بوده است. جامعه پژوهشی شامل همه ی دانش آموزان دختر و پسر پایه های دهم و یازدهم دوره متوسطه شهر تهران به تعداد 123240 نفر در سال تحصیلی 96-1395 بوده که از میان آنها 400 نفر(220 دختر و 180 پسر) با بهر ه گیری از فرمول مورگان به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده اند و به پرسشنامه های سبکهای فرزندپروری بامریند(1973) و مقیاس رابطه والد-فرزند(فاین و همکاران، 1983) پاسخ داده اند. نتایج این پژوهش نشان داد که سبک فرزندپروری اقتداری تأثیر مستقیم مثبت و معنادار بر پیشرفت تحصیلی دارد. سبک فرزندپروری استبدادی تأثیر مستقیم منفی و معنادار بر پیشرفت تحصیلی دارد، در حالی که سبک فرزندپروری سهل ا نگار تاثیر مستقیم منفی و غیرمعنادار بر پیشرفت تحصیلی دارد. همچنین، ضرایب همبستگی میان ابعاد تعامل والد-فرزند و پیشرفت تحصیلی نشان داد که عاطفه مثبت مادر، ارتباط یا گفت و شنود و همانندسازی مادر همبستگی مثبت و معنادار با پیشرفت تحصیلی دارند، در حالی که آزردگی/سردرگمی نقش همبستگی منفی و معنادار با پیشرفت تحصیلی دارد. همچنین، عاطفه مثبت پدر، ارتباط یا گفت و شنود و مشارکت پدر، همبستگی مثبت و معنادار با پیشرفت تحصیلی دارند، اما، خشم پدر همبستگی منفی و معنادار با پیشرفت تحصیلی دارد.

هدف از این پژوهش بررسی نقش میانجیگری پرخاشگری روانی والدین و تنبیه بدنی در رابطه ی میان سبکهای فرزندپروری والدین و قربانی قلدری شدن نوجوانان بوده است. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمام دانش-آموزان دختر و پسر دوره اول متوسطه مدارس دولتی شهرستان آستانه اشرفیه در سال تحصیلی 96-1395 بود که از میان آنها 295 دانش آموز (150 دختر و 145 پسر) به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شده اند. آزمودنیها به پرسشنامه های فرزندپروری الیوا و همکاران(2007)، سیاهه ابعاد انضباطی استراوس و فاچیر(2007) و سیاهه زورگویی بریگی (2012) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از مدل معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان دادند که پرخاشگری روانی والدین و تنبیه بدنی در رابطه ی میان سبکهای فرزندپروری با قربانی قلدری شدن نوجوانان تاثیری غیرمستقیم و نقش میانجی دارند. همچنین یافته ها نشان دادند که سبکهای فرزندپروری پدر و مادر با میانجیگری پرخاشگری روانی والدین و تنبیه بدنی، پیش بینی کننده قربانی قلدری شدن نوجوانان اند. نتایج به دست آمده نقش میانجیگری پرخاشگری روانی والدین و تنبیه بدنی را در رابطه ی میان سبکهای فرزندپروری با قربانی قلدری شدن نوجوانان تایید می کند و نشان می دهد که پرخاشگری روانی والدین و تنبیه بدنی خطر قربانی قلدری شدن نوجوانان را افزایش می دهد. بنابراین باید مداخلاتی برای آگاه سازی والدین درباره ی اهمیت نقش تربیتی آنها و بهبود فرزندپروری صورت گیرد.

هدف این پژوهش بررسی رابطه میان رفتار شهروندی سازمانی با بهره وری و کیفیت زندگی کاری مدیران مدارس شهر نکا درسال 1395 بوده است. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری متشکل از تمام مدیران شاغل آموزش و پرورش شهر نکا بود (مجموعا 180 نفر) که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای 118نفر از آنها به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه رفتار شهروندی سازمانی کانوسکی و اورگان(1996)، پرسشنامه بهره وری آچیو(1980) و پرسشنامه کیفیت زندگی کاری والتون(1975) استفاده شده است. پس از تأیید روایی پرسشنامه ها، پایایی آنها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب برای پرسشنامه رفتار شهروندی سازمانی 0/90، پرسشنامه بهره وری 0/88 و پرسشنامه کیفیت زندگی کاری 0/78 محاسبه شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج نشان داد که میان مؤلفه های رفتارشهروندی سازمانی با بهره وری و کیفیت زندگی کاری مدیران از نظر آماری رابطه معنادار وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نیز حاکی از آن است که سهم هر یک از مؤلفه های رفتار شهروندی سازمانی در پیش-بینی بهره وری و کیفیت زندگی کاری مدیران متفاوت است. به عبارتی از میان مؤلفه های رفتار شهروندی سازمانی، جوانمردی بیشترین سهم و رفتار مدنی کمترین سهم را در پیش بینی بهره وری مدیران داراست. همچنین می توان گفت از میان مؤلفه های رفتار شهروندی سازمانی، جوانمردی بیشترین رابطه و وجدان کمترین رابطه را با کیفیت زندگی کاری دارد.

هدف از این پژوهش تعیین تاثیر روان شناسی مثبت نگر بر خودکارآمدی و سرسختی روان شناختی دانش آموزان دختر بود. جامعه آماری پژوهش همه ی دانش آموزان دختر دوره ی متوسطه دوم مدارس دولتی منطقه 4 شهر تهران در سال تحصیلی 97-1396 بودند. نمونه پژوهش شامل 240 نفر از دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم بود که از میان مدارس این منطقه به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و همتاسازی شدند و 30 نفر از دانش آموزان به طور تصادفی از دو مدرسه انتخاب و در دو گروه آزمایش و شاهد گمارده شدند (برای هر گروه 15 نفر). آموزشهای مثبت نگری طی هشت جلسه 120 دقیقه ای به افراد گروه آزمایش ارائه شد و گروه شاهد در این مدت هیچ آموزشی را دریافت نکرد. خودکارآمدی و سرسختی روان شناختی شرکت کنندگان با پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی شرر و سرسختی روان شناختی کوباسا پیش و پس از مداخله اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون کوواریانس استفاده گردید. نتایج اندازه گیریهای انجام شده نشان داد که آموزش روان شناسی مثبت نگر سبب افزایش خودکارآمدی و سرسختی روان شناختی (تعهد، کنترل و مبارزه جویی) گروه آزمایش در مقایسه با گروه شاهد شده است. بر اساس نتایج به دست آمده می توان گفت مداخلات مثبت نگر می تواند خودکارآمدی و سرسختی روان شناختی را افزایش دهد. بنابراین می توان آموزش روان شناسی مثبت نگر را برای کاهش مشکلات روان شناختی دانش آموزان و همچنین افزایش بیشتر خودکارآمدی و سرسختی روان شناختی آنان به کار برد.

پژوهش حاضر4 با هدف بررسی رابطه میان استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی و انزوای اجتماعی دانش آموزان دختر دبیرستانهای شهر شهرکرد انجام شده است. روش به کارگرفته شده در این تحقیق، پیمایش بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر همه ی دانش آموزان دختر دبیرستانهای شهر شهرکرد بودند که 390 نفر از آنها با روش خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شده و مورد پرسش قرار گرفته اند. داده ها با ابزار پرسشنامه، گردآوری شده و مورد تحلیل قرار گرفته اند. اعتبار ابزار به شیوه صوری محرز شده است. در این پژوهش برای سنجش انزوای اجتماعی دانش آموزان از مقیاس تنهایی گیروِلد و کمفیوس(1985)که متشکل از 11 گویه است، استفاده شده و این مقیاس هر دو بُعد تنهایی عاطفی و تنهایی اجتماعی را مورد سنجش قرار داده است. ضریب آلفای کرونباخ بعد تنهایی عاطفی 0/73، بُعد تنهایی اجتماعی این مقیاس 0/76 و برای سازه انزوای اجتماعی 0/79 به دست آمده است. به منظور سنجش میزان استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی نیز از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده که از 13 گویه تشکیل شده است و ضریب آلفای کرونباخ آن 0/93 به دست آمده است. بر اساس یافته های پژوهش، میانگین انزوای اجتماعی در میان پاسخگویان کمتر از متوسط نظری بوده است. همچنین یافته ها نشان دادند که میان میزان استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی با میزان انزوای اجتماعی دانش آموزان رابطه معکوس و معنا دار وجود دارد، اما میان سن و پایه تحصیلی با میزان انزوای اجتماعی دانش آموزان رابطه معنا دار وجود ندارد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی ارتباط میان جامعه پذیری سازمانی و هویت سازمانی معلمان تربیت بدنی شهرستانهای استان تهران بود. این تحقیق از نظر هدف، از پژوهشهای کاربردی و از نظر شیوه ی گردآوری داده ها از نوع همبستگی است. جامعه آماری تحقیق شامل همه ی معلمان زن (786 نفر) و مرد (595 نفر) تربیت بدنی شهرستانهای استان تهران در سال تحصیلی 97-1396 بود (1381 نفر). بر اساس جدول مورگان و کرجسی و به روش خوشه ای تصادفی 302 نفر (172 نفر زن، 130 نفر مرد) به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها و اندازه گیری متغیرهای تحقیق از پرسشنامه های استاندارد هویت سازمانی میلر و همکاران (2000) (0/849=α ) و جامعه پذیری سازمانی تائورمینا (2004) (0/899=α ) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها روشهای آمار توصیفی (جداول توزیع فراوانی) و آمار استنباطی (همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر) به کار گرفته شده است. یافته های تحقیق نشان داد که میان جامعه پذیری سازمانی و ابعاد آن (آموزش، تفاهم، حمایت همکاران، چشم انداز آینده) با هویت سازمانی معلمان تربیت بدنی ارتباط مثبت معنادار وجود دارد. نتایج مدل تحلیل مسیر نیز نشان داد که مؤلفه های جامعه پذیری سازمانی 42/6 درصد از واریانس کل تغییرات هویت سازمانی معلمان تربیت بدنی را تبیین می کنند و در این میان مؤلفه های آموزش، حمایت همکاران و چشم انداز آینده اثری مثبت و معنادار بر هویت سازمانی معلمان تربیت بدنی داشته و اثر تفاهم بر هویت سازمانی معنادار نبوده است. یافته ها نشان دادند که مؤلفه های آموزش و چشم انداز آینده بیشترین اثر را بر هویت سازمانی معلمان دارند.

فشار روانی که به مادران کودکان اوتیسم وارد می شود، منجر به کاهش خودکارآمدی این مادران می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی مادران دارای کودک اوتیسم انجام گرفته است. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را مادران دارای کودک اوتیسم شهر اصفهان تشکیل دادند که از میان آنان 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی به دو گروه آزمایشی (15 نفر) و گواه (15 نفر) تقسیم شدند. به دلیل ریزش نمونه، 10 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه گواه باقی ماندند. ابزار پژوهش، مقیاس خودکارآمدی مادران برکلی ساخته هالووی و همکاران (2005) بود. گروه آزمایش هشت جلسه 90 دقیقه ای درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند و برای گروه گواه هیچ مداخله ای اعمال نشد. داده ها با بهره گیری از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش خودکارآمدی و مؤلفه های آن (مسئولیت پذیری، خودمدیریتی، پذیرش فرزند و ارزیابی مثبت فرزند) در مادران دارای کودک اوتیسم مؤثر بوده است (0/05>p). از این رو می توان گفت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند در افزایش خودکارآمدی مادران دارای کودک اوتیسم مؤثر باشد و از طریق این نوع درمان می توان به مادران دارای کودکان اوتیسم کمک کرد.