پژوهش در توانبخشی ورزشی
سال:1393 | دوره:2 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثر برنامه گرم کردن 11+ تعدیل شده فیفا (برنامه گرم کردن 11+ به همراه تمرینات تخته تعادل) با برنامه 11+ فیفا در پیشگیری از آسیب های اندام تحتانی فوتبالیست های مرد جوان بود.روش بررسی: 104 فوتبالیست مرد جوان لیگ تهران به دو گروه 11+ تعدیل شده و 11+ فیفا تقسیم شدند. تیم ها به مدت 24 هفته برنامه های گرم کردن را انجام دادند. تعداد ساعات تمرین، مسابقه و آسیب های بازیکنان در طول مدت مطالعه ثبت شدند. برای مقایسه میزان بروز آسیب در دو گروه از آزمون Z (توزیع پواسون) استفاده شد.یافته ها: میزان کل آسیب های بازیکنان گروه 11+ تعدیل شده به میزان 43.51 درصد کمتر از گروه 11+ فیفا بود اما این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود. میزان بروز آسیب های مچ پا در بازیکنان گروه 11+ تعدیل شده نیز به میزان 43.07 درصد نسبت به بازیکنان گروه 11+ کمتر بود، اما این اختلاف هم از لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج نشان دادند اگر چه گروه تمرینی 11+ تعدیل شده حدود 43 درصد آسیب کمتری را نسبت به گروه 11+ فیفا نشان داد، اما این میزان از لحاظ آماری معنی دار نبود. بنابراین به نظر می رسد برای تایید اثر بخشی تمرینات 11+ تعدیل شده نیاز به تحقیقات جامع تری می باشد.

مقدمه: اگرچه امروزه استفاده از تمرینات و پروتکل های ورزشی یکی از روش های رایج اصلاح ناهنجاری اسکولیوز است، لیکن تحقیقات در زمینه اثربخشی تمرینات بر کاهش اسکولیوز غیرساختاری بسیار اندک می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک برنامه هشت هفته ای تمرینات اصلاحی بر ناهنجاری اسکولیوز غیرساختاری می باشد.روش بررسی: تعداد 30 دانشجوی مرد دارای ناهنجاری اسکولیوز غیرساختاری کوچک تر از 20 درجه با میانگین سنی 21.66±1.07 سال، وزن 67.59±6.41 کیلوگرم و قد 176.03±5.76 سانتیمتر به صورت هدفمند از جامعه آماری انتخاب و سپس به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. آن گاه، آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته در برنامه تمرینات اصلاحی شرکت کردند درحالی که گروه کنترل به فعالیت های روزانه و عادی خود ادامه دادند. از روش فتوگرامتری از نمای خلفی برای اندازه گیری زاویه انحنای جانبی ستون فقرات آزمودنی ها استفاده شد.یافته ها: اطلاعات تحقیق با استفاده از روش های آماری تی مستقل و زوجی بین پیش آزمون و پس آزمون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج نشان داد که میانگین زاویه انحنای جانبی ستون فقرات آزمودنی های گروه تجربی به طور معناداری پس از شرکت در برنامه تمرینات اصلاحی کاهش یافت (p=0.001) و میزان اندازه اثر تمرینات نیز بر اساس شاخص استاندارد دی-کوهن مطلوب بود (ES=0.81).نتیجه گیری: باتوجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که برنامه تمرینات اصلاحی مورد استفاده در تحقیق حاضر از اثربخشی مطلوبی در کاهش زاویه انحنای جانبی ستون فقرات افراد مبتلا به ناهنجاری اسکولیوز غیرساختاری برخوردار بوده است.

زمینه و هدف: تکنیک های والیبال هنگام پرش ها و فرودها در میزان نیروی انتقالی به اندام تحتانی تاثیرگذار است و به تبع آن آسیب پذیری زانو بیش تر می شود. هدف از انجام این تحقیق ارتباط دامنه حرکتی، سرعت زاویه ای، نیروی برشی قدامی و نیروی عکس العمل اندام تحتانی در ضربه سرویس پرشی در والیبالیست های مرد می باشد. روش بررسی: نمونه آماری این تحقیق 15 والیبالیست مرد سالم، بودند. کلیه داده های کینتیکی و کینماتیکی به دست آمده از صفحه نیرو و دوربین ها توسط نرم افزار متلب محاسبه شد. برای ارتباط دامنه حرکتی، سرعت زاویه ای، نیروی برشی قدامی و نیروی عکس العمل اندام تحتانی از شاخص های آماری توصیفی و از ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی ارتباط بین داده ها استفاده گردید.یافته ها: حداکثر نیروی برشی قدامی وارد بر زانو با زاویه فلکشن زانو به مقدار r=0.111، با زاویه فلکشن ران به مقدار r=0.109، و با سرعت زاویه ای فلکشن زانو به مقدار r=0.118، و حداکثر نیروی عکس العمل عمودی زمین با زاویه فلکشن زانو به مقدار r=0.570، با زاویه فلکشن ران به مقدار r=0.592، و با سرعت زاویه ای فلکشن زانو به مقدار r=0.414، همبستگی منفی دارند.نتیجه گیری: ارتباط دامنه حرکتی، سرعت زاویه ای، نیروی برشی قدامی و نیروی عکس العمل اندام تحتانی در شناسایی عوامل خطرزای وارد بر زانو بسیار مهم است. توصیه می شود که با آموزش و استفاده از ویژگی های کینتیکی و کینماتیکی، شیوع آسیب ها را در این ورزش کاهش داد.

زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر فوری و طولانی مدت کفی طبی بر هم انقباضی عضلات ساق پای افراد دچار صافی کف پا در فاز استانس راه رفتن بود.روش بررسی: 45 نفر از دانشجویان مرد در سه گروه مساوی شامل گروه تجربی دچار صافی کف پا، گروه کنترل دچار صافی کف پا و گروه شاهد با ساختار نرمال پا جای گرفتند. در پیش آزمون، فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درشت نئی قدامی و نازک نئی طویل هر سه گروه حین راه رفتن با پای برهنه ثبت شد. گروه تجربی، آزمایش را با کفش و کفش همراه کفی طبی نیز انجام داد. گروه تجربی مدت شش ماه از کفی طبی استفاده کرد. پس از 6 ماه هر سه گروه مجدد تست های پیش آزمون را تکرار کردند (پس آزمون). مقادیر میزان هم انقباضی در فازاستانس راه رفتن در گروه ها محاسبه و با روش آنالیز واریانس در سطح معناداری 0.05 مقایسه شد.یافته ها: نتایج تفاوت معناداری در مقادیر هم انقباضی در زیرفازهای مختلف استانس راه رفتن بین گروه های دچار صافی کف پا و نرمال نشان داد. میزان هم انقباضی عضلات ساق در کوتاه مدت و 6 ماه استفاده از کفی طبی تغییر کرد.نتیجه گیری: با استناد به این نتایج می توان از مقادیر هم انقباضی عضلات ساق پا به عنوان شاخص مناسبی برای توصیف ویژگی های کنترلی حرکات اضافی پا استفاده کرد. همچنین استفاده از کفی با تغییر در فعالیت عضلات، قادر به تغییر مقادیر هم انقباضی عضلات ساق پا می باشد.

زمینه و هدف: تقویت عضلات اندام تحتانی باعث بهبود تعادل و کاهش درد در افراد مبتلا به اسپرین مچ پا شده و بنابراین خطر بروز اسپرین مجدد و ناپایداری مزمن مچ پا را کاهش می دهد. هدف از این پزوهش بررسی اثر 6 هفته تمرین پیلاتس بر روی تعادل و میزان درد زنان مبتلا به اسپرین مچ پا بود.روش بررسی: 20 زن مبتلا به اسپرین مچ پا (میانگین سن 21.87±2.30 سال و میانگین نمایه توده بدنی 21.81±2.67 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به دو گروه تجربی (11 نفر) و کنترل (9 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 6 هفته به انجام تمرینات پیلاتس (3 جلسه در هفته، هر جلسه 60 دقیقه) پرداختند. وضعیت تعادل و میزان درد در ابتدا و 48 ساعت بعد از دوره تمرین به وسیله تست تعدیل شده ستاره و پرسش نامه سنجش درد FOAS اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری، بعد از استفاده از ازمون نرمال سازی کولموگروف-اسمیرنوف، از آزمون t مستقل و زوجی استفاده شد (p<0.05).یافته ها: براساس نتایج، افزایش معناداری در تعادل پویای آزمودنی ها (p<0.05) مشاهده شد. اما، در میزان درد، تغییرات معناداری مشاهده نشد (p<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد، تمرینات پیلاتس از طریق تقویت عضلات اندام تحتانی برای بهبود تعادل در افراد مبتلا به اسپرین مچ پا موثر است.

زمینه و هدف: شناسایی ناهنجاری های ستون فقرات و ارزیابی اولیه وضعیت بدنی در کودکان و نوجوانان از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف اصلی از انجام مطالعه حاضر بررسی ارتباط میان اندازه قوس های سینه ای (کایفوز) و کمری (لوردوز) و امتیاز کمی اجزای تست ماتیاس (میزان جابه جایی دست ها، پشت و شکم) و نیز امتیاز کلی تست ماتیاس در دانش آموزان ابتدایی بود.روش بررسی:60 نفر از دانش آموزان پسر 8 تا 13 ساله مقطع ابتدایی شهر ورامین که به صورت هدفمند و سپس تصادفی ساده انتخاب شده بودند در این مطالعه شرکت نمودند. ابتدا میزان جابجایی دست، کتف و شکم در هنگام انجام تست ماتیاس با استفاده از روش تصویر برداری و آنالیز رایانه ای اندازه گیری شد. سپس میزان انحناهای سینه ای و کمری با استفاده از خط کش منعطف اندازه گیری شد. برای بررسی ارتباط میان متغیرهای تحقیق از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید.یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که در آزمودنی های مورد مطالعه میان امتیاز کلی تست ماتیاس (مجموع جابجایی دست، کتف و شکم) با درجه قوس های سینه ای (r=0.73، p<0.05) و کمری (r=0.56، p<0.05) ارتباط معنی داری وجود دارد. اما میان میزان کمی جابجایی مولفه های دست، کتف و شکم تست ماتیاس با درجه قوس های کمری و سینه ای ارتباطی مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، به نظر می رسد در ارزیابی وضعیت بدنی و به ویژه ستون فقرات دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی با استفاده از تست ماتیاس باید به امتیاز کلی این تست توجه شود.

مقدمه: تعادل به عنوان شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت های روزمره محسوب می شود. هدف از این تحقیق مقایسه اثر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد 60 تا 80 سال می باشد.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود که از بین 380 نفر افراد سالمند واقع در شهرستان فارسان، 45 نفر به طور تصادفی به 3 گروه 15 نفره تقسیم شدند. میانگین سن در گروه زنجیره بسته ( 69.93±6.70سال)، در گروه تسهیل عصبی عضلانی (67.20±6.90 سال) و در گروه کنترل (72.53±6.95 سال) بود که به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی های هر سه گروه در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. دو گروه مداخله، تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی را در مدت 45 دقیقه و طی هشت هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند. جهت تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس برای داده های تکراری در سطح معناداری p£0.05 استفاده شد.یافته ها: یافته ها نشان داد تغییرات درون گروهی و تعامل گروه ها در هر سه متغیر معنادار بود (p£0.05). از دیگر نتایج حاصله عدم معناداری تفاوت های بین گروهی طی دو نوبت آزمون گیری در تعادل ایستا با چشمان باز و بسته (p>0.05) و معناداری در تعادل پویا بود (p£0.05).نتیجه گیری: مطابق با نتایج پژوهش، دو روش تمرینی زنجیره حرکتی بسته و PNF می تواند در بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: زانو پرانتزی سبب کاهش حس عمقی مفصل زانو شده و امکان آسیب را افزایش می دهد. هدف از انجام مطالعه حاضر تاثیر تمرینات حس عمقی بر حس تشخیص وضعیت مفصل زانوی ورزشکاران با زانو پرانتزی بوده است.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، از بین مراجعه کنندگان به مراکز درمانی شهر کرمانشاه، 20 مرد ورزشکار با دامنه سنی بین 30-20 سال مبتلا به زانو پرانتزی به صورت داوطلبانه شرکت و به صورت تصادفی به گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات تقویت حس عمقی در هر دو اندام تحتانی برای افراد گروه تجربی به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته، 3 بار در روز، هر جلسه 20 دقیقه) در مرکز درمانی انجام شد. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تست تشخیص وضعیت مفصل، حس عمقی زانو را در زوایای 40 و 60 درجه فلکشن زانو به کمک تصاویر دیجیتال توسط نرم افزار اتوکد اندازه گیری و مقایسه گردید. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار SPSS نسخه 16 با استفاده از آزمون های t همبسته و تحلیل واریانس یک طرفه و در سطح اطمینان 95 درصد (p£0.05) انجام شد.یافته ها: در گروه آزمون، خطای مطلق حس عمقی از مقدار 4.4±1.14 در ابتدای پژوهش به 1.9±0.80 در پایان تمرینات کاهش پیدا کرد. درحالی که در گروه کنترل، میزان خطای مطلق حس عمقی تغییر معنا داری پیدا نکرد (p>0.05).نتیجه گیری: تمرینات تقویت حس عمقی سبب کاهش خطای بازسازی مفصل زانو می گردد. این تمرینات در ورزشکاران مبتلا به زانوی پرانتزی سبب بهبود حس عمقی مفصل گردید.