پرستار و پزشک در رزم
سال:1402 | دوره:11 | شماره:38 |تعداد مقالات:9

مقدمه: انجام اقدامات پزشکی در صحنه نبرد در بسیاری از موارد سبب نجات جان رزمنده و پیشگیری از آسیب های دایمی به فرد مصدوم می شود. این مطالعه با هدف بررسی وضعیت اقدامات پزشکی در دوران دفاع مقدس با استفاده از مصاحبه با فرماندهان پیشکسوت انجام شد. برای این منظور تعداد 11 فرمانده پیشکسوت از نیروهای سه گانه آجا و ستاد مشترک در دوران دفاع مقدس با درجه سرتیپ دومی و سابقه حضور حداقل در سه عملیات عمده در زمان جنگ مورد مصاحبه قرار گرفتند. محورهای مصاحبه در پنج محور شامل انجام اقدامات جراحی اورژانس، تخلیه مجروحین، خودامدادی و دگرامدادی، مقابله با حملات شیمیایی و وضعیت دارویی و تجهیزات امدادی بود. نتیجه مصاحبه نشان داد که اولویت عمده فرماندهان مبتنی بر انجام اقدامات اولیه و سپس اعزام بیماران بود. محدودیت های عمده ای از نظر دارو و تجهیزات امدادی در دوران دفاع مقدس وجود داشت و بخش عمده ضعف در ارایه خدمات بهداری مرتبط با عدم حضور تیم پزشکی در صحنه رزم و ضعف آموزش و عدم اطلاع کافی رزمندگان از خودامدادی و دگرامدادی در شرایط بحرانی بود.

مقدمه: سل پوستی یا اسکروفولودرما نوع نادری از سل خارج ریوی محسوب می شود که عمدتا در مناطق اندمیک بیماری گزارش می شود. این بیماری در اغلب موارد منجر به زخم های مزمن پوستی می شود. اما تشخیص این نوع سل خارج ریوی با توجه به فقدان اطلاعات باکتریولوژیک دشوار است. در این گزارش یک بیمار مبتلا به اسکروفولودرما گزارش می شود که با درمان ضد سل بطور کامل بهبود یافت.

عوارض طولانی مدت کرونا یا سندرم کرونای طولانی یا 1 به مجموعه ای از علایم جدید، یا عدم بهبود علایم PASC قبلی و یا تشدید علایم قبلی کووید پس از یک ماه از ابتلا به کووید گفته می شود. اغلب علایم طی 12 هفته بعدی بهبود می یابند، اما امکان دارد مدت بیشتری طول بکشد (یکسال) که به آن کووید مزمن گفته می شود (1). علایم کووید 19 طیف وسیعی از علایم روانی و فیزیکی مانند: اختلالات اتونوم (تپش قلب پس از بیماری) یا سرفه های طول کشیده، اختلالات شناختی، بدن درد طول کشیده و بدون علت و. . . را شامل می شود. این عوارض در زنان نسبت به مردان بیش تر و شایع تر می باشد. به طور کلی 5 الی 30 درصد افراد پس از ابتلا به کووید دچار عوارض طولانی مدت کرونا می شوند...

مقدمه: آموزش الکترونیکی به عنوان یک نوع آموزش انفرادی محسوب میشود که در آن فراگیران قادرند با توجه به استعدادهای خود به هدفهای آموزشی دست یابند. مواد و روش ها: این مطالعه در سال 99 بر روی 442 نفر از دانشجویان یکی از دانشگاه های علوم پزشکی منتخب شهر تهران انجام گرفت. پرسشنامه استفاده شده در این مطالعه دارای 3 بخش بود که بخش اول اطلاعات دموگرافیک و تحصیلی دانشجویان را جمع آوری نمود و بخش های بعدی شامل پرسشنامه مربوط به آمادگی یادگیری الکترونیک و بررسی نگرش دانشجویان به یادگیری الکترونیکی بود. داده ها پس از جمع آوری وارد نرم افزار SPSS 20 شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. سطح معنی دار آماری در این مطالعه 0. 05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نمره ی میانگین کل آمادگی یادگیری الکترونیک در میان تمام دانش جویان 0. 12 ±,73/3 گزارش گردید. درزیر مقیاس ها مطلوب ترین نمره آمادگی مربوط به گفتگوهای گروهی اینترنتی (089/4) بود و کمترین نمره ی آمادگی مربوط به زیر مقیاس انگیزش (3. 48) بوده است. میانگین نمره ی کلی نگرش به یادگیری الکترونیک 12. 93 ±,705/75 به دست آمد. بر اساس آزمون همبستگی اسپیرمن بین نگرش به یادگیری الکترونیک با مقطع تحصیلی (001/0>p و 350/0=cc) و نیز ترم تحصیلی (001/0>p و 293/0=cc) همبستگی مثبت و معنی داری بر قرار بود نتیجه گیری: دانشجویان از لحاظ آمادگی و نگرش نسبت به آموزش الکترونیک در سطح مناسبی قرار دارند و این نگرش در دانشجویان با افزایش ترم و مقطع آن ها مطلوب تر می گردد.

مقدمه: شغل پرستاری با توجه به وظایف گسترده نیازمند استحکام روان شناختی در سطح مناسبی است، بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی برتعهد و پذیرش و پارادوکس درمانی بر استحکام من پرستاران شاغل یکی ازمراکزدرمانی نظامی شهر تهران انجام شد. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون _ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را تمام 125 پرستار حایز معیارهای ورود به پژوهش شاغل در بخش های مختلف یکی از مراکز درمانی نظامی شهر تهران در سال 1401 تشکیل دادند. بر این اساس 45 نفر به صورت دردسترس انتخاب شدند و درمرحله بعد به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفری در دو گروه آزمایشی و یک کنترل گمارش شدند. در این پژوهش از پرسشنامه استحکام من بشارت (2017)، استفاده شد. افراد گروه درمانی پذیرش و تعهد در 8 جلسه 60 دقیقه ای فردی و گروه درمانی پارادوکس درمانی در 6 جلسه 60دقیقه ای فردی شرکت کردند؛ اما برای گروه کنترل مداخله صورت نگرفت جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش و پارادوکس درمانی بر استحکام من پرستاران شاغل یکی از مراکز درمانی نظامی شهر تهران اثر دارد؛ اما پارادوکس درمانی بر استحکام من اثربخشی بیشتری از درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش دارد. نتیجه گیری: این پژوهش تلویحات کاربردی به روان شناسان و مشاوران با توجه به تاثیر بیشتر پارادوکس درمانی در میزان استحکام من ارایه می دهد.

مقدمه و هدف: یکی از اساسی ترین حقوق بیماران، حق رضایت به قبول یک روش معالجه است. رضایت آگاهانه، پایه و اساس اخلاق پزشکی است. رعایت فرآیند استاندارد اخذ رضایت آگاهانه از بیمار در زمینه ها و فعالیت های درمانی و پژوهشی ضمن تاثیر مستقیم بر روی رضایت بیمار، کاهش شکایات و مداخلات حقوقی و انتظامی از کادر درمانی را در پی خواهد داشت. به همین منظور مطالعه ی حاضر با هدف ارزیابی نگرش و میزان آگاهی کارورزان و دستیاران نسبت به رضایت آگاهانه انجام گردید. روش کار: پژوهش حاضر، مطالعه ای توصیفی-تحلیلی و مقطعی است. ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه ی استاندارد دانش و نگرش نسبت به رضایت آگاهانه و جنبه های قانونی آن بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون های توصیفی و تحلیلی مناسب استفاده گردید و سطح معنی دار کم تر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین نمره ی نگرش دستیاران 93/0±, 14/3 و کارورزان 23/1±, 80/2 بود. هم چنین میانگین نمره ی آگاهی دستیاران 79/3±, 23/15 و کارورزان 79/3±, 64/14 بود. در بین متغییرهای دموگرافیک مورد ارزیابی، فقط بین نگرش و رشته ی تحصیلی دستیاران و همچنین بین نگرش و وضعیت تاهل کارورزان ارتباط معنی داری وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که آگاهی و نگرش دستیاران و کارورزان از رضایت آگاهانه و جنبه های قانونی آن در حد متوسط است. با توجه به اهمیت این موضوع لازم می باشد تا تغییراتی در فرایند آموزشی دانشگاه به منظور طرح ریزی برنامه ای آموزشی در این باره صورت گیرد.

مقدمه: از ویژگی های یک دانشجوی پرستاری خوب، کسب مهارت همدلی ومسیولیت پذیری است. این تحقیق با هدف تعیین اثربخشی یادگیری مهارت همدلی برمسیولیت پذیری دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی مراغه در سال 1400 انجام گردید. روش کار: این مطالعه تجربی بر روی 130 نفر از دانشجویان سال دوم تا چهارم کارشناسی پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی مراغه با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون به صورت گروه مداخله و کنترل انجام شد. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده بوده و بعد از انجام پیش آزمون با استفاده از پرسشنامه دموگرافیک و ابزار سنجش مسیولیت پذیری دانشجویان پرستاری قاسمی (1397)، با روش تخصیص تصادفی به روش بلوک های متغیر 52 نفر از دانشجویان در گروه مداخله و 52 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. بسته آموزش مهارت همدلی (غلامی-1400) به صورت مجازی و به مدت دو ماه در اختیار گروه مداخله قرار گرفت. در نهایت پس آزمون از هر دو گروه مداخله و کنترل اخذ گردید و تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار Spss نسخه 16 انجام شد. یافته ها: میانگین نمره مسیولیت پذیری قبل از مداخله (19/97 ±,191/28) و بعد از مداخله (14/88 ±,205/83) می باشد؛ که بیانگر معنی دار بودن اختلاف میانگین مسیولیت پذیری قبل و بعد از مداخله است (0/05>P). نتیجه گیری: تحلیل داده ها نشان داد که یادگیری مهارت همدلی تاثیر معنی داری بر افزایش مسیولیت پذیری دانشجویان پرستاری داشته است؛ لذا برنامه ریزی برای ارتقاء مسیولیت پذیری با شیوه های نوین آموزشی برای مدیران آموزشی توصیه می شود.

مقدمه: توجه به ویژگی های شخصیتی و سرمایه های روان شناختی در استرس شغلی پرستاران مهم است. هدف پژوهش نقش ویژگی های شخصیتی در سرمایه های روان شناختی پرستاران با نقش میانجی استرس شغلی بود. روش کار: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پرستاران دانشگاه علوم پزشکی تهران بود. حجم نمونه 220 نفر بصورت نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های ویژگی های شخصیتی، سرمایه های روان شناختی و استرس شغلی بودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و مدل معادلات ساختاری و با نرم افزار SPSS و AMOS نسخه 24 انجام شد. نتایج: آزمون همبستگی پیرسون نشان داد بین ویژگی های شخصیتی، سرمایه های روان شناختی و استرس شغلی رابطه معنادار وجود دارد. همچنین نتایج آزمون سوبل نشان داد که استرس شغلی نقش میانجی بین ویژگی های شخصیتی و سرمایه های روان شناختی دارد (05/0≥, P). نتیجه گیری: پرستارانی که ویژگی های شخصیتی و سرمایه های روان شناختی مطلوبی دارند انتظار می رود که از استرس شغلی پایین برخوردار باشند.

زمینه و اهداف: کارکنان درمانی در تماس نزدیک با بیماران کوید 19 می باشند و فرسودگی شغلی می تواند سلامت روانی و جسمی کارکنان درمانی را با خطر جدی مواجه کند. هدف از این مطالعه بررسی فرسودگی شغلی کارکنان درمانی در طی شیوع بیماری کووید-19 به روش مرور سیستماتیک بود. روش ها: مطالعه حاضر بر اساس پروتکل PRISMA به جستجوی کلیدواژه های "فرسودگی شغلی، کارکنان درمانی و کووید-19 "در بانک های اطلاعاتی PubMed, web of Science، Scopus وScienceDirect و موتور جستجوگر Google Scholarدر بازه زمانی یک ژانویه سال 2020 تا 30 دسامبر سال2020 پرداخته است. یافته ها: 10 مقاله وارد مرحله تحلیل شدند. بر اساس مطالعات تحلیل شده نتایج شش مطالعه به سطح فرسودگی شغلی بالا، دو مطالعه به سطح فرسودگی شغلی سطح متوسط تا شدید و دو مطالعه به سطح متوسط از فرسودگی شغلی اشاره دارند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه فرسودگی شغلی کارکنان درمانی در کووید-19 را تایید می نماید که با توجه به عدم کنترل بیماری، کارکنان درمانی در آینده در معرض خطر بیشتری قرار می گیرند. با توجه به شیوع فرسودگی شغلی در میان کارکنان درمانی و عواقب آن ضروری است که برنامه ریزان و سیاستگذاران سلامت با اتخاذ روش ها و تکنیک های مناسب نظیر افزایش تجهیزات حفاظت فردی، تامین نیروی انسانی جایگزین و چرخش دوره ای کارکنان درمانی خط مقدم، ایجاد خودکارآمدی و انعطاف پذیری، ارایه حمایت اجتماعی کافی و اطمینان از تمایل کاری کارکنان درمانی خط مقدم به پیشگیری از این پدیده اقدام نمایند.