پژوهش در پزشکی
سال:1403 | دوره:48 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

چکیده ندارد

سابقه و هدف: اثربخشی ورزش های تثبیت کننده عضلات مرکزی تنه و لگن یا عضلات کُر (Core) پیشتر در استئوآرتریت مفصل لگن و کمتر در زانو مطالعه و نشان داده شده است، استفاده از انواع ایستاده این ورزش ها، محدودیت اجتماعی انجام آنها را در محیط های مختلف، برطرف می کند. مطالعه حاضر به بررسی اثربخشی ورزش کُر ایستاده بر درد و عملکرد مبتلایان به استئوآرتریت زانو در افراد، بدون فعالیت های سخت و اغلب با مشاغل نشسته، می پردازد. در طراحی این مطالعه سعی شده است از یک طرف با انتخاب این ورزش ها که محدودیت کمتری برای انجام دارند و از طرف دیگر با نظارت برفعالیت های شخصی و شغلی بیمار و در نتیجه کاهش عوامل مداخله گر تشدید کننده آرتروز زانو در طی درمان، سعی شد نتیجه گیری خالص تر و دقیق تری از اثراین ورزش ها به دست آوریم. روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی است که در آن بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو برای ورود به مطالعه دعوت شدند و در صورت احراز شرایط و دریافت رضایت، به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه شاهد، که فقط برنامه انجام ورزش های درمانی متداول زانو را دریافت کردند و گروه مداخله، که علاوه بر آن ورزش ها، ورزش های کُر ایستاده تجویز شد. در فواصل 6 و 12 هفته همگی با شاخص های VAS، WOMAC ، Lequesne و آزمون راه­رفتن شش دقیقه ای (6WMT) بررسی شدند. یافته ها: در این مطالعه 38 بیمار طبق پروتکل، مطالعه را تکمیل کردند. ویژگی های پایه و برون دادهای قبل از مداخله تفاوت معنا داری در دو گروه نداشتند. تجزیه و تحلیل درون گروهی نشان داد که تفاوت معناداری در درد VAS، WOMAC، ناراحتی و حداکثر فاصله در شاخص های Lequesne و 6MWT در هر دو گروه وجود دارد (0/05P<). همچنین، تجزیه و تحلیل درون گروهی نشان داد که تنها در گروه مداخله بین عملکرد بدنی WOMAC و فعالیت روزانه Lequesne تفاوت معناداری وجود دارد (0/05P<). نتایج تحلیل بین گروهی نشان داد که بین دو گروه در تمامی پیامدها در 12 هفته تفاوت معنا داری وجود داشت (0/0001P<) و در شاخص های VAS و Lequesne حتی در شش هفته نیز تفاوت معنا داری بین دو گروه مشاهده شد (0/05P<). اندازه اثر محاسبه شده بین دو گروه، در پیامد اولیه VAS، عدد 0/68 است. نتیجه گیری: به نظر می رسد که ورزش کُر ایستاده، می­تواند منجر به کاهش درد، بهبود عملکرد و فعالیت بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو در مقایسه با ورزش های متداول شود.

سابقه و هدف: یکی از شایع ترین مشکلات تندرستی جمعیت سالمندان سندرم شکنندگی است. پژوهش های اخیر حاکی از آن است که تمرین های چندبخشی ویژه سالمندی می توانند سبب بهبود عملکرد جسمانی سالمندان شوند. هدف اصلی این مطالعه بررسی اثر یک دوره تمرین های چندبخشی منتخب بر تعادل، انعطاف پذیری و ظرفیت عملکردی سالمندان مبتلا به سندرم شکنندگی بود. روش کار: این پژوهش از نوع تجربی و کاربردی است که با طرح پیش آزمون-پس آزمون روی 20 سالمند مرد مبتلا به سندرم شکنندگی انجام شد. شرکت کنندگان از مرکز توانبخشی سالمندان شهر اصفهان به شکل تصادفی انتخاب و به دو گروه تجربی (10 نفر) و گروه کنترل (10نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در جلسه های تمرین های چندبخشی شرکت کردند و گروه کنترل در زمان پژوهش فعالیت ورزشی خاصی نداشت و فعالیت های روزمره خود را انجام می دادند. ظرفیت عملکردی آزمودنی ها از طریق آزمون های استاندارد عملکردجسمانی، دینامومتر دستی، جعبه انعطاف سنج، آزمون برخاستن و رفتن اندازه گیری شد. تحلیل آماری و مقایسه میانگین گروه ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس انجام شد. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان (سال9 ± 71/7) و در دامنه سنی 85-60 سال بود. پس از اجرای تمرین های چندبخشی تغییرهای مشاهده شده در متغیرهای تعادل ایستا (34/1درصد)، انعطاف پذیری (34/4 درصد) سرعت راه رفتن (17/2-درصد)، قدرت عضلات مچ دستی (23/5 درصد)، خطر افتادن (25/6-درصد)، و ظرفیت عملکردی به میزان (24/6 درصد) بود و بهبودی معناداری نیز مشاهده شد (0/05>P)، اما در متغیر وزن تفاوت معنا داری بین گروه ها مشاهده نشد(0/05

سابقه و هدف: کلاستر miR-302/367 نقش مهمی در بازبرنامه ریزی سلول های سوماتیک به سلول های بنیادی پرتوان و حفظ پرتوانی ایفا می کند. تا به حال، مطالعه های متعددی در زمینه مکانیسم عمل کلاستر miR-302/367 در بازبرنامه ریزی انجام شده، اما یافته چندانی درباره تأثیر اختصاصی این کلاستر بر مسیر پیام رسان mTOR وجود ندارد. مسیر mTOR علاوه بر کنترل روندهای سلولی مختلف، نظیر تکثیر، تمایز و اتوفاژی، نقش مهمی را در فرآیند بازبرنامه ریزی بر عهده دارد. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف شناسایی تأثیر کلاستر miR-302/367 روی مسیر mTOR در سلول های بنیادی بافت چربی طراحی شد. روش کار: در این مطالعه تجربی، سلول های بنیادی بافت چربی در مرحله پاساژ سوم تا پنجم با استفاده از کیت و سیستم ترنسفکشن نئون با وکتور TDH101PA-GP بیان کننده کلاستر mir-302/367 و وکتور Mock ترنسفکت شدند. یک هفته پس از ترنسفکشن، بیان برخی از ژن های مسیر پیام رسان mTOR در سلول های بنیادی بافت چربی با روش Real-Time PCR مقایسه ای بررسی شد. نسبت بیان ژن ها در گروه های miR-302/367 و Mock (4 تکرار) با استفاده از نرم افزار REST 2009 و آزمون Pair Wise Fixed Reallocation Randomization Test بین دو گروه مقایسه شد. همچنین، بیان برخی از پروتئین های مسیر mTOR با روش وسترن بلات ارزیابی شد. یافته ها: بیش بیان کلاستر miR-302/367 سبب کاهش معنا دار در بیان ژن های AKT، MTOR، RAPTOR و RICTOR شد، به طوری که بیان این ژن ها در گروه miR-302/367 نسبت به گروه Mock به ترتیب به 0/44، 0/51، 0/56 و 0/6 کاهش یافت (P<0. 05). بیان ژن ها در گروه Mock یک در نظر گرفته شد. همچنین، طبق بررسی وسترن بلات بیان پروتئین های AKT فسفریله و MTOR فسفریله در سلول های بنیادی بافت چربی ترنسفکت شده با کلاستر miR-302/367 کمتر از گروه Mock بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد که بیش بیان خوشه miR-302/367 می تواند فعالیت مسیر پیام رسان mTOR را در سلول های بنیادی بافت چربی مهار کند و با این مکانیسم بازبرنامه ریزی سلول ها را تحت تأثیر قرار دهد.

سابقه و هدف: اختلال یا عملکرد نکردن جزایر پانکراس، عامل کلیدی برای پیشرفت وضعیت دیابت است. با توجه به آثار مفید تمرین هوازی و نقش محافظتی ویتامین D3 در کاهش اختلال های متابولیک ازجمله بیماری دیابت، هدف از مطالعه حاضر بررسی آثار تمرین های هوازی و مکمل ویتامین D3 و برهم کنش آنها بر مورفولوژی جزایر پانکراس و شاخص مقاومت به انسولین در رت­های القاء شده به دیابت نوع 2 توسط رژیم پرچرب-استرپتوزوتوسین بود. روش کار: در این مطالعه تجربی تعداد 40 سر موش صحرایی (رت) نر نژاد ویستار در این آزمایش مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد هشت عدد به عنوان گروه کنترل نرمال­­ (C) در نظر گرفته شد و با رژیم غذایی استاندارد تغذیه شدند. برای القای دیابت نوع 2 سایر موش­ها (32 رت) به مدت شش هفته تحت تجویز رژیم غذای پر چرب (HFD) و سپس تزریق تک دوز داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ) 40 میلی گرم به ازای گیلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. موش­های دیابتی به چهار گروه مساوی: دیابتی (DC)، تمرین هوازی (DE)، مکمل دهی با ویتامین D3 (DD3)، تمرین های هوازی + مکمل دهی با ویتامین D3 (DD3E) تقسیم شدند. تمرین هوازی پنج بار در هفته و دویدن بر روی تردمیل بود. مکمل ویتامین D3 یک­بار در هر هفته به صورت تزریق داخل صفاقی به میزان 10000 واحد بود. سطوح انسولین پلاسما و گلوکز ناشتا مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و تست تعقیبی بونفرونی انجام شد. مقادیر به صورت میانگین ± انحراف معیار گزارش شده و سطح معنا داری (05/0 > P) در نظر گرفته شد. یافته ها: دیابت نوع 2 منجر به کاهش تعداد و اندازه جزایر پانکراسی شد. هر دو مداخله تمرین و مکمل ویتامین D3 سطح و تعداد جزایر پانکراس را افزایش داد، در مقایسه با گروه دیابتی (0/16 ± 8/48) مقاومت به انسولین در هر سه گروه مداخله؛ DE (51/ 0± 3/99)، DD3 (0/32 ± 5/15) و DD3E (0/30 ± 3/80) کاهش معنا دار نشان داد (0/0001 > P). همچنین در گروه مداخله DD3E، سطوح انسولین (0/03 ± 0/25) و گلوکز (26/58 ± 0/277) پلاسمای ناشتا در مقایسه با گروه DC به صورت معنا­داری کمتر بود(0/0001 > P). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین های هوازی و مکمل دهی ویتامین D3 و اثر تداخلی آنهادر موش های صحرایی دیابتی نوع 2 القاء شده توسط رژیم پرچرب-استرپتوزوتوسین سبب کاهش شاخص مقاومت به انسولین و افزایش اندازه و تعداد جزایر پانکراس می شود.

سابقه و هدف: آنژیوژنز فرایند زیستی جوانه زدن رگ های جدید از رگ های موجود در بافت است. عامل اصلی در هدایت مولکولی این فرایند، فاکتورهای رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و فاکتور رشد فیبروبلاستی (FGF) هستند. با توجه به اهمیت علوم گیاه پزشکی و از طرفی نقش رگزایی در فرآیند هایی مانند ترمیم زخم، سیکل های قاعدگی، رشد جفت و تخمک گذاری، هدف این پژوهش بررسی اثر عصاره هیدروالکلی ریشه و ساقه گیاه آنغوزه (به عنوان یکی از گیاهان دارویی شاخص در طب سنتی) بر تغییرهای بیان ژن های VEGF و FGF در مسیر آنژیوژنز پرده کوریوآلانتوئیک (CAM) جنین جوجه بود. روش کار: در این پژوهش تجربی، تعداد 80 عدد تخم مرغ نطفه دار نژاد Ross به طور تصادفی به هشت گروه شامل گروه شاهد، شاهد آزمایشگاهی (pbs)، و شش گروه تجربی تقسیم شدند. در روز هشتم انکوباسیون، گروه شاهد آزمایشگاهی با نرمال سالین و گروه های تجربی با دوزهای 100، 200 و 300 میکروگرم بر میلی لیتر عصاره هیدروالکلی ساقه و ریشه گیاه آنغوزه تیمار شدند. در روز دوازدهم، عکس برداری از پرده کوریوآلانتوئیک برای شمارش تعداد عروق و اندازه گیری طول عروق انجام شد. تهیه نمونه CAM برای استخراج RNA و ساخت cDNA انجام گرفت. داده های جمع آوری شده توسط آزمون های آماری t-test و ANOVA بررسی شدند. یافته ها: میانگین تعداد عروق ( 45/3 ± 1/ 26) و طول عروق (0/78± 31/1) در گروه تیمارشده کاهش معناداری) 0/05< P) را نسبت به گروه شاهد نشان داد. همچنین میزان بیان ژن های VEGF (0/3045) و FGF (0/4229) در گروه تیمارشده به طور معناداری ) 0/05< P) کمتر از گروه شاهد بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد عصاره هیدروالکلی گیاه آنغوزه می تواند بر میزان بیان ژن های VEGFو FGF و روند رگ زایی پرده کوریوآلانتوئیک جنین جوجه تأثیر گذارد.

سابقه و هدف: فارماکولوژی، به عنوان یک رشته اصلی در آموزش پزشکی، به طور قابل­توجهی شایستگی متخصصان مراقبت های بهداشتی آینده را شکل می دهد. لزوم آشنایی با شیوه های جدید تدریس فارماکولوژی و بررسی نتایج آنها می تواند ایده خوبی برای اجرای آنها باشد. در این مقاله تدریس فارماکولوژی در بسیاری از دانشگاه های علوم پزشکی دنیا با پراکندگی جغرافیایی جهان شمول که دارای رتبه بندی بین المللی بودند بررسی شدند تا دلیل استفاده از شیوه خاص آن دانشگاه و نتیجه ارزیابی های انجام گرفته از اجرای روش ها مشخص شود. روش کار: در این بررسی توصیفی، انتخاب دانشگاه ها از بین تمام رتبه های بین المللی و پراکندگی جغرافیایی تعیین شد تا داده ها تنوع بیشتری داشته باشند. از هر قاره چند کشور و چند دانشگاه انتخاب شدند و از بین کشورهای همسایه دانشگاه هایی که شرایط اجتماعی و فرهنگی نزدیک تری به ایران داشتند، انتخاب شدند. روش تدریس هر دانشگاه با مراجعه به سایت دانشگاه یا مقاله مطالعه ای که در خصوص آن روش در دانشگاه مذکور وجود داشت یا از طریق مکاتبه با رئیس گروه فارماکولوژی بررسی و مزایا و معایب آن توضیح و جمع بندی شد. یافته ها: روش های تدریس فارماکولوژی و سیر تحول آنها در دانشکده های بررسی شده به تفکیک آمده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تغییر در روش سنتی گریز ناپذیر است و تدریس فارماکولوژی پایه شاید به روش سنتی لازم است، اما در مباحث بالینی فارماکولوژی نیاز است که از روش های دیگری استفاده شود. همچنین به نظر می رسد نیاز است که فارماکولوژی هم در پایه و هم در بالین تدریس و رویکرد متفاوتی به تدریس این دو جنبه اعمال شود.

سابقه و هدف: امروزه درمان سرطان پروستات و سرطان غدد درون­ریز به وسیله رادیوداروهای مشتق شده از لوتشیوم 177 مورد توجه بسیاری از مراکز رادیونوکلوئیدتراپی واقع شده است. یکی از دلایل روی آوردن به رادیوداروهای لوتشیوم دزیمتری مطلوب و پایداری آن است. دفع ادرار این بیماران به درون فاضلاب بیمارستان و به تبع آن فاضلاب شهری و در آخر مزارع کشاورزی سبب پرتوگیری غیرمستقیم مردم می­شود. هدف این مطالعه بررسی میزان پرتوگیری مردم ناشی از وجود این ماده رادیواکتیو در فاصلاب شهری است. روش کار: در این مطالعه مقطعی به دو روش نسبت به تخمین پرتوزایی در فاضلاب اقدام شده است. در روش اول 18 نمونه فاضلاب از مکان های به­ خصوصی در زمان­ های مختلف، در حجم استاندارد تهیه شد. نمونه ها با استفاده از روش گامااسپکترومتری شمارش شدند و میزان مواد رادیواکتیو موجود در آنها مشخص شد، در روش دوم با استفاده از یک مدل ریاضی، غلظت مواد رادیواکتیو موجود در فاضلاب برآورد شد و سپس میزان دز دریافتی مردم محاسبه شد. یافته ها: میزان دز دریافتی مردم از لوتشیوم موجود در پساب بیمارستان شهدای تجریش برابر 0/00052 نانوسیورت در سال برآورد شده است، به طوری که این میزان برابر E-973/1 درصد از حد دز مجاز سالیانه و معادل 0/00000003 روز پرتوگیری طبیعی است. نتیجه گیری: میزان دز دریافتی مردم از لوتشیوم موجود در پساب بیمارستان شهدای تجریش بسیار ناچیز است و بسیارکمتر از حد مجاز سالانه است. بنابراین تخلیه مستقیم ادرار بیماران درمان شده با لوتشیوم به فاضلاب بخش پزشکی هسته ای بیمارستان مذکور پرتوگیری معناداری برای مردم ایجاد نمی کند.