تولید فرآوری محصولات زراعی و باغی
سال:1395 | دوره:6 | شماره:19 |تعداد مقالات:15

در پژوهش مزرعه ای که در دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز، در سال زراعی 1392-1391 اجرا شد، تاثیر کاربرد برگی سیلیکات سدیم (6 میلی مولار)، بر عملکرد و اجزای عملکرد ارقام گندم (شیراز، مرودشت، سیروان و چمران) و نیز افت دمای سایه انداز گیاهی در شرایط رطوبتی متفاوت (در حد ظرفیت زراعی مزرعه،60 % و 40% ظرفیت زراعی) پس از گل دهی، به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که هر دو سطح تنش رطوبتی و به ویژه تنش 40% ظرفیت زراعی، موجب کاهش معنی دار تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، شاخص سطح برگ و افت دمای سایه انداز گیاهی در همه ارقام مورد مطالعه گردید. تاثیر منفی تنش خشکی در ارقام شیراز و مرودشت بیشتر بود. در مقابل، برگ پاشی بوته های گندم با سیلیکات سدیم، افزایش عملکرد (16.11%) و اجزای عملکرد و شاخص سطح برگ (20.15%) را به همراه داشت و این اثر در شرایط تنش رطوبتی مشهودتر بود. هم چنین برگ پاشی سیلیس موجب کاهش دمای سایه انداز گیاهی گردید و همبستگی مثبت و معنی داری بین عملکرد دانه و شاخص افت دمای سایه انداز گیاهی به دست آمد. براساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد کاربرد سیلیس به صورت برگ پاشی، در شرایط مشابه با این پژوهش بتواند از طریق افزایش شاخص افت دمای سایه انداز گیاهی و یا به عبارتی کاهش دمای سایه انداز گیاهی، موجب بهبود عملکرد ارقام گندم در شرایط تنش رطوبتی پس از گل دهی گردد.

در این بررسی 36 ژنوتیپ کلزا از هفت گونه مختلف Brassica napus، B. rapa، B. oleracea، B. juncea، B. carinata، B. nigra و B. friticulosa در شرایط عدم تنش، تنش متوسط و تنش شدید خشکی در سال زراعی 91-1390 در دانشگاه صنعتی اصفهان ارزیابی شده و روابط بین صفات مختلف آنها مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تنوع بالایی بین ژنوتیپ ها برای اکثر صفات مورد مطالعه وجود داشت. اثر متقابل رقم و محیط برای اکثر صفات معنی دار مشاهده شد که حاکی از واکنش متفاوت ژنوتیپ ها به شرایط رطوبتی بود. نتایج همبستگی برای سه گونه Brassica napus، B. rapa و B. oleracea در سه سطح شرایط رطوبتی جداگانه انجام شد. اگرچه نتایج همبستگی منحصر به گونه نیز مشاهده شد، ولی در مجموع عملکرد دانه با صفات تعداد غلاف در بوته و وزن هزار دانه در همه گونه ها و محیط های رطوبتی همبستگی مثبت و معنی داری داشت. نتایج رگرسیون گام به گام نیز در بین گونه ها و تحت شرایط رطوبتی مختلف متفاوت بود. تاثیر اجزای عملکرد در تجزیه مسیر برای هرگونه کاملا متفاوت از گونه دیگری مشاهده شد. به طوری که در شرایط عدم تنش بیشترین اثر مستقیم بر عملکرد دانه را صفت طول غلاف برای گونه B. napus و صفت تعداد غلاف در بوته برای گونه های B. rapa و B. oleracea نشان داد. این نتایج نشان می دهد که در هر گونه بایستی از استراتژی انتخاب متفاوتی برای بهبود غیرمستقیم عملکرد دانه استفاده کرد.

خربزه به دلیل مصرف داخلی و پتانسیل قابل توجه برای صادرات از اهمیت زیادی در کشاورزی ایران برخوردار می باشد. به منظور مقایسه ویژگی های زراعی هفت جمعیت گزینش شده (جلالی، تاشکندی، جاجو، خاقانی، شادگانی، قصری و سوسکی) و سه رقم هیبرید (آناناسی، دورانگو و اکیلا) خربزه، مطالعه ای در دو سال زراعی 88-1387 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان با استفاده از طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تفاوت عملکرد و اجزای عملکرد جمعیت های استفاده شده در این آزمایش از نظر آماری معنی دار بود. جمعیت گزینش شده جلالی و هیبرید دورانگو به ترتیب با عملکرد 45810 و 13000 کیلوگرم در هکتار، بیشترین و کمترین مقادیر عملکرد میوه را تولید نمودند. دامنه تغییرات وزن و تعداد میوه در بین ژنوتیپ های مختلف به ترتیب 0.805-1.900 کیلوگرم و 1.2-1.84 میوه در هر بوته بود. بالاترین همبستگی مثبت و معنی دار (**0.96) بین وزن میوه ها و عملکرد میوه مشاهده شد. از نظر شاخص زودرسی، هیبرید دورانگو با تولید 32 درصد از عملکرد در چین اول، نسبت به سایر ژنوتیپ ها برتری معنی دار داشت. از نظر کیفی، توده گزینش شده تاشکندی و هیبرید اکیلا به ترتیب با درصد مواد جامد محلول در میوه 12.2 و 5.65 درصد، بیشترین و کمترین مقادیر را به خود اختصاص دادند. با توجه به نتایج این پژوهش، از نظر صفات کمی و کیفی، توده گزینش شده جلالی در رتبه اول و توده های گزینش شده شادگانی، قصری، سوسکی و جاجو در رتبه دوم، می توانند در برنامه های به نژادی و به زراعی مورد توجه قرار گیرند.

به منظور بررسی تاثیر تاریخ کشت و رقم بر تجمع واحدهای حرارتی، فنولوژی و عملکرد ذرت، مطالعه ای دو ساله در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل 5 هیبرید ذرت (SC704، Hido،BC677، BC666 و NS540) در پنج تاریخ کشت (15 اردیبهشت، اول خرداد، 15 خرداد، اول تیر، 15 تیر) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به اجرا درآمد. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه از هیبرید هیدو در تاریخ کشت اول خرداد و کمترین آن از هیبرید 504 در تاریخ کشت تاخیری 15 تیر به دست آمد. هم چنین از بینشاخص های مورد بررسی، واحدهای حرارتی محصول (CHU)، کارایی مصرف حرارت (HUE) و اختلاف نسبی دما (RTD) نیاز حرارتی ارقام ذرت را در تاریخ های کشت مختلف و در مراحل متفاوت نموی به خوبی برآورد کرده و بنابراین به دلیل دارا بودن روند ثابت و منطقی در برآورد نیاز حرارتی ارقام ذرت در تاریخ کشت های عادی و تاخیری، برتری نسبی بر سایر شاخص ها مانند درجه روزهای رسیدگی (GDD)، واحد هلیوترمال (HTU) و شاخص فنوترمال (PTI) داشتند. از نظر مقدار ضریب تغییرات نیز شاخص RTD و پس از آن CHU دارای کمترین ضریب تغییرات بودند که خود نشان دهنده دقت کافی این شاخص ها در تخمین و تعیین نیاز گرمایی هیبریدهای ذرت در تاریخ های کشت متفاوت بود.

به منظور بررسی پاسخ برخی صفات فیزیولوژیک و عملکرد پنج رقم نخود به سطوح مختلف رطوبتی و شوری دو آزمایش مجزا (گلدانی و مزرعه ای) انجام شد. در آزمایش گلدانی اثر چهار سطح شوری (شاهد، 50، 75 و 100 میلی مولار کلرور سدیم) بر پنج رقم نخود آرمان، آزاد، هاشم،ILC-482 و نورآباد به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار بررسی شد. در آزمایش مزرعه ای پاسخ این ارقام به چهار رژیم آبیاری (بدون آبیاری (دیم)، 75، 100 و 150 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A) به صورت کرت های خرد شده با سه تکرار بررسی شد. نتایج آزمایش گلدانی نشان داد که در مقایسه با شرایط شاهد، افزایش شوری سبب افزایش تجمع پرولین، غلظت سدیم، نسبت سدیم به پتاسیم و در عین حال کاهش غلظت پتاسیم، محتوای آب نسبی و وزن خشک بوته های نخود شد. رقم ILC-482 در مقایسه با سایر ارقام از تجمع بالاتر پرولین، غلظت پایین تر سدیم، کاهش کمتر ماده خشک و لذا تحمل بیشتر نسبت به شوری برخوردار بود. در آزمایش مزرعه ای طولانی کردن دور آبیاری سبب افزایش تجمع پرولین و کاهش شاخص سطح برگ، عملکرد بیولوژیک و دانه نخود شد. سطوح آبیاری پس از 75، 100 و 150 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر به ترتیب با میانگین 1964، 1675 و 1503 کیلوگرم در هکتار سبب افزایش 114، 83.9 و 64.0 درصدی عملکرد دانه نخود شدند. ارقام نورآباد و هاشم به ترتیب با میانگین 1610 و 1361 کیلوگرم در هکتار بیشترین و کمترین عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. اگرچه براساس یافته های مزرعه ای احتمالا کشت رقم نورآباد حتی با انجام آبیاری تکمیلی پس از 150 میلی متر تبخیر می تواند سبب بهبود چشم گیر عملکرد دانه کشت بهاره نخود نورآباد لرستان شود، ولی از نتیجه دو آزمایش حاضر می توان چنین استنباط نمود که رقم ILC482 هم در شرایط مختلف آبیاری مزرعه و هم شوری آب آبیاری ثبات عملکرد ماده خشک بهتری دارد.

انتخاب زمان برداشت میوه های زیتون، به منظور استخراج روغن عاملی کلیدی برای استخراج روغنی با کیفیت و ترکیب مطلوب و متعادل اسیدهای چرب (میزان بالای اولئیک اسید و میزان پایین پالمتیک و لینولئیک اسید)، پلی فنول مناسب و نیز میزان بالای روغن خواهد بود. تعیین زمان برداشت زیتون از منطقه ای به منطقه دیگر با توجه به شرایط اقلیمی، زراعی و باردهی متفاوت است. بدین منظور، آزمایشی بر مبنای طرح فاکتوریل جهت تعیین مناسب ترین تاریخ برداشت برای دو رقم ایرانی "ماری" و "شنگه" و دو رقم خارجی"کرونیکی" و "آربکین" در منطقه طارم انجام شد. نتایج نشان داد که میزان پالمتیک، اولئیک و استئاریک اسید هم زمان با رسیدگی میوه کاهش و لینولئیک و پالمیتولئیک اسید افزایش می یابد. میزان روغن نیز هم زمان با بلوغ میوه افزایش می یابد. براساس اطلاعات به دست آمده، مناسب ترین زمان برداشت در سه رقم ماری، کرونیکی و آربکین 180 روز پس از گل دهی می باشد. هم چنین مشخص شد که رقم شنگه برای روغن کشی، مناسب نبوده و بنابراین به عنوان رقم کنسروی توصیه می شود. چنان چه هدف از کشت این رقم، تولید کنسرو باشد، در این صورت مناسب ترین زمان برداشت برای این رقم 120 روز پس از گل دهی می باشد که دارای بهترین پروفایل اسید چرب است.

کنترل شیمیایی علف های هرز، نگرانی های جدی را از نظر سلامت غذایی و محیط زیست به دنبال دارد که این امر توجه به تکنیک های مدیریت غیر شیمیایی علف های هرز نظیر کشت مخلوط را ضروری تلقی می کند. کشت مخلوط می تواند علف های هرز را مهار کرده و مصرف علف کش ها را در سیستم های تولیدی کاهش دهد. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی اثرات کشت مخلوط باقلا و ذرت و نیز کنترل دستی علف هرز بر عملکرد دانه ذرت و عملکرد کل بود. آزمایش در سال زراعی 1389 به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا اجرا شد. کشت خالص ذرت با کنترل علف هرز (MWF)، کشت خالص ذرت بدون کنترل علف هرز (MWI)، ذرت به همراه 15 درصد باقلا (M + 15%F)، ذرت به همراه 30 درصد باقلا (M + 30%F)، ذرت به همراه 45 درصد باقلا (M + 45%F) و کشت خالص باقلا تیمارهای آزمایشی بودند. اثر تیمارها بر زیست توده و تراکم علف هرز معنی دار شد، به طوری که با افزایش تراکم باقلا در کشت مخلوط، به طور معنی داری تراکم و زیست توده علف هرز از 85 بوته و 310 گرم در مترمربع در تیمار MWI به 22 بوته و 63 گرم در مترمربع در تیمار M + 45%F کاهش یافت. بیشترین تعداد ردیف دانه در بلال، تعداد دانه در بلال، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک ذرت (به ترتیب 8033 و 179333 کیلوگرم در هکتار) در تیمار MWF و کمترین میزان در تیمار MWI مشاهده شد ولی، بین تیمار MWF و M + 45%F از نظر عملکرد کل (مجموع عملکرد دانه ذرت و باقلا) تفاوت معنی داری وجود نداشت. کشت خالص باقلا نیز بیشترین اجزای عملکرد و عملکردهای دانه و بیولوژیک را داشت و در تیمارهای کشت مخلوط با افزایش تراکم باقلا، صفات فوق به جز تعداد غلاف در بوته، افزایش یافتند. بیشترین میزان شاخص های کارایی کنترل علف هرز (73 درصد) و مجموع ارزش نسبی (1.14) نیز به تیمار M + 45%F تعلق گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که کشت مخلوط افزایشی باقلا به ویژه در تراکم های بالاتر به عنوان گیاه همراه با ذرت، علاوه بر کنترل علف های هرز، عملکرد قابل قبولی نیز تولید می کند.

در این پژوهش، تکثیر درون شیشه ای سه واریته زردآلو محلی شاهرود به نام های قوامی، رجبعلی و خیوه ای از طریق باززایی مستقیم مورد بررسی قرار گرفت. در ابتدا برای تعیین مناسب ترین تیمار ضدعفونی، قطعات گره از شاخه های یک ساله در فصل زمستان و رشد فصل جاری در بهار در تیمارهای مختلف کلرید جیوه و اسید سیتریک و الکل و هیپوکلرید سدیم (10، 15 و 20 دقیقه) در محیط WPM کشت شدند. سپس گره ها در محیط کشت WPM و MS برای استقرار کشت شدند و پرآوری گره های جوانه زده در محیط WPM با سه غلظت 0.5، 1 و 2 میلی گرم در لیتر BAP و  IBAبا غلظت 0.05 میلی گرم در لیتر بررسی گردید. برای القای ریشه از محیط نصف غلظت MS با تیمار IBA در سه غلظت 0.5، 1 و 2 میلی گرم در لیتر استفاده شد. بیشترین تعداد شاخه های عاری از آلودگی در تیمار کلرید جیوه 0.01 درصد و اسید سیتریک 0.07 درصد در شاخه های رشد فصل جاری به دست آمد. نتایج حاصل از مرحله استقرار نشان داد استفاده از دو محیط تفاوت معنی داری در رشد رویشی جوانه ها ندارند. نتایج نشان داد واریته های زردآلو، غلظت های مختلف BAP و اثرات متقابل، تاثیر معنی داری در تعداد و طول شاخه های پرآوری شده دارند. بیشترین تعداد شاخه پرآوری شده در واریته های رجبعلی و قوامی در غلظت یک میلی گرم در لیتر BAP و در واریته خیوه ای در غلظت 0.5 میلی گرم در لیتر BAP مشاهده شد. بیشترین طول شاخه در غلظت دو میلی گرم در لیتر BAP در واریته های رجبعلی و خیوه ای مشاهده شد.

تاثیر تنش خشکی و همزیستی مایکوریزی روی کلونیزاسیون، فسفر ریشه و برگ، فعالیت فسفاتاز ریشه و برگ، حجم و مساحت ریشه و وزن خشک ریشه یک رقم جو بدون پوشینه با استفاده از آزمایش فاکتوریل و طرح پایه کاملا تصادفی در سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت. تیمارها شامل سه سطح خشکی شاهد، تنش ملایم و تنش شدید به ترتیب 90، 60 و 30 درصد ظرفیت زراعی و دو سطح تلقیح و عدم تلقیح با مایکوریزا Glomus intraradices بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تیمار خشکی روی صفات فسفر برگ، فعالیت فسفاتاز ریشه و برگ و حجم ریشه (P<0.01) و بر همزیستی، میزان فسفر ریشه و وزن خشک ریشه در (P<0.05) تاثیر معنی دار داشت. هم چنین اثر خشکی × مایکوریزا روی تمامی صفات به جز حجم ریشه معنی دار بود. بیشترین مقدار فسفر برگ (1.54 میلی گرم بر گرم) در تیمار همزیست با مایکوریزا در سطح خشکی شدید وجود داشت. فعالیت آنزیم فسفاتاز ریشه در تیمار همزیست با مایکوریزا در سطح خشکی شدید، با 297.9 جذب در واحد دقیقه در وزن تر، بیشترین بود که نسبت به تنش ملایم با حضور مایکوریزا، 16.6 برابر افزایش داشت. بیشترین وزن خشک ریشه (0.091 گرم) مربوط به تیمار غیر همزیست با مایکوریزا و تیمار شاهد بود. در تیمار همزیست با مایکوریزا در سطح خشکی شدید، کمترین حجم ریشه (0.016 سانتی متر مربع) مشاهده شد. به طورکلی، تلقیح بذر جو با قارچ مایکوریزا در تنش خشکی شدید، می تواند با القاء فعالیت آنزیم فسفاتاز ریشه و برگ، فسفر بیشتری را به اندام هوایی به ویژه برگ انتقال دهد. هم چنین همزیستی مایکوریزایی علاوه بر تامین منابع غذایی گیاه به ویژه فسفر، می تواند با افزایش وزن خشک و سطح ریشه، در تحمل تنش کم آبی در گیاه نقش داشته باشد.

به منظور ارزیابی اثر تغییرات دما و تابش بر سرعت، مدت پر شدن دانه و وزن نهایی دانه شش رقم برنج با استفاده از تغییر در زمان نشاءکاری، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1392 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه گیلان انجام گرفت. کرت های اصلی به زمان های نشاءکاری 15 اردیبهشت، 30 اردیبهشت و 15 خرداد و کرت های فرعی به ارقام برنج (هاشمی، سنگ جو، علی کاظمی، درفک، خزر و گوهر) اختصاص یافت. نتایج نشان داد بیشترین وزن نهایی دانه در رقم گوهر به میزان 31.9 میلی گرم در 30 اردیبهشت و کمترین مقدار آن در رقم سنگ جو به میزان 20.4 میلی گرم در زمان 15 خرداد به دست آمد. بیشترین دوره موثر پر شدن دانه در 15 اردیبهشت در رقم گوهر به میزان 32.9 روز و کمترین مقدار آن در رقم هاشمی به میزان 13.9 روز حاصل گردید. بیشترین سرعت پر شدن دانه در رقم هاشمی به میزان 1.62 میلی گرم بر دانه در روز و کمترین مقدار آن برای رقم گوهر به میزان 0.92 میلی گرم بر دانه در روز به دست آمد. در این مطالعه همبستگی بالا و معنی داری بین مدت پر شدن دانه و وزن نهایی دانه به میزان 0.689 مشاهده شد. همبستگی مثبت و معنی داری بین دما و تابش تجمعی با وزن نهایی دانه نیز مشاهده گردید. نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده همبستگی مثبت و نقش مهم تر مدت پر شدن دانه نسبت به سرعت پر شدن دانه در وزن نهایی دانه است و تاریخ 15 اردیبهشت با توجه به شرایط مناسب دما و تابش در دوره پر شدن دانه و تاثیر مثبت آن روی وزن نهایی دانه، می تواند برای توصیه به کشاورزان مورد بررسی بیشتری قرار گیرد.

مطالعه و ارزیابی تنوع ژنتیک در گلابی اروپایی (.Pyrus communis L) برای اصلاح این درخت میوه ای اهمیت زیادی دارد. در این پژوهش تفاوت های مورفولوژیک، فیزیولوژیک و پومولوژیک برخی دانهال های پیش انتخابی گلابی اروپایی در مقایسه با رقم شاهد (شاه میوه) مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که ژنوتیپ اثر معنی داری بر خصوصیات مورد مطالعه داشت و بین ژنوتیپ ها از نظر این خصوصیات اختلاف معنی داری وجود داشت. تجزیه مولفه های اصلی، صفات مورد بررسی را در چهار گروه عاملی جای داد که مجموعا 94.02 درصد از واریانس کل را توجیه نمودند. براساس تجزیه خوشه ای نیز، ژنوتیپ ها در سه گروه قرار گرفتند. قرار گرفتن ژنوتیپ A95 با رقم شاه میوه که یکی از مهم ترین ارقام تجاری گلابی در ایران می باشد، در یک گروه نشان دهنده خصوصیات رشدی مناسب و کیفیت بالای میوه این ژنوتیپ می باشد. کما اینکه این ژنوتیپ (A95) خصوصیات رشدی، عملکردی و کیفی میوه بهتری نسبت به سایر ژنوتیپ ها و رقم شاهد داشت. هم چنین عطر و طعم بهتر میوه، وجود هاله ای قرمز رنگ بر پوست میوه و جذابیت آن، قدرت رشدی و عملکرد بالای این ژنوتیپ، آن را در رتبه بهتری نسبت به شاه میوه قرار داد و می تواند به عنوان ژنوتیپ امیدبخش انتخاب گردد. پژوهش های تکمیلی روی این ژنوتیپ امیدبخش برای ارزیابی های بعدی و تکمیلی جهت معرفی به عنوان رقم جدیدی از گلابی در کشور ادامه خواهد یافت.

بهبود شرایط رشدونمو و گل دهی در گل اطلسی، به عنوان یکی از رایج ترین گل های بستری در ایران، از اهمیت بالایی برخوردار است. به این منظور آزمایشی بهصورت طرح کاملا تصادفی در پنج تکرار، در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه شهید باهنر کرمان انجام گرفت. حدود 48 روز بعد از کاشت بذرهای گل اطلسی در گلدان، در مرحله 6-5 برگه شدن گیاهچه ها، محلول پاشی گیاهان در چهار مرحله طی دوره رشد گیاه با تیامین در غلظت های صفر و 100 میلی گرم بر لیتر، اسید آسکوربیک صفر و 100 میلی گرم بر لیتر و بنزیل آدنین صفر و 200 میلی گرم بر لیتر انجام شد. نتایج نشان داد که تیمار اسید آسکوربیک با تیامین و بنزیل آدنین، تعداد و طول شاخه جانبی را به ترتیب 2.5 و 33.5 برابر نسبت به شاهد افزایش داد و بالاترین میانگین وزن تر در تیمار اسید آسکوربیک با تیامین و بنزیل آدنین به دست آمد که نسبت به شاهد موجب افزایش 2.5 برابری گردید. بالاترین میانگین وزن خشک نیز در تیمار بنزیل آدنین به دست آمد. بیشترین عمر و قطر گل نیز در تیمار اسید آسکوربیک (100 میلی گرم بر لیتر)، تیامین (100 میلی گرم بر لیتر) و بنزیل آدنین (200 میلی گرم بر لیتر) به دست آمد که عمر گل 83 درصد و قطر گل 72 درصد نسبت به شاهد افزایش داشت. به علاوه نتایج نشان داد که کلیه تیمارها به نحو معنی داری موجب افزایش کلروفیل a، کلروفیل b، کارتنوئید و قند احیاء نسبت به شاهد شدند.

به منظور ارزیابی مخلوط سه گانه ذرت – لوبیا چیتی و کدوی تخمه کاغذی، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه گیلان در سال 13911 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل: تک کشتی های ذرت، لوبیاچیتی و کدوی تخمه کاغذی با نسبت های 100، 75 و 50 درصد تراکم نرمال، مخلوط های دوگانه ذرت - لوبیاچیتی و ذرت - کدوی تخمه کاغذی به ترتیب با نسبت های (100+100، 75+75 و 50+50) و سه گانه ذرت - لوبیاچیتی - کدوی تخمه کاغذی با نسبت های (100+100+100، 75+75+75 و50+50+50) بود. نتایج آزمایش نشان داد که بیشترین وزن تر علوفه هر سه گیاه در مخلوط-های سه گانه با تراکم بییشتر و کمترین آن در کشت خالص آنها با تراکم کمتر حاصل شد. وزن تر علوفه در مخلوط دوگانه ذرت - کدوی تخمه کاغذی بیشتر از ذرت - لوبیاچیتی بود. براساس نتایج به دست آمده نسبت رقابت، ضریب رقابت نسبی و ضریب رقابت در مخلوط ذرت – لوبیا چیتی نشان دهنده غالبیت ذرت و در مخلوط ذرت - کدوی تخمه کاغذی بیانگر غالبیت کدوی تخمه کاغذی بود. در مخلوط سه گانه، رقابت بین ذرت و کدوی تخمه کاغذی در حالت تعادل و موازنه بود ولی هر دو بر لوبیاچیتی غالب بودند. نسبت برابری زمین در کلیه تراکم ها و مخلوط های دوگانه و سه گانه بیش از یک بود که بیشترین آن به ترتیب در سه کشتی، دوکشتی ذرت - لوبیاچیتی و سپس ذرت - کدوی تخمه کاغذی دیده شد که نشان دهنده سودمندی کشت مخلوط این گیاهان بود.

این آزمایش بر روی دو رقم جو (Hordeum vulgare L.) در سال 1391-1390 در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه شهرکرد انجام شد. تیمارها شامل ارقام افضل (متحمل به شوری) و لیگنه 527 (حساس به شوری) و پنج سطح شوری شامل صفر (شاهد)، 100، 200، 300 و 400 میلی مولار و سه تکرار به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی بود. نتایج نشان داد که تنش شوری صفات فیزیولوژیک مانند محتوای نسبی، کلروفیل a و b، میزان سدیم، پتاسیم، منیزیم، کلسیم، نسبت سدیم به پتاسیم، غلظت پروتئین های محلول برگی و در نهایت، اجزای عملکرد را در ارقام جو مورد مطالعه تحت تاثیر قرار داد. در بررسی الگوی الکتروفورزی ارقام مورد بررسی، به تدریج با افزایش سطح شوری، به شدت باندهای پروتئینی افزوده شد، به طوری که باندهای پروتئینی با وزن مولکولی متفاوت درسطوح مختلف شوری مشاهده گردید. هم چنین نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که افزایش میزان پرولین در رقم حساس بیشتر از رقم مقاوم بود. به طورکلی می توان بیان داشت؛ غلظت بیشتر یون پتاسیم و نسبت کمتر سدیم به پتاسیم در اندام هوایی و میزان کمتر پرولین محلول برگی می تواند به عنوان معیاری در انتخاب ارقام متحمل گیاه جو جهت کشت در شرایط تنش شوری مورد توجه قرار گیرد. هم چنین شناسائی و جداسازی ژ ن های مسوول پروتئین های مقاوم به شوری در گیاهانی مانند جو و انتقال آنها به ژنوتیپ های گیاهان زراعی حساس، می تواند راهبردی جهت تولید ارقام مقاوم به شوری و کاربرد آنها در برنامه های اصلاحی باشد.

به منظور بررسی اثر کودهای زیستی و شیمیایی فسفر بر فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان گلرنگ در تنش خشکی آزمایشی به صورت اسپلیت - فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 91-1390، در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه شاهد اجرا گردید. عامل اصلی شامل تنش خشکی در سه سطح: آبیاری کامل یا بدون تنش (آبیاری براساس تخلیه 50 درصد رطوبت ظرفیت زراعی)، تنش خشکی در مراحل رشد رویشی و زایشی (آبیاری براساس تخلیه 75 درصد رطوبت ظرفیت زراعی) و عامل فرعی به صورت فاکتوریل شامل 6 تیمار که سه سطح آن کود شیمیایی فسفر با مقادیر (صفر، 50 و 100 کیلوگرم سوپر فسفات تریپل در هکتار) و کود زیستی فسفر بارور-2، در دو سطح (تلقیح و بدون تلقیح با بارور-2) بود. براساس نتایج فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان تحت تاثیر مصرف بالای کود فسفر در تیمار عدم به کارگیری کود زیستی در شرایط تنش رویشی و زایشی افزایش یافت. نتایج نشان داد تلقیح کود زیستی فسفر بارور-2 بدون استفاده از کود فسفر باعث افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز و میزان پروتئین های محلول برگ در شرایط تنش در مراحل رویشی و زایشی گردید. در همین شرایط، مصرف کود فسفر در سطوح کود زیستی بیشترین تاثیر را در افزایش فعالیت آنزیم های پلی فنل اکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز داشت. مقایسه میانگین ها نشان داد که تلقیح کود زیستی فسفر بارور-2 در شرایط تنش زایشی بدون استفاده از کود فسفر سبب کاهش معنی دار میزان مالون دآلدهید شد. در این بررسی می توان بیان داشت که تلقیح گلرنگ بهاره با کود زیستی فسفر بارور-2 همراه با کود فسفر در سطوح تنش خشکی می تواند اثرات سوء ناشی از تنش را کاهش دهد.