مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1403 | دوره:24 | شماره:2 |تعداد مقالات:6

1مقدمه: هدف مطالعۀ مروری حاضر بررسی و تحلیل مطالعات اخیر در ارتباط با اثر تمرین های ورزشی مختلف بر آدیپوکاین های مترشحه از بافت چربی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو است. روش ها: جستجو در بانک های اطلاعاتی فارسی و لاتین PubMed، ScienceDirect،Google scholar، Magiran و SID با کلیدواژه های Aerobic Training، Resistance Training، High- Intensity Interval Training،Diabetes ، Adipokine، Leptin، Adiponectin و Resistin، تمرین مقاومتی، تمرین تناوبی شدید، تمرین استقامتی، تمرین ترکیبی، آدیپوکاین، لپتین، آدیپونکتین و رزیستین برای بازیابی مقالات منتشر شده در بازۀ زمانی 2010 تا 2023 انجام شد. یافته ها: نتایج به دست آمده از بررسی مطالعات نشان داد، تمرین هوازی با شدت های (50 تا 80 درصد) باعث کاهش سطوح لپتین بیماران دیابتی می شود، با این حال اثر تمرین های ترکیبی (هوازی و مقاومتی) نسبت به سایر انواع تمرین ها به مراتب بیشتر است. علاوه بر این تمرین های هوازی با شدت های (50 تا 70 درصد) منجر به افزایش سطوح آدیپونکتین در بیماران دیابتی می شود، با این حال تمرین های تناوبی شدید (HIIT) نسبت به سایر تمرین ها اثر بیشتری در آفزایش سطوح آدیپونکتین داشت. همچنین مطالعات نشان داد که هر سه نوع تمرین هوازی (با شدت 50 تا 70 درصد)، تناوبی شدید و تمرین مقاومتی (30 تا 70 درصد 1RM) اثرات یکسانی در کاهش سطوح رزستین بیماران دیابتی دارد. نتیجه گیری: تمرین های هوازی با شدت متوسط و بالا و به خصوص تمرین های ترکیبی (هوازی و مقاومتی) ضمن بهبود آدیپوکاین ها، باعث کاهش سطوح لپتین و رزیستین، و همچنین افزایش آدیپونکتین در بیماران دیابتی می شود.

1مقدمه: علی رغم افزایش استفادۀ بیماران دیابتی از داروهای مکمل، تخمین روشنی از مصرف داروهای مکمل و گیاهی توسط این بیماران در ایران وجود ندارد. این مطالعه با هدف تعیین کننده های استفاده از گیاهان دارویی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو براساس تئوری رفتار برنامه ریزی شده انجام شد. روش ها: یک مطالعۀ توصیفی تحلیلی بر روی 633 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت نوع دو شهر یزد انجام شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامۀ مبتنی بر نظریۀ رفتار برنامه ریزی شده استفاده شد. این ابزار علاوه بر اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با بیماری، شامل سؤالاتی در مورد استفاده از داروهای گیاهی مورد استفاده بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی، کای دو، آزمون دقیق فیشر، همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی استفاده شد. یافته ها: رایج ترین گیاه مصرفی دارچین (7/34%) بود. اکثر بیماران از گیاهان به صورت روزانه (9/56%) استفاده می کردند. استفاده از داروهای گیاهی با نگرش (r= 0.48, p< 0.001)، هنجار ذهنی (r= 0.39, p< 0.001)، کنترل رفتار درک شده (r= 0.38, p< 0.001)، و قصد (r= 0.4, p< 0.001) ارتباط معنی داری نشان داد. سازه های تئوری رفتار برنامه ریزی شده 73 درصد تمایل به استفاده از داروهای گیاهی را پیش بینی کردند. و سازۀ هنجار انتزاعی بیشترین قدرت پیشگویی کننده ای قصد به مصرف گیاهان دارویی ( 0.49, p< 0.001=ß) را داشت. نتیجه گیری: هنجار انتزاعی بیشترین پیشگویی کنندۀ تمایل به استفاده از گیاهان دارویی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. لذا توجه به عقاید، رسوم و فرهنگ محیط اطراف جامعه در خودمدیریتی صحیح کنترل بیماری و مصرف داروهای تأثیرگذار در کنترل بسیار مهم است.

1مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی دایره ای و مکمل یاری زعفران بر سطوح سرمی ویسفاتین و مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن بود. روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 40 نفر از دانشجویان چاق و دارای اضافه وزن، به طور تصادفی به جهار گروه تمرین، تمرین+مکمل، مکمل و کنترل (هر گروه 10 نفر) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه به مدت 90 دقیقه در نوبت عصر تمرین های مقاومتی دایره ای انجام دادند. گروه مکمل و تمرین+مکمل، از قرص زعفران با دوز30 میلی گرم در روز به عنوان مکمل استفاده کردند. نمونه های خونی در دو مرحلۀ پیش آزمون و 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری کوواریانس و t زوجی در سطح معنی دار 05/0 P≤ تحلیل شدند. یافته ها: نتایج t همبسته کاهش معناداری در میزان ویسفاتین و مقاومت به انسولین در پس آزمون گروه تمرین، تمرین+مکمل و مکمل نسبت به پیش آزمون نشان داد (05/0 P≤). نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد، میزان ویسفاتین افزایش و شاخص مقاومت به انسولین در گروه تمرین، تمرین+مکمل و مکمل نسبت به گروه کنترل کاهش معنادار داشت (05/0 P≤). نتیجه گیری: به نظر می رسد هشت هفته تمرین مقاومتی دایره ای و مکمل یاری زعفران بر سطوح سرمی ویسفاتین و مقاومت به انسولین می تواند منجر به کاهش این دو متغیر در مردان دارای اضافه وزن شود. گیاه زعفران می تواند به دلیل دارا بودن فلائونوئیدها و به واسطۀ تحریک ترشح ویسفاتین، نقش محافظتی را ایفا کند.

1مقدمه: تحت شرایط هیپرگلیسمی، فرآیندهای التهابی با آسیب به اعصاب محیطی در بروز نوروپاتی دخیل هستند. این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای اثرات ضد التهابی متفورمین (داروی سنتزی) با گالیک اسید (ترکیب طبیعی) در شرایط هیپرگلیسمی صورت گرفت. روش ها: برای القای هیپرگلیسمی به موش های صحرایی، استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز mg/kg 60 به صورت داخل صفاقی تزریق شد. برای این تحقیق موش ها در چهار گروه قرار گرفتند. دو گروه موش های کنترل سالم و هیپرگلیسمی بودند که دارویی دریافت نکردند. دو گروه دیگر، موش های هیپرگلیسمی بودند که به ترتیب، متفورمین با دوز mg/kg/day 300 و گالیک اسید با دوز mg/kg/day 40 دریافت نمودند. در پایان دورۀ 8 هفته ای، موش ها را در تمام گروه ها بیهوش کرده و نمونه ای از عصب سیاتیک برای سنجش میزان بیان ژن های مربوط به سیتوکین های پیش التهابی IL-6، IL-1β و TNF-α، گرفته شد. آنالیز داده ها توسط نرم افزار SPSS و مقایسۀ بین میانگین داده ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه (one-way ANOVA) و آزمون تعقیبی Tukey صورت گرفت. یافته ها: القای شرایط هیپرگلیسمی به موش های صحرایی باعث افزایش بیان ژن های مربوط به سیتوکین های پیش التهابی IL-6 (000/0 =P)، IL-1β (008/0 =P) و TNF-α (005/0 =P) شد، اما تجویز متفورمین و گالیک اسید به موش های صحرایی هیپرگلیسمی به مدت 8، میزان بیان ژن های IL-6، IL-1β و TNF-α را کاهش داد (05/0 P˂ ). نتیجه گیری: گالیک اسید همانند متفورمین، با ویژگی ضد التهابی خود، می تواند برای بهبود عوارض ناشی از شرایط هیپرگلیسمی به ویژه التهاب عصبی مؤثر واقع شود و امید است در آینده برای بیماران دیابتی کاربرد بالینی داشته باشد.

1مقدمه: میتوفاژی نوعی مرگ سلولی برای تنظیم کیفیت میتوکندری است که در شرایط بیماری مانند دیابت می تواند منجر به اختلال شود؛ بنابراین، هدف از انجام تحقیق حاضر، تأثیر تمرین تناوبی پُرشدت (HIIT) بر میزان پروتئین های مرتبط با مسیر میتوفاژی (LC3 و BNIP3L) در بافت عضلانی نعلی رت های مبتلا به دیابت نوع دو است. روش ها: در این مطالعۀ تجربی، 18 سر رت نر سه ماهه از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 30±270 گرم انتخاب شدند. رت ها از طریق تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید مبتلا به دیابت نوع دو شدند. این رت ها به روش تصادفی به دو گروه، تمرین دیابتی و کنترل دیابتی تقسیم شدند؛ یک گروه کنترل سالم نیز در نظر گرفته شد. گروه تمرینی، HIIT را به مدت هشت هفته با شدتی معادل 85 تا 95 درصد حداکثر سرعت انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون آنوای یک طرفه در نرم افزار گراف پد پریسم نسخۀ 5/9 انجام شد. سطح معناداری 05/0 P≤ در نظر گرفته شد. یافته ها: محتوای پروتئین های LC3 و BNIP3L افزایش معنی داری را پس از هشت هفته HIIT نسبت به هر دو گروه کنترل دیابتی و کنترل سالم نشان داد (0001/0P= ). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که HIIT با افزایش عوامل مرتبط با میتوفاژی می تواند سبب پاکسازی میتوکندری های ناکارآمد در عضلۀ آزمودنی های دیابتی شود؛ با این وجود میتوفاژی بیش از حد نیز می تواند سبب نقص عملکردی در تنظیم کیفیت میتوکندری ها شود.

1مقدمه: بیماری دیابت شیرین نوع دو همانند سایر بیماری های التهابی، موجب تغییر در سطوح نشانگرهای ضدالتهابی مانند پنتراکسین-3 و پیش التهابی مثل گرملین-1 می شود. هدف پژوهش حاضر مقایسۀ آثار 10 هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر سطوح سرمی پنتراکسین-3، گرملین-1 و مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش ها: در این مطالعۀ نیمه تجربی، 29 مرد مبتلا به دیابت نوع دو در دامنۀ سنی 25 تا 40 سال انتخاب و به روش تصادفی به سه گروه تمرین هوازی، تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرین گروه هوازی با شدت 55 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه و مقاومتی با شدت 55 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه طی 10 هفته و سه جلسه در هفته اجرا گردید. پیش و پس از دورۀ مداخله سطوح سرمی پنتراکسین-3، گرملین-1 اندازه گیری و شاخص مقاومت به انسولین نیز محاسبه شد. یافته ها: در هردو گروه تمرین هوازی (039/0 =P) و مقاومتی (019/0 =P) سطح سرمی پنتراکسین-3 در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت؛ اما بین دو گروه تفاوتی دیده نشد (703/0 =P). همچنین، سطوح سرمی گرملین-1 و مقاومت به انسولین گروه های تمرین هوازی (به ترتیب؛ 022/0 =P و 040/0 =P) و مقاومتی (به ترتیب؛ 037/0 =P و 031/0 =P) نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری را نشان داد؛ گرچه بین گروه های تمرینی تفاوتی وجود نداشت (به ترتیب؛ 815/0 =P و 659/0 =P). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که هر دو نوع تمرین هوازی و مقاومتی دارای آثار مشابهی در بهبود نشانگرهای التهابی و مقاومت به انسولین بیماران مبتلا به دیابت نوع دو هستند