علوم مراقبتی نظامی
سال:1397 | دوره:5 | شماره:3 (مسلسل 17) |تعداد مقالات:8

مقدمه: تروما علت اصلی از کارافتادگی و معلولیت جمعیت فعال در کشورهای در حال توسعه است. در این بین آسیبهای دست، یکی از شایعترین تروماها در این دنیای صنعتی میباشد. این آسیبها بر کیفیت زندگی بیماران تأثیر دارد. هدف: هدف از این مطالعه تعیین روند کیفیت زندگی در بیماران با آسیب عصب دست ناشی از تروما میباشد. مواد و روشها: این مطالعه مقطعی در سال 1396 بر روی بیماران دچار آسیب به عصب دست انجام یافته است. نمونهها به تعداد 100 نفر و به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این مطالعه شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی (36SF) و پرسشنامه ناتوانی بازو، شانه و دست (38DASH-) بود. جهت تجزیه و تحلیل دادههای تحقیق از نرمافزار آماری SPSS نسخه 22 و آزمون آماری کروسکال والیس استفاده گردید و 0/05P< به عنوان سطح معنیدار در نظر گرفته شد. یافتهها: میانگین سنی واحدهای پژوهش 7/21± 27/69 سال بود. آزمون آماری کروسکال والیس نشان داد نمره کیفیت زندگی بیماران (بدو مراجعه؛ 14/27± 42/18، 3 ماه بعد؛ 12/89± 58/10 و 6 ماه بعد از جراحی؛ 8/25± 78/98) بهطور معنیداری با گذشت زمان افزایش یافته بود (0/000P=). همچنین نمره ناتوانی عملکردی دست (بدو مراجعه؛ 17/98± 65/43، 3 ماه بعد؛ 18/16± 36/04 و 6 ماه بعد از جراحی؛ 1/29± 3/03) با گذشت زمان کاهش یافته بود (0/000P=). بحث و نتیجهگیری: نتایج پژوهش نشان داد روند کیفیت زندگی در بیماران با آسیب به دست به دنبال تروما بعد از عمل جراحی روند صعودی داشت. با این وجود کیفیت زندگی این بیماران حتی بعد از عمل جراحی نیز پایین است؛ بنابراین انجام برنامهریزی اساسی در این زمینه توسط مسئولین مربوطه ضرورت دارد.

مقدمه: حفظ ایمنی بیمار، یکی از بزرگترین نگرانیهای سازمانها و ارائه دهندگان خدمات مراقبت سلامت است. پرستاران نقش کلیدی در ارائه خدمات ایمن و با کیفیت در کلیه بخشهای بیمارستانی، اعم از عمومی و ویژه دارند. هدف: این مطالعه با هدف مقایسه عملکرد پرستاران از دیدگاه سرپرستاران در ارائه مراقبت ایمن به بیماران در بخشهای مراقبت ویژه و عمومی بیمارستانهای آجا در سال 1397 انجام شد. مواد و روشها: مطالعه حاضر یک مطالعهی توصیفی مقطعی است که طی آن عملکرد 224 نفر از پرستاران بخشهای عمومی و مراقبتهای ویژه از دیدگاه سرپرستاران، با استفاده از چک لیست عملکرد ایمن که دارای 32 سؤال و ابعاد چهارگانه ایمنی روانی، جسمی، مهارتهای پرستاری و کار تیمی بود، بررسی شد. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه 19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنیداری، کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. یافتهها: عملکرد ایمن پرستاران در بخشهای عمومی و ویژه در سطح متوسطی قرار داشت. بین عملکرد ایمن پرستاران در بخشهای ویژه و عمومی، اختلاف معناداری وجود نداشت. بین نوع بخش، جنسیت، وضعیت استخدام، شیفت کاری، شرکت در کارگاه و عملکرد ایمن پرستاران رابطه معناداری وجود نداشت (0/05P>). بین نوع بخش و عملکرد پرستار در بعد ایمنی جسمی و مهارت پرستاری رابطه معناداری وجود داشت (0/05P>)؛ اما بین نوع بخش و عملکرد پرستار در بعد ایمنی روانی و کار تیمی پرستار، رابطه معناداری وجود نداشت (0/05P>). بحث و نتیجهگیری: از آنجایی که عملکرد پرستاران در ارائه مراقبت ایمن به بیماران در بخشهای مراقبتهای ویژه و عمومی در حد متوسط بوده است، پیشنهاد میشود برنامهریزیهای بیشتری در جهت ارتقاء وضعیت موجود انجام شود.

مقدمه: پرستاران، بخش مهمی در سیستم بهداشت و سلامت هستند؛ اما در حال حاضر تمایل به ترک خدمت در پرستاران به یک چالش و نگرانی بزرگ تبدیل شده است. مطالعات بسیاری بر اهمیت تأثیر سبکهای رهبری بر ایجاد پدیده ترک خدمت پرستاران اشاره کردهاند. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش سبک رهبری تحولگرا به سرپرستاران بر میزان تمایل به ترک خدمت پرستاران انجام شده است. مواد و روشها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی، تک گروهی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون است که بر روی تعداد 30 پرستار و 14 سرپرستار در دو بیمارستان از بیمارستانهای منتخب نظامی شهر تهران در سال 1396 اجرا شده است. در این پژوهش در طول 3 هفته و در 12 جلسه به سرپرستاران سبک رهبری تحولگرا آموزش داده شد و پس از 8 هفته از گذشت آموزش و اجرای این سبک رهبری در بخشها جهت جمعآوری دادهها از مقیاس پیشبینی ترک خدمت هنیشاو و آتوود و پرسشنامه سبک رهبری چندعاملی استفاده شد. همچنین آنالیز دادهها با استفاده از نرمافزار نسخه 20 و آزمونهای توصیفی تی زوجی و مستقل انجام شد. یافتهها: نتایج نشان داد که قبل و بعد از مداخله، دیدگاه پرستاران در رابطه با نوع سبک رهبری سرپرستاران تفاوت معناداری ایجاد نشده (میانگین 3/06 و انحراف معیار 0/71) و سبک رهبری غالب رها شده بوده است. همچنین میزان قصد ترک خدمت پرستاران همواره در طول پژوهش روند افزایشی داشته است (میانگین 32/56 و انحراف معیار 6/56). بحث و نتیجهگیری: سبک رهبری سرپرستاران ارتباط زیادی با قصد ترک خدمت دارد و در مطالعات گوناگون به اهمیت سبک رهبری تحولگرا نیز توجه بسیاری شده است. به همین جهت میبایست آموزش مدیران پرستاری در مباحث رهبری، به کارگیری الگوها و سبکهای رهبری مناسب به صورت مداوم و با استفاده از انواع روشهای یادگیری مؤثر جهت تغییر در نگرش، بینش و عملکرد آنها صورت پذیرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: امیدواری افراد را با وجود موانع به اهداف دشوارشان متعهد میسازد و بسیاری از روانشناسان امیدواری را عامل مهمی در بهزیستی روانشناختی افراد به شمار میآورند و از طرفی خودکنترلی نیز در بهزیستی روانشناختی افراد تأثیرگذاراست. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش امیدواری در پیشبینی بهزیستی روانشناختی سربازان با میانجیگری خودکنترلی بود. مواد و روشها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی بود و جامعه آماری شامل تمام سربازان پادگان تیپ 277 شهرستان قوچان در سال 96-1395 بودند که با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی چند مرحلهای، تعداد 200 سرباز با برخورداری از معیارهای ورود به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار جمعآوری دادهها پرسشنامه های امیدواری میلر، خودکنترلی تانجی و بهزیستی روان شناختی ریف بود. برای آنالیز دادهها از آمار توصیفی (جدول فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون) با بهکارگیری نرمافزار SPSS نسخه 20 در سطح (0/01P<) استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که بین امیدواری و خودکنترلی با بهزیستی روان شناختی رابطه ی مثبت و معنادار وجود دارد (0/001P<). نتایج حاصل از محاسبه رگرسیون پیشبینی کنندگی امیدواری بر بهزیستی روانشناختی، بیانگر وجود رابطه آماری معنیدار بود (0/13=β ، 0/02= R2، 65/05=F و 0/01=P) و همچنین نتایج حاصل از محاسبه رگرسیون پیشبینی کنندگی خودکنترلی بر بهزیستی روانشناختی، بیانگر وجود رابطه آماری معنیدار بود (0/56=β ، 0/22= R2، 65/05=F و 0/001=P). بحث و نتیجهگیری: بر اساس یافتههای پژوهش می توان نتیجه گرفت، خودکنترلی و امیدواری دو پیش بین در بهزیستی روانشناختی سربازان بودند و همچنین میتوان بیان کرد که خودکنترلی متغیر قویتری نسبت به امیدواری در پیش بینی بهزیستی روانشناختی است، لذا، توصیه می گردد با برگزاری کلاس های آموزشی جهت ارتقاء میزان امیدواری و خودکنترلی سربازان، زمینه افزایش بهزیستی روان شناختی در آن ها فراهم گردد.

مقدمه: یکی از موضوعاتی که ذهن محققان را در حیطه روانشناسی به خود مشغول کرده است. بررسی تیپهای شخصیتی و نوع منبع کنترل است؛ و از مباحث اصلی و بنیادی علم روانشناسی بررسی ویژگیهای شخصیتی میباشد. از آنجایی که این ویژگیها زیربنای نظام رفتاری افراد را تشکیل میدهند، پرداختن به این مقوله میتواند جنبههای خاصی از عملکرد افراد را در زمینههای مختلف روشن سازد. هدف: پژوهش حاضر به بررسی رابطهی بین تیپهای شخصیتی و نوع منبع کنترل با میزان خودکارآمدی کارکنان یکی از یگانهای نظامی شهر تهران میپردازد. مواد و روشها: در این مطالعه 152 نفر از کارکنان مرد یکی از یگانهای نظامی شهر تهران شرکت داشتند که طبق جدول مورگان 152 نفر به روش نمونهگیری تصادفی انتخاب شدهاند. روش تحقیقی، توصیفی از نوع همبستگی است. ابزار گردآوری دادهها، پرسشنامههای، تیپ شخصیتی (آیزنگ، 1965)، منبع کنترل (راتر) و میزان خودکارآمدی شغلی (ریگرز و نایت، 1994) بودند که روایی و پایایی آن در مطالعات قبلی تائید شده بودند؛ و روش تجزیه تحلیل دادهها با آمار توصیفی و استنباطی با نرمافزار SPSS نسخه 20 است. یافتهها: نتایج همبستگی اسپیرمن نشان داد بین تیپ شخصیتی برونگرا (0/345r=)، تیپ شخصیتی درونگرا (317/0-r=)، منبع کنترل بیرونی (0/410r=)، منبع کنترل درونی (0/430-r=) با میزان خودکارآمدی رابطه معناداری دارند (05/0P≤ ). بحث و نتیجهگیری: یافتهها بیانگر آن است که بین تیپهای شخصیتی و نوع منبع کنترل با میزان خودکارآمدی کارکنان یکی از یگانهای نظامی شهر تهران رابطه معنیدار وجود دارد؛ بنابراین ویژگیهای شخصیتی انسان به عنوان عوامل مهم جدانشدنی از شخصیت انسان در محیط سازمانی انسان تأثیر میگذارد، زیرا رفتار هر فرد تا حدودی زیادی تحت تأثیر ویژگیهای شخصیتی وی میباشد و خودکارآمدی به عنوان یک نوع رفتار سازمانی به طور مستقیم تحت تأثیر این ویژگیها میباشد.

مقدمه: سبکهای دلبستگی ناایمن به عنوان یکی از عوامل مهم در ایجاد طرحوارههای ناسازگار اولیه؛ به ویژه در زندانیان دارای اختلالات شخصیتی میتواند در بروز رفتارهای مجرمانه در آینده این افراد تأثیرگذار باشد. هدف: هدف از این پژوهش بررسی ارتباط طرحوارههای ناسازگار اولیه و سبکهای دلبستگی در زندانیان دارای اختلال شخصیت مرزی زندان همدان در سال 1396 بود. مواد و روشها: این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی زندانیان دارای اختلال شخصیت مرزی زندان همدان در سال 1396 با روش نمونهگیری هدفمند بر روی 110 نفر انجام گرفت. این افراد پیشتر بر اساس مصاحبه بالینی توسط روانشناس و روانپزشک و اجرای پرسشنامه چندمحوری بالینی میلون، به عنوان بیمار دارای اختلال شخصیت مرزی تشخیص داده شده بودند. آزمون طروارههای یانگ (فرم کوتاه) و سپس پرسشنامه سبک دلبستگی کولینز و رید بر روی آنان اجرا و دادهها با استفاده از روش همبستگی پیرسون مورد تحلیل قرار گرفت. یافتهها: متداولترین طرحوارههای ناسازگار اولیه به ترتیب، بیاعتمادی/ بدرفتاری (25)، نقص و شرم (24)، رهاشدگی/ بیثباتی (23)، خویشتنداری/ خود انضباطی ناکافی (21) و محرومیت هیجانی (19) بودند. میانگین نمرات دلبستگی ایمن 11، اجتنابی، 12 و دوسوگرا 15/5 بود و بین طرحوارههای ناسازگار اولیه و سبک دلبستگی ایمن رابطه معکوس معنادار وجود داشت (0/75-=r) و بین طرحوارههای ناسازگار اولیه و سبک دلبستگی دوسوگرا همبستگی مثبت و معنادار وجود داشت (0/94=r). بحث و نتیجهگیری: زندانیان دارای اختلال شخصیت مرزی که سبک دلبستگی دوسوگرا داشتند طرحوارههای ناسازگار بیشتری داشتند و افرادی که سبک دلبستگی ایمن داشتند از طرحوارههای ناسازگار کمتری برخوردار بودند.

مقدمه: پرستاری یکی از پر مخاطرهترین مشاغل دنیا است و این خطرات شغلی مستقیماً بر روی سلامت پرستاران تأثیر دارند. پرستارانی که از سلامت عمومی خوبی برخوردار نباشند، توانایی ارائه مراقبت مناسب جهت بیماران را ندارند. هدف: در این مطالعه به مرور مقالات مرتبط با سلامت عمومی در پرستاران ایرانی پرداخته شد. مواد و روشها: در این مطالعه مروری مقالات منتشر شده بین سالهای 1396-1390 (2017-2011 میلادی) مورد بررسی قرار گرفتند. به این منظور، پایگاههای Pubmed, Proquest, Sid, google, google Scholar, Scopus, Iran medex, Cinhal و Web of Science مورد بررسی قرار گرفتند. جهت بررسی از کلمات کلیدی: سلامت، سلامت عمومی و پرستار در منابع فارسی و از کلمات Health, General health, Normality, Normalcy, Wellness و Nurse در منابع انگلیسی استفاده شد. انجام پژوهش در ایران معیار اصلی ورود به مطالعه بود. پس از ارزیابی معیارهای ورود و کیفیت مقالات، 25 پژوهش واجد شرایط شناخته و به مطالعه وارد شدند. یافتهها: 37 درصد مطالعات وضعیت سلامت عمومی پرستاران را متوسط و 62 درصد آن را نامناسب و یا در معرض خطر گزارش کردند. 35 درصد مطالعات، بیشترین اختلالات سلامتی پرستاران را اختلالات روانی ذکر کردهاند. نتایج 35 درصد مطالعات نیز نشان میدهد بین عواملی نظیر عوامل مرتبط با کار، زندگی خانوادگی و باورهای مذهبی با سلامت پرستاران ارتباط وجود داشت. نتایج مطالعات نشان میدهد انجام مداخلاتی مانند گروه درمانی مدیریت استرس و آموزش مهارتهای ارتباطی و آموزش هوش هیجانی باعث ارتقاء سلامت عمومی در پرستاران شده است. بحث و نتیجهگیری: سلامت پرستاران ایرانی به دلایل مختلفی وضعیت مناسبی ندارد. لذا، به مسئولین توصیه میشود به سلامت کارکنان به خصوص پرستاران توجه بیشتری داشته و در بهبود آن کوشا باشند تا بتوانند در راستای آن کیفیت خدمات خود را بهبود بخشند.