فیزیولوژی و بیوتکنولوژی آبزیان
سال:1396 | دوره:5 | شماره:2 |تعداد مقالات:5

هدف از این مطالعه، بررسی اثر جیره غذایی حاوی سرکه سیب بر برخی از شاخص های همولنف میگوی وانامی و شمارش تعداد کلونی های باکتری Vibrio در روده آن است. در این مطالعه، 225 قطعه میگو وانامی با وزن 10.2±0.04 گرم، با جیره غذایی حاوی سرکه سیب به مدت 60 روز تغذیه شدند. تیمارها شامل سه جیره آزمایشی حاوی سطوح صفر (شاهد)، 2 و 4 درصد سرکه سیب بود (هر تیمار با سه تکرار). در پایان دوره به صورت تصادفی از میگوها به منظور بررسی شاخص های بیوشیمیایی همولنف و شمارش تعداد باکتری های Vibrio نمونه برداری شد. نتایج نشان داد که تعداد کلونی های باکتری Vibrio در میگوهای تغذیه شده با سرکه سیب کاهش معنی داری در مقایسه با گروه شاهد داشت (P<0.05). میزان پروتئین تام و کلسیم در میگوهای تغذیه شده با جیره آزمایشی افزایش معنی داری داشت (P<0.05). اما اختلاف معنی داری در میزان گلوکز میان تیمارها مشاهده نشد (P>0.05). در مقابل، میزان کلسترول و تری گلیسیرید در تیمارهای حاوی سرکه سیب کاهش معنی داری داشت و بیشترین کاهش هم در تیمار 4 درصد سرکه سیب مشاهده شد (P<0.05). نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن سرکه سیب می تواند موجب تغییر برخی شاخص های همولنف و کاهش تعداد کلونی های Vibrio در روده میگوی وانامی شود.

کلرپیریفوس یکی از سموم ارگانوفسفره قوی است که میزان مصرف آن بسیار بالا است و اثرات مضری مانند مسمویت، اختلال در سیستم ایمنی، فیزیولوژی و فعالیت های حیاتی آبزیان دارد. به همین علت اثرات آن می تواند به عنوان شاخص زیستی تعیین آلودگی اکوسیستم ها به کار رود. در مطالعه حاضر اثر غلظت های مختلف سم ارگانوفسفره کلرپیریفوس (5، 10، 20، 30 و 40 میلی گرم در لیتر) بر هورمون های تیروییدی ماهی کپور علفخوار در بازه زمانی 14 روز بررسی شد. خونگیری از ماهیان در زمان های 12، 24 و 96 ساعت و همچنین پس از 7 و 14 روز قرارگیری در معرض سم، انجام شد و پس از استخراج سرم، میزان هورمون های تیروییدی به روش رادیوایمونواسی سنجش شد. نتایج مطالعه حاضر نشان دهنده کاهش معنی داری در سطوح T3 و همچنین افزایش معنی دار T4 سرم ماهیان تیمار شده در مقایسه با گروه شاهد بود (P<0.05). همچنین کاهشی در نسبت T3 به T4 سرم خون مشاهده شد (P<0.05). به طور کلی بر اساس نتایج به دست آمده، سم کلرپیریفوس برای ماهی کپور علفخوار جزء سموم آفت کش با سمیت شدید طبقه بندی می شود که اثرات شدیدی بر تعادل هورمون های تیروییدی، فعالیت متابولیسمی و رشد این ماهی دارد.

انجماد جنین ماهیان عبارت از جایگزین کردن مواد ضدیخ با آب درون جنین است. آگاهی از سمیت مواد ضدیخ یکی از ضروری ترین پیش نیازها در طراحی دستورالعمل انجماد جنین است. در این پژوهش جنین ماهی کپور معمولی در دو مرحله تکوین جنینی شامل روخزیدگی ناقص (8 ساعت پس از لقاح) و ضربان قلب (32 ساعت پس از لقاح) طی مدت 5 دقیقه در معرض آنزیم پروناز نوع XIV از Streptomyces griseus قرار گرفتند. سپس جنین های نفوذپذیر شده، در مواد ضد یخ شامل گلیسررول، اتیلن گلیکول و استامید در غلظت های 1، 2، 3 و 4 مولار به مدت 5 و 15 دقیقه غوطه ور شدند. پس از آن، جنین ها آبکشی شده و تا زمان تفریخ انکوباسیون شدند. بررسی سمیت مواد ضدیخ از طریق محاسبه درصد تفریخ صورت گرفت. نتایج نشان داد گلیسرول نسبت به اتیلن گلیکول و استامید، سمیت کمتری برای جنین کپور معمولی داشت و جنین ها توانستند غلظت های مختلف این ماده را به خوبی تحمل کنند. استامید بیشترین اثرات سمی را روی جنین ماهی گذاشت. با افزایش غلظت مواد ضدیخ، درصد تفریخ کاهش یافت که علت آن می تواند اثر شوک اسمزی، عدم تعادل یونی و یا اثر سمی مواد ضدیخ باشد. همچنین، افزایش زمان غوطه وری (از 5 به 15 دقیقه) موجب کاهش درصد تفریخ شد. با پیشرفت روند تکوینی، حساسیت جنین ها نسبت به مواد ضدیخ کاهش یافت. نتایج پژوهش حاضر نشان داد گلیسرول و اتیلن گلیکول می توانند ضدیخ های مناسبی برای آزمایش انجماد جنین ماهی کپور معمولی در مرحله ضربان قلب باشند.

هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر انجماد در دمای 20- درجه سانتی گراد پس از یک دوره هیدراسیون و دهیدراسیون بر درصد تخم گشایی، رشد و بقای لاروهای حاصل از کیست های Artemia urmiana است. آزمایش ها تحت چهار تیمار مختلف صورت گرفت. در تیمار اول پس از یک دوره هیدراسیون و دهیدراسیون تخم گشایی با روش استاندارد انجام شد. در تیمار دوم پس از یک دوره هیدراسیون و دهیدراسیون و سپس یک هفته نگهداری کیست ها در دمای 20- درجه سانتی گراد تخم گشایی انجام شد. در تیمار سوم پس از یک ماه نگهداری در سرما تخم گشایی انجام شد. گروه شاهد (تیمار چهارم) نیز کیست هایی بودند که بدون تیمار خاصی با روش استاندارد تخم گشایی شدند. نتایج نشان داد که با افزایش مدت زمان تیمار در سرما (انجماد یک ماهه)، درصد تخم گشایی کیست ها به طور معنی داری افزایش یافت ولی با این وجود درصد تخم گشایی در گروه شاهد بالاتر بود. حداکثر درصد بقا در روز 11 و در تیمار سوم مشاهده شد. بیشترین میزان رشد، در روزهای 15 تا 25 در تیمار سوم یعنی انجماد یک ماهه مشاهده شد. در مجموع می توان گفت در گونه Artemia urmiana استفاده از تیمار نگهداری در سرما به دلیل کاهش درصد تخم گشایی کیست، ضروری نیست.

تولیدمثل آبزیان اهمیت ویژه ای در موفقیت آبزی پروری دارد و از عوامل موثر بر آن کیفیت گامت های نر و ماده است. عناصر معدنی یکی از مهم ترین عوامل در کیفیت گامت ماهی هستند. سلنیوم عنصری ضروری در عملکرد طبیعی سیستم ایمنی و مراحل تولید مثل است. در این مطالعه تاثیر استفاده از سطوح مختلف نانوسلنیوم بر شاخص های رشد و تغییرات شاخص های آنتی اکسیدانی پلاسمای سمینال اسپرم شامل مالون دی آلدهید (MDA) و فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) و توسعه گنادی مولدین نر ماهی کاراس طلایی ارزیابی شد. به این منظور، تعداد 200 قطعه ماهی طلایی نر بالغ (متوسط وزن 67.28±0.74 گرم) در دوره 8 هفته ای با سطوح متفاوت نانوسلنیوم شامل صفر (شاهد)، 0.1، 0.5 و 1 میلی گرم در کیلوگرم مورد تغذیه قرار گرفتند. سپس شاخص های رشد اندازه گیری و با تزریق هورمون HCG به صورت مصنوعی اسپرم گیری شد. از بافت گناد نیز برای انجام مطالعات بافت شناسی نمونه برداری شد. نتایج نشان می دهد که با افزایش غلظت نانوسلنیوم میزان رشد افزایش و ضریب تبدیل غذایی کاهش پیدا کرد. میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و میزان مالون دی آلدهید پلاسمای سمینال در تیمارهای حاوی نانوسلنیوم، بیشتر از تیمار شاهد بود. نتایج مطالعه توسعه گنادی موید افزایش معنی دار مقادیر اسپرماتوزوآ بالغ در گروه های تحت تیمار نسبت به گروه شاهد بود. بنابراین نانوسلنیوم در غلظت های 0.5 و 0.1 میلی گرم در کیلوگرم موجب بهبود شاخص های رشد، توسعه گنادی و عملکرد آنتی اکسیدانی پلاسمای سمینال در ماهی کاراس طلایی شده است.