پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1396 | دوره:4 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: اهدای عضو تنها درمان بیماران مبتلا به نارسایی های اندام ها می باشد که می تواند امید به زندگی و کیفیت زندگیان ها را بالا ببرد. تمایل به اهدای عضو با توجه به آداب و رسوم، عقاید فرهنگی و مذهبی و دانش و نگرش مردم هر منطقه با هم متفاوت است. هدف این مطالعه بررسی دانش و نگرش مردم سنندج در رابطه با اهدای عضو می باشد.روش کار: این مطالعه مقطعی در سال 1395 روی 400 نفر از جمعیت عمومی شهر سنندج انجام شد که به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه دانش و نگرش Dasgupta استفاده شد. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار PASW و با استفاده آزمون های آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. سطح معنی داری کمتر از 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین نمره دانش و نگرش کسب شده به ترتیب 9.96±3.55 و 13.36±3.71 بود. یافته ها نشان دادند که سطح تحصیلات، شغل و منبع کسب اطلاعات با دانش اهدای عضو ارتباط داشت به طوری که بیشترین دانش و نگرش مطلوب در بین افراد با تحصیلات دبیرستان تا دانشگاه، کارمندها و افرادی که اطلاعاتشان را از رسانه ها کسب کرده بودند، مشاهده شد. به ترتیب میزان دانش و نگرش افراد با تحصیلات دبیرستان تا دیپلم (18.9 و 9)، تحصیلات دانشگاهی (12.7 و 5)، کارمندها (3 و 2) برابر سایرین بود. همچنین دانش و نگرش افرادی که اطلاعات لازم در مورد اهدای عضو را از تلویزیون و روزنامه کسب کرده بودند به ترتیب 6.5 و 2.4 برابر و 4.5 و 1.9 برابر سایرین بود.نتیجه گیری: مردم سنندج دانش و نگرش نسبتا خوبی در مورد اهدای عضو داشتند. با توجه ویژگی های فرهنگی، اعتقادی و اجتماعی مردم می توان با اجرای برنامه های مناسب در رسانه ها، آگاهی و نگرش مردم به اهدای عضو را ارتقاء داد.

مقدمه: سردرد یکی از اختلالات شایع در بیماران مبتلا به میگرن است. لمس درمانی روشی غیردارویی برای پرستاران در ارائه مراقبت پرستاری در بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی برای کاهش درد بیماران مبتلا خواهد بود. این مطالعه با هدف بررسی تجارب بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی از لمس درمانی ارائه شده توسط پرستاران انجام شد.روش کار: در یک مطالعه کیفی تحلیل محتوا، داده ها از بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی در سال 95- 1394 با استفاده از مصاحبه باز و عمیق جمع آوری گردید. نمونه گیری به صورت مبتنی بر هدف و تا اشباع داده ها (هفت مشارکت کننده) انجام گرفت. با استفاده از تحلیل محتوای قراردادی داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته های حاصل از تجارب بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی با پنج طبقه، بهبودی جسمانی، یک تجربه خوب، غلبه بر درد، توانمندی روانی، تعامل با پرستار درمانگر استخراج گردید.نتیجه گیری: با توجه به تجارب خوب بیماران و تعامل بیشتر با پرستاران می توان استفاده از لمس درمانی برای بهبود سردرد در بیماران مبتلا به میگرن را پیشنهاد نمود.

مقدمه: پرستاران به دلیل وضعیت کار و پوسچرهای ارگونومیکی نامناسب، در معرض ریسک ابتلا به اختلالات عضلانی اسکلتی بیشتری نسبت به سایر شغل ها قرار دارند. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی ارگونومیکی احتمال ابتلا به اختلالات عضلانی اسکلتی به روش ارزیابی سریع مواجهه در پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر ساری انجام شد.روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بود که بر روی 400 نفر از پرستاران شاغل در کلیه بیمارستان های آموزشی سطح شهر ساری، به روش تصادفی طبقه بندی شده انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه اختلالات عضلانی اسکلتی نوردیک و روش ارزیابی سریع مواجهه (QEC) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، تی تست و ضریب همبستگی پیرسون به وسیله نرم افزار SPSS.18 صورت گرفت.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که اختلالات عضلانی اسکلتی در ناحیه کمر (%55.8) شایع ترین اختلالات در بین پرستاران بود. نتایج ارزیابی به روش QEC نشان داد، 84.8 درصد از افراد مورد مطالعه در معرض سطح ریسک بالا و بسیار بالا قرار داشتند. بین سطح ریسک مواجهه کل بدن و شیوع اختلالات عضلانی اسکلتی ارتباط آماری معنی داری (P=0.001)مشاهده شد. همچنین بین سن، جنس، سابقه کاری و شاخص توده بدنی با اختلالات عضلانی اسکلتی ارتباط معنادار آماری وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد شیوع اختلالات عضلانی اسکلتی در پرستاران به نسبت بالاست که مهمترین علت آن پوسچر نامناسب بدن در حین فعالیت های کاری بود. بنابراین هرگونه مداخله جهت پیشگیری از این اختلالات می بایست بر اصلاح وضعیت بدن در حین کار و انجام مداخلات ارگونومیکی به منظور کاهش سطح ریسک در واحدهای با ریسک بالای مورد مطالعه، متمرکز شود.

مقدمه: عدم تبعیت از رژیم درمانی به عنوان یک مشکل مهم در بیماران همودیالیزی شناخته شده است. استفاده از روش های آموزشی مناسب که با برقراری ارتباط بین فردی، سعی در رفع نیازهای آموزشی بیمار داشته باشد، می تواند در این زمینه کمک کننده باشد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر آموزش به روش بازخورد محور بر تبعیت از رژیم درمانی بیماران مبتلابه مرحله انتهایی نارسایی کلیه می باشد.روش کار: در این کار آزمایی بالینی تصادفی سازی شده، 90 بیمار مبتلابه مرحله انتهایی نارسایی کلیه و تحت درمان با همودیالیز که در سال 1395 به بیمارستان سینای تهران مراجعه کرده بودند، به دو گروه تقسیم شدند. در گروه مداخله، علاوه بر آموزش های روتین، در چهار حیطه همودیالیز، درمان دارویی، مصرف مایعات و رژیم غذایی، آموزش به روش بازخورد محور به مدت 45 دقیقه داده شد. در گروه شاهد تنها آموزش های روتین انجام شد. تبعیت از درمان، با استفاده از پرسشنامه تبعیت از درمان در بیماران مرحله انتهایی نارسایی کلیه (ESRD-AQ) در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون (7 روز بعد از مداخله) و پیگیری (30 روز بعد از مداخله) ارزیابی شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نسخه 21 نرم افزار SPSS و آزمون های آماری کای اسکوئر، آزمون دقیق فیشر، تی مستقل، تحلیل واریانس مکرر، بنفرونی و تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد سطح معناداری 0.05 در نظر گرفته شد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: میانگین نمرات تبعیت از درمان گروه مداخله در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری به طور معناداری بالاتر از گروه شاهد بود (P=0.001) به طوری که به ترتیب %28.8 و %22.1 از تغییرات تبعیت از درمان در پس آزمون و پیگیری، ناشی از مداخله بود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که آموزش به روش بازخورد محور می تواند منجر به تبعیت از درمان در چهار حیطه همودیالیز، درمان دارویی، محدودیت مصرف مایعات و رژیم غذایی در بیماران همودیالیزی شود.

مقدمه: فشار خون بالا یکی از بیماری های شایع است که منجر به بیماری های دیگر می شود. آموزش رفتارهای خودمراقبتی بخشی از مدیریت بیماری فشار خون بالا است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مداخلات پرستاری در رفتارهای خودمراقبتی بیماران مبتلا به فشار خون بالا انجام شده است.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی روی 50 بیمار مبتلا به فشار خون بالا مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی مناطق 1 و 2 شهر کرمانشاه در سال 1395 انجام شد. برای جمع آوری داده ها از برگه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه اندازه گیری مراقبت از خود در بیماران مبتلا به فشار خون بالا استفاده شد. پرسشنامه ها قبل و 6 هفته بعد از آموزش چهره به چهره توسط نمونه ها تکمیل شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی به کمک نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره خودمراقبتی آزمودنی ها قبل از مداخله آموزشی 46.3±6.8 بود که بعد از انجام مداخله به 66.4±4.6 افزایش معنی داری یافت (P<0.0001).نتیجه گیری: آموزش مداخلات پرستاری در رفتارهای خودمراقبتی بیماران مبتلا به فشار خون تاثیر مطلوبی داشت. برای ارتقای رفتار خودمراقبتی در بیماران مبتلا به فشار خون بالا بکارگیری برنامه آموزش رفتارهای خودمراقبتی مورد استفاده در این مطالعه توصیه می شود.

مقدمه: خودپنداره متغیر مهمی در حوزه سالمندی است که کمتر به آن توجه شده است. همچنین کیفیت زندگی یکی از مهمترین شاخص های توسعه انسانی است. این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه خودپنداره و کیفیت زندگی سالمندان مقیم و غیرمقیم آسایشگاه های سالمندی شهر تهران در سال 1394 انجام پذیرفت.روش کار: در این مطالعه مطالعه توصیفی- تحلیلی که جامعه آماری پژوهش آن شامل کلیه سالمندان مقیم و غیرمقیم آسایشگاه های سالمندی شهر تهران بود تعداد 217 نفر در هر گروه سالمندان مقیم و غیرمقیم آسایشگاه ها به روش نمونه گیری تصادفی سهمیه ای انتخاب شدند. نمونه گیری برای سالمندان مقیم مراکز سالمندی به روش نمونه تصادفی سهمیه ای بود و از هر آسایشگاه به نسبت تعداد سالمندان مقیم، نمونه گیری تصادفی بعمل آمد. نمونه گیری برای سالمندان غیرمقیم مراکز سالمندی بصورت در دسترس و با در نظر گرفتن همتاسازی از نظر سن و جنسیت انجام پذیرفت. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودپنداره راجرز و پرسشنامه کیفیت زندگی سالمندان لیپاد استفاده شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نسخه 18 نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل با استفاده از شاخص های مرکزی و پراکندگی آمار توصیفی شامل فراوانی، میانگین و انحراف معیار و آمار استباطی شامل کای اسکوئر- پیرسون، کلموگروف اسمیرنوف، آزمون تی مستقل، آزمون ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که میانگین خودپنداره سالمندان مقیم و غیرمقیم آسایشگاه های سالمندی شهر تهران به ترتیب 8.25±1.47 و 8.14±1.63 بود. این متغیر در این دو گروه تفاوت معناداری نداشت و میانگین کیفیت زندگی سالمندان مقیم و غیرمقیم آسایشگاه های سالمندی شهر تهران به ترتیب 27.88±9.80 و 31.81±10.79 بود. و متغیر کیفیت زندگی (P=0.000) در این دو گروه تفاوت معنادار داشت. بین خودپنداره و کیفیت زندگی سالمندان مقیم P) برابر با 0.001) و غیرمقیم P) برابر با 0.014) سراهای سالمندی رابطه معناداری وجود دارد.نتیجه گیری: با توجه به یافته ها جهت ایجاد تغیرات، پیشنهادهایی در ارتباط با آموزش به خانواده در مورد بازنگری در سپردن سالمندان به خانه های سالمندی و نیز بهبود کیفیت و افزایش امکانات محیطی و رفاهی خانه های سالمندان، مشابه نمودن محیط خانه های سالمندی به محیط خانواده افراد تا حد امکان و نیز ترغیب خانواده ها و دوستان فرد سالمند به سرکشی منظم به فرد، افزایش خدمات رفاهی و توانبخشی توسط مسوولین و توانمند سازی سالمندان می تواند سودمند باشد.

مقدمه: با ورود به دوره سالمندی، تغییراتی در عملکرد سیستم های اسکلتی- عضلانی، دهلیزی، حسی- پیکری و بینایی رخ می دهد که سیستم های فیزیولوژیک در گیر در تعادل هستند. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی در آب بر تعادل و خطر افتادن زنان سالمند سالم 75 -60 سال شهر تهران بود.روش کار: مطالعه حاضر با توجه به اعمال مداخله از نوع نیمه تجربی می باشد. جامعه پژوهش را کلیه سالمندان زن 60-75 سال شهر تهران بود. نمونه های تحقیق را 24 زن سالمند تشکیل می دادد که به طور تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. گروه مداخله در یک برنامه ورزشی 8 هفته ای تمرینات در آب (هفته ای سه جلسه) شرکت کردند و گروه شاهد نیز به برنامه های عادی روزانه خود ادامه دادند. برای محاسبه تعادل و خطر افتادن به ترتیب از آزمون شارپند رومبرگ و آزمون مقیاس تعادلی برگ استفاده شد. از تی تست مستقل و وابسته برای ارزیابی داده های قبل و بعد از دوره تمرینی به وسیله نسخه 19 نرم افزار SPSS، استفاده شد.یافته ها: از طرفی نتایج، اختلاف معناداری را در میانگین کلی تعادل ایستا و پویا بعد از دوره تمرینی در گروه مداخله نسبت به گروه شاهد، نشان داد (P£0.05). به طوری که میزان تعادل بعد اعمال برنامه تمرینی بهبود پیدا کرد و خطر زمین افتادن کاهش یافته بود.نتیجه گیری: بکارگیری برنامه ورزشی ترکیبی مقاومتی جامع در آب، به علت ماهیت کم خطر بودن با فراهم نمودن شرایطی برای به چالش کشیدن سیستم عصبی عضلانی، می تواند شیوه موثری در بهبود تعادل و متعاقب آن کاهش خطر افتادن دز زنان سالمند 75- 60 سال باشد.

مقدمه: بیماران پس از جراحی قلب و گذراندن دوره ریکاوری درمنزل نیاز به برنامه بازتوانی اولیه دارند برنامه باز توانی قلبی فاز یک در بهبود سلامت طولانی مدت بیماران قلبی به خوبی شناخته شده است و در زنان و مردان دارای اهمیت است. هدف این تحقیق مقایسه تاثیر آموزش بازتوانی قلبی فاز یک بر خودکارامدی مردان و زنان تحت جراحی بای پس عروق کرونر می باشد.روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی است که بر روی 30 بیمار (14 زن و 16 مرد) پس از عمل جراحی بای پس عروق کرونر انجام شد. آموزش تئوری و حرکات ورزشی فاز اول بازتوانی مرحله به مرحله و تحت نظارت با استفاده از پمفلت و کتابچه آموزشی توسط بیماران انجام شد. پرسشنامه خودکارآمدی درسه مرحله قبل از مداخله، زمان ترخیص و یک ماه بعد از ترخیص توسط هر دو گروه زن و مرد تکمیل شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نسخه 16 نرم افزار SPSS و آزمون اماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج مطالعه نشان دادکه پس از اجرای فاز اول بازتوانی قلبی، میانگین نمره کل خودکارآمدی در دو گروه مرد و زن در دو مرحله هنگام ترخیص و دوره پیگیری (یک ماه پس از ترخیص) نسبت به قبل از مداخله افزایش معنی داری داشته است (P<0.001) اما اختلاف معنی داری در مقایسه دو گروه مردان و زنان با یکدیگر مشاهده نشد (P=0.482).نتیجه گیری: اجرای فاز اول بازتوانی قلبی باعث ارتقاء و بهبود خودکارامدی مردان و زنان تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر می گردد. این تحقیق توانایی های فردی بیماران مرد و زن در دوره ریکاوری بعد از جراحی را آشکار ساخت و نشان داد که مشارکت مشتاقانه خود بیماران به صورت فعال در انجام فعالیت فیزیکی سبب افزایش خودکارآمدی و کاهش نیاز به کمک آنان می شود.