فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1393 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

هدف: پپتید YY، پپتید روده ای است که در تنظیم دریافت غذا نقش اساسی دارد. با این حال تغییرات پپتیدYY پس از سازگاری با تمرینات مقاومتی تا کنون مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی پپتیدYY ناشتایی در زنان چاق غیر فعال بود. روش شناسی: در این راستا 24 نفر زن چاق با میانگین سن (33.08±2.24 سال) که سابقه بیماری خاصی نداشتند، به طور تصادفی در دو گروه تجربی (n=13) و کنترل (n=11) قرار گرفتند. اطلاعات اولیه دو گروه مثل قد، وزن، درصد چربی و شاخص توده بدن با وسایل مخصوص اندازه گیری شد. سپس گروه تجربی با برنامه تمرینی به صورت دایره ای با وزنه و با بکارگیری عضلات اصلی و با رعایت اصل اضافه بار به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین نمود. دو مرحله خون گیری در حالت 12 ساعت ناشتایی، قبل از شروع تمرین و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین از تمامی افراد انجام گرفت (2سی سی از ساعد دست چپ). نتایج: نتایج بدست آمده از این پژوهش بیانگر این موضوع بود که تمرین مقاومتی باعث تغییر معنی دار سطوح هورمون پپتید YYگروه تجربی نسبت به گروه کنترل و باعث کاهش سطح ناشتایی این هورمون گردیده است (p=0.001) نتیجه گیری: این نتایج احتمالا خود بیانگر افزایش اشتها و تمایل بیشتر به دریافت غذا به علت جبران انرژی از دست رفته طی تمرینات می باشد.

هدف: استفاده از مکمل های ضد اکسایشی، از فشار اکسایشی ناشی از تمرین های شدید می کاهد. از این رو، هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر مصرف حاد مکمل کوآنزیم Q10بر غلظت آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) و کوفتگی عضلانی تاخیری (DOMS) متعاقب یک جلسه فعالیت مقاومتی در دانشجویان پسر ورزشکار انجام شد.روش شناسی: به این منظور 18 نفر دانشجوی ورزشکار با سابقه حداقل 6 ماه فعالیت ورزشی منظم (سن: 21.1±1.2 سال، وزن: 72.5±8.1 کیلوگرم، قد: 177.4±7.3 سانتیمتر و شاخص توده بدن: 23.2±2.1 کیلوگرم بر مترمربع) و با آرایش تصادفی به دو گروه مکمل کوآنزیم Q10 و دارونما تقسیم گردیدند. در این مطالعه آزمودنی ها 120 دقیقه قبل از انجام فعالیت، مکمل کوآنزیم Q10 (200 میلی گرم به ازای هر آزمودنی) یا دارونما (آرد) به روش دو سوکور مصرف کردند و در یک جلسه فعالیت مقاومتی دایره ای شامل پنج ایستگاه شرکت نموده که در سه دوره با 75 درصد یک تکرار بیشینه انجام شد. غلظت AST در چهار مرحله قبل از مصرف مکمل یا دارونما، بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از فعالیت اندازه گیری شد DOMS علاوه برا ین زمان ها در فاصله 72 ساعت پس از فعالیت ارزیابی شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه با اندازه گیری های مکرر، آزمون های تعقیبی بونفرنی و آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد تغییرات سطوح آنزیمی AST بین گروه مکمل و دارونما تفاوت معنی داری نداشت (p=0.072) اما تغییرات DOMS بین دو گروه معنی دار بود (p=0.032) نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاضر به نظر می رسد که مصرف حاد مکمل Q10 ممکن است باعث افت DOMS (شاخص خستگی) غلظتAST (شاخص آسیب سلولی) در دانشجویان پسر ورزشکار پس از انجام فعالیت مقاومتی شود.

هدف:شناوری در آب سرد برای سرعت بخشیدن به بازیافت پس از تمرینات شدید و آسیب زا مورد توجه ورزشکاران قرارگرفته است. با توجه به اهمیت سلول های ماهواره ای و نقش پاسخ های التهابی در روند ترمیم، هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شناوری در آب سرد پس از فعالیت ورزشی اسنتریک بر بیان ژن MyoD به عنوان شاخص فعال سازی سلول های ماهواره ای،CK به عنوان شاخص غیر مستقیم آسیب وIL-6 و IL-10 بعنوان شاخص های التهابی در موش های نر بود. روش شناسی: 30 سر موش جوان سالم ونژاد ویستار (دامنه وزنی 10±300 گرم) به طور تصادفی درپنج گروه شش تایی به عنوان نمونه انتخاب شدند. طرح تحقیق تجربی بود و آزمودنی ها پروتکل فعالیت ورزشی اسنتریک به مدت 90 دقیقه را اجرا کردند. دو گروه دروهله های زمانی 3 و 48 ساعت بازیافت از فعالیت به همراه 10 دقیقه شناوری در آب سرد و دو گروه با همان دوره های زمانی بازیافت بدون شناوری در آب سرد و یک گروه به عنوان کنترل بررسی شدند. تغییرات بیان ژن MyoD در عضله اسکلتی FHL و سطوح سرمی CK،IL-6 و IL-10در چهار گروه مقایسه شد. داده های بیان ژن با نرم افزار Rest و داده های سرمی با استفاده از آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد mRNA MyoD در گروه سه ساعت پس از فعالیت ورزشی اسنتریک همراه با شناوری در آب سرد افزایش یافت و سطوح IL-6 و IL-10 در این گروه نسبت به گروه سه ساعت بعداز فعالیت اسنتریک بدون شناوری در آب سرد کاهش معنی دار داشتند ولی تغییرات CK معنی دار نبود.تغییر معنی داری در mRNA MyoD و Ck, IL-6, IL-10 سرمی در 48 ساعت پس از فعالیت اسنتریک همراه با شناوری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق احتمالا استفاده از آب سرد در زمان بازیافت موجب فعال سازی سلول های ماهواره ای و کاهش پاسخ های التهابی درفاز اولیه آسیب پس از فعالیت ورزشی اسنتریک می شود.

هدف: هدف از اجرای آزمون های برآورد کننده ی حداکثر اکسیژن مصرفی VO2max، اندازه گیری آمادگی هوازی است. آزمون حداکثر اکسیژن مصرفی راهی برای شناخت عملکرد دستگاه قلبی- تنفسی فراهم می کند. بر همین اساس پژوهشگر در نظر دارد دقت استفاده از معادلات رگرسیونی جهت برآورد VO2max و ارزیابی آمادگی قلبی- تنفسی براساس داده های غیرورزشی در زنان بزرگسال را مورد بررسی قرار دهد. روش شناسی: به منظور دستیابی به اهداف پژوهشی تعداد 30 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه خوارزمی تهران با میانگین سن، وزن و قد 24.96±2.41 سال، 57.07±7.08 کیلوگرم و 162.55±5.15 سانتیمتر به عنوان آزمودنی های تحقیق انتخاب شدند .ابتدا آزمودنی ها، فرم رضایت نامه و پرسشنامه ی داشتن آمادگی جهت انجام فعالیت-بدنی rPar-Q را تکمیل نمودند. قبل از اجرای پروتکل ورزشی مرحله ای بیشینه، داده های غیرورزشی که شامل ثبت سن، برآورد شاخص توده ی بدن، تکمیل پرسشنامه ی N-EX که شامل دو بخش درک توانایی های عملکردی PFAو میزان فعالیت-بدنی PA-R بود، جمع آوری شد. سپس تمام شرکت کننده ها (30 نفر) با دامنه ی سنی 30-18 سال آزمون ورزشی مرحله ای بیشینه ی بروس بر روی نوارگردان را همراه با استفاده از گاز آنالایزر انجام دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آزمون های آماری رگرسیون خطی چندگانه، تحلیل واریانس برای اندازه گیری های تکراری، آزمون تعقیبی LSD، همبستگی پیرسون و روش آماری PRESS استفاده شده است. نتایج: نتایج تحقیق نشان داد که هر سه معادله ی رگرسیونی جکسون، جورج و برادشاو از دقت و پایایی لازم جهت برآورد VO2maxو ارزیابی آمادگی قلبی- تنفسی در گروه مورد پژوهش برخوردار بوده به خصوص وقتی که با معادله ی تردمیل بروس مقایسه شوند. همچنین هر سه معادله ی رگرسیونی به دست آمده از تحقیق حاظر، نسبت به معادلات رگرسیونی جکسون، جورج و برادشاو از دقت و پایایی لازم بیشتری جهت برآورد VO2max و ارزیابی آمادگی قلبی- تنفسی در گروه مورد پژوهش برخوردار بوده به خصوص وقتی که با معادله ی تردمیل بروس مقایسه شوند. نتیجه-گیری: براساس نتایج به دست آمده می توان چنین نتیجه گیری کرد که معادلات رگرسیونی جدید به دست آمده از تحقیق حاظر نسبت به معادلات مدل جکسون، مدل جورج و مدل برادشاو از دقت و پایایی بیشتری برای ارزیابی VO2max و آمادگی قلبی- تنفسی برخوردار است و می توان آنهارا به عنوان جایگزین مناسبی برای مدل های ذکر شده معرفی کرد.

هدف: هدف از تحقیق حاضر، تعیین تاثیر تمرینات تداومی و تناوبی استقامت عضلانی بر برخی متغیرهای ساختاری و عملکرد قلبی تنفسی و رکورد دوندگان تمرین کرده بود. روش شناسی: 27 مرد جوان بصورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت نمودند.آزمودنی پس از جلسه آشنائی، بر اساس رکورد یک مایل و بطور تصادفی در دو گروه تناوبی و تداومی و یک گروه کنترل (سن، 19.89±3.40 سال؛ قد، 186.04±5.23 سانتی متر؛ وزن، 77.97±8.55 کیلوگرم (قرار گرفتند. جهت سنجش متغیرهای ساختاری و عملکردی قلب، از دستگاه اکوکاردیوگرافی دو بعدی و داپلر استفاده شد. کلیه آزمودنی ها به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته در تمرینات حضور یافتند. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها، ازآزمونهای آنالیز واریانس یکطرفه آنوا وآزمون تعقیبی بانفرونی استفاده شد. نتایج: اجرای هشت هفته تمرینات تداومی و تناوبی استقامت عضلانی، بر متغیرهای تحقیق تاثیر معناداری داشت (p<0.05) نتایج نشان داد که بیشترین تاثیر بر متغیرهای حداکثر اکسیژن مصرفی، حداکثر سرعت هوازی، سرعت درآستانه بی هوازی و درصد کسر تخلیه ای و رکورد دوندگان، مربوط به گروه تناوبی و در خصوص حجم ضربه ای مربوط به گروه تداومی بود. در رابطه با سپتوم بین بطنی و حداکثر زمان رسیدن به واماندگی، بین گروههای تحقیق اختلاف معنی داری وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که جهت تقویت برخی متغیرهایی که قبلا از تمرینات تداومی استفاده می شد می توان از تمرینات تناوبی نیز بهره گیری نمود.

هدف: مطالعات نشان داده است که تمرینات ورزشی شدید با افزایش سطح رادیکال های آزاد و ایجاد شرایط استرس اکسیداتیو همراه است، لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر فعالیت تمرینی شدید بر تغییرات بیان ژنی آنزیم کاتالاز لنفوسیتی در بازیکنان فوتبال بود. روش شناسی: در این پژوهش 9 نفر فوتبالیست جوان آماتور (16-18سال) از میان بازیکنانی که داوطلب شرکت در این تحقیق بودند به صورت تصادفی ساده انتخاب شد. در سه مرحله قبل از انجام آزمون ورزشی شدیدGXT (Graduate Exercise Test)، بلافاصله بعد از آزمون ورزشی و 3 ساعت بعد از آن در هر بار به مقدار4میلی لیتر خون از آزمودنی های جهت سنجش سطوح mRNA کاتالاز جمع آوری شد. نتایج: یافته ها نشان داد سطوح mRNA کاتالاز لنفوسیتی فوتبالیست های جوان بلافاصله پس از فعالیت (p=0.17) و 3 ساعت پس از فعالیت ورزشی (p=0.08) به طور غیر معنی داری افزایش یافت. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق مشخص شد که فعالیت ورزشی شدید باعث افزایش غیر معنی دار سطح mRNAکاتالاز لنفوسیتی بازیکنان جوان فوتبال می شود که این امر احتمالا به دلیل سازگاری در فرایند پس از رونویسی mRNAکاتالاز لنفوسیتی در بازیکنان فوتبال می باشد.

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر 12 هفته تمرینات منتخب یوگا بر گلوکز ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله و نیم رخ لیپیدی در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش شناسی: سی زن مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین سن (46.8±3.3 سال)، BMI (29.6±5.0 کیلوگرم بر متر مربع) و با 6.4±2.6 سال سابقه بیماری بر اساس معیارهای مشخص در پژوهش انتخاب شدند و در گروه های تمرین یوگا (15 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین گروه تجربی مدت 12 هفته هر هفته سه جلسه و هر جلسه 90 دقیقه به طول انجامید. سطوح گلوکز ناشتا (FBS)، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)، تری گلیسرید (TG)، لیپوپروتئین با چگالی زیاد (HDL-C)، لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL-C)، لیپوپروتئین با چگالی بسیار کم (VLDL) و کلسترول تام آزمودنی ها 48 ساعت قبل از شروع تمرین و 48 ساعت بعد از اتمام دوره تمرین اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که 12 هفته تمرین یوگا موجب کاهش معنی داری در غلظت گلوکز ناشتا (p=0.000)، هموگلوبین گلیکوزیله (p=0.034)، LDL(p=0.009)، (p=0.027) VLDL و افزایش معنی داری در غلظت HDL(p=0.003) در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 شد. نتیجه گیری: 12 هفته تمرین یوگا موجب بهبود در سطوح گلوکز، هموگلوبین گلیکوزیله و HDL،LDL و VLDL خون می شود و احتمالا برای تاثیر بیشتر بر تری گلیسرید و کلسترول تام باید مدت دوره ی تمرین در این بیماران بیشتر شود.

هدف: تاثیر تمرین موازی بر وضعیت التهابی و آمادگی جسمانی دختران نوجوان غیرفعال کمتر تحت مطالعه قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین موازی به مدت چهار و هشت هفته بر شاخص های التهابی، قدرت عضلانی و عملکرد قلبی-تنفسی در دختران نوجوان غیرفعال بود. روش شناسی: در یک مطالعه نیمه تجربی بیست و سه نفر از دختران نوجوان غیرفعال بطور تصادفی به دو گروه تمرین (17.07±0.28, n=11سال، 53.45±8.7 کیلوگرم، 20.98±3.9 کیلوگرم بر مترمربع) و کنترل (17.16±0.25, n=12سال، 56.5±9.1 کیلوگرم، 21.44±3.1 کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. ویژگی های عمومی آزمودنی ها و سطوح سرمی شاخص های التهابی پروتئین واکنشگر C (CRP) و عامل نکروز تومور-آلفا (TNF-a) قبل، پس از هفته چهارم و پس از هفته هشتم دوره تمرین اندازه گیری شد. پروتکل تمرین موازی شامل هشت هفته حرکات هوازی موزون و تمرین با وزنه (3 جلسه تمرین در هفته، حرکات هوازی با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب و به مدت 15 تا 30 دقیقه و تمرینات با وزنه با شدت 60 تا 70 درصد یک تکرار بیشینه و به مدت 25 تا 55 دقیقه در هر جلسه) بود. نتایج: تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس دو عاملی با اندازه گیری های مکرر صورت گرفت. سطح معنی-داری p<0.05 در نظر گرفته شد. وزن، نمایه توده بدن، درصد چربی بدن و غلظت های سرمی CRP و TNF-a آزمودنی ها پس از دوره تمرین تغییری نکرد. قدرت عضلانی و عملکرد قلبی-تنفسی در پایان هفته چهارم و به میزان بیشتری در پایان هفته هشتم دوره تمرین افزایش یافت (p<0.05) نتیجه گیری: اجرای تمرین موازی تاثیری بر اندازه های آنتروپومتریکی و شاخص های التهابی دختران نوجوان غیرفعال ندارد، اما آمادگی جسمانی وابسته به سلامت را بهبود بخشید و بهبودی حاصله متعاقب هشت هفته تمرین بیشتر از چهار هفته تمرین بود.