مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال:1402 | دوره:25 | شماره:1 |تعداد مقالات:65

سابقه و هدف: ادم ماکولای دیابتی (DME) یکی از عوارض شایع دیابت می باشد که به طور قابل توجهی باعث اختلال بینایی و نابینایی قابل پیشگیری می شود. ضخامت مرکزی ماکولا (CMT) یک ویژگی است که در بیماران مبتلا به ادم ماکولای دیابتی یافت می شود. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین ضخامت مرکزی ماکولای اندازه گیری شده با توموگرافی انسجام نوری (Optical Coherence Tomography= OCT) و حدت بینایی (VA) در بیماران مبتلا به ادم ماکولای دیابتی قبل و بعد از تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب انجام شد. مواد و روش­ ها: این مطالعه مقطعی، بر روی 100 بیمار مبتلا به ادم ماکولای دیابتی با درگیری هر دو چشم مراجعه کننده به بخش چشم پزشکی بیمارستان روحانی بابل که تحت تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب قرار گرفتند، انجام شد. حدت بینایی (اندازه گیری شده توسط نمودار اسنلن)، ضخامت مرکزی ماکولا (اندازه گیری شده با توموگرافی انسجام نوری) و عوامل بالینی و پاراکلینیکی (شامل مدت زمان ابتلا به دیابت، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)، قند خون ناشتا (FBS)، فشار خون و سابقه استعمال دخانیات) برای همه بیماران درست قبل از تزریق بواسیزوماب و 45 روز بعد، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. یافته ها: پیش از مداخله با تزریق بواسیزوماب در 200 چشم، میانگین حدت بینایی (letter score) و میانگین ضخامت مرکزی ماکولا به ترتیب 12/73±36/83 و 85/18±425/48 میکرومتر بود ((0/001>p) و فاصله اطمینان 95% به ترتیب (17/5 – 12/5) و (55/5-– 71/5-)). 45 روز پس از تزریق بواسیزوماب، میانگین تغییرات مطلق حدت بینایی 10/16±15/24 و میانگین تغییرات مطلق ضخامت مرکزی ماکولا 43/08±67/83-میکرومتر بود (ضریب= 0/18-، فاصله اطمینان 95%= 0/05 – 0/39-). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه اگرچه حدت بینایی به طور متوسط با ضخامت مرکزی ماکولا ارتباط داشت و مدل رگرسیون چند جمله ای توانایی پیش بینی را افزایش داد، کاملاً بدیهی است که ضخامت مرکزی ماکولا و عوامل بالینی می توانند نقش اساسی را به عنوان جایگزین حدت بینایی ایفا کنند.

سابقه و هدف: امروزه شاهد افزایش روزافزون کاشت دستگاه های الکترونیکی قلبی و گسترش اندیکاسیون آنها هستیم. سوراخ کردن شریان آگزیلاری به کمک ونوگرافی کنتراست به دلیل اثربخشی بالا و عوارض کم، محبوبیت زیادی پیدا کرده است. گرفتگی شریان آگزیلاری موردی است که پیش از این به دفعات گزارش شده است. هدف از این مطالعه، تعیین میزان گرفتگی شریان آگزیلاری در حین سوراخ کردن به کمک ونوگرافی کنتراست به صورت ریل تایم و همچنین تأثیر آن بر موفقیت سوراخ کردن است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 137 بیمار متوالی که جهت کاشت ضربان ساز دائمی یا کاشت دفیبریلاتور-کاردیوورتر قابل کاشت با استفاده از ونوگرافی کنتراست بستری شده بودند، وارد مطالعه شدند. پس از موفقیت آمیز بودن سوراخ کردن یا سپری شدن یک دوره پنج دقیقه ای، ونوگرافی تکرار شد. گرفتگی شریان آگزیلاری با کاهش قطر لومن بیش از 50% شناخته می شود. گرفتگی درجه یک (90-50%) و درجه دو (بیش از 90%) بر اساس درصد کاهش قطر لومن دسته بندی شد. یافته ها: سوراخ کردن شریان آگزیلاری در مدت پنج دقیقه در 124 بیمار (90/5%) با موفقیت انجام شد و در بقیه با استفاده از دسترسی ساب کلاوین انجام شد. بروز کلی گرفتگی شریان آگزیلاری بیش از 50% برابر بود با 33/6% (46 بیمار؛ 32 زن و 14 مرد). گرفتگی درجه یک در 38 بیمار (27/8%) و گرفتگی درجه دو در 8 بیمار (5/8%) مشاهده شد. سوراخ کردن موفقیت آمیز در پنج دقیقه در بیماران مبتلا به گرفتگی شریانی به طور معنی داری کمتر بود (37 (80/4%) در مقابل 87 (95/6%)، 0/010=p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، گرفتگی شریان آگزیلاری در هنگام سوراخ کردن شریان آگزیلاری به کمک ونوگرافی کنتراست غیرمعمول نیست و در سنین بالاتر و زنان بیشتر رخ می دهد و تأثیر نامطلوب قابل توجهی بر طول مدت سوراخ کردن، دفعات تلاش و سوراخ کردن موفق دارد.

سابقه و هدف: وقوع همزمان حاملگی خارج رحمی در لوله های فالوپ دو طرف و جنین زنده داخل رحمی بسیار نادر می باشد. در حال حاضر افزایش استفاده از روش های فناوری کمک باروری، سبب افزایش شیوع این نوع از حاملگی شده است. هدف از این مطالعه گزارش یک مورد وقوع همزمان حاملگی خارج رحمی در لوله های فالوپ دو طرف و جنین زنده داخل رحمی به دنبال مصرف داروهای محرک تخمک گذاری است. گزارش مورد: بیمار خانم 29 ساله باردار G1 (7 هفته) با سابقه نازایی یک ساله و مصرف داروهای محرک تخمک گذاری با گزارش سونوگرافی ترنس واژینال یک هفته قبل مبنی بر حاملگی داخل رحمی زنده (6 هفته) و لوله های رحمی نرمال، با شکایت لکه بینی مراجعه کرد. در سونوگرافی مجدد، جنین زنده داخل رحم (7 هفته و سه روز) و جنین زنده در آدنکس چپ (7 هفته و سه روز) رویت شد و آدنکس راست نرمال بود. بیمار تحت لاپاراسکوپی قرار گرفت. یافته اتفاقی حین جراحی، وجود حاملگی خارج رحمی در هر دو لوله بود. سالپنژکتومی چپ و سالپنگوستومی راست انجام و جهت حفظ حاملگی داخل رحمی شیاف پروژسترون تجویز شد. یک هفته بعد از جراحی در سونوگرافی کنترل، جنین بدون ضربان قلب رویت شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مورد گزارش شده، لزوم استفاده صحیح از روش های کمک باروری، کنترل بیماران نابارور تحت نظر مراکز نازایی و همچنین انجام سونوگرافی های دقیق با توجه به احتمال حاملگی هتروتوپیک در بیماران پرخطر را نشان می دهد.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت دندان های شیری قدامی در جویدن، تلفظ کلمات، اعتماد به نفس کودکان و. . .، تلاش در جهت حفظ این دندان ها ادامه دارد. هدف از این مطالعه مقایسه استحکام باند push out سیستم های باندینگ نسل 5، 6، 7 و8 به عاج کانال دندان های قدامی شیری می باشد که با پست های کامپوزیتی بازسازی می شوند. مواد و روش­ها: این مطالعه آزمایشگاهی بر روی 60 دندان قدامی شیری خارج شده به دلیل پوسیدگی، که حداقل دو سوم طول ریشه باقی مانده است، انجام شد. دندان ها به صورت تصادفی به پنج گروه باندینگ نسل 5 (3M Adper single bond 2 Adhesive-USA)، نسل 6 (clearfil SE bond, Japan)، نسل 7 (kerr-optibond all in one Adhesive-Italy)، نسل 8 توتال اچ و نسل 8 سلف اچ (GC-G permio bond-Japan) تقسیم شدند. کانال دندان ها پس از آماده سازی، با متاپکس پر شدند. سه میلی متر کرونالی کانال ها اچ و سپس به باندینگ آغشته شدند؛ سپس با کامپوزیت ترمیم شدند. تست push out جهت اندازه گیری استحکام باند انجام شد. سپس توسط میکروسکوپ، نوع شکست مشخص شد. یافته ها: میانگین استحکام باند 2/15±4/36 مگاپاسکال برای نسل 5، 1/55±3/88 برای نسل 6، 2/02±4/29 برای نسل 7، 3/62±12/84 برای نسل 8 سلف اچ و3/81±7/77 برای نسل 8 توتال اچ بود. میانگین استحکام باند push out در نسل هشت به روش سلف اچ (0/0001=p) و توتال اچ (0/027، 0/01، 0/032=p-value Respectively)، به طور معنی داری بیشتر از استحکام باند باندینگ های نسل 5، 6 و7 است. همچنین استحکام باند باندینگ های نسل 5، 6 و 7 نیز تفاوت معنی داری با هم نداشتند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، باتوجه به استحکام باند بالاتر باندینگ های نسل 8 نسبت به سایر نسل ها کاربرد آن همراه با پست های کامپوزیتی در دندان های قدامی شیری توصیه می شود. همچنین سیستم باندینگ سلف اچ نسل 8 نسبت به سیستم باندینگ توتال اچ آن دارای استحکام باند بالاتر به عاج کانال می باشد.

سابقه و هدف: به دلیل شیوع زخم معده و چالش های مربوط به درمان های موجود، تمایل فزاینده ای برای درمان های گیاهی با قارچ پلوروتوس برای درمان این بیماری وجود دارد. این مطالعه به منظور بررسی اثر عصاره آبی قارچ پلوروتوس توبررژیوم بر زخم معده ناشی از اتانول در ﻣﻮش های ﺻﺤﺮایﯽ ﻧﺮ ﻧﮋاد ویﺴﺘﺎر انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 30 موش صحرایی نر نژاد ویستار در پنج گروه 6 تایی انجام شد: کنترل نرمال (گروه A)، کنترل زخم (گروه B)، درمان زخم + امپرازول (گروه C)، زخم قبل از درمان با قارچ پلوروتوس (گروه D)، و زخم + درمان با قارچ پلوروتوس (گروه E). زخم معده با تجویز 1 میلی لیتر اتانول 80% خوراکی به هر حیوان از گروه B تا E القا شد. چهار ساعت پس از القای زخم معده، موش ها قربانی شدند و شکم آن ها برای برداشتن معده جهت بررسی بافت شناسی و محتوای معده برای تعیین حجم اسید معده باز شد (4 میلی لیتر در ساعت). یافته ها: درمان زخم معده با قارچ پلوروتوس توبررژیوم در گروه E و گروه امپرازول (گروه C) باعث کاهش معنی دار اسیدیته آزاد (0/20±0/83E=، 0/11±1/20C= در 0/05>p)، اسیدیته کل (0/60±3/10E=، 0/32±9/10C= در 0/05>p) و شاخص زخم (2/02±5/00E=، 4/04±7/83C= در 0/05>p) در مقایسه با گروه B (اسیدیتی آزاد= 1/09±3/06، اسیدیته کل= 2/51±22/86 و شاخص زخم= 1/74±32/83) و گروه D (اسیدیتی آزاد= 0/69±4/16، اسیدیته کل= 1/91±17/06 و شاخص زخم= 1/96±35/66) شد. گروه E درصد بیشتری از مهار زخم (84/77%) را نسبت به گروه C (76/15%) نشان داد، در حالی که گروه D هیچ گونه مهاری را نشان نداد. همچنین بهبودهایی در ساختار ماکروسکوپی و میکروسکوپی بافت معده مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که عصاره قارچ پلوروتوس توبررژیوم می تواند جایگزین بهتری برای داروهای استاندارد ضد زخم باشد و با توجه به خنثی بودن آن، جایگزینی مطمئن و مقرون به صرفه برای درمان زخم معده است.

سابقه و هدف: رشد سالمندی، اهمیت توجه به نیازهای بهداشتی سالمندان را آشکار می سازد. بر اساس برخی از مطالعات، سقوط و پیامدهای ناشی از آن در افراد با استئوآرتریت زانو بیشتر از افراد بدون استئوآرتریت زانو است اما به دلیل کمبود شواهد، عوامل مربوط به آن همچنان ناشناخته است. لذا هدف این مطالعه مقایسه سقوط و تعیین کننده های آن در سالمندان با و بدون استئوآرتریت زانو می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، 700 سالمند در دو گروه سالمندان با و بدون استئوآرتریت زانو از نظر سقوط و برخی از متغیرها شامل جنس، سن، شاخص توده بدنی، وضعیت زندگی، قدرت عضله کوادریسپس فموریس، قدرت عضلات دست، تعادل، تعداد بیماری های همراه، تعداد داروهای مصرفی، مدت زمان راه رفتن، فعالیت فیزیکی و شکنندگی فیزیکی مورد مقایسه قرار گرفتند. استئوآرتریت زانو بر اساس معیارهای کالج آمریکایی روماتولوژی (ACR) تشخیص داده شد. یافته ها: در این مطالعه سقوط در سالمندان با استئوآرتریت زانو 1/90 برابر، بیشتر از سالمندان بدون استئوآرتریت زانو بود. اگرچه تمامی متغیرها در دو گروه مورد و شاهد باهم اختلاف معنی دار داشتند اما تنها جنس زن (0/035=p) و استئوآرتریت زانو (0/012=p) ارتباط معنی دار با سقوط داشتند. نتیجه گیری: این یافته ها نشان می دهد که احتمالاً متغیرها در ترکیب با هم، سبب افزایش احتمال سقوط در سالمندان با استئوآرتریت زانو می شوند؛ در حالی که هر یک از آن ها ممکن است به تنهایی ارتباط معنی دار با سقوط نداشته باشند.

سابقه و هدف: مدیریت پوسیدگی های عمیق و اکسپوزهای پالپی به شدت بیماری بستگی دارد. پیشرفت سریع مواد و تکنیک های پیشگیرانه به صورت معنی داری روش های درمانی ترمیمی را تحت شعاع قرار داده است. لذا هدف از این مطالعه ساخت و ارزیابی یک نوع بیواکتیو گلاس حاوی Zn (‏Zn-BAG =Zinc-doped Bioglass) و بررسی عملکرد آن بر روی پالپ و تشکیل پل عاجی متعاقب پوشش مستقیم پالپ در مقایسه با ماده گلد استاندارد MTA (Mineral Trioxide Aggregate) می باشد. مواد و روش ­ها: در ابتدا، بیوگلاس 45S5 دارای 2% مولی روی به روش کانونشنال سل-ژل سنتر شد. در این مطالعه مداخله ای حیوانی، 10 دندان مولر اول ماگزیلای 10 سر موش رت تحت درمان پوشش مستقیم پالپ قرار گرفتند و بر اساس نوع ماده مورد استفاده به 2 گروه 5 تایی تقسیم شدند: گروه 1 (+ MTA (Direct Pulp Cap) DPC) و گروه 2 (DPC+Zn-BAG). رت ها 8 هفته بعد از پوشش مستقیم پالپ قربانی شده، دندان ها برش خورده و برای بررسی هیستولوژیک آماده شدند. درجه پاسخ التهابی پالپ دندان (بدون التهاب، حداقل التهاب، التهاب متوسط، التهاب شدید، نکروز)، محل پل عاجی (در محل اکسپوز پالپ، در محلی غیر از اکسپوز پالپ و یا ترکیبی)، درصد تشکیل پل عاجی (25%>، 50%-25%، 75%-50%) و کیفیت تشکیل پل عاجی (بدون توبول، طرح نامنظم توبول ها، طرح منظم توبول ها) بررسی و نمره گذاری شدند. یافته ها: ذرات Zn-BAG در نمای میکروسکوپ الکترونی ساختار صفحه ای با اندازه ای کمتر از 100 نانومتر تشکیل دادند. نمودار آنالیز عنصری (EDS)، حضور عنصر روی را در ساختار بیوگلاس تایید می کند. هیچ تفاوت آماری معنی داری بین نوع ماده پوشش مستقیم پالپ و درجه پاسخ التهابی پالپ، محل پل عاجی، درصد تشکیل پل عاجی و کیفیت تشکیل پل عاجی مشاهده نشد. نتیجه گیری: مواد پوشش پالپ Zn-BAG  و MTA پاسخ های سلولی و التهابی مطلوب مشابهی را در هنگام اعمال بر روی پالپ اکسپوز نشان دادند. بنابراینZn-BAG یک کاندید امید بخش برای مواد پوشش مستقیم پالپ هستند.

سابقه و هدف: ماه اول زندگی دوره مهمی برای بقای کودک به شمار می رود. در سراسر جهان، بیشترین میزان مرگ و میر در دوران نوزادی گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی میزان مرگ و میر نوزادان و تعیین علل اصلی و ویژگی های جمعیت شناختی آنها در بیمارستان مادر و کودک میسان عراق می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در بیمارستان مادر و کودک میسان عراق انجام شد. اطلاعات مورد نیاز از پرونده ها در بخش نوزادان و مامایی به مدت دو سال متوالی (2018 و 2019) جمع آوری شد. هر گونه مرگ نوزاد در بازه زمانی صفر تا 28 روز، اعم از نوزاد نارس یا نوزاد رسبده، علل و زمان مرگ نوزادان با مشخصات دموگرافیک آنها (جنس، سن حاملگی، نوع زایمان و نوع بارداری) مورد بررسی قرار گرفت. میزان مرگ و میر نوزادان با توجه به توصیه سازمان بهداشت جهانی محاسبه و به ازای هر 1000 تولد زنده در هر سال بیان شد. یافته ها: تعداد کل موالید زنده به ترتیب 11343 و 11063 در سال 2018 و 2019 بود. میزان مرگ و میر نوزادان در سال 2018 و 2019 به ترتیب 14/8 و 12/8 مرگ در هر 1000 تولد زنده بود. علت اصلی مرگ و میر نوزادان سندرم دیسترس تنفسی با میزان تقریباً مشابه در هر دو سال (65/5% در مقابل 63/4%) بود. علل بعدی خفگی هنگام تولد، ناهنجاری های مادرزادی، آسپیراسیون مکونیوم و سپسیس بود. میانگین سن حاملگی در سال 2018 برابر با 4/065±32/33 هفته و در سال 2019 برابر با 4/339±32/40 هفته بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که نرخ مرگ و میر در نوزادان بیمارستان میسان بالا می باشد. تولد زودرس و عوارض آن منجر به بیشترین میزان مرگ و میر در میان نوزادان شده بود. بنابراین تمرکز بر مراقبت های دوران بارداری هنوز یک چالش بزرگ به شمار می رود.

سابقه و هدف: استفاده از روش های مشخص به منظور پیشگیری یا کاهش شدت درد پس از عمل، بسیار مهم و ضروری است. از بین همه روش های شناخته شده، آنهایی که از عوارض جانبی خطرناک مواد اپیوئیدی یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) جلوگیری می کنند، می توانند مفید باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر دگزامتازون موضعی بر شدت درد پس از عمل بیماران تحت جراحی داکریوسیستورینوستومی (DCR) انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بر روی 80 بیمار 75-18 ساله کاندید DCR مراجعه کننده به درمانگاه خاتم الانبیاء مشهد انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه کنترل و مداخله (دگزامتازون) تقسیم شدند. در گروه مداخله در پایان عمل تامپون آغشته به دگزامتازون در قسمت فوقانی کانکا میانی قرار داده شد. در گروه کنترل یک تامپون آغشته به آب مقطر در همان محل قرار داده شد. شدت درد در صفر، 3، 6، 12، 18 و 24 ساعت پس از عمل بر روی مقیاس ارزیابی کلامی (VRS) ثبت شد. یافته ها: در دو گروه مداخله و کنترل، تفاوت معنی داری در شدت درد در مقاطع گوناگون زمانی مشاهده نشد. به نحوی که فراوانی درد شدید در زمان ریکاوری به ترتیب برابر 22/5% و 15/7%، طی 3 ساعت بعد از عمل برابر 17/5% و 10/0%، طی 6 ساعت بعد از عمل برابر 12/5% و 5/0%، طی 12 ساعت بعد از عمل برابر 12/5% و 2/5%، طی 18 ساعت بعد از عمل برابر 0% و 2/5% و 24 ساعت بعد از عمل برابر 0% و 0% بود. تفاوت معنی داری در روند تغییرات شدت درد نیز طی 24 ساعت مورد بررسی بر اساس آزمون تعقیبی مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تک دوز دگزامتازون (8 میلی گرم) به صورت موضعی نمی تواند درد پس از عمل و نیاز به اپیوئیدها را در جراحی DCR کاهش دهد.

سابقه و هدف: روش های سنتی آموزش پزشکی علی رغم سهولت در اجرا، از کارآمدی ماندگاری برخوردار نیستند. هدف اصلی از این مطالعه، استفاده از کمکِ خودِ فراگیران برای آموزش بخش هایی از درس فارماکولوژی پزشکی با استفاده از روش ایفای نقش می باشد. این کار برای اولین بار در دانشگاه علوم پزشکی بابل با همکاری دانشجویان پزشکی ورودی 1395، انجام گردید. مواد و روش ها: دانشجویان به 5 گروه تقسیم شدند و برای هر گروه یک نفر سرگروه معرفی گردید. پنج موضوع انتخاب شد و سناریوهای مربوطه نوشته شد. سه تا هفت نفر در هر گروه حضور داشتند. پزشک به همراه رزیدنت یا دانشجوی فرضی، مسائل بیمار را بررسی کرده و دارویی تجویز و توصیه های لازم را به ایشان نمودند. از همه شرکت کنندگان پیش و پس آزمون گرفته شد، سپس یافته ها تحلیل آماری شدند. یافته ها: 101 دانشجو (49 نفر دختر و 52 نفر پسر با میانگین سنی 1/14±21/43 سال در مطالعه حضور داشتند. به غیر از موضوع مسمومیت ها نسبت به سایر موضوعات، میانگین اختلاف نمره پیش و پس آزمون دانشجویان دختر کمتر از دانشجویان پسر بود. به عنوان مثال در موضوع پارکینسونیسم این اختلاف مشاهده گردید (0/0001>p). همه دانشجویان درگیر در اجرا، نمرات بهتری نسبت به سایر دانشجویان در همان مباحث کسب نمودند (88/15 در مقابل 59/71 از 100). 74% از دانشجویان دختر و 79% از دانشجویان پسر، از اجرا این روش ابراز رضایت نمودند. نتیجه گیری: طبق یافته ها، این روش سبب افزایش انگیزه برای یادگیری درس فارماکولوژی پزشکی و تثبیت عناوین درسی شده است. لذا اجرای آن در دروس سنگین با تنوع زیاد مطالب، حجیم و پرکاربرد، نه تنها به یادگیری بهتر آن ها کمک می کند بلکه سبب حفظ اشتیاق و افزایش انگیزه برای یادگیری بیشتر و تثبیت موارد یاد گرفته شده می شود.

سابقه و هدف: دیابت قندی نوع یک به عنوان یک بیماری اتوایمیون با افزایش قند خون و هیپوپاراتیروئیدیسم کاذب با کاهش قند خون همراه می شوند، ما یک مورد از همراهی نادر بین دیابت قندی نوع یک و هایپوپاراتیروئیدیسم کاذب را گزارش می کنیم. گزارش مورد: بیمار دختر 12/5 ساله با سابقه یک ماهه از پرنوشی و پرادراری که با بی حالی شدید و استفراغ بستری شد و با توجه به قند بالا و اسیدوز متابولیک، تشخیص کتواسیدوز دیابتی (DKA Diabetic Ketoacidosis=) گذاشته شد. او ابتدا تحت درمان با پروتکل DKA  و سپس پروتکل بازال بولوس انسولین قرار گرفت. بیمار سابقه تشنج به علت هیپوکلسمی را در سنین 8 روزگی و 2 ماهگی نیز داشت. در بررسی مجدد در زمان بستری با توجه به هیپوکلسمی- هیپرفسفاتمی و پاراتورمون بالا، تشخیص هیپوپاراتیروئیدیسم کاذب مطرح شد و درمان با کلسیم خوراکی و کپسول کلسیتریول انجام شد و با حال عمومی مناسب بعد از هفت روز مرخص شد. نتیجه گیری: در بیماران با هیپوپاراتیروئیدیسم کاذب در صورت بروز اختلال در وضعیت قند، الگوی آن معمولاً به صورت هیپوگلیسمی می باشد ولی در بیمار ما این همراهی به صورت هیپرگلیسمی و DKA  در زمینه دیابت قندی نوع یک بود که نشان از همراهی نادر این دو بیماری است. لذا باید به فکر تشخیص زودرس و درمان مناسب این همراهی نادر بود.

سابقه و هدف: همزمان با رشد پایدار جمعیت، استفاده گسترده از قارچ کش های سیستمیکی که منجر به افزایش بهره وری و بازدهی بیشتر محصولات غذایی گردد، بسیار مورد توجه قرار گرفته است. لذا با توجه به اثرات سیتوتوکسیک قارچ کش های سیستمیک تری سیکلازول و تیوفانات متیل مطالعه حاضر با هدف بررسی سمیت عصبی ناشی از مصرف قارچ کش های تری سیکلازول (TCZ) و تیوفانات متیل (TM) در موش های صحرایی نژاد ویستار انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه هشت تایی شامل: گروه کنترل، گروه های دریافت کننده مخلوط های آفت کش به صورت خوراکی با دوزهای (A) TM 664 + TCZ 25، (B) TM 498 + TCZ 19 و (C) TM 332 + TCZ 13 (میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) تقسیم شدند و پس از 28 روز نمونه برداری از بافت مغز صورت پذیرفت. به منظور بررسی های کیفی ضایعات پاتولوژیکی و شمارش کمی سلول های مغزی از رنگ آمیزی نیسل و هماتوکسیلین-ائوزین استفاده گردید. یافته ها: در بررسی های هیستوپاتولوژیکی گروه های دریافت کننده سموم، نکروزه شدن نورون ها، افزایش سلول های میکروگلیا در ناحیه هیپوکامپ و قشر مغز، مشاهده گردید. نتایج حاصل از شمارش سلولی مشخص کننده کمترین تعداد نورون در گروه A در ناحیه قشر مغز (4/88±171/40)، CA1 (5/99±152/80)،  CA2,3 (8/36±127/90) و CA4 (3/86±59/20) بود که کاهش معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد (0/05>p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که ترکیب تری سیکلازول و تیوفانات متیل باعث آسیب نورون های مغزی در قشر مغز و نواحی مختلف هیپوکامپ و به دنبال آن باعث کاهش تعداد نورون های این نواحی گردید؛ که البته میزان آسیب ها با افزایش دوز رابطه مستقیم داشت.

سابقه و هدف: سلیاک به عنوان یک بیماری خود ایمنی غالباً تحت تاثیر فاکتور محیطی گلوتن و فاکتورژنتیکی HLA ایجاد می گردد. با توجه به نقش ایمونولوژیک گروه های خونی، این مطالعه با هدف ارزیابی توزیع گروه های خونی ABO و Rh در بیماران مبتلا به سلیاک در استان آذربایجان غربی- ایران طراحی گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، به روش تمام شماری همه 199 مورد ثبت شده در سیستم ریجستری بیماران سلیاکی استان آذربایجان غربی طی سال های 1394 تا 1400 وارد مطالعه شدند. متغیرهای دموگرافیک، مدت زمان ابتلا، گروه خونی، وضعیت بیماری و عوارض بیماری از پرونده الکترونیکی استخراج شد. بیماران از نظر شدت بیماری به سه گروه خفیف (بدون علامت)، متوسط (ساب کلینیکال) و شدید (علایم کلاسیک سلیاک) طبقه بندی و مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه 125 بیمار (62/8%) زن و میانگین سنی بیماران 15/65±37/15 سال بود. 71 نفر (35/7%) گروه خونی O و 171 نفر (58/9%) Rh+ داشتند. بیماران دارای گروه خونی O و A به ترتیب بیشتر به نوع خفیف (80/8%) و متوسط (50/9%) بیماری مبتلا بودند (0/001>p). تفاوت معنی داری بین شدت بیماری با گروه های خونی و Rh مثبت و منفی مشاهده نگردید. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از مطالعه، گروه خونی O بیشترین فراوانی را در بین مبتلایان به سلیاک دارد. علاوه بر آن شدت بیماری در افراد دارای گروه خونی O کمتر از سایر گروه های خونی است.

سابقه و هدف: حساسیت اخلاقی یکی از معیارهای صلاحیت حرفه ای پژوهشگران است که بر عملکرد اخلاقی پژوهشگر موثر می باشد. از آنجائیکه رعایت اصول و قوانین اخلاق عاملی مؤثر در ارائه نتایج با کیفیت پژوهش است، لذا این مطالعه با هدف بررسی حساسیت اخلاقی و مولفه های آن بر کیفیت پژوهش در بین اعضای هیات علمی دانشگاه های علوم پزشکی کلان منطقه یک انجام شد. مواد و روش­ ها: این مطالعه مقطعی، بر روی 320 نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه های علوم پزشکی کلان منطقه یک (گیلان، مازندران، گلستان، بابل، شاهرود، سمنان) که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند، انجام گردید. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های حساسیت اخلاقی و کیفیت پژوهش جمع آوری گردید. پرسشنامه حساسیت اخلاقی شامل 50 سوال و دو بُعد «عملکردی و فردی» است که هر کدام شامل 4 حیطه می باشند. پرسشنامه محقق ساخته کیفیت پژوهش نیز شامل 31 سوال و 4 حیطه می باشد که برحسب لیکرت از 1 تا 5 نمره گذاری شدند. حساسیت اخلاقی بر اساس سابقه کار، درجه علمی و جنسیت در بین پژوهشگران مورد مقایسه قرار گرفت. سپس تاثیر هر مولفه در حساسیت اخلاقی بر کیفیت پژوهش بررسی گردید. یافته ها: از 320 نمونه مورد مطالعه 223 نفر مرد (69/7%) و 97 نفر زن (30/3%) زن بودند. در افراد با سابقه کمتر از 10 سال میانگین نمره صداقت (3/21±15/74)، رفتار اخلاقی (5/74±30/50)، پاسخگویی (5/64±33/81)، تصمیم گیری (4/28±23/62) و ارتباطات بین فردی (3/56±18/66) بود که در مقایسه با سابقه بالای 10 سال، بیشتر بود (0/01>p). از بین ابعاد حساسیت اخلاقی، بُعد صداقت و ضابطه مداری بر کیفیت پژوهش تاثیر مثبت و معنی داری داشتند. ولی تاثیر احترام به ارباب رجوع، رفتار اخلاقی، دانش حرفه ای، پاسخگویی، تصمیم گیری و ارتباطات بین فردی علی رغم تاثیر بر کیفیت پژوهش، از نظر آماری معنی دار نبود. ضابطه مداری بیشترین تاثیر را بر کیفیت پژوهش داشت (0/293=β). مقدار R2 (0/489) نشان می دهد که حدود %49 از واریانس نمره کیفیت پژوهش توسط ابعاد حساسیت اخلاقی تبیین شده است. حساسیت اخلاقی با ضریب استاندارد 7/758 بر کیفیت پژوهش تاثیر داشت. نتیجه گیری: نتیجه مطالعه نشان داد که حساسیت اخلاقی، خصوصا بُعد صداقت و ضابطه مداری بر کیفیت پژوهش تاثیر گذار می باشد.

سابقه و هدف: کیفیت عملکرد کاتترهای مرکزی محیطی تعبیه شده (Peripherally Implanted Central Catheters= PICC) توسط پرستار تأثیر مستقیمی بر بهبود ارتقاء مراقبت و ایمنی بیمار دارد. هدف از این مطالعه حسابرسی نحوه جایگذاری و مراقبت پرستاری از PICC در نوزادان می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 130 پروسیجر جایگذاری و مراقبت پرستاری از PICC در بخش های مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های روحانی و امیرکلا بابل طی سال های 1400-1397 انجام شد. همه نوزادانی که به هر دلیلی نیاز به تعبیه PICC داشتند، انتخاب گردیدند. جهت گردآوری داده ها از چک لیست مشاهده ای پژوهشگر ساخته و پرسشنامه مشخصات دموگرافیک نوزاد استفاده شد. چک لیست شامل 44 سوال و چهار قسمت مراقبت پرستاری قبل از تعبیه کاتتر، شستشوی دست ها، مراقبت پرستاری در حین انجام پروسیجر، مراقبت پرستاری بعد از جایگذاری کاتتر بود. نمرات حاصله از چک لیست به درصد تبدیل و امتیازات در دو گروه جایگذاری نامطلوب (کمتر از 67) و مطلوب (100-68) طبقه بندی شد. برای تایید پایایی آن از روش ضریب توافق بین مشاهده گرها استفاده شد (0/90=ICC). یافته ها: در مجموع 130 مورد جایگذاری و مراقبت پرستاری از PICC (بیمارستان روحانی 98 مورد 75/4%، امیرکلا 32 مورد 24/6%) حسابرسی گردید. در نمونه مورد مطالعه 83 نفر (63/8%) از نوزادان پسر و 53 نفر (43/1%) با تشخیص نارسی بودند. بیشترین محل PICC، زیر بغل (42/3%) بود. میزان درصد مطابقت مراقبت پرستاری قبل از جایگذاری PICC با استاندارد (97/43%)، شستشوی دست ها (100%)، مراقبت پرستاری در حین انجام پروسیجر (87/14%) و مراقبت پرستاری بعد از جایگذاری PICC (94/84%) مطلوب بود. پرستاران در حین جایگذاری PICC از عینک و راهنمای اولتراسوند به ترتیب (85/4%)، (90%) استفاده نکردند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه اگرچه کیفیت جایگذاری و مراقبت از PICC در سه مرحله در سطح مطلوبی قرار داشت اما پرستاران در خصوص استفاده از عینک و راهنمای اولتراسوند در حین جایگذاری PICC نیاز به آموزش دارند.

سابقه و هدف: استفاده از FAST در ترومای بلانت شکم مزایا و معایب مختلفی دارد. با توجه به اهمیت تشخیص به موقع تروماهای بلانت شکم این سوال مطرح می باشد که آیا می توان تنها با انجام FAST در اورژانس این بیماران را مدیریت نمود؟ لذا این پژوهش با هدف مقایسه صحت تشخیصی FAST با CT-Scan در بیماران با ترومای بلانت شکم انجام گردید. مواد و روش ­ها: این مطالعه مقطعی بر روی 400 بیمار با ترومای بلانت شکم مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سال 1399 انجام شد. دستیابی به اطلاعات از طریق بررسی پرونده های پزشکی بیماران صورت گرفت. نتایج FAST با نتایج سی تی اسکن شکم و لگن (به عنوان استاندارد طلایی)، لاواژ تشخیصی پریتوئن (Diagnostic Peritoneal Lavage= DPL) و نتایج لاپاراتومی (به عنوان استاندارد طلایی در صورت نامشخص بودن نتایج CT-Scan) مقایسه گردیدند و حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی و دقت آن مشخص گردید. یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان برابر 10/44±36/27 سال بود. 72/5% آن ها مرد بودند. شایع ترین ارگان درگیر کبد (%73) بود. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت، ارزش اخباری منفی و دقت FAST به ترتیب برابر با 75/1 (79/6-73/4)، 91/7 (94/7-89/4)، 94/1 (96/3-92/7)، 77/2 (7/6-75/79) و 83/7 (85/5-80/3) بود. همچنین نسبت شانس FAST در تشخیص مایع آزاد برابر با 1335/3، آسیب ارگان های داخل شکمی برابر با 7/53 و برای کل موارد برابر با 28/9 بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که سونوگرافی FAST در اورژانس روش مناسبی برای تشخیص مایع آزاد داخل شکمی به دنبال ترومای بلانت بوده اما نمی تواند به خوبی محل آسیب را تشخیص دهد.

سابقه و هدف: ثبات درمان ارتودنسی چالش بزرگی برای ارتودنتیست و بیماران است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر لیزر کم توان بر میزان ریلپس دندان های قدامی مندیبل می باشد. مواد و روش ­ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 20 مراجعه کننده 18-12 ساله برای انجام درمان ارتودنسی، مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه ها با روش تخصیص تصادفی بلوکی به دو گروه 10 نفری مورد و شاهد تقسیم شدند. قبل از شروع درمان ارتودنسی، کست گچی نمونه ها تهیه و شاخص بی نظمی (Little’s irregularity index) با استفاده از گیج ABO (American Board of Orthodontic Measuring Gauge) محاسبه شد. بعد از اصلاح کرادینگ، در هر دو گروه، آرچ وایر از دندان های قدامی مندیبل برداشته شد. سپس به 4 نقطه از دندان های سانترال، لترال، کانین مندیبل در1/3 کرونالی ریشه، لیزر دیود با طول موج 808 نانومتر، توان 250 (mw)، انرژی 4 ژول و continuous wave mode، به مدت 16 ثانیه ساطع شد. در پایان هفته اول (T1)، دوم (T2)، سوم (T3) و چهارم (T4) میزان ریلپس با استفاده از شاخص بی نظمی Little اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها: در این مطالعه 20 بیمار 18-12 ساله با کرودینگ 9-5 میلی متر در دندان های قدامی مندیبل با بهداشت دهانی خوب بررسی شدند. میانگین ریلپس هفته اول (T1) بعد از تابش لیزر کم توان، در گروه آزمایش برابر با صفر و در گروه کنترل 0/15±0/05 میلی متر را نشان داد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نمی باشد. طی هفته های بعد تفاوت آماری معنی داری بین میزان ریلپس دو گروه وجود داشت (0/003=p). میانگین درصد ریلپس در گروه آزمایش، 4/31±4/48 و در گروه کنترل 5/52±12/06 نشان داده شد (0/003=p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تابش لیزر کم توان با طول موج 808 نانومتر بر روی دندان های قدامی مندیبل در دوره ریتنشن باعث کاهش قابل توجه ریلپس می شود. بنابراین شاید بتوان استفاده از لیزر را به عنوان یک روش موثر در کاهش ریلپس و خصوصاً ریلپس فوری پیشنهاد کرد.

نقد تاریخی نیاز به تخصص و تبحر در دانش تاریخ به صورت کلی دارد. بدون داشتن دانش تاریخی، نگارش نقد اشتباه است. در نگارش نقد مقاله «ابوالحسن احمد بن محمد طبری ترنجی؛ حکیم و پزشک نامی ایرانی»، سال 1401، دوره 24، شماره 1، هیچکدام از اصول نقد تاریخ نگاری رعایت نشده است. نگاه بر جغرافیای تاریخی ظاهراً در محل ترنجه بین ناقدان و نویسنده مقاله اختلاف نظر وجود دارد. لذا هدف از این مقاله تحلیل گفتمان نقد تاریخ نگاری و زادگاه ابوالحسن احمد بن محمد طبری ترنجی می باشد.

سابقه و هدف: رعایت حقوق بیمار یکی از مهم ترین مولفه های ارائه مراقبت انسان گرایانه و اولویت حوزه اخلاق پزشکی در کشور است. از این رو منشور حقوق بیمار در ایران در آبان 1388 به عنوان راهنمای عملکرد در این حوزه ابلاغ گردید. این مطالعه با هدف بررسی تحقق حقوق بیمار از دیدگاه پزشکان و پرستاران و بیماران بستری در بخش های منتخب بیمارستان شریعتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در بازه زمانی 96-1395 در تهران بر روی 487 شرکت کننده که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار جمع آوری داده‎ها پرسشنامه نگرش به رعایت حقوق بیماران بود. نمرات کسب شده بر اساس دیدگاه فرد در مورد رعایت حق مورد پرسش و از یک (اصلاً رعایت نشده) تا پنج (کاملاً رعایت شده) بود. یافته ها: بر اساس نتایج این مطالعه پزشکان و پرستاران به نسبت بیماران تحقق کمتری در مورد حقوق بیماران گزارش کرده اند. بیماران، پرستاران و پزشکان به ترتیب موافق تحقق بیشتر نمره حقوق بیمار در حیطه های رعایت عدالت (0/96±4/54)، برخورد مودبانه (0/90±4/17)، کیفیت خدمات به لحاظ علمی (0/85±3/37) بودند. همچنین بیماران تحقق کمتر حق مسئولیت پذیری و پاسخگویی (1/59±3/03) (0/000p=)، و پرستاران و پزشکان تحقق کمتر حقوق بیماران را درحیطه توجه به رفاه و آسایش بیمار (0/99±3/45) و (0/84±2/48) (0/000p=) گزارش کردند. نتیجه گیری: یافته های مطالعه نشان داد در مجموع نگرش بیماران حاکی از تحقق بیشتر حقوق بیمار در مقایسه با پزشکان و پرستاران بود. البته دیدگاه گیرندگان و ارائه کنندگان خدمات در خصوص میزان رعایت ابعاد مختلف حقوق بیمار در بیمارستان متفاوت بود که لازم است در مداخلات مد نظر دیدگاه بیماران به عنوان گیرنده خدمات و ذینفع اصلی در اولویت قرار گرفته و ارائه کنندگان خدمت نسبت به آن مطلع و راهکارهای رفع نقصان های موجود شناسایی و اقدام مقتضی در رفع آن صورت گیرد.

سابقه و هدف: بیماری های نوروپاتیک، وضعیت های تحلیل برنده عصبی و یک گروه وسیع و سخت از بیماری های اعصاب محیطی در انسان می باشد. از آنجائیکه بهزیستی درمانی بر سطوح بالای شش حیطه بهزیستی روانشناختی تأکید دارد، لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر بخشی بهزیستی درمانی بر راهبرد های مقابله با درد و خودکارآمدی درد بیماران مبتلا به درد نوروپاتیک مزمن انجام شد. مواد و روش­ ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 30 نفر از بیماران نوروپاتیک مزمن مراجعه کننده به بیمارستان آیت اله روحانی بابل و مطب شخصی متخصص مغز و اعصاب در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل، انجام گرفت. بهزیستی درمانی در 8 جلسه 120 دقیقه ای، هفته ای یک بار برای گروه آزمایش اجرا شد، در حالیکه گروه کنترل، درمان روتین را دریافت کردند. پس از دوره پیگیری، گروه کنترل هم تحت روان درمانی قرار گرفتند. هر دو گروه پرسشنامه های راهبردهای مقابله با درد (Rosenstiel و Keefe، 1985) و خودکارآمدی درد (Nicholas، 1989) را در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری (دو ماه بعد از پس آزمون) تکمیل کردند و مقایسه شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه آزمایش و کنترل در نمره خرده مقیاس های راهبرد های مقابله با درد در توجه برگردانی (3/88±23/13 در مقابل 7/34±11/47) (0/001>p)، تفسیر مجدد از درد (5/56±17/33 در مقابل 8/65±13/0) (0/114=p)، فاجعه آفرینی (6/24±10/0 در مقابل 5/4±16/33) (0/001>p)، نادیده انگاشتن درد (6/67±24/4 در مقابل 5/11±12/6) (0/001>p)، امیدواری- دعا (9/97±29/13 در مقابل 5/7±22/4) (0/031=p)، گفتگو با خود (4/03±25 در مقابل 4/79±21/2) (0/026=p)، افزایش فعالیت (4/43±20/47 در مقابل 4/94±11/20) (0/001>p) و نیز خودکارآمدی درد (9/45±43/2 در مقابل 13/34±33/33) (0/027=p) وجود دارد. این نتایج در دوره پیگیری نیز حفظ شد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که بهزیستی درمانی می تواند به عنوان یک مداخله اثربخش بر بهبود راهبرد های مقابله با درد و افزایش خودکارآمدی درد بیماران نوروپاتیک مزمن باشد.

سابقه و هدف: آمبولی سیستمیک می تواند یکی از عوارض ناگوار لخته بطن چپ به دنبال انفارکتوس حاد قلبی باشد و تشخیص و درمان سریع آن از اهمیت زیادی برخوردار است. در این گزارش یک بیمار با آمبولی زینی شکل (saddle embolism) وسیع آئورت شکمی به علت جدا شدن کامل لخته بطن چپ متعاقب انفارکتوس حاد قدامی معرفی می گردد. گزارش مورد: بیمار آقایی 60 ساله است که با شکایت درد شدید قفسه سینه رترواسترنال، تهوع و تعریق سرد، به اورژانس مراجعه نمود. در نوار قلب صعود سگمانST در لیدهای V1-V5 داشت و با تشخیص انفارکتوس حاد قدامی با صعود قطعه ST (Acute anterior STEMI)، تحت آنژیوپلاستی اولیه با تعبیه استنت (Primary PCI) بر روی کرونر نزولی قدامی چپ (LAD) قرار گرفت. در اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک سه روز بعد، لخته بزرگ در قسمت اپکس بطن چپ دیده شد. هفت روز بعد از تعبیه استنت، بیمار دچار درد شدید و پاراپلژی اندام های تحتانی شد. در سونوگرافی داپلر، انسداد دوطرفه شرائین ایلیاک دیده شد. علی رغم درمان با آسپرین و کلوپیدوگرل و آنتی کواگولان، لخته بطن چپ به بایفورکیشن آئورت شکمی آمبولیزه شده و باعث ایسکمی حاد دوطرفه اندام های تحتانی شده بود. بیمار تحت آمبولکتومی اورژانسی قرار گرفت و یک هفته بعد با وضعیت پایدار و دو آنتی پلاکت و وارفارین مرخص شد. سه ماه بعد، وارفارین قطع شد. نتیجه گیری: بر اساس این گزارش موردی، آمبولی زینی شکل آئورت شکمی به دنبال انفارکتوس حاد میوکارد به طور نادر ممکن است دیده شود. توجه به علائم بالینی، معاینه دقیق و تشخیص و درمان سریع باعث بهبود پروگنوز می شود. در هر بیمار با لخته بطن چپ به دنبال آنفارکتوس حاد قلبی، احتمال آمبولی سیستمیک باید مد نظر قرار بگیرد.

سابقه و هدف: میزان تبعیت بیماران از دستورات پزشکی و دارویی از عوامل مهم تاثیرگذار بر اثربخشی درمان های طبی است. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین مهارت های ارتباطی پزشک و بیمار با میزان تبعیت از دستورات دارویی پس از ترخیص از بیمارستان می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 284 نفر از بیماران بستری در بخش های جراحی و اورولوژی بیمارستان شهید بهشتی شهرستان بابل، که حداقل 48 ساعت از زمان بستری آنها گذشته بود، انجام شد. بیماران دو پرسشنامه مهارت ارتباطی پزشک- بیمار (دامنه 70-21) و مهارت های ارتباطی Burton (دامنه 90-18) را در بیمارستان تکمیل کردند. سپس دو هفته بعد از ترخیص، بیماران دو پرسشنامه پیروی عمومی و مقیاس پیروی دارویی Morisky را به صورت الکترونیک و یا تلفنی پاسخ دادند و نتایج مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی بیماران شرکت کننده 18/20±50/65 سال و نمره پیروی کلی از دستورات پزشکی 5/77±24/26 (دامنه 30-7) و پیروی دارویی 2/91±8/54 (دامنه 11-1) بود. 222 نفر از بیماران (%78/2) پیروی بالایی از دستورات پزشکی داشتند. آنالیز رگرسیون گام به گام نشان داد که مهارت های ارتباطی پزشکان عامل مثبت پیروی دارویی (0/001>p، 0/336=ß) و پیروی از دستورات پزشکی (0/001>p، 0/137=ß) بود. همچنین مهارت های ارتباطی بیماران نیز بر پیروی دارویی (0/01=p، 0/331=ß) و پیروی کلی از دستورات پزشکی (0/001>p، 0/205=ß) تاثیر مثبت داشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که مهارت ارتباطی پزشکان و بیماران، پیشگویی کننده مثبت پیروی از دستورات پزشکی و دارویی پس از ترخیص از بیمارستان است.

سابقه و هدف: لنفادنیت مزانتر یک پروسه التهابی می باشد که در میان بیماری های همراه با درد شکم حاد، علائم بالینی مشابه تری به آپاندیسیت دارد. لذا هدف از این مطالعه، مقایسه یافته های کلینیکی و پاراکلینیکی در کودکان با آپاندیسیت و لنفادنیت مزانتر می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 214 نفر از کودکانی که در سال 99-1390 در بیمارستان کودکان امیرکلا با تشخیص آپاندیسیت (112 نفر) یا لنفادنیت مزانتر (102 نفر) بستری بودند، انجام شد. تشخیص آپاندیسیت و لنفادنیت مزانتر بر پایه پاتولوژی و سونوگرافی انجام شد، علائم بالینی پارامترهای آزمایشگاهی و سونوگرافی کودکان در دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: از 214 کودک، 112 (52/15%) نفر، دختر بودند و میانگین سنی کودکان 3/19±7/53 سال بود. کودکان با آپاندیسیت نسبت به لنفادنیت مزانتر با احتمال بالاتری دچار تندرنس (42/2% vs 85/7%، 0/001>p) ریباند تندرنس (40/2% vs 4/9%، 0/001>p)، استفراغ (79/5% vs 61/8%، 0/004=p) و شیفت درد (11/8% vs 25%، 0/013>p) می شدند. همچنین WBC (3971/35±9774/51 vs 4635/20±15358/04، 0/001>p)، نوتروفیل (17/05±63/42 vs 10/51±77/02، 0/001>p)، ESR  (18/56±19/73 vs 27/29±38/57، 0/001>p) و  CRP(27/98±18/00 vs 40/30±52/77، 0/001>p) در کودکان با آپاندیسیت به طور معنی داری بالاتر بود. سونوگرافی حساسیت (0/88-0/73) 80/4% در تشخیص آپاندیسیت و با احتمال 100% لنفادنیت مزانتر را رد کرد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که برخی علائم بالینی با لکوسیتوز، نوتروفیلی و CRP بالا می توانند به افتراق آپاندیسیت از لنفادنیت مزانتر کمک کنند. اما سونوگرافی می تواند نتیجه قطعی تری در این افتراق داشته باشد.

سابقه و هدف: کارسینوم سلول بازال شایع ترین بدخیمی انسانی می باشد که در سال های اخیر شیوع فزاینده ای داشته است. هدف از مطالعه حاضر تعیین الگوی دموگرافیک و هیستوپاتولوژیک این بدخیمی در بخش های آسیب شناسی بیمارستان های دولتی شهرستان بابل طی سال های 1392 تا 1399 می باشد. مواد و روش­ ها: در این پژوهش گذشته نگر، پس از بازبینی پرونده های موجود با تشخیص نهایی کارسینوم سلول بازال طی سال های 99-1392، اطلاعات بیماران شامل سن، جنس، محل ضایعه و زیرگروه میکروسکوپی ثبت و بررسی شدند. یافته ها: در این مطالعه 367 پرونده از دو بیمارستان شهید بهشتی و شهید یحیی نژاد بابل با تشخیص کارسینوم سلول بازال به دست آمد. میانگین سنی افراد در دو جنس 10/89±67 سال بود. 69% از نمونه ها مربوط به مردان و 31% مربوط به زنان بود (0/001>p). بیشترین تعداد از ناحیه اسکالپ (134 نمونه) و کمترین تعداد مربوط به قفسه سینه (3 نمونه) بود. شایع ترین زیرگروه هیستوپاتولوژی، نوع ندولار و نادرترین، دو نوع متاتیپیکال و کلیرسل بودند. بین محل نمونه و جنسیت ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (0/023=p) به نحوی که گونه در مردان و بینی در زنان نسبت به جنس دیگر شایع تر بود. در سال 1396، بیشترین ابتلا با 83 مورد دیده شد که نسبت به سال قبل رشد چشمگیری داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، میزان بالای بروز کارسینوم سلول بازال در ناحیه سر و صورت افراد مسن به ویژه مردان، لزوم آگاهی رسانی به جوامع پرخطر و آشنایی بیشتر درمانگران به ویژه دندانپزشکان که در ارتباط چشمی نزدیک با صورت می باشند را آشکار می سازد.

سابقه و هدف: دیابت بسیاری از سیستم های فیزیولوژیک بدن را تحت تاثیر قرار داده و می تواند باعث اختلال در باروری گردد. از آنجائیکه کاتچین به عنوان یک آنتی اکسیدانت قوی می ­تواند باعث بهبود پارامترهای اسپرمی و افزایش باروری گردد، لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر کاتچین بر روی استرس اکسیداتیو، پارامترهای اسپرمی و توان باروری آزمایشگاهی (In-Vitro Fertilization= IVF) موش های دیابتی طراحی گردید. مواد و روش ­ها: در این مطالعه تجربی، 48 موش نر بالغ نژاد  NMRIبه 6 گروه 8 تایی شامل شاهد خوراکی، شاهد تزریقی، دیابتی، دیابتی به همراه دوز پایین کاتچین (25 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، دیابتی به همراه دوز متوسط کاتچین (50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و دیابتی به همراه دوز بالای کاتچین (100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) تقسیم شدند. دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) القا گردید و بعد از اتمام دوره تیمار 30 روزه، پارامترهای اسپرمی، میزان هورمون تستوسترون، میزان کاتالاز، ظرفیت آکسیدانتی تام، مالون دی آلدئید و IVF مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: در موش ­های گروه دیابتی، تعداد اسپرم ­ها (1/24±28/63) و درصد تحرک اسپرم ­ها (1/46±53/47) و اسپرم های زنده (1/34±55/96) و همچنین زیگوت (1/56±57/68)، جنین های دو سلولی (3/92±62/93)، بلاستوسیست ها (1/49±41/69) و جنین های هچ شده (2/98±34/51) به طور معنی داری در مقایسه با گروه شاهد کاهش معنی داری یافته بودند (0/05p<). در گروه دیابتی، درصد اسپرم ­های نابالغ (0/30±13/41) و واجد DNA آسیب دیده (0/42±8/35) افزایش یافته بود. تجویز کاتچین باعث بهبود پارامترهای اسپرمی، میزان لقاح و رشد جنین گردید. نتیجه گیری: با توجه به اثرات مخرب دیابت بر روی باروری، کاتچین به دلیل داشتن قابلیت آنتی اکسیدانت و مهار رادیکال های آزاد می­تواند باعث افزایش لقاح و باروری شود.

سابقه و هدف: کارسینوم کیستیک آدنوئید (Adenoid Cystic Carcinoma= ACC) فک بالا یک بیماری نادر است که از غدد بزاقی فرعی ناشی می شود. ظاهر بالینی و رادیولوژیکی ممکن است شبیه به هر ضایعه ادنتوژنیک/ غیر دندونتوژنیک باشد. هدف این مطالعه گزارش یک مورد نادر از ACC مرکزی اولیه قدامی می باشد. گزارش مورد: : بیمار مردی 31 ساله است که با شکایت از تورم و درد در فک فوقانی قدامی راست با سابقه درگیری 3 ماهه به بخش جراحی دهان و فک و صورت مراجعه کرد. بیمار تقریباً 5 ماه قبل متوجه تورم و درد در این سمت شده بود و تشخیص نادرست و درمان ناموفق ریشه دندان به جای تشخیص این ضایعه تومورال بوده است. بیوپسی از مرکز انجام شد و از نظر میکروسکوپی، ضایعه سلول های تومور را نشان داد که در ورقه هایی در جزایر استرومای فیبری سلول های اپیتلیال چیده شده اند که الگوی کلاسیک "پنیر سوئیسی" را نشان می دهد. بر اساس ارزیابی بالینی، رادیوگرافی، CBCT و ایمونوهیستوشیمی مثبت CD63، C-Kit تشخیص ACC تایید شد. پس از تشخیص، ضایعه به طور کامل توسط انوکلاسیون و کورتاژ توسط جراح برداشته شد. رادیوتراپی بعد از عمل انجام شد. پیگیری پس از 3 سال از زمان تشخیص اولیه هیچ نشانه ای از عود را نشان نداد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، تشخیص و درمان به موقع ACC می تواند منجر به درمان و بقای موفقیت آمیز بیمار شود.

سابقه و هدف: برای کاهش آلودگی میکروبی در مواردی مانند درمان پرفوراسیون، استفاده از شست و شو دهنده ها پس از قرار دهی سمان ضروری است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر شست و شو دهنده های کانال روی استحکام باند push out سمان هایCEM ،Root MTA و  Angelus MTA به دیواره ریشه می باشد. مواد و روش­ها: در این تحقیق آزمایشگاهی 150 نمونه برش عرضی از ناحیه میانی ریشه دندان های تک کانال بدون پوسیدگی به ضخامت 1 میلی متر، که به طور تصادفی به 3 گروه 50 تایی تقسیم و با سمان های CEM cement،Root MTA  یا Angelus MTA پر شدند، مورد بررسی قرار گرفت. پس از ست شدن سمان ها، نمونه های هر گروه به 5 زیرگروه 10 تایی تقسیم شدند به طوری که 4 زیرگروه با هیپوکلریت سدیم، EDTA، نرمال سالین، کلرهگزیدین 2% به مدت 30 دقیقه شست و شو داده شدند و یک زیرگروه به عنوان گروه کنترل تحت شست و شو قرار نگرفت. سپس استحکام باند push out سمان با دیواره ریشه (مگاپاسگال) و الگوی شکست نمونه ها بررسی شد. یافته ها: روش های شست و شوی مختلف هیچ اثر معنی داری بر استحکام باند سمان های CEM، Root MTA و Angelus MTA نشان نداد. در روش شست و شو با سالین استحکام باند Angelus MTA (1/98±6/3) ازRoot MTA (3/61±2/1) بیشتر بود (0/004p=). در روش شست و شو با کلرهگزیدین 2% نیز استحکام باند سمان  Angelus MTA(3/13±8/72) از CEM (1/35±3/87) وRoot MTA (1/76±4/66) (به ترتیب 0/001 p

سابقه و هدف: ناامنی غذایی به مفهوم دسترسی محدود یا نامطمئن به غذای کافی و سالم از نظر تغذیه ای یا توانایی محدود برای دستیابی به غذا از راه های مقبول اجتماعی بوده که می تواند در سلامت سالمندان تاثیرگذار باشد. هدف این تحقیق، بررسی وضعیت ناامنی غذایی و عوامل موثر بر آن و نقش آن بر سلامت جسمی و روانی در سالمندان می باشد. مواد و روش ­ها: این مطالعه مقطعی بر روی 550 سالمند 60 سال و بالاتر مراجعه کننده به 10 مرکز بهداشتی- درمانی شهر سنندج که به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شده بودند، انجام شد. پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، امنیت غذایی HAIFS (8 سوال با محدوده امتیاز صفر تا 24) و سلامت عمومی Goldberg (28 سوال با 4 خرده مقیاس) برای آن ها تکمیل و بررسی گردید. یافته ها: در این مطالعه 324 سالمند زن و 224 مرد مورد بررسی قرار گرفتند که 75/6% متاهل و 73/6% بی سواد بودند. یافته ها نشان دادند که 59/1% (325 نفر) از سالمندان درجاتی از ناامنی غذایی داشته و ناامنی شدید در 62 نفر (11/3%) مشاهده گردید. ناامنی غذایی در افراد با علایم متوسط تا شدید جسمانی (7/33OR=)، اضطراب و اختلال خواب (8/63OR=)، اختلال عملکردی (6/78OR=)، افسردگی (21/12OR=) و به طور کل اختلال سلامت عمومی متوسط تا شدید (11/85OR=) به میزان بیشتری دیده شد. همچنین ناامنی غذایی در جنس زن، عدم تاهل، بی سوادی، زندگی تنها، درآمد پایین به میزان بیشتری دیده شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که شیوع ناامنی غذایی در سالمندان سنندج قابل توجه بوده و با عواملی چون اختلال سلامت عمومی، جسمانی و روانی ارتباط دارد.

سابقه و هدف: افرادی که مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی (Human Immunodeficiency Viruses= HIV) می باشند، بیشتر از سایر بیماران در معرض ابتلا به عفونت های فرصت طلب قارچی قرار دارند. سیستم ایمنی این بیماران، زمانی که به بیماری کرونا ویروس- 2019 (Coronavirus Disease- 2019= COVID-19) نیز مبتلا شوند، ضعیف تر می شود. درگیری سیستم عصبی مرکزی ناشی از عفونت های قارچی در این بیماران مورد توجه و در صورت تشخیص دیرهنگام مرگبار می باشد. هدف از این تحقیق، بررسی یک خانم مبتلا به COVID-19 و HIV می باشد که به مننژیت کریپتوکوکی مبتلا شده بود. گزارش مورد: بیمار خانمی 53 ساله می باشد که با شکایت سردرد شدید و حالت تهوع به دنبال ابتلا به COVID-19 مراجعه کرد. گلبول های سفید خون، سرعت رسوب گلبول قرمز، میزان لنفوسیت، کراتینین، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و نیتروژن اوره خون در مقایسه با سطح استاندارد افزایش یافته بود. آزمایش مایع مغزی- نخاعی نشان داد که گلوکز، پایین تر و پروتئین بالاتر از حد استاندارد بودند. بررسی میکروسکوپی، رنگ آمیزی وکشت رسوب مایع مغزی نخاعی، حضور مخمرهای دو جداره مشابه به کریپتوکوکوس را نشان داد. COVID-19 و HIV در بیمار، مثبت بود. میزان خوشه تمایز 4 (Cluster of Differentiation 4= CD4) پایین تر از حد استاندارد بود. بیمار تحت درمان با آمفوتریسین B با دوز 100 میلی گرم به مدت دو هفته قرار گرفت و ﭘﺲ از ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺷﺮاﻳﻂ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺮﺧﻴﺺ شد. نتیجه گیری: مننژیت کریپتوکوکی اغلب در شرایط سرکوبگر سیستم ایمنی مانند HIV می تواند رخ دهد. بنابراین پیگیری، تشخیص و درمان سریع می بایست در این بیماران خاص انجام شود.

سابقه و هدف: یکی از ویژگی های مهم پرسشنامه های مرتبط با سلامت در نشان دادن تغییرات شرایط بالینی بیمار قبل و بعد از درمان، پاسخ دهی به آن ها می باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی پاسخ دهی پرسشنامه Western Ontario Meniscal Evaluation Tool و مشخص کردن حداقل تفاوت بالینی مهم آن در بیماران تحت مداخلات فیزیوتراپی پس از آسیب های منیسک زانو انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه روش شناسی مقطعی روی 100 بیمار 70-18 ساله با آسیب منیسک های زانو که تحت مداخلات فیزیوتراپی قرار گرفتند، انجام شد. بیماران پرسشنامه های WOMET و Knee Injury and Osteoarthritis Outcome Score را در جلسات اول و دهم تکمیل کردند. حداقل نمره کسب شده از پرسشنامه WOMET صفر و حداکثر 1600 و حداقل نمره کسب شده از پرسشنامه KOOS صفر و حداکثر 168 می باشد. پاسخ دهی داخلی و خارجی به عنوان پیامدهای اولیه بودند که برای بررسی آنها از آزمون های اندازه اثر و منحنی ROC و ضریب همبستگی استفاده شد. ارتباط بین پرسشنامه های WOMET و KOOS به عنوان پیامد ثانویه بودند که از طریق محاسبه ضریب همبستگی بررسی شدند. یافته ها: نتایج پاسخ دهی داخلی نشان داد که میانگین پاسخ استاندارد شده برای کل پرسشنامه  WOMET0/11 (ناچیز) و نمرات کوهن d برای کل پرسشنامه WOMET 1/586- (بزرگ) بود. اختلاف میانگین پاسخ دهی داخلی در بین بیماران بهبود یافته (20%) و بهبود نیافته (%80) به سطح معنی داری رسید (0/001>p). این پرسشنامه قابلیت پاسخ دهی خارجی قابل قبولی داشت. بطوریکه سطح زیر منحنی نمودار ROC بزرگتر و مساوی 0/7 و نقطه برش مطلوب 20/031 بود (0/001>p). ضریب همبستگی پیرسون بین پرسشنامه های WOMET وKOOS  (به جز خرده مقیاس احساسات) متوسط تا بزرگ (0/8-0/5) با 0/001>p بود. نتیجه گیری: یافته های مطالعه نشان داد که نسخه فارسی پرسشنامه WOMET دارای قابلیت پاسخ دهی بالایی بوده و ابزار مناسبی در ارزیابی کیفیت زندگی بیماران با آسیب منیسک های زانو می باشد.

سابقه و هدف: انجام جراحی بای پس عروق کرونر در بیمار مبتلا به سندرم پس از آسیب قلبی (پریکاردیت شدید متعاقب سکته قلبی) بسیار نادر و دشوار بوده وخطر جراحی ناقص و ناموفق و آسیب قلبی زیاد است. جراحی ناقص می تواند منجر به افزایش مرگ و میر و عوارض بعد از عمل شود. یک مورد جراحی اورژانس بای پس عروق کرونری در بیمار مبتلا به سندرم پس از آسیب قلبی گزارش می گردد. گزارش مورد: بیمار آقای 64 ساله با درد قفسه سینه و تنگی نفس فعالیتی از دو هفته پیش در مرکز قلب سیدالشهدا ارومیه بستری شده بود. بیماری های همراه او شامل دیابت شیرین (نوع دو)، فشار خون بالا، سیگار کشیدن و چاقی بود. در نوار قلبی، فیبریلاسیون دهلیزی با پاسخ بطنی بالا داشت. در اکوکاردیوگرافی کسر جهشی بطن چپ 50% و مایع پریکاردیال خفیف تا متوسط گزارش شده و در آزمایشات، هموگلوبین پایین و کراتینین سرم بالا داشت. در آنژیوگرافی عروق کرونری، تنگی 50% دیستال شریان کرونر اصلی چپ و درگیری سه رگ قلبی رویت شد. در طی عمل جراحی اورژانس بای پس عروق کرونری، التهاب شدید و منتشر سطح قلب و ضخیم شدن پریکارد مشاهده شد .در مسیر احتمالی عروق کرونر، آزاد سازی محدود چسبندگی های پریکارد احشایی انجام شد. عمل جراحی بای پس عروق کرونر دو گرفت (Graft) انجام شد. جدا شدن از پمپ قلبی ریوی با ریتم سینوسی و مقدار کم اینوتروپ انجام شد .تنها عارضه پس از عمل بیمار، تشدید نارسایی کلیه قبل از عمل بود که یک بار در روز دوم بعد از عمل همودیالیز انجام شد. بیمار در روز هشتم بعد از عمل بدون مشکل خاصی مرخص شد و در پیگیری های انجام شده در طی 12 ماه بعد از عمل مشکل بالینی نداشته و در اکوکاردیوگرافی افیوژن پریکارد وجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج گزارش ما، برای یافتن شریان های کرونری هدف و جلوگیری از آسیب قلبی، چسبندگی های التهابی اپی کاردیال باید به طور محدود و دقیق آزاد شوند.

سابقه و هدف: کنترل هیپرگلیسمی بعد از غذا یک استراتژی مهم در مدیریت دیابت نوع دو و کاهش عوارض مزمن مرتبط با آن است. بنابراین مهار کننده های آنزیم های تجزیه کننده کربوهیدرات مانند آلفا-گلوکوزیداز می تواند در درمان این بیماری مفید باشند. هدف از این مطالعه بررسی فعالیت بازدارندگی آلفا-گلوکوزیداز برخی از داروهای سنتی در سلیمانیه می باشد. مواد و روش ها: هشت گونه گیاهی با مشاوره از ادویه ‏ای های معتبر در سلیمانیه تهیه شدند. پس از خشک شدن نمونه‏ ها در هوا و تهیه عصاره متانولی آنها، سنجش آنزیمی به روش میکروپلیت در حضور چهار غلظت مختلف (1، 0/1، 0/01 و 0/001 میلی گرم در میلی لیتر) از عصاره‎ها و کنترل منفی و مثبت انجام شد. در نهایت آنالیز سنتیک آنزیمی و تعیین نوع مهار بر روی عصاره های موثر انجام شد. یافته ها: در میان یازده گونه گیاهی مورد مطالعه، عصاره های متانولی  .Rheum ribes R.، Rubus idaeus L  و .Salix alba L در غلظت یک میلی گرم بر میلی لیتر، به ترتیب با 1/05±98/13% (0/046IC50=)، 2/11±93/39% (0/085IC50=)، و 1/05±84/46% (0/125IC50=)، بیشترین فعالیت بازدارندگی را نسبت به آلفا-گلوکوزیداز از خود نشان دادند. در آنالیز سنتیکی مهار آلفا-گلوکوزیداز، عصاره های .Rubus idaeus L  و .Rheum ribes R مهار از نوع مرکب (رقابتی- غیر رقابتی)، و عصاره .L Salix alba  مهار از نوع غیر رقابتی را نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که عصاره برگ دو گیاه .Rubus idaeus L.، Salix alba L و عصاره ریشه .Rheum ribes R می توانند پس از انجام تست های کلینیکی مناسب، در جلوگیری از افزایش قند خون بعد از صرف غذا استفاده شوند.

سابقه و هدف: باند مناسب براکت به مینا در درمان های ارتودنسی ضروری می باشد. اخیراً نوع جدیدی از باندینگ ها (ادهزیوهای یونیورسال) معرفی شده اند، که ادعا می شود توانایی اتصال به فلزات را دارند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر کاربرد ادهزیوهای یونیورسال بر استحکام باند برشی و شاخص ادهزیو باقی مانده (Adhesive Remnant Index= ARI) براکت های ارتودنسی به مینای دندان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 56 دندان پرمولر انسانی سالم بر اساس ادهزیو مورد استفاده به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. تمام دندان ها با اسید فسفریک 37% اچ شدند. سپس در گروه 1 (کنترل): پرایمر Transbond XT فقط روی سطح مینا اعمال شد. گروه 2: پرایمر Transbond XT هم روی مینا و هم بیس براکت اعمال شد. گروه 3: Single Bond Universal هم روی مینا و هم بیس براکت اعمال شد. گروه 4: G-Permio Bond هم روی مینا و هم بیس براکت اعمال شد. سپس در تمام گروه ها براکت ها با استفاده از کامپوزیت Transbond XT به دندان ها باند شدند. پس از ذخیره نمونه ها در آب و انجام 2000 سیکل حرارتی، مقادیر استحکام باند برشی براکت به دندان با استفاده از دستگاه تست یونیورسال ثبت شد. نمونه های دباند شده نیز با بزرگنمایی 10 برابر زیر استریومیکروسکوپ جهت ارزیابی میزان ادهزیو باقی مانده روی دندان (ARI) ارزیابی شدند. یافته ها: بیشترین استحکام باند در گروه سوم (MPa 8/7±25/4) و کمترین مربوط به گروه دوم ( MPa5/3±16) بود .استحکام باند گروه سوم به صورت معنی داری بیشتر از گروه 2 بود (0/03p=) و تفاوت بین گروه های دیگر معنی دار نبود. از نظر شاخص ادهزیو باقی مانده بین گروه های مختلف تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که استحکام باند براکت ارتودنسی به مینای دندان با ادهزیوهای یونیورسال (Single Bond Universal & G-Permio Bond ) مشابه با ادهزیو معمولی (Transbond XT) می باشد.

1سابقه و هدف: بیش از 80% از زنان علائم جسمی، وازوموتور، جنسی و روانی پس از یائسگی را تجربه می کنند که در 20-10% از زنان، شدت علائم یائسگی بر کیفیت زندگی آنها تاثیر می گذارد. به دلیل عوارض استفاده از داروهای شیمیایی، این مطالعه به منظور مقایسه اثربخشی روغن گل مغربی و روغن سویا در زنان یائسه انجام شد. مواد و روش ­ها: در این مطالعه تصادفی و شاهددار آینده نگر، 40 زن یائسه در دو گروه 20 نفری، 500 میلی گرم روغن گل مغربی و 233 میلی گرم عصاره روغن سویا دو بار در روز به مدت 8 هفته، قرار گرفتند. اندازه گیری هورمون های سرم (هورمون محرک فولیکول، هورمون لوتئینیزه، استرادیول)، پروفایل لیپیدی، گلوکز خون ناشتا و همچنین پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا انجام شد. همچنین علائم مربوط به یائسگی بر اساس امتیاز ارزیابی علائم یائسگی (محدوده 3-0) بررسی و مقایسه شد. یافته ها: میانگین سنی زنان 3/7±51/65 سال بود. پس از 2 ماه درمان با روغن گل مغربی، کاهش هورمون محرک فولیکول مشاهده شد و سطح هورمون لوتئینه کننده با افزایش سطح استرادیول (10/64-%) (8/09-%) (7/47%) همراه بود (0/05>p). در ضمن، زنان دریافت کننده روغن سویا به ترتیب افزایش هر سه هورمون (5/77%، 12/73% و 13/39%) را نشان دادند (0/05>p). کلسترول تام و تری گلیسیرید در هر دو گروه پس از درمان کاهش یافت (0/05>p)، سطح گلوکز خون ناشتا فقط در گروه 1 کاهش یافت (1/39-%)، پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا تنها در گروه 2 (22/33-%) کاهش یافت (0/05>p). در هر دو گروه، زنان با علائم خفیف تا متوسط پس از یائسگی قبل از درمان (نمره ارزیابی علائم یائسگی از 0/75 تا 2/25)، پس از 2 ماه کاهش قابل توجه در هر گروه تا مرحله بدون علامت (کمتر از 0/75) (0/01>p) نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که هر دو مکمل روغن گل مغربی و روغن سویا علائم مربوط به یائسگی را بهبود می بخشند.

سابقه و هدف: کم کاری ارثی تیروئید یکی از شایع ترین بیماری های غدد درون ریز و یکی از عمده ترین علت ناتوانی ذهنی و تاخیر تکامل حسی- حرکتی در شیرخواران است. هدف از این مطالعه مروری تعیین شیوع کلی کم کاری ارثی تیروئید در نوزادان ایران می باشد. مواد و روش ­ها: در این مطالعه مرور سیستماتیک و متاآنالیز، مروری جامع بر پایگاه های (SID)Scientific Information Database  ، Medline (PubMed)، ScienceDirect و Scholar Google  با استفاده از واژه های کلیدی کم کاری ارثی تیروئید، نوزادان و غربالگری تا آذرماه 1401 انجام گرفت. اطلاعات استخراج شده وارد نرم افزار Comprehensive meta-analysis (Version 2) شده و متاآنالیز با روش اثرات تصادفی در مطالعات بررسی شد. یافته ها: در جستجوی پایگاه های مورد بررسی تعداد 248 مقاله به صورت اولیه به دست آمد. پس از حذف 169 مقاله تکراری و حذف بر اساس شرایط ورود و خروج مطالعات، تعداد 79 مقاله وارد ارزیابی ثانویه شد و در نهایت با حذف 60 مقاله بی ربط، تعداد 17 مقاله وارد بررسی متاآنالیز گردید. در بررسی 17 مطالعه با حجم نمونه 674466 نوزاد ایرانی، بر اساس متاآنالیز شیوع کم کاری ارثی تیروئید در نوزادان ایرانی 0/002 (0/003-0/002 =95% CI) بوده که بر حسب درصد 0/2% و 2 در هر 1000 تولد زنده گزارش شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که شیوع کم کاری ارثی تیروئید در نوزادان ایران 2 در هر 1000 تولد زنده می باشد و نشان دهنده بالا بودن این بیماری در نوزادان کشور می باشد و نیازمند آگاه کردن مادران باردار و همچنین تداوم انجام غربالگری بدو تولد می باشد.

سابقه و هدف: اتواسکلروز یک بیماری با اختلال در بازسازی کپسول لابیرنتین است که با سرگیجه و سبکی سر همراه می باشد. یکی از علل احتمالی آن، همراهی وستیبولار اکویداکت عریض با این بیماری می باشد. در این مطالعه شیوع وستیبولار اکویداکت عریض در این بیماران در مقایسه با جمعیت نرمال بررسی شده است. مواد و روش ­ها: در این مطالعه مقطعی 26 فرد مبتلا به اتواسکلروزیس دو طرفه و 26 نفر با حداقل داشتن یک گوش سالم نیاز به سی تی اسکن مورد مقایسه قرار گرفتند. وستیبولار اکویداکت از طریق ارزیابی دو فاکتور عرض نقطه میانی آن بین دیافراگم خارجی و کروس مشترک و عرض آن در ناحیه دیافراگم خارجی بررسی و بین دو گروه مقایسه شد. هدایت استخوانی، آستانه درک گفتار، گپ بین هدایت استخوانی و هدایت هوایی در بیماران اتواسکلروز با وستیبولار داکت عریض و نرمال محاسبه و با هم مقایسه انجام شد. یافته ها: میانه عرض وستیبولار اکویداکت در ناحیه آپرتور خارجی در بیماران مبتلا به اتواسکلروز (1/2 میلی متر) به طور معنی داری بیشتر از افراد سالم (1 میلی متر) بود (0/046=p). از نظر اندازه اکویداکت وستیبولار در بیماران اتواسکلروز تعداد 5 بیمار (9/6%) با یافته های رادیولوژیک وستیبولار اکویداکت عریض یافت شد. با این حال این میزان اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. در بیماران اتواسکلروز آستانه شنوایی از راه استخوان در تمامی فرکانس ها در افراد با وستیوبلار اکویداکت بزرگ به طور معنی داری از سایر بیماران بالاتر بود (0/001>p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه شیوع وستیبولار اکویداکت عریض در بیماران مبتلا به اتواسکلروز قابل توجه بوده و بهتر است قبل از جراحی به سی تی اسکن بیماران توجه کافی شود تا از عوارض احتمالی بعدی پیشگیری شود.

سابقه و هدف: گزانتوگرانولوم یک واکنش التهابی ناشایع و مزمن می باشد که با تجمع ماکروفاژهای فومی در بافت های مختلف بدن نظیر پوست، کیسه صفرا و کلیه مشخص می گردد و اغلب با بدخیمی اشتباه می شود. هدف از این گزارش، معرفی یک مورد واکنش گزانتوگرانولوم شدید در بستر تیروئید به دنبال درمان لوبکتومی قبلی کانسر پاپیلری تیروئید می باشد که اکنون با تشخیص کلینیکی عود تومور مجدداً جراحی شده است. گزارش مورد: بیمار خانم 42 ساله ای است که دو سال پیش به علت توده گردنی بررسی و با تشخیص کانسر پاپیلری تیروئید تحت جراحی ناکامل تیروئید (لوبکتومی) قرار گرفته بود. اکنون با احساس گرفتگی گلو مراجعه کرد. در معاینه، توده در محل تیروئیدکتومی قبلی لمس شد که پس از انجام سونوگرافی و سی تی اسکن با تشخیص عود تومور قبلی مورد جراحی مجدد قرار گرفت. در بررسی پاتولوژی بافت تیروئید به همراه بافت های چسبنده اطراف، در برش های اولیه صفحات سلولی با سیتوپلاسم فراوان روشن و گرانولر در بین عضلات و بافت همبندی و چربی ارتشاح وسیع یافته، مشاهده گردید که پس از بررسی و انجام ایمینوهیستوشیمی برای مارکرهای 68CD، 100S و CK، همه موارد منفی، به جز مارکر 68CD که اختصاصی ماکروفاژ می باشد، مثبت شد که مطرح کننده تشخیص گزانتوگرانولوم می باشد. سپس تمام بافت ارسالی از نظر عود پاپیلری کارسینوم بررسی شد که نتیجه منفی بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مورد گزارش شده، در بیماران لوبکتومی تیروئید با علائم عود کارسینوم پاپیلری تیروئید، گزانتوگرانولوم باید مد نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: سرطان دهانه رحم چهارمین سرطان شایع در جهان است. مهمترین مسئله در درمان سرطان، تخریب سلول های سرطانی در حضور سلول های طبیعی است. به همین دلیل استفاده از منابع طبیعی مانند گیاهان برای درمان سرطان ضروری است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات ضد باکتریایی عصاره اتانولی گیاه خارشتر بر استافیلوکوکوس اورئوس و سودموناس آئروژینوزا و سمیت سلولی بر رده سلولی سرطان رحم Hela می باشد. مواد و روش ­ها: در این مطالعه تجربی، ابتدا عصاره اتانولی خارشتر تهیه شد و سپس احیای دو سویه استاندارد استافیلوکوکوس اورئوس (ATCC: 25923) و سودوموناس آئورژینوزا (ATCC: 27853) لیوفریزه با کشث در محیط مغذی انجام شد. به منظور تایید سویه های استاندارد تست های بیوشیمیایی انجام شد. برای تعیین حداقل غلظت مهارکنندگی (Minimum Inhibitory Concentration) از روش میکرودایلوشن استفاده شد و بعد از به دست آوردن MIC، حداقل غلظت کشندگی (Minimum Bactericidal Concentration) مورد بررسی قرار گرفت. همچنین اثرات سمیت سلولی عصاره در غلظت های (0/1، 10، 50، 100، 500 و 1000 میکروگرم بر میلی لیتر) بر روی رده سلولی HeLa در مدت زمان 48 ساعت توسط روش MTT و مقایسه سمیت آن با گروه سیس پلاتین (گروه کنترل مثبت) بررسی شد. یافته ها: عصاره اتانولی گیاه خارشتر از غلظت 50 میکروگرم بر میلی لیتر رشد سلول های سرطانی را کاهش داده است که در مقایسه آماری غلظت های 50 ،500 و 1000 میکروگرم اختلاف معنی داری داشتند (0/05>p). طبق نتایج MIC حداقل غلظت مهاری رشد عصاره روی سویه استاندارد استافیلوکوکوس اورئوس و سودوموناس آئورژینوزا به ترتیب 4000 و 16000 میکروگرم بر میلی لیتر گزارش شد و طبق نتایج MBC حداقل غلظت کشندگی عصاره 4 برابر MIC (16000 میکروگرم/میلی لیتر) در گونه استافیلوکوکوس اورئوس (ATCC: 25923) مشاهده گردید ولی در گونه سودوموناس آئورژینوزا (ATCC: 27853) توانایی کشندگی نداشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که عصاره اتانولی گیاه خارشتر از طریق فعالیت آنتی اکسیدانی بر سلول های Hela اثر کرده و سبب مهار رشد آنها شده است و طبق نتایج MIC و MBC هم نشان داده شد که بیشترین اثر مهارکنندگی روی سویه استاندارد استافیلوکوکوس اورئوس بوده و روی سویه سودوموناس آئورژینوزا اثری نداشته است.

سابقه و هدف: ریفلاکس ادراری شایع ترین ناهنجاری ارولوژیک در کودکان محسوب می گردد. حدود نیمی از کودکان دارای عفونت ادراری، هم زمان مبتلا به ریفلاکس ادراری می باشند. با توجه به اهمیت ریفلاکس ادراری در کودکان و مطالعات متناقض در زمینه ارتباط درجات مختلف ریفلاکس با دفعات عود عفونت ادراری، این مطالعه با هدف مقایسه عود عفونت ادراری در کودکان با درجات مختلف ریفلاکس وزیکویورترال انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 150 کودک با پیلونفریت و ریفلاکس وزیکویورترال که طی سال های 98-1390 به بیمارستان کودکان امیرکلا مراجعه کرده اند، انجام شد. درجات ریفلاکس با سیستوگرافی با ماده حاجب (Voiding Cystourethrography= VCUG) یا سیستوگرافی با ماده ایزوتوپ (DRNC =Direct Radionuclide Cystography) تعیین شد. کودکان به مدت 2 سال پیگیری و در صورت علائم بالینی با کشت ادراری مثبت به عنوان عود عفونت ادراری در نظر گرفته شدند. یافته ها: از 150 کودک مطالعه، 126 نفر (84%) دختر و 24 نفر (16%) پسر با میانگین سنی 11/53±27/17 ماه بودند. 95 نفر (63/3%) یک مرتبه، 37 نفر (24/7%) دو مرتبه، 8 نفر (5/3%) سه مرتبه و 10 نفر (6/7%) چهار مرتبه عود عفونت ادراری را تجربه کردند. نسبت شانس عود عفونت ادراری بیش از دو مرتبه، در کودکان با درگیری ریفلاکس درجه 3 و 4، بالاتر از کودکان با ریفلاکس درجه 1 و 2 بود (3/20=OR، 9/75-1/05=95%CI ، 0/041=p). اما عود عفونت ادراری در کودکان به تفکیک سن تشخیص بیماری، جنسیت و یک یا دو طرفه بودن ریفلاکس، تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که کودکان با درگیری متوسط و شدید ریفلاکس وزیکویورترال در مقایسه با درگیری خفیف، عود عفونت ادراری بالاتری را تجربه می کنند.

سابقه و هدف: استفاده از پرفوراسیون مکانیکی به عنوان جایگزینی برای سیم فرکانس رادیویی در درمان آترزی دریچه ریوی با سپتوم بطنی سالم، نوعی بیماری قلبی مادرزادی سیانوتیک وابسته به مجرا می باشد. ما تجربه خود را در مورد این روش به اشتراک می گذاریم که به طور ویژه برای مراکزی که به سیم های فرکانس رادیویی دسترسی ندارند، کاملاً مناسب خواهد بود. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی، از مهر ماه 1390 تا مرداد 1401 بر روی کلیه نوزادان مراجعه کننده به مرکز جراحی قلب و کاتتریزاسیون شهید المحراب در بابل عراق که ابتلای آنها به سیانوز شدید و آترزی دریچه ریوی وابسته به مجرای شریانی باز (PDA=Patent Ductus Arteriosus) با سپتوم بطنی سالم توسط اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک تأیید شده بود، انجام گردید. یک روش وایرینگ انسداد کامل مزمن (CTO =Chronic Total Occlusion) برای ایجاد پرفوراسیون از طریق دریچه ریوی آترتیک با اتساع بالون دریچه ریوی، از طریق یک رویکرد انتگراد (18=n) یا رتروگراد (10=n) استفاده شد. یافته ها: در مجموع 28 نوزاد شامل 14 نوزاد کوچکتر از یک ماه و 14 مورد بزرگتر از یک ماه وارد مطالعه شدند. 15 مورد (53%) پسر بودند. میانگین اشباع اکسیژن قبل از مداخله 7/43±44/48% بود که به طور معنی داری تا 7/71±88/35% افزایش یافت (0/001>p). بطن های سه گانه در 56/5% بیماران یافت شد. در 23 مورد (82/1%) پرفوراسیون موفقیت آمیز با بالون ولوپلاستی و در 5 مورد مرگ به عنوان عارضه پرفوراسیون گزارش شد. عمل انتگراد با بقای بالاتر از رتروگراد همراه بود (0/041=p). 21/5% از بیماران برای افزایش جریان خون ریوی نیاز به یک فرآیند اضافی شامل شانت گلن یا شانت BT داشتند. بهبود نارسایی تریکوسپید در 87% بیماران تایید شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که پرفوراسیون دریچه های ریوی آترتیک با کاتتر و به دنبال آن بالون والولوپلاستی یک گزینه درمانی عملی و مؤثر برای آترزی ریوی و سپتوم بطنی سالم است.

سابقه و هدف: خردسالان ممکن است اجسام خارجی را وارد حفره دهان خود کنند که می تواند منجر به آسیب های بافت سخت و نرم گردد. این اجسام خارجی می توانند به عنوان منبع بالقوه عفونت عمل کنند و بعدها منجر به شرایط دردناک برای کودک گردند. هدف از این مقاله گزارش یک مورد غیر معمول تورم دهانی به علت فرو رفتن جسم خارجی در لثه می باشد. گزارش مورد: بیمار پسری 13/5 ماهه است که والدین او با شکایت از وجود تورم قرمز روشن به ابعاد حدود 1×1 سانتی متر در ناحیه مولر اول شیری سمت راست فک پایین، مراجعه کردند. این برجستگی به طور ناگهانی ایجاد شده، قوام سفت و سطح صاف داشته و فاقد درد بود. در نمای رادیوگرافی پری اپیکال، دندان مولر اول شیری در حال رویش مشاهده گردید و هیچگونه مورد غیر عادی دیده نشد. به علت چسبندگی شدید ضایعه به مخاط زیرین، تلاش برای جداسازی ضایعه با استفاده از سوند، موفقیت آمیز نبود. به دلیل نمای غیر معمول ضایعه و عدم همکاری کودک، تصمیم بر رویکرد محافظه کارانه و پیگیری ضایعه گرفته شد. در پیگیری 2 هفته بعد، جسم خارجی به صورت خود به خود از بافت لثه جدا شد و رویش دندان زیرین با فاصله 2 هفته بعد از آن، به صورت طبیعی صورت گرفت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که در شرایط بالینی با نمای غیر معمول و اتیولوژی نامشخص، جسم خارجی به عنوان یک تشخیص افتراقی در خردسالان در نظر گرفته شود و تا حد ممکن از درمان های تهاجمی زود هنگام پرهیز گردد.

سابقه و هدف: بیهوشی عمومی و لوله گذاری داخل نای، سیستم عصبی سمپاتیک را فعال می کند که ممکن است بر عصب گیری قلب تأثیر بگذارد. لذا هدف از این مطالعه، بررسی بروز انفارکتوس میوکارد (Myocardial Infarction= MI) در بیماران بالغ اﻳﻨﺘﻮﺑﻪ شده در بخش مراقبت های ویژه (ICU) می باشد. مواد و روش ­ها: این مطالعه مقطعی بر روی کلیه بیماران اﻳﻨﺘﻮﺑﻪ شده طی چهار ماه در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان آموزشی امام صادق از دی ماه 1400 تا اردیبهشت 1401 انجام شد. بیماران به روش سرشماری انتخاب شدند. از الکتروکاردیوگرام (ECG)، اکوکاردیوگرام، نظارت بر فشار خون، سایر علائم حیاتی و تست تروپونین I با حساسیت بالا برای تشخیص انفارکتوس میوکارد استفاده شد. بیماران به دو گروه نرمال و تروپونین بالا تقسیم شدند. تشخیص اولیه در بخش مراقبت های ویژه ثبت شد. بیماران پس از 60 روز با ویزیت یا تماس تلفنی پیگیری شدند. یافته ها: در این مطالعه 40 بیمار با میانگین سنی 7/3±56/6 سال شرکت داشتند. 17 مورد انفارکتوس میوکارد (42/5%) جدید در بخش مراقبت های ویژه وجود داشت. سطوح تروپونین به طور معنی داری با سن، فشار خون بالا و فیبریلاسیون دهلیزی مرتبط بود (0/05>p)، اما این ارتباط با جنسیت یا نوع بیماری معنی دار نبود. احتمال مرگ و میر در بیماران با سطح تروپونین بالا در 60 روز در مقایسه با بیماران با سطح طبیعی سه برابر بیشتر بود (0/0247). آنالیز رگرسیون لجستیک ارتباط مثبت و معنی داری را بین سطوح تروپونین و مرگ و میر، کنترل سن، فشار خون بالا و فیبریلاسیون دهلیزی تایید کرد (5/49 =نسبت شانس، 27/15-1/15 =95% CI، 0/033=p). سن، فشار خون بالا و فیبریلاسیون دهلیزی پیش بینی کننده قابل ملاحظه ای برای مرگ و میر نبود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما سطح بالای انفارکتوس میوکارد در بیماران غیر قلبی بخش مراقبت های ویژه و همچنین ارتباط معنی داری بین افزایش سطح تروپونین و افزایش مرگ و میر طی 60 روز در بیماران بخش مراقبت های ویژه را نشان داد. یافته های این مطالعه اهمیت نظارت بر سطح تروپونین را به عنوان یک شاخص پیش آگهی در بیماران بدحال نشان می دهد.

سابقه و هدف: کارسینوم پاپیلاری تیروئید (PTC =Papillary Thyroid Carcinoma) می تواند تحت تاثیر بیماری های زمینه ای قرار گیرد. در مورد اینکه آیا کارسینوم پاپیلاری تیروئید و تیروئیدیت هاشیموتو مرتبط هستند، اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر تیروئیدیت هاشیموتو بر کارسینوم پاپیلاری تیروئید می باشد. مواد و روش­ ها: این مطالعه گذشته نگر بر روی 100 مورد تیروئیدکتومی کامل (TT =Total Thyroidectomy) مراجعه کننده به مراکز پاتولوژی بیمارستان های دولتی و خصوصی اقلیم کردستان عراق طی سال های 1398 تا 1400 انجام شد. اطلاعاتی در مورد یافته های هیستوپاتولوژیک از قبیل تشخیص پاتولوژی، تیروئیدیت هاشیموتو (HT =Hashimoto Thyroiditis)، گواتر سمی، گواتر مولتی ندولار (MNG =Multinodular Goiter) بر اساس گزارش پزشک و نتایج سیتولوژی آسپیراسیون سوزنی ظریف (FNAC =Fine Needle Aspiration Cytology) جمع آوری و مقایسه شد. یافته ها: از 100 مورد تیروئیدکتومی کامل مورد بررسی، 41 مورد به عنوان تیروئیدیت هاشیموتو تشخیص داده شد، 22 مورد کارسینوم پاپیلاری تیروئید شناسایی شد که 11 مورد مربوط به زمینه تیروئیدیت هاشیموتو بود. از 100 تیروئیدکتومی کامل، در 54 مورد گواتر غیر سمی و در 5 مورد گواتر سمی مشاهده شد. شایع ترین اندیکاسیون برای تیروئیدکتومی کامل، گواتر مولتی ندولار بود که در 10 مورد کارسینوم پاپیلاری تیروئید مشاهده شد. ارتباط معنی داری بین تیروئیدیت هاشیموتو و کارسینوم پاپیلاری تیروئید (0/036=p) با نسبت شانس 1/87 (2/82-1/19=95%CI) وجود داشت. سیتولوژی آسپیراسیون سوزنی ظریف در 7 مورد بدخیم یا مشکوک به کارسینوم پاپیلاری تیروئید و تشخیص بافت شناسی در 5 مورد بدخیم بود. 14 عمل جراحی بسته به یافته های رادیولوژیک ندول های مشکوک با تشخیص سرطان تیروئید در 6 مورد انجام شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه ارتباط بالقوه ای را بین تیروئیدیت هاشیموتو و کارسینوم پاپیلاری تیروئید نشان داد.

سابقه و هدف: بیماری آلزایمر شایع ترین بیماری مخرب مغزی است که با اختلالات شناختی همراه می باشد. با توجه به نقش محافظتی انسولین در عملکردهای سیستم عصبی، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تجویز داخل بینی انسولین بر اختلالات شناختی و نوروژنز در موش های صحرایی تیمار شده با استرپتوزوتوسین (STZ) می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در 4 گروه 8 تایی: کنترل، STZ،STZ +انسولین و انسولین تقسیم بندی شدند. مدل آلزایمر با تزریق درون بطنی STZ (mg/kg3؛  μl3 در هر بطن) القاء شد. دو هفته پس از تزریق STZ، بررسی عملکردهای شناختی با استفاده از تست ماز بعلاوه ای شکل مرتفع (Elevated Plus Maze= EPM) و آزمون یادگیری اجتنابی غیرفعال (Passive Avoidance= PA) انجام گرفت. تیمار با انسولین (روزانه  IU2؛  μl10 در هر مجرای بینی) پس از تزریق STZ و به مدت 14 روز متوالی انجام گرفت. تغییر بیان ژن های دخیل در نوروژنز (Nestin، DCX وKi67) در ناحیه هیپوکامپ، توسط تکنیکReal-time PCR بررسی گردید. یافته ها: STZ سبب افزایش حضور در بازوهای باز در مرحله اکتساب (5/24±64/5) و به یادآوری حافظه (5/55±60/25) نسبت به گروه کنترل (2/17±33 و 2/06±26/38) در تست EPM شد (به ترتیب 0/05p< و 0/01p<). بعلاوه سبب کاهش به خاطرآوری یادگیری 90 دقیقه (6/03±77/57) و 24 ساعت (7/25±90/25) بعد از آموزش، نسبت به گروه کنترل (3/19±254/38 و 3/46±238/13) در تست PA شد (به ترتیب 0/001p< و 0/05p<). تیمار با انسولین سبب بهبود پارامترهای فوق در تست EPM (به ترتیب 4/14±41/88 و 4/16±31/5) و PA (به ترتیب 2/32±278/88 و 2/12±218/5) نسبت به گروه STZ شد. STZ همچنین منجر به کاهش بیان ژن Nestin (0/04±0/46)، DCX (0/04±0/35) وKi67 (0/05±0/41) نسبت به گروه کنترل (به ترتیب 0/11±1/02، 0/04±1 و 0/08±1/01) گردید (به ترتیب 0/01p<، 0/001 p< و 0/001p<)، در حالی که تیمار با انسولین توانست بیان این ژن ها را افزایش دهد (به ترتیب 0/09±0/87، 0/02±0/78 و 0/08±0/69) (0/05p<). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که انسولین سبب بهبود عملکردهای شناختی و افزایش نوروژنز در موش های تیمار شده با STZ گردید، بنابراین انسولین می تواند به عنوان یک هدف درمانی موثر در بیماری آلزایمر مورد توجه بیشتری قرار بگیرد.

سابقه و هدف: عفونت محل جراحی (SSI =Surgical Site Infection) پس از آپاندکتومی باز (OA =Open Appendectomy) یک عفونت شایع مرتبط با مراقبت های بهداشتی است. شایع ترین شکل آن، عفونت محل جراحی سطحی است که با عوارض و مرگ و میر قابل توجهی همراه است. هدف از این مطالعه، ارزیابی عوامل موثر بر عفونت محل جراحی سطحی در آپاندکتومی باز اورژانسی است. مواد و روش ­ها: این مطالعه کوهورت گذشته نگر بر روی بیمارانی که در بیمارستان آموزشی شار در شهر سلیمانیه عراق طی 6 ماه از اسفند 1400 تا شهریور 1401 تحت آپاندکتومی باز اورژانسی قرار گرفتند، انجام شد. ارزیابی زخم توسط مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری و معیارهای عفونت محل جراحی (فقط پوست محل جراحی تحت تأثیر قرار گرفته باشد یا علائم درد یا حساسیت و اریتم، درناژ آبسه، یا ارگانیسم هایی که در کشت زخم یافت می شوند، وجود داشته باشد) انجام شد. اطلاعات دموگرافیک، سابقه پزشکی، متغیرهای قبل و بعد از عمل جمع آوری و مقایسه شد. یافته ها: از 320 شرکت کننده، 51/6% مرد با میانگین سنی 12/2±21 سال بودند. تعداد کل موارد عفونت محل جراحی 35 (10/9%) بود. تفاوتی بین گروه ها بر اساس جنسیت وجود نداشت. بر اساس آنالیز دو متغیره، سن، چاقی، سیگار کشیدن، بیماری مزمن و فاکتورهای متعدد بین عمل و قبل از عمل با عفونت محل جراحی در ارتباط بود. اما، پس از تعدیل پیش بینی کننده ها، تنها استفاده از تکنیک های بخیه زدن زیر پوستی به طور قابل توجهی با ریسک  بالاتر عفونت محل جراحی در مقایسه با بخیه های منقطع ساده همراه بود (0/004=p، 20/184=OR، 152/437-2/673 =95% CI). همچنین استحمام مناسب در 5 روز اول پس از جراحی، خطر ابتلا به عفونت محل جراحی را به طور قابل توجهی در مقایسه با سایر موارد کاهش داد (0/025=p، 0/042=OR، 0/417-0/004 =95% CI). هیچ ارتباط معنی داری بین وجود یا زمان زهکشی زخم، طول مدت بستری پس از عمل، تعویض پانسمان، استفاده از ضد عفونی کننده یا روز برداشتن بخیه یافت نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه طیف وسیعی از عوامل مؤثر در عفونت محل جراحی سطحی را در بیماران تحت آپاندکتومی باز نشان داد.

سابقه و هدف: بیماری پریودنتال نوعی بیماری التهابی مزمن است که منجر به آسیب به بافت نرم و سخت می شود. با توجه به اهمیت سلامت پریودنتال در فرد، این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین تغییرات میانجی های التهابی و ابتلا به بیماری پریودنتال انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مورد- شاهدی بر روی 120 نفر از مراجعین به گروه پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه بغداد، در سه گروه سالم، گروه پریودنتیت و گروه ژنژیویت و هر گروه شامل 40 نفر (20 مرد و 20 زن) انجام شد. اطلاعات دموگرافیک همه افراد در فرم اطلاعات ثبت شد. پارامترهای پریودنتال شامل خونریزی به هنگام پروبینگ (BOP)، شاخص پلاک (PI)، از دست رفتن چسبندگی بالینی (CAL)، عمق پروبینگ پاکت (pd) و سطح سرمی اینترلوکین-6 (Il-6)، ایمونوگلوبولین جی (IgG) با روش الایزا و پروتئین واکنشی سی با تکنیک رنگ سنجی ارزیابی شد. یافته ها: میانگین دامنه اینترلوکین-6 برای گروه های پریودنتیت، ژنژیویت و سالم به ترتیب برابر با 1/509±17/3940، 2/214±17/1432 و 1/119±11/3846، میانگین دامنه CRP برای گروه های پریودنتیت، ژنژیویت و سالم به ترتیب برابر با 3/771±5/4477، 3/483±3/5853 و 1/134±2/3813 و میانگین دامنهIgG  برای گروه های پریودنتیت، ژنژیویت و سالم به ترتیب برابر با 2/073±12/3875، 2/380±15/0109 و 1/081±9/4851 بود. پارامترهای بیوشیمیایی و پارامترهای پریودنتال در گروه های پریودنتیت و ژنژیویت نسبت به گروه سالم افزایش بسیار معنی داری داشت (0/05>p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، سطح بالای میانجی های التهابی با بیماری پریودنتال مرتبط بوده و با پیشرفت بیماری پریودنتال و انتقال از ژنژیویت به پریودنتیت افزایش می یابد و همچنین مقادیر برش مطالعه را می توان برای تخمین موارد سالم یا بیمار مبتلا به پریودنتال به کار برد.

سابقه و هدف: آسیب کبدی از عوارض شایع بعد از کولیت اولسراتیو محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثرات حفاظت کبدی داروی سولفاسالازین و شیلاجیت بعد از کولیت اولسراتیو می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای تجربی از 49 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 250-200 گرم در هفت گروه 7 تایی شم، کولیت اولسراتیو، حلال خوراکی، شیلاجیت خوراکی، سولفاسالازین، حلال داخل مقعدی، شیلاجیت داخل مقعدی استفاده شد. برای ایجاد کولیت اولسراتیو بعد از بیهوشی حیوان 2 سی سی اسید استیک (4%) به روش مقعدی تجویز شد. 4 روز بعد از ایجاد کولیت، به به مدت 4 روز شیلاجیت با دوز 250 میلی گرم بر کیلوگرم به شکل گاواژ و مقعدی تجویز شد. در هر گروه مقادیر آنزیم های کبدی (SGPT، SGOT، ALP)، بیلی روبین مستقیم، توتال و آلبومین سرمی آنها در 8 روز بعد از القای کولیت اولسراتیو مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: سولفاسالازین باعث کاهش بیلی روبین توتال (0/04±0/5967) و SGOT (12/7±113/3) شد. تجویز شیلاجیت به صورت مقعدی باعث کاهش بیلی روبین مستقیم (0/02±0/10)، آلبومین (0/2±3/17)،SGOT  (12/7±156/2) و تجویز شیلاجیت به صورت گاواژ باعث کاهش SGOT (12/7±125/0)، بیلی روبین مستقیم (0/02±0/094)، SGOT (12/7±125/0) و SGPT (7/5±93/8) شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تجویز شیلاجیت به صورت خوراکی اثرات حفاظتی بیشتری روی آسیب کبدی ناشی از کولیت اولسراتیو نسبت به شیلاجیت داخل مقعدی دارد و این نتیجه با سولفاسالازین قابل مقایسه می باشد.

سابقه و هدف: رتینوپاتی نارسی (Retinopathy of Prematurity= ROP)، به عنوان یک بیماری وازوپرولیفراتیو شبکیه، از رشد ناکامل سیستم تنفسی نوزادان نارس تأثیر می پذیرد. از آنجائیکه نوزادان نارسی که مبتلا به ROP هستند، سطح کمتری از فشار نسبی اکسیژن (PO2) را دارند، در این پژوهش به بررسی اثر PO2 و میزان اشباع اکسیژن وریدی در پاسخ به درمان بیماران ROP پرداخته شد. مواد و روش ها: این مطالعه کوهورت گذشته نگر (از سال 99-1389) در مرکز مراقب های ویژه نوزادان بیمارستان آیت اله روحانی بابل بر روی 502 نوزاد نارس (کمتر از 34 هفته بارداری و با وزن هنگام تولد کمتر از 2500 گرم) انجام شد. تشخیص ROP و تعیین شدت و ناحیه، توسط پزشک افتالمولوژیست بر مبنای شاخص ICROP در روز نخست تولد صورت پذیرفت. داده های مربوط به PO2 و اشباع اکسیژن وریدی از پرونده بیماران جمع آوری شد. پس از دریافت درمان استاندارد برای ROP، بیماران مجدد در دو گروه کاملاً درمان شده و سایر بیماران (شامل بهبودی نسبی، بدون تغییر و پیشرفت بیماری) از نظر تاثیر PO2 و میزان اشباع اکسیژن در کاهش یا افزایش شدت (I تا IV) و ناحیه (I، II، III) بررسی و مقایسه شدند.  یافته ها: از 502 نوزاد مورد بررسی، 193 نفر دارای شدت (I)، 232 نفر دارای شدت (II)، 76 نفر دارای شدت (III) و 1 نفر دارای شدت (IV) بیماری و 55 نفر دارای ناحیه (I)، 245 نفر دارای ناحیه  (II) و 202 نفر دارای ناحیه (III) بودند. میانگین سطح PO2 و اشباع اکسیژن بین دو گروه بیماران کاملاً درمان شده و سایر بیماران تفاوت معنی داری از لحاظ آماری نداشت. میانگین سطح PO2 و اشباع اکسیژن بین سه گروه افراد با بهبودی نسبی، افراد بدون تغییر و افراد دارای پیشرفت بیماری، تفاوت معنی داری از لحاظ آماری نداشت. همچنین، میزان PO2 و اشباع اکسیژن وریدی ارتباطی با تغییر شدت و ناحیه در بیماران مبتلا به ROP ندارد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که کمبود اکسیژن در ایجاد ROP موثر بوده و اکسیژن درمانی نقشی موثر در درمان بیماران ROP دارد ولی میزان اکسیژن در بدو تشخیص ROP ارتباطی با روند درمان ROP ندارد.

سابقه و هدف: حاملگی اسکار سزارین (Cesarean Scar Pregnancy= CSP) یک عارضه نادر و تهدید کننده زندگی و شامل کاشت کیسه حاملگی در محل اسکار سزارین قبلی است. وجود اسکار سزارین در رحم می تواند تاثیر قابل توجهی بر محل لانه گزینی جفت داشته باشد. شناخت بیشتر محل لانه گزینی جفت در CSP می تواند به مدیریت و پیشگیری از عوارض تهدید کننده این اختلال کمک کند. هدف از این مطالعه بررسی محل جفت در حاملگی های اسکار سزارین می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 44 بیمار با تشخیص CSP در سه ماهه اول بارداری در بیمارستان امام خمینی اهواز از فروردین 1399 تا اسفند 1400 انجام شد. اطلاعات دموگرافیک و بالینی مادری، تعداد حاملگی و زایمان های با سزارین قبلی و مشخصات سونوگرافی و محل جفت از پرونده پزشکی بیماران بررسی شد. مکان جفت بر اساس چهار محل آناتومیک در حفره آندومتر توسط سونوگرافی ترانس ابدومینال بین هفته های 11 و 14 بارداری تعیین و بررسی گردید. یافته ها: میانگین سنی بیماران 5/09±33/95 سال بود. تعداد سزارین های قبلی بین 1 تا 4 و میانگین 0/93±2/32 بود. شایع ترین محل جفت در موقعیت قدامی (61/4%) و سپس محل فوندال (29/5%) و خلفی (9/1%) بود. تعداد زایمان های قبلی سزارین تأثیر معنی داری در محل جایگزینی جفت نداشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد اگرچه بیشترین محل جایگزینی جفت در CSP در محل قدامی می باشد اما جفت خلفی نیز می تواند در حاملگی اسکار وجود داشته باشد و لازم نیست محل جفت قدامی باشد تا تشخیص CSP گذاشته شود.

سابقه و هدف: جراحی پری اپیکال روشی قابل اعتماد برای درمان دندان های دارای ضایعه پری اپیکال است که روش های معمول درمان ریشه برای آن ها مؤثر نمی باشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان جراحی پری اپیکال پس از یک دوره پیگیری یک تا پنج ساله و عوامل مرتبط با میزان موفقیت درمان می باشد. مواد و روش­ ها: در این مطالعه مقطعی، معاینات کامل بالینی و رادیوگرافی بر روی 128 نفر از بیمارانی که در بخش اندودانتیکس دانشکده دندانپزشکی مشهد تحت عمل جراحی پری اپیکال قرار گرفته بودند، انجام شد. موفقیت درمان بر اساس معیارهای رادیوگرافی و بالینی برای سه گروه بهبود یافته، در حال بهبودی و عدم بهبودی بررسی گردید. بیماران از نظر ارتباط میزان موفقیت جراحی پری اپیکال با متغیرهای سن، جنسیت، نوع دندان، نوع فک، حضور پست، نوع ترمیم تاجی و وجود علائم قبل از کار مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: از مجموع 128 بیمار، تعداد 64 بیمار شامل 35 زن و 29 مرد مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد تعداد درمان های موفق در زنان و در دندان های قدامی بیشتر است، هر چند تفاوت آن ها از نظر آماری معنی دار نبود. در رنج سنی 11 تا 30 سال، تمام درمان ها موفق بودند و میزان موفقیت درمان 89 درصدی در گروه های بهبود یافته و در حال بهبودی حاصل شد. همچنین تفاوت آماری معنی داری در میزان موفقیت جراحی پری اپیکال از نظر فاکتورهایی نظیر نوع فک، وجود یا عدم وجود پست، وجود علائم قبل از درمان و نوع ترمیم دندان مشاهده نگردید. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد جراحی پری اپیکال می تواند به عنوان یک روش درمانی مؤثر برای بیماران در نظر گرفته شود. علاوه بر این، عواملی نظیر سن، جنسیت، نوع فک، وجود یا عدم وجود پست، وجود علائم قبل از درمان و نوع ترمیم دندان تأثیر قابل توجهی بر نتیجه درمان ندارند.

سابقه و هدف: جا به جایی فوقانی ماگزیلا طی جراحی ارتوگناتیک به منظور اصلاح رشد عمودی بیش از حد آن می تواند سبب چرخش مندیبل در خلاف جهت عقربه های ساعت و تغییراتی در روابط فکین و اکلوژن دندانی شود. هدف از این مطالعه تعیین ارتباط بین جا به جایی فوقانی ماگزیلا و تغییرات تمایل محوری ثنایای پایین پس از اتوروتیشن مندیبل می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 13 بیمار دارای مال اکلوژن Class II، زاویه پلن مندیبل بیش از 27 درجه و دندان مولر دوم رویش یافته در فک پایین مورد بررسی قرار گرفتند. جا به جایی فوقانی ماگزیلا به میزان 4 میلی متر بر روی رادیوگرافی لترال سفالومتری و مدل دندانی ماگزیلا شبیه سازی شد. پیش بینی میزان اتوروتیشن مندیبل بر روی رادیوگرافی با در نظر گرفتن مرکز کندیل به عنوان مرکز چرخش و بر روی آرتیکولاتور با اندازه گیری میزان چرخش بازوی فوقانی آن توسط شیب سنج دیجیتال بر حسب درجه صورت گرفت. با توجه به قوس چرخش مشابه، میانگین اتوروتیشن مندیبل بیانگر میزان کاهش در Inclination ثنایای پایین می باشد. یافته ها: میانگین اتوروتیشن مندیبل و تغییرات تمایل محوری ثنایای پایین پس از 4 میلی متر جا به جایی فوقانی ماگزیلا، 0/93±3/38 درجه در روش رادیوگرافی لترال سفالومتری و 0/83±2/63 درجه در روش مدل دندانی بود. تفاوت مقادیر حاصل از دو روش از نظر آماری معنی دار بود (0/05>p). نتیجه گیری: پس از جا به جایی فوقانی ماگزیلا، چرخش مندیبل در خلاف جهت عقربه های ساعت سبب Retrocline شدن ثنایای پایین می شود که باید در پیش بینی سفالومتریک پیش از جراحی مورد توجه قرار گیرد.

سابقه و هدف: چاقی روی شاخص های مختلف تشخیص سرطان پروستات نتایج متناقضی را ایجاد کرده است. از آنجائیکه تاثیر نمایه توده بدنی (BMI) بر روی نمره گلیسون و آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) و همچنین خطر کلی طبقه بندی شده نتایج سرطان پروستات حائز اهمیت می باشد، هدف از این مطالعه بررسی ارتباط BMI و سن با نمره گلیسون و PSA در بیماران مبتلا به سرطان پروستات می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 310 بیمار مبتلا به سرطان پروستات مراجعه کننده به بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی بابل در سال های 1400-1390 از نظر سن، قد، وزن، PSA و نمره گلیسون مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران بر اساس BMI به سه گروه چاق (30≤BMI) بیماران دارای اضافه وزن (30-25=BMI) و دارای وزن نرمال (25 BMI<) و بر اساس نمره گلیسون به سه درجه پایین (7G/S<)، درجه متوسط (7=G/S)، درجه بالا (7G/S>) و بر اساس PSA به سه دسته 10-4، 20-10 و بیشتر از 20 تقسیم بندی شدند. سپس ارتباط بین BMI و سن با نمره گلیسون و PSA مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین BMI بیماران 3/77±26/3 کیلوگرم بر متر مربع بود. میانگین PSA 8/5±35/72 نانوگرم بر دسی لیتر و میانگین نمره گلیسون 1/11±7/1 بود. میانگین نمره گلیسون با افزایش سن افزایش یافت (0/001>p، 0/307r=). نمره گلیسون بالاتر ارتباط معنی داری با افزایش PSA داشت (0/001>p، 0/485=r). BMI با نمره گلیسون ارتباط معنی داری نداشت (0/072-=r، 0/102=p). PSA با افزایش BMI کاهش اندکی داشت (0/006=p، 0/157=r). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که افزایش سن با گلیسون اسکور بالاتر همراهی می کند. اما افزایش BMI ارتباطی با افزایش ریسک سرطان پروستات و افزایش نمره گلیسون ندارد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع سرطان های گوارشی در منطقه و اهمیت معیارهای کمک کننده در تشخیص بیماری، این مطالعه با هدف مقایسه شاخص های خونی نسبت نوتروفیل به لنفوسیت (NLR)، نسبت پلاکت به لنفوسیت (PLR) و نسبت لنفوسیت به مونوسیت (LMR) در بیماران سرطان معده در استان مازندران و مقایسه آن با افراد غیر مبتلا انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1398 و 1399 بر روی 62 بیمار مبتلا سرطان مراجعه کننده به بیمارستان امام ساری در گروه مورد و 124 نفر غیر بیمار از جامعه در گروه کنترل انجام شد روش نمونه گیری در گروه مورد به صورت در دسترس و در گروه شاهد به صورت تصادفی از بین جمعیت تحت پوشش کوهورت طبری بود. دو گروه بر اساس سن و جنس همسان سازی شدند. اطلاعات مورد نیاز شامل سن، جنس، LMR، NLR و PLR برای همه افراد و شاخص های پاتولوژیک تومور و وضعیت شیمی درمانی در گروه مورد ثبت گردید. یافته ها: نسبت جنسی در هر دو گروه به صورت 69/4% مرد و 30/6% زن بود. میانگین سنی افراد مورد بررسی در گروه بیماران مبتلا به سرطان و گروه کنترل به ترتیب 12/53±62/3 و 9/02±51/7 سال بود (0/105=p). میانه NLR (2/14 در مقابل 1/62، 0/000=p) و PLR (9/48 در مقابل 6/27، 0/000=p) در گروه مبتلا به سرطان معده به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل سالم و میانگین LMR (2/12±3/42 در مقابل 2/99±10/9، 0/000=p) به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل سالم بود. نتیجه گیری: نتایج NLR و PLR بالا و LMR پایین نشان داد که این شاخص ها می توانند در مطالعات غربالگری سرطان معده مورد استفاده قرار گیرند.

سابقه و هدف: رتینوپاتی نارسی یک بیماری تکاملی پیچیده عروق شبکیه در نوزادان نارس است. بهبود خدمات مراقبتی نوزادان نارس با افزایش خطر وقوع مراحل پیشرفته رتینوپاتی نارسی مرتبط است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر رتینوپاتی نارسی درمان شده در نوزادان نارس بر پیامدهای ساختاری چشم می باشد. مواد و روش­ ها: این مطالعه مقطعی بر روی تعداد 962 نوزاد مبتلا به رتینوپاتی نارسی مراجعه کننده به بیمارستان چشم پزشکی الزهرا در فاصله زمانی سال های 1400-1397 انجام شد. بیماران با توجه به شدت بیماری تحت پیگیری و یا درمان با لیزر و تزریق داخل ویتره ای قرار گرفتند. در رتینوپاتی نارسی درمان شده، پیامدهای ساختاری چشم به صورت پیامد مطلوب و نامطلوب ثبت گردید. پیامد مطلوب به صورت پسرفت عروق پلاس و جدید و پیامدهای نامطلوب به صورت کدورت لنز و جدا شدگی شبکیه در نظر گرفته شد. وزن تولد، جنسیت، سن حاملگی، تهویه مکانیکی، مدت زمان استفاده از اکسیژن، سابقه پرتو درمانی، سپسیس، زجر تنفسی، تعویض خون و سن تشخیص رتینوپاتی نارسی برای هر بیمار ثبت و بررسی گردید. یافته ها: میانگین وزن تولد و سن حاملگی در زمان تولد 457/90±1760/65 گرم و 2/39±32/37 هفته بود. 869 چشم بدون درمان و 93 چشم تحت درمان قرار گرفتند. رخداد پیامدهای نامطلوب در افرادی که تحت درمان قرار گرفته بودند 5/37% بود. آزمون رگرسیون لجستیک نشان داد سن حاملگی، وزن تولد، مرحله بیماری و منطقه درگیری شبکیه با پیامدهای نامطلوب درمان ارتباط معنی داری داشت (0/001=p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، در رتینوپاتی نارسی نیازمند درمان باید سن کمتر حاملگی، وزن کمتر تولد، مرحله بیماری شدیدتر و منطقه درگیری مرکزی تر به عنوان فاکتورهای خطر برای پیامدهای ساختاری نامطلوب درمان در نظر گرفته شوند.

سابقه و هدف: کاندیدیازیس دهان یکی از شایع ترین تظاهرات دهانی سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) است، که کیفیت زندگی بیماران را تحت تأثیر قرار می دهد .لذا این مطالعه با هدف بررسی تأثیر مکمل های غذایی پروبیوتیک بر کلونیزاسیون کاندیدا آلبیکنس (C.albicans) در بیماران مبتلا به ایدز انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 30 نفر از بیماران مبتلا به ایدز با کمتر از 100 سلول CD4 در میلی متر مکعب که تحت درمان ضد رتروویروسی بودند، انجام شد. بیماران بر اساس شماره پرونده پزشکی (زوج، فرد) به طور تصادفی به دو گروه 15 نفری مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله قرص پروبیوتیک (2 قرص در روز به مدت 1 ماه) همراه با درمان ضد رتروویروسی (ART) دریافت کردند. گروه کنترل فقط ART دریافت کردند. 1 میلی لیتر بزاق از هر بیمار در روز اول مطالعه و پس از مداخله جمع آوری شد و روی Sabouraud dextrose agar کشت داده شد تا تعداد کلنی های C.albicans در واحدهای تشکیل دهنده کلنی در میلی لیتر (CFUs/mL) تعیین شود. یافته ها: تعداد CD4 دو گروه در ابتدا یکسان بود. 9 بیمار از گروه کنترل و 8 بیمار از گروه مداخله خارج شدند. بنابراین 13 بیمار (4 زن، 2 مرد در گروه کنترل و 4 زن و 3 مرد در گروه مداخله) مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد کلونی C.albicans در گروه آزمایش به طور تصادفی قبل از مداخله به طور معنی داری بیشتر بود (0/038=p، 40372±47714 =CFUs/mL). پس از مداخله، تفاوت تعداد کلنی های کاندیدا آلبیکنس بین دو گروه معنی دار نبود. در گروه شاهد، تعداد کلنی های کاندیدا آلبیکنس تغییر معنی داری نداشت. در حالی که در گروه مداخله، تعداد کلنی های کاندیدا آلبیکنس پس از مداخله به طور معنی داری کاهش یافت (به ترتیب قبل و بعد از مداخله 40372±47714 و 25683±14571، 0/02=p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، به نظر می رسد مکمل های غذایی پروبیوتیک می توانند کلونیزاسیون کاندیدا آلبیکنس را کاهش دهند.

سابقه و هدف: یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار در موفقیت ترمیم های کامپوزیت قدامی ثبات رنگ در شرایط مختلف دهان می باشد. هدف از این مطالعه بررسی ثبات رنگ چهار نوع کامپوزیت قدامی در محلول های رنگی (چای و قهوه) و پیرسازی با اشعه ماوراء بنفش (UV) به روش اسپکترفوتومتری می باشد. مواد و روش ­ها: این مطالعه آزمایشگاهی روی 80 نمونه از چهار نوع کامپوزیت شامل Kalore، G-aenial، Grandio و Estelite Σ quick انجام شد. نمونه های هرکامپوزیت به 4 زیرگروه شامل غوطه وری در قهوه ( به مدت 48 ساعت)، چای (به مدت 48 ساعت)، آب مقطر (گروه کنترل) و مواجهه با UV (به مدت 168 ساعت) تقسیم شدند. رنگ نمونه ها قبل و بعد از انواع روش های پیرسازی با استفاده از سیستم CIE Lab به روش اسپکتروفوتومتری ارزیابی گردید و تغییر رنگ (ΔE*ab) محاسبه گردید. یافته ها: در همه انواع کامپوزیت ها بیشترین و کمترین میزان تغییر رنگ به ترتیب مربوط به گروه غوطه وری در قهوه و آب مقطر بود. در همه گروه ها بجز زیرگروه های غوطه وری در آب مقطر و غوطه وری در چای Estelite Σ quick (2/79=ΔE*ab)، تغییر رنگ معنی دار مشاهده گردید (3/3

سابقه و هدف: همه گیری کووید-19 باعث بروز موارد متعددی از نارسایی تنفسی تا مرگ شده است. با توجه به اطلاعات اندک موجود در مورد درمان بیماری، هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی پنتوکسی فیلین و کلشی سین در پیشگیری از پیشرفت بیماری تا مرحله وخامت در بیماران بستری با کووید-19 می باشد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور، 120 بیمار (60 تا گروه کنترل و 60 تا گروه مداخله) همسان دارای کووید با سن بالای 40 سال با شدت متوسط و شدید در بیمارستان شفا خرم آباد مورد بررسی قرار گرفتند. گروه مداخله علاوه بر درمان استاندارد، پنتوکسی فیلین با دوز 400 میلی گرم هر 12 ساعت و کلشی سین با دوز 0/5 میلی گرم روزانه دریافت کردند و گروه کنترل به تنهایی رژیم درمانی استاندارد را دریافت کردند. در هر دو گروه، معیارهای بالینی و آزمایشگاهی در خون مقایسه شد. همچنین طول مدت بستری، مدت بستری در بخش مراقبت های ویژه و میزان بهبودی (کاهش علائم بیماری و افزایش اکسیژن خون) و مرگ مقایسه شدند. یافته ها: سن، وزن، جنس، سابقه بیماری و علائم اولیه بیماری دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. دو گروه از نظر نفرات بستری در بخش مراقبت های ویژه (17 نفر، 28/3% از گروه کنترل) و (6 نفر، 10% از گروه مداخله) و تعداد افراد مبتلا به تب مداوم ( 24 نفر، 30% در گروه کنترل) و (12 نفر، 20% در گروه مداخله) تفاوت معنی داری داشتند. همچنین مدت بستری در بیمارستان در گروه مداخله یک روز کمتر بود (0/05>p). اما بین دو گروه از نظر میزان مرگ و میر، یافته های بالینی و آزمایشگاهی تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، تجویز دو داروی پنتوکسی فیلین و کلشی سین ممکن است از ورود به مرحله بحرانی بیماران کووید-19 جلوگیری نماید.

سابقه و هدف: پوسیدگی دندان شایع ترین بیماری در سراسر جهان است و یکی از مشکلات اصلی مراقبت های بهداشتی به شمار می رود. استرپتوکوک موتانس به عنوان عامل اصلی ایجاد پوسیدگی دندان شناخته می شود. این مطالعه استرپتوکوک موتانس را با استفاده از ژن 16S rRNA و ژن spaP به عنوان پیش بینی کننده اولیه پوسیدگی مورد بررسی قرار می دهد. مواد و روش­ ها: این مطالعه مورد شاهدی بر روی 80 کودک پیش دبستانی عراقی 3 تا 5 ساله انجام شد. این کودکان به دو گروه "مورد" شامل 40 کودک مبتلا به پوسیدگی شدید و گروه "شاهد" شامل 40 کودک بدون پوسیدگی، تقسیم شدند. معاینه دندان با معیارهای تشخیصی سازمان جهانی بهداشت انجام شد. نمونه های بزاق تحریک نشده از همه کودکان آماده شد و DNA استرپتوکوک موتانس از تمام نمونه های بزاق استخراج شد. ژن های 16S rRNA و spaP با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) شناسایی شدند و حضور آنها با شدت پوسیدگی دندان مقایسه شد. یافته ها: سن و جنس کودکان در مطالعه تفاوت معنی داری نداشت. شیوع ژن 16S rRNA استرپتوکوک موتانس در هر دو گروه مورد مطالعه 98/8% مثبت و 1/2% منفی بود. در رابطه با ژن spaP، تفاوت معنی داری بین گروه مورد (92/5%) و شاهد (50%) مشاهده شد (0/05≥p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که وجود ژن spaP استرپتوکوک موتانس می تواند پیش بینی کننده ایجاد پوسیدگی دندان باشد. لذا بر مراقبت بیشتر از دندان در این افراد تأکید می شود.

سابقه و هدف: بیماری تروفوبلاستیک حاملگی به طیف خاصی از اختلالات تکثیری تروفوبلاست ها اطلاق می شود که از اپیتلیوم جفت منشا می گیرند. اخیراً شاخص های هماتولوژیکی به عنوان یک روش آسان و در دسترس برای شناسایی بیماران و مانیتورینگ پیشرفت بیماری مورد تحقیق و بحث هستند. لذا این مطالعه به منظور بررسی ارتباط بین سطوح شاخص های هماتولوژیکی با پیشرفت مول هیداتیفورم انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی، بر روی 164 بیمار با تشخیص مول هیداتیفرم در دو گروه مول هیداتیفرم کامل (132 نفر) و مول هیداتیفرم ناقص (32 نفر) انجام شد. تشخیص بیماری بر اساس نتایج پاتولوژی ثبت شده در پرونده بیماران صورت گرفت. اطلاعات مربوط به شاخص های هماتولوژیکی، بیوشیمیایی و هورمون ها جمع آوری و مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: به طور کلی، بین گروه مول هیداتیک کامل و مول ناقص از نظر سن، شاخص توده بدن، اندازه رحم، میزان بروز کیست تکالوتئین و اندازه کیست، گراویدا، پاریته، سقط جنین، سابقه مول قبلی تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. از بین همه نشانگرهای آزمایشگاهی ارزیابی شده (مانند WBC، PLT، MPV/PLT، AST/PLT، RDW/PLT)، تنها میانگین سطح تری یدوتیرونین (T3 آزاد) در گروه مول کامل (2/40±1/50 پیکو مول بر لیتر) در مقایسه با گروه مول ناقص (1/30±1/90 پیکو مول بر لیتر) به طور قابل توجهی کمتر بود (0/004=p). آستانه T3 آزاد (0/87±1/54 پیکو مول بر لیتر) با میزان حساسیت خوب (74/60%)، ویژگی (51/50%) و دقت 50% برای تشخیص مول های کامل از دیگری نشان داد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که سطح بالای T3 آزاد ممکن است نشانگر خوبی برای تشخیص مول هیداتیفرم باشد که ممکن است در تشخیص زود هنگام مول های غیر قابل تشخیص در سونوگرافی مفید باشد.

سابقه و هدف: نیاز به انجام سقط در سه ماه اول بارداری به روش دارویی اثربخش و ایمن، بیشتر از سایر روش های دیگر مورد توجه می باشد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر لتروزول و میزوپروستول و میزوپروستول به تنهایی روی سقط می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 114 بیمار کاندید سقط قانونی در سه ماه اول بارداری به طور تصادفی به سه گروه 38 نفر دریافت کننده میزوپروسترول زیرزبانی به تنهایی همراه با پلاسبو (به همان تعداد لترزول)، میزوپروسترول همراه با لتروزل 10 میلی گرم روزانه به مدت 3 روز و گروه سوم میزوپروستول همراه با لتروزل با دوز روزانه 5 میلی گرم به مدت 3 روز قرار گرفتند. علاوه بر اطلاعات دموگرافیک و مامایی بیماران، پیامد اولیه شامل سقط کامل، ناقص، میزان دوز دریافتی میزوپروسترول و عوارض جانبی در بیماران سه گروه مقایسه شد. یافته ها: متوسط سن بارداری بیماران 9/2±73/1 روز بود. در مجموع 84 (73/7%) نفر از بیماران سقط کامل داشتند، که 28 بیمار (73/7%) در گروه لتروزل 5 میلی گرم، 32 بیمار (84/2%) در گروه لتروزل 10 میلی گرم و 24 بیمار (63/2%) در گروه دارونما بودند. در گروه لتروزل 10 میلی گرم با تفاوت آماری معنی داری میزان سقط کامل در آن ها بیشتر از گروه دارونما بود (84/2 در برابر 63/2%، 0/037=p). 20 بیمار در گروه لتروزل 5 میلی گرم، 16 نفر در گروه لتروزل 10 میلی گرم و تمام افراد گروه دارونما میزوپروسترول دریافت کردند که اختلاف دو گروه لتروزل 10 میلی گرم و دارونما از نظر میزان دریافت میزوپروسترول معنی دار بود (0/001=p). شایع ترین عارضه جانبی در بیماران هر سه گروه تهوع و استفراغ بود که اختلاف آماری معنی داری با هم هر سه گروه نداشتند. نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که لتروزل 10 میلی گرم به همراه میزوپروسترول در بیماران نیازمند به سقط قانونی در سه ماه اول، اثربخشی مناسبی دارد.

سابقه و هدف: خودکارآمدی زنان موجب احساس بهتری نسبت به مادر بودن و بهبود سلامت عمومی می شود. مشوق های فرزندآوری یکی از راهکارهای اساسی اصلاح کاهش جمعیت است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط خودکارآمدی مادرانه با نگرش به مشوق های فرزندآوری و عوامل مرتبط انجام شد ‎است. مواد و روش ها: این مطالعه‎ مقطعی بر روی 384 زن سنین 18 تا 40 سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی بابل در سال 1401-1399 انجام شد. داده‎ ها با استفاده از پرسشنامه ‏های‏ ویژگی های دموگرافیک- باروری، نگرش به مشوق های فرزندآوری و خودکارآمدی مادرانه جمع آوری شد. پرسشنامه مشوق های فرزندآوری شامل 15 گویه با دامنه نمرات از 15 تا 75 و پرسشنامه خودکارآمدی مادرانه شامل 9 گویه با دامنه نمرات از 9 تا 45 بود. یافته ها: میانگین سن زنان 5/42±30/99 سال بود. میانگین تعداد فرزند دلخواه 1/02±2/20 و میانگین زمان اولین فرزندآوری دلخواه پس از ازدواج 1/89±2/96 ماه بود. میانگین نمره کل نگرش مشوق فرزندآوری 15/36±50/45 و میانگین نمره کل خودکارآمدی مادرانه 5/72±31/47 بود. نتایج تست رگرسیون خطی چندگانه، پس از تعدیل سایر متغیرها بیانگر وجود همراهی مثبت معنی دار بین نگرش به مشوق های فرزندآوری با سن ازدواج (0/177β=، 0/001p=)، تعداد فرزند دلخواه (0/179β=، 0/001p=)، و زمان اولین فرزندآوری دلخواه پس از ازدواج (0/116β=، 0/029p=) و همراهی منفی معنی دار با مدت زمان ازدواج بود (0/329-β=، 0/023p=). نتیجه گیری: نتیجه مطالعه نشان داد که‏ مشوق‏های فرزندآوری نقش مثبتی بر نگرش مادران به فرزندآوری دارد. پیشنهاد می‏ شود که این مشوق‏ها در طراحی برنامه‏ های افزایش فرزندآوری در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: گواتر چند ندولار (MNG) شایع ترین بیماری سیستمیک غدد درون ریز است، که خطر توزیع جنسی آن (زن به مرد) 3 به 1 است. بدخیمی اتفاقی تیروئید بعد از جراحی تیروئید، در حالی که قبل از عمل به عنوان تومور خوش خیم تشخیص داده شده بودند، یک مشکل رایج است. لذا هدف از این مطالعه بررسی نقش تشخیصی تیروئیدکتومی کامل در تشخیص انواع سرطان تیروئید پس از عمل که قبل از عمل به عنوان گواتر چند ندولار تشخیص داده می شوند و تعیین عوامل خطر بدخیمی تیروئید در گواتر چند ندولار می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر بر روی 120 بیمار که بر اساس تشخیص تومور تیروئید به دو گروه بدخیم و خوش خیم تقسیم شدند، انجام شد. همه بیماران تحت بیهوشی عمومی تحت عمل جراحی تیروئیدکتومی کامل قرار گرفتند. بیماران بر اساس شرح حال کامل گذشته، معاینه بالینی، بررسی های آزمایشگاهی و رادیولوژیک انتخاب شدند و از FNA با هدایت سونوگرافی و دستگاه سونوگرافی برای تأیید تشخیص سرطان تیروئید و متاستاز غدد لنفاوی استفاده شد. یافته ها: از بین 120 بیمار منتخب، 20 بیمار حذف و 100 بیمار باقیمانده به دو گروه بدخیم 13% و گروه غیر بدخیم 87% که درگیر هیپرپلازی ندولار، تومور التهابی و خوش خیم بودند، تقسیم شدند. میانه سن برای گروه بدخیم (40 سال) بیشتر از گروه غیر بدخیم (30 سال) بود. کارسینوم تیروئید در 46/2% از مردان و 53/8% زنان تشخیص داده شد (0/045=p). علاوه بر این، جنسیت مرد در مقایسه با جنس مونث دارای 2/7 برابر آنالیز به عنوان عامل خطر ابتلا به سرطان تیروئید است (خطر نسبی= 2/714). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، تیروئیدکتومی کامل در بیماران مبتلا به گواتر چند ندولار به دلیل وجود بدخیمی پنهان در این بیماری خوش خیم (MNG) نیاز به عمل مجدد را کاهش می دهد. جنس مذکر عامل خطر مهمی برای سرطان تیروئید است و عامل سن ارتباط معنی داری با سرطان تیروئید پس از عمل ندارد. FNA به هدایت سونوگرافی، دستگاه سونوگرافی و معاینه بالینی برای تشخیص نهایی سرطان تیروئید قبل از عمل کافی نیست.

سابقه و هدف: ضربه مغزی در اثر نیروی فیزیکی شدید در سر ایجاد می شود که آسیب سر ممکن است باز یا بسته باشد. در ضربه مغزی بسته، جمجمه نشکسته است اما ضربه ممکن است به مغز، جمجمه، پوست سر و بافت زیرین و عروق خونی سر آسیب وارد کند. لذا هدف از این مطالعه یافتن رابطه بین چند پارامتر از جمله سطح سرمی اینترلوکین-6، اینترلوکین-8 و مس (Cu) با ضربه مغزی در این بیماران می باشد. مواد و روش­ ها: این مطالعه مقطعی در بیمارستان آموزشی جراحی مغز و اعصاب در بغداد، عراق بر روی 60 بیمار ضربه مغزی در محدوده سنی 20 تا 80 سال، که با 30 فرد سالم همسان شدند، انجام گردید. 5 میلی لیتر نمونه خون حدود 8 ساعت پس از ضربه گرفته شد. اینترلوکین-6 و اینترلوکین-8 سرم با روش سنجش ایمونوسوربنت با استفاده از روش ELISA اندازه گیری شد. مس توسط طیف سنجی جذب اتمی (AAS) اندازه گیری و در دو گروه مقایسه شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری از نظر سن (0/169=p)، جنسیت (0/434=p) و شاخص توده بدنی (0/102=p) بین بیماران ضربه مغزی و افراد سالم وجود نداشت. نتایج حاکی از افزایش معنی دار سطح سرمی اینترلوکین-6 (55/12±177/45 و 22/98±83/43) و اینترلوکین-8 (61/77±181/19 و 15/32±49/99) در بیماران در مقایسه با افراد سالم (0/001>p) و کاهش قابل توجهی در سطح مس در بیماران (0/16±0/84) در مقایسه با گروه سالم (0/15±1/34) (0/001>p) بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، افزایش سطح اینترلوکین ها و عنصر مس می توانند به عنوان نشانگرهای مرتبط با ضربه مغزی مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: سکته مغزی از علل اصلی مرگ و میر و ناتوانی در جهان بوده و درمان آن خون رسانی مجدد بافت مغزی با استفاده از روش های مختلف از جمله تزریق آلتپلاز است. هدف از این مطالعه تعیین پیامد درمان با آلتپلاز وریدی می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی تمام بیماران دچار سکته مغزی مراجعه کننده به بیمارستان روحانی بابل در سال های 1400-1398 انجام شد. بیماران به دو گروه دریافت کننده آلتپلاز وریدی و گروه درمان روتین و حمایتی تقسیم شدند. اطلاعات جمعیت شناختی و نمرات دو مقیاس (NIHSS) National Institute of Stroke Health Scale جهت بررسی بهبود علائم سکته مغزی و (mRS) modified Rankin Scale به منظور ارزیابی شدت ناتوانی در سه دوره 7، 30 و 90 روزه، بررسی و مقایسه گردید. یافته ها: از 100 بیمار مورد مطالعه، 49 نفر در گروه آلتپلاز و 51 نفر در گروه درمان روتین و حمایتی قرار گرفتند. در بررسی مقیاس NIHSS بیماران در سه دوره پیگیری، تفاوت معنی داری در گروه دریافت کننده آلتپلاز در مقایسه با گروه درمان روتین و حمایتی وجود داشت (0/001>p). همچنین در مورد مقیاس mRS، در روز 90 (0/80±0/65 در مقابل 1/11±1/55) برخلاف روز 30 (1/07±1/65 در مقابل 0/92±1/31)، بین دو گروه دریافت کننده آلتپلاز و گروه درمان روتین و حمایتی، تفاوت معنی داری وجود داشت (0/001>p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که درمان با آلتپلاز داخل وریدی می تواند تأثیر خوبی بر اختلالات عصبی پس از سکته داشته باشد و در دراز مدت تا روز نوداُم پیگیری بیمار، میزان ناتوانی در عملکرد روزانه را بهبود بخشد.

سابقه و هدف: متوتروکسات (MTX)، یک داروی شیمی درمانی است که اثرات مخربی روی بافت های بدن از جمله دستگاه تناسلی نر دارد. از آنجائیکه کوآنزیم Q10، آنتی اکسیدانی است که تا حدودی می تواند اثرات تخریبی آن را کاهش دهد، لذا این مطالعه به منظور بررسی اثرات مصرف همزمان داروی متوتروکسات و کوآنزیم Q10 بر ساختار بافت بیضه و پارامترهای اسپرم در موش سوری نر انجام شد. مواد و روش­ ها: در این مطالعه تجربی، 24 سر موش سوری نر نژاد NMRI به چهار گروه شش تایی تقسیم شدند: گروه کنترل با دریافت داخل صفاقی 0/2 میلی لیتر آب مقطر، گروه MTX با دریافت داخل صفاقی mg/kg 20 داروی متوتروکسات یک بار در هفته، گروه CoEnQ10 با دریافت خوراکی کوآنزیم Q10 با دوزmg/kg  200 سه بار در هفته و گروه MTX+CoEnQ10 علاوه بر دریافت داخل صفاقی mg/kg 20 داروی متوتروکسات یک بار در هفته، کوآنزیم Q10 را نیز به صورت خوراکی با دوزmg/kg  200 سه بار در هفته دریافت کرد. همه گروه ها پنج هفته تیمار شدند. بعد از آسان کشی، دم اپیدیدیم و بافت بیضه به ترتیب به منظور بررسی پارامترهای اسپرم و تغییرات هیستومورفومتری و روند اسپرماتوژنز نمونه برداری و بررسی شدند. یافته ها: پس از تیمار با MTX، قدرت زنده مانی، تحرک، شاخص تمایز لوله ای، شاخص اسپرم زایی، ضریب بازسازی اسپرم، میانگین قطر لوله های اسپرم ساز، قطر لومن لوله های اسپرم ساز و ارتفاع اپیتلیوم زایگر به طور معنی دار نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (0/05>p). همچنین تیمار با MTX به طور معنی داری منجر به آسیب به DNA، افزایش میانگین قطر کپسول بیضه و درصد دژنراسیون لوله ای و بیشتر شدن تعداد اسپرم های غیر طبیعی نسبت به گروه کنترل گردید (0/05>p). مصرف همزمان کوآنزیم  Q10به همراه MTX، بهبود معنی دار پارامترهای ذکر شده را به همراه داشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که MTX با تاثیر منفی روی فعالیت متابولیک اسپرم، یکپارچگی غشاء و DNA، سبب کاهش پارامترهای اسپرم و تغییر بافت بیضه و روند اسپرماتوژنز می گردد. بهبود معنی دار مصرف همزمان کوآنزیم Q10 و MTX اثر محافظتی کوآنزیم Q10 را تقویت می بخشد.