مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سال:1383 | دوره:11 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

سو تغذیه یکی از مشکلات شایع در بیماران دیالیزی مزمن است. راه های مختلفی جهت ارزیابی وضعیت تغذیه ای بیماران همودیالیزی وجود دارد که یکی از آنها محاسبه سرعت تولید اوره است. از آنجایی که اوره تنها از کاتابولیسم پروتئین ها حاصل می شود و بین اوره تولید شده و پروتئین کاتابولیزه شده (PCR: Protein Catabolic Rate) یک رابطه خطی وجود دارد، با استفاده از اوره تجمع یافته در فاصله بین دو دیالیز می توان به میزان PCR در این مدت پی برد. در بیمارانی که در تعادل ازتی خنثی به سر می برند میزان پروتئین کاتابولیزه شده و پروتئین مصرف شده تقریبا با هم مساوی است. این مطالعه بر روی 44 بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به مراکز همودیالیز شهر کرمان انجام شد. اطلاعات مورد نیاز در دو دیالیز متوالی جمع آوری شد و با کمک BUN انتهای دیالیز اول و ابتدای دیالیز دوم و فاصله بین دو دیالیز PCR محاسبه شد که میانگین و انحراف معیار آن g/kg/day ‏0.97±0.85 بود. بر اساس نتایج 54% بیماران دچار سو تغذیه بودند و PCR کمتر از 1g/kg/day داشتند. سپس ارتباط PCR با فاکتورهای سن، علت نارسایی کلیه، میزان تحصیلات و میزان آلبومین سرم بررسی شد که در هیچ مورد ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت PCR. در زنان به طور قابل توجهی کمتر از مردان بود (P<0.05) و همبستگی آماری میان PCR و زمان گذشته از آغاز درمان با همودیالیز معکوس و با ارزش بود (P<0.05). و میان PCR و تعداد دیالیز در هفته ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (P<0.05). میانگین و انحراف معیار کفایت دیالیز 0.67±0.37 بود. در حالیکه بر اساس مطالعات متعدد مقدار مطلوب کفایت دیالیز بالاتر از 1.2 است. ارتباط آماری میان کفایت دیالیز و PCR با ارزش بود (P<0.05) با توجه به اینکه میزان مطلوب 1-1.2 g/kg/24h PCR می باشد، بیماران بررسی شده در مطالعه حاضر در مجموع از سو تغذیه رنج می بردند و بیشتر موارد مبتلا به سو تغذیه زنان و بیمارانی بودند که مدت طولانی تری تحت درمان با همودیالیز قرار داشتند. در این مطالعه ارزش PCR و آلبومین سرم در برآورد وضعیت تغذیه ای مشابه نبود. کم بودن کفایت دیالیز یکی از علل مهم سو تغذیه در بیماران مورد بررسی بود. بنابراین تلاش برای اصلاح کفایت دیالیز می تواند تاثیر مهمی بر بهبود اشتها و وضعیت تغذیه ای بیماران همودیالیزی و در نتیجه کاهش شیوع مرگ و میر این بیماران داشته باشد.

مطالعات قبلی حاکی از کاهش تاثیر سیستم عصبی سمپاتیک در تنظیم جریان خون مفصلی در التهاب حاد است. التهاب حاد سبب تغییر گیرنده های بتا آدرنرژیک عروق مفصلی از اکثریت بتا-1 به تساوی بتا-1 و بتا-2 می گردد. مطالعه حاضر نقش سیستم عصبی مذکور و روند تغییر گیرنده های بتا در التهاب مزمن را بررسی می کند. آزمایش بر روی 21 خرگوش نژاد سفید نیوزیلندی تحت بی هوشی تیوپنتال سدیم انجام گرفت. التهاب مزمن با حساس کردن حیوان توسط تزریق زیر پوستی مخلوط آلبومین متیله شده گاوی (MBSA) و ادجوانت کامل فروند (FCA) طی یک دوره 21 روزه و پس از آن تزریق داخل مفصلی MBSA انجام گرفت. حیوانات 28 روز بعد از تزریق داخل مفصلیMBSA ، مورد آزمایش قرار گرفتند. داروهای بتا آگونیست در حضور و غیاب آنتاگونیست های مربوطه، به داخل شریان نزدیک مفصل تزریق شده تا وارد عروق مفصلی شوند. عصب خلفی مفصلی نیز توسط استیمولیتور تحریک گردید. از دستگاه جریان سنج لیزری برای اندازه گیری جریان خون کپسول مفصلی پشتی زانو استفاده شد. تحریک الکتریکی عصب مفصلی خلفی منجر به کاهش 18.1±6.2 درصدی در جریان خون مفصلی شد که با مصرف فنتولامین این اثر معکوس و به افزایش 8±2.2 درصد در جریان خون تبدیل گردید. این گشاد شدگی به طور کامل به وسیله پروپرانولول مهار شده و تا حدود 50 درصد نیز به وسیله ICI118551 (β2 آنتاگونیست) کاهش پیدا کرد. تاثیر آتنولولβ1)  آنتاگونیست) معنی دار نبود. منحی های دوز - پاسخ به تزریق داخل شریانی آگونیست های بتا آدرنرژیک ترتیب دوبوتامین > سالبوتامول > ایزوپرنالین را از نظر توانمندی نشان داد. منحنی دوز - پاسخ مربوط به ایزوپرنالین به وسیله مصرف آنتاگونیست های بتا آدرنرژیک به سمت راست منحرف شد که قدرت این مواد برای این عمل دارای ترتیب آتنولول >ICI> پروپرانولول بود. این پژوهش نشان داد که پاسخ بزرگ تر برای بتا -2 در مقابل بتا -1 آدرنرژیک در عروق خونی مفصل زانوی خرگوش با التهاب مزمن وجود دارد. به طورکلی در مقایسه با پژوهش های قبلی انجام شده روی مفصل سالم که پاسخ های گیرنده های بتا - 1 آدرنرژیک غالب بوده است و در شرایط التهاب حاد که پاسخ مساوی بتا-1 و بتا-2 وجود داشته است، در شرایط التهاب مزمن بازگشت قدرت انقباضی سیستم عصبی سمپاتیک به سمت طبیعی همراه با ادامه تغییر گیرنده های بتا-1 به سمت بتا-2 (غالب شدن اثر بتا-2) مشاهده می گردد.

کارسینومای پروستات، از معمول ترین سرطان ها در مردان بالاتر از چهل سال می باشد و هر سال باعث مرگ بیش از سی هزار مرد در آمریکا می شود. رده های سرطانی قادرند چندین فاکتور کنترل کننده رشد تولید و در محیط کشت سلول آزاد نمایند و تاکنون فاکتورهای مهار کننده ایمنی بسیاری که از تومورهای انسان منشا می شوند و روی سیستم ایمنی اثر می گذارند گزارش شده اند. در این پژوهش، یک فاکتور مهار کننده ایمنی در محیط کشت رده سلولی کارسینومای پروستات انسان (JCA-1) که وابسته به آندروژن می باشد شناسایی شد. این فاکتور ضد رشد خود به خود توسط سلول JCA-1 تولید می شود و قادر است تکثیر لنفوسیت های خون محیطی طبیعی انسان را به طور غیر قابل برگشت و وابسته به دوز مهار نماید. فاکتور مهار کننده ایمنی توسط کروماتوگرافی تعویض یونی - DEAE) سفاروز) و ژل فیلتراسیون (سفاکریل (S-200 خالص شد و وزن ملکولی آن حدود 55-40 کیلو دالتون تخمین زده شد. این فاکتور برای لنفوسیت ها کشنده نبوده و به حرارت 56 درجه سانتیگراد، حضور مواد احیا کننده و هضم آنزیمی حساس می باشد. آنالیز سیکل سلولی لنفوسیت ها نشان  داد که این فاکتور مرگ سلولی ایجاد نکرده ولی قادر است از ورود لنفوسیت های فاز G1 به فاز S سیکل سلولی جلوگیری نماید. جهت تعیین اهمیت این فاکتور ضد رشد لنفوسیت و شناسایی رابطه آن با سیستم ایمنی به مطالعات بیوشیمیایی و ایمونولوژیکی بیشتری نیاز می باشد. 

در پژوهش حاضر اثرات آگونیست و آنتاگونیست گیرنده گابا A بر اثر ضد دردی القا شده توسط مورفین در هسته میخی شکل با آزمون فرمالین در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفته است. تزریق 10 میکروگرم مورفین به ازای هر موش و نیز 50 و 100 نانوگرم بیکوکولین به ازای هر موش موجب بروز اثر ضد دردی در مرحله اول و دوم آزمون فرمالین شد. تزریق 25، 50، 100 نانوگرم موسیمول به ازای هر موش فقط در مرحله دوم آزمون فرمالین موجب بروز اثرات ضد دردی شد. استفاده همزمان موسیمول و مرفین اثرات ضد دردی را تقویت کرد، در حالی که چنین اثری در مورد استفاده هم زمان بیکوکولین و مورفین دیده نشد. پاسخ القا شده توسط موسیمول با بیکوکولین تحت تاثیر قرار نگرفت. نالوکسان (آنتاگونیست گیرنده اپیوئیدی) پاسخ ضد دردی القا شده توسط موسیمول را در هیچیک از دو مرحله آزمون فرمالین کاهش نداد. می توان چنین نتیجه گیری کرد که تحریک گیرنده های گابا A در هسته میخی شکل موجب القا ضد دردی در آزمون فرمالین شده و اثر ضد دردی بیکوکولین تا اندازه ای به واسطه مکانیسم های مربوط به گیرنده های اپیوئیدی هسته میخی شکل میانجی گری می  شود. علایم ظاهری کاهش پاسخ به درد ناشی از تزریق درون هسته ای موسیمول ممکن است به علت تحت تاثیر قرار گرفتن بخش منقاری هسته میخی شکل و کاهش فعالیت حرکتی بوده و در نتیجه ارتباطی با اثر ضد دردی واقعی آن نداشته باشد.

عفونت های ناشی از سالمونلاتیفی موریوم ممکن است به شکل عفونت های روده ای یا غیر روده ای در دام ها، پرندگان، کودکان و نوزادان نارس، افراد سالم و افراد مبتلا به نقص ایمنی روی دهد. به دنبال این عفونت ها امکان ایجاد عوارض دایمی یا غیر دایمی نظیر آندوفتالمیت، استؤمیلیت، سندرم گیلین باره و ... در انسان وجود دارد. امروزه سویه های سالمونلاتیفی موریوم مقاوم به درمان از سرتاسر دنیا گزارش شده اند. با توجه به روند رو به افزایش عفونت های ناشی از سویه های مقاوم، امروزه این عفونت ها یک خطر جدی محسوب می شوند. هدف از این مطالعه طراحی یک واکسن مناسب برای پیشگیری از این عفونت ها بود. در این تحقیق زنجیره جانبی پلی ساکاریدی O سالمونلاتیفی موریوم با استفاده از روش آمیداسیون با واسطه کربودیامید به توکسوئید کزاز متصل شد و آزمایش ایمونودیفیوژن انجام شد. به دنبال تلقیح چهار گروه از موش های BALB/c با کنژوگه تولیدی، واکسن کشته شده، پلی ساکارید خالص و آب مقطر استریل، میزان مرگ و میر و LD50 در هر گروه تعیین شد. نتایج ایمونودیفیوژن نشان داد که شاخص های آنتی ژنیک پروتئینی و پلی ساکاریدی کنژوگه در حین گنژوگاسیون و تخلیص تخریب نشده اند و قادر به واکنش با آنتی سرم های مربوطه می باشند. مقایسه LD50 در بین چهار گروه نشان داد که در گروه مورد تزریق با کنژوگه نسبت به گروه مورد تزریق با پلی ساکارید خالص و گروه کنترل میزان LD50 به ترتیب 15.4 و 11.11 برابر افزایش یافته است. مشاهدات انجام شده نشان می دهد که واکسن کنژوگه پلی ساکارید O با توکسوئید کزاز قادر به ایجاد محافظت در برابر عفونت های ناشی از سالمونلا تیفی موریوم در موش می باشد و در پیشگیری از عفونت های ناشی از این باکتری موفق به نظر می رسد.

در این مطالعه آینده نگر اثر داروی متیل پردنیزولون سوکسینات با دوز کم (10 mg/kg) بر میزان بروز سندرم آمبولی چربی و هیپوکسی شریانی در 99 بیمار مبتلا به شکستگی استخوان های بلند (47 نفر در گروه مورد و 52 نفر در گروه شاهد) بررسی شد. در این افراد، شکستگی ران 52 مورد (52.5%)، شکستگی ساق 36 مورد (36.4%) و شکستگی از هر دو نوع در 11 مورد (11.1%) بود. آمبولی چربی در 4 نفر از گروه شاهد (7.7%) بروز کرد ولی در گروه استروئید درمانی هیچ موردی مشاهده نشد. 55 بیمار مبتلا به هیپوکسی شریانی شدند که در گروه شاهد دو مورد (4.4%) هیپوکسی شدید (pao 2<50 mmHg) دیده شد و در گروه استروئید درمانی هیپوکسی شدید اتفاق نیفتاد. هیچ یک از بیماران نیاز به دستگاه تنفس مصنوعی پیدا نکرده و مرگ و میری در آنها بروز نکرد. این دارو باعث کاهش خطر سندرم آمبولی چربی در بیماران مبتلا به شکستگی استخوان های بلند شد. نتایج این مطالعه، یافته های سایر مطالعات درباره اثر پیشگیری کننده متیل پردنیزولون سوکسینات در بروز سندرم آمبولی چربی را تایید می کند و با توجه به عوارض کم و دوز پایین دارو و هزینه ناچیز، استفاده از آن توصیه می شود.

حنجره قسمتی از مجرای هوایی فوقانی تنفس است و شامل مخاط، عضلات و تعدادی غضروف می باشد. اسکلت غضروفی حنجره باعث باز ماندن مجرای هوا می شود و یکی از عوامل اصلی در تولید صوت است. دانستن ابعاد حنجره و غضروف های آن در تفسیر نتایج رادیولوژیک و اعمال جراحی حنجره ضروری است. این ابعاد بسته به جنس، نژاد و عوامل متعدد دیگر تغییر می کند. در این تحقیق حنجره 50 جسد )متعلق به 38 مرد و 12 زن) 25 تا 55 ساله با میانگین سنی 38.6 سال با روش های معمول اتوپسی 24 تا 72 ساعت بعد از مرگ برداشته شده و در محلول فرمالین %10 و گلیسیرین 5% به مدت 2 تا 3 هفته فیکس شدند. هیچکدام از اجساد علایم واضحی از بیماری ها و ناهنجاری های حنجره نداشتند. تشریح با استفاده از وسایل معمول جراحی صورت گرفت و اندازه گیری ها توسط کالیپرورنیه، پرگار اندازه گیری (compasses) و زاویه سنج انجام شد. در هر حنجره 45 شاخص از جمله ارتفاع، قطر قدامی خلفی حنجره، ابعاد غضروف های تیروئید، کریکوئید و اپیگلوت، زاویه بین تیغه های غضروف تیروئید و طول چین های صوتی اندازه گیری شد. میانگین و انحراف معیار هر کدام از این شاخص ها در دو جنس محاسبه گردید. بررسی آماری نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تمامی ابعاد حنجره (به جز زاویه بین تیغه های غضروف تیروئید) در مردان بزرگتر از زنان بوده و اختلافات از لحاظ آماری معنی دار می باشد (P<0.05).

استفاده از آب بطری شده برای مصارف خوراکی در بسیاری از جوامع رایج است خصوصا در نقاطی که آب با کیفیت مناسب برای این منظور در دسترس نباشد. در این تحقیق ضمن تنظیم پرسشنامه ای مشتمل بر 17 سوال و توزیع آن به روش خوشه ای تصادفی شده بین اقشار مختلف مردم شهر کرمان (500 نفرn = ) بر اساس تقسیم بندی مناطق مختلف شهرداری و تحلیل آماری نتایج، میزان آگاهی و نظرات مردم این شهر در این خصوص مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس اطلاعات به دست آمده 61.2 درصد از پاسخ دهندگان مرد، 38.8 درصد زن، 2/54 درصد متاهل و 45.8 درصد مجرد بودند. 33.8 درصد از ایشان دارای مشاغل آزاد، 2/39 درصد کارمند، 23.8 درصد دانش آموز و دانشجو و 3.2 درصد بیکار و یا سرباز بودند. بر اساس اعلام پاسخ دهندگان 36.6 درصد دارای درآمد کمتر از 50 هزار تومان، 6/43 درصد دارای درآمد بین100-50 هزار تومان، 11.8 درصد بین 150-100 و 8 درصد دارای درآمد بیش از 150 هزار تومان در ماه بودند. 22 درصد دارای تحصیلات کمتر از دیپلم، 8/30 درصد دارای تحصیلات دیپلم، 19.4 درصد دارای تحصیلات فوق دیپلم و 27.8 درصد دارای تحصیلات لیسانس و بالاتر می باشند. بر اساس نتایج میزان آگاهی 45 درصد از پاسخ دهندگان ضعیف و 38.8 درصد از ایشان متوسط بود و تنها 16.2 درصد از پاسخ دهندگان از میزان آگاهی بالایی برخوردار بودند. نظر پاسخ دهندگان مبنی بر استفاده از آب بطری شده برای مصارف خوراکی مثبت می باشد، اما قیمت های فعلی بطری های آب موجود در بازار و نیز انگیزه مسوولان از اقدام احتمالی به منظور ترویج استفاده از آن مورد سوال و تردید پاسخ دهندگان می باشد.

آستروسیتوم پیلوسیتیک مخچه تومور خوش خیمی است که 80% آستروسیتوم های مخچه ای را تشکیل می دهد و با پیش آگهی نسبتا خوبی همراه است. معمولا با علایم اختلال تعادل و در صورت پیدایش هیدروسفالی با علایم افزایش فشار داخل جمجمه مثل سردرد و استفراغ بروز می کند. درمان آن برداشتن کامل تومور و در صورت بروز هیدروسفالی کار گذاشتن شنت مغزی است. در صورتی که عود تومور یا کاشت سلول های تومورال دیده شود انجام اشعه درمانی پیشنهاد می گردد. انتشار و کاشت سلول های تومورال در آستروسیتوم های مخچه ای به طور نادر گزارش شده است. پس رفت خودبخودی تومورهای آستروسیتوم پیلوسیتیک نواحی هیپوتالاموکیاسماتیک که همراه با نورفیبروماتوزیز نوع  (NFI) 1باشد گزارش شده، ولی پس رفت در تومورهای آستروسیتیک بدون NFI خیلی نادر است و به طور محدودی در منابع گزارش شده است. در این گزارش بیمار جوانی مبتلا به آستروسیتوم پیلوسیتیک مخچه ای معرفی می شود که دچار انتشار و کاشت سلول های تومورال در ناحیه لومبوساکره همراه با بروز علایم عصبی شدید شده و کاشت نخاعی تومور در طی یکسال و نیم بدون دریافت هیچ درمانی، پس رفت خودبخودی پیدا کرده است گزارش می شود. این مورد هم به لحاظ کاشت سلول های تومورال و هم به لحاظ پس رفت خودبخودی تومور جالب می باشد.