دانشور پزشکی: نشریه پژوهشی پایه و بالینی
سال:1398 | دوره:27 | شماره:144 |تعداد مقالات:6

مقدمه و هدف: دیابت قندی یک اختلال متابولیک شایع است که سبب عوارض نامطلوبی از جمله اختلال حافظه و یادگیری می گردد. گزارش شده است که اسطوخودوس خراسانی موجب بهبود حافظه و یادگیری می گردد. لذا هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر عصاره اسطوخودوس خراسانی بر یادگیری و حافظه ناشی از دیابت در موش های صحرایی است. مواد و روش ها: موش های صحرایی نر به تعداد 40 سر به 4 گروه کنترل، کنترل دیابتی، کنترل تحت تیمار با عصاره اسطوخودوس خراسانی، دیابتی تحت تیمار با عصاره اسطوخودوس خراسانی تقسیم گردیدند. برای دیابتی نمودن حیوانات از تزریق داخل صفاقی تک دوز استرپتوزوتوسین استفاده شد. پس از گذشت 6 هفته، درمان با عصاره به فرم تزریق داخل صفاقی، به میزان 400 میلی گرم بر کیلوگرم روزانه به مدت دو هفته نیم ساعت قبل از انجام تستهای رفتاری صورت گرفت. جهت ارزیابی یادگیری و حافظه از ماز شعاعی هشت بازویی و تست آماری Two way repeated-measures ANOVA و در سنجش قند از آنوای یک طرفه استفاده شد. نتایج: دیابت موجب آسیب یادگیری و حافظه به شکل افزایش خطاهای حافظه کاری و مرجع گردید و مصرف عصاره اسطوخودوس خراسانی در گروه دیابتی سبب کاهش معنی دار در تعداد خطاهای مربوطه گردید. اسطوخودوس خراسانی همچنین موجب کاهش قند خون در گروه دیابتی شد. نتیجه گیری: مصرف عصاره اسطوخودوس خراسانی در موش های دیابتی سبب بهبود اختلال حافظه و یادگیری ناشی از دیابت شد. این اثر می تواند حداقل بخشی ناشی از کاهش قند خون باشد.

مقدمه و هدف: فرآیند آموزش در صورتی مفید خواهد بود که اهداف مورد نظر برای آن، در حین اجرای دوره آموزشی یا پس از اتمام آن محقق گردد. در این مطالعه میزان دستیابی به اهداف آموزشی گروه پروتز دانشکده دندانپزشکی شاهد در دو کوریکولوم مورد بررسی قرارگرفته است. مواد و روش ها: روش مطالعه حاضر از نوع مقطعی (توصیفی-تحلیلی) و به صورت ارزشیابی آموزشی است که از الگوی CIPP(Context, Input, Process, Product) استفاده شده است. جمعیت مورد مطالعه شامل تمامی دانشجویان سال آخر رشته دندانپزشکی دانشگاه شاهد است که تمامی واحدهای تئوری و عملی مربوطه خود را تا پایان سال 96-1395 (ورودی 1390) و 98-1397 (ورودی 1392) گذرانده باشند. ورودی 1390 مطابق با کوریکولوم مصوب سال 1379 و ورودی 1392 مطابق با کوریکولوم مصوب سال 91 (ک 91) تحصیل خود را گذرانده اند. برای دستیابی به داده ها از روش همه شماری استفاده شده است. به هر دو گروه پرسشنامه داده شد که شامل شاخص های دیدن، شنیدن، انجام دادن و توانایی انجام دادن بود. روایی و پایایی پرسشنامه بررسی و تأیید شد. داده ها در برنامه SPSS 24 وارد شدند و توسط تست t و chi-square بررسی شدند. نتایج: در کوریکولوم 1379 در بخش پروتز متحرک پارسیل، شاخص دیدن 61%، شنیدن 43% و انجام دادن 91% بوده است. در بخش پروتز متحرک کامل، شاخص دیدن 43%، شنیدن 46% و انجام دادن 83% بوده است. در بخش پروتز ثابت، شاخص دیدن 43%، شنیدن 53% و انجام دادن 69% بوده است. در کوریکولوم 1391 در بخش پروتز متحرک پارسیل، شاخص دیدن 67%، شنیدن 74% و انجام دادن 88% بوده است. در بخش پروتز متحرک کامل، شاخص دیدن 54%، شنیدن 70% و انجام دادن 71% بوده است. در بخش پروتز ثابت، شاخص دیدن 48%، شنیدن 68% و انجام دادن 62% بوده است. نتیجه گیری: در کوریکولوم 1391 بیشتر بر روی شنیدن و دیدن دانشجویان متمرکز شده است. در صورتی که در کوریکولوم 1379 تمرکز بیشتر بر روی انجام دادن دانشجویان بوده است.

مقدمه و هدف: اینترفرون گاما یکی از سایتوکینهای مهم در بروز بیماریهای التهابی مزمن ریوی مانند آسم و COPD است. متیلاسیون نواحی CPG پروموتری این ژن می تواند تحت تاثیر موادشیمیایی و سمی مختلف دچار تغییر شود که این تغییرات در بروز بیماری های مزمن ریوی و شدت آن نقش دارد. در این مطالعه به بررسی اثر ماده شیمیایی سولفورموستارد بر وضعیت متیلاسیون پروموتر ژن اینترفرون گاما و ارتباط آن با شدت بیماری ریوی در جانبازان شیمیایی با مشکلات تاخیری ریوی پرداخته شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه، 46 فرد مواجهه یافته با علائم خفیف تا متوسط ریوی، 45 فرد مواجهه یافته با علائم شدید ریوی و 41فرد مواجهه نیافته بهعنوان گروه کنترل انتخاب شدند. کیفیت و کمیت DNAهای استخراج شده از خون این افراد موردبررسی قرارگرفته و نمونه های مناسب پس از تیمار با بیسولفیت ازنظر وضعیت متیلاسیون پروموتر ژن IFN-γ از طریق تست MSP مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: سطح متیلاسیون پروموتور ژن IFN-γ در گروه مواجهه یافته با مشکلات خفیف تا متوسط افزایش معناداری و در گروه مواجهه یافته با مشکلات شدیدکاهش معناداری نسبت به گروه کنترل داشت. سطح فاکتورهای اسپیرومتری در افراد دارای DNA متیله بیش از افراد دارای DNA غیر متیله بود. نتیجهگیری: با توجه به یافته های به دست آمده می توان پیشنهاد داد که افزایش متیلاسیون نواحی پروموتوری و احتمالا تغییر بیان ژنIFN-γ در مواجهه یافتگان با گاز خردل می تواند تاثیر مثبتی بر روی عملکرد ریه داشته باشد.

مقدمه و هدف: نوروتروفین­ ها خانواده ای از عوامل رشد هستند که اساساً به واسطه توانایی شان در حفاظت بقای عصبی شناسایی می­ شوند. خانواده نوروتروفین­ ها متشکل از 4 پروتئین است که یکی از آنها، فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز است. هدف پژوهش، بررسی تأثیر 6 هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل جنسینگ بر فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز در دختران 15 تا 18 سال بود. مواد و روش­ ها: پژوهش، نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری کلیه دختران 15 تا 18 ساله شهر زاهدان که از بین آنها 48 نفر به صورت داوطلبانه و هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در 4 گروه تمرین، تمرین+ مکمل، مکمل و کنترل قرار گرفتند. پروتکل تمرینی شامل 6 هفته دویدن در سالن (3 جلسه در هفته)، به مدت 25 تا 40 دقیقه و با شدت 60 تا 70 درصد از ضربان قلب ذخیره بود. آزمودنی­ های گروه­ های مکمل، جنسینگ را 500 میلی گرم در روز (250 میلی گرم صبح و 250 میلی گرم عصر) مصرف کردند. برای آنالیز داده­ ها از روش آماری تحلیل واریانس دوراهه، آزمون تعقیبی بونفرنی و آزمون t همبسته استفاده و سطح معناداری در نظر گرفته شد. نتایج: سطوح فاکتور نوتروفیک مشتق از مغز (BDNF) به طور معناداری بعد از 6 هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل جنسینگ در گروه تمرین+ مکمل نسبت به سایر گروه­ ها افزایش یافت. بهبود مقادیر پایه شاخص های BDNF در گروه­ های تمرین، مکمل+ تمرین و مکمل حاصل شد (05/0>P) در حالی که تغییری در شاخص­ مذکور در گروه کنترل مشاهده نشد (05/0

مقدمه: در این مطالعه تأثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف مکمل کوئرستین بر سازگاری های ابعادی و عملکردی بطن چپ در مردان مبتلا به پرفشارخونی و CAD پس از PCI بررسی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، دو سو کور و کنترل شده با دارونما، 34 مرد مبتلا به پرفشارخونی و CAD پس از عمل PCA(سنین 40-60 سال) به طور تصادفی در سه گروه کوئرستین (11=تعداد)، تمرین تناوبی شدید+کوئرستین (12=تعداد) و تمرین تناوبی شدید+دارونما (11=تعداد) تقسیم شدند و به مدت 8 هفته به انجام تمرین تناوبی شدید (30 ثانیه فعالیت و 30 ثانیه استراحت) و مصرف روزانه 250 میلی گرم کوئرستین یا دارونما پرداختند. برای بررسی عوامل مورفولوژیک از قبیل، قطر پایان دیاستولی، قطر پایان سیستولی، کسر تزریقی (EF) و عملکرد دیاستولی (E/A) بطن چپ از اکوکاردیوگرافی استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تی همبسته در سطح آلفای 5 درصد تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: افزایش معنی دار ابعاد بطن چپ سیستولی و دیاستولی در گروه تمرین تناوبی شدید+کوئرستین (05/0p<) و افزایش معنی دار عملکرد سیستولی و دیاستولی بطن چپ گروه تمرین تناوبی شدید+کوئرستین، تمرین تناوبی شدید+دارونما و کوئرستین وجود داشت (05/0p<). اختلاف معنی داری بین سه گروه در میانگین تغییرات هیچ یک از شاخص ها به دست نیامد (05/0

مقدمه و هدف: محرومیت از مادر به عنوان تجربه منفی در اوایل زندگی می تواند با تأثیر بر تکامل صحیح مغز منجر به اختلالات پایدار مانند رفتارهای شبه اتیسم شود. سیستم اکسی توسینرژیک در فرآیند محرومیت مادری دچار تغییر شده و از طرفی اثر مثبت هورمون اکسی توسین در بهبود رفتارهای اجتماعی و رفتار کلیشه ای در اختلال اتیسم نشان داده شده است. در این مطالعه اثر اکسی توسین در بهبود رفتارهای شبه اتیسم القا شده با محرومیت مادری در موش های ماده بررسی شده است. مواد و روش ها: بدین جهت 32 بچه موش ماده در چهار گروه قرار گرفتند. دو گروه آن ها طی 14 روز اول زندگی، روزانه 3 ساعت از مادر جدا شدند. در حالی که دو گروه دیگر در شرایط طبیعی نگهداری شدند. پس از شیر گرفتگی از هر یک از دو گروه فوق یک گروه در پنج نوبت تحت درمان با اکسی توسین با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم قرار گرفتند. در سن نوجوانی (PND=42-50) آزمون های رفتار اجتماعی، رفتارهای کلیشه ای و رفتار اضطرابی گرفته شد. همچنین سطح BDNF پلاسما سنجیده شد. نتایج: مطالعه حاضر نشان داد محرومیت مادری منجر به بروز رفتارهای شبه اتیسم و رفتار اضطرابی در موش های ماده در سن نوجوانی شد (05/0 p<) که با تزریق اکسی توسین این رفتارها به طور چشم گیر کاهش پیدا کردند (05/0 p<). همچنین محرومیت مادری منجر به افزایش معنی دار سطح BDNF پلاسما شد (05/0 p<) که درمان با اکسی توسین اثر معنی دار در کاهش آن نداشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که درمان با اکسی توسین در تعدیل رفتارهای شبه اتیسم و رفتار اضطرابی القا شده با محرومیت مادری در موش های بزرگ آزمایشگاهی ماده نقش مؤثر داشت.