مجله پزشکی کوثر
سال:1380 | دوره:6 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

در این تحقیق آثار قطع عصب سیاتیک بر طناب نخاعی ناحیه کمری نوزاد موش صحرایی از دیدگاه بافت شناسی بررسی گردید.40 سر نوزاد موش صحرایی 5 روزه تحت عمل جراحی قرار گرفتند و تحت بیهوشی با یخ و با رعایت شرایط استریل، در ناحیه میانی پشت ران، عصب سیاتیک سمت راست قطع گردید. سپس نمونه ها از طناب نخاع کمری در روزهای 3، 5، 7 ،10و 14 روز بعد از جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند.پس از پرفیوژن و کشتن موشهای صحرایی نمونه برداری جهت مطالعات بافت شناسی انجام شد. بعد از طی مراحل و تهیه بلوک، برشهایی با ضخامت 8 میکرون تهیه گردید و در نهایت برشها با رنگ آمیزی هماتوکسلین و ائورین، تولویدین بولو و کرسیل و یولت رنگ آمیزی گردیدند. به وسیله روشهای کمی و با استفاده از صفحه چشمی خانه شطرنجی و میکروسکوپ نوری مدرج سلولهای حرکتی نخایی شمارش شدند و سلولهای سمت راست شاخ قدامی طناب نخاعی کمری با سمت سالم مقایسه گردید. همچنین با استفاده از روش برش نیمه نازک نمونه ها با برشهای 500تا 800 نانومتر به صورت کیفی و توصیفی بررسی گردیدند. داده های مربوط به کاهش سلولها در گروه کنترل و شاهد به وسیله آزمون Students t- test و داده های مربوط به کل گروهها با آزمون ANOVA تجزیه و تحلیل آماری گردیدند. مطالعات کمی بر روی نورونهای سمت آزمایش مرگ نورونهای حرکتی را تایید کرد. میانگین تعداد سلولهای حرکتی نخایی زنده مانده در تمام گروه ها نسبت به سمت سالم کمتر بود و اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (0.01 >P ). همچنین میانگین تعداد نرونهای حرکتی در روز 10 بعد از جراحی نسبت به سایر گروه ها کمتر بود این نتایج نیز از نظر آماری معنی دار بود (0.01 >P) از طرف دیگر میان تعداد سلولهای حرکتی نخایی و افزایش تعداد سلولهای مرده یک نوع همبستگی منفی ( 0.01>P) دیده می شد. مطالعات میکروسکوپی بر روی نخاع کمری تغییرات هسته ای و حبابهای سیتوپلاسمی را بعد از قطع عصب سیاتیک در نورونهای حرکتی نخایی نمایش می داد. تعدادی از این سلولها به صورت پراکنده و منفرد دارای یک سیتوپلاسم متراکم و بازوفیلیک همراه با هسته پیکنوزه بودند و همراه با ظهور اجسام آپوپتوتیک ویژگی های نوعی مرگ برنامه ریزی شده سلول یا آپوپتوز را نشان می دادند.تعدادی از سلولها تغییراتی از جمله تراکم و جابجایی هسته به سمت محیط را به همراه چروکیدگی سلول نشان می دادند. در نهایت کاربرد آکسوتومی عصب سیاتیک در این تحقیق موجب مرگ تعدادی از سلولهای حرکتی نخایی و افزایش تعداد سلولهای مرده از نظر آماری گردید و نوع این مرگ آپوپتوز بود.

این پژوهش با هدف بررسی و مقایسه اثر وضعیت های مختلف مفصل ران بر روی دامنه موج H در 30 نفر از خانم های سالم بین سنین 20 تا 40 سال انجام شد. در این تحقیق ابتدا الکترودهای ثبات را جهت ثبت امواج Hو M به روی عضله سولئوس قرار دادیم. سپس اندام را از ناحیه مفصل ران به صورت تصادفی به یکی از وضعیت های 15 درجه فلکسیون، 40 درجه فلکسیون، 20 درجه اکستانسیون و 20 درجه ابداکسیون برده و با دادن تحریک از ناحیه حفره پشت زانو به عصب تیبیال، موج H را در 5 مرحله مختلف شدت جریان ثبت کردیم. علاوه بر ثبت دامنه امواج H، دامنة حداکثر موج M، زمان تأخیری مربوط به امواج H و حداکثر موج M و نیز نسبت H.M در 4 وضعیت مذکور ثبت گردید. لازم به ذکر است که در این تحقیق اندام از ناحیه مفصل زانو در حالت اکستانسیون کامل قرار داشت و مفصل مچ پا نیز توسط یک صفحه فلزی طراحی شده در انتهای تخت، در حالت 90 درجه ثابت می ماند و اندام نیز از ناحیه ران، توسط اسلینگ به تخت ثابت می شد. در مقایسه مقادیر به دست آمده با استفاده آزمون تی تست زوجی و آنالیز واریانس مشخص گردید که دامنه رفلکس H و نیز شاخصH.M با تغییر وضعیت ران از حالت 15 درجه فلکسیون (وضعیت کنترل) به وضعیت 40 درجه فلکسیون، کاهش پیدا کرد و با تغییر وضعیت مفصل ران ازحالت کنترل به وضعیت 20 درجه اکستانسیون، افزایش یافت و در حالت 20 درجه ابداکسیون، دامنه رفلکس H فقط در مراحل سوم و چهارم و پنجم شدت جریان تفاوت معنی دار با حالت کنترل نشان داد که این تغییر در جهت کاهش دامنه رفلکس H بود و تغییر نسبت H.Mنیز در این وضعیت در جهت کاهش بود امّا از نظر آماری معنی دار نبود. هم چنین تغییر وضعیت مفصل ران اثر معنی داری روی دامنه حداکثر موج M نداشت که بیانگر یکسان بودن شرایط آزمایش در وضعیت های مختلف بود. بطور کلی ثأثیر تغییر وضعیت در مفصل ران را به روی رفلکس H و شاخص H.Mتوسط تغییر در فعالیت و دشارژ گیرنده های عضلانی، پوستی و اندامهای و تری گلژی و تأثیر آن به روی حوضچه نرون حرکتی می توان توجیه کرد. حاصل اینکه وضعیت دادن به اندام موجب تغییردر فعالیت و تحریک پذیری حوضچه نرون حرکتی درنخاع می شود که بسته به زمینه ژنتیکی و نوع فعالیت این تغییر می تواند در جهت کاهش تحریک پذیری (مهار) و یا افزایش تحریک پذیری (تسهیل) نرون های حرکتی در نخاع صورت بگیرد.

در اکثر موارد ایمنی ایجاد شده در اثر آلودگی قبلی (مزمن) به توکسوپلاسما ، مانع بروز عوارض توکسوپلاسموزیس (مرحله حاد) به دنبال آلودگی مجدد میزبان می شود. به منظور بررسی میزان اختصاصیت و قدرت محافظت کنندگی مصونیت مذکور دربرابر استرینRH توکسوپلاسما (بیماری زا برای انسان و موش)، موشهای سفید کوچک آزمایشگاهی مبتلا به فرم مزمن توکسوپلاسموزیس که آزمایش نمونه های متوالی سرم آنها، با فاصله 10 روز، به روش Dye-test مثبت بود ولی تیترآنتی بادی تغییر قابل توجهی نداشت، و همچنین در مایع صفاق موشهای سرم منفی تلقیح شده با سوسپانسیون مغز این موشها تاکی زوئیت توکسوپلاسما مشاهده شد، با تاکی زوئیت های استرین RH به روش داخل صفاقی آلوده شدند که ضمن تکثیر شدید انگل در صفاق موشها 5-3 روز پس از آلودگی باعث مرگ آنها شد (فرم حاد بیماری). بنابر این مشخص شد که ابتلاء قبلی به استرین غیر بیماریزای توکسوپلاسما، مانع بروز علائم وعوارض بیماری (توکسوپلاسموزیس حاد) در اثر آلودگی مجدد به استرین بیماریزا (RH ) درمدل حیوانی مورد استفاده دراین مطالعه نخواهد شد. در صورتی که این موضوع در آلودگی های انسانی نیز به اثبات برسد، ابتلاء مادران باردار به توکسوپلاسموزیس اهمیت ویژه پیدا می کند زیرا در این صورت زمانی که مادر قبل و حین بارداری به دو استرین متفاوت از توکسوپلاسما مبتلا شود احتمال خطر ابتلاء جنین به توکسوپلاسموزیس مادرزادی وجود خواهد داشت.

معضل اعتیاد در جامعه هنوز به صورت لا ینحل باقی مانده است . در تحقیق حاضر، اثرات اسانس گیاه آنیسون (Pimpinella Anisum ) بر کسب پایداری ترجیح مکان شرطی شده توسط مورفین مورد بررسی قرار گرفت. در این آزمایشها موشهای سوری نر سفید از نژاد Swiss-Webster با محدوده وزنی 25-20 گرم مورد استفاده قرار گرفتند. ترجیح مکان شرطی شده با استفاده از روش Carr and White در حیوانات القاء شد. ترجیح مکان شرطی شده با ترزیق داخل صفاقی مورفین (5 mg/kg) القاء گردید در حالیکه ترزیق داخل صفاقی اسانس آنیسون 0.125 kg/ml)  (0.5, 0.25,سبب ایجاد تنفر مکانی شرطی شده گردید. تزریق داخل صفاقی اسانس آنیسون به همراه مورفین (به صورت مزمن) به مقدار 0.25 ml/kg سبب کاهش اثر مورفین در کسب گردید، در حالیکه استفاده حاد از این اسانس در روز آزمایش بر بیان ترجیح مکان شرطی شده بی اثر بود. تجویز بیکوکولین (آنتاگونیست گیرنده هایGABAA) در دوزهای 1.5 mg/kg به همراه اسانس سبب مهار اثر اسانس بر کسب ترجیح مکان شرطی شده توسط مورفین شد، در حالیکه ) CGP35348آنتا گونیست گیرنده های (GABABدر دوزهای 400, 200 mg/kg اثری را از خود نشان نداد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که احتمال دارد اسانس گیاه آنیسون از طریق مکانسیم های گابائرژیک سبب کاهش اثرات مورفین شده باشد.

در این تحقیق از فن جریان سنجی لیزر داپلری جهت اندازه گیری تغییرات جریان خون موضعی مغز (rCBF) در اثر مورفین و نالوکسان در موشهای صحرایی بیهوش وابسته به مورفین استفاده شده است. مورفین، (i.p ،10mg.kg ) باعث کاهش rCBF در گروههای شاهد، شاهد کاذب، و وابسته به مورفین می شود، لیکن اثر کاهشی مورفین درگروه اخیر بسیار کمتر از شاهد و شاهد کاذب بوده است. در حالی که تزریق نالوکسان، (s.c ، 0.5mg.kg) اثر قابل ملاحظه ای روی rCBF در گروههای شاهد و شاهد کاذب نداشته است، در موشهای صحرایی وابسته به مورفین موجب افزایش فوق العاده در rCBF شده است. اثر کاهشی مورفین و اثر افزایشی نالوکسان بعد از بکارگیری موضعی لیدوکائین در محل ثبت، مشاهده نشد. این مطالعه چهارچوبی جهت بررسی مکانیسم های سلولی و مولکولی مسئول درجفت شدگی فعالیت الکتریکی با تغییرات محلی در جریان خون طی نشانگان ترک فراهم می سازد.

جهت یافتن یک رژیم درمانی ایده آل ومناسب برای ریشه کن کردن عفونت هلیکوباکترپیلوری (H.P) ترکیبات دارویی متعدد با نتایج بسیار متفاوت (با توجه به منطقه جغرافیایی مورد مطالعه) بررسی شده است. هدف ما از این مطالعه بررسی تأثیر رژیم های ضد H.P است که در حال حاضر به طور متداول استفاده می شوند، این مطالعه در 415 بیمار (242 مرد، و173زن در سنین بین 82-11 سال) مبتلا به فونت هلیکوباکترپلوری صورت گرفته است که به طور سرپایی به بخش گوارش بیمارستان شریعتی تهران مراجعه کرده بودند. در همه این بیماران H.P از طریق تست اوره آز و یا هیستولوژی بررسی شده و سپس بیماران تحت رژیم های درمانی مختلف به مدت دو هفته قرار می گرفتند و 6-1 ماه بعد از اتمام درمان برای ارزیابی موفقیت درمانی تست تنفسی با اور نشاندار (C14 - UBT ) انجام می شد. میزان موفقیت کلی رژیمهای مختلف 73% و همکاری بیماران در مصرف داروها (Compliance) در 94% موارد در سطح مطلوب وبرای تمام رژیم های درمانی یکسان بود. نتایج حاصل از این مطالعه (Intention to Treat) با نتایج حاصل از مطالعات کنترل شده (Perprotocol) تفاوت چشمگیری نداشت. رژیم درمانی حاوی آموکسی سیلین به علاوه فورازولیدون نسبت به ترکیب درمانی که به جای فورازولیدون از مترونیدازول استفاده شده، موفقیت بیشتری داشت (83.3% در مقایسه با 66.2% و 0.05>P)، تنها در رژیم حاوی آموکسی سیلین به همراه مترونیدازول به کاربردن اومپرازول به مهار کننده رسپتور هیستامینی ارجحیت دارد (86.6% در مقایسه با 66.2% ، 0.05>P ). موفق ترین رژیم درمانی ترکیب آنتی بیوتیکی تتراسیکلین و فورازولیدون بود ( موفقیت 100%) که البته نیاز به بررسی بیشتر در یک مطالعه جداگانه دارد. نتایج ریشه کنی موفق در گروهی که 3-1 ماه پس از اتمام درمان بررسی شدند با گروه که 6-3 ماه بعد بررسی شدند تقریباً یکسان بود. (73.6% در برابر 71.1% ، 0.05

تهوع و استفراغ شایعترین عوارضی هستند که پس از اعمال جراحی و در ریکاوری دیده می شوند. ایجاد این عوارض در افرادی مثل زنان باردار و در بعضی اعمال جراحی خاص ( اعمال جراحی زنان یا لاپاروسکوپی ) شایعتر است. برای کنترل این عوارض ازداروها وترکیبات گوناگون استفاده شده است. در حال حاضر پرمصرف ترین این ترکیبات داروی متوکلوپرامید از دسته بنز امیدها است. هدف از پژوهش حاضر یافتن داروهای مناسب تر و مقایسه اثر ترکیب متوکلوپرامید، پرومتازین با ترکیب متوکلوپرامید ، دی هیدروبنزپریدول در کنترل عوارض فوق است. نمونه های مورد بررسی جهت انجام این پژوهش زنان باردار با سن کمتر از 30 سال بودند که فاقد عوامل مداخله گری همچون مصرف داروی تهوع زا پیش از عمل، اشکال دربرقراری راه هوایی، سرگیجه و ... بودند جهت انجام عمل سزارین در بیمارستان بستری شده بودند. نمونه ها به روش تصادفی ساده در سه گروه قرار گرفتند. به گروه اول تنها داروی متوکلوپرامید 10 میلی گرم تجویز شد و به گروه دوم وسوم پس از کلامپ کردن بند ناف به ترتیب داروهای پرومتازین 2.5میلی گرم و دی هیدروبنزپریدول 2.5 میلی گرم تجویز شد. بیماران دو نوبت ( در ریکاوری و در بخش، 8 ساعت پس از عمل جراحی) از نظر تهوع و استفراغ بررسی شدند و اختلاف معنی داری بین گروههای مختلف مشاهده نشد. بدین ترتیب چنین می توان نتیجه گرفت که ترکیب متوکلوپرامید با پرومتازین با دی هیدروبنزپریدول بر متوکلوپرامید به تنهایی ارجحیتی ندارد.

بیوپسی با سوزن نازک (Fine-Needle Aspiration) به منظور تشخیص ماهیت گرههای تیروئید (Thyroid Nodules ) در دو دهه گذشته به شدت مورد توجه قرار گرفته و درحال حاضر به عنوان یک روش استاندارد مورد استفاده وسیع قرار دارد. به منظور تعیین میزان دقت و قابلیت اعتماد خود به این روش ومشخص نمودن نقاط قوت و ضعف آن، تعداد 95 بیمار (70 زن و 25 مرد)، از بیمارانی که عمل جراحی تیروئیدکتومی شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند و در طی مطالعه گزارش FNA با نتیجه آسیب شناسی نهایی مورد مقایسه قرار گرفت. خلاصه نتایج حاصله به شرح زیر بود: از تعداد 95 بیمار، در 64 مورد (67 درصد) نتیجه قطعی (Diagnostic) وبرای 31 مورد (33 درصد) نتیجه مشکوک(Suspicious) گزارش گردید. از تعداد 64 مورد که با نتیجه قطعی گزارش شده بودند، تعداد 7 مورد (19 درصد) نتیجه گزارش بر اساس پاتولوژی نهایی اشتباه بود به این ترتیب که 4 مورد کاذب و3 مورد منفی کاذب بودند،و از تعداد 31 مورد که نتیجه مشکوک به نئوپلاسم گزارش شده بود در پاتولوژی نهایی تعداد 6 مورد (19.4درصد بدخیم) و تعداد 25 نفر (80.6درصد) خوش خیم گزارش گردید. براساس این مطالعه میزان حساسیت و اختصاصی بودن FNA از جهت تشخیص بیماری به طور کلی برابر 0.78و0.92 بودهمچنین ارزش اخباری مثبت (Positive Predictive Value = 0.73) وارزش اخباری منفی (0.94 = Negative Predictive value ) محاسبه گردید.

این مطالعه به منظور مقایسه نتیجه پیوند کلیه با شریان های تک و متعدد دهنده زنده صورت گرفته است. در فاصله سالهای 74 تا78 تعداد12 مورد پیوند کلیه با شریان های دو گانه انجام شده است و تعداد 12 مورد از کلیه های تک شریان که بلافاصله قبل یا بعد از گروه مطالعه مورد عمل قرار گرفتند به عنوان شاهد انتخاب شدند. دیورزفوری پس از عمل در تمام افراد هر دو گروه دیده شد. در اسکن ایزوتوپ پس از پیوند در گروه مطالعه در 100% موارد پرفیوژن طبیعی و یکنواخت در تمام سطح کلیه و در گروه شاهد نیز 100% پروفیوژن طبیعی نشان داده شده است. عارضه عروقی به صورت ترمبوز در هیچ کدام از بیماران دیده نشد. متوسط فشار خون در گروه مطالعه قبل از پیوند 135.85mmHg و سه ماه پس از پیوند 125.75mmHg بود که در مقایسه، کاهش معنی داری در فشار خون سیستولیک (P=0.031 ) ودیاستولیک (P=0.023 ) سه ماه پس از عمل دیده می شد. متوسط کراتی نین 6 ماه پس از عمل درگروه مطالعه وشاهد به ترتیب 1.58mg/dl و 1.54mg/dl بوده است که تفاوت معنی داری مشاهده نگردید(P= 0/89). لذا به نظر می رسد شریان های متعدد دهنده کلیه زنده تأثیر سوئی روی نتایج کوتاه مدت و دراز مدت پیوند کلیه نداشته باشد.

بیماری اسکوربوت ناشی از کمبود ویتامین C می باشد و در گذشته به صورت همه گیر دیده می شد ولی هنوز هم موارد پراکنده آن مشاهده می شود که به علت کمبود ویتامین C در غذاهای مصرفی می باشد. البته اپیدمی هایی هنوز هم در بعضی از مناطق جهان به خصوص در اردوگاههای مهاجرین برگشتی بین المللی و افرادی که به هر دلیلی از میوه تازه و مرکبات به میزان کمتری استفاده می کنند دیده می شود. بروز آن در سالهای اخیر کم شده ولی مواردی از بیماری در کسانی که از محدودیت شدید رژیم غذایی برخوردارند دیده می شود. بیمار موردگزارش، جوانی است که به زخم معده مزمن مبتلا بوده و روی رژیم فاقد مواد خام و میوه قرار داشته که پس از مدتی با پیچی شکل شدن موهای اندام و پورپورای اطراف آنها مجبور به مراجعه به پزشک شده است .بیمار مورد مطالعه دارای زخم معده شناخته شده ای بوده که از 3 سال قبل تحت درمان ممتد با قرض اومپرازول و بیسموت قرار داشته و درطی این مدت میوه، سبزیجات و غذای خام مصرف نمی کرده است. از چهل روز قبل متوجه می شود که در پوستش نقاط کبودی پیدا شده است. در معاینه با توجه به گسترش نمای پیچ خورده و فلزی شدن موها و خونمردگی دور آنها و با توجه به سابقه محدودیت مصرف میوه جات تشخیص پورپورای دور فولیکولی ناشی از کمبود ویتامین C برای بیمار مطرح وتحت درمان با ویتامین C قرار گرفت و در عرض دو هفته مصرف ویتامین تظاهرات پوستی مخاطی بیمار برطرف گردید.

با آغاز تلاش برای آزاد سازی اراضی تصرف شده توسط عراق کادرهای پزشکی کشور همچون سایر اقشارکشور برای نجات انقلاب اسلامی بسیج شدند و حیطه فعالیت خود را به نزدیکترین فاصله از خطوط مقدم یعنی بیمارستانهای صحرایی، اورژانس ها و پستهای امدادی کشاندند، بیمارستانهای صحرایی در آغاز از کانکس های پیش ساخته بودند و بعداً جای خود را به سوله هایی از قاب آهنی و ورق فلزی و سازه های بتونی که در برابر اکثر بمب های دشمن مقاوم بود دادند،کل مجروحین وارده به بیمارستانهای صحرایی 173823 نفر برآورد شده اند که حداقل 7617 نفر از آنها در بیمارستانهای صحرایی عمل شده اند . این تعداد21 درصد از مجموعه 32534 نفری عمل شده در منطقه عملیاتی هستند، 30 درصد از اعمال جراحی انجام شده در بیمارستانهای صحرایی لاپاراتومی (باز کردن شکم) بوده و حداقل 1320 مورد چسب تیوپ (لوله سینه) برای مجروحین قفسه صدری در این بیمارستانها گذاشته شده که با آگاهی از خطرات انواع پنوموتوراکس جایگاه درمانی ویژه ای از خود نمودار می سازد. بیمارستانهای فاطمه الزهراء(س) در جزیرة آبادان وبیمارستان علی بن ابی طالب(ع) در شمال آبادان و بیمارستان امام حسین (ع) در سه راهی حسینیه جادة خرمشهر بیشترین نقش را ایفا کرده اند. به طور قطع اگر بیمارستانهای صحرایی ساخته نشده بودند با توجه به محدودیت های ترابری بیش از 50 درصد از مجروحینی که در این بیمارستانها تحت عمل جراحی قرار گرفته اند قبل از رسیدن به مراکز درمانی بعدی یا شهید می شدند و یا عوارض ناگواری برای مجروحین باقی می ماند. رکود زمان انتقال به بیمارستان در جنگ تحمیلی به کمتر از 3 ساعت کاهش یافت. این زمان در جنگ دوم جهانی 72 ساعت بود و درجنگ تحمیلی آمریکا علیه ویتنام به 12 ساعت تقلیل یافته بود. در فاو زمان انتقال به بیمارستان حدود 1 ساعت بود .