طب جنوب
سال:1397 | دوره:21 | شماره:3 |تعداد مقالات:7

زمینه: ژن JAK2در مسیر JAK/STAT که یکی از اصلی ترین مسیرهای انتقال اثر فاکتورهای رشد و سیتوکین های مختلف به هسته سلول می باشد فعالیت می کند که بعد از فعال شدن باعث تحریک رشد سلولی، تمایز و مهاجرت می شود. افزایش بیان miR-216a باعث مهار رشد سلول های سرطانی و افزایش آپوپتوز سلولی از طریق مهار مسیر سیگنال JAK2/STAT3 می شود. هدف از این مطالعه، بررسی بیان miR-216a و ژن هدف آن یعنی JAK2 در بیماران مبتلا به AML می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، بیان miR-216aو JAK2 در 60 بیمار مبتلا به AML، مراجعه کننده به بیمارستان میرزا کوچک خان جنگلی و 34 نمونه خون سالم جمع آوری شده از بیمارستان دکتر شریعتی، تهران در سال 95-1394، بررسی گردید. پس از استخراج RNA و سنتزcDNA، بیان این ژن ها با روش Real time PCR و به روش محاسباتی CT∆ ∆ صورت گرفت. یافته ها: بیان ژن JAK2 در بیماران در مقایسه با گروه کنترل به طور قابل توجهی افزایش داشته است که از لحاظ آماری نیز معنادار می باشد (0. 0023=P). در حالی که بیان miR-216a در بین بیماران در مقایسه با افراد سالم کاهش نشان داده است (0. 1361=P). ارتباط معناداری بین سن، جنسیت، پلاکت، هموگلوبین و دسته بندی FAB با بیان این ژن ها وجود نداشت (0. 05 نتیجه گیری: بررسی میزان بیان ژن های miR-216a و JAK2 می تواند به عنوان عوامل تشخیصی استفاده شود و در تعیین پیش آگهی بیماران مبتلا به AML نقش مهمی داشته باشد.

زمینه: مطالعات پیشین نشان داده است که استاتین ها دارای اثرات حافظت کننده نورونی می باشند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر تیمار با لوواستاتین در موش های صحرائی نر بالغ بدون آسیب مغزی می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 35 موش صحرائی نر بالغ نژاد ویستار به طور تصادفی به 5 گروه هفت تایی تقسیم شدند: 1) گروه کنترل بدون هیچ گونه تزریق. گروه های 2، 3 و 4 تیمار داروی لوواستاتین را به ترتیب با مقادیر 1، 10 و 20 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن به مدت 5 روز به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. گروه حلال (5 درصد DMSO)، حیواناتی که DMSO را به عنوان حلال لوواستاتین دریافت نمودند. در پایان تیمار با داروی لوواستاتین و حلال، برای ارزیابی حافظه و یادگیری از تست های ماز شعاعی هشت بازویی و ماز Y استفاده شد. یافته ها: آنالیز آماری یافته ها نشان داد که لوواستاتین (20، 10 میلی گرم بر کیلوگرم) منجر به کاهش خطاهای حافظه کارکردی و مرجع و مدت زمان سپری شده در ماز شعاعی هشت بازوئی در آزمون اکتساب (0. 05>P) و همچنین کاهش این عملکردها در آزمون یادآوری (0. 05>P) نسبت به گروه کنترل گردید؛ میزان بروز رفتار تناوبی در آزمون Y-maze در گروه تزریقی 20 میلی گرم بر کیلوگرم نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (0. 01>P). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد داد که لوواستاتین در دوزهای بالا منجر به بهبود حافظه فضایی می گردد؛ گرچه مکانیسم دقیقی که لوواستاتین از طریق آن حافظه را متاثر می نماید مشخص نیست و نیازمند بررسی بیشتر می باشد.

زمینه: هدف از این مطالعه تایید فرضیه ای است که نشان می دهد آیریزین به عنوان یک آدیپومیوکاین در افزایش مصرف انرژی و تولید گرما در بافت چربی قهوه ای پس از ورزش استقامتی و محدودیت کالری نقش دارد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 28 سر رت نر نژاد ویستار (180 تا 250 گرم) به چهار گروه شامل کنترل استاندارد (STC)، رژیم غذایی پرچرب و کربوهیدرات (HFC)، اصلاح رژیم غذایی (S-HFC) و ورزش (EXE) تقسیم شدند. 16 هفته ابتدایی با استفاده از مدل خاص (رژیم غذایی HF-HC برای مدت طولانی)، صرف ایجاد چاقی و هایپرتری گلیسریدمی شد و پس از آن به مدت پنج هفته درمان برای دو گروه انجام شد (EXE و S-HFC). از ابتدای هفته هفدهم رژیم غذایی گروه S-HFC به غذای استاندارد تغییر کرد و گروه EXE هفته ای 5 روز، هر روز به مدت 20 دقیقه بر روی تردمیل دویدند. گروه های STC و HFC رژیم غذایی ثابت(HF-HC برای HFC و غذای استاندارد برای STC) تا انتهای پروژه داشتند. پروفایل لیپیدی به روش اسپکتروفتومتری و آیریزین به روش الایزا سنجیده شد. یافته ها: مدل مورد استفاده ما منجر به افزایش معنادار تری گلیسرید (0. 000=P) و وزن (0. 001=P) شد. پس از انجام مداخلات درمانی، میزان تری گلیسرید سرم کاهش یافت (0. 011=P)؛ تغییرات دیگر اجزای پروفایل لیپیدی، وزن (0. 444=P) و آیریزین (0. 197=P) معنادار نبود. همبستگی میان آیریزین و تری گلیسرید دیده نشد (0. 071=r، 0. 693=P). نتیجه گیری: رژیم غذایی در ایجاد هایپرتری گلیسریدمی و افزایش وزن موفق بود. تمرینات ورزشی و اصلاح رژیم غذایی منجر به کاهش چشمگیر میزان تری گلیسرید سرم شد، اما در کاهش وزن به شکل معنادار موثر نبود. همبستگی میان سطوح تری گلیسرید و آیریزین به دست نیامد.

زمینه: سرخک یکی از قابل انتقال ترین بیماری های ویروسی در محیط های پزشکی می باشد که موجب در معرض خطر قرار گرفتن کارکنان خدمات بهداشتی در برابر این بیماری می گردد. مطالعه اخیر جهت بررسی وضعیت ایمنی گروهی از کارکنان بهداشتی (دانشجویان پزشکی) و ارتباط ان با سن، جنس و مدت اشتغال در بیمارستان طراحی گردید. مواد و روش ها: پس از اطلاع رسانی به دانشجویان پزشکی مقطع بالینی (کارآموز، کارورز سال اول و دوم) در بهار و تابستان 1395و جمع آوری اطلاعات اولیه جهت تهیه نمونه سرم، از هر دانشجو میزان 5 سی سی خون گرفته شد. سطح ایمنی بر علیه ویروس سرخک با اندازه گیری تیتر IgG با استفاده از کیت شرکت IBL-America با روش الیزا (ELISA) در آزمایشگاه مرکز تحقیقات طب گرمسیری و عفونی خلیج فارس اندازه گیری گردید. یافته ها: از 90 دانشجوی مورد مطالعه، با میانگین سنی (3. 2± 25) سال که با روش الیزا (ELISA) مورد بررسی سرولوژی سرخک قرار گرفتند، تمامی دانشجویان سابقه دریافت یک نوبت واکسن ضد سرخک را دارا بودند. 44 نفر (48. 9 درصد) دارای سطح سرمی مثبت آنتی بادی محافظت کننده علیه سرخک بودند، 35 نفر (38. 9 درصد) منفی و 11 نفر (12. 2 درصد) حالت بینابینی داشتند. هیچ ارتباطی بین میزان آنتی بادی سرخک با سن، جنس و زمان اشتغال دانشجویان در بیمارستان وجود نداشت. نتیجه گیری: این مطالعه نشانگر خطر احتمالی ابتلا به سرخک در بین دانشجویان پزشکی در بیش از یک سوم موارد می باشد که لزوم بررسی های دوره ای و واکسیناسیون مجدد را در افراد حساس نمایان می سازد. علاوه بر آن رعایت اصول ایزولاسیون تنفسی در تماس با بیماران دچار تب، اگزانتم و سرفه توصیه می شود.

زمینه: در تصویربرداری پت، فلوئور-18 بهترین رادیونوکلید می باشد. نشاندار سازی پپتید به طور مستقیم با فلوئور-18 مشکل است و از روش غیرمستقیم و استفاده از ترکیبات واسطه حاوی فلوئور-18 استفاده می شود. به دلیل در دسترس بودن 18FDG در اغلب مراکز پت، 18FDG به عنوان یک ترکیب واسطه از پتانسیل بالائی برای نشاندار کردن پپتیدها برخوردار می باشد. در مطالعه حاضر یک پپتید خطی حاوی گروه آمینواکسی برای تصویربرداری از فیبرین طراحی، سنتز و با رادیوداروی فلوئورو دزوکسی گلوکز 18FDG نشاندار شد. مواد و روش ها: مطالعات داکینگ با استفاده از نرم افزارAutoDock ویرایش 1/4 و نرم افزار HEX صورت گرفت و پپتید خطی Aoe-GPRPILE از روش Fmoc بر روی فاز جامد سنتز و سپس با استفاده از 18FDG نشاندار گردید. خلوص رادیوشیمیائی، پایداری پپتید نشاندار و سرد در پلاسمای انسانی و PBS با استفاده از روش های کروماتوگرافی تعیین گردید. نسبت حلالیت چربی به آب (LogP) پپتید نشاندار محاسبه گردید. یافته ها: نتایج محاسبات داکینگ و فارماکوفور با استفاده از نرم افزار HEX نشان دهنده تمایل بالای توالی طراحی شده نسبت به فیبرین است (0. 01=E Total). دستگاه LC-Mass ساختمان پپتید سنتز شده را تائید کرد. پپتید تا 24 ساعت در پلاسمای انسانی و بافر PBS پایدار بود. نشاندارسازی با استفاده از 0. 2 میلی گرم پپتید، 1 mCi 18FDG در حرارت ° C90 به مدت 30 دقیقه، 5=pH با خلوص رادیوشیمیائی بالای 95 درصد حاصل شد. پایداری پپتید نشاندار تا 2 ساعت در پلاسمای انسانی بیش از 95 درصد بود. نسبت حلالیت چربی به آب 1. 5-= LogP بدست آمد. نتیجه گیری: 18FDG از پتانسیل بالائی در نشاندارسازی پپتیدها با روش غیرمستقیم برخوردار می باشد. در این مطالعه پپتید Aoe-GPRPILE سنتز و با استفاده از گروه آمینواکسی موجود در ساختار با 18FDG با راندمان بالا و خلوص مناسب نشاندار گردید. آمینو اکسی به عنوان یک گروه واسطه در آخرین مرحله مانند یک آمینو اسید بر روی سکانس پپتیدی با حداقل تاثیر بر روی خصوصیات پپتید اضافه شده و به صورت انتخابی پیوند پایدار اکسیم (oxime) با گروه آلدئیدی 18FDG ایجاد می کند.

زمینه: عناصر مس و منگنز نقش آنتی اکسیدانی بسیار مهمی در سلول ها اعمال می کنند. از آنجایی که پرتوهای گاما به طور گسترده ای در مراکز تصویربرداری پزشکی استفاده می گردد، در این تحقیق تغییرات احتمالی غلظت دو عنصر مس و منگنز در نمونه های سرم کارشناسان پزشکی هسته ای مورد مطالعه قرار گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 30 نفر از پرتوکاران بخش پزشکی هسته ای و همچنین 10 نفر از افراد کنترل انجام گردید. پس از جمع آوری 20 سی سی نمونه خون، نمونه های سرم توسط سانتریفوژ در دور 4000 آر پی ام به مدت 7 دقیقه جداسازی و سپس برای اندازه گیری عناصر مس (Cu) و منگنز (Mn) مورد استفاده قرار گرفتند. غلظت عنصر مس و منگنز به روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی با کوره گرافیتی انجام گردید. یافته ها: میانگین غلظت مس در گروه کنترل (25. 33± 93. 85 میکرومول در لیتر) تا حدودی بیشتر از گروه اشعه دیده (21. 66± 85. 6 میکرومول در لیتر) بود، هر چند که این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبوده است (0. 32=p) است. ارتباط خطی مثبتی بین افزایش مدت زمان پرتوگیری و کاهش غلظت عنصر مس مشاهده گردید که البته از لحاظ آماری معنی دار نبود (0. 05=P). تغییر معنی داری در غلظت عنصر منگنز بین دو گروه و ارتباط آن با میزان پرتوگیری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: یکی از مکانیسم های اثر منفی اشعه گاما بر روی سلول ها احتمالاً کاهش سطح عنصر مس می باشد که ممکن است با افزایش آسیب های اکسیداتیوی همراه باشد. هر چند که این موضوع نیازمند مطالعات بیشتری می باشد.

زمینه: رفتارهای آسیب زای تحصیلی تحت تاثیر عوامل چندگانه ای از جمله سرشت و ایمنی هیجانی قرار دارد. این مطالعه با هدف کلی نقش سرشت و ایمنی هیجانی در رفتارهای آسیب زای تحصیلی دانش آموزان متوسطه اول شهر بوشهر اجرا شده است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع همبستگی است. نمونه مورد مطالعه به روش تصادفی طبقه ای چند مرحله ای و به اندازه 503 نفر از جامعه آماری دانش آموزان متوسطه اول، انتخاب گردیده است. در این تحقیق برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های سرشت (Temperament Inventory)، ایمنی هیجانی در نظام خانواده (Security in the family system inventory) و رفتارهای آسیب زای تحصیلی (Academic destructive behaviors scale) استفاده شده است. تحلیل داده های این پژوهش، با استفاده از روش الگویابی معادلات ساختاری و از طریق نرم افزارهای SPSS ویرایش 21 و Amos ویرایش 22 انجام شده است. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد، متغیر سرشت به طور مستقیم بر رفتارهای آسیب زای تحصیلی (36/0-=β ، 001/0>P) و بر ایمنی هیجانی (52/0=β ، 0. 001>P) دارای اثر معنی داری بوده است. همچنین متغیر ایمنی هیجانی به طور مستقیم بر رفتارهای آسیب زای تحصیلی (0. 59-=β ، 0. 001>P)اثر معنی داری داشته است. علاوه بر این سرشت به طور غیرمستقیم بر رفتارهای آسیب زای تحصیلی (0. 31-=β ، 0. 001>P) نیز دارای تاثیر معنی داری بوده است. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود که در برنامه ریزی های آموزشی، پرورشی و سلامت روان به نقش سرشت و ایمنی هیجانی در رفتارهای آسیب زای تحصیلی توجه ویژه گردد.