مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1388 | دوره:64 | شماره:3 |تعداد مقالات:16

کوکسیدیوز مهمترین بیماری انگلی در طیور می باشد. از آنجایی که استفاده از داروهای ضدکوکسیدیایی یا واکسیناسیون به عنوان متداول ترین روش های پیشگیری از این بیماری مورد توجه می باشند، به منظور مقایسه تاثیر این روش ها در پیشگیری از بیماری، آزمایشی تجربی انجام شد. در این بررسی تعداد 960 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه از سویه تجاری Ross بطور تصادفی به هشت گروه آزمایشی مساوی تقسیم شده و در طول دوره آزمایش با جیره غذایی با فرمول یکسان تغذیه شد. به جیره غذایی دو گروه آزمایشی سوم و چهارم به ترتیب دو داروی سالینومایسین و دیکلازوریل اضافه گردید. جوجه های گروه های پنجم تا هشتم در سن پنج روزگی به ترتیب چهارواکسن Livacox Q، Paracox 5، Livacox T و Iracox را همراه با آب آشامیدنی دریافت نمودند. جوجه های تمام گروه های آزمایشی به غیر از گروه اول، در سن 26 روزگی و از راه دهانی با سوسپانسیون حاوی مخلوطی از چهارگونه ایمریای ماکیان آلوده شدند. از سن 28 روزگی، در هر هفته از تعداد 15 جوجه از هر گروه ، نمونه خون تهیه و میزان بتاکاروتن، گلوبولین، آلبومین، نسبت آلبومین به گلوبولین، ویتامین A، بتاکاروتن و پروتئین تام در سرم اندازه گیری گردید. یک هفته پس از ایجاد آلودگی تجربی، از هر گروه تعداد 6 قطعه جوجه انتخاب و شدت جراحات روده ای در آنها بررسی گردید. نتایج حاصل نشان دادند بیشترین مقدار ویتامین A در سرم مربوط به گروه های دریافت کننده دارو بوده، در گروه های دریافت کننده واکسن، میزان ویتامین A کمتر از گروه شاهد منفی (غیرآلوده) و گروه های دریافت کننده دارو بوده است. میزان بتاکاروتن سرم در گروه شاهد منفی بالاتر از گروه های آلوده شده بوده است. در مورد سایر پارامترهای بیوشیمیایی سرم اختلاف معنی داری بین گروه ها مشاهده نگردید. با توجه به بررسی انجام گرفته می توان نتیجه گرفت که مقادیر ویتامین A و بتاکاروتن می توانند به عنوان مهمترین پارامترهای بیوشیمیایی سرم در جوجه های گوشتی مبتلا به کوکسیدیوز مورد توجه قرار گیرند.

سولفات مس از آلاینده های محیط آبی است. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات هیستوپاتولوژیکی سولفات مس بر روی اندام های مختلف ماهی کپور بوده است. در این مطالعه، برخی اندام های حیاتی ماهی کپور معمولی (با وزن تقریبی 100 گرم)، شامل آبشش، پوست، کبد، کلیه و گنادها، به منظور مشاهده تغییرات میکروسکوپی در مجاورت مزمن با سولفات مس بمیزان 0.01 میلی گرم در لیتر به مدت یکماه و در دمای آب 19±1 درجه سانتیگراد قرار گرفتند. پس از پایدارکردن بافت ها در فرمالین 10 درصد، مقاطع بافتی به ضخامت 5 میکرون تهیه و به روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی گردیدند. سپس مقاطع میکروسکوپی مربوطه توسط میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. مهمترین ضایعات کبدی شامل نکروزکانونی، واکوئله شدن، تغییرات پیکنوتیک و کاریورکسی در هسته هپاتوسیت ها، پرخونی و هجوم لنفوسیت ها دریافت همبندی کپسول کبدی بودند. ضایعات غدد جنسی شامل رسوب رنگدانه هموسیدرین و نفوذ سلول های آماسی بودند. در آبشش ادم، هیپرتروفی لاملاهای ثانویه، هیپرپلازی سلول های پوششی آبشش، چسبندگی لاملاهای ثانویه بیکدیگر، افزایش سلول های کلراید و مخاطی، پرخونی و حضور لنفوسیت ها مشاهده گردید. در بافت کلیه تغییرات نکروتیک لوله ها بخصوص در لوله های پروگزیمال قابل مشاهده بودند. با توجه به مشاهدات موجود در این مطالعه می توان ابراز داشت که در مورد ماهیانی که در مجاورت مزمن سولفات مس بمیزان 0.01 میلی گرم در لیتر به مدت یکماه قرار گرفتند، ضایعات بافتی فوق الذکر رخ می دهد.

انترفون گاماسایتوکاینی است که نقش کلیدی در ایمنی ذاتی و اکتسابی دارد و توسط لمفوسیت های T فعال شده و سلول های کشنده طبیعی تولید می شود. ژن انترفرن گاماپلی مرف است و ارتباط بین هاپلوتیپ های ژن مذکور در گوسفند با ایجاد حساسیت و یا مقاومت نسبت به نماتودهای دستگاه گوارش به اثبات رسیده است. در این مطالعه جهت ارزیابی تنوع ژن انترفرن گاما در جمعیت گوسفندان توده شال، 136 نمونه خون کامل اخذ شد. پس از استخراج DNA ژنومی، اگزون 3- ژن مذکور با کمک PCR افزوده گردید. پس از افزوده سازی، آنالیز حرکت دو رشته ای های نامتجانس و بررسی تغییرات ساختاری تک رشته ای روی نمونه های افزوده شده انجام گرفت. پنج الگوی متمایز در بررسی تغییرات ساختاری تک رشته ای اگزون 3- ژن انترفرن گاما مشخص گردید که از این تعداد سه الگو نمایانگر 3 آلل مختلف در این جمعیت بودند. اگرچه آنالیز حرکت دو رشته ای های نامتجانس، تمام نمونه ها را بصورت هوموزیگوت نشان داد، ولی بررسی تغییرات ساختاری تک رشته ای توانست 40/4 درصد هتروزیگوتی را در جمعیت مورد مطالعه نشان دهد. نتایج این مطالعه نشان دهنده پلی مرفیسم بالای ژن انترفرن گاما در گوسفندان شال بود و این گوسفندان بستری مناسب جهت ادامه مطالعات بنیادین و شناسایی ردیف های نوکلئوتیدی آلل های بدست آمده خواهند بود تا درک کامل تری از ارتباط این ژن با آلودگی به انگل ها و سایر عوامل بیماریزا به دست آید.

پلوروپنومونی واگیر بزان از مهمترین عفونت های شایع در منطقه خاورمیانه است. تاکنون گزارشی از شناسایی و جداسازی گونه های درگیر در ایران وجود ندارد. هدف از این مطالعه، جداسازی و شناسایی مولکولی عوامل مایکوپلاسمایی موارد مشکوک به این بیماری در گله های بومی بز می باشد. مجموع 100 نمونه ریه از 20 گله مشکوک به پلوروپنومونی، از کشتارگاه هایی در نزدیکی کرمانشاه، در طول سال های 1384-1386 جمع آوری و به آزمایشگاه میکروبیولوژی منتقل شدند. ضایعات میکروسکوپی شامل هپاتیزاسیون ریوی با زخم های خاکستری و سفید (جامدشدن) و ظاهر منقوط و فیبرینی و یا بدون فیبرین بودند. نمونه ها در محیط کشت PPLO براث و آگار کشت داده شدند. پس از پاساژهای متعدد، از 4 گله مشکوک، تک کلونی تخم مرغی شکل مایکوپلاسما جداشد 22.2) درصد). سپس DNA نمونه ها به روش فنل- کلروفورم استخراج شدند و تحت واکنش PCR با استفاده از پرایمر اختصاصی جنس قرار گرفتند. علاوه بر 4 نمونه مثبت قبلی در کشت، نمونه های 5 گله دیگر آلودگی به جنس مایکوپلاسما را در واکنش PCR نشان دادند 45) درصد). بررسی نمونه ها در واکنش PCR با استفاده از پرایمرهای اختصاصی از نظر کلاسترمایکوییدس، گونه های کاپری کولوم کاپری پنومونیه و مایکوئیدس مایکوئیدس کلونی بزرگ در کنار گونه آگالاکتیه (به عنوان کنترل منفی) نشان داد که آلودگی به این گونه ها وجود ندارد. با این وجود اعلام وضعیت های عاری بودن گله های بز در ایران، از نظر ابتلا به پلوروپنومونی واگیر نیازمند تحقیقات وسیعتر و مطالعه تعداد نمونه های بیشتر درآینده است.

مطالعات معدودی در مورد شکل تکاملی بیضه نشخوارکنندگان وجود دارد ولی تاکنون گزارشی در مورد رشد تکاملی بیضه بز قبل از تولد در دسترس نیست. بنابراین مطالعه حاضر بر روی 23 جنین بزکه از کشتارگاه اهواز جمع آوری شده بود، انجام گرفت. پس از اندازه گیری طول فرق سر- دنبالچه (CRL) جنین ها، سن تقریبی آنها تعیین شد. بر پایه CRL، جنین ها به 6 گروه دسته بندی شدند. سپس بیضه ها خارج شده و پس از تثبیت، از آنها مقاطع بافتی به روش معمول، تهیه گردید و سپس مورد رنگ آمیزی (هماتوکسیلین- ائوزین و پاس) قرار گرفتند. نتایج بیومتری مشخص کرد که اختلاف معنی داری بین بیضه های چپ و راست وجود ندارد. نتایج مطالعات میکروسکوپیک نشان داد که تعداد سلول های سرتولی، تعداد سلول های جنسی، قطر طناب جنسی و قطر سفید پرده بیضه طی روند تکاملی افزایش معنی داری یافتند. تعداد طناب های جنسی در هر فیلد میکروسکوپیک ابتدا افزایش و پس از آن کاهش معنی داری نشان دادند (p>0.05). رشد تکاملی بیضه بز با سایر نشخوارکنندگان تفاوت چندانی ندارد.

کاهش آلودگی میکروبی خوراک طیور می تواند به کاهش آلودگی میکروبی محصولات طیور در کشتارگاه کمک نماید. در این پژوهش اثر مخلوط تجاری اسیدهای آلی (سالکیل و فورمایسین)، فرمالین وگاز فرمالدئید بر مخاط روده جوجه های گوشتی، فلور میکروبی دستگاه گوارش و کاهش آلودگی سالمونلایی دان مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 300 قطعه جوجه گوشتی (راس (308، در 5 گروه با 4 تکرار و هر تکرار شامل 15 (قطعه جوجه تا 42 روزگی پرورش یافتند. گروه اول به عنوان شاهد با جیره پایه بدون افزودنی خوراکی، گروه های دوم تا پنجم به ترتیب 0.2 درصد سالکیل، 0.2 درصد فرمالین، 0.1 درصد فورمایسین و گاز فرمالدئید 1X در جیره پایه دریافت کردند. در مرحله اول تحقیق تاثیر ضدسالمونلایی تیمارهای آزمایشی در خوراک بررسی شد. در مرحله دوم اثر تیمارهای آزمایشی بر مرفولوژی روده جوجه های گوشتی مطالعه گردید. فرمالین در کوتاه ترین مدت سالمونلا انتریتیدیس افزوده شده به خوراک را از بین برد. انواع پرزهای برگی و زبانی (p<0.01) در سن 28 روزگی، پرزهای پل مانند (p<0.05) در سنین 14 و 42 روزگی و تعداد پرزها در میدان دید در سنین (p<0.01) 28 و (p<0.05) 42 روزگی تحت تاثیر تیمارها قرار گرفتند. گروه های آزمایشی بر ارتفاع پرز (p<0.01) در سن 14 روزگی، عمق کریپت (p<0.05) و نسبت ارتفاع به عرض پرز (p<0.05) در سن 28  روزگی تاثیر گذاشتند.

برونکوپنومونی آنزئوتیک گوساله بیماری چند عاملی است که در رخداد آن عوامل بیماریزای باکتریایی، ویروسی و شرایط محلی، مدیریتی و حساسیت گوساله نقش دارند. خسارات اقتصادی حاصل از وقوع بیماری به دلیل مرگ و میر و تحمیل هزینه های درمانی، کاهش اضافه وزن و کاهش طول عمر اقتصادی دام های مبتلا به بیماری بسیار قابل توجه می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی پاسخ فاز حاد با اندازه گیری پروتئین های فاز حاد و پاسخ سلولی در گوساله های مبتلا به پنومونی آنزئوتیک و شناسایی نشانگرهای مفید بالقوه در ارزیابی وضعیت سلامتی آنها می باشد. بدین منظور 60 راس گوساله هلشتاین بین سنین دو هفته تا شش ماه پس از نشان دادن علایم پنومونی از گاوداری های اطراف مشهد انتخاب گردید. در ادامه نمونه خون از ورید گردنی گرفته شد. همچنین یک گوساله سالم (کنترل) برای هر گوساله بیمار از گوساله های همان فارم بصورت همجنس و همسن انتخاب و وارد مطالعه شد. پارامترهای درمانگاهی شامل بر درجه حرارت رکتوم، تعداد ضربان قلب و تنفس در دقیقه اختلاف آماری معنی داری بین گوساله های سالم و گوساله های مبتلا به پنومونی نشان دادند (p<0.05). در بین پارامترهای خونشناسی گوساله های سالم و بیمار تفاوت معنی داری مشاهده نشد. میزان آلبومین گوساله های بیمار نسبت به گروه سالم کاهش و میزان گلوبولین آنها افزایش یافته بود ولی تفاوت معنی دار بین دو گروه مشاهده نشد (p>0.05). میزان فیبرینوژن و هاپتوگلوبین گوساله های بیمار نسبت به گروه سالم افزایش یافته بود و تفاوت معنی دار مشاهده شد (p<0.05). براساس نتایج ما در این مطالعه اندازه گیری هاپتوگلوبین و فیبرینوژن معیار ارزشمندی برای ارزیابی وضعیت سلامت گوساله ها می باشد که با توجه به مقادیر این دو نشانگر می توان از آنها به عنوان تست های بیمار یاب در تشخیص و درمان بیماران در سطوح انفرادی و گروهی استفاده نمود.

گوزن قرمز زیرگونه مارال یک گونه در معرض خطر می باشد. یافته مطالعه فعلی مربوط به یک راس گوساله نر سه ماهه گوزن قرمز زیر گونه مارال (Cervus elaphus maral) است که در منطقه حفاظت شده ارسباران آذربایجان شرقی در مهرماه 1385 تلف گردید. شش ساعت پس از مرگ در کالبدگشایی پرخونی لاشه همراه با ادم شدید در ریه ها، کبد و روده باریک بویژه ژوژنوم بارز بود. پس از برش دادن ریه ها، مقادیر فراوان مایع سروزی کف آلود صورتی رنگ از سطح برش و برونش ها خارج شد. در بررسی هیستوپاتولوژیک، ریه ها پرخو و در نواحی وسیعی از ریه آلوئل ها انباشته از اکسودای غنی از پروتئین بود. منظره میکروسکوپیک ریه ها نشانگر شوک ریوی (Shock lung) و ضایعه کبدی شامل پرخونی شدید با آثار جداشدن سلول های کبدی از یکدیگر (Hepatocytes dissociation) و نکروزتکی (Single cell necrosis) در آنها بود. هیچگونه انگل خونی در داخل گلبول های قرمز مشاهده نشد. در کشت باکتریولوژیک کوکوباسیل های گرم منفی از کبد و ریه جداسازی گردید که با استفاده از آنتی سرم پلی والان و پلی 4 اختصاصی، اشریشیاکلی O20 و O114 و کلبسیلا پنومونیه تیپ K1 به ترتیب از کبد و ریه جدا شد. گزارش حاضر آندوتوکسمی و مرگ گوساله مارال، با سابقه عدم دریافت آغوز و استرس حمل و نقل را بیان می کند.

ارتقا کیفیت و تولید تخمک جهت استفاده در تکنیک لقاح آزمایشگاهی از اهمیت بسیار زیادی برخوردارند. در این مطالعه تاثیر زمان تخمک گیری و فاصله تزریق HCG تا برداشت تخمک از مجاری تخم، بر روی تعداد، کیفیت و لقاح پذیری تخمک خرگوش بررسی گردید. براین اساس 62 سرخرگوش ماده بالغ، به طور تصادفی انتخاب و به هفت گروه تقسیم شدند. سوپراوولاسیون در آنها با تزریق (50iu/head)PMSG و (45iu/head)HCG انجام گرفت. و اسپرم مورد نیاز برای لقاح آزمایشگاهی، از دو سرنر بالغ بوسیله مهبل مصنوعی تهیه شد. در مجموع 412 تخمک از خرگوش بدست آمد (متوسط 6.6 تخمک/ حیوان). میانگین تعداد تخمک در 7 گروه به ترتیب (1)7.8±1.7، (2)5.3±2.8، (3)5.2±2.7، (4)7.6±2.8، (5)4.3±2، (6)7.3±4 و (7)18.3±7.7 تخمک/ حیوان محاسبه گردید. بیشترین و کمترین تعداد تخمک مربوط به گروه های 7 و 5 بود که جمع آوری تخمک در آن ها به ترتیب در ساعت های 19-24 و 9-14 که به فاصله 23-30 ساعت پس از تزریق HCG انجام شده بود (p<0.01). تعداد تخمک های گریدا در 7 گروه به ترتیب 12.9، 8.1، 49.3، 26.2، 60، 18.2 و 54.8 درصد تعیین گردید و بیشترین اختلاف مربوط به گروه های اول، دوم و ششم نسبت به گروه های سوم، پنجم و هفتم و همچنین گروه چهارم با گروه هفتم (p<0.001) بود. در 27 مورد لقاح آزمایشگاهی که انجام گردید، از 223 تخمک تلقیح شده با اسپرم، 31 درصد 69) تخمک) لقاح یافتند که به ترتیب 38.5، 15.6، 37.6، 11.0، 32.0، 42.0 و 100 درصد در بین هفت گروه مشاهده گردید. بیشترین اختلاف بین گروه هفتم با گروه های دوم و چهارم بود (p<0.001). نتایج بدست آمده پیشنهاد می کنند، بهترین زمان تخمک گیری در خرگوش آزمایشگاهی نژاد دوچ، بین ساعت 19-24 و با فاصله زمانی 23-30 ساعت پس از تزریق HCG است که تخمک هایی با تعداد و لقاح پذیری بیشتری را در پی دارد.

جهت بررسی سرمی بیماری بروسلوز علل افزایش شیوع آن در منطقه جیرفت و راهکارهای به حداقل رساندن بیماری، از 1000 راس گاو در منطقه جیرفت خون گیری به عمل آمد. ابتدا با توجه به تراکم جمعیت دامی درچهار بخش مختلف شهرستان، تعداد نمونه های هر بخش تعیین و سپس با در نظر گرفتن پراکندگی و تراکم جمعیت دامی در سطح هر بخش مشخص و سپس نمونه های هر نقطه نیز بطریق تصادفی انتخاب گردید. برای نمونه گیری ابتدا بوسیله سرنگ و با استفاده از پنبه و الکل از سیاهرگ گردنی خون گیری بعمل آمده و سپس بر روی سرم های تهیه شده ابتدا آزمایش رزبنگال و سپس بر روی نمونه های مثبت و مشکوک آزمایش 2ME ورایت انجام گرفت. از بررسی نتایج آزمایش ها، تکمیل پرسشنامه و مصاحبه با 338 دامدار مختلف مشخص شد بخش ساردوئیه به عنوان مرکز عفونت و عامل مهم پخش بیماری در منطقه بوده که خود نیز آلودگی را از شهرستان بافت دریافت داشته است. این بخش با 11.37 درصد آلودگی در ردیف اول و بخش های مرکزی، عنبرآباد و جبالباز به ترتیب با 5.33 درصد، 2.04 درصد و 0.38 درصد آلودگی در ردیف های دوم تا چهارم قرار داشته اند. همچنین بنظر می رسد ییلاق و قشلاق گاوها به منطقه ساردوئیه از عوامل پخش عفونت در مناطق گرمسیری باشد.

سرب یکی از فلزات سنگین است که برای انسان و حیوانات بسیار سمی می باشد. در این مطالعه اثرات توکسیک ناشی از دریافت 8.5 میلی گرم در لیتر استات سرب به صورت محلول در آب و تاثیر مصرف همزمان تیامین به میزان 30 و 60 میلی گرم در لیتر به مدت 21 روز در ماهی حوض مورد بررسی قرار گرفت. مقایسه هیستوپاتولوژیک بافت مغز نشان داد که تفاوت پرخونی و ادم بین گروههای 2 (بدون دریافت تیامین) و 4 (استات سرب همراه با 60 میلی گرم تیامین در لیتر) معنی دار بود. در بررسی هیستوپاتولوژیک بافت کلیه تفاوت معنی داری از نظر گنجیدگی های داخل هسته ای، تورم و تغییرات دژنراتیوونکروتیک سلول های پوششی لوله های کلیوی بین گروههای 2 (بدون دریافت تیامین) و 4 (استات سرب همراه با 60 میلی گرم تیامین در لیتر) وجود داشت. همچنین بافت کبد گروههای 2 (بدون دریافت تیامین) و 4 (استات سرب همراه با 60 میلی گرم تیامین در لیتر) از نظر پرخونی تفاوت معنی داری را نشان می دادند. تغییرات هیستوپاتولوژیک در بافت آبشش از نظر نوع و شدت ضایعات در بین گروه های مختلف مورد آزمایش تفاوت معنی داری را نشان نمی دادند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد، تیامین در تخفیف ضایعات ناشی از مسمومیت با سرب در بافت های مغز، کلیه و کبد در ماهی حوض تاثیر وابسته به دوز دارد.

داروهای بیهوشی استنشاقی به طور گسترده جهت بیهوشی عمومی در انسان و حیوانات مورد استفاده قرار می گیرند. تقریبا 20 درصد از هلوتان در بیهوشی با این دارو از روش های اکسیداسیون و احیا متابولیزه می شود. 15 عدد سگ سالم به طور اتفاقی به سه گروه تقسیم شدند (گروه 1، 2 و 3). همه حیوانات بوسیله داروی هالوتان تحت بیهوشی قرار گرفتند. در هر نوبت، بیهوشی در گروه اول آزمایش به مدت یک ساعت، در گروه دوم آزمایش به مدت 3 ساعت و در گروه سوم آزمایش به مدت 5 ساعت انجام گرفت تمامی بیهوشی ها با 48 فاصله در سه گروه مختلف D3) و D1، (D2 تکرار شدند. نمونه های خون سیاهرگی جهت اندازه گیری ازت اوره خون و کراتنین سرم در هر سه گروه قبل از القا بیهوشی (زمان صفر) 1، 3، 5 و 24 ساعت پس از بیهوشی از ورید وداج اخذ گردید. حیوانات هر گروه 72 ساعت پس از بیهوشی، با روش انسانی کشته شده و از کلیه های سمت راست و چپ جهت مشاهده اثرات پاتولوژیک هالوتان بر کلیه نمونه برداری شد. تفاوت معنی داری بین میزان ازت اوره خون و کراتینین در گروه یک در زمان های مختلف نمونه گیری در مقایسه با زمان صفر دیده نشد. در گروه های 2 و 3 میزان ازت اوره خون و کراتینین در زمان های 3، 5 و 24 بعد از بیهوشی در مقایسه با گروه یک در نوبت سوم بیهوشی (p<0.05D3) افزایش یافت. در گروه 3 میزان ازت اوره خون و کراتینین یک ساعت بعد از بیهوشی در مقایسه با گروه 1 و 2 در نوبت سوم بیهوشی افزایش یافته بود (p<0.05D3). مشاهده میکروسکوپیک کلیه ها نشان داد که در کلیه حیوانات گروه اول هیچگونه ضایعه پاتولوژیک وجود ندارد. در کلیه حیوانات گروه دوم و سوم نکروز حاد لوله های کلیه (ATN)، پرخونی در ناحیه مدولا مشاهده گردید. غشا پایه در لوله هایی که دچار ATN شده بودند هنوز سالم بنظر می رسیدند و سلول های نکروزه به درون لومن لوله ها ریزش کرده بودند. یافته ها نشان می دهد که تکرار بیهوشی با هالوتان در زمان های طولانی باعث آسیب های کلیوی و نهایتا کاهش تصفیه گلومرولی و افزایش ازت اوره خون و کراتینین خواهد شد.

آلودگی دام های اهلی به کیست هیداتیک از اهمیت بهداشتی و اقتصادی بالایی برخوردار است. در این مطالعه شیوع و شدت آلودگی به کیست هیداتیک در 547 راس گاو میش کشتارشده در کشتارگاه ارومیه مورد بررسی قرار گرفت. از مجموع 547 راس گاومیش کشتارشده، 58 مورد 10.6) درصد) بود. آلودگی در قلب و کلیه نیز هر کدام در 1 راس 1.7) درصد) وجود داشت. همچنین 24 راس گاومیش 41.3) درصد) دارای آلودگی توام در ریه و کبد بودند. اما طحال هیچیک از گاومیش های مورد مطالعه، آلوده به کیست هیداتیک نبود. حداکثر تعداد کیست در ریه و کبدهای آلوده به ترتیب 52 و 81 عدد و حداقل این تعداد در هر دو اندام ریه و کبد 1 عدد بود. همچنین میانگین تعداد کیست در ریه و کبدهای آلوده به ترتیب 5.11 و 3.87 عدد بود. در تنها موارد قلب و کلیه آلوده نیز به ترتیب 1 و 2 عدد کیست یافت شد. نتایج حاصل از آنالیز آماری هیچگونه اختلاف معنی داری را بین میزان شیوع آلودگی در دو جنس نر و ماده نشان نداد. در حالی که رابطه آماری معنی داری بین سن دام ها و میزان آلودگی مشاهده گردید (p<0.05) و بیشترین میزان آلودگی در گروه سنی بالای 5 سال دیده شد. در این مطالعه رابطه معنی داری بین شدت آلودگی به کیست هیداتیک بر حسب میانگین تعداد کیست در دو جنس نر و ماده مشاهده نگردید. در حالی که اختلاف آماری معنی داری بین شدت آلودگی در گروه های سنی زیر 2.5 سال و دام های بالای 5 سال دیده شد (p<0.05). نتایج مطالعه حاضر نشانگر آلودگی بالای گاومیش ها به کیست هیداتیک می باشد. بنابراین نظارت و کنترل سازمان های بهداشتی ذیربط ضروری به نظر می رسد.