مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سال:1383 | دوره:12 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی می باشد، 133 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان شهید محمدی بندرعباس در فاصله زمانی خرداد ماه 1381 تا فروردین ماه 1382 که به دلیل شکستگی یک استخوان بلند بایستی تحت عمل جراحی قرار می گرفتند، به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول (72 نفر) پس از اتمام عمل جراحی در زخم یک درن هموواک گذاشته شد و در گروه دوم (61 نفر) از گذاشتن درن خودداری شد. دو گروه از نظر سن، جنس، اندام شکسته و دریافت آنتی بیوتیک قبل و بعد از عمل با هم اختلاف معنی دار آماری نداشتند (p>0.05). در پایان دوره پی گیری (حداقل 6 ماه) تفاوت دو گروه از نظر نیاز به مسکن در 48 ساعت اول پس از عمل، نیاز به تعویض پانسمان به علت خیس شدن در 24 ساعت اول، تشکیل هماتوم و عفونت در شش ماه اول پس از عمل، از نظر آماری معنی دار نبود (p>0.05). با توجه به این نتایج به نظر می رسد درن هموواک در موارد ذکر شده نمی تواند موثر باشد.

ایران بزرگ ترین تولید کننده زعفران است و شمار زیادی از کشاورزان استان خراسان به کاشت زعفران اشتغال دارند. در این مطالعه میزان شیوع حساسیت به گرده زعفران و علایم بالینی آن در کشاورزان زعفران کار بررسی شد. 196 نفر از زعفران کاران از چند ناحیه استان خراسان به صورت تصادفی انتخاب شدند و یک پرسش نامه شامل اطلاعات فردی و علایم حساسیت در مورد آنها تکمیل گردید و تست خراش پوستی (Skin Prick Test) با عصاره های حاصل از گرده و خامه زعفران به همراه عصاره گرده علف پنجه مرغی (Cynodon Dactylon)، علف چمن (Poa Pratensis) و سلمه (Chenopodium Album) انجام شد. آنتی بادی اختصاصی با آزمایش (Enzyme Allergo Sorbent Test) EAST اندازه گیری شد. از کلیه افراد دارای تست خراش پوستی یا علایم بالینی مثبت (39 نفر) و نیز 10 نفر از افراد غیر حساس به زعفران که تست خراش پوستی منفی داشته و بدون علایم بالینی بودند، جهت تعیین IgE تام و IgE اختصاصی نمونه خون گرفته شد. از 167 نفر (29 نفر از مطالعه حذف شدند) 21 نفر به واسطه تست خراش پوستی مثبت و 11 نفر به واسطه حضور آنتی بادی اختصاصی علیه آلرژن گرده زعفران یعنی جمعا 32 نفر (از 39 نمونه خون) به عنوان گروه حساس مشخص شدند. از 10 نفر گروه غیر حساس هیچ کدام آنتی بادی اختصاصی علیه آلرژن گرده زعفران نداشتند. 40 نفر (24%) از کل کشاورزان مورد مطالعه در فصل زعفران و 19نفر (11%) نیز در فصول دیگر علایم بالینی حساسیت را نشان دادند. علایم بالینی عمدتا به صورت درگیری چشم، بینی و سیستم تنفسی بود. میزان حساسیت به عصاره سه گیاه دیگر در گروه حساس به زعفران نسبت به گروه غیر حساس به زعفران به طور قابل توجهی بالاتر بود. از لحاظ زمان تولد در دوره زمانی خاصی (بهمن تا تیر ماه) بین گروه حساس و غیر حساس به زعفران اختلاف معنی داری وجود داشت و به علاوه میزان حساسیت در خواهران و برادران افراد حساس به زعفران به مراتب بیشتر از گروه غیر حساس بود ولی هیچ گونه اختلاف معنی داری از لحاظ سن، جنس، تعداد افراد خانواده، مدت تماس با ماده حساسیت زا و سابقه مصرف دخانیات بین گروه حساس به زعفران و گروه غیر حساس دیده نشد. بنابر این تماس و استنشاق گرده گیاه زعفران می تواند باعث ایجاد واکنش های آلرژیک با واسطه IgE شود که عمدتا در چشم، بینی و سیستم تنفسی فوقانی بروز می کنند.

این مطالعه به منظور مقایسه پاسخ بالینی مخاط دهان خرگوش سفید نر آزمایشگاهی نسبت به نخ بخیهSilk  و نخ بخیه تک رشته ای (Poly Vilynidene Flouride) PVDF انجام شد. به این منظور 21 خرگوش سفید نر بالغ آزمایشگاهی، تحت بی هوشی عمومی و بی حسی موضعی قرار گرفته و ناحیه وستیبول باکال فک بالای آنها در هر دو سمت به صورت تصادفی با نخ بخیه سیلک و PVDF بخیه زده شد. حیوانات بر اساس زمان برداشتن بخیه ها (روزهای سوم, پنجم و هفتم) به سه گروه مساوی تقسیم شدند. بخیه های هر گروه در روز تعیین شده بعد از درجه بندی التهاب بالینی کشیده شد. از آزمون های آماری ویلکاکسون و کروسکال والیس جهت مقایسه التهاب بالینی ایجاد شده توسط دو نوع نخ استفاده شد. نتایج حاکی از التهاب بالینی کمتر نخ PVDF نسبت به سیلک در تمام دوره های زمانی بود و هر چه زمان باز کردن نخ بخیه دیرتر انجام شده بود، التهاب در روز برداشتن بخیه بیشتر و ترمیم در روز 14 کمتر بود. با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه به نظر می رسد در جراحی های دهان استفاده از نخ PVDF به دلیل واکنش بافتی کمتر نسبت به سیلک برتری دارد.

در این تحقیق برای اولین بار بیش از 40 ایزوله باکتریایی مربوط به بیفیدوباکتریوم از مدفوع تعدادی از شهروندان ایرانی جدا و خالص سازی شد. پس از مطالعه خواص فنوتیپی و شناسایی آنها در سطح گونه، 18 ایزوله از آنها به عنوان بیفیدوباکتریوم لانگوم، 10 ایزوله به عنوان بیفیدوباکتریوم بیفیدوم و یک ایزوله به عنوان بیفیدوباکتریوم کتنولاتوم شناسایی شدند. اما با استفاده از آزمایشات فنوتیپیک برای بقیه ایزوله ها نظر قاطعی جهت قرارگیری در زیر گونه ای مشخص ارائه نشد. بنابراین برای تایید در سطح جنس و نیز برای شناسایی دقیق گونه های باکتریایی جدا شده به یکی از دو روش، استفاده از PCR با پرایمرهای اختصاصی Bif 164f و Bif 601r یا تعیین توالی نوکلئوتیدهای ژن 16SrRNA مورد بررسی و مطالعه قرار گرفتند. به کارگیری PCR علاوه بر تایید باکتری هایی که قبلا با استفاده از آزمایشات فنوتیپیک تحت جنس بیفیدوباکتریوم شناسایی شده بودند، مشخص نمود که 8 ایزوله رد شده با آزمایشات فنوتیپیک نیز متعلق به جنس بیفیدوباکتریوم است. در روش تعیین توالی نوکلئوتیدهای ژن 16SrRNA علی رغم قرارگیری 5 ایزوله در زیر گونه بیفیدوباکتریوم لانگوم اختلاف قابل توجهی در تخمیر کربوهیدرات های آنها با این گونه مشاهده می شود که ممکن است در تخمیر 2 تا 6 کربوهیدرات با آن اختلاف داشته باشند. علاوه بر این تعدادی از ایزوله های تایید شده به عنوان بیفیدوباکتریوم لانگوم قادر به تخمیر ریبوز نبودند. بنابراین با توجه به نتایج حاصل، سویه های جدیدی از بیفیدوباکتریوم لانگوم در این طرح ارائه شده است.

گندی تلخه (Securigera securidaca) از جمله گیاهانی است که خواص پایین آورندگی قندخون آن به طور سنتی و از دیرباز مورد توجه بوده ولی مطالعات علمی در زمینه مکانیسم اثر آن تاکنون قابل توجه نبوده است. در این مطالعه اثر عصاره های آبی-  الکلی و کلروفرمی بذر این گیاه بر غلظت گلوکز در حالت ناشتا و غیر ناشتا (تست تحمل گلوکز) و نیز میزان گلیکوژن کبدی بررسی شده است. ضمنا تغییرات وزن و میزان مصرف غذای روزانه حیوان نیز اندازه گیری گردید. استخراج عصاره های کلروفرمی و آبی - الکلی بذر گندی تلخه به روش خیساندن صورت گرفت. مدل حیوانی مورد استفاده در این بررسی موش سفید سوری از هر دو جنس  به طور مساوی و با میانگین وزنی 27.5 گرم (30-25 گرم) بود. اندازه گیری قندخون به روش اورتوتولوئیدین و استخراج گلیکوژن با روش اسید تری کلرواستیک صورت گرفت. تجویز دوزهای مختلف از عصاره کلروفرمی وابسته به دوز بودن اثر کاهش قندخون گیاه را نشان داد به طوری که بیشترین اثر پایین آورندگی در دوز 3 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن مشاهده شد. این دوز غلظت گلوکز ناشتا را از 103±3 به 3±69 و غلظت گلوکز غیر ناشتا را از 1±128 به 2±90 میلی گرم درصد کاهش داد .(P<0.01) عصاره آبی - الکلی اثر معنی داری بر قندخون نداشت. تجویز روزی دو بار به مدت 10 روز از عصاره کلروفرمی به طور معنی داری باعث کاهش گلوکز غیر ناشتا، افزایش میانگین وزن و میزان غذای مصرفی روزانه حیوانات گروه مورد نسبت به گروه شاهد گردید. نتایج اندازه گیری گلیکوژن کبدی در دو گروه مورد و شاهد نشان داد که گلیکوژن کبدی در گروه مورد (1.9±8.3 میلی گرم به ازای هر گرم وزن کبد) به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد (0.07±2.5) افزایش یافته است. با توجه به نتایج حاصل به نظر می رسد که عصاره کلروفرمی بذر گیاه گندی تلخه دارای ماده یا موادی است که به دنبال تجویز از راه دهان یا خود اثراتی شبیه انسولین ایجاد می کنند و یا این که باعث افزایش ترشح انسولین از سلول های بتای لوزالمعده می شوند و شاید بتوان با شناسایی و فرموله کردن این ماده یا مواد به صورت موثر از بذر این گیاه در درمان بیماران دیابتی استفاده کرد.

استفاده از مواد افیونی، به طور مستقیم یا غیر مستقیم بر عملکرد گلبول های سفید خون محیطی تاثیر می گذارد. در مطالعات گذشته، ثابت گردیده که این سلول ها از طریق گیرنده های اپیوئیدی ( σو µ و κ) به اندورفین ها پاسخ می دهند. تاکنون تحقیقات متعددی در مورد آثار مصرف مرفین و هروئین بر سیستم ایمنی افراد وابسته گزارش شده، لیکن تحقیقی که به بررسی لنفوسیت های کمک کننده (T-helpers) افراد وابسته به تریاک پرداخته باشد، انجام نگرفته است. لذا در این تحقیق بر آن شدیم تا اثرات وابستگی به تریاک استنشاقی را، بر سیستم ایمنی افراد به دو صورت in-vivo و ex-vivo بررسی نماییم. جهت انجام تحقیق، 23 مرد وابسته به تریاک استنشاقی با میانگین سنی 28.4±4.1 سال که سیگار نیز مصرف می نمودند به عنوان گروه وابسته، و تعداد 12 مرد سیگاری با میانگین سنی 26.5±4.3 سال نیز به عنوان گروه کنترل انتخاب گردیدند. از هر فرد 5 میلی لیتر خون وریدی گرفته و هپارینه شد. مقداری از نمونه جهت آزمایش CBC و 0.5 میلی لیتر پلاسما جهت تعیین غلظت سیتوکین های IL-2، IL-10 و TGFβ1 نیز جدا گردید. مابقی خون جهت تحریک سلول ها با مخلوطی از (1 µg/ml) LPS و (10 µg/m) PHA به مدت 4، 24، 48 و 72 ساعت استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده غلظت پایه پلاسمایی IL-10 وTGF-β1 افراد وابسته بیشتر (P<0.05) و غلظت IL-2 آنان کمتر از گروه کنترل بود (P<0.05). پس از تحریک خون تام افراد دو گروه الگوی زمانی مشابهی برای سنتز TGF-β1 به دست آمد. در افراد وابسته سنتز IL-10 کمتر (P<0.001)، و سنتز IL-2 بیشتر از افراد گروه کنترل بود (P<0.05). از نتایج به دست آمده می توان نتیجه گیری نمود که افراد وابسته به تریاک استنشاقی، در مقایسه با افراد غیر وابسته دارای لنفوسیت های کمک کننده TH2 و TH3 بیشتری در خون محیطی شان هستند در صورتی که لنفوسیت های کمک کننده TH1 آنان کمتر است. لیکن در زمان ابتلا به عفونت، به دلیل فعالیت کمتر لنفوسیت های TH2 و فعالیت بیشتر TH1 ممکن است در معرض آسیب بیشتری باشند.  

شاخص های انتخاب سمان توسط دندانپزشک شامل ضخامت لایه ای، استحکام، حلالیت و میزان ریزنشت سمان می باشد. از آنجایی که مهم ترین عامل عدم موفقیت رستوریشن های متال سرامیک ریزنشت آن است، مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای ریزنشت دو سمان زینک فسفات آریادنت و هاروارد انجام پذیرفت تا چنانچه تفاوتی در میزان ریزنشت نباشد در آینده بتوان از سمان زینک فسفات آریادنت که دسترسی به آن برای دندانپزشکان راحت تر است استفاده شود. بر روی چهل دندان سالم پره مولر فک بالا که برای درمان ارتودنسی کشیده شده بودند، تراش استاندارد برای رستوریشن های متال - سرامیک داده شد. خط خاتمه تراش در سطح لبیال شولدر و در سطح لینگوال چمفر بود. پس از آماده شدن کوپینگ ها، نمونه ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و یک گروه با سمان زینک فسفات آریادنت و گروه دیگر با سمان زینک فسفات هارواد سمان شده و سپس برای دو نیم شدن برش باکولینگوالی داده شدند. میزان ریزنشت دای در دو گروه با استریومیکروسکوپ اندازه گیری و تجزیه و تحلیل آماری به وسیله تست نان پارامتریک Willcoxon انجام شد. نتایج نشان داد که میانگین ریزنشت دای در سمان زینک فسفات آریادنت در سطوح باکال 1.4±1.17) میلی متر) و لینگوال (1.4±1.81 میلی متر) و در سمان زینک فسفات هاروارد در این سطوح (به ترتیب 0.84±1.71 و 1.05±1.97 میلی متر) بود. میانگین ریز نشت در سمان آریادنت کمتر بود و تفاوت معنی داری بین ریزنشت در دو گروه وجود نداشت.

 در حال حاضر لیپیدهای سرمی به عنوان عامل خطر اصلی بیماری های قلبی عروقی در افراد جوان مورد توجه قرار گرفته اند. مطالعات اپیدمیولوژیک متعددی نشان داده اند که آترواسکروز از زمان کودکی شروع می شود. بنابر این کنترل هر چه زودتر عوامل خطر نتایح بهتری را در بر خواهد داشت و در حال حاضر لزوم برنامه های بیماریابی از نظر میزان لیپیدهای سرمی در کودکان مورد بحث می باشد. این مطالعه با هدف بررسی میزان لیپیدهای سرمی در فرزندان مبتلایان به بیماری عروق کرونر زودرس انجام شده است. این مطالعه مقطعی بر روی 76 مورد از کودکان 10-2 سال (38 نفر از فرزندان والدین با بیماری عروق کرونر زودرس و 38 نفر از کودکان افراد بدون بیماری عروق کرونر به عنوان گروه شاهد) انجام شد. بین دو گروه از نظر سن، جنس، قد، وزن و شاخص توده بدنی اختلاف معنی داری وجود نداشت. میزان لیپیدهای سرمی (کلسترول تام، تری گلیسرید،HDLc و (LDLc در هر کودک در دو نوبت به فاصله یک هفته و در حالت 10 ساعت ناشتا اندازه گیری و میانگین دو نوبت به عنوان مقادیر هر یک از متغیرها در نظر گرفته شد. نتایج با برنامه EPI-6 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت و P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. میانگین کلسترول تام و LDLc در گروه مورد به ترتیب 20±167 و 30±135 میلی گرم در دسی لیتر و در گروه شاهد 20±121 و 20±101 میلی گرم در دسی لیتر بود که در گروه مورد به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد می باشد. اما میزان تری گلیسرید و HDLc این دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. در گروه مورد 6 نفرLDLc   بالاتر از 160 میلی گرم در دسی لیتر داشتند در حالی که در گروه شاهد هیچ موردی مشاهده نشد. این مطالعه نشان داد که میزان کلسترول تام و LDLc فرزندان افراد مبتلا به بیماری عروق کرونر زودرس بالاتر از کودکان والدین بدون بیماری می باشد و این موضوع ضرورت بررسی میزان لیپیدهای سرمی را در فرزندان والدین با بیماری عروق کرونر زودرس نشان می دهد.

در این مقاله دو بیمار ایرانی مبتلا به سندرم پروجیروئید گزارش می شود. مورد اول دختر جوان 24 ساله ای است که تا سن 13 سالگی از سلامت کامل برخوردار بوده است. بعد از آن زمان، دچار یک بیماری ژنرالیزه شده که نسوج مختلف را گرفتارکرده است. نشانه های اصلی بیماری در وی توقف رشد، از دست دادن چربی های زیر جلدی، چروکیدگی و خشکی پوست، تغییرات شبیه به اسکلرودرمی پراکنده، برجستگی عروق سطحی پوست، ریزش تدریجی موی سر و ابروها، و گرفتاری قلب به شکل کاردیومیوپاتی اتساعی بودند. نشانه های فوق همگی دال برپیری زودرس بوده و تشخیص بالینی مطرح شده در این بیمار سندروم ورنر بود. بیمار دوم پسربچه شش ساله ای است که نشانه های تیپیک پروجیریا (بیماری هوچینسون گیلفورد) را داشت. تشخیص هر دو بیماری با انجام آزمایشات مولکولی در واشنگتون و مارسی تایید گردید. در بیمار اول جهشی در ژن بیماری ورنر وجود نداشت، بلکه محل جهش در ژن LMNA بود. جهش صورت گرفته جایگزینی نوکلئوتید C به جای G در رمز شماره 57، و تبدیل رمز CCA (آلانین) به CCA (پرولین) بود. بنابراین در محل رمز شماره 57 پروتئین لامین A/C اسیدآمینه پرولین به جای آلانین نشسته بود. در بیمار دوم یک جهش نقطه ای در اگزون 11 پروتئین لامینA/C کشف گردید. در واقع در نوکلئوتید شماره 1824 یک مولکول سیتوزین به جای یک مولکول تیمین نشسته بود. در مقاله حاضر در باره اهمیت مولکول های لامین، مکانیسم و پاتوژنز بروز سندرم پروجیروئید به اختصار بحث شده است.

بیمار دختری است 17 ساله که به علت درد و تورم شدید ناحیه سینوس فکی راست همراه با تغییر شکل صورت از 2 هفته قبل مراجعه کرده بود. در سی تی اسکن یک توده تومورال وسیع در سینوس فکی راست دیده شد که به نواحی مجاور از جمله حفره پتریگوماگزیلاری کف اُربیت ـ دستگاه اشکی و ناحیه نازواتموئیدال گسترش داشت. کام سخت در اثر گرفتاری تومورال تخریب شده و تومور به داخل دهان برآمدگی پیدا کرده بود. از طریق بررسی رادیکال کالدول ـ لوک تومور به طور کامل خارج شد. گزارش پاتولوژی تومور گرانولوما با سلول ژانت بود که از تومورهای بسیار نادر سینوس های پانازال است. از آنجا که گزارش هایی از همراهی این گونه تومورها با هیپرپاراتیروئیدی وجود دارد، بیمار از این نظر مورد ارزیابی قرار گرفت. بالا بودن پاراتورمون (PTH)  وجود هیپرپاراتیروئیدی را در بیمار تایید کرد.

 خود زنی به آسیب عمدی به بدن خود بدون قصد مردن گفته می شود. بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به طور شایع اقدام به بریدن سوزاندن و یا خراشیدن پوست خود می کنند. در این گزارش یک بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی معرفی می شود که بعد از بریدن پوست اقدام به نوشیدن خون خود می کرد. وی چندین مرتبه پس از کشتن کبوترها خون آنها را نوشیده بود و در یک مورد نیز اقدام به نوشیدن خون همسر خود کرده بود. نوشیدن خون موضوع اصلی داستان برام استوکر می باشد که در آن شخصیت داستان، دراکولا، اقدام به نوشیدن خون انسان ها می کرد. در این گزارش خون آشامی به عنوان یک علامت واقعی و نه تخیلی مطرح شده است. این علامت همراه خود زنی در ساختار شخصیتی مرزی قابل فهم است.