مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1397 | دوره:26 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

مقدمه: نارسایی ایسکمیک میترال (IMR) یکی از پیچیده ترین جنبه های بیماری ایسکمیک میوکارد هست که اثر مداخله کرونری از راه پوست (PCI) بر بهبودی شدت IMR تاکنون به خوبی بررسی نشده است. بیماران با IMR پیش آگهی بدتری در مقایسه با بیماران بدون IMR دارند. هدف پژوهش ما تعیین ارزش Revascularization کامل به وسیله PCI بر بهبودی IMR و مقایسه شاخص های اکوکاردیوگرافی بیماران با و بدون بهبودی IMR بعد از این مداخله هست. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر، گزارش اکوکاردیوگرافی قبل از PCI و 12 ماه بعد از PCI بیمارانی که از فروردین سال 1391 تا اسفند سال1393، برای آن ها Revascularization کامل با Elective PCI انجام شده بود و شدت IMR آن ها بیشتر یا مساوی با +2 بود استخراج شد و داده های اکوکاردیوگرافی قبل از PCI بیماران IMR بهبود یافته بود با بیماران IMR بهبود نیافته، مقایسه شد داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 21و آزمونهای آماری متناسب تجزیه و تحلیل شدند. . نتایج: این مقایسه نشان داد که در 15 بیمار (16%) میزان IMR کاهش یافته بود (002/0 P =). هم چنین کسر جهشی بطن چپ (010/0 P =)، دیامتر انتهای دیاستولی بطن چپ (003/0 P =)، دیامتر انتهای سیستولی بطن چپ (001/0 P <)، Wall Motion Score Index(003/0 P =)، مساحت دهلیز چپ (001/0 P <) و فشار سیستولی شریان ریوی (046/0 P =) بین دو گروه با IMR بهبود یافته و بهبود نیافته متفاوت بودند. نتیجه گیری: اگرچه PCI می تواند منجر به بهبودی میزان IMR شود، اما بهبودی در میزان IMR در بیشتر بیماران رخ نمی دهد. میزان ناهنجاری های ساختاری در بطن چپ و دهلیز چپ در دو گروه با IMR بهبود یافته و بهبود نیافته، متفاوت است.

مقدمه: تشنج شایع ترین علامت عصبی در نوزادی می باشد که سی تی اسکن مغز در جهت یافتن علت تشنج می تواند کمک کننده باشد. این مطالعه به منظور بررسی یافته های سی تی اسکن مغز نوزادان بستری شده با تشنج و ارتباط آن با یافته های کلینیکی بود. روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی گذشته نگر، پرونده طبی و نتیجه سی تی اسکن مغز نوزادانی که به علت تشنج در بخش مراقبت های ویژه نوزادان و یا بخش کودکان بیمارستان شهید صدوقی یزد در بستری شده بودند، بررسی شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار SPSS15 و آزمون های آماری Fisher exact test و کای اسکوار و تی تست مستقل استفاده شد. نتایج: سی تی اسکن مغز 41 دختر (4/49درصد) و 42 پسر (6/50درصد) بررسی شد که نتیجه در 29 نوزاد (35%) غیرطبیعی گزارش شد. نوزادانی که هیپوکسی موقع زایمان داشتند (6/63 درصد در برابر 6/24 درصد در بدون هیپوکسی، 001/0 = P) و یا در سه روز اول، تشنج کرده بودند (55درصد در برابر 6/28 درصد بعد از سه روز و 03/0 = P) و یا تشنج موضعی داشتند (58درصد در برابر2/21 درصد در تشنج عمومی، 001/0 = P) بیشتر سی تی اسکن غیر طبیعی داشتند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، در نوزادان با سابقه هیپوکسی موقع زایمان، با تشنج موضعی و تشنج در سه روز اول تولد، گرفتن سی تی اسکن مغز می تواند در جهت یافتن ضایعه مغزی ایجاد کننده تشنج کمک کننده باشد.

مقدمه: فعالیت بدنی با برخی آنزیمها همچون فسفاتیدیل اینوزیتول-3-کیناز (PI3K) تغییراتی در توده و عملکرد قلب ایجاد می کند. در این تحقیق توسعه ای تجربی به مقایسه اثر فعالیت های تداومی و تناوبی در آب بر PI3K و ساختار و عملکرد عضله قلب رتها پرداختیم. روش بررسی: 24 سر رت ویستار نر بالغ با وزن 11/4 ± 221/60 گرم در چهار گروه کنترل، شَم، تمرین تداومی و تمرین تناوبی به طور تصادفی قرار گرفتند. گروه تداومی برای 12 هفته 5 روز در هفته به شنا در حوضچه پرداختند. گروه تناوبی نیز 12 هفته و 4 روز در هفته به تمرین پرداختند. 24 ساعت پس از آخرین تمرین، اکوکاردیوگرافی انجام شد و 48 ساعت بعد، وزن قلب و بطن چپ اندازه گیری و پلاسما برای اندازه گیری PI3K به روش الایزا برداشت شد. ارزیابی داده ها بروش تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 درنرم افزار SPSS16 انجام شد. نتایج: وزن قلب (03/0P= ) و بطن چپ (01/0P= )، حجم ضربه ای (01/0P= )، حجم پایان دیاستولی بطن چپ (04/0 P= ) و کسر تزریقی (02/0P= ) در گروه های تمرینی به طور معناداری بیشتر از کنترل بود. هم چنین میزان غلظت PI3K در گروه تداومی (58/6 نانوگرم بر میلی لیتر) و تناوبی (67/6) نسبت به کنترل (07/4) افزایش معناداری داشت (01/0>P). نتیجه گیری: ، هر دو نوع تمرین PI3K را افزایش داده و هایپرتروفی فیزیولوژیک در پی دارد. با توجه به صرف زمان کمتر در تمرین تناوبی (حدود 9%)، به نظر می آید انجام این نوع تمرین مقرون به صرفه است.

مقدمه: گیاه استویا ربادیانا، اخیرا به عنوان یک عامل آنتی اکسیدانت، ضدالتهاب و ضدمیکروب شناخته شده است. در مطالعه حاضر، خصوصیات حفاطت کبدی و ضد دیابتی عصاره آبی بخش شیرین گیاه استویا ربادیانا ارزیابی شده است. روش بررسی: دیابت با دوز mg/kg 60 استرپتوزوسین به صورت داخل صفاقی در 35 موش سوری نر بالغ القاء شد و موش ها به طور تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند. گروه های کنترل منفی و کنترل مثبت (دیابتی تیمار نشده) نرمال سالین و گروه های تیمار به ترتیبmg/kg 5/0 گلی بنکلامید و g/kgµ 200 و g/kgµ 400 عصاره آبی استویا ربادیانا را به مدت 15 روز دریافت کردند. در روز پایانی، سطوح سرمی گلوکز خون و آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آلکالین فسفاتاز (ALP) اندازه گیری شد. حجم تام کبد، سینوزوئیدها، هپاتوسیت ها، سیاهرگ مرکزی، سیاهرگ باب، انشعابات سرخرگ کبدی و مجاری صفراوی در مقاطع بافتی تخمین زده شد. نتایج: سطوح گلوکز خون و آنزیم های ALT و ALP در گروه های تیمار شده با عصاره آبی استویا ربادیانا نسبت به گروه کنترل مثبت کاهش معنی داری داشت (05/0> P). حجم کبد، هپاتوسیت ها، سینوزوئیدها، سیاهرگ مرکزی و سرخرگ کبدی پس از درمان با دوز بالای عصاره استویا ربادیانا نسبت به گروه کنترل مثبت کاهش معنادار داشت (05/0> P). نتیجه گیری: عصاره آبی بخش شیرین گیاه استویا ربادیانا می تواند سطح قند خون و آنزیم های کبدی را تنظیم نموده و از تخریب بافت کبد در موش های سوری دیابتی پیشگیری نماید.

مقدمه: آنژیوژنز فرآیند پایه ای در رشد و متاستاز تومور است و با میانگین تراکم عروق خونی کوچک ارزیابی می شود. هدف از این مطالعه ارزیابی تراکم عروق خونی کوچک در موکواپیدرموئید کارسینومای غدد بزاقی و تعیین ارتباط آن با درجه بافت شناختی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، 17 بلوک پارافینه موکواپیدرموئید کارسینوما خارج گردید. رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی CD34 برای ارزیابی تراکم عروق خونی انجام شد. تراکم عروقی خونی کوچک با شمارش ریزعروق با بزرگ نمایی 400×، در نواحی دارای بیشترین تجمع عروقی اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده با استفاده از روش آماری ANOVA و آزمون post hoc از نوع Scheffe آنالیز گردید. نتایج: میانگین تراکم عروق خونی کوچک (MVD) در درجات کم، متوسط و زیاد به ترتیب 66/31، 66/47 و 8/47 به دست آمد. اختلاف آماری معنی داری بین میانگین MVD و درجه بافت شناختی موکواپیدرموئید کارسینوما مشاهده شد (024/0=P). میانگین MVD در تومورهای درجه بالا و متوسط به طور معنی داری بیشتر از درجه پایین بود (به ترتیب 039/0 =P و 025/0=P). اختلاف معنی داری از نظر میانگین MVD بین درجات بافت شناختی بالا و متوسط وجود نداشت (000/1=P). نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد رابطه معنی داری بین آنژیوژنز و درجه میکروسکوپی موکواپیدرموئید کارسینوما وجود دارد و آنژیوژنز بیشتری در تومورهای با درجه بدخیمی بالاتر دیده می شود.

حدود 3% جمعیت جهانی به طور مزمن به عفونت هپاتیت C (HCV)مبتلا هستند و این بیماری از عوامل اصلی ابتلا به سیروز و کارسینوم هپاتوسلولار می باشد. علیرغم موفقیت های چشم گیر در مسیر دست یابی به داروهای ضد ویروسی با عملکرد مستقیم (DAA) جدید برای درمان عفونت های مزمن هپاتیت C، کنترل این بیماری هم چنان یک چالش جهانی محسوب می شود. دلایل مختلفی از جمله وجود ناقلین مزمن بدون علامت، قیمت بالای دارو و عدم امکان دسترسی تمام جوامع به داروهای جدید از جمله دلایل محدودیت های کارآیی این درمان می باشد. از این رو، توسعه یک واکسن پیشگیری­ کننده که به تواند احتمال انتقال بیماری را کاهش دهد و یا یک واکسن درمانی که در بهبود موارد مزمن بیماری و یا جلوگیری از مزمن و پایدار شدن عفونت HCV موثر واقع شود، می تواند راه کار مناسبی برای کنترل این همه­ گیری باشد. مطالعات متعددی در راستای تولید واکسن­ های درمانی و پیشگیری کننده انجام شده است که برخی از آن ها در فازهای I و II کارآزمایی­ های بالینی بررسی شده­ اند. در این مقاله مروری علل نیاز به یک واکسن برای HCV، چالش های پیش رو در توسعه واکسن برای HCV، جنبه های مختلف توسعه واکسن برای این بیماری و خلاصه­ ای از رویکردهای توسعه واکسن­ های مورد مطالعه بحث و بررسی قرار می گیرد.

مقدمه: امروزه استفاده از ایمپلنت های ارتوپدی رو به افزایش است، از طرفی دستورالعمل مشخصی برای خارج سازی ایمپلنت های ارتوپدی وجود ندارد. لذا این مطالعه با هدف بررسی نتایج خارج سازی ایمپلنت در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان شهید صدوقی یزد انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه توصیفی مقطعی بود که طی آن بیماران از نظر سن، جنس، قد، وزن، BMI، محل شکستگی و مکانیسم آسیب، میزان رضایت مندی، میزان فعالیت، میزان درد، دلیل خارج سازی ایمپلنت بررسی شده و کیفیت زندگی آن ها نیز توسط پرسشنامه SF-36 بررسی شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS ورژن 23 و توسط آزمون های آماری ناپارامتری (Wilcoxon Signed Ranks) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین نمره کیفیت زندگی در بیماران قبل از عمل جراحی 41/81 بود که بعد از عمل به میانگین 23/87 رسید، بدین معنا که کیفیت زندگی در بیماران بعد از خارج سازی ایمپلنت به طور معناداری بهبود می یابد (0001/0p-value= ). هم چنین یافته ها نشان داد که میزان درد بیماران بعد از عمل جراحی به طور معناداری کاهش می یابد (0001/0p-value= ). نتیجه گیری: با توجه به این که در مورد خارج سازی روتین ایمپلنت ارتوپدی اختلاف نظر دارند نتایج این مطالعه نشان داد اکثریت بیماران تمایل به خارج سازی ایمپلنت را داشته و با توجه به بهبود نمره درد و نمره کیفیت زندگی بعد از عمل جراحی، خارج سازی ایمپلنت با نظر گرفتن عوارض آن، مفید به نظر می رسد و باعث بهبود کیفیت زندگی، کاهش میزان درد و نیز بهبود عملکرد و فعالیت روزانه این بیماران می شود.

مقدمه: گونه­ های اکسیژن فعال باعث تحریک آپوپتوز سلول های قلبی شده و عملکرد میوکاردی را مختل می­ کند، ولی مکانیسم آن به درستی معلوم نیست. شواهد نشان داده تمرینات ورزشی ممکن است فرآیندهای پیام رسانی آپوپتوز را تغییر دهد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرین تداومی بر پروتئین های BAX و BCL-2 همراه با تزریق آب اکسیژنه با دو دوز مختلف در رت­ های نر سالم می­ باشد. روش بررسی: تحقیق حاضر به روش تجربی با پنجاه راس موش نر سالم به 5 گروه 10 راسی شامل: گروه اول(کنترل)، گروه دوم و سوم به ترتیب تزریق یک و دو میلی مول آب اکسیژنه، گروه چهارم و پنجم به ترتیب تزریق یک و دو میلی مول آب اکسیژنه همراه با انجام تمرینات تداومی، تقسیم شده بودند انجام گردید. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته و چهار روز در هفته روی تریدمیل با شدت متوسط دویدند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی و در حالت بی هوشی سینه آن ها شکافته شد. میزان پروتئین های بکس (BAX) و بی سی ال دو( BCL-2) توسط دستگاه الایزا استخراج شد. برای سنجش توتال پروتئین از روش brad ford استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده­ ها با آزمون آنووا در سطح معنی­ داریP≤ 0/05 توسط نرم افزار spss16 مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که میزان سطوح BAXوBCL2 و نسبت BAX/BCL2 در گروه های تمرین و آب اکسیژنه پس از دو ماه تمرین تداومی در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود (P>0/05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده اگر هشت هفته تمرین تداومی همراه با تزریق آب اکسیژنه با دوزهای یک و دو میلی لیتر صورت گیرد احتمالاً نمی­ تواند باعث افزایش پروتئین پیش آپوپتوزی سلول های قلبی در رت ها گردد ممکن است به سازگاری ایجاد شده بین تجزیه و سنتز سلول های قلبی در اثر انجام تمرینات تداومی مربوط باشد.