مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1382 | دوره:11 | شماره:4 |تعداد مقالات:16

امروزه محققین به دنبال روشهای مناسبی جهت حفظ قدرت باروری افراد هستند. از جمله این روش ها انجماد گامتها و جنین بافت تخمدان است. مهمترین دلایل بکارگیری انجماد تخمدان در مقایسه با انجماد تخمک، مربوط به وجود تعداد زیادی فولیکول در مراحل مختلف تکوینی است که می توان به دفعات در سیکل های متوالی از آن استفاده نمود که این امر در درمان ناباروری و یا در بیماران مبتلا به سرطان که تحت درمان با رادیوتراپی یا شیمی درمانی هستند و پس از درمان می خواهند به زندگی طبیعی خود برگردند اهمیت بسزایی دارد. اولین گزارش مربوط به انجماد بافت تخمدان خرگوش بود که در دهه 1950 منتشر شد و اولین گزارش انجماد بافت تخمدان انسان در سال 1995 مطرح شد. هم اکنون این روش به وسیله محققین به عنوان روشی برای بهبود باروری در دست تحقیق است. سه روش عمده در انجماد تخمدان مطرح است: روش آهسته، شیشه ای و فوق سریع در هر سه روش محققین تلاش می کنند با کاستن از میزان تشکیل کریستال یخ داخل و خارج سلولی طی انجماد و ذوب، قدرت حیاتی بافت را افزایش دهند. دو فاکتور اساسی در این امر دخالت دارد یکی استفاده از ضد یخ که باعث خروج سریع آب داخل سلولی می شود و دیگری سرعت انجماد که برای هر سلول و بافت متفاوت است و بستگی به نفوذپذیری غشاء، نسبت سطح به حجم سلول و درجه حرارت دارد. جهت تکوین فولیکولهای بافت تخمدان منجمد شده روشهای گوناگونی توسط محققین مطرح بکار گرفته شده است از جمله پیوند و یا کشت فولیکولهای ایزوله شده در In vitro و در محیطهای اختصاصی است.

مقدمه: از مراحل مهم در برنامه های ART مرحله انتقال جنین ,(Embryo Transfer)و به دنبال آن مرحله حساس لانه گزینی است که 2 عامل مهم یعنی کیفیت و پذیرش آندومتر در آن دخالت دارند. از عوامل مهم در پذیرش آندومتر، وجود میکروارگانیسم های موجود در کانال سرویکال می باشد که می توانند با ورود به حفره رحم محیط نرمال آندومتر را بهم زده و عناصر سیستم دفاعی را فعال کرده و بر روی لانه گزینی اثر منفی بگذارند. روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی ـ تحلیلی طی سال 1381 بر روی 90 بیمار مراجعه کننده به مرکز تحقیقاتی و درمانی ناباروری و بیمارستان مادر یزد به علت نازایی انجام شد. سن بیماران بین 40-20 سال بود. روش تحریک تخمک گذاری در تمام بیماران یکسان بود. در روز پونکسیون تخمدانی، نمونه اول جهت کشت میکروبی از کانال سرویکال قبل از هرگونه شستشوی واژینال گرفته شد سپس نمونه دوم در روز انتقال جنین یعنی 72-48 ساعت بعد، قبل از هر گونه شستشو جهت کشت میکروبی از کانال سرویکال برداشته شد و نمونه سوم از حدود 2-1.5سانتی متری نوک کاتتر ترانسفر شده قطع گردیده و در محیط کشت قرار داده شدند. سپس بررسی از نظر نوع جرم، گروه gr- یا gr+ آن و میزان فراوانی جرم صورت گرفت. نتایج: میزان باروری بین دو گروه یعنی گروهی که نمونه های کشت آنها کاملا استریل بود (31 بیمار) با کسانی که در نمونه های گرفته شده آلودگی گزارش شده است (49 بیمار)، تفاوت معنی دار آماری نداشت. گروهی که نوک کاتتر استریل داشته اند (29 بیمار) و گروهی که نوک کاتتر آنها آلوده بود (51 بیمار) با یکدیگر مقایسه شدند. میزان حاملگی در گروه کاتتر آلوده 6.9%و در گروه کاتتر استریل 19.6%بوده است که هرچند میزان حاملگی در گروه استریل 2.8 برابر گروه آلوده است ولی از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود نداشت. فراوانی اجرام بر روی میزان باروری اثری نداشته است. از نظر انواع جرم دیده شد که گروه اجرام gr+ نسبت به گروه gr- میزان حاملگی  2.83برابر داشته اند ولی از نظر آماری تفاوت معنی دار نبود. نتیجه گیری: هر چند در این مطالعه آلودگی نوک کاتتر خصوصا با اجرام gr- از نظر آماری اثری بر روی نتایج باروری نداشت ولی باز هم یک عامل مهم و دخیل در امر موفقیت نتایج IVF/ET محسوب می گردد.

مقدمه: حین انجام برنامه های (Assisted Reproductive Technology) ART که تحریک تخمک گذاری انجام میِ شود، علاوه بر پاسخ تخمدان عوامل دیگری نیز در موفقیت آن سهیم هستند. عوامل چندی باعث توقف سیکلها می شوند که شامل عدم رشد فولیکولهای تخمدان، نداشتن اووسیت پس از پونکسیون، عدم توانایی همسر در تهیه نمونه Semen، عدم مصرف صحیح دارو و انصراف بیمار می باشند. روش بررسی: این بررسی مطالعه ای توصیفی ـ مقطعی است که طی سالهای 78-1377 بر روی 400 نفر از بیماران مراجعه کننده به مرکز ناباروری و بیمارستان مادر یزد که کاندید ورود به برنامه های ART بودند، انجام گرفته است. نتایج: میزان فراوانی ابطال سیکلها  10.5%بود. عدم رشد فولیکول مناسب یا رشد نامناسب در 42.1%، نداشتن اووسیت پس از پونکسیون در 47.4%، عدم توانایی همسر در دادن نمونه 5.3%، عدم استفاده صحیح دارو  2.6%و انصراف بیمار 2.6%بوده است. توزیع فراوانی ابطال سیکلها در سنین بالای 35 سال بیشتر بود. همینطور موارد ابطال سیکل در گروه درمانی HMG بیشتر بوده است. نتیجه گیری: بیشترین ابطال سیکلها مربوط به عدم رشد فولیول مناسب و نداشتن اووسیت پس از پونکسیون بوده است.

مقدمه: مسوول ناباروری همیشه به عنوان معما مورد توجه انسانها بوده و باروری نقش محوری در زندگی مردم و تمدنهای اولیه داشته است. با گذشت زمان و پیشرفت علم و تکنولوژی مساله ناباروری از حالت ابتدایی خود تغییر کرد و با پیشرفت های بدست آمده در بیولوژی تولید مثل و ژنتیک، درمان ناباروری به حیطه دور از تصور کشیده شد که یکی از پیشرفتهای قابل توجه در این زمینه، کشت طولانی تر جنین در محیط آزمایشگاه با استفاده از محیطهای متوالی تا مرحله بلاستوسیست و سپس انتقال آن به رحم می باشد. روش بررسی: این پژوهش به صورت کارآزمایی بالینی (Clinical Trial) طی سالهای 79-1378 بر روی 30 زوج نابارور مراجعه کننده به مرکز ناباروری و بیمارستان مادر یزد با سابقه حداقل یک مرتبه لقاح آزمایشگاهی ناموفق بدون علت آندوکرینی به عنوان گروه آزمون و 30 زوج نابارور و دیگر به عنوان گروه شاهد انجام شده است. در گروه اول انتقال جنین در مرحله بلاستوسیست (BT) و در گروه دوم در مرحله امبریو (ET) صورت گرفت. در دو گروه تفاوت معنی دار آماری بین متغیرها مشاهده نشد. بررسی آماری مقایسه میانگین با آنالیز واریانس ANOVA و توزیع فراوانی با X2 و Fisher Exact Test  انجام شد. نتایج: میزان لقاح (F.R) در گروه BT شصت و نه درصد و در گروهET شصت و پنج درصد(P=0.352)  و میزان حاملگی (P.R) در گروه  16.7 BTدرصد و در گروه 6.7 ET درصد بود (P=0.424) بوده، هرچند تفاوت در دو گروه بررسی شده قابل توجه می باشد ولی این نسبت قابلیت آزمون Z را ندارد. نتیجه گیری: انتقال بلاستوسیست به عنوان درمان آلترناتیو در بیماران با شکستهای متعدد قبلی مفید می باشد، زیرا میزان لانه گزینی و حاملگی کلنیکی در انتقال بلاستوسیست طبق آمار به ترتیب 60% و 40% افزایش می یابد.

مقدمه: استفاده از روشهای متفاوت تجویز آگونیستهای GnRH به همراه گنادوتروپینها، در سیکلهای ART جهت تحریک تخمک گذاری از موارد مورد بحث در تمام مراکز ART می باشد. تاثیر روش میکرودوز در بیماران با پاسخ ضعیف (Poor-Responder) قبلا در بسیاری از مطالعات مورد تایید قرار گرفته است. اما این سوال مطرح می باشد که آیا این روش در بیمارانی که برای اولین بار IVF/ICSI می شوند موثر است یا خیر؟ با توجه به مزیت روش میکرودوز (Microdose Flare) انجام گرفت از جهت کمتر بودن میزان داروی مصرفی و صرفه جویی در وقت بیمار. روش بررسی: ایم مطالعه از نوع آینده نگر و به روش Clinical Trail، در مرکز تحقیقاتی درمانی ناباروری و بیمارستان مادر یزد در سال 1379 تا 1380 بر روی 140 بیمار که برای اولین کاندید IVF/ICSI شدند، به دو روش Long Luteal Phase و Microdose Flare انجام گرفت از جهت نتایج آن شامل تعداد اووسیت، فولیکول، امبریو، حاملگی و سقط با یکدیگر مقایسه گردیدند. نمونه ها به روش تصادفی آسان به دو گروه 70 نفری تقسیم شدند. به علت عدم دریافت پاسخ دقیق در عده ای از بیماران، تنها مواردی وارد مطالعه شدند که از نتیجه باروری آنها مطمئن بودیم. در گروه میکرودوز 14 نفر و در گروه Long سه نفر به دلیل عدم امکان پیگری و مشخص نبودن نتیجه حاملگی از مطالعه حذف شدند. بدین ترتیب تجزیه و تحلیل آماری با نرم افزار SPSS بر روی 123 بیمار انجام و از آزمون Chi- Square و t.test استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان می دهد که این دو روش از نظر به دست آمدن تعداد اووسیت، امبریو، میزان باروری و سقط با یکدیگر تفاوت معنی داری ندارد و فقط تعداد فولیکول بالغ به دست آمده در روش Long Guteal به طور قابل توجهی بیشتر از روش میکرودوز بود اما از نظر آماری معنی دار نمی باشد (p=0.062). نتیجه گیری: این روش به عنوان روشی برتر در افرادی که برای اولین بار تحت IVF/ICSI قرار گرفته اند نمی باشد اما از لحاظ اقتصادی با توجه به دوز کمتر دارو می تواند مد نظر قرار گیرد.

مقدمه: کلومیفن سیترات از داروهای اصلی در درمان بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک (Ploy Cystic Ovary Syndrome)  می باشد. گروهی از این بیماران به کلومیفن مقاوم هستند که روش های درمانی مختلفی برای آنها پیشنهاد شده است. با توجه به مطالعه ای که Mitwally و همکاران در سال 2001 انجام دادند ما اثرات داروی Aromatase Inhibitor را در گروهی از بیماران مورد بررسی قرار دادیم. روش بررسی: این مطالعه به صورت Clinical-Trial از فروردین لغایت شهریورماه 1380 انجام شد. روش نمونه گیری به صورت آسان بود. 20 بیمار PCOS که حداقل در 3 سیکل قبلی به کلومیفن سیترات پاسخ کافی نداده بودند، Letrozole به میزان 2/5 mg از روز سوم تا هفتم سیکل داده شد و سپس از روز نهم سیکل توسط سونوگرافی واژینال و اندازه گیری استرادیول، رشد فولیکول و وضعیت تخمک گذاری ارزیابی شد. یافته ها: یک بیمار فولیکول غالب 18 mm در روز 12 سیکل پیدا کرد I.U.I. (Estradiol=200 pg/ml) انجام شد ولی حاملگی صورت نگرفت. در بقیه بیماران سونوگرافی سریال از روز 15-9 سیکل انجام شد و در هیچیک از آنها فولیکول غالبی رشد نکرد. میزان استرادیول در تمام این بیماران کمتر از 200 pg/ml بود بنابراین سیکل درمانی متوقف شد. همچنین ضخامت آندومتر در تمام بیماران کمتر از 5 mm بود. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده در بررسی ما نظرات Mitwally را در مورد استفاده از Letrozole در اینگونه بیماران تایید نمی کند. پیشنهاد می شود با اضافه کردن کلومیفن سیترات به Letrozole یا گنادوتروپین به Letrozole تاثیر آن در اینگونه بیماران ارزیابی شود.

مقدمه: سلولهای بنیادی جنین، سلولهای چند ظرفیتی هستند که از جنین در مراحل اولیه تکوین تهیه می شوند و دارای ویژگی های منحصر به فردی می باشند: از جمله توانایی تمایز به انواع رده های سلولی و نیز استفاده آنها در آزمایشات دستکاری ژنتیکی که به همین دلیل از این سلولهای در تولید جانوران ترانس ژن و نیز سلول درمانی استفاده میِ شود. هدف اصلی این تحقیق جداسازی، کشت و تولید سلول های جنینی بوده که برای اولین بار در ایران انجام شده، لذا می توان در تحقیقات بعدی از آنها استفاده نمود. روش بررسی: تعداد 385 جنین در مرحله بلاستوسیست از موش های حامله ی نژاد NMRI تهیه شده و در محیط DMEM حاوی 10% سرم جنین گاو به مدت 24 ساعت کشت شدند. 2 تا 4 روز پس از خروچ جنین ها از زونا پلوسیدا، سلول های توده داخل سلولی (Intre Cell Mass) تشکیل کلون داده که بر اساس مرفولوژی مورد شناسایی قرار گرفتند. پس از تریپسینه شدن، سلول های مذکور با دو روش متفاوت جهت به دست آوردن کلون سلول های بنیادی جنینی کشت داده شدند. در روش اول، حدود 50 توده داخل سلولی پس از تریپسینه شدن بر روی سلول های فیبروبلاست اولیه جنین موش که قبلا فعالیت میتوزی آنها با استفاده از میتومایسین متوقف شده بود منتقل شد. در روش دوم، تعداد 335 توده داخل سلولی پس از تریپسینه شدن در محیط کشت DMEM حاوی 10% سرم جنین گاو و Leukemia Inhibitory Eactor به میزان1000 u/ml  و 0.1 میلی مول بتامر کاپتواتانول کشت داده شدند. پس از ظهور کلون های مربوط به سلول های بنیادی جنینی در هر یک از روشهای مذکور، چندین ساب کالچر از آنها تهیه و به روش هیستوشیمی آلکالن فسفاتاز مورد شناسایی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که روش اول موفق نبود اما می توان با روش دوم از بلاستوسیست موش نژاد NMRI سلول های بنیادی را جدا و تکثیر نمود، گرچه درصد کمی کلون سلولی ایجاد شدند. همچنین استفاده از بلاستوسیست اولیه جنین موش به عنوان لایة پشتیبان به تنهایی در جلوگیری و مهار تمایز و همچنین فرایند تکثیری سلول های بنیادی جنینی در نژاد NMRI موثر نبود. نتیجه گیری: در مجموع می توان با بهبود شرایط، به تولید سلول های بنیادی جنین موش پرداخت و از آنها در مطالعات پایه ای مثل تمایزشان به رده های خاص سلولی، تولید جانوران ترانس ژن، سلول درمانی، ایجاد تغییرات ژنی هدفمند (Gene Targeting) و غیره استفاده نمود.

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک PCOS (Poly Cystic Syndrom) شایعترین بیماری آندوکرین زنان در سنین باروری و شایعترین علت ناباروری به دلیل عدم تخمک گذاری می باشد. یکی از درمانهای شایع جهت تسریع باروری در این افراد، تحریک کنترل شده تخمک گذاری COH (Controlled Ovarian Hyperstimulation) می باشد. در مطالعات و مقالات مختلف در مورد IUI (Intera Uterin Insemination) و یا نزدیکی طبیعی بعد از COH اختلاف نظر های متعدد وجود دارد. روش بررسی: این مطالعه از نوع Clinical Trial بوده و مقایسه بین IUI و نزدیکی طبیعی بعد از تحریک تخمک گذاری در بیماران PCOS انجام شده است. 64 بیمار مراجعه کننده به مرکز ناباروری یزد در سال 81-1380 بعد از رد سایر علل نازایی مثل Male Factor، Tubal Factor، Endometriosis به طور تصادفی انتخاب و به 2 گروه تقسیم شدند. هر 2 گروه قبل از تحریک تخمک گذاری به مدت 2 ماه روزانه 1500-500 میلی گرم متفورمین دریافت کردند و سپس در سیکل سوم روزانه 100 mg کلومیفن از روز سوم تا هشتم قاعدگی و HMG از روز هشتم تا دوازدهم قاعدگی (به میزان 150 واحد عضلاتی روزانه و از نوع مشابه) دریافت کردند و با سونوگرافی واژینال جهت بیماران مستعد OHSS، اقدامات لازم به عمل آمد و زمانی که حداقل 3-2 فولیکول 18 میلی متری مشاهده گردید، 10000 واحد آمپول HCG عضلانی تزریق شد. به گروه اول توصیه به نزدیکی طبیعی به مدت یک هفته یک شب در میان و در گروه دوم 36 ساعت بعد از تزریق HCG،  IUIانجام شد. نتایج: نتیجه باروری بعد از 2 هفته از تزریق آمپول HCG با تست حاملگی بررسی گردید و در گروه اول (نزدیکی (COH + چهارده درصد و گروه دوم%18 (COH+IUI)  حاملگی وجود داشت که این اختلاف از نظر آمار معنی دار نبود. در این مطالعه نتایج IUI به دنبال COH اندکی بهتر از نزدیکی طبیعی بود اگرچه میزان تفاوت زیاد نبود. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت کلینیکی این تفاوت در بیماران PCOS، می توان جهت تسریع باروری بعد از COH از IUI استفاده نمود.

مقدمه: از GnRH-a همراه با گنادوتروپین جهت تحریک کنترل شده تخمدان در IVF استفاده می ِشود. GnRH-a ها را می توان به دور روش در فازفولیکولار و فاز لوتئال سیکل قاعدگی تجویز کرد. نظرات ضد و نقیصی در مورد اثرات استفاده از آن در فاز فولیکولار وجود دارد. در این مطالعه اثرات تجویز میکرودوز GnRH-a را در بیمارانی که به پروتکل های قبلی پاسخ مناسبی نداده بودند، مورد بررسی قرار دادیم. روش بررسی: این مطالعه به صورت Clinical Trial، با روش قبل و بعد بر روی 61 بیمار نازا که برای انجام Conventional و یا میکرواینجکشن از فروردین لغایت اسفند ماه 1380 به مرکز تحقیقاتی و درمانی ناباروری و بیمارستان مادر یزد مراجعه کرده بودند انجام شد. ابتدا به بیماران به مدت 21 روز قرص جلوگیری از حاملگی (LD) داده شد و سپس از روز سوم سیکل Bouserelin چهل میلی گرم Subcutaneous BID و از روز پنجم سیکل روزی 3 آمپول HMG تجویز شد. اطلاعات با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و از آزمون های Chi-Square و Fisher Exact Test استفاده شد. یافته ها: تعداد فولیکول، اووسیت و امبریو حاصله و همچین میزان حاملگی محاسبه شد. تعداد فولیکول، اووسیت وامبریو بدست آمده با سیکلهای قبلی خودشان مقایسه گردید که در هر سه مورد اختلاف معنی دار بود (p<0.05) آزمون t با عدد ثابت صفر، سه مورد حاملگی داشتیم (5%) که چون در همه بیماران نتیجه حاملگی در سیکلهای قبلی منفی بوده اختلاف معنی دار بود. بین دو گروه سنی 34-20 سال و 45-35 سال تفاوت معنی داری از نظر تعداد فولیکول ، اووسیت، امبریو و میزان حاملگی مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان داد که روش میکرودوز در بیماران Poor-Responder می تواند باعث به دست آمدن فولیکول، اووسیت و امبریو شود که با سن بیمار ارتباط معنی داری ندارد.

مقدمه: آلودگی منابع مختلف به فلزات سنگین و تماس انسان با این منابع باعث بروز اختلالاتی در بدن می گردد. در اثر تماس مداوم با فلزات سنگین، تاثیرات سویی بر روی فعالیتهای طبیعی تولید مثلی و اسپرم گزارش شده است. آلودگی منابع آبی به فلزات سنگین در نتیجه ضایعات حاصله از فعالیتهای صنعتی و ورود ضایعات فاضلابهای شهری به رودخانه ها به عنوان یک معضل اساسی در جوامع امروزی مطرح می باشد. فلزات سنگین در بستر رودخانه ها، دریاچه ها و دریاها تجمع پیدا نمود و می توانند از طریق مواد غذایی وارد زنجیره غذایی شده و نهایتا توسط انسان جذب گردند. تجمع فلزات سنگین در اندامهای تولید مثلی، می تواند تأثیرات مخربی را بر روی روند اسپرماتوژنز و مورفولوژی اسپرمهای تولید شده داشته باشد. روش بررسی: این مطالعه جهت بررسی تاثیرات مورفولوژیک سه فلز سنگین بر روی اسپرم انجام شده است. اسپرم با غلظتهای مختلف کادمیم، مس و جیوه برای 3 ساعت تماس داده شده و با استفاده از میکروسکوپ الکترونیک اسکن (SEM) مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که جیوه سمی ترین فلز سنگین مورد مطالعه بوده و باعث ایجاد صدمه به دم اسپرم ها و کوچک شدن سر اسپرم می شود. تغییرات عمده مورفولوژیکی و بخصوص بزرگ شدن سر اسپرم و از بین رفتن قوان آن در اثر تماس با کادمیم و مس نیز مشاده شد. نتایج حاصله مؤید این مطلب بوده که بخشی از تأثیرات سمی فلزات سنگین بر روی اسپرم در نتیجه تغیرات مورفولوژیک بوده و اسپرمهای صدمه دیده به دلیل عدم تحرک و بزرگ شدن بیش از حد، قادر به ورود به تخمک و بارور کردن آن نخواهد بود. نتیجه گیری: در این بررسی هیچگونه اختلافی در حساسیت اسپرم گونه های مختلف ماهیان نسبت به فلزات سنگین بررسی شده مشاده نگردید.

مقدمه: آنالیز مایع انزال (Semen Analysis) و بررسی دقیق پارامترهای اسپرم شامل تعداد، درصد تحرک و مورفولوژی طبیعی اسپرماتوزویید به خصوص در مردان نابارور از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امروزه، به طور معمول انتخاب بسیاری از روشهای درمانی ART (Assisted Reproductive Technology) بر اساس وضعیت پارامترهای اسپرم تصمیم گیری می شود. بنابراین، آنالیز مایع انزال باید به دقت و به وسیله یک روش سریع، استاندارد و کم هزینه انجام پذیرد. در برخی از آزمایشگاههای ایران بدون در نظر گرفتن روشهای معتبر، آنالیز مایع انزال انجام می گیرد و پارامترهای اسپرم از طریق روشهای غیر استاندارد نظیر Wet Preparation (روش لام میکروسکوپی) مورد مطالعه قرار می گیرد. بنابراین، هدف این تحقیق مقایسه دو روش Wet Preparation یا Makler - Staining در جهت ارزیابی پارامترهای اسپرم و سلولهای گرد نمونه انزال مردان بوده است. روش بررسی: این مطالعه از نوع آینده نگر و بر روی 50 نمونه انزال به صورت Blind با دو روش Wet وMakler  در مردان مراجعه کننده به مرکز تحقیقاتی درمانی ناباروری یزد صورت گرفت. جهت روش Wer یک قطره 10 میکرونی از نمونه اسپرم روی لام میکروسکوپی قرار داده و پارامترهای اسپرمی و سلول گرد سنجیده شدند. جهت روش Makler از وسیله Makler Chamber و رنگ آمیزی Geimsa استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین تعداد اسپرم، درصد تحریک پشرونده و درجا در دو روش فوق از نظر آماری تفاوت معنی دار نداشت. اما، درصد موفولوژی طبیعی اسپرم و سلول گرد در دو روش فوق دارای تفاوت معنی دار بود (به ترتیب p=0.001 و (p=0.002 بیشترین نقایص مربوط به درصد مورفولوژی طبیعی اسپرم بود که برای مثال 5 نمونه از روش Wet و تعداد 32 نمونه از روش Makler وضعیت غیر طبیعی را طبق WHO نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصله، مورفولوژی اسپرم و سلولهای گرد را باید با دقت بیشتری مورد مطالعه قرار داد که نیاز به رنگ آمیزی نمونه دارد. بنابراین آنالیز مایع انزال را باید حتی المقدور با روش Makler - Staining انجام داد تا بتوان یک گزارش صحیح را ارایه نمود.

مقدمه: عمده ترین هدف برنامه های(Assisted Reproductive Technology) ART ، رساندن میزان لاله گزینی جنین به حد فیزیولوژی در یک سیکل نرمال است. جهت افزایش شانس فوق دو روش پیشنهاد شده: ارتقای کیفیت جنین و افزایش قدرت پذیرش آندومتر که هنوز این مورد قطعیت نیافته است. روش بررسی: این مطالعه از نوع آینده نگر و به دو روش Clinical جهت بررسی انتقال دو مرحله ای جنین(DET)  در مرکز تحقیقاتی و درمانی ناباروری و بیمارستان مادر یزد بر روی 160 سیکل  IVF) ARTیا (ICSI انجام گردیده است و بدین ترتیب دو روش انتقال جنین در یک مرحله (گروه شاهد) و در دو مرحله (گروه مورد) با یکدیگر مقایسه شده اند و فرض بر این قرار گرفته است که در انتقال دو مرحله ای، جنین منتقل شده در مرحله اول می تواند سبب تحریک آندومتر و شروع مکانیسمهای تسهیل کننده لانه گزینی گردیده و به دنبال آن محیط برای جنین یا جنینهای مرحله دوم مساعد گردد. دو گروه از نظر میانگین سن زن و مرد، طول مدت و علت نازایی تفاوت معنی داری نداشتند. روش تحریک تخمدان به وسیله استفاده از آگونیست GnRH (بوسرلین) و به روش Long Protocol بوده است. اندازه فولیکول از روز نهم سیکل به طور سریال اندازه گیری شده و پس از تزریق HCG 10000 IU و انجام پونکسیون تخمدان، حمایت فاز لوتئال به وسیله تجویز شیاف یا آمپول پروژسترون انجام شده است. سپس بیماران به صورت تصادفی آسان به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه شامل 80 بیمار که انتقال جنین دو مرحله ای در آنها صورت گرفت. در مرحله اول روز سوم با 2 امبریو و در مرحله دوم روز پنجم با 2 یا 3 امبریوی دیگر انتقال انجام شد. در گروه یک مرحله ای برای 80 بیمار انتقال جنین فقط در یک مرحله یعنی 48 ساعت پس از پونکسیون انجام شد و نتیجه حاملگی به صورت گزارش تیتراژ مثبت BHCG در روز چهاردهم پس از انتقال جنین در دو گروه جمع آوری و با استفاده از آزمونهای Fisher Exact Test و t.test و Chi-Square تحلیل گردید. یافته ها: نتایج باروری در دو گروه DET و SET با یکدیگر مقایسه گردیدند. در گروه DET دو بیمار و در گروه SET چهارده بیمار به دلیل عدم دسترسی برای پیگیری نتیجه حاملگی از مطالعه حذف شدند. نتایج نشان می دهد که از نظر میزان حاملگی به طور کلی تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه DET و SET وجود ندارد (p=1.000) و در هیچ یک از دو گروه رابطه معنی دار آماری بین نتیجه حاملگی با روش آزمایشگاهی IVF/ICSI، نتیجه حاملگی با سن زن و نتیجه حاملگی با تعداد جنین منتقل شده بدست نیامد. نتیجه گیری: اگرچه نتیجه حاملگی در دو گروه مشابه بود ولی نتایجی که در زنان بالاتر از 35 سال در گروه DET به دست آمد، 1.5برابر بیش از گروه SET بود. البته این پژوهش یک مطالعه اولیه است و نیاز به بررسی های بیشتری دارد.

مقدمه: هدف از این مطالعه، بررسی مورفولوژی و اولترااستراکچر آندومتر رحم موش بعد از تحریک تخمک گذاری تخمدان با استفاده از HMG و HCG در زمان لانه گزینی در مقایسه با گروه کنترل بود. روش بررسی: در این تحقیق از موشهای نژاد NMRI با گروه سنی 10-6 هفته استفاده و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه شاهد 4.5 روز بعد از لقاح و گروه تجربی 4.5 روز بعد از تحریک تخمک گذاری نمونه برداری شدند. جانوران به طریق جابجایی مهره های گردنی کشته شده و نمونه هایی از یک سوم میانی شاخ های رحمی آنها جهت مطالعه میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی برداشته و پاساژ داده شده و پس از رنگ آمیزی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تحریک تخمک گذاری به طور نسبی باعث افزایش ارتفاع اپی تلیوم و تراکم سلولی ناحیه اپی تلیال و استروما شد. فضای بین سلولی و به عبارتی واکنش دسیدوایی به مقدار بسیار زیادی در مقایسه با گروه شاهد کاهش یافته بود. در گروه تحریک تخمک گذاری شده سلولهای استرومایی به حالت کشیده و پهن قابل مشاهده بودند در حالی که در گروه کنترل این سلولها هیپرتروف و چند وجهی بودند. همچنین افزایش تراکم واکوئلهای چربی در قاعهده سلولهای اپی تلیوم سطحی و غددی به طور مشهود در گروه تحریک تخمک گذاری دیده شد. نتیجه گیری: در مجموع به نظر می آمد که تحریک تخمت گذاری با استفاده از HMG و HCG تغییراتی را در مورفولوژی و فراساختمان آندومتر به وجود آورده که می تواند در لانه گزینی جنین تاثیرگذار باشد و احتمالا باعث کاهش درصد لانه گزینی شود که این امر نیاز به تحقیق بیشتری دارد.

مقدمه: از نکات بسیار مهم در هر سیکل ART دستیابی به تعداد مطلوب اووسیت با کیفیت مناسب و قابلیت تقسیم کافی است که بر اساس شرایط بیمار، سن و علت ناباروری با استفاده از پروتکل مناسب تحریک تخمک گذاری حاصل می شود. هدف از این بررسی مقایسه نتایج حاصل از مصرف دو فرآورده مختلف از آگونیست GnRH به روش Long Rrotocol در مهار هیپوفیز و نتایج حاصل از نظر تعداد و پیش آگهی حاملگی است. روش بررسی: این بررسی از نوع Clinical- Trial بوده و بر روی بیمارانی که به مرکز ناباروری یزد مراجعه نموده و کاندید ART بودند، انجام شده است. 60 بیمار با 61 سیکل درمانی وارد این تحقیق شدند. بیمارانی که سن بالای 40 سال داشته و یا دچار مشکلات اندومتر و فاکتور مردانه شدید بودند، از مطالعه کنار گذاشته شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در 30 بیمار گروه I در روز 21 سیکل قاعدگی قبلی، فقط نصف آمپول دکاپپتیل (1.87 mg) تزریق گردید و در 31 بیمار گروه II، بوسرلین با روزی0.5 cc  شروع و پس از شروع گنادوتروپین از روز دوم سیکل قاعدگی میزان آگونیست به0.25 cc  کاهش یافت و تا زمان تزریق HCG ادامه یافت. یافته های حاصل در رابطه با تعداد آمپول، تخمک با کیفیت خوب، جنین، میزان کنسل شدن سیکل و حاملگی و سقط در هر دو گروه با یکدیگر مقایسه گردید. یافته ها: تعداد متوسط آمپولهای مصرفه شده در گروه اول 4.2±27.5 و در گروه دیگر 2.8±28.4 بود، که تفاوت محسوسی با یکدیگر ندارند. تعداد کلی تخمک در گروه اول 312 عدد و در گروه دیگر 294 عدد بود. نسبت تعداد تخمکهای خوب در گروه I، 77.2% و در گروه II،  84/35%بود که از نظر آماری معنی دار است (p<0.05) لقاح در گروه اول 83.93% در مقابل 71.12%در گروه دوم بود که از نظر آماری معنی دار است ولی این تفاوت معنی دار در مراحل بعدی تقسیم سلولی و تشکیل جنین مشاده نگردید. تنها یک سیکل در گروه I کنسل گردید که به علت عدم رشد فولیکول کافی بوده است. میزان حاملگی در گروه اول 6 مورد (20%) و در گروه دوم 4 مورد (12.9%) و هیچ مورد سقط مشاهده نگردید. نتیجه گیری: با توجه به اینکه تزریق نصف آمپول دکاپپتیل علاوه بر سهولت و کاهش هزینه بیمار، از نتایج مشابهی با دیگر انواع آگونیست GnRH برخوردار است و با LH surge زودرس همراه نیست، بنظر می رسد که روشی مفید در سیکلهای ART باشد و لزوم ادامه چنین مطالعاتی جهت یافتن دوز مناسب دکاپپتیل توصیه می گردد.