مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1389 | دوره:18 | شماره:1 (پیاپی 69) |تعداد مقالات:9

مقدمه: کولیت زخمی اختلال التهابی مزمن در کولون با دلایل ناشناخته است که اغلب با اختلالات تغذیه ای مهمی همراه می باشد که از آن جمله می توان به سوء تغذیه پروتیین- انرژی، کمبود ویتامین ها و مواد معدنی اشاره کرد که بر روی علایم بیماری اثرات منفی اعمال می کنند. با توجه به عدم انجام چنین مطالعه ای در ایران، هدف این مطالعه پایلوت، ارزیابی دریافت غذایی در این بیماران بود. روش بررسی: در این مطالعه پایلوت، 41 بیمار مبتلا به کولیت زخمی که بیماری آنها در حد خفیف تا متوسط بود، انتخاب شدند. داده ها در مورد محدودیت های غذایی با پرسشنامه جمع آوری و دریافت غذایی بیماران، 3 بار در طول مدت 2 ماه با فاصله زمانی 30 روزه با استفاده از یادآمد غذایی 3 روزه (جمعا 9 روز) بررسی گردید. نتایج: نمونه ها شامل 26 مرد و 15 زن بودند. 9/65 درصد بیماران دریافت شیر را کاهش یا به طور کامل قطع کرده بودند. محدودیت رژیمی در مورد مصرف میوه ها و سبزیجات به ترتیب 4/24 و 9/43 درصد و در مورد حبوبات 5/58 درصد بود. میانگین کالری دریافتی در 41 بیمار 83/60±14/2125 کیلوکالری و در هر دو گروه مقادیر دریافتی فیبر و کلسیم به طور معنی داری کمتر از مقادیر توصیه شده بود. نتیجه گیری: بررسی دریافت غذایی وجود برخی کمبودها مانند کمبود کلسیم و آهن را نشان داد و دریافت فیبر به دلیل محدود کردن دریافت منابع آن مانند میوه ها، سبزی ها و حبوبات پایین بود.

مقدمه: اندک تحقیقات انجام شده، نشان دهنده عوارض ناخوشایند ناشی از طولانی شدن فاز نهفته می باشند. هدف از این تحقیق بررسی عوامل و نتایج مادری و جنینی فاز طولانی است بطوری که بتوان عوارض احتمالی این مساله را شناخت و پیشگیری کرد. روش   بررسی: 224 زن حامله در بخش زایمان بیمارستان شهدای تجریش از طریق پرسشنامه، معاینه و پیگیری، جهت محاسبه طول مدت فاز نهفته تا دیلاتاسیون 3 سانتی متر مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: 8/22% از موارد مبتلا به فاز نهفته طولانی بودند که با گروه طبیعی، تفاوتی از نظر سن و وزن مادر و نوزاد، گراوید و پاریتی نداشتند. 2/41% از افراد نمونه نیز دارای فاز نهفته طولانی نولی پار بودند و هیچ موردی ترومای زایمانی نداشت. 4 نفر از 7 مورد، آسپیراسیون مکونیوم، 2 نفر از 6 مورد، بستری در بیمارستان و هر دو مورد بستری درNICU، متعلق به گروه فاز نهفته طولانی بود. هیچ یک از نوزادان این گروه، آپگار زیر 8 نداشت. آپگار زیر 6 و آسپیراسیون مکونیوم بین دو گروه اختلاف معنی داری داشت. دو گروه از لحاظ خونریزی بیش از حد بعد از زایمان، سزارین و تب حین و بعد از زایمان نیز تفاوت داشتند. پاریتی در گروه طبیعی، رابطه مستقیم و در گروه فاز نهفته طولانی، رابطه غیر مستقیم با طول مدت فاز نهفته داشت.نتیجه گیری: سن و وزن مادری،  گراوید، پاریتی، وزن و جنس نوزاد و سن بارداری اثری بر طول مدت فاز نهفته ندارند. هرچه پاریتی بیشتر باشد فاز نهفته طولانی بیشتر می شود و در این حالت میزان سزارین، تب حین و بعد زایمان و خونریزی بعد از زایمان بیشتر خواهد شد.

مقدمه: برای القای سقط از روش های گوناگون طبی و جراحی استفاده می شود. پروستاگلندین ها به اشکال مختلف، مانند قرص واژینال، ژل، تزریق داخل آمنیونی و خارج آمنیونی، کاربرد دارد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی با اکسی توسین با دوز بالا در القای سقط طراحی گردید.روش بررسی: در این مطالعه 60 زن مراجعه کننده جهت القای سقط به بیمارستان شهید صدوقی یزد طی سال 1387-1386 به روش در دسترس، انتخاب و بر اساس جدول اعداد تصادفی به دو گروه 30 نفره پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی و اکسی توسین با دوز بالا تقسیم شدند. روش گردآوری داده ها پرسشنامه بود و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری دقیق فیشر و کای دو استفاده گردید.نتایج: در مقایسه تاثیر روش القای سقط میزان موفقیت در گروه درمانی پروستاگلندین بیشتر بود (p=0.014)، همچنین میانگین زمان القای سقط در روش پروستاگلندین کوتاه تر بود (p=0.0001) میانگین زمان القای تا سقط در هر دو گروه، در جنین های مرده کوتاه تر از جنین های زنده بود، [در گروه پروستاگلندین (p=0.001) و در گروه اکسی توسین (p=0.011) میزان بروز عوارض ناشی از درمان تفاوت معنادار آماری نداشت. در هر دو گروه، میانگین زمان القای سقط در سن حاملگی 14-12 هفته طولانی تر از هفته های 11-8 و 19-15 بوده که در گروه پروستاگلندین این تفاوت معنادار بود (p=0.001).نتیجه گیری: استفاده از روش پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی در القای سقط موثرتر از اکسی توسین با دوز بالا بوده و با کوتاه کردن زمان القایی سقط و کاهش نیاز به کورتاژ می تواند سبب کوتاه تر شدن زمان بستری، کاهش هزینه ها و افزایش رضایتمندی بیماران گردد.

مقدمه: در بررسی حاضر اثر مصرف گیاه خارخاسک بر میزان گلوکز و چربی های سرم در مدل تجربی دیابت قندی مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: موش های صحرایی ماده به پنج گروه کنترل، کنترل تحت درمان با خارخاسک، دیابتی، دیابتی تحت درمان با گیاه و تحت درمان با گلیبن کلامید تقسیم بندی شدند. برای دیابتی کردن موش ها از استرپتوزوتوسین به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم استفاده شد. دو گروه تحت درمان با گیاه نیز پودر این گیاه مخلوط شده با غذای استاندارد موش را با نسبت وزنی 25/6% دریافت نمودند. میزان گلوکز و لیپیدهای سرم قبل از بررسی و در هفته های 3 و 6 پس از بررسی تعیین گردید. نتایج: میزان گلوکز سرم در گروه دیابتی تحت درمان با گیاه در هفته های 3 و 6 بطور معنی دار کمتر از گروه دیابتی بود (به ترتیب p<0.01 وp<0.005 ) بعلاوه، سطح کلسترول توتال، تری گلیسیرید و کلسترول  LDLدر هفته  6 در گروه دیابتی تحت درمان با گیاه کاهش معنی دار در مقایسه با گروه دیابتی نشان داد (p<0.05) و درمان موش های دیابتی با گیاه پس از 6 هفته موجب تغییر معنی دار میزان کلسترول HDL در مقایسه با گروه دیابتی درمان نشده نگردید. نتیجه گیری: مصرف خوراکی خارخاسک در مدل تجربی دیابت قندی دارای اثر آنتی هیپرگلیسمیک بوده و در دراز مدت موجب تغییر سودمند در سطح کلسترول توتال، تری گلیسیرید و کلسترول LDLشده و بر سطح کلسترول HDL در موش های صحرایی دیابتی تاثیری ندارد.

مقدمه: دیابت ملیتوس یک مشکل بهداشتی مهم است که منجر به عوارض شدید و مرگ زودرس می شود و شیوع آن در حال افزایش است. توسعه رفتارهای مثبت بهداشتی جهت پیشگیری از بیماری دیابت نوع 2 در افرادی که در معرض خطر بالای این بیماری هستند اهمیت فوق العاده ای دارد. هدف این مطالعه بررسی رابطه بین اعتقادات بهداشتی و رفتارهای پیشگیری کننده از دیابت نوع 2 در افراد در معرض خطر شهر تفت می باشد. روش بررسی: در این مطالعه که در آن از چارچوب مدل اعتقاد بهداشتی(Health Belief Model)  استفاده شده است، تعداد 114 نفر مرد و زن بالای 30سال و در معرض خطر دیابت نوع2 که از طریق برنامه غربالگری افراد در معرض خطر دیابت نوع 2 که توسط سه مرکز بهداشتی و درمانی شهری شهر تفت شناسایی شده بودند، وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها یک پرسشنامه 66 آیتمی بود. داده ها با استفاده از نرم افزارآماری SPSS و بکارگیری آمار توصیفی، آزمون های همبستگی اسپیرمن و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: 8/29% از شرکت کننده های این مطالعه مرد و 2/70% زن بودند و میانگین سنی آنها 05/7±78/44 بود. 4/68% از آنها سطح سواد زیر دیپلم داشتند و 4/89% متاهل بودند. میانگین نمره آگاهی و رفتارهای پیشگیری کننده به ترتیب 87/2±80/5 و 83/2±41/5 بود، بطوری که آزمودنی ها تنها 05/30% از حداکثر نمره قابل اکتساب رفتارهای پیشگیری کننده را کسب کردند. بر اساس نتایج این مطالعه بین رفتارهای پیشگیری کننده و حساسیت درک شده (0.009>(p، r=0.243 شدت درک شده(r=0.312 ,(p<0.001 موانع درک شده r=0.245 ,(p<0.006)، و خود کارآمدی درک شده r=0.497 (p<0.001)،  همبستگی معنی دار وجود داشت. نتیجه گیری: علی رغم وجود عوامل خطر دیابت در افراد در معرض خطر دیابت نوع 2، انجام رفتارهای پیشگیری کننده در این افراد بخاطر نقص در حساسیت درک شده، شدت درک شده، موانع درک شده و خودکارآمدی درک شده در سطح پایینی بود.

مقدمه: عوامل ضد آنتی باکتریال غیرآلی دارای مقاومت باکتریایی و ثبات دمایی بسیاربالایی هستند. در چند دهه اخیر نانو  مواد غیر آلی که دارای ساختار بسیار جدید، خواص بیولوژیکی،شیمیایی و فیزیکی پیشرفته هستند با عملکردی که ناشی از اندازه نانویی آنهاست ساخته شده است. این مواد با ساختار و شکل نانویی خود توجه های زیادی را به خود جلب کرده اند. روش بررسی: هدف از این مطالعه بررسی خواص آنتی باکتریال نانوذرات ضد عفونی کننده TiO2 علیه باکتری های اشریشیاکلی و استافیلوکوکوس ارئوس می باشد. در تحقیقات اولیه، چگالی نوری(OD)  اشریشیاکلی و استافیلوکوکوس ارئوس در حضور 01/0% و 75/0% و 5/1% از TiO2 مشاهده شد. در مرحله دوم مطالعه 6.3 log CFU/mlمحیط کشت مایع اشریشیاکلی و استافیلوکوکوس ارئوس به طور جداگانه در معرض %5/1 از نانومواد TiO2 در دمای 37oC قرار گرفتند. در قسمت سوم آزمایش نیز، باکتری اشریشیاکلی در محیط کشت ثابت (جامد) در حضور و عدم حضور نانو ذرات کشت داده شد. نتایج: غلظت 01/0% از نانوذرات TiO2 تغییرات قابل توجه ای در تعداد باکتری ها ایجاد نکرد، اما در حضور غلظت 75/0% و 5/1% از نانو مواد، کاهش قابل توجه ای در تعداد باکتری ها مشاهده شد .(P<0.05)در گروه کنترل زیست پذیری سلول های باکتری تا 13 روز طول می کشد در حالی که در حضور غلظت 5/1% از TiO2 مرگ سلولی باکتری های اشریشیاکلی و استافیلوکوکوس ارئوس به ترتیب بعد از 16 و 24 ساعت فرا می رسد. نتایج نشان دادکه حضور غلظت %5/1 از TiO2 در محیط کشت جامد، رشد باکتری اشریشیاکلی را 6/5 مرتبه کاهش می دهد. نتیجه گیری: یافته های ما نشان دهنده تاثیرات آنتی باکتریایی نانو ذرات TiO2 بر روی هر دوی باکتری ها است، البته باکتری استافیلوکوکوس ارئوس در مقایسه با اشریشیاکلی به این نانوذرات حساس تر است.

مقدمه: امروزه بعضی از داروهای گیاهی بدون انجام آزمایش های استاندارد سم شناسی وارد بازار می شوند و تصور عموم بر این است که داروهای گیاهی فاقد سمیت می باشند ولی گزارش هایی در خصوص سمیت بعضی از این داروها به چشم می خورد. هدف از این مطالعه بررسی سمیت کبدی و کلیوی عصاره پرکوله گیاه کور است که در تحقیقات قبلی اثرات ضددردی آن بررسی شده است و در طب سنتی جهت درمان روماتیسم، نقرس و همچنین به عنوان ضد درد و ضد التهاب مصرف می شود. روش بررسی: دراین مطالعه دوزهای 200،400 و 800 mg/kg از عصاره متانولی گیاه کور با استفاده از روش گاواژ به مدت 7 روز به موش صحرایی خورانده شد. به گروه کنترل نرمال سالین بمیزان 5 ml/kg تجویز شد و از یک گروه شاهد بدون هیچ نوع درمان استفاده گردید. هر گروه شامل 6 موش صحرایی نر بود. در روز هشتم سرم و ادرار حیوانات جهت بررسی متغیرهای عملکرد کبد مثل آلانین ترانسفراز(ALT) ، آسپارتات ترانسفراز (AST) و آلکالین فسفاتاز (ALP) و آزمون های عملکرد کلیه مثل (Boold Urea Nitrogen) BUN و کراتینین (Cr) سرم، همچنین فعالیت آنزیم های لاکتات دی هیدروژناز (LDH) و آلکالین فسفاتاز ادرار مورد استفاده قرار گرفت. پس از کالبدشکافی، کبد و کلیه حیوانات جدا و از نظر هیستوپاتولوژی بررسی گردید. نتایج: از نظر آزمون های عملکرد کبد تغییر معنی داری بین گروه های تحت درمان در مقادیر ALTو AST مشاهده نشد و تنها در دوز 200 mg/kg افزایش معنی دار در مقدار ALP سرم مشاهده گردید (p<0.05) .بررسی هیستوپاتولوژی کبد نیز نشان داد که عصاره کور در دوز از 200 و 400 mg/kg سمیتی ایجاد نکرده است. از نظر آزمون های عملکرد کلیه تجویز عصاره با دوزهای 400 و 800 mg/kg افزایش معنی داری در غلظت BUN و کراتینین سرم ایجاد نمود (p<0.05) .بررسی هیستوپاتولوژی کلیه نیز بیانگر سمیت عصاره در دوزهای 400 و mg/kg 800 می باشد. نتیجه گیری : نتایج مطالعه حاضر حاکی از عدم سمیت کبدی عصاره در دوزهای مصرفی انسان می باشد اما به نظر می رسد عصاره گیاه کور بخصوص در دوزهای بالا اثرات سمی روی کلیه داشته باشد.

مقدمه: در مادران آبستن دیابت حاملگی زمانی رخ می دهد که پانکراس به مقدار کافی انسولین ترشح نکرده بنابراین گلوکوز در خون مادر و در نتیجه در خون جنین افزایش می یابد وسبب عوارض بسیاری در فرزندان می شود.تحقیق حاضر بررسی اثرات دیابت مادری روی مخچه نوزادان متولد شده از مادرا ن دیابتی می پردازد که در سال های 1386 و 1387 در دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز انجام شد. روش بررسی: این مطالعه از نوع تجربی می باشد. دراین مطالعه شانزده موش صحرایی ماده سالم تهیه و به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در یکی از گروه ها با تزریق آلوکسان دیابت ایجاد گردید. هر دو گروه توسط جفت گیری طبیعی باردار شدند و پس از زایمان از مخچه نوزادان آنها در روزهای 7، 14، 21 و 28 پس از تولد نمونه گیری بعمل آمد. در زمان نمونه گیری وزن نوزادان نیز اندازه گیری شد. پس از تهیه اسلایدهای بافتی و با بکارگیری میکروسکوپ  Olympus BX51 و نرم افزار Olysia، پارامترهای مختلفی شامل ضخامت ماده خاکستری و سفید(μ)، تعداد سلول ها در ماده خاکستری و سفید در واحد سطح (m2) و نسبت ماده خاکستری به سفید در مخچه مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج: مقدار پارامترهای اندازه گیری شده در گروه نوزادان مادران دیابتی کمتر از گروه کنترل بود. وزن نوزادان متولد شده از مادران دیابتی در مقایسه با گروه کنترل در تمام سنین بیشتر بود (p<0.05) .نتیجه گیری: هیپرگلسیمی مادری اثرات زیانباری بر تشکیل مخچه جنین دارد که می تواند در طول مدت زندگی پس از تولد باقی بماند بطوری که سبب کاهش تعداد سلول ها و ضخامت ماده خاکستری و سفید مخچه نوزاد گردد.