کومش
سال:1387 | دوره:9 | شماره:4 (پیاپی 28) |تعداد مقالات:14

سابقه و هدف: آموزش مداوم پزشکی به عنوان امری ضروری جهت حفظ و ارتقا مهارت های فارغ التحصیلان پزشکی محسوب شده و بر این اساس برنامه های آموزش مداوم جامعه پزشکی با هدف ارتقا دانش و مهارت های شغلی و بهبود ارایه خدمات بهداشتی - درمانی در کشور در حال اجرا می باشد. اکنون پس از گذشت چند سال از شروع برنامه های آموزش مداوم، این پرسش در مورد اثر بخشی آموزش های مذکور و راه کارهای بهینه نمودن آن مورد توجه می باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان دانش شرکت کنندگان در برنامه های آموزش مداوم و نیز میزان آن پس از برگزاری برنامه های آموزش مداوم می باشد.مواد و روش ها: جامعه مورد مطالعه تمامی پزشکان عمومی بودندکه طی بهار سال 1385 در برنامه های مدون آموزش مداوم دانشگاه علوم پزشکی مازندران (شهرستان ساری) شرکت داشتند. روش نمونه گیری سرشماری بود. ابزار سنجش در این مطالعه پرسش نامه های خود ایفا و چند گزینه ای بود که علاوه بر سوالات دموگرافیک، میزان آگاهی شرکت کنندگان را نسبت به موضوعات ارایه شده در بازآموزی ها می سنجید که پایایی آن با روش آزمون مجدد با r=0.85 و روایی آن توسط چند تن از اساتید رشته تخصصی مذکور و برگزارکنندگان بازآموزی تایید شده بود. پرسش نامه ها قبل از برگزاری برنامه ها و پس از آن در اختیار شرکت کنندگان قرار گرفت. داده ها وارد نرم افزار 13 SPSS شده و با استفاده از شاخص های آماری مناسب، تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: از 300 شرکت کننده 235 نفر پرسش نامه ها را تکمیل کردند (میزان پاسخ دهی75 %). تعداد سوالات هر آزمون 20 سوال و نمرات شرکت کنندگان بین صفر تا 20 بود. افزایش دانش پزشکان شرکت کننده در برنامه های باز آموزی جراحی عمومی و گوش و حلق و بینی معنادار نبود اما این افزایش در مورد برنامه بازآموزی روان پزشکی با افزایش نمره از 2.65±11.79 به 3.38±14.12 (p=0.002)، چشم با افزایش نمره از 2.55±6.48 به 3.3±8.52 (p=0.008)، اورولوژی با افزایش نمره از 2.39±5.83 به 2.53±9.07 (p=0.000) و پوست با افزایش نمره از 2.11±7.79 به 2.54±10.68 بعد از بازآموزی (p=0.000)، معنادار بود. سن، جنس و سابقه طبابت شرکت کنندگان در افزایش دانش آنها در برنامه های بازآموزی تاثیر معناداری نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که میزان آگاهی پزشکان عمومی شرکت کننده در برنامه های بازآموزی مورد بررسی کمتر از حد مورد انتظار بوده و برنامه های آموزش مداوم نیز نتوانسته دانش شرکت کنندگان را در حد قابل قبول افزایش دهد. به نظر می رسد بازنگری در محتوا و روش های آموزش و توجه به عوامل انگیزشی شرکت کنندگان جهت بهینه نمودن اثربخشی برنامه های آموزش مداوم ضروری است.

سابقه و هدف: در مطالعه حاضر نقش هورمون های استروئیدی جنسی بر تغییرات ادم مغزی، فشار داخل جمجمه ای ICP)) و فشار پرفیوژن مغزی (CPP) پس از ضربه مغزی در موش های صحرایی ماده فاقد تخمدان بررسی شده است.مواد و روش ها: در این پژوهش از موش های صحرایی ماده نژاد آلبینو N - ماری که به طور تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند استفاده گردید. گروه های مورد مطالعه عبارتند از: 1- کنترل، 2- شم، 3- حلال، 4- استروژن (5 (1mg/kg-پروژسترون (8mg/kg). که در گروه های 3 تا 5، ترومای مغزی تجربی (TBI) به روش مارمارو القا شد و 30 دقیقه بعد از ضربه هورمون ها به صورت داخل صفاقی تزریق شدند. ICP از طریق طناب نخاعی اندازه گیری شد و CPP با تفریق فشار متوسط شریانی از ICP محاسبه شد. نمرات نورولوژیک توسط پاسخ رفلکس های حرکتی، چشمی و تنفسی به دست آمد.یافته ها: محتوای آب مغز بعد از TBI در گروه های استروژن و پروژسترون در مقایسه با حلال کاهش معنی داری نشان داد .(P<0.001) ICP در گروه های استروژن و پروژسترون به طور معنی داری در 4 و  24ساعت بعد از ضربه در مقایسه با حلال کاهش نشان داد .(P<0.001) CPP در گروه های استروژن و پروژسترون به طور معنی داری در  24ساعت بعد از ضربه در مقایسه با حلال افزایش نشان داد (P<0.001). هم چنین بررسی نمرات نورولوژیک (V.C.S) نشان داد که مقدار این نمرات در گروه های استروژن در یک ساعت (P<0.05) و 24 ساعت (P<0.001) و پروژسترون در یک ساعت (P<0.01) بیش تر از گروه حلال است.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که دوزهای فارماکولوژیک استروژن و پروژسترون در موش های صحرایی ماده فاقد تخمدان برای درمان ICP افزایش یافته و CPP کاهش یافته و هم چنین کاهش خیز مغزی و افزایش نمرات نورولوژیک بعد از TBI مفید می باشند.

سابقه و هدف: افزایش اعمال خشونت رفتاری به کارکنان مراقبت سلامتی یک مشکل مهم برای جامعه پرستاری محسوب می شود. این مطالعه با هدف تعیین میزان تعدی کلامی به پرستاران شاغل در بیمارستان های سراسر کشور و ارتباط آن با برخی عوامل فردی، محیطی انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه فوق یک مطالعه توصیفی - مقطعی می باشد که بر روی 1317 پرستار در سطح بیمارستان های سراسر کشور در سال 1386 انجام گرفت. نمونه گیری با روش سرشماری انجام شد و اطلاعات از طریق پرسش نامه خود گزارش دهی جمع آوری گردید.یافته ها: 87.4% از پرستاران طی 6 ماه گذشته حداقل یک بار در محیط کار خود مورد تعدی کلامی قرار گرفته بودند. بیش تر تعدی های کلامی از سوی همراهان بیمار (64.4%)، بین ساعات 7.5-14.30 (44.2%) و در اتاق بیمار (48.3%) رخ می داد. یافته ها نشان داد که تنها 35.9% از موارد تعدی های کلامی توسط پرستاران گزارش می شود. در بررسی فراوانی تعدی کلامی به پرستاران برحسب جنس، سن، سابقه کاری، رتبه شغلی، ساعت کاری و یافته ها (آزمون ارتباطی x2) نشان داد میان سن (p=0.009)، جنس (p=0.001)، سابقه کاری (p=0.007)، ساعت کاری (p=0.001)، رتبه شغلی (p=0.048) و بروز تعدی کلامی ارتباط معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای تعدی کلامی و عوامل خطر شناسایی شده لازم به نظر می رسد این امر مورد توجه قرار گرفته و اقدامات لازم در این زمینه اجرا شود. یافته های این تحقیق شاید برای کاهش و پیش گیری و کنترل تعدی به پرستاران مفید باشد.

سابقه و هدف: ماساژ نوزادان و شیرخواران یک جز مهم مراقبتی در سنت جوامع مختلف به خصوص هندوستان بوده و در چند سال اخیر مورد بررسی علمی قرار گرفته است. با توجه به تحقیقات محدود در این رابطه و عدم وجود چنین تحقیقی در ایران، این مطالعه با هدف تاثیر ماساژ شیرخواران بر میزان رشد و نمو و الگوی خواب آن ها طراحی گردید.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی می باشد که جامعه پژوهش آن را شیرخواران 2 ماهه مراجعه کننده به درمانگاه های سطح شهر اراک تشکیل می داد. در ابتدا اندازه های توپومتریک (وزن، قد، دور سر، سینه، شکم، بازو و ران) و الگوی خواب نوزادان (مدت زمان خواب در 24 ساعت و مدت زمان خواب شبانه) بررسی شد و سپس شیرخوار به صورت تصادفی در یکی از گروه های ماساژ یا بدون ماساژ قرار گرفت. در گروه ماساژ به مادر آموزش داده شد که 2 بار در روز (صبح و شب قبل از خواب) و هر بار 10 دقیقه به مدت 4 هفته تمام بدن شیرخوار را به طور مداوم و با حرکت چرخشی یک نواخت ماساژ دهد. بعد از این مدت برای همه شیرخواران جمع آوری اطلاعات، مجددا انجام شده و با اطلاعات قبل مقایسه گردید.یافته ها: فراوانی جنس و هم چنین میانگین قد و بقیه اندازه های توپومتریک شیرخواران در بدو مطالعه بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت. بعد از 4 هفته در گروه ماساژ میانگین افزایش وزن 310.12±965.24 گرم و در گروه بدون ماساژ 220.92±686.14 گرم بود که از این نظر اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (P<0.0001). میانگین افزایش دور سینه در گروه ماساژ 0.82±2.63 و در گروه بدون ماساژ 0.92±1.75 سانتی متر بود که این اختلاف نیز معنی دار بود (P<0.05). افزایش قد و دور سر با این که در گروه ماساژ بیش تر از گروه بدون ماساژ بود اما اختلاف معنی دار آماری بین دو گروه مشاهده نشد. میانگین افزایش طول مدت خواب شبانه در گروه ماساژ 28.9±94.8 دقیقه و در گروه شاهد 12.7±26.4 دقیقه بود. افزایش میانگین خواب 24 ساعته 22.5±61.2 دقیقه در گروه مطالعه و 8.3±10.24 دقیقه در گروه شاهد بود که هر دو این اختلاف ها معنی دار بودند (P<0.0001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، ماساژ بدن شیرخواران باعث بهبود الگوی خواب و هم چنین باعث وزن گیری بهتر آن ها می شود و ممکن است در دراز مدت تاثیر مثبتی بر افزایش قد نیز داشته باشد. احتمالا این تاثیرات مثبت در رشد، به دلیل افزایش ترشح هورمون رشد به علت خواب شبانه بیش تر در شیرخوار می باشد.

سابقه و هدف: تغذیه مطلوب و دریافت صبحانه سهم عمده ای در تامین نیازهای تغذیه ای دانش آموزان داشته و ادله تجربی نشان داده اند حذف صبحانه بر عمل کرد شناختی و ادراکی افراد تاثیر ناخوشایندی دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت دریافت صبحانه و ارتباط آن با برخی از عوامل در دانش آموزان شهر سمنان (سال 1385) انجام شده است.مواد و روش ها: در این بررسی توصیفی - تحلیلی 1193 دانش آموز از مقاطع مختلف و با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب گردیدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه جمع آوری و با نرم افزاز SPSS10 و آزمون های کروسکال والیس، من ویتنی و ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین و انحراف معیار سنی دانش آموزان 3.3±12.4 سال بود. 53.4 درصد دانش آموزان اظهار نموده اند همیشه صبحانه میل می نمایند و مابقی آن ها اغلب، گاهی یا بندرت این عمل را انجام داده و 4.4 درصد نیز هرگز صبحانه میل نمی نمایند. وضعیت دریافت صبحانه دارای ارتباط معنی دار با سن (P<0.01) مقطع تحصیلی (P<0.0001)، جنس (P<0.0001)، ساعت بیداری در صبح (P<0.0001)، ساعت خواب در شب (P<0.0001)، تحصیل مادر (P<0.04)، تحصیل پدر (P<0.05)، بعد خانوار (P<0.01)، رتبه تولد (P<0.05) و شرکت دانش آموز در تنظیم برنامه غذایی (P<0.0001) می باشد. در بین مواد غذایی صبحانه 3 روز متوالی، به ترتیب نسبت مصرف نان (2.26)، چای (2.20) و پنیر (1.66) بالاتر از بقیه مواد غذایی بوده و دریافت شیر، سپس گردو، عسل، تخم مرغ میوه و آب میوه در رتبه های بعد قرار داشته اند.نتیجه گیری: از آنجایی که بخش قابل توجهی از دانش آموزان در زمینه دریافت مطلوب یا منظم صبحانه و همین طور استفاده متنوع از مواد غذایی مشکل دارند، اجرای برنامه های مداخله ای و آموزشی در جهت افزایش دانش و تغییر رفتار از اهمیت و ضرورت خاصی برخوردار است. این امر بایستی قابل توجه مسوولین در سطوح مختلف باشد.

سابقه و هدف: آندومتریت بعد از زایمان در 1-8% زایمان ها دیده می شود و یکی از ریسک فاکتورهای آن روش زایمان سزارین است برای مقایسه اثر خروج جفت توسط دست یا به طور خودبه خود روی شیوع عفونت بعد از زایمان و طول کشیدن عمل سزارین مطالعه زیر صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر، مورد و شاهد، روی زنانی که در بیمارستان آموزشی شهید صدوقی یزد سزارین می شدند، در سال 83 تا 85 انجام گرفته است. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه 1 (خروج جفت با دست) 140 نفر و گروه 2 (خروج جفث به طور خودبه خود) 140 نفر. آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک به هر دو گروه داده شد. زمان عمل از شروع برش تا انتهای ترمیم پوست اندازه گیری می شد و آندومتریت در بیماران با وجود تب بالای 38 درجه سانتیگراد بعد از 24 ساعت اول، همراه با تندرنس شکم و ترشحات بدبو بیان شد. داده ها با نرم افزار SPSS15.0 توسط تست های t - test و Chi square بررسی و 0.05>p معنی دار تلقی شد.یافته ها: به طور کلی 34 نفر از دو گروه (24.6%) دچار آندومتریت بعد از زایمان شدند که 22 نفر (16%) در گروه 1 و 12 نفر (8.6%) در گروه 2 بودند. مدت عمل در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت.نتیجه گیری: خروج جفت با دست می تواند باعث افزایش شیوع آندومتریت بعد از زایمان شود، در حالی که در مدت سزارین تغییری ایجاد نمی کند.

سابقه و هدف: بیماری های اسهالی بخش عمده ایی از بیماری های عفونی کودکان را شامل شده و شایع ترین عامل مرگ و میر در کودکان در پنج سال اول زندگی محسوب می شوند. در کشور ما اسهال حاد یکی از مسایل بهداشتی محسوب می شود و سالانه نزدیک به 70 هزار کودک به علت اسهال حاد در ایران فوت می کنند. علی رغم این که کمپیلوباکتر ژوژنی به عنوان یکی از عوامل اسهال شناخته شده است ولی در تشخیص آزمایشگاهی به دلیل آن که نیازمند شرایط خاص است کم تر مورد توجه قرار می گیرد. هدف از انجام این مطالعه تعیین فراوانی کمپیلوباکتر ژوژنی و ارایه الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آن در کودکان زیر 12 سال مبتلا به اسهال مراجعه کننده به بیمارستان امیرالمومنین، بیمارستان شفا و مراکز بهداشتی شهرستان سمنان است.مواد و روش ها: از افراد مبتلا به اسهال که درمان آنتی بیوتیکی آن ها شروع نشده بود نمونه مدفوع گرفته و در محیط استوآرت قرار داده شد و به آزمایشگاه مرکز بهداشت شهرستان ارسال گردید و در محیط Preston blood free campylobacter agar در شرایط میکروآئروفیل و در دمای 42 درجه کشت داده شد و 48 ساعت انکوبه گردید. رنگ آمیزی گرم انجام شد و از آزمایشات کاتالاز، اکسیداز، عدم توانایی تولید سولفید هیدروژن در TSI، حساسیت به نالیدیکسیک اسید، مقاومت به سفالوتین و هیدرولیز هیپورات برای شناسایی باکتری استفاده گردید. آنتی بیوگرام به روش کربی بائر انجام شد.یافته ها: 276 نمونه مدفوع جمع آوری گردید که 38.5% دختر و 61.5% پسر بودند. 27 مورد (9.8%) از نظر کمپیلوباکتر ژوژنی مثبت بودند که 44.4% دختر و 55.6% پسر بودند. بیش ترین حساسیت آنتی بیوتیکی نسبت به اریترومایسین (92.6%) و بیش ترین مقاومت نسبت به کوتریموکسازول (44.4%) مشاهده گردید.نتیجه گیری: فراوانی کمپیلوباکتر ژوژنی در این بررسی بیش تر از بررسی های مشابه در ایران است. در نظر داشتن این باکتری در مداوای مبتلایان به اسهال در این منطقه هم چنین انجام تمهیداتی برای پیش گیری از انتقال باکتری ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: درد پس از جراحی یکی از مشکلات مهم جراحی های سرپایی اطفال است. استامینوفن یکی از داروهای شایع مورد استفاده برای کنترل درد در اطفال می باشد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر استامینوفن خوراکی و رکتال و بررسی اثر تک دوز بالای استامینوفن قبل از جراحی بر میزان درد بعد از عمل جراحی ختنه است.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده که در آن 45 کودک 6-3 ساله که کاندید عمل جراحی ختنه بودند، بررسی شدند. بیماران به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه اول، 40 mgr/kg استامینوفن رکتال قبل از جراحی و 15 mgr/kg استامینوفن خوراکی هر 6 ساعت پس از جراحی دریافت کردند، گروه دوم پس از جراحی15 mgr/kg  استامینوفن رکتال هر 6 ساعت و گروه سوم پس از جراحی 15 mgr/kg استامینوفن خوراکی هر 6 ساعت دریافت کردند. با استفاده از مقیاس صورتی نمره درد هر 3 ساعت و تعداد ساعات خواب در طی 24 ساعت اول پس از ختنه مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: مطالعه نشان داد که در گروه دریافت کننده استامینوفن رکتال قبل از جراحی، نمره درد به طور معنی داری کم تر و ساعات خواب در 24 ساعت اول بیش از دو گروه دیگر بوده است. به علاوه بین گروه هایی که 15 mgr/kg استامینوفن خوراکی و رکتال هر 6 ساعت پس از جراحی دریافت کرده بودند، مجموع نمره درد تفاوتی نداشت ولی تعداد ساعات خواب در گروه رکتال بیش تر از خوراکی بود.نتیجه گیری: اثر استامینوفن خوراکی و رکتال 15 mgr/kg هر 6 ساعت در کاهش درد بعد از جراحی ختنه مشابه است ولی اثر خواب آوری استامینوفن رکتال بیش تر است. هم چنین استفاده از دوز بالای استامینوفن رکتال 40 mgr/kg، قبل از جراحی باعث کاهش قابل توجه میزان درد در 24 ساعت اول بعد از جراحی ختنه می شود.

سابقه و هدف: لپتوسپیروز یک بیماری مشترک انسان - حیوان بسیار شایع در جهان است و در استان گیلان شیوع فصلی و به ویژه در شالی کاران دارد. تشخیص لپتوسپیروز با اتکا به علایم بالینی به دلیل تشابه آن با اغلب عفونت های حاد مشکل است. چون مشاهده مستقیم حساسیت اندکی دارد و کشت نیز به دلیل کند رشد بودن باکتری بسیار وقت گیر بوده و موارد منفی کاذب زیادی دارد، آزمون های سرولوژیکی در تشخیص لپتوسپیروز جایگاه مهمی دارند. میکرو آگلوتیناسیون (MAT) استاندارد طلایی محسوب می شود ولی یک آزمایش روتین و قابل اجرا در آزمایشگاه های تشخیص طبی نیست و توسل به روش های آسان تر و دارای حساسیت و ویژگی بالا یک ضرورت است. هدف این مطالعه راه اندازی و ارزیابی یک روش الیزای غیرتجاری کمی، با استفاده از آنتی ژن های استخراج شده از چند گونه بومی شایع در ایران بوده است.مواد و روش ها: تعداد 98 نمونه مثبت و 54 نمونه منفی که باMAT آزموده شده بودند و 30 نمونه شاهد در این مطالعه با روش ذکر شده بررسی شدند. جهت تعیین cut off برای الیزای خانگی، از یک کیت الیزای تجاری معتبر به نام IgM .SERION ELISA classic leptospeira استفاده شد و نتایج حاصله با آن مقایسه، برابر سازی و استاندارد گردید.یافته ها: برای الیزای تجاری یک مورد منفی کاذب و یک مورد مثبت کاذب حاصل شد. در الیزای خانگی تعداد موارد مثبت کاذب 10 و موارد منفی کاذب یک عدد بود. مقادیر حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی و بالاخره درستی تمام الیزای خانگی به ترتیب 99،89.1 ،90.7 ، 98.8 و 94.2 تعیین شد.نتیجه گیری: با توجه به حساسیت و ویژگی بالای الیزای خانگی راه اندازی شده در این مطالعه و تشابه نزدیک آن با مطالعات قبلی انجام شده توسط محققان دیگر که اغلب آن ها از کیت های تجاری استفاده نموده بودند، می توان تست IgM-ELISA را در تشخیص لپتوسپیروز انسانی ارزشمند تلقی نمود.

سابقه و هدف: امروزه علی رغم پیشرفت علوم مختلف پزشکی، بیماری سل هم چنان یکی از مهم ترین علل مرگ و میر و ناتوانی انسان ها است. با توجه به وضعیت اپیدمیولوژیک نامشخص بیماری سل در نقاط مختلف کشور و به خصوص در شهر دامغان و با توجه به تعداد فراوان مهاجرین افغانی و به منظور تعیین خصوصیات اپیدمیولوژیک بیماری، این تحقیق بر روی مراجعین به مرکز مبارزه با سل شهرستان دامغان طی سال های 1386-1382 صورت گرفت.مواد و روش ها: این بررسی یک مطالعه مقطعی گذشته نگر می باشد. پرونده های بیمارانی که به مرکز مبارزه با سل شهرستان دامغان مراجعه نموده بودند بررسی و اطلاعات مورد نیاز استخراج و مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. اطلاعات مربوط به ویژگی های دموگرافیک بیماران و مشخصات مربوط به بیماری در فرم اطلاعاتی (چک لیست) ثبت گردید سپس مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: تعداد 89 نفر بیمار مبتلا به سل در این مدت تحت درمان قرار گرفتند. که 26.96% بیماران زیر 30 سال و 30.33% آن ها بالای 70 سال سن داشتند. 44 نفر از بیماران (49.43%) زن و 45 نفر (50.57%) مرد بودند. 77.5% بیماران ایرانی و 22.5% افغانی بودند. 59.5% بیماران شهرنشین و بقیه ساکن روستا بودند. 88.76% موارد سل ریوی و 11.24% موارد سل خارج ریوی بودند. تمام موارد سل خارج ریوی به وسیله پاتولوژی و 78.48% موارد سل ریوی با آزمایش مستقیم یا کشت خلط تشخیص داده شده اند. فاصله زمانی بین بروز علایم تا تشخیص بیماران سل ریوی اسمیر مثبت حدود 5 ماه بوده است.نتیجه گیری: در این بررسی مشخص گردید: بیش ترین درصد مبتلایان به بیماری سل (30.33%) در گروه سنی بالای 70 سال قرار داشته اند. هم چنین 50% بیماران افغانی، مبتلا به سل ریوی اسمیر مثبت بوده اند. هم چنین شناسایی موارد سل ریوی اسمیر مثبت از زمان بروز علایم تا تشخیص بیماری به طور متوسط 5 ماه طول کشیده است. لذا توجه بیش از پیش به بیماریابی در گروه سنی بالای 70 سال و مهاجرین افغانی توصیه می شود. برگزاری سمینار یا کارگاهی برای پزشکان متخصص و عمومی به منظور بازآموزی و حساس سازی آن ها در مورد شناسایی بیماران و هم چنین برگزاری جلسات آموزشی برای عموم مردم ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: ضایعات عناصر خارجی مچ پا به دنبال نیروی غیر طبیعی Inversion و Plantar flexion را پیچ خوردگی داخلی مچ پا می نامند. این عارضه در 10-30% بیماران غیر ورزش کار و در 80% بیماران ورزش کار راجعه می شود. تغییر عمل کرد عصب پرونئال عمقی به دنبال پیچ خوردگی داخلی مچ پا و بی ثباتی عمل کردی ناشی از آن یکی از دلایل مطرح در برگشت بیماری می باشد. بررسی سلامت شاخه های حرکتی عصب پرونئال عمقی در این دسته از بیماران غیر ورزش کار محور اصلی تحقیق حاضر می باشد.مواد و روش ها: در این بیماران بی ثباتی مکانیکی از طریق Anterior drawer test و Talar tilt test ارزیابی گردیده و 11 بیمار در هر درجه بی ثباتی مکانیکی 1 و 4 هفته پس از پیچ خوردگی مچ پا ارزیابی الکتریکی شدند. بیماران مزبور برای اولین بار به صورت یک طرفه آسیب دیده بودند، و از سمت سالم بیماران گروه کنترل گرفته شده است. ارزیابی الکتریکی عصب پرونئال عمقی شامل این موارد بوده است: 1- مطالعه سرعت هدایت حرکتی عصبی پرونئال عمقی در سه محدوده زانو، ساق و مچ پا. 2- ارزیابی فعالیت عضلانی در عضله تیبیال قدامی در دو مرحله استراحت و حداقل انقباض.یافته ها: در زمان تاخیر موج حرکتی در دو سطح زانو و مچ پا و تفرق زمانی در سه سطح زانو، زیر سر فیبولا و مچ پا در دو جلسه و سرعت هدایت حرکتی ساق در جلسه اول تفاوت معنی داری بین دو اندام وجود داشته و از طرفی تفاوت معنی داری بین درجات بی ثباتی مکانیکی یافت نشده است، هم چنین تفاوت معنی داری در فاصله فراخوانی عضله تیبیال قدامی در دو جلسه بین دو اندام و بین درجات بی ثباتی مکانیکی وجود داشته است.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد در پیچ خوردگی داخلی مچ پا عصب پرونئال عمقی آسیب می بیند و پیش آگهی ضایعه عصبی با افزایش شدت بی ثباتی مکانیکی وخیم تر می شود.

سابقه و هدف: هموفیلی ها شایع ترین و جدی ترین نقایص فاکتورهای انعقادی هستند. در اکثر این بیماران شدت علایم با شدت نقص در فاکتور انعقادی متناسب است ولی در بعضی از بیماران مبتلا به هموفیلی شدید (که سطح فاکتور زیر 1% است)، علایم بالینی کم تر و خفیف تر از سایر مبتلایان است و حتی در مواردی پدیده های ترومبوامبولیک در بیماران مبتلا به هموفیلی شدید رخ داده است. در مورد علل این تفاوت در مطالعات مختلف اختلاف نظر وجود دارد. با توجه به اهمیت شناخت عوامل تعیین کننده در شدت خون ریزی بیماران هموفیلی در تعیین پیش آگهی عوارض مفصلی در این بیماران و شناسایی عوامل کاهنده خون ریزی در جهت تعیین میزان فاکتور مورد نیاز و هزینه کرد بسیار موثر می باشد. هدف این مطالعه بررسی نقش این عوامل و نیز نقش جهش ژنتیکی برخی فاکتورها در شدت خونریزی و علایم بیماران مبتلا به هموفیلی شدید است.مواد و روش ها: 60 بیمار مبتلا به هموفیلی A شدید (FVIII<1%)، که در درمانگاه جامع کودکان هموفیل پرونده داشتند، بر اساس معیارهای میزان فاکتور دریافت شده در سال، امتیاز خونریزی ، امتیاز ارتوپدی و امتیاز رادیولوژی در سه گروه با تظاهرات بالینی خفیف، متوسط و شدید (هر گروه 20 بیمار) گروه بندی شدند و آزمایش های جهش در ژن فاکتور V لیدن، MTHFR، PG20210A، میزان پروتئین C و S، سطح فاکتورهای انعقادی (2، 5، 7، 8، 9، 10، 11، 12، 13 و فیبرینوژن)، آنتی ترومبین III، تعداد پلاکت، سطح فسفولیپید آنتی بادی و هموسیستئین انجام شد. داده ها با استفاده از تست c2، فیشر، ANOVA تست تعقیبی Tukey و با استفاده از نرم افزار SPSS-14 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: از بین عوامل بررسی شده، تفاوت سه گروه از نظر میزان فعالیت روزانه (p<0.002)، آنتی ترومبین III (p<0.013)، تعداد پلاکت (p<0.007)، پروتئین (p<0.013) C و سطح فاکتور (p<0.01) XII معنی دار بود و سه گروه از نظر سایر عوامل تفاوت معنی داری نداشتند (p<0.05).نتیجه گیری: در مطالعه اخیر تفاوت گروه های مورد بررسی، تنها در میزان فعالیت روزانه، آنتی ترومبین III، تعداد پلاکت، پروتئین C و سطح فاکتور XII معنی دار بود. به نظر می رسد با توجه به نقش میزان فعالیت و نیز سطح پلاکت خون که در مطالعات دیگر کم تر به آن پرداخته شده است و تناقض های مشاهده شده در این مطالعات، باید برای یافتن علت تفاوت در تظاهرات بالینی بیماران مبتلا به هموفیلی شدید، به دنبال عوامل دیگری نیز باشیم که شاید حلقه مفقوده این معما است.