المپیک
سال:1386 | دوره:15 | شماره:2 (پیاپی 38) |تعداد مقالات:20

هدف پژوهش حاضر عبارت است از مطالعه تاثیر مکمل گیری کوتاه مدت گلوتامین بر سطوح ایمنوگلوبولین A در بزاق پسران فعال به دنبال انجام یک وهله فعالیت درمانده ساز. به هیمن منظور 24 پسر فعال با میانگین سنی 18.77±1.20 سال، وزن 57.42±4.5 کیلوگرم و حداکثر اکسیژن مصرفی 42.96±2.31 میلی متر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن انتخاب و به صورت تصادفی و در طرحی دوسو کور به دو گروه گلوتامین و دارونما تقسیم شدند. آزمودنیها در 2 روز جداگانه و با فاصله 4 روز، آزمون بیشینه بروس تا رسیدن به حد واماندگی اجرا کردند. در فاصله بین اجرای آزمونها، گروه گلوتامین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن مقدار 0.1 گرم مکمل ال گلوتامین به همراه 0.1 گرم شکر بدون لیموناد و گروه دارونما نیز به میزان 0.1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن فقط شکر بدون لیموناد مصرف کردند. 7 دقیقه پس از اجرای آزمون بیشینه بروس، نمونه های بزاق غیر تحریکی آزمودنیها برای اندازه گیری غلظت IgA بزاق، همچنین ایمنوگلوبولین A ترشحی (S-IgA) جمع آوری شد. پس از آنالیز آماری در سطح P<0.05، نتایج این تحقیق نشان داد مکمل گیری گلوتامین بر غلظت IgA بزاق (P= 0.000) همچنین (P= 0.000) S-IgA تاثیر معناداری دارد، در حالی که تغییرات این شاخصها بین دو گروه معنادار نبود. به طور خلاصه، با توجه به نتایج این پژوهش، می توان گفت این فرضیه که کاهش گلوتامین پلاسمایی به دنبال فعالیت شدید و درمانده ساز با سرکوب بعدی عملکرد ایمنی مرتبط است تایید نمی شود.

اثر تعاملی مصرف مکملهای ضد اکسایشی و فعالیتهای هوازی بر میزان فشار اکسایشی وارد بر بدن، هنوز به خوبی مشخص نیست. از این رو، در این پژوهش اثر تعاملی مصرف مکمل ویتامین E و تمرین هوازی با شدت 55 تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره بر برخی شاخصهای فشار اکسایشی بررسی می شود. به این منظور، 40 دانشجوی سالم، غیر سیگاری و غیر ورزشکار داوطلب، با میانگین سن 21.3±1.5 سال، میانگین قد 176±5.4 سانتی متر، و میانگین وزن 74.2±14 کیلوگرم در 4 گروه 10 نفره به ترتیب زیر تقسیم شدند:گروه 1: ویتامین E + تمرین هوازی،گروه 2: تمرین هوازی + دارونما،گروه 3: ویتامین E، وگروه 4: دارونما.طرح پژوهشی عبارت بود از مصرف روزانه 400 میلی گرم مکمل ویتامین E و تمرین هوازی، 3 روز در هفته و با شدت 55 تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره به مدت 8 هفته به همراه یک وهله فعالیت درمانده ساز قبل و بعد از برنامه که هر دو پروتکل روی چرخ کارسنج انجام شد. برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش، قبل و بعد از فعالیت درمانده ساز، از آزمودنیها نمونه خون گرفته شد. اطلاعات به دست آمده با آزمونهای آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون t همبسته تجزیه و تحلیل شد.نتایج نشان داد انجام تمرینهای هوازی به همره مصرف مکمل ویتامین E در میزان لاکتات خون زمان استراحت و پس از ورزش درمانده ساز تغییر معناداری ایجاد می کند، اما در مقادیر آنزیمهای CK و LDH چهار گروه تفاوت معناداری ایجاد نمی کند. با توجه به نتایج به دست آمده، به نظر می رسد مصرف مکمل ویتامین E و 8 هفته فعالیت هوازی در لاکتات خون افراد غیر ورزشکار موجب تغییر معنادار می شود اما بر شاخصهای فشار اکسایشی بدن تاثیر قابل ملاحظه ای ندارد و احتمالا به برنامه ای با شدت، زمان و مقادیر ویتامین E متفاوت نیاز است تا سازگاریهای آنزیمی دیده شود.

انگیزش یکی از ویژگیهای روانی مهمی است که در برنامه های شناسایی و پرورش بازیکنان ماهر و جوان نقش قابل ملاحظه ای دارد، این در حالی است که تحقیقات محدودی درباره تعیین انگیزه های خاص رقابت در رشته فوتبال انجام شده است. بنابراین هدف از این زمینه یابی عبارت است از توصیف ویژگیهای انگیزشی بازیکنان مرد نخبه فوتبال ایران. بدین منظور 60 بازیکن از تیمهای ملی در 3 رده جوانان، امید، و بزرگسالان که به صورت هدف دار انتخاب شدند، پرسشنامه نگرش ورزشی را تکمیل نمودند. داده ها براساس رده سنی و پست بازیکنان گروه بندی و با استفاده از آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد. بر اساس نتایج، این بازیکنان نخبه انگیزش دستیابی به موفقیت و اجتناب از شکست بالایی داشتند. علاوه بر این، بازیکنان تیم ملی بزرگسالان، همچنین هافبکها در مقایسه با سایر بازیکنان انگیزش رقابت بیشتری داشتند.

هدف این تحقیق عبارت است از بررسی میزان شیوع و علل آسیب ورزشکاران شرکت کننده (سن 22.7±2.5 سال، وزن 71.4±5.9 کیلوگرم، و قد 177.8±5.9 سانتی متر) در مسابقات فوتبال دسته یک دانشگاههای کشور. بدین منظور اطلاعات مربوط به آسیبهای رخ داده در تورنمنت فوق از طریق پرسشنامه فولر و همکارانش (9) ثبت شد. فاکتورهایی همچون زمان آسیب، ناحیه آسیب دیده، علت آسیب، و سازوکار وقوع آسیب بررسی شدند. از آزمون t وابسته و خی دو در تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد درصد بیشتری از آسیبها در ناحیه زانو، مچ پا، و سر و صورت رخ داده است. درصد بیشتری از آسیبها در اواخر هر نیمه اتفاق می افتد (27.45 درصد در آخر نیمه اول و 37.25 درصد در آخر نیمه دوم). میزان آسیب در پای برتر ورزشکاران (71.87 درصد) به طور معناداری بیشتر از پای غیر برتر (28.12 درصد) بود (P<0.05، (t= 2.70. همچنین هافبکها و دفاعها بیشترین آسیبها را می بینند (33.3 درصد). 35.3 درصد از آسیب دیدگیها نیز از نوع آسیب مجدد بود. میزان آسیبهای برخوردی (82.35 درصد) به طور معناداری از آسیبهای غیر برخوردی (17.64 درصد) بیشتر بود (P<0.05، (t= 6.77. از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد در دانشجویان فوتبالیست میزان آسیبهای پایین تنه، هر چند به طور غیر معنادار، بیشتر از بالا تنه بوده است. در ضمن پای برتر در مقایسه با پای غیر برتر آسیب بیشتری می بیند. آسیبهای برخوردی نیز بیشتر از آسیبهای غیر برخوردی است. این اطلاعات در جهت تبیین برنامه پیشگیری از آسیب به دست اندرکاران تیمها و بخصوص کادر پزشکی تیمهای ورزشی کمک شایانی می کند.

هدف این تحقیق عبارت است از بررسی اثر تمرینات مقاومتی و استقامتی بر ملکولهای چسبان در مردان نسبتا چاق. به این منظور 24 مرد نسبتا چاق انتخاب شدند و به طور تصادفی در 3 گروه تمرینات استقامتی (n=8)، تمرینات مقاومتی (n=8)، و گروه کنترل (n=8) قرار گرفتند. گروههای تمرین مقاومتی و استقامتی به مدت 13 هفته تحت تاثیر تمرینات بودند. تمرینات استقامتی عبارت بود از دویدن با شدت 75-85 درصد حداکثر ضربان قلب آزمودنیها و تمرینات مقاومتی شامل 11 ایستگاه تمرین با وزنه که هر جلسه 4 ست با 12 تکرار و با شدت 50-60 درصد IRM انجام می شد. نمونه های خونی قبل و بعد از تمرین گرفته شد. ICAM-1 و –E سلکتین سرمی با روش الیزا اندازه گیری شده است. تحلیل داده ها با روش آزمون MANOVA نشان داد تمرینات هوازی به طور معناداری به کاهش 17.69 درصدی در ICAM-1 و 27.6 درصدی در –E سلکتین انجامید و تمرینات مقاومتی به طور معناداری 26.75 درصد از ICAM-1 و 30.2 درصد از –E سلکتین مردان نسبتا چاق کاست. دو گروه تمرین مقاومتی و استقامتی در ICAM-1 و –E سلکتین سرمی تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند. در مجموع از این تحقیق می توان نتیجه گرفت تمرینات مقاومتی و استقامتی ملکولهای چسبان سرمی را کاهش می دهد.

هدف این پژوهش عبارت است از برآورد و مقایسه حداکثر نبض اکسیژن در دختران ورزشکار. بدین منظور 28 دختر ورزشکار (رشته های بستکتبال، هندبال، و آمادگی جسمانی) با میانگین سنی 22±1 سال، قد 162.52±3.85 سانتی متر، و وزن 57.3±6.63 کیلوگرم در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنیهای تحقیق آزمون میدانی پیاده روی1 مایل، آزمون دوچرخه اوج برون ده توان، و آزمون پله سایکونولفی را اجرا کردند. سپس با پروتکل شاخص جونز مقایسه شدند. آزمونهای ورزشی پیاده روی 1 مایل (14.58±1.37 میلی لیتر/ضربه) و آزمون چرخ کارسنج اوج برون ده توان (14.55±1.39 میلی لیتر/ ضربه) در مقایسه با پروتکل شاخص جونز اختلاف معناداری را نشان ندادند (P>0.05). نتایج این پژوهش نشان می دهد حداکثر نبض اکسیژن که شاخص کارایی دستگاه قلبی و عروقی است با آزمونهای ورزشی پیاده روی 1 مایل و چرخ کارسنج اوج برون ده توان در مقایسه با آزمون پله سایکونولفی واقع بینانه تر برآورد می شود. این آزمونهای ورزشی در بررسی و برآورد حداکثر نبض اکسیژن دختران ورزشکار استفاده می شوند.

این بازآزمایی مقطعی از نوع پژوهشهای تحلیلی و کاربردی است که با روش هم بستگی و مقایسه میانگین متغیرها و با هدف مقایسه ارتباط هم بستگی میزان فعالیت بدنی با فعالیت بدنی با غلظت فیبرینوژن و هموسیستئین سرم در گروههای منتخب مردان انجام شده است. آزمودنیهای این پژوهش 3 گروه از مردان میان سال 40 تا 55 سال فعال (سن 47.86±5.33 سال، شاخص توده جرم بدن 27.96±2.26 kg/m2، (nA=15، غیر فعال (سن 43.53±4.34 سال، شاخص توده جرم بدن 26.26±2.96 kg/m2، و (ns=15، و مبتلا به CAD (سن 48.13±5.85 سال، شاخص توده جرم بدن 26.44±2.34 kg/m2، (nc=15 بودند که از میان تعدادی افراد واجد شرایط، براساس اطلاعات حاصل از پرسشنامه های استاندارد NHIS و PA-R گزینش شدند. VO2 max تخمینی (فعال 39.039±2.536، غیرفعال 32.647±3.056، و (mL.kg-1. Min 30.378±4.275 CAD شاخص میزان فعالیت بدنی (متغیر مستقل و پیشگو) است و از فرمول برآورد غیر تمرینی VO2 max دانشگاه هوستون برآورد شد. متغیرهای وابسته یا معیار نیز عبارت اند از غلظت ناشتای Fib (فعال 287.866±51.568، غیر فعال 299.800±49.215، و 307.200±63.804 CAD میلی گرم در دسی لیتر)، و Hcy (فعال 11.733±2.624، غیر فعال 12.400±3.869، و 11.966±5.111 CAD میکرومول در لیتر)، و سرم. Hcy سرم با روش ایمونواسی آنزیم بر حسب میکرومول در لیتر و Fib سرم با روش کرونومتریک برحسب میلی گرم در دسی لیتر با دستگاه تمام خودکار ایمونوآنالایزر ساخت شرکت بیومریوی فرانسه اندازه گیری شد. آزمونهای آماری مناسب عبارت بودند از کولمگروف- اسمیرنف، لوین، آنالیز واریانس یک طرفه، و کروسکال- والیس که در سطح معناداری p £0.05 انجام شد. تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد تفاوت میانگینهای متغیر (P= 0.898) Hcy و Fib (P= 0.630) در بین گروهها معنادار نبود. همچنین هیچ یک از ضریبهای هم بستگی (VO2 max با Hcy گروه فعال –0.251، غیر فعال 0.367، و -0.141 CAD و VO2 max با Fib گروه فعال 0.358، غیر فعال –0.139 و (-0.214 CAD محاسبه شده نیز معنادار نبود. لذا احتمالا فعالیت بدنی در پژوهش حاضر بر غلظت فیبرینوژن و هموسیستئین سرم مردان میان سال تاثیری ندارد وارتباط معناداری بین آنها نیست.

به منظور تهیه نیمرخ آمادگی جسمانی کشتی گیران تیم ملی آزاد بزرگسالان، 73 کشتی گیر (میانگین سن 24.4±2.6 سال، و میانگین وزن 79.9±18.4 کیلوگرم) در سطح تیم ملی که طی 1 سال در تورنمنتهای معتبر بین المللی، مسابقات آسیایی، جهانی، و المپیک در اردوهای مختلف تیم ملی تمرین کرده بودند بررسی شدند و تمامی آزمودنیها آزمونهای زیر انجام دادند: ترکیب بدن (درصد چربی 3 موضعی، LBM و (BMI، قدرت نسبی عضلانی (قدرت پنجه های دست، پرس سینه، اسکات پا، و لیفت مرده)، استقامت عضلانی موضعی (دراز و نشست، شنای سوئدی، و بارفیکس)، استقامت قلبی - تنفسی (آزمون بروس)، سرعت (دوی 36 متر)، چابکی (دوی 4×9 متر)، انعطاف پذیری (خم شدن نشسته، بازکردن تنه، و بلند کردن شانه ها)، آزمون عکس العمل (عکس العمل دیداری دو جهته)، توان بی هوازی بی لاکتیک (ارگو جامپ 15 ثانیه، وینگیت دست 8 ثانیه، و وینگیت پا 8 ثانیه)، توان بی هوازی بالاکتیک (ارگوجامپ 30 ثانیه)، و قدرت انفجاری پاها (پرش طول درجا). میانگین و انحراف استاندارد رکوردهای کسب شده کشتی گیران تیم ملی آزاد بزرگسالان (مجموع همه وزنها) عبارت اند از 11.5±3.5 درصد چربی بدن، 70.4±15.3 کیلوگرم LBM، 36.8±63 کیلوگرم بر مترمربع BMI، 0.92±0.12 وزن بدن بر نیرو و قدرت پنجه های دست، 1.45±0.21 وزن بدن بر وزنه پرس سینه، 1.83±0.21 وزن بدن بر وزنه اسکات پا، 1.87±0.24 وزن بدن بر وزنه لیفت مرده، 70.9±7.9 بار در دقیقه دراز ونشست، 69.3±7.5 بار در دقیقه شنای سوئدی، 35.9±10.9 عدد بارفیکس، 50.6±5.7 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه حداکثر اکسیژن مصرفی، 5.1±0.25 ثانیه دوی 36 متر، 8.43±0.38 ثانیه دوی 4×9 متر، 41±4.9 سانتی متر خم شدن نشسته، 0.61±0.12 قد نشسته بر فاصله بینی تا زمین باز کردن تنه، 0.55±0.16 طول دست بر فاصله مچ دست تا زمین بلند کردن شانه ها، 391.7±60.2 هزارم ثانیه عکس العمل دیداری دو جهته، 49±6.4 وات بر کیلوگرم از وزن بدن ارگو جامپ 15 ثانیه، 375.6±98.9 وات وینگیت دست 8 ثانیه، 496.1±101.1 وات وینگیت پای 8 ثانیه، 43.9±6.7 وات بر کیلوگرم از وزن بدن ارگو جامپ 30 ثانیه.پس از جمع آوری نتایج خام آزمونها، با کمک آمار توصیفی نیمرخ آمادگی جسمانی کشتی گیران در هر آزمون به تفکیک وزنهای مختلف تهیه شد. تمامی عملیات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS و EXCEL انجام شد.

هدف این تحقیق عبارت است از بررسی و مقایسه امتیازگیری از تکنیکها و تاکتیکهای حمله و دفاع، اهمیت دفاع در بازی تنیس روی میز، و نقش امتیازگیری سرویس زننده در سطوح جهانی. جامعه آماری این تحقیق را 122 ورزشکار حاضر در مسابقات انفرادی تنیس روی میز المپیک 2004 آتن تشکیل می دهند. داده های تحقیق طی 122 مسابقه، از طریق اطلاعات کتبی که در اختیار نمایندگان تنیس روی میز ایران قرار گرفته بود جمع آوری شد. امتیازهای کسب شده از تاکتیکها و تکنیکهای به کار رفته و کل امتیازهای کسب شده از شروع و دریافت سرویس در مردان و زنان شرکت کننده در مسابقات انفرادی تنیس روی میز بررسی شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد اکثر امتیازها (34 درصد) به ترتیب از تاکتیکها و تکنیکهای حمله (بعد از ضربه شوم شامل توپهای چهارم به بعد)، دفاع و ضد حمله (33 درصد)، سرویس و ضربه سوم (25 درصد) و سایر موارد (8 درصد) به دست آمد. بیشترین امتیازهای کسب شده از لحاظ شروع و دریافت سرویس از امتیاز شروع سرویس (54 درصد) به دست آمد. همچنین نتایج نسبتا مشابهی در 4 نفر برتر به دست آمد. در مقایسه امتیازهای مجموع و 4 نفر برتر زنان و مردان تفاوت معناداری در تاکتیک دفاع 4 نفر برتر مشاهده شد (P<0.05)، در حالی که در سایر متغیرهای تفاوت معناداری مشاهده نشد (P>0.05). بر این اساس مربیان و ورزشکاران باید به منظور کسب موفقیت در سطوح جهانی در کنار تاکتیک امتیازآور حمله به تاکتیک دفاعی و تکنیک سرویس در امتیازگیری و ایجاد موقعیتهای حمله ای اهمیت زیادی بدهند.

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی ویژگیهای بیوانرژیک و تواناییهای زیست حرکتی دختران 15-17 سال غیر ورزشکار طی مراحل مختلف دوران قاعدگی. بدین منظور 23 دانش آموز دختر 15-17 سال آزمودنی این تحقیق انتخاب شدند و ویژگیهای بیوانرژیک، تواناییهای زیست حرکتی، و وزن بدن آنها طی 3 مرحله خونریزی، فولیکولی، و لوتئینی دوره قاعدگی بررسی شد. از ویژگیهای بیوانرژیک اکسیژن مصرفی بیشینه (دوی 1600 متر دویدن- پیاده روی) و توان بی هوازی (پرش عمودی)، و از ویژگیهای زیست حرکتی سرعت (دوی 20 متر)، چابکی (دوی 4×9 متر)، قدرت و استقامت عضلانی (دراز و نشست و کشش بارفیکس)، و انعطاف پذیری (خم به جلو) بررسی شد. برای آزمون فرضیه های پژوهش از تحلیل واریانس (ANOVA) استفاده شد. بنا به یافته های این پژوهش، مقایسه میانگینهای وزن بدن، ویژگیهای بیوانرژیک، و تواناییهای زیست حرکتی دختران 15-17 سال غیر ورزشکار در مراحل مختلف قاعدگی تفاوت معناداری نداشت (P>0.05). نتیجه اینکه مراحل مختلف قاعدگی بر توان هوازی و بی هوازی دختران 15-17 سال غیر ورزشکار تاثیری ندارد.