المپیک
سال:1389 | دوره:18 | شماره:3 (پیاپی 51) |تعداد مقالات:16

روش متداول برای رتبه بندی کشور های شرکت کننده در رقابتهای مختلف، تعیین مجموع مدالهای کسب شده توسط کشور می باشد. با این حال این شیوه رتبه بندی بدون در نظر گرفتن ظرفیت و توانایی هر کشور برای کسب مدال تا حدی غیر منصفانه به نظر می رسد. در این مقاله از یک رویکرد جایگزین رتبه بندی استفاده می شود که در آن با در نظر گرفتن توانایی های هر کشور برای کسب مدال، تلاش می شود نقص رویکرد متداول مرتفع گردد. این رویکرد یک نوع مدل برنامه ریزی خطی تحت عنوان تحلیل پوششی داده ها می باشد که برای اندازه گیری کارایی و بهره وری در مدیریت معرفی شده است. در این مدل با در نظر گرفتن تعداد مدالهای طلا، نقره و برنز کسب شده توسط هر کشور به عنوان ستاده و با در نظر گرفتن شاخصهایی نظیر تولید سرانه، جمعیت، نرخ مرگ و میر کودکان، امید به زندگی و ضریب جینی به عنوان نهاده هر کشور نمره کارایی هر کشور در رقابتهای ورزشی محاسبه می شود که این نمره کارایی می تواند ملاک رتبه بندی کشور ها باشد. این رویکرد برای رتبه بندی کشور های شرکت کننده در بازی های آسیایی 2006 قطر به کار گرفته شده و نتیجه آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد رتبه بندی حاصل از این روش تا حدودی با رتبه بندی روش رایج متفاوت اما در عین حال منصفانه تر است. به طوری که کشوری نظیر هند با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد نفر مجموعا 54 مدال کسب کرده (رتبه هشتم) در حالی که کشوری نظیر بحرین که جمعیتی کمتر از یک میلیون داشته، موفق شده است 21 مدال را کسب نماید (رتبه چهاردهم) این در حالی است که بر اساس مدل پیشنهادی، به هند رتبه سیزدهم و به بحرین رتبه ششم اختصاص یافته است.

هویت را مجموعه عناصری از شخصیت فرد تعریف کرده اند که به وی امکان می دهد موضع خود را نسبت به جهان و دیگران مشخص کند. فرد صاحب هویت که تصویری خاص و روشن از خود و جامعه و جهان داشته باشد، در واقع معیار درونی نیز دارد. هدف از این پژوهش، بررسی هویت دینی و ملی ورزشکاران جوان و برگزیده شهر تهران بود. بدین منظور از بین کلیه ورزشکاران جوان رشته های کشتی (انفرادی) و فوتبال (گروهی) شهر تهران (17 تا 21 سال) که در مسابقات جوانان سال 1386 شرکت کرده بودند؛ به روش تصادفی تعداد 250 نفر ورزشکار فوتبالیست و 160 نفر از کشتی گیران انتخاب شدند که در نهایت پس از کنار گذاشتن پرسشنامه های مخدوش، کار تجزیه و تحلیل داده ها بر روی 237 پرسشنامه برای ورزشکاران فوتبالیست و 129 پرسشنامه برای کشتی گیران انجام شد. این پژوهش، توصیفی و از نوع پیمایشی و ابزار مورد استفاده پرسشنامه محقق ساخته بود که مولفه های پای بندی نظری و پای بندی عملی نمونه های آماری را در دو بعد هویت دینی و ملی ارزیابی می نماید.تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمونهای آماری t انجام شد و در نهایت نتایج پژوهش نشان داد که وضیعت پای بندی نظری (2.97±0.65) و عملی (2.73±0.49) به هویت دینی در کشتی گیران جوان شهر تهران در سطح اطمینان %99، کمتر از متوسط و این میزان برای پای بندی نظری (1.86±0.40) و عملی (1.66±0.67) به هویت ملی، در حد ضعیف می باشد. همچنین میانگین پای بندی نظری (2.92±0.48) و عملی (2.66±0.52) به هویت دینی در ورزشکاران جوان رشته فوتبال با سطح خطای 0.01، کمتر از متوسط و برای پای بندی نظری (1.85±0.42) و عملی (1.42±0.57) به هویت ملی، در حد ضعیف بود. در مقایسه میانگین هر یک از مولفه ها در دو گروه نمونه نیز، به جز مولفه پای بندی عملی به هویت ملی (P=0.04)، در سایر مولفه ها تفاوت معنی داری بین ورزشکاران دو گروه مشاهده نگردید.از آنجا که کشتی و فوتبال جزو ورزش های پرمخاطب و تاثیرگذار بوده و سهم به سزایی از ورزش کشور را به خود اختصاص می دهند، لازم است مسوولین امر علاوه برتوسعه زیرساخت ها و برنامه ریزی برای ارتقاء مدال آوری آنها، به نقش موثر آنها در شکل گیری هویت و شخصیت افراد به ویژه جوانان نیز، توجه بیشتری معطوف نمایند.

مطالعات نشان داده اند که غلظت آدیپونکتین پلاسما با چاقی کاهش می یابد و فعالیت ورزشی نیز در کاهش چاقی موثر است. اگرچه به روشنی مشخص نیست که فعالیت ورزشی می تواند با تغییر توده چربی و مقاومت به انسولین در افزایش غلظت آدیپونکتین موثر باشد. بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی اثرات 12 هفته فعالیت شدید هوازی و یک هفته بی تمرینی بر غلظت آدیپونکتین پلاسما، مقاومت به انسولین و حجم چربی مرکزی و محیطی در مردان چاق بود. بدین منظور 16 مرد میانسال سالم چاق (سن: 41.18±6.1 سال، قد: 168.31±4.7 سانتی متر و شاخص توده بدن 31.5±3.9 کیلوگرم بر متر مربع میانگین±انحراف معیار) به دو گروه 8 نفری به عنوان گروه کنترل و گروه ورزشی تقسیم شدند. آزمودنی ها 4 جلسه در هفته و در هر جلسه به مدت 45 دقیقه با شدتی معادل 80-75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان می دویدند. پس از 12 هفته تمرین آزمودنی ها به مدت یک هفته از هر گونه فعالیت بدنی شدید پرهیز کردند تا ماندگاری اثرات تمرین مشخص گردد. نتایج نشان داد که 12 هفته فعالیت شدید هوازی موجب کاهش معنی دار وزن، شاخص توده بدن، توده چربی، درصد چربی، حجم چربی زیرپوستی و احشایی ناحیه مرکزی و حجم چربی زیرپوستی ناحیه محیطی، اندازه دور کمر و لگن و نسبت دور کمر به لگن، غلظت گلوکز و انسولین حالت ناشتا و مقاومت به انسولین شد که این کاهش نسبت به گروه کنترل نیز معنی دار بود (P<0.01). از طرف دیگر، حداکثر اکسیژن مصرفی و غلظت آدیپونکتین پلاسما پس از 12 هفته فعالیت شدید هوازی افزایش پیدا کرد که این افزایش نسبت به گروه کنترل نیز معنی دار بود (P<0.01). پس از یک هفته بی تمرینی غلظت آدیپونکتین پلاسما و ترکیب بدن افراد گروه تجربی ثابت باقی ماند و تغییری در آنها ایجاد نشد. علاوه بر این ارتباط منفی معنی داری میان غلظت آدیپونکتین پلاسما با حجم چربی زیرپوستی و احشایی ناحیه مرکزی و محیطی و انسولین حالت ناشتا مشاهده شد (P<0.05). به طور کلی می توان عنوان کرد که 12 هفته فعالیت شدید هوازی موجب افزایش غلظت آدیپونکتین پلاسما و کاهش مقاومت به انسولین و میزان چاقی (حجم چربی زیرپوستی و احشایی) در مردان میانسال چاق می شود.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی و تحلیل پدیده تعویض مربیان در لیگ برتر فوتبال ایران می باشد. بدین منظور داده ها و اطلاعات مربوط به مربیان تیم های مختلف در طول 7 دوره برگزاری لیگ برتر ایران با استفاده از منابع گوناگون جمع آوری گردید، سپس تجزیه و تحلیل لازم بر روی این اطلاعات صورت پذیرفت. روش انجام پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی بوده و جامعه و نمونه آماری این پژوهش شامل کلیه (170 نفر) مربیان 108 تیم حاضر در 7 هفت دوره مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران بودند.یافته های پژوهش نشان داد، با احتساب سه دوره 14 تیمی، سه دوره 16 تیمی و یک دوره 18 تیمی، از مجموع 108 تیمی که در ادوار مختلف لیگ حضور داشته اند، 45 تیم (42 درصد) اقدام به تعویض مربی خود در طول فصل نموده و شاهد 62 تغییر (برخی تیم ها در یک فصل چند بار مربی خود را تغییر داده اند) بر روی نیمکت مربیگری تیم ها بوده ایم؛ که از این تغییرات، فقط 17 تغییر برای فصل بعد نیز پا برجا بوده و 46 تغییر دیگر (75 درصد) در پایان همان فصل دستخوش تغییر مجدد شده اند. همچنین، از بین 24 مربی خارجی که در لیگ برتر فوتبال فعالیت کرده اند، فقط 5 نفر در دو باشگاه یا بیشتر کار کرده اند و بقیه تنها با یک تیم و آن هم به صورت مقطعی همکاری داشته اند.بنابراین می توان چنین نتیجه گیری کرد که بیش از 75 درصد انتخاب ها (چه از جانب باشگاه ها، چه از جانب مربیان) بی نتیجه یا کم اثر بوده و منجر به بهبود نتایج یا ایجاد تغییرات مثبت و مستمر در تیم ها نشده است. به نظر می رسد اینگونه تغییرات بدون انجام کارشناسی های لازم صورت پذیرفته و از همین رو تغییرات مربیان نتوانسته است بر کارآیی و عملکرد تیم ها تاثیر مطلوبی داشته باشد.

هدف کلی پژوهش، تعیین اثرات اقتصادی اماکن ورزشی بر محیط شهری اصفهان بود. روش تحقیق، توصیفی – پیمایشی است. جامعه آماری شامل کلیه ساکنان اطراف ورزشگاه های شهر اصفهان و مسولان ورزشگاه ها بود. حجم نمونه برآورد شده پس از انجام یک مطالعه مقدماتی، برای ساکنان اطراف ورزشگاه ها 185 نفر محاسبه که از طریق روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند. حجم نمونه مسئولین ورزشگاه ها برابر با جامعه آماری (29 نفر) بود. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه محقق ساخته بود که دارای 10 گویه در حیطه اثرات اقتصادی بوده که پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ 0.86 بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری T تک متغیره و آزمون t مستقل استفاده شد. یافته ها نشان داد، بررسی سطح معناداری با استفاده از آزمون «t» تک متغیره در سطح a=0.05 برحسب میانگین های حاصله که بزرگتر از سطح متوسط (3) بود، از نظر مردم اماکن ورزشی (ورزشگاه ها) دارای اثرات اقتصادی بر محیط شهری بودند. t مشاهده شده در سطح a=0.05 تفاوت معناداری را بین نظرات مردم و مسوولین ورزشگاه ها در خصوص آثار اقتصادی اماکن ورزشی بر محیط شهری نشان داد. نتایج این تحقیق نشان داد، اماکن ورزشی بر ایجاد اشتغال در محدوده اطراف ورزشگاه، رونق کسب و کار، معاملات تجاری بیشتر در منطقه،افزایش مغازه های تجاری، ایجاد شغل های متفرقه، افزایش در آمد اهالی، افزایش خرید و فروش منازل منطقه، افزایش خرید و فروش زمین های منطقه، افزایش قیمت زمین های مسکونی، و افزایش قیمت تجاری منطقه، تاثیر معنادار دارد.

هدف از این پژوهش مطالعه میزان کار (مسافت پیموده شده) و برخی شاخص های فیزیولوژیکی شامل ضربان قلب و غلظت لاکتات خون داوران نخبه فوتبال در نیم فصل اول رقابت های لیگ برتر سال 87-86 کشور بود. برای این منظور 10 داور بین المللی و ملی نخبه لیگ برتر فوتبال، با میانگین سن 35.5±3.97 سال، قد 180.1±4.48 سانتی متر، وزن 78.18±8.4 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 23.98±1.53 کیلوگرم بر مجذور قد، چربی بدن 19.38±5.41 درصد، غلظت لاکتات پایه 1.83±0.49 میلی مول/ لیتر و حداکثر اکسیژن مصرفی 48.27±5.41 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن پیش از شروع رقابت ها به صورت غیر تصادفی انتخاب شدند. آزمون ها شامل اندازه گیری میزان کار، ضربان قلب و سطح لاکتات در نیمه اول و دوم مسابقه بود. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون تی زوجی تفاوت معناداری بین میزان کار ومقادیر لاکتات داوران در نیمه اول و دوم نشان نداد (P>0.05). همچنین، بین میانگین ضربان قلب داوران در نیمه اول و دوم تفاوت معناداری مشاهده نشد (P>0.05). با توجه به اینکه پاسخ های فیزیولوژیکی و مسافت پیموده شده توسط داوران فوتبال متاثر از عوامل مهمی نظیر؛ میزان کار بازیکنان، سطح، شدت و سرعت رقابت ها است؛ یافته های پژوهش مبین این است که داوران نخبه فوتبال کشور در معرض یک فشار فیزیولوژیکی و عملکردی تقریبا یکنواختی در دو نیمه مسابقه قرار دارند هر چند از ضربان قلب بالایی نسبت به میزان کار انجام شده برخوردار هستند.

مطالعات زیادی تاثیر انواع تمرین بر PAI-1 و t-PA به عنوان شاخص های هموستازی خون را بررسی کردند، اما تاثیر بی تمرینی و تمرین مجدد بر این شاخص ها و به ویژه بر مجموعه t-PA/PAI-1 کاملا مشخص نیست. هدف این پژوهش مطالعه تاثیر 4 هفته بی تمرینی و تمرین مجدد به دنبال 8 هفته تمرین تداومی برt-PA ،PAI-1 و مجموعهPAI-1/ t-PA  در موش های  صحرایی نر (وزن 203±15.5 گرم و سن 3ماه) بوده است. به همین منظور 64 سر موش صحرایی با شرایط وزنی و سنی مشابه انتخاب و به طور تصادفی به 2 گروه تجربی و کنترل و زیر گروه های مربوطه تقسیم شدند. پروتکل تمرینی ابتدا به مدت 8 هفته و هفته ای 5 جلسه و هر جلسه با سرعت و مدت پیشرونده اجرا شد. سپس پروتکل بی تمرینی برای مدت 4 هفته و پس از آن پروتکل 4 هفته ای تمرین مجدد اجرا شد. PAI-1،t-PA  و کمپلکس  t-PA/PAI-1به روش ELISA اندازه گیری شدند. نتایج پژوهش حاکی از افزایش معنی دارt-PA  و مجموعه t-PA/PAI-1 و کاهش غیر معنی دار PAI-1 پس از 8 هفته تمرین در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل با سن مشابه بود. به علاوه، افزایش PAI-1 و کاهش t-PA و مجموعه t-PA/PAI-1 در گروه تجربی در هر دو مرحله بی تمرینی و تمرین مجدد نسبت به 8 هفته تمرین مشاهده شد که این تغییرات درون گروهی فقط در مرحله تمرین مجدد نسبت به 8 هفته تمرین معنی دار بود. به علاوه، تغییرات مقادیر مجموعه t-PA/PAI-1 گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل در هر دو مرحله بی تمرینی و تمرین مجدد نسبت به 8 هفته تمرین معنی دار بود، در حالی که تغییرات بین گروهی t-PA و یا PAI-1 فقط به دنبال 4 هفته بی تمرینی معنی دار بود. با توجه به این نتایج می توان گفت، بی تمرینی 4 هفته ای می تواند بر اثرات مطلوب ناشی از تمرین بر دستگاه هموستاز خون تاثیر منفی بگذارد. به علاوه، تمرین مجدد 4 هفته ای تاثیر اندکی بر هموستاز خون  داشته است و از این رو لزوم تداوم تمرینات برای حفظ اثرات تمرینی را بیش از پیش بازگو می کند.

این تحقیق با هدف مقایسه ادراکات دانش آموزان دختر و پسر ایرانی از تربیت بدنی و ورزش مدرسه ای با یکدیگر انجام شد. بدین منظور، با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای، 1275 دانش آموز (625 دختر، 650 پسر) به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. روش تحقیق علی – مقایسه ای و ابزار اندازه گیری متغیرها پرسشنامه ای بود که با بهره گیری از پرسشنامه بیلی و دیسمور (2004) تنظیم و پس از روایی و پایایی سنجی (آلفای کرونباخ برابر 0.77) استفاده شد. به منظوربررسی تفاوت بین ادراکات آزمودنی های دختر و پسر از آزمون کای اسکور در سطح a<0.05 استفاده شد. یافته های تحقیق آشکار ساختند که دختران و پسران ایرانی از تربیت بدنی و ورزش مدرسه ای و شایستگی های ادراک شده خود درک یکسانی دارند. درک دانش آموزان دختر و پسر ایرانی از اهمیت دروس قرآن، علوم، و ریاضی در مقایسه با تربیت بدنی و ورزش مدرسه ای مشابه اما در خصوص مقایسه تربیت بدنی و درسی فارسی متفاوت بوده و اکثر دانش آموزان دختر و پسر ایرانی در خصوص اینکه «تربیت بدنی و ورزش مدرسه ای به آنها کمک می کند تا بدنی آماده وسالم داشته باشند» همنوا بودند.

هدف این مطالعه تعیین رابطه بین سلسله مراتب نیازهای مزلو و جهت گیری پیشرفت در شرکت کننده گان در دومین المپیاد ورزشی ایرانیان بود. آزمودنی های پژوهش شامل 120 نفر بود که از میان کشتی گیران شرکت کننده در دومین المپیاد ورزشی ایرانیان در سال 1387 از طریق نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس سلسله مراتب نیازهای مزلو و مقیاس جهت گیری پیشرفت استفاده شد. نتایج نشان داد که سلسله مراتب نیازهای مزلو با جهت گیری پیشرفت مبتنی بر تکلیف (0.74) و جهت گیری پیشرفت مبتنی بر خود (-0.66) رابطه معنی داری دارند. همچنین نتایج نشان داد که قوی ترین متغیرهای پیش بینی کننده جهت گیری پیشرفت مبتنی بر تکلیف، به ترتیب نیاز به خودشکوفایی، نیاز به عزت و احترام و نیاز به ایمنی بوده اند؛ در صورتی که قوی ترین متغیرهای پیش بینی کننده جهت گیری پیشرفت مبتنی بر خود، به ترتیب نیازهای فیزیولوژیکی، نیاز به عزت و احترام، نیاز به خودشکوفایی و نیاز به ایمنی می باشند. این نتایج تا حدودی زیادی با یافته های پژوهشی دیگر همسویی دارد.

هدف این مطالعه تعیین اثر تمرین دوی استقامتی و یا مکمل کلسیم بر استحکام استخوان درشت نی در موش های تخمدان برداری شده بود. 41 سر موش صحرایی ماده بالغ نژاد  Sprague Dawleyدر این تحقیق شرکت داشتند که 7 سر موش برای تعیین مقادیر اولیه استحکام استخوان درشت نی کشته شدند و بقیه تحت عمل جراحی تخمدان برداری قرار گرفتند و پس از 3 ماه به صورت تصادفی به چهار گروه شامل: گروه های پیش آزمون، تمرین دوی استقامتی، مکمل کلسیم و گروه کنترل تقسیم شدند. پروتکل دویدن با سرعت و مدت تعیین شده به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته روی نوارگردان بدون شیب اجرا شد. مکمل گیری کلسیم نیز به مقدار 35 میلی گرم کلسیم محلول به ازای هر کیلو گرم وزن بدن از طریق دهانی و با استفاده از گاواژ خورانده شد. برای اندازه گیری استحکام استخوان از دستگاهی به نام دستگاه هانسفیلد استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یکطرفه و t وابسته در سطح P≤0.05 تحلیل شد. نتایج نشان داد تخمدان برداری منجر به کاهش معنادار و 8 هفته تمرین دوی استقامتی و یا مکمل کلسیم باعث افزایش غیر معنادار استحکام استخوان درشت نئی شد. با این وجود، بررسی میزان استحکام استخوان درشت نی گروه ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه نشان داد تمرین استقامتی و همچنین مکمل کلسیم باعث افزایش قابل توجه میزان استحکام استخوان درشت نی در مقایسه با گروه کنترل با سن مشابه بود (مقدار P به ترتیب برابر است با 0.036 و 0.045)، در حالی که تغییرات این شاخص بین دو گروه تمرین استقامتی و مکمل کلسیم معنادار نبوده است (P=0.609). با توجه نتایج این پژوهش می توان گفت سبک زندگی و تغذیه دو عامل مهم در بروز یا پیشگیری از پوکی استخوان است و انجام تمرینات دوی استقامتی و یا مکمل کلسیم می تواند اثر مهاری و یا برگرداننده در فرایند کاهش ناشی از یائسگی در میزان استحکام استخوان درشت نی داشته باشد.

این تحقیق به بررسی اثر تمرین سرعتی و مجموعه تمرین سرعتی و مصرف مکمل ویتامین E و C بر مالون دی آلدئید (MDA) و آنزیم ضداکسایشی سوپراکسیددسموتاز(SOD)  پرداخته است. به این منظور، 40 نفر داوطلب واجد شرایط به عنوان نمونه انتخاب شدند (با میانگین قد 171±5.40 سانتی متر، سن 19±1.9 سال و وزن 73±4.4 کیلوگرم) و به طور تصادفی در چهار گروه 10 نفری سرعتی، سرعتی بامصرف مکمل ویتامین E و C، کنترل، کنترل با مصرف مکمل ویتامین E و C تقسیم بندی شدند. گروهها در یک برنامه سرعتی شرکت نموده و تمام رکوردهای مربوط ثبت شد و نمونه های خونی، بلافاصله پس از تمرین جمع آوری شد. سپس دو گروه سرعتی و سرعتی با مکمل، تمرین 8 هفته ای دوهای تکراری کوتاه و با رعایت اصل اضافه بار را طی نمودند. همچنین دو گروه سرعتی با مکمل و گروه مصرف مکمل به میزان 500 میلی گرم ویتامین C و 400 واحد ویتامین E در روز دریافت نمودند. پس از 72 ساعت از آخرین جلسه، برنامه سرعتی کاملا مشابهی از نظر تعداد تکرار، در چهار گروه اجرا و نمونه های خونی بلافاصله جمع آوری شد و نمونه ها از نظر متغیر های MDA به عنوان شاخص پراکسیداسیون چربی و SOD به عنوان شاخص فعالیت آنزیم ضداکسایشی مورد مقایسه قرار گرفتند. از روش آنالیز واریانس دو سویه (ANOVA) برای مقایسه گروهها و t همبسته برای مقایسه پیش و پس آزمون گروهها استفاده شد. نتایج نشان داد که در سطح MDA گروهها تفاوت آماری معنی داری وجود دارد (P=0.00) اما در فعالیت SOD تفاوت آماری معنی داری یافت نشد. مقایسه نتایج مربوط به پیش آزمون و پس آزمون گروهها نیز نشان داد که مقادیر MDA در دو گروه تمرین سرعتی (P=0.01) و سرعتی با مصرف مکمل (P=0.003) تفاوت آماری معنی داری داشته است اما در گروه کنترل و گروه مصرف ویتامین چنین نبوده است. همچنین نتایج پیش آزمون و پس آزمون نشان دادکه فعالیت SOD با وجود افزایش در دو گروه سرعتی و سرعتی با مکمل، معنی دار نبوده است. یافته ها نشان می دهد که تمرین سرعتی می تواند سازگاری های ضداکسایشی (با کاهش  MDAو افزایش فعالیت آنزیم SOD) در بدن ایجاد نماید ولی مصرف مکمل به تنهائی سیستم ضداکسایشی را تقویت نمی کند و همینطور مصرف ویتامین اثر تجمعی با تمرین نیز نخواهد داشت.

هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر مکمل گیری کوتاه مدت اسیدفولیک بر سطوح هوموسیستئین پلاسمای مردان جوان فعال به دنبال یک جلسه تمرین وامانده ساز بود. روش کار: بدین منظور 12 نفر از دانشجویان عضو تیم فوتبال دانشگاه مازندران (میانگین سن 21.83±2.20 سال و هوموسیستئین 13.53±0.58 میکرو مول در لیتر) انتخاب، و به طور تصادفی به دو گروه 6 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها در وضعیت حداقل 12 ساعت ناشتایی، قبل و بلافاصله بعد از انجام آزمون وامانده ساز روی نوارگردان، خون گیری به عمل آمد. گروه تجربی به مدت 2 هفته به میزان 800 میکروگرم در روز مکمل اسیدفولیک مصرف کرد. پس از دوره مکمل گیری، قبل، بلافاصله و 15 دقیقه بعد از آزمون وامانده ساز مجددا خون گیری به عمل آمد. سطوح هوموسیستئین پلاسما در این پژوهش با استفاده از کیت و روش آنزیماتیک، و سطوح فولات سرمی و B12 نیز از طریق روش رادیوایمونواسی برآورد شدند. نتایج: 2 هفته مکمل گیری اسیدفولیک تغییر معناداری در سطوح پایه فولات (p=0.450)، (P=0.064) B12 و هوموسیستئین پلاسما (p=0.836) ایجاد نکرد، اما سطوح هوموسیستئین 15 دقیقه پس از فعالیت وامانده ساز در گروه تجربی نسبت به گروه دارونما تفاوت معناداری داشت (P=0.001). مکمل گیری کوتاه مدت اسیدفولیک بر سطوح هوموسیستئین افراد فعال تاثیر معنی داری ندارد، اما بر پایداری کاهش ایجاد شده پس از ورزش وامانده ساز موثر است.

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده ساز بر عوامل التهابی (CRP و IL-6) افراد مبتلا به سندروم سوخت و سازی و افراد سالم با میزان گوناگون آمادگی قلبی – تنفسی و مقایسه آنها با یکدیگر انجام شد. جامعه آماری 16 مردان سالم و 16 مرد مبتلا به سندروم سوخت و سازی شهرستان اسلامشهر بودند، که با استفاده از آزمون بروس و تعیین میزان آمادگی قلبی – تنفسی به دو گروه 8 نفره با آمادگی قلبی – تنفسی پایین و متوسط تقسیم شدند (VO, peak بین 5 تا 8 مت آمادگی قلبی – تنفسی پایین و بالاتر از 8 مت آمادگی قلبی – تنفسی متوسط در نظر گرفته شد). میانگین سنی افراد نمونه 33.12±3.18 سال، میانگین قد 169.66±5.91 سانتی متر، میانگین وزن 85.58±16.4 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدن 30.31±5.73 کیلوگرم بر متر مربع بود. افراد مبتلا به سندرم سوخت و سازی بر اساس معیارهای انجمن بین المللی دریافت شناسایی شدند. آزمودنی ها در یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده ساز شامل انجام آزمون بروس روی دستگاه تردمیل شرکت کردند. نمونه خونی مرحله اول، قبل از اجرای فعالیت ورزشی و پس از 15 دقیقه نشستن، مرحله دوم بلافاصله پس از فعالیت، و مرحله سوم 30 دقیقه پس از فعالیت از آنها گرفته شد. تجزیه و تحلیل یافته های پژوهش با استفاده از آزمون ANOVA با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. میزان CRP بلافاصله پس از فعالیت وزشی تنها در گروه مبتلا به سندروم سوخت و سازی با آمادگی قلبی – تنفسی پایین افزایش یافت و تا نیم ساعت پس از فعالیت ورزشی به سطح اولیه قبل از تمرین برنگشت. همچنین، میزان IL-6 بلافاصله پس از فعالیت ورزشی در هیچ یک از گروه ها تفاوت معناداری نسبت به حالت استراحت نداشت، اما 30 دقیقه پس از فعالیت ورزشی، نسبت به زمان استراحت کاهش معناداری داشت. نتایج این مطالعه نشان داد میزان استراحتی CRP در افراد مبتلا به سندروم سوخت و سازی بالاست که از طریق فعالیت ورزشی درمانده ساز درافراد مبتلا به سندروم سوخت و سازی با آمادگی قلبی – تنفسی پایین تشدید می شود. همچنین، نتایج نشان داد تغییر غلظت IL-6 در پاسخ به یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده ساز، احتمالا به عوامل گوناگونی از جمله شدت و مدت فعالیت ورزشی، محتوای گلیکوژن عضلات، و سازوکارهای موضعی در عضلات بستگی دارد.