مجله دانشکده پزشکی
سال:1382 | دوره:61 | شماره:4 |تعداد مقالات:12

مقدمه:با توجه به اینکه کودکان زیر پنج سال جزو گروه های آسیب پذیر هستند و داشتن سلامتی کامل و عدم اختلال در رشد و نمو، پایه گذار سلامتی در سنین نوجوانی، جوانی میانسالی و سالمندی می باشد، بدیهی است که توجه بیشتر به این گروه سنی هم از نظر تجویز داروها در هنگام بیماری و هم به جهت مراقبت و پیشگیری حائز اهمیت می باشد.مواد و روشها: در این مطالعات مقطعی پرونده خانوار 505 کودک بیمار مراجعه کننده به 19 خانه بهداشت که توسط 33 بهورز به آنان دارو تجویز شده بود مورد مطالعه قرار گرفت. جهت بررسی از دو پرسشنامه طراحی شده استفاده شد. در پرسشنامه اول داروهای تجویز شده به کودکان کمتر از پنج سال مورد ارزیابی قرار گرفت و متغیرهای تجویز داروی مناسب از قبیل مقدار مصرف توصیه شده، طول دوره درمان و فواصل زمانی مصرف در دو گروه دختران و پسران به تفکیک بررسی گردید. در پرسشنامه دوم اطلاعات مربوط به وضعیت دموگرافیک بهورزان شاغل در خانه های بهداشت جمع آوری شد.یافته ها: نتایج حاصله از پژوهش نشان داد در مواردی که بر مبنای آموزشهای بهورزی پیگیری بیمار توسط بهورز ضرورت دارد. پیگیری ضروری و مناسب در 56.9 درصد موارد انجام نشده است. از محدودیتهای مهم این پژوهش عدم ثبت چگونگی تجویز دارو توسط بهورزان در تعداد قابل ملاحظه ای از پرونده ها بود. این موارد شامل: 1-نامشخص بودن داروهای تجویزی در 2/1 درصد موارد. 2-نامشخص بودن مقدار داروی تجویز شده در 2/44 درصد موارد.3- نامشخص بودن طول مدت درمان در 52.4 درصد موارد.4- نامشخص بودن فواصل زمانی داروی تجویزی در 36.5 درصد موارد.ازنظر مناسب بودن مقداری داروی تجویز شده به کودکان 64.9 درصد موارد، از لحاظ فواصل زمانی داروی تجویز شده 73.2 درصد موارد و در 84.1 درصد موارد، طول مدت درمان نیز مناسب انتخاب شده بود.نتیجه گیری و توصیه ها: این پژوهش نشان داد که مسولین امور دارویی شهرستان ها باید کنترل بیشتری بر نحوه مصرف دارو توسط بهورزان اعمال نمایند و گاهی همراه با تیم آموزشگاه بهورزی از خانه بهداشت بازدید بعمل آورند.

مقدمه: چاقی یک عامل خطرساز مهم برای تصلب شرائین، مقاومت به انسولین، دیابت، پرفشاری خون، برخی سرطانها و بیماریهای کیسه صفرا می باشد. نزدیک به 80 درصد نوجوانان چاق در سنین بزرگسالی نیز دچار چاقی خواهند بود. بنا به اهمیت موضوع، بررسی فراوانی اضافه وزن و چاقی در بین دانش آموزان راهنمایی و دبیرستان و ارتباط آن با عوامل تغییرپذیر محیطی در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روشها: افراد مورد بررسی، 1000 دختر و 1000 پسر 11 تا 18 ساله انتخاب شده توسط نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای، والدین آنها (2000 نفر) و مسئولین و دبیران مدارس (500 نفر) در مناطق شهری و روستایی دو استان اصفهان و مرکزی بودند. یافته ها توسط نرم افزار SPSS v10/win تجزیه و تحلیل شده اند.یافته ها : براساس صدکهای شاخص توده بدنی (BMI) فروانی اضافه وزن (صدک  ≤BMI<95  85صدک) وچاقی (صدک (BMI≥95 در دختران بطور معنی داری بیش از پسران و به ترتیب 2.9±%0.1,10.67±%1.1 و در برابر 1.87±0.1, 7.37±0.9 بود (P<0/05) میانگین BMI بطور معنی داری در نواحی شهری(25.38±5.2)  بیش از نواحی روستایی (23.25±7.1) بود (P<0.05) مادران دانش آموزان با BMI بیش از صدک 85 سطح پایین تری از تحصیلات نسبت به سایر مادران داشتند، سالهای تحصیل مادران به ترتیب 9.2±2.1 در برابر 11.5±2.4 درصد بود (P<0.05) میانگین کل انرژی مصرفی بین افراد دارای اضافه وزن یا چاقی و افراد دارای وزن طبیعی متفاوت نبود 1825± 90kcal) در برابر (p>0.05,1815±85kcal ولی درصد انرژی کسب شده از مواد نشاسته ای بطور معنی داری در گروه اول بیش از گروه دیگر بود (69.4% در برابر 63.2% ،  (P<0.05 در دانش آموزان دارای اضافه وزن یا چاقی فعالیت های ورزشی منظم خارج از مدرسه به طور معنی داری کمتر از سایرین و زمان صرف شده برای تماشای تلویزیون بطور معنی داری بیش از سایر دانش آموزان بود 300±20 در برابر 240±30  دقیقه در روز (P<0.05 ارتباط خطی بین دفعات مصرف برنج، نان، ماکارونی، غذاهای آماده و میان وعده های چرب و شور با BMI  نشان داده شد (β=0.05-0.06, P<0.05) همبستگی معنی داری بین صدک های BMI و تری گلیسرید، لیپوپروتئین کلسترول با چگالی بالا و فشارخون سیستولیک بدست آمده و ضریب همبستگی پیرسون به ترتیب 0.38 ، -0.32 و 0.47 بود.نتیجه گیری و توصیه ها: اجرای مداخلات در جهت اصلاح شیوه زندگی جهت جلوگیری و کنترل اضافه وزن از دوران کودکی حتی در کشورهای در حال توسعه حائز اهمیت می باشد. برای موفق بودن در این امر، تاثیرات اجتماعی فرهنگی و اقتصادی باید درنظر گرفته شود.

مقدمه:یکی از عوارض نامطلوب استفاده از پروپوفول، درد هنگام تزریق وریدی این دارو می باشد که میزان بروز آن در بیماران بین 28% تا 90% گزارش شده است. متوکلوپروماید دارویی است که بطور متداول جهت پیشگیری و درمان تهوع و استفراغ کاربرد بالینی دارد ولی دیده شده که از این دارو نیز می توان در کاهش درد پروپوفول استفاده نمود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تزریق متوکلوپروماید پیش از تزریق پروپوفول در میزان بروز و شدت درد ناشی از تزریق پروپوفول و مقایسه آن با لیدوکائین است.مواد و روشها: در این مطالعه آینده نگر، دوسوکور، تصادفی شده همراه با کنترل دارونما، 150 بیمار 18 تا 40 سال به صورت تصادفی به یکی از سه گروه (هر گروه 50 نفر) شاهد (2 میلی لیتر نرمال سالین) لیدوکائین (2 میلی لیتر معادل 40 میلی گرم لیدوکائین ) و متوکلوپروماید (2 میلی لیتر معادل 10 میلی گرم متوکلوپروماید) تقسیم شدند. بلافاصله 2 میلی لیتر پروپوفول 10 میلی گرم در میلی لیتر با سرعت 0.5 میلی لیتر در ثانیه (در 4 ثانیه) از همان کاتتر وریدی که در بزرگترین ورید پشت دست قرار دارد، تزریق می گردد. شدت درد حین تزریق پروپوفول توسط روش Visual Analogue Pain Scale (VAS) (صفر بدون درد تا 100 شدیدترین درد) که پیش از مطالعه به بیمار آموزش داده می شد، تعیین می گردد و هر مقدار VAS بیشتر از صفر بروز درد تلقی می گردید. در صورت مشاهده هرگونه علائم خواب آلودگی، بیمار از مطالعه حذف می گردید.یافته ها: در این مطالعه نشان داده شد که شدت درد بیماران در سه گروه تفاوت معنی داری داشتند (نرمال سالین= 41.18، گروه لیدوکائین = 25.4 و گروه متوکلوپرماید =13.1، (P<0.001  و بیماران گروه متوکلوپروماید به میزان معنی داری درد کمتری را نسبت به گروه های دیگر تجربه نمودند (P<0.001). میزان بروز درد در گروه نرمال سالین 77.1% است و لیدوکائین و متوکلوپروماید هر دو موجب کاهش بروز درد و در حین تزریق نسبت با گروه نرمال سالین شدند (P=0.002) ولی اختلاف معنی داری در بروز درد بین دو گروه لیدوکائین با متوکلوپروماید مشاهده نشد (P=0.051). نتیجه گیری و توصیه ها: بدین ترتیب این مطالعه نشان داد که متوکلوپروماید نسبت به لیدوکائین درد ناشی از تزریق پروپوفول را بیشتر کاهش می دهد (برخلاف درد ناشی از دیازپام) ولی در کاهش میزان بروز درد با یکدیگر تفاوتی ندارند. در نهایت با توجه به دیگر اثرات سودمند متوکلوپروماید از جمله پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل و کاهش دوز پروپوفول مورد نیاز برای القا می توان از این روش به ویژه در مواردی که منع مصرف لیدوکائین وجود دارد، قبل از تزریق پروپوفول استفاده نمود.

مقدمه: اینداکشن از مهمترین قسمتهای یک بیهوشی است که باید در آن اهدافی چون پایداری وضعیت همودینامیک، اینتوبیشن و در نهایت عبور از فازهای مختلف بیهوشی و رسیدن به فاز جراحی در بیهوشی دنبال می شود. انتخاب روش بیهوشی علی الخصوص در اطفال به مسائل مختلف شامل وضعیت اضطراب کودک، توانایی همکاری و ارتباط برقرار کردن (سن، وضعیت منتال، زبان) معده پر یا خالی ارتباط دارد. (1) روشهای انداکشن در اطفال شامل اینداکشن استنشاقی، اینداکشن عضلانی،اینداکشن وریدی، اینداکشن رکتال، می باشد. در بین این روشها هر کدام مزایا و معایبی دارند ولی با تمام این مسائل روش استنشاقی از طرفداران بیشتری برخوردار است. در بین داروهای استنشاقی امروزه برروی سووفلوران تاکید می گردد که به دلیل عوارضی است که برای هالوتان قائل هستند. ولی به علت عدم دسترسی به سووفلوران در ایران بیشتر با هالوتان کار می شود و در این مطالعه ما سعی در بررسی عوارض اینداکشن استنشاقی با هالوتان به دو روش و مقایسه تن با روش معمولی اینداکشن وریدی داریم.مواد و روشها: این مطالعه در سال 1379 برروی 75 بیمار که با روش نمونه برداری تصادفی ساده و جدول اعداد تصادفی ساده در سه گروه 25 نفری تحت عناوین گروه هالوتان نیتروس، هالوتان اکسیژن و وریدی تقسیم شدند. متغیرهای مورد بررسی شامل فشار خون سیستولیک، ضربان قلب، زمان از بین رفتن رفلکس پلکی، زمان از بین رفتن تونوسیته عضلات فکی، زمان از بین رفتن رفلکس ,hand grip زمان منظم شدن بدنبال لوله گذاری و شیوع عوارضی چون استفراغ، سرفه، لارنگواسپاسم، نگهداشتن تنفس، ترشح بزاغ زیاد، سکسکه بودند.یافته ها و نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که در اینداکشن با هالوتان 4% و نیتروس اکسید 60% و هالوتان، اکسیژن 100% (اینداکشن استنشاقی) سرعت منظم شدن تنفس بدنبال اینداکشن و لوله گذاری نسبت به اینداکشن وریدی بیشتر می باشد هرچند که زمان از بین رفتن رفلکس hand grip با P<0.01 و زمان شل شدن فک (P<0.05) بطور معنی داری کمتر می باشد ولی اختلاف زمان از بین رفتن رفلکس پلکی (P<0.1) بین گروه ها از نظر آماری معنی دار نمی باشد. ثبات قلبی عروقی در سه گروه دیده می شود و عوارض جانبی راه هوایی در هر سه گروه بسیار ناچیز می باشد و در هیچکدام از گروه ها افت اشباع اکسیژن خون شریانی به زیر 96% دیده نشد. در گروه اینداکشن استنشاقی اضطراب بیشتر دیده شد.

مقدمه: با توجه به نیمه عمر کوتاه هورمون پاراتیروئید، اندازه گیری پاراتورمون دست نخورده (iPTH=intact PTH) بروش سریع در حین عمل جراحی (بلافاصله پس از خروج آدنوم (جهت تشخیص و ارزیابی کفایت نسج برداشته شده و نیز کاهش موارد عمل مجدد پاراتیروئید مفید است.مواد و روشها: در یک مطالعه آینده نگر Case Serries، تعداد 34 بیمار مبتلا به پرکاری اولیه پاراتیروئید که در طی 18 ماه (از نیمه اول ساعت 79) جهت درمان و عمل جراحی پاراتیروئیدکتومی به بخش جراحی بیمارستان دکتر شریعتی ارجاع شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند که اندازه گیری سطح سرمی iPTH به روش سریع پیش از عمل جراحی، به فاصله 10 دقیقه پس از خروج آدنوم و یک روز پس از خروج آدنوم پاراتیروئید در آنها انجام شد.یافته ها: میانگین سطح سرمی iPTH پیش از عمل در این بیماران حدود563pgr/lit  بود که این میزان با حدود 78% کاهش بطور متوسط به حدود 121pgr/lit در حین عمل جراحی (بلافاصله پس از خروج آدنوم) رسید و در روز اول پس از عمل (24 ساعت پس از خروج آدنوم) با 87% کاهش نسبت به پیش از عمل، بطور متوسط به 42pgr/lit رسید.نتیجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه همانند مطالعات مشابه انجام شده در سایر کشورها، افت چشمگیر iPTH در حین عمل جراحی ملاحظه گردید که می تواند نشانگر مفید بودن اندازه گیری سطح سرمی iPTH بروش سریع در حین عمل جراحی جهت ارزیابی نتیجه عمل و میزان موفقیت عمل باشد و نیاز به عمل جراحی مجدد را کاهش دهد.

مقدمه: آنژین ناپایدار در مرکز طیفی قرار دارد که یک سوی آن انفارکتوس حاد میوکارد و سوی دیگر آن آنژین پایدار است به منظور بررسی مشخصات کلینیکی و پاراکلینیکی آنژین ناپایدار در یزد این مطالعه انجام گرفت.مواد و روشها: 200 بیمار با تعریف مشخص آنژین ناپایدار که در بخشهای سی سی یو یزد بستری شدند، طی یک مطالعه Cross-Sectional مورد بررسی قرار گرفتند ویژگیهای کلینیکی و پاراکلینیکی شامل کلاس شدت آنژین، شرایط کلینیکی همراه، برنامه دارویی، ریسک فاکتورها، تغییرات ECG و وضعیت بیمار موقع ترخیص مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: سن متوسط بیماران 61.85 سال بود. 57% زن و 43% مرد بودند. شایع ترین ریسک فاکتور در مردان سیگار (48.8%) و در زنان هیپرتانسیون 62.2% بود. توزیع فراوانی بیماران در کلاسهای شدت آنژین براساس پیشنهاد "براون والد" شامل کلاس I  (24.5%) وکلاس II و(4%) و کلاس III و(71.5%) بود. 24.5% از بیماران در موقع بستری شدن ECG نرمال داشتند و 67% در موقع ترخیص ECG نرمال را نشان دادند. توزیع فراوانی بیماران بستری شده براساس طبقه بندی خطر (Risk Stratification) به ترتیب در سه گروه کم خطر 22.5% گروه خطر متوسط 58.5% و گروه پرخطر 19% بودند. 3.5% از بیماران در مدت بستری شدن دچار انفاکتوس حاد میوکارد شدند که عمدتا از کلاس III آنژین بودند.نتیجه گیری و توصیه ها: مطالعه حاضر کنترل ریسک فاکتورهای اساسی مثل سیگار در مردان و فشار خون بالا در زنان را به عنوان مهمترین عوامل خطر پیشنهاد می کند. همچنین موفقیت اولیه درمانی در طی فاز حاد آنژین ناپایدار نشانگر یک اندکس پیشگویی کننده مطلوب نزد این بیماران نمی باشد و بسیاری از آنها بعد از ترخیص نیاز به ارزیابی های بیشتر مثل تست ورزش و آنژیوگرافی کرونر خواهند داشت تا با درمان مناسب از عود حوادث حاد کرونروی بعدی جلوگیری شود.

مقدمه: درمان بیماری گریوز با ید رادیواکتیو ساده ترین، ارزانترین، موثرترین، مطمئن ترین و سالم ترین روش درمان برای بیشتر بیماران است، اما هنوز توافق عمومی برروی دوز131I  وجود ندارند. تعیین یک دوز مناسب حداقل (optimal) برای تجویز به بیماران از اهمیت خاصی برخوردار است.مواد و روشها : در این مطالعه 59 بیمار مبتلا به بیماری گریوز به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، به نحوی که در یک گروه مقدار 5 میلی کوری و در گروه دیگر 10 میلی کوری  131I جهت درمان درنظر گرفته شد. همه بیماران در فواصل 6 ماهه به مدت 2 سال از نظر عملکرد تیروئید پیگیری شدند.یافته ها : از 59 بیمار، 20 بیمار (33.9%) دچار شکست درمان به صورت عدم پاسخ یا عود هیپرتیروئیدی و 19 بیمار (32.2%) هیپوتیروئید شدند. از 33 بیماری که تحت درمان با 5 میلی کوری 131I قرار گرفتند، پس از دو سال پیگیری، 10 نفر (30.3%) یوتیروئید، 6 نفر (18.2%) هیپوتیروئید (یا به عبارتی میزان درمان موفق هیپرتیروئیدی 48.5%) و 17 نفر (51.5%) دچار عود بیماری شدند. از 26 بیماری که با 10 میلی کوری یدرادیواکتیو درمان شدند، 10 نفر (38.5%) یوتیروئید، 13 نفر (50%) هیپوتیروئید شدند (به عبارتی میزان درمان موفق هیپرتیروئیدی 88.5% بود) و 3 نفر (11.5%) دچار عود بیماری پرکاری تیروئید شدند. از بین متغیرهای سن، جنس، اندازه گواتر،درصد جذب ید و مقدار ید رادیواکتیو تجویزی تنها مقدار 131I تجویز شده با نتیجه درمان ارتباط معنی دار داشت (P=0.003). نتیجه گیری و توصیه ها: علی رغم اینکه میزان عارضه هیپوتیروئیدی در 2 سال اول با درمان 5 میلی کوری کمتر از درمان با 10 میلی کوری ید رادیواکتیو می باشد، اما میزان عود بیماری با درمان 5 میلی کوری 131I بسیار بالاتر بوده و همچنین شیوع بالایی از هیپوتیروئیدی در طولانی مدت با تمام دوزها دیده میشود با توجه به موارد فوق به نظر میرسد مقدار 10 میلی کوری 131I  دوز مناسب تری برای درمان بیماران مبتلا به گریوز باشد.

مقدمه: سندرم نفرونیک شایعترین بیماری مزمن کلیوی در اطفال می باشد. اکثر کودکان درمان شده با دوره های کوتاه مدت پردنیزولون خوراکی، بعد از چند دوره عود، بهبود می یابند، معهذا دو گروه از بیماران فاقد این سیر بالینی هستند. گروه اول کودکانی که به دلیل وابستگی به پردنیزولون در معرض خطرات ناشی از عوارض داروی مذکور و گروه دوم کودکانی هستند که بدلیل مقاوم بودن به استروئید خوراکی لازم است از داروهای ایمونوساپرسیو استفاده نمایند.مواد و روشها: در این مطالعه سیر کلینیکی، ریسک فاکتورهای عود و عوامل پیشگویی کننده پی آمد طولانی مدت 502 کودک مبتلا به سندرم نفروتیک اولیه به طور متوسط به مدت 60 ماه (حداقل 3.5 ماه و حداکثر 240 ماه) طی سالهای 1360-79 مورد پیگیری قرار گرفت.یافته ها: از 502 بیمار، 5 مورد (1%) رمیسون خودبخود پیدا کردند و پاسخ به درمان در 313 کودک مثبت بود. از 184 بیمار (78 مورد قبل از درمان، 106 مورد در ادامه درمان) حداقل یک نوبت بیوپسی کلیه به عمل آمد. در 103 بیمار مبتلا به سندرم نفروتیک عود کننده، حساس و وابسته به استروئید، لوامیزول باعث پیدایش رمیسیون طولانی مدت در 33 مورد (31.7%) از بیماران گردید. درمان با سیکلوفسفامید و سیکلوسپورین به ترتیب در 49 مورد (50%) از 98 بیمار و 28 مورد (41.3%) از 68 بیمار منجر به رمیسیون طولانی مدت شد. در آخرین ارزیابی کلینیکی، رمیسیون طولانی مدت در 73 مورد (14.5%)، عود بیماری در 301 بیمار (59.9 (% تداوم پروتئین اوری در 43 مورد (8.6%) و پیشرفت بیماری به سمت نارسایی پیشرفته کلیه ESRD در 33 بیمار (6.6%) مشاهده شد و 6 مورد (1.2%) از کل بیماران که همه آنها دچار نارسایی مزمن کلیه شده بودند، فوت شدند. (5 مورد به دلیل عفونت و 1 مورد به دلیل نارسایی قلبی - تنفسی) بین سن 1-5 سال در شروع بیماری و آتوپی بعنوان عوامل خطر غیروابسته و عودهای مکرر ارتباط معنی داری وجود داشت (p<0.05) پاسخ به سیکلوفسفاماید و سیکلوسپورین در بیماران مبتلا به سندرم نفروتیک وابسته به استروئید یا Minimal Change Nephrotc Syndrome (MCNS) بهتر از گروه مبتلا به نفروز مقاوم به استروئید Steroid-Resistant Nephrotic Syndrome (SRNS)  یا دارای هیستوپاتولوژی FSGS بود (P<0.05) . همچنین بین پروتئینوری مداوم، پرفشاری خون، هماچوری میکروسکوپیک با ماکروسکوپیک، گلوکوزوری و پیشرفت بیماری به طرف ESRD رابطه معنی داری مشاهده شد (P<0.05). نتیجه گیری و توصیه ها : نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک از نوع وابسته به استروئید یا دارای هیستوپاتولوژی MCNS در طولانی مدت از پی آمد خوبی برخوردار می باشند. از طرف دیگر وجود برخی متغیرهای بالینی مثل پرفشاری خون و پارامترهای آزمایشگاهی از قبیل پروتئین اوری مداوم، هیستوپاتولوژی  Focal Segmental Glomerulosclerosis (FSGS) هماچوری و گلوکوزوری در طولانی مدت این گروه از کودکان را باپی آمد نامساعدی مواجه می سازد. ضمنا این مطالعه نشان داد که بین سن پایین (کمتر از 5 سال) آتوپی و افزایش میزان عود رابطه معنی داری وجود دارد.

مقدمه: هیپوسپادیاس یک ناهنجاری نسبتا شایع مجرای ادرار در پسران می باشد. بیش از 65 درصد موارد ناهنجاری هیپوسپادیاس از نوع قدامی است (گلانولار، کورونال، دیستال شفت) بیش از 200 روش جراحی اولیه برای اصلاح آن به کار رفته است. هر کدام از این روشها عوارضی دارند. شایعترین عوارض ترمیم هیپوسپادیاس تنگی مه آ و فیستول می باشد.مواد و روشها: ما در بررسی 6 ساله خود (78-1373) در دو مرکز جراحی کودکان امیرکبیر و بهرامی تهران برروی 74 بیمار نتایج خوب تا عالی را با حداقل عوارض شاهد بودیم. روش ما شامل: دگلاوینگ، آزادسازی مجرا، اصلاح کوردی و چرخش ، جلو بردن مجرا و گلانولوپلاستی بود.یافته ها: در پیگیری 1-6 ساله (با میانگین 3.15 سال و  SD±1.79) بیماران از نظر فانکشنال و Cosmetic نتایج رضایت بخشی داشتیم. فیستول که عارضه نسبتا شایع اعمال جراحی هیپوسپادیاس است در بیماران ما دیده نشد و با ایجاد فلاپ V از گلانز، تنگی مه آ نیز مشاهده نگردید.نتیجه گیری و توصیه ها: روش جراحی UAGP در عموم بیماران هیپوسپادیاس قدامی با نتایج خوب تا عالی و با کمترین عارضه قابل انجام است.

مقدمه: تغییرات در بسیج واحدهای حرکتی به دنبال بروز ضایعات محیطی و مرکزی اعصاب حرکتی بروز می نماید که می تواند در میزان ناتوانی فرد موثر باشد. بدنبال کمر درد با هر علت شناخته شده، نقش موثر عضلات در تامین ثبات وضعیتی یا داینامیک دچار اختلال می شود. امروزه در توانبخشی این بیماران جدای از مراتب درمانی برای کاهش درد، توجه زیادی به ارزیابی کنترل حرکت و برگشت کارآیی آن جهت جلوگیری از بروز مجدد علائم بیماری می شود. هدف از این پژوهش تعیین میزان تغییرات طرح ریزی حرکتی در سطح کنترل حرکت برای فراهم نمودن زمینه مناسب حرکت ستون فقرات کمری بدنبال پاسخهای وضعیتی بدنبال تحریکات محیطی است. مواد و روشها: تعداد 10 زن سالم با میانگین سنی 24.3±2.32 سال و 5 زن با سابقه کمر درد با میانگین سنی 27.34±4.67 بدون اختلال ساختمانی ستون فقرات در این آزمایشات شرکت کردند. مراحل آزمایش شامل حرکات در صفحه ساژیتال بصورت فلکشن / اکستنشن با و بدون تحریک شنوایی خارجی در زوایای 30 درجه فلکشن و 10 درجه اکستنشن به تعداد پنج تکرار بود. با اندازه گیری میزان عکس العمل افراد و محاسبه دامنه حرکتی، سرعت حرکت، گشتاور عضلانی تولید شده و زمان تاخیری برای بروز عکس العمل در قبل از رسیدن به نقطه تحریک و بعد از آن و مقایسه آنها با هم در هر دو گروه و نیز مقایسه دو گروه با هم نتایج تحقیق بدست آمد.یافته ها: در هر دو گروه تفاوت معنی داری بین تغییرات دامنه، سرعت حرکت و گشتاور عضلانی در زمانهای مشابه در قبل و بعد از تحریک شنوایی در هر دو نوع حرکت دیده شد (P<0.05)، بطوریکه میزان مقادیر فوق در مدت زمان قبل به مراتب بیشتر از بعد از شنیدن تحریک خارجی و بروز پاسخ وضعیتی بود. همچنین در مقایسه با شرایط بدون تحریک خارجی و تحمیل پاسخ وضعیتی مقادیر ذکر شده در مدت زمان بروز پاسخ وضعیتی کاهش معنی داری را نشان دادند ( P<0.05) . گروه بیماران مبتلا به کمر درد در مقایسه با افراد سالم در مدت زمانی که حرکات بدون تحریک خارجی بود تفاوت معنی داری را با افراد سالم نشان ندادند در حالیکه در مراحل تحریک خارجی و بروز پاسخهای وضعیتی مقادیر زمانی و دامنه حرکتی، سرعت و گشتاور حرکتی تفاوت معنی داری را نشان دادند (P<0.05). در افراد سالم درصد کاهش عملکرد حرکتی بدنیال تحریک خارجی بیشتر از افراد با سابقه کمر درد بود(P<0.05). نتیجه گیری و توصیه ها: این امر نشان می دهد افراد با سابقه کمر درد دچار اختلال در زمینه سازی برای طرح حرکتی (Planning) و یا اختلال در Feedforward میشوند، لذا در این بیماران علاوه بر اختلال حرکتی در عضلات به دلیل اسپاسم و درد، بطور ثانویه اختلال در سطح کنترل حرکت بوجود می آید. این عدم قابلیت توانایی در پاسخ های وضعیتی خود در آینده میتواند زمینه ساز ناتوانی و عود مجدد درد در کمر گردد.