مجله دانشکده پزشکی
سال:1389 | دوره:68 | شماره:7 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: در سال های اخیر نگرانی های در حال افزایشی در خصوص بروز ناهنجاری های تولیدمثلی در جمعیت های انسانی وجود دارد. این تحقیق با هدف مطالعه اثرات در معرض قرار گرفتن مادر به دی اتیل هگزیل فتالات بر روند تکامل پس از تولد تخمدان نوزادان موش های صحرایی انجام گرفت.روش بررسی: 40 موش صحرایی ماده به طور تصادفی به گروه شاهد و سه گروه آزمون که به ترتیب طی دوره شیردهی مقادیر 10، 100 و 500 میلی گرم بر کیلوگرم دی اتیل هگزیل فتالات را با روش گاواژ دریافت نمودند، تقسیم شدند. تخمدان نوزادان در سن 60 روزگی پس از تولد از محوطه شکمی خارج و بعد از توزین، تثبیت و آماده سازی مقاطع بافتی سریال شش میکرونی، تغییرات ساختاری فولیکول های تخمدانی و اجسام زرد مطالعه گردید.یافته ها: میانگین وزن بدن نوزادان در گروه های مورد مطالعه تغییر معنی داری نشان نداد. وزن تخمدان نوزادان در گروه دوز بالا به طور معنی داری p=0.037)) کاهش یافت. کاهش معنی داری تعداد فولیکول های اولیه (P=0.012) و تعداد و قطر فولیکول های ثانویه (به ترتیبp=0.023  و p=0.012) و آنترال (به ترتیبp=0.025  و p=0.018) نیز در گروه دوز بالا در مقایسه با گروه شاهد مشاهده گردید. همچنین، تعداد اجسام زرد در گروه دوز بالا در 60 روزگی پس از تولد به طور معنی داری(p=0.023)  کاهش یافت. علاوه براین، افزایش معنی دار تعداد فولیکول های آتریک در گروه های دوز متوسط(p=0.012)  و دوز بالا(p=0.036)  مشاهده شد.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد در معرض قرارگیری مادر در برابر دی اتیل هگزیل فتالات طی دوره شیردهی تکامل پس از تولد ساختار بافتی تخمدان نوزادان را تحت تاثیر قرار داده و موجب کاهش باروری و کارایی تولیدمثلی آن ها در هنگام بلوغ می شود.

زمینه و هدف: مطالعاتی که به بررسی ارتباط بین سطح سرمی NT-ProBNP و بروز فیبریلاسیون دهلیزی (AF) بعد از جراحی بای پسکرونر پرداختنه اند نتایج متناقضی داشته اند. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط سطح سرمی NT-ProBNP به عنوان یک عامل خطرساز مستقل در بروز AF در بیماران تحت جراحی قلب می باشد.روش بررسی: در یک مطالعه کوهورت، 79 بیمار کاندید جراحی بای پس کرونر با ریتم سینوسی بستری در بخش جراحی قلب بیمارستان امام خمینی تهران در سال 88-1387 وارد شدند و از نظر بروز ریتم AF پی گیری شدند. از رگرسیون لجستیک برای بررسی اثر مستقل عوامل خطرساز در بروز AF استفاده شد.یافته ها: در پی گیری بعد از جراحی %17.7 بیماران دچار آریتمی AF شدند. بروز AF در اکثر بیماران در روز دوم بعد از جراحی بود (در 10 بیماری (%71.4)). سطح سرمی NT-ProBNP در بیماران AF به میزان معنی داری از گروه سینوسی بالاتر بود (1624±647 در برابر 221±238pg/ml با p<0.0001). عوامل خطرساز در بروز آریتمی AF سطح سرمی ProBNP، بزرگی سایز دهلیز چپ و سن بالا بودند و بعد از تعدیل فاکتورهای مرتبط با برزو AF فاکتور ProBNP به عنوان مهم ترین عامل خطرساز با خطر نسبی 15 با CI 95% از 1.77-132.95 و بعد از آن LA diameter با خطر نسبی 6.11 با CI 95% از 0.99-37.42 به طور مستقل با بروز AF مرتبط بودند. همچنین ارتباط مستقیمی بین سطح سرمی ProBNP با سن و سایز دهلیز چپ وجود دارد. بهترین Cut off point پیش بینی کننده بروز AF بعد از جراحی معادل 854Pg/ml تعیین شد.نتیجه گیری: سطح سرمی بالای NT-ProBNP قبل از جراحی به عنوان یک عامل خطرساز مستقل در بروز AF در بیماران تحت جراحی قلب بای پس کرونر می باشد.

زمینه و هدف: سرطان های کولورکتال سومین بدخیمی شایع در جهان و چهارمین سرطان شایع در ایران می باشند. کمورادیوتراپی نئوادجوانت برای سرطان پیشرفته لوکال رکتوم (StageII & III) درمان ارجح می باشد در این مطالعه سعی بر بررسی اثر یک مهارکننده انتخابی آنزیم سیکلواکسیژناز II همراه با کمورادیوتراپی نئوادجوانت سرطان های پیشرفته موضعی رکتوم در میزان پاسخ پاتولوژیک و میزان حفظ اسفنکتر و میزان عوارض حاد درمان شده است.روش بررسی: 36 بیماری از بین بیماران مبتلا به آدنوکارسینوم رکتوم در بخش رادیوتراپی – انکولوژی انستیتو کانسر تهران از تاریخ 2/87 تا 7/88 انتخاب شدند. این بیماران تحت سونوگرافی اندورکتال و CT scan شکم و لگن و قفسه سینه برای Staging قرار گرفته و درمان با کمورادیوتراپی نئوادجوانت (Xeloda و با دوز 825mg/m2/bd) همراه باCelecoxib  (100mg/qid در تمام دوره کمورادیاسیون) و بیماران تحت رادیوتراپی (50-50/4GY/25-28F) قرار گرفتند. عمل جراحی چهار تا هشت هفته پس از خاتمه کمورادیوتراپی انجام می شد. میزان پسرفت تومور گزارش شد.یافته ها: از 36 بیمار 30 بیمار تحت عمل جراحی Total Mesorectal Excision (TME) قرار گرفتند. میزان پاسخ کامل پاتولوژیک (pCR)، هشت بیمار از 30 بیمار بود (%26.7) میزان پسرفت تومور Tumor Regression Grade (TRG) TRGI %60.7، TRG2 %28.6 و TRG3 %10.7 بود.نتیجه گیری: در مقایسه با مطالعه مشابه سلکوکسیب در ترکیب با کمورادیوتراپی نئوادجوانت می تواند به صورت مطمین و بدون عارضه تجویز شده و میزان پاسخ کامل پاتولوژِیک و T & N down staging و میزان پسرفت تومور TRG را ارتقا دهد.

زمینه و هدف: ارتباط بین بیماری عروق کرونری با آترواسکلروز شرایین محیطی و تعیین شاخص های غیرتهاجمی جهت وجود و شدت این بیماری مورد توجه می باشد. برخی مطالعات گزارش کرده اند که ضخامت انتیما – مدیای شرایین محیطی می تواند کمک کننده باشد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین ضخامت انتیما – مدیای شرایین کاروتید و فمورال مشترک با شدت آترواسکلروز در قوس آئورت و شدت بیماری عروق کرونری در افراد کاندید بای پس عروق کرونری است.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی توصیفی – تحلیلی، شدت بیماری عروق کرونری، درجه آترواسکلروز قوس آئورت و ضخامت انتیما – مدیای شرایین کاروتید و فمورال مشترک روی 115 کاندید بای پس کرونری تعیین شد.یافته ها: رابطه مستقیم ضعیف و معنی داری بین ضخامت انتیما – مدیای شریان کاروتید مشترک (p=0.193، p=0.039) و فمورال مشترک (p=0.206، p=0.028) با تعداد عروق کرونری درگیر وجود داشت؛ همچنین ارتباط مستقیم و ضعیفی بین ضخامت انتیما – مدیا شرایین و کاروتید مشترک و تعداد عروق کرونر درگیر وجود دارد. متوسط این دو متغیر بین سه گروه بیماری عروق کرونری تفاوت معنی داری نداشت. رابطه معنی داری بین ضخامت انتیما – مدیای شرایین کاروتید و فمورال مشترک با شدت آترواسکلروز قوس آئورت مشاهده نشد. بین وجود پلاک آترواسکلروتیک در شرایین کاروتید و فمورال مشترک با شدت بیماری عروق کرونری ارتباط معنی داری وجود نداشت. موارد با آترواسکلروز شدید قوس آئورت در بیماران 3VD به طور معنی داری بیشتر بود.نتیجه گیری: ضخامت انتیما – مدیای شرایین کاروتید و یا فمورال مشترک ممکن است با افزایش شدت بیماری عروق کرونر بیشتر شود، ولی این متغیرها جایگزینی برای پیش بینی شدت بیماری عروق کرونر نیستند.

زمینه و هدف: بیماری سینوس های پارانازل از شایع ترین مشکلات بیماران مراجعه کننده به پزشکان متخصص گوش و حلق و بینی می باشد. برای تشخیص صحیح نوع بیماری و تعیین محل دقیق آن علاوه بر معاینات بالینی به تصویربرداری مناسب نیازمندیم. همچنین تصویربرداری از سینوس های پارانازال برای جراحی این ناحیه نیز مورد نیاز می باشد. از میان روش های تصویربرداری رایج، توموگرافی کامپیوتری (CT) تکنیک انتخابی است که دارای مشکلات بسیاری می باشد. مهم ترین آن ها دریافت دوز بالای اشعه توسط بیمار می باشد. هدف این مطالعه مقایسه مدالیته جدید Cone Beam Volumetric Tomography (CBVT) یاCone Beam Computed Tomography ، یا Convsntional CT در ارزیابی مشکلات این ناحیه می باشد.روش بررسی: این تحقیق از نوع توصیفی – تحلیلی بود. از 40 بیمار مراجعه کننده به بخش گوش و حلق بینی بیمارستان امیر اعلم دانشگاه علوم پزشکی تهران که کاندید عمل جراحی اندوسکوپی سینوس FESS بودند، تصویربرداری Coronal CT و توموگرافی سه بعدی با اشعه مخروطی به عمل آمد. تصاویر CT توسط متخصص رادیولوژِی پزشکی و تصاویر توموگرافی سه بعدی با اشعه مخروطی متخصص رادیولوژی فک و صورت مشاهده و ثبت شد. متخصص گوش و حلق و بینی در حین جراحی مشاهدات خود را ثبت و اطلاعات آنالیز شد.یافته ها: در هیچ کدام از سینوس های پارانازال و در هیچ یک از مشکلات مورد بررسی، توموگرافی کامپیوتری و توموگرافی سه بعدی با اشعه مخروطی تفاوت معنی داری نداشتند (p>0.05).نتیجه گیری: توموگرافی سه بعدی با اشعه مخروطی و توموگرافی کامپیوتری در ارزیابی سینوس های پارانازال تفاوتی نداشتند و با توجه به مزایای CBVT نسبت بهCT  برای تصویربرداری این نواحی قبل از جراحی پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: ناپایداری های قدامی شانه با استفاده از روش های جراحی باز و آرتروسکوپیک قابل اصلاح می باشند. هدف از این مطالعه بررسی رتروسپکتیو نتایج جراحی ترمیم آرتروسکوپیک ناپایداری های قدامی شانه با استفاده از آنکور سوچور بوده است.روش بررسی: نتایج ترمیم آرتروسکوپیک بنکارت با استفاده از آنکور سوچور در سی بیمار با ناپایداری قدامی و مکرر شانه به مدت بیست تا پنجاه ماه مورد پی گیری قرار گرفتند بررسی شد. در زمان آخرین پی گیری (متوسط 33 ماه) بیماران با دو وسیله ارزیابی نتیجه (اسکور روو و اسکور کانستنت) ارزیابی شدند. میزان عود محدوده حرکتی و عوامل خطر عود پس از جراحی بررسی شد.یافته ها: بر طبق مقیاس روو 12 بیمار (%40) نتیجه عالی، 13 بیمار (%43) نتیجه خوب، چهار بیمار (%13) نتیجه متوسط و یک بیمار (%4) نتیجه ضعیف داشتند. متوسط اسکور Rowe بیماران 81.1 و متوسط اسکور Constant بیماران 85.5 بود. در مجموع میزان عود ناپایداری پس از جراحی %10 بود (دو مورد دررفتگی کامل و یک مورد ساب لاکسیون). متوسط زمان تا بروز عود 20 ماه بود. محدودیت چرخش به خارج نسبت به سمت سالم در %30 بیماران کمتر از 10 درجه و در %10 بیماران بیش از 10 درجه بود. تعداد متوسط آنکور سوچور استفاده شده 3.2 بود که در بررسی رادیوگرافی ها تمامی آن ها داخل گلنویید استخوانی بودند. در بررسی پیش از عمل بیماران به طور روتین 3D CT ناحیه شانه به عمل نیامد. نشانه های رادیوگرافیک تغییرات دژنراتیو در یک شانه رویت شد.نتیجه گیری: ترمیم آرتروسکوپیک کمپلکس کپسولولبرال با استفاده از آنکور سوچور می تواند نتایج رضایت بخشی در رابطه با میزان فعالیت و محدوده حرکتی و میزان عود ایجاد کند.

زمینه و هدف: CD14 به عنوان یک گیرنده برای لیپوپلی ساکارید باکتری ها و شروع واکنش التهابی و نیز به عنوان گیرنده ای در ماکروفاژهای انسانی برای تشخیص و پاک سازی سلول های در حال مرگ برنامه ریزی شده سلولی Apoptotic))، شناخته شده است. در افراد با مواجهه طولانی با ترکیبات میکروبی ریسک واکنش های آلرژیک کاهش می یابد و به طور مشخصی سطوح CD14 در سلول های خونی آنان بالاتر است. علیرغم این که علت بیماری پولیپوز به طور دقیق مشخص نیست ولی آلرژی همواره به عنوان عامل بالقوه این بیماری مطرح شده است.  CD14در منطقه کروموزومی 5q31 واقع شده و ارتباط آن با آسم مشخص شده است. در این مطالعه اثر پلی مورفیسم ژن CD14 روی پولیپوز و شدت بیماری مذکور بررسی گردید.روش بررسی: در مطالعه حاضر 106 فرد مبتلا به پولیپوز بینی با میانگین سنی 41 سال در گروه بیمار و 87 نفر با میانگین سنی 36.7 سال در گروه کنترل مورد مقایسه قرار گرفت. پس از استخراج DNA از خون ژنوتیپ های مختلف CD14 با تکنیک PCR-RFLP تعیین گردید. این تحقیق به صورت مطالعه مقدماتی بوده و مورد مشابه قبلی نداشت.یافته ها: بین آلل CD14(CT+CC) C در مقابل TT و پولیپوز بینی ارتباط معنی داری وجود دارد p=0.03)). در بیماران آسمی مبتلا به پولیپوز هم شیوع آلل (CC) C در مقابل CT+TT به طور معنی داری بالاتر بود (p=0.01). همچنین در بیماران آسمی با آلل CD14C احتمال ابتلا به پولیپوز بیشتر بوده و نیز در بیماران مبتلا به پولیپوز شدید بینی که با Lund Mackay بالاتر مشخص می شوند، آلل C از ژن مذکور شیوع بالاتری دارد.نتیجه گیری: بین آلل C از ژن CD14 و پولیپوز بینی رابطه معنی داری وجود دارد.

زمینه و هدف: حوادث عروقی ایسکمیک مغز سومین علت شایع مرگ و میر در جامعه است. شناسایی عوامل موثر بر پیش آگهی می تواند با اداره بیماران پرخطر، عوارض و مرگ ومیر ناشی از بیماری را بکاهد. هدف این مطالعه بررسی لیپید پروفایل سرم به عنوان یکی از عوامل موثر بر پیش آگهی است.روش بررسی:در این مطالعه مقطعی 123 بیمار (58 زن و 65 مرد) دچار بیماری ایسکمیک حاد مغزی بستری در بخش اعصاب بیمارستان سینا در سال 1387 بررسی شدند. معیارهای ورود بیماران به مطالعه، سن 90-40 سال و ضایعه ایسکمیک در محدوده خون رسانی قدامی یا خلفی مغز بوده است. معیارهای خروج از مطالعه نیز شامل ابتلا به تومور مغزی، ترومبوز سینوس وریدی یا آبسه و سابقه بیماری متابولیک، کبدی، کلیوی و هایپوتیروییدی بوده است. لیپید پروفایل سرم بیماران طی 24 ساعت اول بعد از سکته مغزی، بعد از 12 ساعت ناشتایی و میزان ناتوانی بیمار با استفاده از مقیاس NIHSS در روز مراجعه و روز پنجم بستری ارزیابی شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران 65.1±11.16 سال بود. میانگین کلسترول توتال سرم 189.93±37.94mg/dl، تری گلیسیرید توتال 157.72±72.67mg/dl و میانگین HDL و LDL به ترتیب 47.70±14.43 و 105.98±37.94mg/dl بوده است. در تحلیل به عمل آمده رابطه معکوس معنی داری میان سطح تری گلیسیرید سرم با NIHSS روز پنجم یافته شد. همچنین سن و سابقه بیماری قلبی نیز با NIHSS روز اول رابطه مستقیم معنی داری داشته اند (p<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که افزایش میزان تری گلیسیرید پلاسما پس از سکته حاد ایسکمیک مغزی با پیش آگهی بدتری همراه بوده است.

زمینه و هدف: علت افزایش مزمن ترانس آمینازهای سرم می تواند در افراد دارای اختلالات کبدی علیرغم بررسی های کامل کلینیکی و پاراکلینیکی اولیه، همچنان نامعلوم باقی بماند. بیماری سلیاک (یا همان بیماری اسپروی غیر گرمسیری) به عنوان یکی از علل ایجاد کننده افزایش ترانس آمینازهای سرم مطرح شده است. هدف از انجام این مطالعه نیز بررسی میزان فراوانی بیماری سلیاک در بین بیماران با افزایش آنزیم های کبدی با علت نامعلوم می باشد.روش بررسی: 100 بیمار که با افزایش آنزیم های کبدی با علت نامعلوم به درمانگاه گوارش و کبد بیمارستان امام خمینی تهران در سال 1388-1387 مراجعه کرده بودند، بیمارانی که پس از انجام اقدامات لازم کلینیکی و انجام آزمایشات پاراکلینیکی اولیه هنوز علت افزایش آنزیم های کبدی در آن ها مشخص نشده بود، وارد یک مطالعه از نوع بررسی مقطعی شدند. پس از انجام آزمایش آنتی بادی ضد ترانس گلوتامیناز بافتی از نوع IgA از سرم بیمار اگر جواب آزمایش مثبت بود، بیوپسی از قسمت دوم دئودنوم بیمار برای بررسی ابتلا به سلیاک انجام می گرفت و بدین وسیله تشخیص نهایی ابتلا به سلیاک مسجل می گردید.یافته ها: میانگین سن بیماران مورد بررسی این مطالعه 39.79±16.77 بود که از این تعداد %55 مذکر بودند. فراوانی سلیاک در بیماران مورد بررسی %6 (با محدوده اطمینان %95 از  %2.78تا %12.48) بود. بین فراوانی دو جنس میانگین سن، AST و ALT در دو گروه اختلاف معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: فراوانی بیماری سلیاک در بین بیماران مبتلا به افزایش آنزیم های کبدی با علت نامعلوم %6 بود که فراوانی به دست آمده در سایر مطالعات نزدیک است.

زمینه و هدف: عود کانسر نازوفارنکس بدون درمان با پیش آگهی بدی همراه است در این مقاله یک بیمار مبتلا به کانسر نازوفارنکس با عودهای مکرر و سه بار درمان رادیوتراپی معرفی می گردد.معرفی بیمار: بیمار مرد 45 ساله ای است که یک دوره درمان رادیوتراپی برای کانسر اولیه نازوفارنکس در سال 1378 دریافت کرده بود. سپس دوره دیگری از رادیوتراپی در سال 1383 برای درمان اولین عود تجویز گردید. آخرین عود بیماری در سال 1384 با براکی تراپی درمان شد. سپس بیمار به طور مرتب تحت پی گیری قرار داشت که آخرین بار در سال 1389 تحت ارزیابی مجدد قرار گرفت و هیچ شواهدی از بیماری پنج سال بعد از آخرین درمان وجود نداشت.نتیجه گیری: تجربه ما در به کار بردن دوره های متعدد درمان رادیوگرافی در عود کانسر نازوفارنکس در رابطه با کنترل بیماری امیدبخش بود. این مورد نشان می دهد که درمان مجدد رادیوتراپی در عودهای لوکال یک روش موثر بوده و تشخیص عود در مراحل ابتدایی می تواند نجات بخش باشد.