مجله دانشکده پزشکی
سال:1397 | دوره:76 | شماره:1 |تعداد مقالات:14

آنتی ژن های بیضه ای سرطان (Cancer/testis antigen) دسته ای از آنتی ژن ها می باشند که در بافت های زایای بیضه و نیز ارگان های تناسلی فرد مونث و نیز انواع تومورها بیان می شوند. از نظر محل قرارگیری آن ها بر روی ژنوم، این ژن ها به دو دسته آنتی ژن های بیضه ای سرطان واقع بر روی کروموزم X، که حدود نیمی از آن ها را شامل می شوند و ژن های غیر واقع بر روی کروموزم X که در سراسر ژنوم اتوزومی پراکنده می باشند، تقسیم می شوند. با پژوهش های وسیع بر روی عملکرد این مولکول های مهم زیستی، وظایف آن ها تا حدودی مشخص شده است، که از جمله مهمترین کارکردهای احتمالی آن ها، تنظیم رونویسی ژن ها و نقش در انتقال پیام می باشد. پژوهش های صورت گرفته بر روی الگوی بیان این آنتی ژن ها مشخص کننده ویژگی های جالبی در آن ها می باشد، به طوری که ارتباط بین بیان این آنتی ژن ها و پیش آگهی بیماری سرطان فرضیه ای اثبات شده می باشد. همچنین هتروژنی در بیان این ژن ها مشاهده شده است. با توجه به اهمیت این آنتی ژن های اختصاصی تومور در درمان سرطان، مطالعات وسیعی بر روی تنظیم بیان آن ها صورت گرفته و مشخص شده است که مکانیسم های متنوعی بر تنظیم بیان آن ها تاثیرگذار است، به احتمال مهمترین آن ها متیلاسیون NAD می باشد. در ضمن این مطالعات زمینه ساز بهبود روش های درمانی علیه سرطان به ویژه ایمونوتراپی خواهند بود. از این آنتی ژن ها می توان به عنوان بیومارکر برای تشخیص زودهنگام سرطان نیز استفاده کرد. این مقاله مروری، بر آن است تا با استفاده از منابع معتبر و به روز، این آنتی ژن های اختصاصی را معرفی کرده و تنظیم بیان و توزیع بافتی اختصاصی آن ها را مورد بحث قرار دهد.

ایمونوتوکسین ها مولکول هایی هستند که دارای ساختار منحصر به فرد توکسین-آنتی بادی دو عملکردی بوده و با گذر از غشای سلولی و ورود به داخل سلول هدف، باعث از بین رفتن سلول می شوند. اختصاصیت ایمونوتوکسین ها برای انتخاب هدف سلولی خود به دلیل نوع آنتی بادی انتخاب شده است و آنتی بادی مورد نظر وظیفه شناسایی سلول هدف را بر عهده دارد. سرطان در حال تبدیل شدن به عامل اصلی مرگ در بیشتر کشورهای توسعه یافته است. جهت در اختیار داشتن یک عامل قوی در سرکوب سرطان، آن عامل باید به طور مستقیم و اختصاصی سلول سرطانی را هدف قرار دهد. در بیشتر موارد ولی نه همیشه ایمونوتوکسین ها به منظور کشتن سلول های سرطانی تولید می شوند که این موضوع یکی از رویکردهای جدید درمانی در عصر حاضر است. اهداف کلینیکی بر طراحی و ایجاد درمان های جدید سرطان با این رویکرد مورد مطالعه متمرکز شده است. داده های زیادی نیز در مورد عملکرد توکسین و مسیرهای داخل سلولی به دست آمده است. بنابراین توکسین ها در علوم پزشکی برای درمان بیماری های انسانی و برای بررسی عملکردهای تخصصی سلولی بسیار مفید هستند. از دیگر کاربردهای ایمونوتوکسین ها می توان به این نکته اشاره کرد که ایمونوتوکسین ها عاملی برای تنظیم سیستم ایمنی بدن و درمان بیماری های ویروسی و انگلی می باشند. در مجموع با طراحی های مبتکرانه، هوشمندانه و کارآزموده تر می توان بسیاری از بیماری های انسانی به ویژه بدخیمی هایی همچون سرطان ها را در دوره زمانی کوتاه تر و سریع تری نسبت به سایر روش های درمانی کنونی که دوره درمان طولانی دارند، درمان کرد. پژوهش کنونی بر کاربرد توکسین های باکتریایی و گیاهی و به طور اختصاصی ایمونوتوکسین سودوموناس در سلول های سرطانی تمرکز دارد.

زمینه و هدف: تهویه مکانیکی طولانی و نیاز به لوله تراشه، اندیکاسیون های اصلی تراکئوستومی هستند. این پروسیجر به دو روش پرکوتانئوس (Percutaneous dilatational tracheostomy, PDT) و جراحی قابل انجام است. در این مطالعه تراکئوستومی به روش جراحی و پرکوتانئوس در بخش مراقبت های ویژه مورد مقایسه قرار گرفت. روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بر روی 61 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه داخلی بیمارستان آیت اله روحانی دانشگاه علوم پزشکی بابل از 25 فروردین 1392 تا 26 فروردین 1395 انجام شد. در گروه آزمایش (44 مورد) تراکئوستومی به روش پوستی و در گروه شاهد (17 بیمار) به روش جراحی انجام شد. میزان عوارض زودرس و مدت زمان انتظار تصمیم تا انجام تراکئوستومی در دو گروه بررسی شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران مرد برابر با 59.68±8.79 و بیماران زن برابر با 60.35±6.41 سال بود. در این مطالعه از نظر مدت زمان انتظار از زمان لوله گذاری تا انجام تراکئوستومی به طور میانگین در گروه 14.19 PDT روز و گروه تراکئوستومی به روش جراحی 20.69 روز قرار داشتند که اختلاف دو گروه معنادار بود (P=0.001). خونریزی زودرس پس از عمل پنج مورد (8.2%) بود که در گروه PDT دو مورد (3.3%) و گروه جراحی سه مورد (4.9%) بوده است که تفاوت معنادار نبود (P=0.46). عفونت محل زخم در طول مدت بستری و تا ده روز بعد، در دو بیمار معادل 3.3% بود که از این تعداد در گروه PDT یک مورد (1.6%) و گروه جراحی یک مورد (1.6%) بود که تفاوت معنادار نبود (P=0.43). هیچ عارضه دیگری از جمله آمفیزم زیرجلدی، صدمه به دیواره خلفی تراشه و پارگی در دوگروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: تراکئوستومی پرکوتانئوس با توجه به مدت زمان انتظار کمتر و عدم نیاز به انتقال بیمار به خارج از بخش می تواند روش جایگزین ایمن و مناسب برای روش جراحی باشد.

زمینه و هدف: دیابت، بیماری شایعی است که با ایجاد عوارض چشمی منجر به کاهش بینایی و کوری می گردد. در این پژوهش مدلی از شبکه های عصبی خودسازمان ده سلسله مراتبی در جهت تشخیص و طبقه بندی ضایعات شبکیه (رتینوپاتی دیابتی) ارایه شد. روش بررسی: نوع مطالعه به صورت مقطعی گذشته نگر می باشد که از دی تا اسفند 1394 در دانشگاه علوم پزشکی ارتش انجام پذیرفت. مطالعه بر روی پایگاه MESSIDOR که شامل 1200 تصویر از قطب خلفی چشم می باشد انجام گرفته است. تصاویر شبکیه به سه دسته خفیف، متوسط و شدید طبقه بندی شده اند. یک سیستم متشکل از یک طبقه بندی ترکیبی جدید از Self-organising map (SOM) algorithm برای تشخیص ضایعات شبکیه ارایه شده است. سیستم پیشنهادی شامل پیش پردازش سریع، استخراج ویژگی مربوط به ضایعات و در نهایت ارایه مدلی جهت طبقه بندی می باشد. در پیش پردازش، سیستم از سه فرآیند جداسازی اولیه ضایعات هدف، جداسازی دیسک نوری و درنهایت جداسازی عروق خونی از شبیکه تشکیل شده است. گام دوم مجموعه ای از ویژگی ها بر اساس توصیف های مختلف مانند مورفولوژی، رنگ، شدت نور و مومنت ها می باشند. طبقه بندی شامل ارایه یک مدل از شبکه های خودسازمان ده سلسله مراتبی می باشد که جهت تسریع و افزایش دقت در کلاس بندی ضایعات با مدنظر قرار دادن حجم بالای داده ها در استخراج ویژگی ارایه شده است. یافته ها: میزان حساسیت، ویژگی و دقت به دست آمده از مدل پیشنهادی برای طبقه بندی ضایعات رتینوپاتی دیابتی، به ترتیب برابر با 98.51% (%99.5 CI 95% تا 96%)، 96.77% (%97 CI 95% تا %94) و 97.87% (%98 CI 95% تا %95) بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، مدل پیشنهادی قادر است ضایعات را در تصاویر رتینوپاتی دیابتی تشخیص و با دقت مناسبی طبقه بندی نماید.

زمینه و هدف: تنگی شریان کلیه عامل مهم فشارخون ثانویه و نارسایی پیشرفته کلیه در افراد مسن است. هدف از این مطالعه ایجاد یک مدل امتیازدهی برای تشخیص تنگی شریان کلیه بر اساس وجود ریسک فاکتورهای شناخته شده بود. روش بررسی: در این مطالعه هم گروهی تاریخی که از فروردین 1380 تا اسفند 1395 در مرکز قلب تهران و با حمایت و نظارت مرکز تحقیقات نفرولوژی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد، تعداد 4177 بیمار که در این فاصله آنژیوگرافی شریان کلیه شده بودند به طور اتفاقی به نسبت 2:1 در دو گروه مجموعه پیشگویی و اعتبارسنجی قرار داده شدند. مشخصات پایه بالینی و آزمایشگاهی 2770 بیمار در گروه پیشگویی مورد آزمون قرار گرفت. با تحلیل رگرسیون چندگانه، متغیرهای پیشگویی کننده تنگی شریان کلیه مشخص شدند و امتیازهای مخاطره برای هر یک محاسبه شد. سپس این مدل در گروه اعتبارسنجی محک زده شد. یافته ها: احتمال وجود تنگی شریان کلیه در مجموعه پیشگویی 14.4% و در مجموعه ارزیابی 13.5% بود. سه عامل جنس مونث، سابقه فشارخون و فیلتراسیون گلومرولی به عنوان پیشگویی کننده های تنگی شریان کلیه مشخص شدند. با دادن ضریب، درجه خطر برای هر یک مشخص شد. مساحت زیر منحنی مشخصه عملیاتی (ROC) و فاصله اطمینان %95 آن برای مدل نهایی برابر (%65.0- %70.8) 67.9% به دست آمد. احتمال وقوع تنگی شریان کلیه به طور تصاعدی با افزایش درجه خطر، زیادتر می شد. در 1402 بیمار در گروه اعتبارسنجی، این مدل درجه بندی خطر، قدرت تمایز خوبی نشان داد (C statistic=0.76). نتیجه گیری: با این مدل ریاضی به سادگی می توان احتمال وجود تنگی شریان کلیه را پیش از انجام آنژیوگرافی تخمین زد.

زمینه و هدف: عوامل زیادی بر فشار کاف لوله تراشه تاثیرگذار است. بیماران تحت تهویه مکانیکی در بخش های مراقبت ویژه به دلایل مختلف نیازمند تغییر وضعیت می باشند. هدف این مطالعه تعیین تاثیر تغییر وضعیت بر فشار کاف لوله تراشه بیماران تحت تهویه مکانیکی بود. روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 70 بیمار تحت تهویه مکانیکی در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های سمنان و شاهرود از اردیبهشت تا مهر 1395 انجام شد. ابتدا فشار کاف لوله تراشه در زاویه تخت 30 درجه بر روی 25 cmH2O تنظیم شد. سپس بیماران به صورت تصادفی برای مدت پنج دقیقه در پوزیشن های خوابیده به پشت با زاویه تخت صفر، خوابیده به پهلو به سمت دستگاه تهویه مکانیکی، خوابیده به پهلو مخالف دستگاه تهویه مکانیکی و خوابیده به پشت با زاویه تخت 45 درجه قرار گرفتند. فشار کاف در هر وضعیت با مانومتر اندازه گیری شد. یافته ها: بیشتر بیماران مرد (58.6%) بودند و سابقه استعمال سیگار نداشتند (81.4%). میانگین سنی بیماران 63.37±20.9 سال بود و به علت نارسایی تنفسی (55.7%) به دستگاه تهویه مکانیکی متصل شده بودند. میانگین فشار کاف لوله تراشه در وضعیت های مختلف تفاوت معناداری با یکدیگر داشت (P<0.001). فشار کاف در وضعیت چرخش به سمت مخالف دستگاه تهویه مکانیکی بیشترین افزایش (29.12±0.41 cmH2o) و در وضعیت خوابیده به پشت با زاویه تخت صفر درجه کمترین افزایش را داشت (27.6±0.38 cmH2o). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که به دنبال تغییر وضعیت بیماران تحت تهویه مکانیکی به ویژه در حالت خوابیده به پهلو به سمت مخالف دستگاه تهویه مکانیکی، ممکن است فشار کاف لوله تراشه از محدوده ایمن خارج شود.

زمینه و هدف: آسیب های ورزشی بسیار شایع مفصل زانو می تواند به دلیل اختلال در قدرت عضلانی و حس عمقی مفصل زانو باشد. استفاده از کینزیوتیپ (Kinesio taping) ممکن است بتواند این اختلال را کاهش دهد. بنابراین هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر میزان کشش و جهت اعمال کینزیوتیپ عضله کوادری سپس بر حس بازسازی وضعیت و بیشترین گشتاور اکستنسوری مفصل زانو بود. روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی از مرداد تا آبان 1396 در آزمایشگاه بیومکانیک دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام گرفت. 21 مرد سالم ورزشکار نیمه حرفه ای که با روش نمونه گیری غیراحتمالی آسان انتخاب شدند، پنج جلسه به آزمایشگاه بیومکانیک مراجعه کردند. جلسه اول جهت آشنایی با آزمون ها و در جلسات دوم تا پنجم، یکی از سه روش چسباندن کینزیوتیپ با کشش های 100، 115 و 140% ابتدا به انتها بر روی عضله کوادری سپس و کینزیوتیپ با کشش 100% انتها به ابتدا به صورت تصادفی انتخاب گردید. بیشترین گشتاورکانسنتریک و اکسنتریک کوادری سپس و خطای بازسازی وضعیت فعال و غیرفعال مفصل زانو در زاویه هدف 60 درجه فلکشن با کمک Biodex System 3 isokinetic dynamometer (Biodex Medical Systems, Shirley, NY, USA) اندازه گیری شد. یافته ها: اعمال کینزیوتیپ ابتدا به انتها با کشش های 100، 115 و 140%، باعث کاهش معنادار خطای بازسازی وضعیت فعال و غیرفعال زاویه 60 درجه زانو (P=0.001) و افزایش بیشینه گشتاور کانسنتریک و اکسنتریک عضله کوادری سپس گردید (P=0.001). نتیجه گیری: کینزیوتیپ ابتدا به انتها با کشش های 100، 115 و 140%، می تواند باعث بهبود خطای بازسازی زاویه 60 درجه مفصل زانو و افزایش بیشینه گشتاور کانسنتریک و اکسنتریک عضله کوادری سپس شود.

زمینه و هدف: بیماری یا سندرم تخمدان پلی کیستیک بیماری شایع با علت ناشناخته در سن باروری زنان است. این بیماری از شایع ترین اختلالات نورواندوکرین-متابولیکی در سن یاد شده می باشد. پژوهش های دهه اخیر نقش مهم کیفیت زندگی و سبک زندگی را در این زنان دخیل می داند. هدف این مطالعه بررسی الگوی خواب و کیفیت زندگی مبتلایان به تخمدان پلی کیستیک بود. روش بررسی: این مطالعه موردی-شاهدی به بررسی سبک زندگی بیماران مبتلا به تخمدان پلی کیستیک پرداخته که از فروردین تا اسفند 1395 به درمانگاه نازایی ولی عصر (عج) بیمارستان امام خمینی (ره) تهران مراجعه نمودند. حجم نمونه در این بررسی 168 نفر بود که در دو گروه مطالعه و شاهد با محدوده سنی 20 تا 40 سال و با شاخص توده بدنی کمتر از 28 شرکت نمودند. ابعاد سبک زندگی در این مطالعه با پرسشنامه های کیفیت زندگی عمومی، کیفیت خواب پیتزبورگ، افسردگی-اضطراب-استرس و پرسشنامه دموگرافیک بررسی شد. یافته ها: میانگین شاخص توده بدنی در گروه مطالعه (P=0.002) و همچنین وزن این بیماران (P<0.001) بیشتر از گروه شاهد بود. علایم بیماری شامل سیکل نامنظم (P<0.001) و هیرسوتیسم (P<0.001) در گروه مطالعه بیشتر از گروه شاهد بود. همچنان که مشکلات خواب مانند مصرف دارو (P=0.048)، دیر به خواب رفتن (P=0.024) و کفایت خواب (P=0.049) نیز در گروه مطالعه بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجه گیری: داشتن وزن و خواب مناسب می تواند در ایجاد یک الگوی درست در سبک زندگی این بیماران کمک نماید.

زمینه و هدف: آزمون بریف بست (Brief-balance evaluation systems test, Brief-BESTest) یک تست بالینی برای ارزیابی تعادل است. هدف این پژوهش، بررسی پایایی بین دو آزمونگر- و یک آزمونگر (inter- and intra-rater) نسخه فارسی بریف بست در ارزیابی تعادل مبتلایان به سکته مغزی بود. روش بررسی: پژوهش کنونی یک مطالعه مقطعی بود که از مرداد تا آذر 1395 در دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. وضعیت تعادل بیماران با استفاده از نسخه فارسی تست بریف بست ارزیابی گردید. جهت بررسی پایایی بین دو آزمونگر، دو آزمونگر با مشاهده فیلم ارزیابی بیماران به طور جداگانه به وضعیت تعادل بیماران امتیاز دادند. جهت ارزیابی پایایی یک آزمونگر، آزمونگر اول پس از یک هفته، دوباره فیلم را مشاهده و به بیماران امتیاز داد. یافته ها: در این پژوهش 30 بیمار با میانگین سنی 57.3±13.5 سال شرکت کردند. مقدار Intraclass correlation coefficient (ICC) برای هر دو پایایی بین دو آزمونگر (ICC=0.98) و پایایی یک آزمونگر (ICC=0.99) عالی بود. نتیجه گیری: نسخه فارسی آزمون بریف بست دارای پایایی بین دو آزمونگر و پایایی یک آزمونگر بالا برای ارزیابی تعادل بیماران مبتلا به سکته مغزی می باشد.

زمینه و هدف: بارداری دوقلویی مول کامل به همراه جنین زنده یک بارداری نادر می باشد. در این مقاله یک مورد بارداری مولار کامل و جنین زنده با کاریوتایپ تریپل X گزارش شد. معرفی بیمار: بیمار خانم 22 ساله با بارداری 18-17 هفته بود که در مهر 1395 با شکایت خونریزی واژینال به مرکز آموزشی درمانی ام البنین وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه کرد. در سونوگرافی 13 هفته، یک جنین زنده نرمال به همراه جفت قدامی حجیم به نفع مول گزارش شده بود، بنابراین برای بیمار حاملگی مول پارشیل یا حاملگی دوقلویی به همراه مول کامل مطرح شد. نتیجه آمنیوسنتز بیمار تریپل X گزارش شد. به دنبال خونریزی شدید واژینال تهدید کننده حیات برای بیمار هیستروتومی انجام شد و یک جنین بدون آنومالی آشکار همراه با یک جفت هیدروپیک حجیم خارج شد. پس از یک ماه با توجه به تشخیص نئوپلازی تروفوبلاستیک جفتی تحت کموتراپی قرار گرفت. نتیجه گیری: افتراق حاملگی دوقلویی مولار کامل و جنین زنده با حاملگی مول پارشیل از موارد چالش برانگیز مامایی می باشد که برای افتراق این دو می توان از رادیولوژیست متبحر و آمنیوسنتز کمک گرفت.