مجله علوم پزشکی فیض
سال:1387 | دوره:12 | شماره:4 (پی در پی 48) |تعداد مقالات:20

سابقه و هدف: دیابت به عنوان یک مشکل سلامتی در دنیا مطرح اسـت و علی رغم وجود داروهای صناعی مختلفی برای درمان آن، این بیماری هنوز یک معضل سلامتی عمومی به شمار می رود. هندوانه ابوجهل یا حنظل در طب سنتی به عنوان داروی درمان کننده دیابت مطرح بوده است. با این حال شواهد تحقیقاتی در این زمینه نادر است و هدف از این مطالعه بررسی اثر سوسپانسیون گرد میوه حنظل بر قند خون موش های صحرایی دیابتی می باشد.مواد و روش ها: آزمایشات به روش تجربی روی 15 سر موش صحرایی نر 250-200 گرمی در دو گروه شاهد و آزمایش انجام  شد. با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین حیوانات دیابتی شدند. حیوانات گروه مورد 30mg/kg دارو را به شکل سوسپانسیون گرد میوه حنظل در 0.2 سی سی آب مقطر و گروه شاهد 0.2 سی سی آب مقطر را از طریق گاواژ داخل دهان دریافت کردند. قند خون حیوانات در پایان دهه­های اول، دوم و چهارم پس از تجویز و نیز 10 روز پس از قطع تجویز اندازه گیری گردید. از آزمون های آنالیز واریانس و مجذور کای برای تجزیه و تحلیل یافته ها استفاده شده است.نتایج: نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر کاهش معنی داری در قند خون گروه مورد نسبت به گروه شاهد به خصوص در دهمین روز آزمایش است (P<0.05). همچنین با گذشت زمان تعداد موش های دیابتی در گروه مورد نسبت به گروه شاهد بطور قابل توجهی کمتر شد (P<0.018). به علاوه مرگ و میر ناشی از دیابتی شدن در گروه شاهد در مقایسه با گروه آزمایش افزایش یافت (P<0.05).نتیجه گیری: سوسپانسیون گرد میوه حنظل اثر متوسطی روی کاهش میزان قند خون دارد. تعداد کمتر حیوانات دیابتی و درصد پایین تر مرگ و میر در موش های گروه مورد می تواند نشان دهنده اثر درمانی حنظل باشد.

سابقه و هدف: خونریزی پس از زایمان (PPH) یکی از اورژانس های مهم مامایی است که شیوعی حدود 5% دارد. اکسی توسین در موارد خونریزی پس از زایمان در مرحله سوم زایمان معمولا به صورت انفوزیون استفاده می شود. برخی مطالعات تجویز بولوس آن را موثرتر می دانند. این مطالعه جهت مقایسه اثر اکسی توسین بولوس و انفوزیون بر وضعیت همودینامیک مادر و سرانجام مرحله سوم انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی و دوسوکور بر روی 200 بیمار مراجعه کننده جهت زایمان طبیعی به زایشگاه شبیه خوانی در سالهای 86-1385 صورت گرفت. فاکتورهای ورود شامل: زایمان واژینال بالای 20 هفته، زایمان پنجم یا کمتر، نژاد ایرانی بودند.فاکتورهای خروج شامل: موارد اتساع بیش از حد رحم، سابقه خونریزی پس از زایمان، فشار خون، بیماریهای زمینه ای، جفت سرراهی یا دکولمان جفت، زایمان ابزاری و زایمان سریع در نظر گرفته شدند. افراد فوق در 2 گروه تجربی (100 نفر دریافت کننده 10 واحد اکسی توسین بولوس پس از زایمان نوزاد) و گروه کنترل (100 نفر دریافت کننده 10 واحد اکسی توسین رقیق شده در 500 سی سی نرمال سالین با سرعت 125cc/h) قرار گرفته و وضعیت همودینامیک مادر و سرانجام مرحله سوم در 2 گروه مقایسه و با استفاده از آزمون های آماریt ، فیشر و مجذور کای تجزیه و تحلیل شد.نتایج: یافته ها نشان داد که دو گروه از لحاظ سن مادر، سن حاملگی، تعداد حاملگی، وزن نوزاد و طول مرحله دوم زایمان مشابه بودند. یافته های مربوط به وضعیت همودینامیک نشان داد که بین تعداد نبض در 2 گروه در زمانهای قبل از زایمان، 1، 10 و 20 دقیقه پس از زایمان اختلاف معنی داری وجود ندارد و تنها در 5 دقیقه پس از زایمان افزایش معنی داری در تعداد نبض در گروه بولوس دیده شد (PV=0.02). بین میانگین فشار خون سیستولی و دیاستولی در زمانهای 1، 5، 10 و 20 دقیقه پس از زایمان اختلاف معنی داری وجود نداشت. در مورد سرانجام مرحله سوم، یافته ها نشان داد که طول مرحله سوم بطور معنی داری در گروه بولوس کمتر از گروه انفوزیون بود (PV<0.0001) ولی از نظر نیاز به مواد یوتروتونیک اضافه و احتباس جفت و میزان Hb بین دو گروه تفاوت معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: استفاده از اکسی توسین بولوس در افرادی که به دقت انتخاب شده باشند منجر به تغییر وضعیت همودینامیک مادر نمی شود و می تواند باعث کاهش طول مرحله سوم زایمان شود. تحقیقات وسیع تر در این زمینه توصیه می گردد.

سابقه و هدف: امروزه بهبود سریع زخم های جراحی به منظور کاهش عوارض زخم از جمله درد، مورد توجه محققین می باشد. یکی از روش های موثر در بهبود و التیام سریع زخم ها، استفاده از داروهای صناعی می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی هیستوپاتولوژیک اثرات داروی ایبوپروفن به عنوان یک مهار کننده غیر اختصاصی آنزیم سیکلواکسیژناز I وII ، بر روند ترمیم متعاقب ترومای ایجاد شده توسط جراحی در نسج نرم معده است.مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 15 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سه گروه 5 تایی توزیع گردید. به منظور ایجاد تروما یک برش گاستروتومی یک سانتی متری در خم بزرگ معده هر یک از موش ها ایجاد، سپس در دو لایه بخیه زده شد. بعد از عمل جراحی، موش های گروه تیمار با دارو، روزانه و به مدت 15 روز داروی ایبوپروفن را با دز 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن که در 10 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن%5 DMSO  حل شده بود، به صورت خوراکی دریافت کردند. موش های گروه دارونما،%5 DMSO  و موش های گروه کنترل، سرم فیزیولوژی به میزان 10 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی به مدت 15 روز دریافت کردند. مطالعه آسیب شناسی برای ارزیابی التیام در موش های مورد آزمایش که پس از 15 روز تیمار، یوتانایزه گردیده بودند، با استفاده از روش های رنگ آمیزی هماتوکسیلین ـ ائوزین و تریکروم ماسون انجام شد. التیام موضع جراحی در گروه های مورد مطالعه با در نظر گرفتن فاکتور های موثر در ترمیم نظیر پرولیفراسیون فیبروبلاست ها، تشکیل عروق نوساز، نوزایش بافت پوششی و ایجاد کلاژن موجود در نسج ترمیمی با هم مورد مقایسه قرار گرفت. داده های به دست آمده، به صورت mean±S.E.M ارایه و اختلاف معنی دار بین گروه ها توسط آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی Bonferroni در سطح معنی داری P<0.05 توسط نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: تعداد فیبروبلاست ها و جوانه های مویرگی در گروه تیمار با داروی ایبوپروفن به طور معنی داری کمتر از گروه های کنترل و حلال دارو (DMSO) بودند (P<0.05). اندازه رخنه و شکاف باقی مانده موجود در دهانه زخم (Epithelial gap) نیز در گروه تیمار با ایبوپروفن به طور معنی داری بیشتر از دو گروه دیگر بود (P<0.05). همچنین اختلاف معنی داری از لحاظ نسبت کلاژن موجود در نسج ترمیمی، مابین گروه تیمار با ایبوپروفن و گروه های شاهد و کنترل حلال دارو برآورد گردید (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان داد که داروی ایبوپروفن اثر ممانعت کننده در ترمیم زخم جراحی معده دارد و بنابراین به عنوان یک داروی انتخابی برای استفاده بعد از اعمال جراحی بافت معده حتی به عنوان ضد درد نیز پیشنهاد نمی گردد.

سابقه و هدف: مولکولAPOBEC3G ، به عنوان فاکتور سلولی دخیل در میانکنش با HIV-1 vif عمل می کند که برای بررسی میانکنش آن با HIV-1 vif، از سلول های ناپذیرای طبیعی و ذاتی مثل H9 و PBMC انسانی مولدAPOBEC3G  استفاده می شود. به دلیل ناکارآمدی آنها در این نوع بررسی ها، نیازمند سلول های ناپذیرایی بودیم که به طور ثابت و به میزان بالا تولید APOBEC3G بنماید. لذا از سلول های 293T برای ایجاد این دسته از سلول ها استفاده شد.مواد و روش ها: از سلول های 293T برای تولید سلول های ناپذیرا (non-permissive) استفاده شد که این کار پس از ترانسفکشن با کلون های مولکولی PcDNA-APO3G صورت گرفت و سپس با روش وسترن بلاتینگ، میزان بیان آنها بررسی شد. همچنین فعالیت رپلیکاسیون HIV-1 با استفاده از RT assay و عفونت زایی آنها به وسیله MAGI assay بررسی شد.نتایج: در این مطالعه، تعدادی رده سلولی 293T ابرازکننده یک فاکتور انسانی ضد HIV-1 به نام APOBEC3G تهیه شد. به آسانی از طریق ایمونوبلاتینگ اثبات شد که چهار کلون از هفت کلون مورد بررسی،APOBEC3G  را ابراز می کنند. به ویژه مشخص شد که دو کلون (A3G-C1, A3G-C4) تولید مقادیر بالاتری از APOBEC3G را در مقایسه با کلون های سلولی Pooled می نماید. اثربخشی ترانسفکشن همه این کلون ها مشابه سلول های والد بود؛ با تولید سطح قابل قیاسی از ویریون ها در نتیجه ترانسفکشن کلون های DNA ویروسی نوع وحشی و vif منفی (vif-). به علاوه سطح ابرازی APOBEC3G در بهترین رده سلولی(A3G-C1) ، بسیار بالاتر از سطح ابرازی در یک رده سلولی لنفوسیتی APOBEC3G مثبت و سلول های تک هسته ای خون محیطی بود. در نهایت دخول APOBEC3G در ویریون های تولید شده در A3G-C1 مونیتور و پیگیری شد. APOBEC3G به راحتی در ذرات ویروسی پروژنی در نتیجه ترانسفکشن کلون پروویروسی vif منفی، و نه در کلون نوع وحشی، تشخیص داده شد.نتیجه گیری: این نتایج مشخص ساختند که رده سلولی جدید تولید شده برای مطالعات مختلف بررسی میانکنش APOBEC3G  انسانی و HIV-1 vif مفید است.

سابقه و هدف: دیابت شایع ترین عارضه طبی در حاملگی است. یکی از انواع آن در طی بارداری، دیابت حاملگی می باشد که دارای عوارض جنینی و مادری خاص خود می باشد. در دیابت حاملگی نیز مانند دیابت نوع II علاوه بر مقاومت به انسولین، اختلال ترشح آن نیز وجود دارد و با توجه به اهمیت عنصر روی در عملکرد انسولین، اهمیت کمبود این عنصر در دیابت حاملگی بیشتر جلب توجه می کند.مواد و روش ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 60 نفر خانم باردار با تشخیص دیابت حاملگی نیازمند به انسولین از سن 32 هفته بارداری تا زمان ترم انجام شد. پس از کسب رضایت از بیماران، به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه مصرف کننده مکمل روی (n=30) روزانه (5CC) 25mg سولفات روی و گروه شاهد (n=30) روزانه 5CC دارونما به صورت شربت علاوه بر انسولین تا زمان زایمان دریافت می کردند و در هر گروه در طی مدت مطالعه با کنترل FBS و BS دو ساعت پس از هر وعده غذا، هر دو هفته یک بار با حفظ BS و FBS زیر 120 و 105، دوز مورد نیاز انسولین تنظیم می شد و در پایان مطالعه هر دو گروه از لحاظ میزان نیاز به انسولین و عوارض مادری و جنینی مربوط به دیابت حاملگی مقایسه شدند و جهت تجزیه و تحلیل این مطالعه از آزمون های آماری t-test , OR CI, exact test, Chi-Square test, Fisher’s و Kolmogorov-Smirnov استفاده شد.نتایج: در این مطالعه، میزان نیاز به انسولین در گروه دریافت کننده مکمل روی نسبت به گروه شاهد، کاهش معنی داری داشت (P<0.001) بدین ترتیب که میانگین تغییر دوز انسولین دریافتی نسبت به شروع مطالعه در گروه مورد 8.766 (با SD: 10.54) و در گروه شاهد 17.533 (با SD: 10.54) بود. میزان ماکروزومی در گروه مورد و شاهد، تفاوت معنی دار قابل توجهی داشت (P<0.01) که نسبت شانس (OR) در گروه شاهد نسبت به گروه مورد 7 بود (CI: 1.38 35.487) میزان فراوانی پره اکلامپسی در دو گروه مورد و شاهد از لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: استفاده از مکمل روی در دیابت حاملگی باعث کاهش نیاز به انسولین و کاهش بروز ماکروزومی و عوارض متعاقب آن مانند سزارین و یا دیستوشی زایمانی می شود.

سابقه و هدف: آمینوگلیکوزیدها در اطفال و بزرگسالان کاربرد فراوان دارند. دوز استاندارد آنها به صورت 3-2 بار در روز و بستگی به سن و نوع بیماری دارند. هدف این مطالعه مقایسه میزان اثربخشی و عوارض مصرف جنتامایسین به روش روزانه تک دوز و روش منقسم می باشد که در بخش­های عفونی و کودکان بیمارستان شهید بهشتی کاشان روی مبتلایان به عفونت ادراری انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی می باشد که در آن بیماران با عفونت ادراری ثابت شده با کشت ادرار که طی سال 1385 در بخش های عفونی و کودکان بیمارستان شهید بهشتی کاشان بستری بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. برای کلیه میکروب های به دست آمده از کشت ادرار آنتی بیوگرام تهیه و 30 بیماری که به جنتامایسین حساسیت صد در صد داشتند انتخاب شدند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه مورد شامل 15 نفر بودند که جنتامایسین را به روش تک دوز به میزان 3mg/kg/day و گروه شاهد (15 نفر) به روش منقسم سه دوز در روز، همان میزان دارو را دریافت می کردند. هر روز اطلاعاتی از قبیل تب، دیزوری، فرکونسی، یافته های آزمایشگاهی اوره و کراتینین یادداشت شده و اثربخشی دو روش با توجه به تاریخ قطع تب، علایم ادراری (روز بهبودی) ارزیابی شد. عوارض دارو (نفروتوکسیسیتی) در دو روش با توجه به تغییر میزان کراتینین سرم ارزیابی شد و نهایتا نتایج با کمک آزمون های دقیق فیشر و مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.نتایج: بیماران در محدوده سنی تولد تا 15 سالگی بودند. تعداد بیماران هر دو گروه 15 نفر بودند و در مجموع هر دو گروه 13 نفر دختر (86.6 درصد) و بقیه پسر (13.4 درصد) قرار داشتند. میانگین روزهای تا بهبودی علایم ادراری در گروه مورد 1.6 و در گروه شاهد 2.06 روز بود که از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده نگردید (P=0.127). میانگین روزهای تا قطع تب در گروه مورد 1.4 و در گروه شاهد 1.86 روز بود که از لحاظ آماری تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P=0.0735). در هر دو گروه فقط در یک مورد افزایش قابل ملاحظه کراتینین روز آخر بستری نسبت به روز اول و به میزان 0.4 میلی گرم درصد وجود داشت.نتیجه گیری: زمان بهبودی علایم ادراری و قطع تب در روش تک دوز با روش منقسم یکسان بود. لذا می توان مصرف جنتامایسین به صورت تک دوز را جایگزین روش منقسم نمود.

سابقه و هدف: مفهوم سلامت روان شامل احساس درونی خوب بودن و اطمینان از کارآمدی و اتکا به خود، ظرفیت رقابت، تعلق بین نسلی و خودشکوفایی توانایی های بالقوه و هیجانی و غیره می شود. سلامت روان چیزی فراتر از نبود اختلالات روانی است. این مطالعه در راستای تاثیر یک برنامه آموزشی با به کارگیری باورهای کنترل سلامت و عزت نفس بر ارتقای سلامت روان دانشجویان در طی سال های 1383 تا 1386 انجام شده است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک تحقیق نیمه تجربی است. نمونه های انتخاب شده 144 نفر از دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی گناباد و بیرجند می باشند که به صورت تصادفی چندمرحله ای در دو گروه آزمون (71) و گواه (73) برگزیده و همسان سازی شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه های دموگرافیک، جایگاه مهار کنترل سلامت چندوجهی، عزت نفس روزنبرگ و GHQ-28 بودند. برنامه آموزشی مورد مداخله در قالب خودشناسی و اعتماد به نفس، اعتقاد و باورهای درونی و بیرونی کنترل سلامت و عزت نفس بر روی گروه آزمون و به صورت روش بحث گروهی متمرکز در طی 11 جلسه آموزشی توسط محققین طراحی و اجرا شد. پرسشنامه ها قبل، بلافاصله و پس از سه ماه از مداخله در هر دو گروه به طور مجزا ارایه و مقایسه گردیدند. اطلاعات استخراج شده با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی (آنالیز رگرسیون،ANOVA ، همبستگی و تی) در قالب نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید.نتایج: یافته ها نشان دادند که بین متغیرهای مورد نظر در گروه آزمون نسبت به گروه گواه، قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری وجود دارد. به طوری که بلافاصله پس از مداخله باورهای بیرونی کنترل سلامت کاهش معنادار و باور درونی و عزت نفس افزایش معناداری داشتند (P<0.0001). همچنین پس از سه ماه از پایان برنامه، سلامت روان دانشجویان افزایش معناداری نشان داد (P<0.0001). نتیجه گیری: این برنامه طراحی شده موجب توانمندی، مشارکت و بهبود باورهای کنترل سلامت، عزت نفس و در نهایت منجر به ارتقای سلامت روان دانشجویان می شود که تداوم تاثیر آن نیاز به پیگیری و استمرار دارد.

سابقه و هدف: درمان جایگزینی کلیه در برگیرنده شیوه های مختلف درمانی در بیماران مبتلا به نارسایی پیشرفته کلیه است. هر یک از دو درمان اصلی یعنی همودیالیز و پیوند کلیه دارای عوارض متعدد و مختص به خود است. علی رغم نتایج متفاوت تحقیقات، در کل پذیرفته شده است که بیماران با پیوند کلیه کیفیت زندگی بهتری دارند. با توجه به مشکلاتی مانند اضطراب و افسردگی در بیماران تحت درمان جایگزین کلیه و تاثیر این عوارض بر عدم رعایت دستورات درمانی و عواقب آن مانند رد پیوند در این بیماران تصمیم گرفته شد تحقیقی جهت بررسی و مقایسه افسردگی و اضطراب در بیماران تحت درمان با روش های جایگزین کلیه کاشان در سال 1386-1385 انجام گیرد.مواد و روش ها: تحقیق از نوع مقطعی بود و در آن تمامی بیمارانی که در سال 1386-1385 تحت یکی از روش های درمانی جایگزین کلیه (پیوند کلیه و یا همودیالیز) در مراکز درمانی و حمایتی شهرستان کاشان قرار داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. در این تحقیق دو پرسشنامه استاندارد اضطراب و افسردگی مورد استفاده قرار گرفت. نمره بالاتر از پرسشنامه ها حاکی از شدت بیشتر افسردگی و اضطراب بود. جهت تجزیه و تحلیل روش های آمار تحلیلی مجذورکای و آزمون مان ویتنی استفاده شد.نتایج: در مجموع 63 بیمار در حال دیالیز و 100 بیمار پیوندی مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران در گروه پیوند کلیه 40.6±14 و در گروه دیالیز 55.3±14.5 سال بود. 55.6 درصد بیماران تحت دیالیز زن بودند و 41 درصد گروه بیماران پیوندی را زنان تشکیل می دادند. میانگین نمره افسردگی در بیماران دیالیزی 21.3±11.5 و در بیماران پیوند کلیه 12.1±11.5 بود (P<0.0001). میانگین نمره اضطراب در بیماران دیالیزی 12.6±8.8 و در بیماران پیوند کلیه 9.6±8.2 بود (P=0.03). سن، تحصیلات، وضعیت تاهل و مدت درمان با افسردگی و اضطراب ارتباطی نشان نداد. زنان در گروه پیوند، اضطراب (P=0.008) و افسردگی (P=0.004) بیشتری داشتند. وجود بیماری قلبی و فشارخون در بیماران پیوندی با اضطراب و افسردگی ارتباط مستقیم داشت (P<0.02) و چنین ارتباطی در بیماران دیالیزی مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاکی از شیوع بالای افسردگی و اضطراب در بیماران جایگزین کلیه خصوصا بیماران دیالیزی بود. این پدیده می تواند عواقبی مانند اختلال در درمان و مصرف داروها و رعایت رژیم غذایی داشته باشد و کیفیت زندگی بیماران را تحت تاثیر قرار دهد. لذا پیشنهاد می گردد وضعیت افسردگی و اضطراب بطور متناوب در بیماران بررسی شده و بر مبنای نتایج اقدامات درمانی دارویی و غیر دارویی انجام گیرد.

سابقه و هدف: کیفیت خواب ضعیف یکی از شایع ترین مشکلاتی است که سالمندان با آن روبرو هستند. با افزایش سن، تغییراتی در کیفیت و ساختار خواب و ریتم سیرکادین ایجاد می شود. این تغییرات منجر به بروز اختلالات خواب و شکایات مکرر ناشی از آن می گردد. با توجه به شکایت زیاد سالمندان از بی خوابی تصمیم گرفته شد مطالعه ای تحت عنوان بررسی کیفیت خواب و عوامل مرتبط با آن در بیماران سالمند بستری در بیمارستان های شهرستان کاشان در سال 1385 انجام شود.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مقطعی است که روی 390 بیمار سالمند بالای 65 سال بستری در بیمارستان های کاشان که به روش به طور متوالی انتخاب شده بودند انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شد. پرسشنامه شامل دو بخش بود. بخش اول پرسشنامه شامل 19 سوال در مورد مشخصات شخصی و بخش دوم شامل سوالات ایندکس کیفیت خواب پیتسبرگ بود. مجموع نمره بالاتر از 6 کیفیت پایین خواب را نشان می دهد. از آزمون های آماری t-test و ANOVA و مجذور کای برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.نتایج: نمونه ها شامل %55.4 مرد و %44.6 زن بودند. میانگین سنی افراد 71.8±5.9 سال بود. از کل نمونه ها %89.5 متاهل و %70.8 بی سواد بودند. بین وضعیت تاهل و کیفیت خواب ارتباط معناداری مشاهده شد (P<0.0001) و افراد متاهل 4.2 بار بیشتر، از کیفیت خواب مطلوب برخوردار بودند (CI 95%=2-8.85). بیمارانی که در بخش های داخلی بستری بودند نسبت به بخش های جراحی 2.7 بار بیشتر کیفیت خواب ضعیف داشتند (CI: %95=4.4-1.72). کیفیت خواب با سطح تحصیلات نیز ارتباط معنی دار داشت (P<0.01). کیفیت کلی خواب بیماران سالمند بستری پایین بود (7.2±4.8). ولی در مردان (6.22±4.9) بهتر از زنان (8.32±4.33) بود. بین دو جنس در همه اجزای خواب به جز مدت زمان خواب و کفایت و کارایی آن تفاوت آماری معنی دار مشاهده شد. تنگی نفس (9.3±4.56)، تغییر عادات خواب (8.77±4.35) و محرک های نوری (10.1±4.76) مهمترین عواملی بودند که روی کیفیت خواب تاثیر گذار بودند. کیفیت خواب همچنین با تاخیر در خواب رفتن و بیماری های تنفسی و خونی ارتباط معنی داری داشت (P<0.0001).نتیجه گیری: کیفیت خواب بیماران سالمند بستری ضعیف بود. با انجام بعضی تغییرات در تسهیلات و کار روزانه بخش می توان به بیماران سالمند جهت داشتن خواب بهتر هنگام بستری بودن کمک کرد.

سابقه و هدف: گونه های اسینتوباکتر کوکوباسیل پاتوژن های مهم فرصت طلب و مسوول عفونت های بیمارستانی متعددی می باشند. سویه های مقاوم اسینتوباکتر مشکلات درمانی را در دنیا ایجاد نموده اند. مقاومت آنتی بیوتیکی گونه های اسینتوباکتر در ایران یک مشکل نوظهور است. هدف از این مطالعه تعیین حساسیت ضد میکروبی و ارزیابی وجود ژن های مقاومت در گونه های اسینتوباکتر جدا شده از نمونه های بالینی از بیمارستان آموزشی دانشگاه بود.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی در بیمارستان شهید بهشتی کاشان بر روی 60 گونه اسینتوباکتر جدا شده از بیماران انجام پذیرفت. تست های بیوشیمیایی استاندارد برای تعیین هویت در سطح گونه مورد استفاده قرار گرفت. حساسیت آنتی بیوتیکی 60 ایزوله بر طبق روش استاندارد و بر اساس معیار CLSI انجام پذیرفت. مقاومت به سه یا بیش از سه کلاس از آنتی بیوتیک ها مقاومت چند دارویی تعریف گردید. برای شناسایی و تکثیر ژن های مورد بررسی از روش PCR استفاده گردید. محصول PCR در ژل آگارز 2 درصد قرار داده شد و با اتیدیوم بروماید رنگ آمیزی و تحت اشعه UV عکس برداری شد. از مارکر 100Bp برای شناسایی محصول PCR استفاده شد.نتایج: 48 ایزوله از اسینتوباکتر بمانی، 6 ایزوله اسینتوباکتر لوفی و 6 ایزوله از سایر گونه ای اسینتوباکتر از بیماران جدا گشت. گونه های اسینتوباکتر به ترتیب بیشترین مقاومت را به آمیکاسین، توبرامایسین، سفتازیدیم، سیپروفلوکساسین، پیپراسیلین / تازوباکتام، داکسی سیکلین، تری متوپریم / سولفامتوکسازول، مینوسیکلین، لووفلوکساین، ایمی پنم و سولباکتام / آمپی سیلین نشان دادند. مقاومت به چند آنتی بیوتیک 66.7 درصد بود. میزان شناسایی ژن های aphA6، aacC1، ADC-7، OXA SET C، aadA1 و aadB به ترتیب 39 (65 درصد)، 38 (63.3 درصد)، 34 (56.7 درصد)، 32 (53.3 درصد )، 25 (41.7 درصد) و 2 (3.3 درصد) بود.نتیجه گیری: در این مطالعه Acinetobacter baumannii شایعترین گونه ایزوله شده از بیماران بود. گونه های اسینتوباکتر بیشترین مقاومت را نسبت به آمیکاسین، توبرامایسین و سفتازیدیم نشان دادند. آنالیز ژنتیکی وجود ژن های aphA6، aacC1 و ADC-7 را در اکثر سویه ها و همچنین نقش aphA6 را در بروز مقاومت به آمیکاسین، جنتامایسین، و کانامایسین نشان داد. ژن aacC1 در بروز مقاومت به جنتامایسین، و Bla ADC مشتمل بر هفت ژن کد کننده بتا لاکتاماز (bla -ADC-1, bla-ADC-2, bla-ADC-3, bla-ADC-4, bla-ADC-5, bla-ADC-6, bla-ADC-7) دلالت دارند. گونه های باکتریایی جنس اسینتوباکتر خطر مهمی برای بیماران بستری محسوب می شوند زیرا به عنوان یکی از عوامل بروز عفونت های بیمارستانی با پتانسیل ایجاد مقاومت نسبت به بسیاری از آنتی بیوتیک ها مطرح می باشند.

سابقه و هدف: استفاده از پایگاه های اطلاعاتی به منظور بازیابی اطلاعات، انجام مطالعات اپیدمیولوژیک و تصمیم گیری های مدیریتی منوط به کدگذاری بالینی صحیح است. هدف این پژوهش بررسی میزان صحت کدگذاری تشخیص ها بر اساس ICD10 بود.مواد و روش ها: تعداد 370 پرونده از بیمارستان های آموزشی کاشان در سال 1386 بصورت تصادفی ساده انتخاب و ضمن چکیده نمودن اطلاعات آن، مجددا بر اساس ICD10 کدگذاری شد. صحت کدها بر اساس توافق کدهای اصلی پرونده و کدهای کدگذار مجدد (بعنوان استاندارد صحت) تعیین گردید. خطاهای کدگذاری به دو گروه تقسیم شدند. خطاهایی که در آن ماهیت یا موضع تشخیص اشتباه کد شده بود بزرگ و سایر خطاها، خطای کوچک در نظر گرفته شد. سپس تاثیر عوامل مختلف گردآوری شده با کمک چک لیست و مشاهده بر صحت کدها به کمک شاخص های آماری درصد، آزمون مجذور کای،OR  و CI در سطح اطمینان 95 درصد مورد تحلیل قرار گرفت.نتایج: صحت کدگذاری تشخیص ها 77.3 درصد بوده است. 84 خطا (22.7 درصد) در بین کدهای تشخیص مشاهده شد که از بین آنها 28 مورد (33.3 درصد) خطای بزرگ و 56 مورد (%66.7) خطای کوچک بود. استفاده از کتاب کدگذاری و استفاده نکردن از اختصارات، خطای کدگذاری را بطور معنی داری کاهش داد. مطالعه کامل پرونده باعث کاهش خطاها گردید. ثبت اطلاعات بیشتر، به خصوص علت بیماری، باعث افزایش خطاها گردید. همچنین رابطه بین خوانایی پرونده با صحت کدگذاری تشخیص، معنی دار نبود.نتیجه گیری: اکثریت کدهای تشخیصی صحیح بوده است. جهت کاهش خطاهای موجود، عوامل مرتبط با کدگذار از جمله توجه بیشتر به اطلاعات موجود در پرونده و مستندسازی بهتر، و عدم استفاده از اختصارات می تواند باعث بهبود کیفیت کدگذاری تشخیص ها و پایگاه های اطلاعاتی مربوطه گردد.

مقدمه و هدف: آلودگی به انگل های روده ای از مهمترین بیماری های عفونی و یکی از مشکلات بهداشتی تمام جوامع به ویژه کشورهای در حال توسعه می باشد. این بیماری ها در کشور ما و در گروه های مختلف اجتماع از شیوع متفاوتی برخوردار می باشد. سالمندان و معلولین یکی از گروه های در معرض خطر این بیماری ها قرار دارند. به همین دلیل این مطالعه به منظور تعیین شیوع انگل های روده ای در سالمندان و معلولین گلابچی کاشان طی سال های 86-1385 صورت گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش مقطعی (Cross–Sectional) و تصادفی روی 297 نفر شامل، 243 سالمند و معلول و 54 نفر از پرسنل مرکز گلابچی صورت گرفت. از هر فرد نمونه مدفوع صبحگاهی تهیه و با 2 روش مستقیم و روش تغلیظ فرمالین – اتر انجام شد. اطلاعات دموگرافیک افراد ثبت گردید. ملاک تعیین آلودگی مشاهده حداقل یک انگل بود. شیوع انگل ها به تفکیک تعیین و فاصله اطمینان (CI) شیوع آن ها برآورد گردید.نتایج: از 243 نمونه مدفوع سالمندان و معلولین مورد بررسی، 191 نفر (78.6 درصد) (CI=78.6±5.16) آلوده به انواع انگل های بیماری زا وغیر بیماری زای روده ای بودند. میزان آلودگی به انگل های روده ای بیماری زا 42.9 درصد بود. آلودگی در معلولین بیش از سالمندان و در مردان بیش از زنان و تفاوت آنها معنی دار بود (P=0.001). تک یاخته های بیماری زا به ترتیب شیوع عبارت بودند از: بلاستوسیستیس هومنیس؛ 33.3 درصد، آنتامبا هیستولیتیکا / آنتامبا دیسپار؛ 16.5 درصد، ژیاردیا لامبلیا؛ 4.5 درصد و دی انتامبا فراژیلیس؛ 1.6 درصد. تک یاخته های غیر بیماری زا به ترتیب شیوع عبارت بودند از: آنتامبا کلی؛ 49.4 درصد، کیلوماستیکس مسنیلی؛ 23.5 درصد، آنتامبا هارتمانی؛ 23.9 درصد، اندولیماکس نانا؛ 11.5 درصد و یدآمبا بوتچلی؛ 6.6 درصد. نسبت آلودگی به کرم ها به ترتیب عبارت بود از: تنیا؛ 1.6 درصد و هیمنولپیس نانا؛ 0.8 درصد، استرنژیلوئیدس استرکورالیس؛ 0.4 درصد و انتروبیوس ورمیکولاریس؛ 1.6 درصد. میزان آلودگی به انگل های روده ای در پرسنل؛ 46.3 درصد و به تفکیک انواع انگل های روده ای به ترتیب عبارتند از: بلاستوسیستیس هومنیس؛ 31.5 درصد، انتامبا کلی؛ 20.4 درصد و انتروبیوس ورمیکولاریس با روش اختصاصی؛ 8.5 درصد. از نظر شدت آلودگی، 42.8 درصد آلوده به یک انگل، 24 درصد آلوده به دو انگل، 18.2 درصد آلوده به سه انگل و 15 درصد به 4 انگل و بیشتر آلوده بودند.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد آلودگی های انگلی روده ای به ویژه انگل های بیماری زا بالاتر از حد مورد انتظار می باشد. با توجه به اهمیت بیماری های انگلی و نقش عوامل مساعد کننده مثل تراکم جمعیت و ضعف سیستم ایمنی در بروز آن ها، درمان وکنترل عفونت نزد سالمندان و معلولین حایز اهمیت زیادی می باشد.

سابقه و هدف: میلولیپوم غده فوق کلیوی یکی از تومورهای خوش خیم و نادر می باشد که از بافت های چربی و هماتوپویتیک تشکیل شده است. اکثرا به شکل تصادفی کشف می شود، ولی اخیرا با روش های رادیولوژیک جدید نیز قابل تشخیص است.معرفی بیمار: بیمار مرد 58 ساله با سابقه فشار خون خفیف بود که جهت بررسی توده غده فوق کلیه راست به کلینیک غدد معرفی شده بود. توده فوق کلیه این بیمار در سونوگرافی شکم به هنگام بررسی علت درد ناحیه اپیگاستر به طور تصادفی دیده شده بود. در CTscan آدرنال توده با دانسیته چربی بین قطب فوقانی کلیه راست و کبد چسبیده به بازوی داخلی غده فوق کلیه راست دیده شد.بحث و نتیجه گیری: اگر تشخیص قطعی میلولیپوم غده فوق کلیه با تصویربرداری امکان پذیر باشد بررسی غددی بیمار لازم نیست. زیرا میلولیپوما آدرنال از نظر هورمونی غیرفعال است و ترشح هورمونی ندارد.